ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΗ

Ο ορισμός ανάμεσα στο τι είναι βιώσιμο και τι είναι νεκρό αν και εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως μία εύκολη διαπίστωση για τον κάθε ένα, στην ουσία πολλές φορές παρουσιάζεται με μύρια γκρι τοπία όπου το τι είναι βιώσιμο και τι είναι νεκρό είναι δύσκολο ( θεωρητικά ) να διαπιστωθεί. Μάλιστα, πολλοί ‘ειδικοί’ και σαφώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις τις γκρι ο κοινός νούς και / ή η απλή επισκόπηση βάσει κριτηρίων δεν επαρκεί για να καταλάβουμε εάν κάτι μπορεί να ζήσει ή έχει πεθάνει. Έτσι πολλές φορές έχουμε περιπτώσεις όπου κάτι το οποίο αποσυντίθεται κρατιέται ακόμα ώστε να φαίνεται ότι αναπνέει τεχνητά ( και άρα να δίνεται η δυνατότητα σε ορισμένους να υποστηρίζουν ότι αυτό το κάτι είναι ζωντανό ) ενώ κάτι άλλο που έχει ζωή υπόκειται αφαιμάξεις και επιθέσεις μέχρι να πεθάνει.

Συνεπώς, σε αυτές τις νοσηρές περιπτώσεις έχουμε κλινικά νεκρούς που αργοσαπίζουν με την ψευδαίσθηση ότι ζούν αναπνέοντας την κλεμμένη ανάσα αυτών που έχουν ζωή και άρα παράγουν.

Σαφώς, δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις που άτομα βρίσκονται στην εντατική και παλεύουν οι ίδιοι χωρίς την δυνατότητα να πράξουν την κλοπή που περιγράφουμε παραπάνω. Αυτό το οποίο περιγράφουμε παραπάνω συμβαίνει μόνο σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο σε διάφορες εκδόσεις από την προσωπική ζωή εντός μίας οικογενείας έως το παγκόσμιο επίπεδο και την ‘οικογένεια’ των κρατών και του ανθρώπινου είδους.

Συγκεκριμένα, η κατάσταση στην κοινωνία μας τουλάχιστον από τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα ( ερευνητές διαφόρων κοινωνικών επιστημών μπορούν να υποστηρίξουν ότι αυτό συμβαίνει για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έως και πολλούς αιώνες ) είναι κλινικά νεκρή και τροφοδοτούμενη τεχνητά και βίαια από την προοπτική του ανθρώπινου είδους το οποίο έχει περάσει το στάδιο της ωρίμανσης για την εξέλιξη από αυτό το είδος της κοινωνίας που βιώνουμε στο επόμενο. Στην ουσία η κοινωνία μας σήμερα είναι όπως το ανθρώπινο έμβρυο που έχει παραμείνει στην μήτρα για πολύ παραπάνω από τους εννέα μήνες που απαιτούνται για την τελειοποίηση του σώματος και τώρα η μήτρα που το έθρεφε το απορροφάει ξανά κατατρώγοντας το, αφού το έμβρυο δεν γεννήθηκε και παραμένει εντός.

Πώς μεταφράζεται αυτό στην κοινωνική μας πραγματικότητα ;

Κατά την διάρκεια περίπου δύο αιώνων και των αρχών του 20ου, ανά τον κόσμο η κοινωνία μας είχε φτάσει μέσω διαδικασιών παράλληλων ανά χώρα και κουλτούρα και ειδικών συνθηκών στο σημείο του τοκετού που περιγράψαμε παραπάνω : η κοινωνική κατάσταση όπου λίγοι αμφιβόλου ποιότητος και ικανότητος και δύναμης ατόμων φυτοζωούσαν απομυζώντας τους κόπους των πολλών χωρίς κίνητρο για εξέλιξη αλλά κίνητρο για τελμάτωση κατέστη απαράδεκτη και μη ανεκτή ανά τον κόσμο.

