Κράτος και Πολιτεία (μέρος 1)

Η οργάνωση και η σύσταση ενός κράτους δεν διαφέρει πολύ από την οργάνωση και σύσταση μίας επιχείρησης ή μίας οικογένειας. Πρίν ξεκινήσουμε την ανάλυση μας, όπου θα εξετάσουμε εάν στην πραγματικότητα έχουμε κράτος και όχι αναρχία, καθώς και τι συνιστά η ύπαρξη ενός κράτους πραγματικά ανθρωποκεντρικού, θα πρέπει να ορίσουμε και διασαφηνίσουμε τις βασικές ορολογίες τις οποίες θα χρησιμοποιήσουμε.

Κράτος ονομάζουμε ένα σύστημα αξιών και κανόνων που είναι κοινά αποδεκτοί από ένα πολυπληθές σύνολο ανθρώπων και που απώτερο σκοπό έχει την βελτίωση και εξέλιξη της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αυτών και συνεχές μέλημα του είναι η προάσπιση του ‘καλώς έχειν’ όλων των υποσυνόλων που έχουν συναινέσει στην σύσταση του. Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να είναι άναρχο διότι η επιβίωση του και η λειτουργικότητα του εξαρτάται από τις υπηρεσιακές αρχές που έχουν θεσπισθεί και γίνει αποδεκτές για την τήρηση των αξιών και των κανόνων.

Λειτουργία κράτους ορίζουμε την συστηματική εφαρμογή κανόνων και αξιών καθώς και την τροποποίηση ή περαιτέρω θέσπιση νέων κανόνων όταν απαιτείται από την εξέλιξη του πολιτισμού και / ή της τεχνολογίας με μόνο σκοπό την προάσπιση των θεμελιωδών αξιών του κράτους και την συνεχή βελτίωση και αντιμετώπιση των εκάστοτε προβλημάτων χωρίς να πληγεί καμμία μονάδα από τα άτομα τα οποία έχουν συναινέσει στην συμμετοχή στο κράτος αυτό, δηλαδή τους Πολίτες.

Κανόνες κράτους ορίζουμε τους νόμους οι οποίοι εξυπηρετούν και εφαρμόζουν τις βασικές αξίες και δόγμα που οι Πολίτες έχουν κοινά αποδεχθεί κατά την δημιουργία του κράτους τουλάχιστον και που περιέχονται στην βάση των κανονισμών αυτών που την ονομάζουμε Σύνταγμα ( ή οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο σύστημα / καταγραφή των βασικών αξιών ανάλογα με το Πολίτευμα ).

Αναρχία ορίζουμε την κατάλυση και / ή την μη εφαρμογή των αξιών και των κανόνων που όλο το σύνολο των Πολιτών έχει αποδεχθεί : στην αναρχία οι υπηρεσιακές αρχές δεν τηρούν τους νόμους και το Σύνταγμα, εφαρμόζουν μονομερείς ή καταχρηστικούς ή αντισυνταγματικούς κανονισμούς και προασπίζουν την άναρχη, αχαλίνωτη δράση και εξουσία ενός υποσυνόλου ( ή περισσοτέρων ) των Πολιτών του κράτους. Επίσης καταλύεται η προστασία και η υπεράσπιση του κράτους από εξωγενείς παράγοντες και σύνολα ατόμων που δεν ανήκουν σε αυτό.

Με τους παραπάνω ορισμούς προκύπτει ότι όσο πιο πολύ επιτρέπεται η μη ελεγχόμενη δράση ενός υποσυνόλου και όσο πιο πολύ καταπατείται η βασική απαίτηση / στόχος του κάθε κράτους τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε ή έχουμε αναρχία. Άρα ένα κράτος το οποίο έχει δικτατορία όπου αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να είναι ελέγξιμο ένα μικρό σύνολο δικτατόρων, το κράτος αυτό είναι άναρχο. Ένα κράτος το οποίο έχει καθαρή βασιλεία όπου ο βασιλιάς έχει υπερεξουσίες και καμμία ουσιαστική ελεγκτική αρχή, το κράτος αυτό είναι άκρως επιρρεπές στην αναρχία αφού ένας βασιλιάς μπορεί πάρα πού εύκολα να κάνει ό,τι θέλει άσχετα εάν είναι ενάντια στον όρκο / χρίσμα που έχει δώσει ή λάβει.

Στην περίπτωση της Ελλάδας ( αλλά και πολλών άλλων κρατών που δεν είναι εξ’ αρχής ολοκληρωτικά ) μπορούμε να δούμε ότι τα βασικά συστατικά ενός κράτους υπάρχουν αλλά αυτό που επικρατεί και επικρατούσε για τουλάχιστον 80 χρόνια είναι αναρχία. Αυτό μπορούμε να το υποστηρίξουμε εύκολα βλέποντας ιστορικά την καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος από κάθε είδους αιρετή αρχή, κυβέρνηση, νομοθετική αρχή, δικαστική αρχή καθώς και βασιλείς και στρατιωτικούς και αστυνομικούς οι οποίοι προάσπιζαν την ατιμωρησία και αχαλίνωτη υπεράνω του νόμου δράση κοινωνικών συνόλων όπως επιχειρηματιών, δυναστειών οικογενειών από την εποχή της τουρκοκρατίας / φραγκοκρατίας, κομματικών, εφοπλιστών / βιομηχάνων, τραπεζιτών καθώς και την άκρως προδοτική και υπονομευτική εξωτερική πολιτική. Αντισυνταγματικοί νόμοι ψηφίζονται και τηρούνται ενώ συνταγματικοί νόμοι και συνταγματικές αρχές καταλύονται και περιφρονούνται.

