Κράτος και Πολιτεία (μέρος 2)

Η αποσύνθεση των Κρατών και η αναρχία που τα βάλλει δημιουργείται από το γεγονός ότι δεν τηρείται η βασική δικλείδα ασφαλείας που κάθε Κράτος οφείλει να έχει και λέει ότι έχει αλλά που στην ουσία είναι ανύπαρκτη ή ατροφική : τον Λαϊκό έλεγχο.

Ο Λαϊκός έλεγχος ορίζεται ως η πλήρης συμμετοχή και αλληλεπίδραση / διαδραστικότητα του κάθε μεμονωμένου Πολίτη στην λειτουργία του Κράτους και την εφαρμογή των βασικών κανόνων και αξιών του έτσι ώστε να επιτυγχάνεται συντήρηση και διαρκής ανανέωση του ‘ συμβολαίου του Κράτους’ το οποίο καθορίζει την σύμπραξη και οργάνωση όλων των πολιτών με κοινό σκοπό την μεγιστοποίηση της ποιότητος διαβίωσης και ανάπτυξης / εξέλιξης αυτής.

Θεωρητικά αυτό υφίσταται και σήμερα, στο άναρχο και αποσυντιθέμενο κράτος, όμως στην ουσία αυτό δεν γίνεται διότι έχει εισαχθεί μία μεταβλητή που εξουδετερώνει πλήρως την δύναμη του Λαϊκού ελέγχου : την αντιπροσώπευση.

Η αντιπροσώπευση είναι ένα όπλο των αναρχικών υποομάδων που νέμονται τα κράτη ανά τον κόσμο το οποίο εξουδετερώνει δύο βασικές λειτουργίες του Πολίτη και έτσι τον μετατρέπει σε χειραγωγήσιμο παράγοντα. Οι λειτουργίες που αναστέλλονται / εξουδετερώνονται είναι η εγρήγορση του Πολίτη και η αποφασιστικότητα του. Δηλαδή, με τον αντιπρόσωπο ο Πολίτης επαφίεται και σταματά να ασχολείται με αυτά τα οποία έχει επιφορτίσει τον αντιπρόσωπο και έτσι μαθαίνει να μην αντιδράει και να μην λειτουργεί ρυθμιστικά στις περιπτώσεις που οι αρχές και οι κανόνες του Κράτους το οποίο έχει δημιουργήσει καταπατούνται. Όταν λοιπόν τελικά έρθει η στιγμή να χρειαστεί να επέμβει ο χρόνος αντίδρασης και η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης είναι σημαντικά μειωμένες ως προς την επάρκεια. Επίσης, η έννοια του αντιπροσώπου όπως παρουσιάζεται υπονοεί ότι ο Πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ο αντιπρόσωπος και συνεπώς εξαρτάται από αυτόν για την αίσθηση της εξουσίας του. Όταν λοιπόν χρειαστεί να ελέγξει τον αντιπρόσωπο αισθάνεται ότι δεν μπορεί, διστάζει, φοβάται και είναι γενικός αναποφάσιστος αφήνοντας έτσι τον αντιπρόσωπο ο οποίος στην ουσία δεν αντιπροσωπεύει αυτόν αλλά τις αναρχικές υποομάδες να συλήσει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα του Πολίτη.

Εάν δεν υπάρχει αντιπροσώπευση αλλά αντιθέτως ο Πολίτης καλείται να συμμετάσχει και να ελέγξει ο ίδιος ότι οι αρχές εφαρμόζουν και προασπίζουν τον νόμο και το Σύνταγμα επιτυγχάνεται η διατήρηση του Λαού ως δυνατό, δυναμικό και αποτελεσματικό ρυθμιστή και υπερασπιστή του Κράτος που ο ίδιος δημιούργησε. Ο Λαϊκός έλεγχος χωρίς αντιπροσώπευση είναι μία ανίκητη δύναμη η οποία είναι μη εξαγοράσιμη και μόνο πολύ βραχυπρόθεσμα και δύσκολα επηρεάσιμη για τον μόνο λόγο ότι ο Λαός είναι πολυπληθής και βάση των γενικών εκλογικών ποσοστών κατά 70% ανεπηρέαστος από πολιτικούς χειρισμούς. Αυτό το βλέπουμε διότι κατ’ αρχάς τα ποσοστά τα οποία εκλέγουν κυβερνήσεις στο κράτος όπως είναι τώρα δεν ξεπερνούν το 30 – 35 % ( και αυτό με μεγάλη εισροή ψηφοφόρων από πηγές όχι αμιγώς Λαϊκές όπως μετανάστες και ομοεθνείς της διασποράς ) μετά από άκρως πολύπλοκους και κατασκευασμένους εκλογικούς νόμους και εκλογικές περιφέρειες όπου ένας ψήφος στην ουσία και μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες πολλαπλασιάζεται επί χίλια.