Με τελμάτωση εννοούμε την παθητική και άσκοπη κατανάλωση και ύπαρξη χωρίς συγκεκριμένο στόχο εκτός της διαιώνισης αυτής της άσκοπης κατανάλωσης συνοδευόμενης από μία κούφια και στείρα λατρεία των κοινωνικών συμβόλων επιβολής τα οποία όλοι γνώριζαν ότι ήταν προφάσεις και όχι ουσιαστικά ( π.χ. κανένα σκήπτρο κανενός βασιλιά ή αυτοκράτορα, κανένα χρηματικό κεφάλαιο ή πολυτελής βίλα μεγαλοκεφαλαιούχου δεν τον προστάτεψε όταν οι γύρω του αριστοκράτες / κεφαλαιούχοι / συγγενείς αποφάσισαν ότι δεν τον ήθελαν ή ότι επιθυμούσαν αλλαγή σκηνικού ).

Με παθητική κατανάλωση εννοούμε την επιθυμία – ‘ φιλοδοξία’ να επιτύχει ο οποιοσδήποτε τα ‘πλούτη’ με τον μόνο σκοπό να διατηρεί το σώμα του και να το ντύνει ( πολλές φορές αστεία ) σε έναν συνεχή κύκλο ο οποίος όμως δεν έχει εξέλιξη αφού πέρα από διαφορετικούς τρόπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα ( δηλαδή να τρώνε και ντύνονται ) δεν παρουσιάζουν κανένα άλλο στοιχείο διαφοροποίησης ή αλλαγής στην προσωπικότητα, τον τρόπο σκέψης ή την βελτίωση της ύπαρξης του Ανθρώπου γενικότερα.

Για να είμαστε ξεκάθαροι θα ορίσουμε την ενεργητική κατανάλωση ως την επιμέλεια του ατόμου να διατηρείται σε καλή υγεία και ψυχική κατάσταση ταΐζοντας και ντύνοντας το σώμα του έτσι ώστε να μπορέσει να επιτύχει κάποιον άλλο στόχο που δεν έχει σχέση με την σαρκική του συντήρηση ή την συντήρηση του σε μία κατάσταση ( π.χ. κοινωνικό κύκλο ) αλλά έχει σχέση με την απάντηση ερωτημάτων, την έρευνα σε διάφορα επίπεδα ώστε να λυθούν προβλήματα, την βελτίωση της νέας γενιάς σε κάθε της πτυχή και την γενικότερη επίτευξη της καλυτέρευσης της ποιότητας τόσο του Ανθρώπου σαν ύπαρξη όσο και της ζωής του επί της γής. Όποιος Άνθρωπος το κάνει αυτό δεν το κάνει μόνο για τον εαυτό του αλλά πάντα το κάνει επενδύοντας και για τον Συνάνθρωπο ο οποίος και αυτός συμπράττει. Όποιος Άνθρωπος δεν το κάνει αυτό ανήκει στην προηγούμενη ομάδα η οποία προκαλεί την κατάσταση την οποία περιγράφουμε σήμερα για την κοινωνία μας.

Γιατί τοποθετούμε χρονικά το κρίσιμο σημείο τόσο παλιά και όχι τώρα ;

Σε γενικές γραμμές από την όποια εποχή σε κάθε χώρα επήλθε διαφωτισμός, το οποίο ήταν μία φυσική εξέλιξη- αντίδραση του κόσμου που επιτέλους δεν μπόρεσε να καλυφθεί από τα όσα του λεγόταν και με βάση την κοινή λογική απαίτησε απαντήσεις ( η αστική τάξη δεν είναι ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες διαβαθμίσεις του Λαού αλλά μέρος του, όπως μπορούμε να υποστηρίξουμε κοινωνιολογικά ) και βεβαίως τις έλαβε, από αυτή την εποχή και μετά επήλθαν οι κοινωνικοί ‘πόνοι τοκετού’ με την μορφή διαφόρων τρόπων απαίτησης αλλαγής της κοινωνικής κατάστασης. Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι απαιτήσεις για αλλαγή είναι ομοιόμορφες όσον αφορά την δίψα για ελευθερία, εκπαίδευση και εξασφάλιση των βασικών σωματικών αναγκών του Ανθρώπου για όλους του Ανθρώπους. Οι διαδικασίες αυτές κορυφώθηκαν με την μαζική κατάλυση ( έστω και κατ’ όνομα ) της όποιας σχέσης αφέντη – δούλου όπου ένας Άνθρωπος δεχόταν να γίνει αντικείμενο ( για χρήση, αγορά και πώληση ) σε έναν άλλον και στην θέση της επιδιώχθηκε από όλον τον Λαό με προπύργιο την πραγματική αστική τάξη ( δηλαδή τον Λαό που εκπαιδεύτηκε ) να εγκαθιδρυθεί μία καινούργια σχέση ανεξάρτητων, ελεύθερων και ισότιμων, υπεύθυνων συνεργατών Ανθρώπων.