Ιστορικά έχουμε παραθέσει παραδείγματα για του λόγου το αληθές στα άρθρα μας για τις οικογένειες πολιτικών όπως Παπανδρέου και Καραμανλή και θα παραθέσουμε και άλλες που θα άπτονται εφοπλιστικών οικογενειών και μεγάλων δυναστειών που λυμαίνονται την Ελλάδα από πρίν το 1830. Παραδείγματα υπονόμευσης της Ελλάδας στην εξωτερική πολιτική θα αναφέρουμε ονομαστικά ( και θα αναλύσουμε στο μέλλον ) την μη τήρηση συνθηκών της λήξεως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Μικρασιατική εκστρατεία του 1921-22, την αγνόηση της δράσης του Γιουγκοσλάβου δικτάτορα Τίτο, τον απαράδεκτο χειρισμό των Ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων ( θέμα ανταλλαγής πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη και Θράκη, την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου, η περίπτωση των Ιμίων, το θέμα της υφαλοκρηπίδας, κ. ά. ) και την μη προάσπιση των Ελληνικών συμφερόντων από την υπονόμευση και την υποδόρια επίθεση Βουλγαρικών και Αλβανικών και άλλων συμφερόντων υποκινούμενων από τις Η.Π.Α. και την Αγγλία.

Εσωτερικά μπορούμε να αποδείξουμε την χρόνια αναρχία του Ελληνικού κράτους βλέποντας την κατάσταση η οποία επικρατεί καθημερινά γύρω μας :

1. νόμοι και νομολογίες που κατά κόρον και αφειδώς συντάσσονται και ψηφίζονται είναι αντισυνταγματικοί, από την οικονομική / φοροεισπραχτική πολιτική η οποία είναι άνιση από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη, με τους προνομιούχους να φοροαπαλλάσσονται και τους υπόλοιπους να υπερφορολογούνται ( παράβαση του άρθρου 4 του συντάγματος ) μέχρι την πλήρη ατιμωρησία δημοσίων λειτουργών οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν παραβεί όχι μόνο το καθήκον τους αλλά και τις βασικές αξίες / νόμους του ποινικού κώδικα ( π.χ. άτομα όπως ο Νικόλαος Γκαργκάνας και ο Γιώργος Προβόπουλος, ο Παναγής Βουρλούμης, Π. Αθανασόπουλος, Θεόδωρος Κατσανέβας, Φοίβος Ιωαννίδης, Γεώργιος Χιώτης, Γρηγόριος Σολωμός, Νεκτάριος Μιλτιάδης, Ι. Βαρθολομαίος, Γεώργιος Μέργος, Κωνσταντίνος Κοντός, κ.ά ).

2. επιχειρηματίες, μέλη δυναστειών, εφοπλιστές και βιομήχανοι δεν διώκονται από τον νόμο και όταν και εάν τελικά διωχθούν η όποια καταδίκη δεν εφαρμόζεται ( π.χ. οικογένεια Λαναρά, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Νιάρχου, Κυριακού, Κόκκαλη, Βγενόπουλου κ. ά. ) με αποτέλεσμα άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα και έχουν καταδικαστεί ή αποδεδειγμένα διαπράξει αυτά είναι ελεύθερα και νέμονται δημόσιο, χρήμα, θέσεις και εξουσία για τις οποίες θεωρητικά είναι απαραίτητο το λευκό ποινικό μητρώο. Η προστασία αυτή, μέσω των νομοθεσιών περί προσωπικών δεδομένων επεκτείνεται και σε άτομα που διαπράττουν συκοφαντία η οποία όμως συμφέρει τα υποσύνολα αυτά ενώ καταλύονται πλήρως σε κάθε άλλη περίπτωση.

3. η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, αφήνοντας τους Πολίτες απροστάτευτους ενάντια σε δολοφόνους, ληστές, διαρρήκτες, βιαστές, εκβιαστές με την συνήθη δικαιολογία της έλλειψης προσωπικού το οποίο όμως χρησιμοποιείται για να προστατεύει και απομονώνει από τον Λαό τα κοινωνικά υποσύνολα που προαναφέραμε. Στην ουσία δηλαδή η αστυνομία χρησιμοποιείται ως φρουρά που προστατεύει τα υποσύνολα αυτά από τον Λαό ο οποίος αφήνεται απροστάτευτος και εξαναγκάζεται να πάρει προφυλάξεις που δεν θα ήταν απαραίτητες εάν υπήρχε σωστή κατανομή του αστυνομικού προσωπικού ( π.χ. η καταφυγή σε τράπεζες για την φύλαξη χρημάτων, ακόμα και μικρών ποσών, γεγονός που δίνει περισσότερη δύναμη στους τραπεζίτες και αποδυναμώνει τους Πολίτες οι οποίοι παύουν να είναι ανεξάρτητοι ανά πάσα στιγμή αφού χρειάζονται άδεια για να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια τους τα οποία μπορούν να κατακρατηθούν από την τράπεζα ανά πάσα στιγμή ).