Έχει ειπωθεί ευθαρσώς από πολιτικούς και πολιτικούς αναλυτές ότι εάν χρησιμοποιείτο η απλή αναλογική, που είναι πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής βούλησης, δεν θα υπήρχε περίπτωση να βγεί κυβέρνηση με οποιονδήποτε τρόπο εκτός της οικουμενικής που σημαίνει ότι η Λαϊκή βούληση είναι αυτή που θα επηρεάζει τις καταστάσεις και όχι η κατάσταση ομηρίας του Λαού από λίγες ομάδες / οικογένειες οι οποίες αποτελούν την πολιτική αριστοκρατία ( συμπεριλαμβανομένου και του κληρονομικού δικαιώματος ) που περιβάλλει τον βασιλέα – πρωθυπουργό.

Άρα, με βάση τους κανόνες της δημοκρατίας ο Λαός έχει ήδη απορρίψει και συνεχίζει να απορρίπτει συστηματικά όλους αυτούς που κομπάζουν ότι έχουν λάβει Λαϊκή εντολή και που στην ουσία αποτελούν απελπιστικά μικρή μειοψηφία της τάξεως της αμελητέας ποσότητος σε σύγκριση με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ενεργών Πολιτών ασχέτως θρησκεύματος και πολιτικής κατεύθυνσης.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Λαϊκός έλεγχος είναι πάρα πολύ υγιής και έχει πλήρως την δυνατότητα μέσω της πραγματικής δημοκρατίας να επιβλέψει και να εφαρμόσει τους κανόνες που ο ίδιος ο Λαός είχε επιβάλει μέσω αγώνων οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια ανέκαθεν σαμποταρίστηκαν ή τους καπηλευθήκανε οι αναρχικές αυτές ομάδες οι οποίες ειδικεύονται στην διάβρωση και διαστροφή κάθε συστήματος κανόνων και αξιών που από την φύση του τους αφαιρεί την δυνατότητα να είναι ανεξέλεγκτοι, αχαλίνωτοι, άναρχοι και ατιμώρητοι.

Τι σημαίνει αυτό για το Κράτος και πώς μπορούμε ως Λαός όχι να επιφέρουμε αλλαγή, καθότι δεν χρειάζεται να αλλάξει το σύστημα αξιών που οι πρόγονοι μας θεμελίωσαν, αλλά εφαρμογή των Συνταγματικών αξιών όπως αυτές περιγράφονται στο πρώτο μέρος το οποίο είναι κοινό και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ;

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να στηριζόμαστε σε αντιπροσώπους κάθε είδους και να μην τους θεωρούμε σωσίβιο σωτηρίας αλλά να καταλάβουμε ότι ξέρουμε κολύμπι και μάλιστα πολύ καλό αφού τις πραγματικές δυσκολίες τις απωθήσαμε χωρίς αντιπροσώπους και να τους χρησιμοποιήσουμε όπως αρμόζει, δηλαδή σαν τεχνικούς συμβούλους που θα μας βοηθήσουν να κολυμπήσουμε πιο γρήγορα και πιο ξεκούραστα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε την δυνατότητα, ικανότητα και ευφυΐα / κριτική σκέψη για να καταλάβουμε πότε ένας αντιπρόσωπος δεν μας εξυπηρετεί αλλά μας υπονομεύει / καταστρέφει και συνεπώς είμαστε καλύτερα χωρίς αυτόν με την πείρα στο κολύμπι που έχουμε από τους προγόνους μας οι οποίοι μας το δίδαξαν.