Αυτό ήταν το σημείο του τοκετού : η κοινωνία είχε πλέον ωριμάσει από το προηγούμενο στάδιο και ήταν έτοιμη να περάσει στο επόμενο, το οποίο υπήρχε στα ‘σχέδια’ σαν στόχος από αμνημονεύτων χρόνων και επισήμως για ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της Ανθρωπότητας εδώ και 2000 χρόνια τουλάχιστον ( πέρα από το καθαρό Δόγμα του Χριστιανισμού χωρίς τις ερμηνείες και τις στρεβλώσεις, μύριοι πολιτισμοί των Ανθρώπων είχαν καταγράψει τον στόχο αυτό σε διάφορες μορφές και χρονικές στιγμές ).

Και πώς από εκεί φτάσαμε στην κλινικά νεκρή κοινωνία ;

Σε κάθε γέννα υπάρχει ένας μηχανισμός που διατηρεί την κατάσταση τοκετού μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Είναι γνωστό ότι εάν το επιθυμεί ένας γιατρός ή μια μαμή ξέρει αντι- μηχανισμούς που μπορούν να σταματήσουν τον τοκετό και το μωρό να παραμείνει εντός της μήτρας.

Με την ίδια ακριβώς λογική ο κοινωνικός τοκετός διακόπηκε με μία σειρά μηχανισμών που εφαρμόσθηκαν από όλους αυτούς που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την παθητική κατανάλωση και την διατήρηση της τελμάτωσης και που υπάρχουν σε όλες τις οικονομικές βαθμίδες με μία τάση μεγαλύτερης συγκέντρωσης όσο τις ανεβαίνουμε : ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ( τουλάχιστον καθότι και ο Α΄ μπορεί να υποστηριχθεί ότι εξυπηρέτησε εξ ίσου ανάλογα συμφέροντα ) ήταν ένα πρώτο μέτρο όπου τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας πραγματικής αστικής τάξης η οποία ευθυνόταν για την διαδικασία εξέλιξης και της φάσης αυτής της αλλαγής κοινωνικής οργάνωσης – κατάστασης εξαλείφθηκε. Έτσι εξηγούνται γεγονότα και ‘βλακώδεις’ οργανώσεις μαχών / βομβαρδισμών όπου εκατόμβες ατόμων έλαβαν χώρα όπως η απόβαση στην Νορμανδία ( D- day ), ο βομβαρδισμός του Βερολίνου και της Δρέσδης, οι μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών από τους ναζί κατά την διάρκεια της υποχωρήσεως τους όταν ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί, το ολοκαύτωμα ενάντια στους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους Ανθρώπους που εναντιώθηκαν σε απάνθρωπες εντολές και από τις δύο μεριές και η ευλαβής τήρηση όλων των θανατικών ποινών που είχαν επιβάλει οι ναζί από τους συμμάχους – ‘ελευθερωτές’ ακόμα και όταν αυτή η θανατική ποινή ήταν λόγω πράξεων ενάντια στον άξονα και υπέρ των συμμάχων.

Σε όποιες περιοχές και χώρες το αιματοκύλισμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν εξάλειψε τον πληθυσμό αυτόν του Λαού που προωθούσε την εξέλιξη της κοινωνίας ( μάλιστα σε περιοχές όπως η Ελλάδα αντί να εξαλείψει το στοιχείο αυτό το ενδυνάμωσε και το εξάπλωσε ), επήλθαν άμεσα και με διάφορες αφορμές απανωτές και αδυσώπητες πολεμικές συρράξεις η μία πιο αιματηρή από την άλλη. Δεν έγιναν όμως ευρέως γνωστές ούτε ποτέ χαρακτηρίσθηκαν τόσο αιμοσταγείς όσο και ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος διότι ήταν ( συγκριτικά ) μικρού μεγέθους, περιορισμένες μόνο στα σύνορα των χωρών που διέθεταν ακόμα τον υγιή ενεργό πληθυσμό και όσος και να ήταν ο αριθμός των ατόμων που χάθηκαν σε κάθε μία ήταν πάντα μικρότερος από τον μαζικό αριθμό της παγκόσμιας εκατόμβης του Β΄ Παγκοσμίου. Π.χ. η Ελλάδα υπέστη αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο τον εμφύλιο, ο οποίος ήταν και αυτός που εξάλειψε την κομμουνιστική κυβέρνηση που ο Λαός επιθυμούσε να έχει. Μη αρκούντως αυτού, επήλθαν δικτατορίες και άλλες μαζικές αφορμές εξάλειψης / διάσπασης των Ελλήνων μέσω των κατά κύματα μεταναστεύσεων σε συνδυασμό με τους διωγμούς / εξορίες ενάντια σε συγκεκριμένα φρονήματα.