4. η προστασία των Πολιτών και της δημοσίας αιδούς η οποία είναι απαραίτητη για τον μη ψυχικό τραυματισμό των νεαρών ατόμων, αν και νομοθετημένη και άκρως αυστηρή δεν εφαρμόζεται ποτέ ούτε από το κράτος / εκτελεστική εξουσία ούτε από την εκκλησιαστική. Έτσι έχουμε πληθώρα πορνογραφικών εντύπων, εκπομπών και ταινιών χωρίς προστασία των μερίδων του πληθυσμού που δεν θέλουν να εκτίθενται σε αυτά αλλά αναγκάζονται ( από διαφημίσεις έως εξώφυλλα περιοδικών ), κρούσματα πορνείας και κυκλώματα / εμφανείς επιχειρήσεις εκμετάλλευσης πορνείας που είναι παράνομο καθώς και έκθεση σε ανεξέλεγκτη βία σε όλα τα επίπεδα σε βαθμό πολύ παραπάνω από το ψυχολογικά υγιές.

5. ο Πολίτης, αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα οφείλει να είναι και είναι ανεξάρτητος και ικανός ο ίδιος προσωπικά να φέρει εις πέρας πολλές λειτουργίες γύρω από το κράτος, την δικαιοσύνη και την πολιτική γαλουχείται και τρομοκρατείται στο ότι είναι απαραίτητο / υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσει κάθε είδους αντιπρόσωπο / μεσάζοντα για να έχει ελπίδες να εισακουσθεί ή να είναι αποτελεσματικός. Αυτό συμπεριλαμβάνει αντιπροσώπους όπως δικηγόρους, λογιστές, διακινητές, μεγαλέμποροι, τραπεζικοί σύμβουλοι, βουλευτές / συνδικαλιστές / πολιτικοί όλων των επιπέδων. Όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δημιουργούν φατρίες οι οποίες τρομοκρατούν και υποβιβάζουν τον Πολίτη μέχρι και σε εξόφθαλμο βαθμό απαιτώντας από αυτόν πλήρη υποταγή, αβουλία και εξάρτηση από αυτούς ακόμα και εάν αποδεδειγμένα δρούν δόλια, λανθασμένα ή ανόητα. Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι ότι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δεν φέρουν ευθύνη για την πολιτική / τρόπο ζωής που επιβάλλουν στον Πολίτη ( δηλαδή, ο νόμος δεν τους διώκει για λάθος εκτιμήσεις και / ή δόλιες ή υπονομευτικές πράξεις ) ενώ ο Πολίτης φέρει την πλήρη ευθύνη των πράξεων αυτών των ατόμων από τον πρωθυπουργό μέχρι τον προσωπικό του λογιστή και δικηγόρο.


Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ το Σύνταγμα ( βλέπε όλο το πρώτο τμήμα του Συντάγματος της Ελλάδας ) του Κράτους της Ελλάδας προϋποθέτει και απαιτεί την ισότητα όλων των Πολιτών την ίση μεταχείριση αυτών μπροστά στον νόμο και την κοινωνία, την προάσπιση της οικονομικής ευμάρειας του κάθε Πολίτη ( κάτι το οποίο ισχύει για κάθε Κράτος επί της γής που έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ) στην πράξη αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι η ζωή, η περιουσία και το καλώς έχειν του Πολίτη δεν έχει καμμία αξία και είναι πρός εκμετάλλευση και κατάχρηση από τρίτους ενώ συγκεκριμένα υποσύνολα / ομάδες εντός και εκτός της Ελλάδος θεωρούνται πολύτιμα και αναντικατάστατα και ιδιοκτήτες όλων των Πολιτών.

Αυτό δείχνει ότι τα Κράτος της Ελλάδας ( αλλά και κάθε Κράτος το οποίο έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και έχει την παραπάνω κατάσταση πολιτικά και κοινωνικά ) είναι άναρχο και συνεπώς μη εξελίξιμο. Κάτι το οποίο είναι άναρχο και μη εξελίξιμο τελεί σε αποσύνθεση και άρα διαγράφει φθίνουσα πορεία μέχρι τον πλήρη αφανισμό, τουλάχιστον με την μορφή την οποία οι Πολίτες είχαν συμφωνήσει να έχει. Στην εποχή μας η αποσύνθεση αυτή οδηγεί στην κατάλυση των Κρατών και συνεπώς της προστασίας των Πολιτών, με την ομαδοποίηση τους σε ένα τεράστιο σύνολο το οποίο θα νέμονται και θα λυμαίνονται ακόμα πιο άναρχα οι υποομάδες που και τώρα το κάνουν.