Ο Λαός έχει ήδη καταλάβει τα παραπάνω και για αυτό έχουν αδειάσει οι τράπεζες από το ρευστό του Λαού που δεν πρόλαβαν οι τραπεζίτες να υποκλέψουν, η αγορά δεν κινείται παρά μόνο με τρόπους που επωφελούν τον Λαό και όχι τον μεσάζοντα και το κλίμα δυσαρέσκειας και θυμού προς το σύνολο των πολιτικών και των μεγάλων κεφαλαιούχων είναι τόσο βαρύ που ο Κ. Καραμανλής αναγκάστηκε να μπεί και να βγεί στο Βελίδειο για να εκφωνήσει τον παραδοσιακό λόγο του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ τρέχοντας και περιστοιχισμένος από στρατιά σωματοφυλάκων όταν υπήρχε Λαός μαζεμένος και πολιτικά φερόμενος.

Το επόμενο βήμα που πρέπει ο Λαός να κάνει ώστε αυτή η σωστή και ευφυέστατη, υγιής τοποθέτηση να μεταφραστεί σε πράξεις υπέρ όλου του Λαού είναι να αποφασίσει ότι ο κάθε ένας είναι απείρως πιο ικανός ( ασχέτως κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ) από όλους αυτούς τους πολιτικούς που έχει απορρίψει και που καταχρηστικά υπάρχουν στην Βουλή, την κυβέρνηση και την Κοινωνία και συνεπώς μπορεί και οφείλει να ενεργοποιήσει την ακροτελευτιαία διάταξη του Συντάγματος και να απαιτήσει όλοι αυτοί οι αναρχικοί να αποχωρήσουν δια παντός αφού αποζημιώσουν παντοιοτρόπως για την παρακοή της Λαϊκής εντολής που συστηματικά δίνει από τις αρχές του 20ου αιώνα για τα διάφορα μείζονα θέματα της Ελληνικής Κοινωνίας και συστηματικά παρακούεται.

Αυτό συνεπάγεται άρνηση να ληφθεί υπ’ όψη και να εισακουστεί οποιαδήποτε εντολή / νόμος / νομολογία / φορολογία / εισφορά / γενική απαίτηση που επιβάλλεται στον Λαό αντισυνταγματικά και καταχρηστικά, άρνηση χρηματοδότησης του αναρχικού αυτού κράτους ( δηλαδή παύση πληρωμής εισφορών, φόρων, προστίμων, διοδίων, δασμών ). Με αυτό τον τρόπο η μπλοκαρισμένη τεράστια πολιτική δύναμη του Λαϊκού ελέγχου θα απελευθερωθεί άμεσα αφού στην ουσία θα αρνηθούμε να συναινέσουμε, να υποστηρίξουμε και να υποταχθούμε όχι στο δημοκρατικό σύστημα το οποίο είναι δικό μας δημιούργημα, αλλά σε αυτήν την τυχάρπαστη μικρομανδαρινίστικη αναρχική ομάδα ‘ πολιτικών’ η οποία παρακούει την Δημοκρατία και την Λαϊκή Εντολή να φύγουν και επιβάλλει υποδορίως την βασιλεία και τους αριστοκράτες της στο πρόσωπο τους.

Η επίδειξη της Λαϊκής δύναμης θα είναι τεράστια : το μόνο που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι πώς κατέρρευσε η άκρατη καταδυνάστευση / ρατσισμός ενάντια στους Μαύρους των Η.Π.Α. όταν το μόνο που σταμάτησαν να κάνουν ήταν να πληρώνουν το εισιτήριο του λεωφορείου αξίας λίγων δεκάρων γεγονός που ήταν το έναυσμα και ο μοχλός με τον οποίον ξεκίνησαν τον αγώνα τους για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τους τα οποία και τους δόθηκαν. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν επιμονή και αποφασιστικότητα για ένα χρόνο ( Δεκέμβριος 1955 – Νοέμβριος 1956 ).