Μία απλή επισκόπηση του 90% τουλάχιστον των κρατών του κόσμου θα δείξει ακριβώς το ίδιο μοτίβο : μετά από μία λαϊκή – αστική κίνηση προς αλλαγή και εξέλιξη της κοινωνικής κατάστασης επέρχεται ένα ή σειρά επεισοδίων που προκαλούν μαζικούς θανάτους που κατά κανόνα πλήττουν ακριβώς αυτές τις κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν την εξέλιξη. Καμμία εξαίρεση δεν υπάρχει σε αυτόν τον κανόνα ούτε καν σε χώρες όπως η Αγγλία και οι Η.Π.Α. .

Με την εξάλειψη στην ουσία των γενεών ολόκληρων της πραγματικής αστικής τάξης που είναι προπύργιο του Λαού, έχουμε την επικράτηση της άλλης κοινωνικής ομάδας που καταναλώνει παθητικά και επιθυμεί το τέλμα και έτσι ο τοκετός έχει ανακοπεί / ανασταλεί. Από τους πόνους του τοκετού έχει παραμείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι επειδή σταμάτησαν, μάλλον το μωρό γεννήθηκε : είναι η κούφια επανάληψη και αναμάσηση των εννοιών και λέξεων και η στρεβλωμένη χρήση / επίκληση σε επιτυχίες του εξοντωμένου αυτού μέρους της Ανθρωπότητας ενώ εφαρμόζεται πλήρως η παλαιά τάξη πραγμάτων που εσφαλμένα έχει ονομασθεί ‘ νέα τάξη πραγμάτων’. Δηλαδή, δίνοντας την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εφαρμόζεται στυγνά η σχέση αφέντη – δούλου όπου πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται σε σημείο ζωής ή θανάτου από λίγους και σε σημείο που ο Άνθρωπος έχει επιστρέψει στο να είναι αντικείμενο που αγοράζεται και πωλείται και έχει την ίδια αξία ή και λιγότερη από ένα εξάρτημα σε μία μηχανή.

Γιατί όμως ονομάζουμε την κατάσταση τώρα κλινικά νεκρή και όχι απλώς κακή, απαράδεκτη και απάνθρωπη ;

Διότι η κατάσταση αυτή έχει πεθάνει και αυτή τη στιγμή αποσυντίθεται : ο άνθρωπος ωθείται να παράγει πράγματα που είναι άχρηστα ή υπέρ το δέον πολλά ενώ ταυτόχρονα στερείται καίρια στοιχεία / αγαθά για την επιβίωση του σωματική, πνευματική και ψυχική. Πολύ λογικά, αυτό το οποίο τροφοδοτούσε αυτή την κοινωνία, η παθητική κατανάλωση, πέφτει αφού αυτοί οι οποίοι μπορούν ή θέλουν να καταναλώσουν γίνονται όλο και λιγότεροι και όλο και πλουσιότεροι, κάνοντας τις υπόλοιπες πολυπληθείς ομάδες φτωχές και εκτός του συστήματος αυτού. Συνεπώς, όπως και σε κάθε σώμα που στερείται του αίματος του, το σύστημα αυτό που στηρίζεται στην παθητική κατανάλωση πέθανε. Αυτή την στιγμή, και εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια ( πολύ περισσότερα σε συγκεκριμένες χώρες ) απλώς γίνεται απόπειρα να πείσουν ότι αντί για νεκρή η κοινωνία αυτή είναι ζωντανή επειδή ακόμα φαίνεται να αναπνέει, όπως κάθε κλινικά νεκρός που διατηρείται τεχνητά και με τα χίλια ζόρια πάνω στο κρεβάτι της εντατικής.