Σαφώς μία τέτοια πράξη τόσο επαναστατική και σύννομη με το Σύνταγμα ( αφού είναι ο τρόπος που ο Λαός θα επιβάλλει την Δημοκρατία αναγκάζοντας τους σφετεριστές αυτούς αναρχικούς να αποχωρήσουν με τους όρους και τον τρόπο που θα βάλλει ο Λαός ) θα επιφέρει μεγάλη αντίδραση από τους πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές / βιομηχάνους / μεγαλοεμπόρους και τους υποτελείς τους που τρέφονται από αυτούς ( δηλαδή, φαινομενικά ‘ανθρώπους του Λαού’, δημοσιογράφους, σατυρικούς παρουσιαστές, ειδικούς σχολιαστές, κλπ, που όμως ανήκουν σε κόμμα και που μάχονται με νύχια και με δόντια να κατευθύνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τις εντολές των αφεντικών τους που μόλις προαναφέραμε ) κυρίως επικοινωνιακής φύσεως. Θα προσπαθήσουν να φοβερίσουν και τρομοκρατήσουν τον Λαό ότι δεν θα έχει δουλειά, συντάξεις, μισθούς, πληρωμές, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο εάν δεν συνεχίσει αν πληρώνει τους διάφορους κεφαλικούς και άλλους κατάφωρους, παράνομους και άδικους φόρους. Θα τρομοκρατήσουν με απειλή κάθε είδους βιαιότητας από ληστείες μέχρι διεθνείς δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τον Λαό να απαρνηθεί την δύναμη του και να συνεχίσει να πληρώνει. Χαρακτηριστικό είναι ότι με το που άρχισε ο Λαός να μην εμπιστεύεται τα χρήματα του στην τράπεζα ( με πλάγια λόγια παραδέχονται ότι οι τράπεζες έχουν αδειάσει από τις καταθέσεις του Λαού που τους έδιναν ρευστότητα ) αναφέρθηκαν κρούσματα πολλών ληστειών από την τηλεόραση λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς στον Λαό ότι εάν δεν θέλει να του κλαπούν τα λεφτά του και να κινδυνέψει και ο ίδιος να επιστρέψει τα λεφτά του στην τράπεζα.

Αυτό που θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη είναι ότι οι απειλές αυτές είναι κατά το 90% κούφιες και το 10% που θέλει την προσοχή μας είναι πλήρως αντιμετωπίσιμο με κοινωνική αλληλεγγύη και απόφαση να κινηθεί ο κάθε Πολίτης χωρίς να εξαρτάται από τα μέσα που του δίνει το κρατικό σύστημα όσο το κρατικό αυτό σύστημα είναι στον έλεγχο των αναρχικών υποομάδων που περιγράψαμε στο 1ο μέρος και που αυτή την στιγμή μας ‘κυβερνούν’. Επίσης θα πρέπει αν έχουμε υπ’ όψη ότι ενώ οι πιθανότητες είναι ότι ο κάθε ένας Πολίτης θα κερδίσει πολλές χιλιάδες ευρώ κάνοντας αυτή την αντίσταση ( αφού δεν θα καταβάλλει τους φόρους και τις εισφορές και τα πρόστιμα που του επιβάλλονται αλλά θα τα έχει ο ίδιος ώστε να μπορεί να κινηθεί ) οι τωρινοί ‘κρατούντες’ που περιγράψαμε θα χάνουν κάθε ώρα χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ χάνοντας έτσι δύναμη και άρα και υποτελείς.

Συνεπώς, θα είναι θέμα χρόνου να εκδιωχθούν αυτοί που έχουν καταλύσει την κατ’ ουσίαν Δημοκρατία και εμπαίζουν το Σύνταγμα και τους νόμους που εμείς ως Λαός ψηφίσαμε με δημοψήφισμα και επιβάλαμε με ουσιαστικές κινητοποιήσεις ώστε να μπορέσουμε να επαναφέρουμε το Κράτος από αναρχικό κράτος σε έναρχο Κράτος απαλλάσσοντας το Σύνταγμα και την νομοθεσία από διατάξεις προδοτικές, κατάλοιπα των δικτατοριών του Παπαδόπουλου, του Μεταξά και άλλων παλαιοτέρων που καμμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό Δημοκρατικό Σύνταγμα που ο Λαός συναίνεσε να έχει ώστε να μπορεί να έχει έλεγχο της πολιτικής, κοινωνικής και φυσικής του ζωής σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Στο επόμενο editorial θα εξηγήσουμε βήμα προς βήμα την λειτουργία του σωστού Δημοκρατικού Κράτους και πώς η ενασχόληση του Λαού με αυτό μπορεί να του αποφέρει μηνιαία αμοιβή της τάξεως πλέον των 3.000 ευρώ με βάση το ΑΕΠ της χώρας και απλή προσθαφαίρεση.