Στην περίπτωση αυτή, το σύστημα διατήρησης στην ζωή του κλινικά νεκρού κοινωνικού συστήματος είναι η συνεχής ‘τόνωση’ της οικονομίας με υπέρογκα ποσά που διοχετεύονται στις πλουτοκρατικές τάξεις που αφαίμαξαν τις υπόλοιπες και σε κλάδους παραγωγής αγαθών που δεν πρόκειται να απορροφηθούν από τον πληθυσμό και άρα απλώς προετοιμάζεται να επέλθει το αναπόφευκτο με μεγαλύτερο πάταγο ( όσο και αν χρηματοδοτηθεί η αυτοκινητοβιομηχανία δεν πρόκειται να μπορέσει να πουλήσει τα αυτοκίνητα που θα παράξει όταν το κοινό στο οποίο τα απευθύνει προσπαθεί να εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό ). Έτσι λοιπόν το σύμπτωμα που προκάλεσε τον θάνατο εντείνεται ακόμα περισσότερο και η πορεία προς τον θάνατο επιταχύνεται : δηλαδή, σε ένα σώμα που αιμορραγεί και πρόκειται να πεθάνει από αυτό χορηγείται τονωτικό καρδιάς που την κάνει να χτυπάει πιο γρήγορα ( και άρα το σώμα να φαίνεται πιο ζωντανό και πιο κοντά στο να ανακτήσει αισθήσεις ) γεγονός το οποίο κάνει ότι αίμα έχει απομείνει να χυθεί ακόμα πιο γρήγορα από την πληγή που κανείς δεν έχει σφραγίσει.

Ακριβώς έτσι λειτουργεί η μέθοδος χρηματοδότησης τραπεζών και χρεοκοπημένων πολυεθνικών σε συνδυασμό με την υπερ-φορολόγηση και κατάφωρη δίωξη των ανθρώπων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο καθώς τους σπρώχνουν προς την σερφοποίηση των λεγόμενων ‘ελαστικών σχέσεων εργασίας’. Όμως, το κοινωνικό σύστημα δεν πρόκειται να ανανήψει διότι ο Λαός, παρ’ όλη την συστηματική εξάλειψη των μελών του που προώθησαν τον πραγματικό τοκετό που τον σταμάτησαν, θυμάται και τους πόνους και αυτό το οποίο έπρεπε να γεννηθεί και ποτέ δεν γεννήθηκε.

Ο τοκετός είναι μία από τις πιο δυνατές επιταγές της φύσης, σχεδόν τόσο δυνατός στην επιταγή του όσο και ο θάνατος : όσο και να τον σταματάν τεχνητά σε κάποια στιγμή θα λάβει χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική κατάσταση. Ο φόβος μέσω του οποίου αυτή τη στιγμή διατηρούν την παλαιά τάξη πραγμάτων την οποία την ονομάζουν ‘νέα’ μπορεί να υπάρξει μόνο όσο δεν αισθάνεται κάποιος ότι πρόκειται άμεσα να εξαλειφθεί. Ο φόβος εξανεμίζεται όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν ‘πρόκειται’ να πνιγεί, πνίγεται και πρέπει να απλώσει το χέρι να πιάσει το σωσίβιο ή να κολυμπήσει. Από την στιγμή που ο Λαός θα αποφασίσει να κολυμπήσει μόνος του χωρίς πολιτικούς ηγέτες και ‘βοήθεια’ από το εξωτερικό, τους εταίρους και τους διεθνείς οργανισμούς που ευθαρσώς ομολογούν ότι καλλιέργησαν και προκάλεσαν όλο αυτό το βάσανο και πρόκειται να το επιτείνουν ( μέσω των δηλώσεων Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, Α. Μέρκελ, Ν. Σαρκοζί, και κάθε άλλου πολιτικού ηγέτη κάθε χώρας οι οποίοι μιλούν για φορολογίες και πιέσεις του Λαού ακόμα και σε βάρος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προς χρηματοδότηση των υπερ-πλούσιων ανθρώπων που ανήκουν στις ύψιστες πλουτοκρατικές τάξεις ) και να το παρατείνουν, τότε αυτό το οποίο μπλοκαρίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα θα λάβει χώρα ολοκληρωτικά.