Κράτος και Πολιτεία (μέρος 1)

Η οργάνωση και η σύσταση ενός κράτους δεν διαφέρει πολύ από την οργάνωση και σύσταση μίας επιχείρησης ή μίας οικογένειας. Πρίν ξεκινήσουμε την ανάλυση μας, όπου θα εξετάσουμε εάν στην πραγματικότητα έχουμε κράτος και όχι αναρχία, καθώς και τι συνιστά η ύπαρξη ενός κράτους πραγματικά ανθρωποκεντρικού, θα πρέπει να ορίσουμε και διασαφηνίσουμε τις βασικές ορολογίες τις οποίες θα χρησιμοποιήσουμε.

Κράτος ονομάζουμε ένα σύστημα αξιών και κανόνων που είναι κοινά αποδεκτοί από ένα πολυπληθές σύνολο ανθρώπων και που απώτερο σκοπό έχει την βελτίωση και εξέλιξη της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αυτών και συνεχές μέλημα του είναι η προάσπιση του ‘καλώς έχειν’ όλων των υποσυνόλων που έχουν συναινέσει στην σύσταση του. Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να είναι άναρχο διότι η επιβίωση του και η λειτουργικότητα του εξαρτάται από τις υπηρεσιακές αρχές που έχουν θεσπισθεί και γίνει αποδεκτές για την τήρηση των αξιών και των κανόνων.

Λειτουργία κράτους ορίζουμε την συστηματική εφαρμογή κανόνων και αξιών καθώς και την τροποποίηση ή περαιτέρω θέσπιση νέων κανόνων όταν απαιτείται από την εξέλιξη του πολιτισμού και / ή της τεχνολογίας με μόνο σκοπό την προάσπιση των θεμελιωδών αξιών του κράτους και την συνεχή βελτίωση και αντιμετώπιση των εκάστοτε προβλημάτων χωρίς να πληγεί καμμία μονάδα από τα άτομα τα οποία έχουν συναινέσει στην συμμετοχή στο κράτος αυτό, δηλαδή τους Πολίτες.

Κανόνες κράτους ορίζουμε τους νόμους οι οποίοι εξυπηρετούν και εφαρμόζουν τις βασικές αξίες και δόγμα που οι Πολίτες έχουν κοινά αποδεχθεί κατά την δημιουργία του κράτους τουλάχιστον και που περιέχονται στην βάση των κανονισμών αυτών που την ονομάζουμε Σύνταγμα ( ή οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο σύστημα / καταγραφή των βασικών αξιών ανάλογα με το Πολίτευμα ).

Αναρχία ορίζουμε την κατάλυση και / ή την μη εφαρμογή των αξιών και των κανόνων που όλο το σύνολο των Πολιτών έχει αποδεχθεί : στην αναρχία οι υπηρεσιακές αρχές δεν τηρούν τους νόμους και το Σύνταγμα, εφαρμόζουν μονομερείς ή καταχρηστικούς ή αντισυνταγματικούς κανονισμούς και προασπίζουν την άναρχη, αχαλίνωτη δράση και εξουσία ενός υποσυνόλου ( ή περισσοτέρων ) των Πολιτών του κράτους. Επίσης καταλύεται η προστασία και η υπεράσπιση του κράτους από εξωγενείς παράγοντες και σύνολα ατόμων που δεν ανήκουν σε αυτό.

Με τους παραπάνω ορισμούς προκύπτει ότι όσο πιο πολύ επιτρέπεται η μη ελεγχόμενη δράση ενός υποσυνόλου και όσο πιο πολύ καταπατείται η βασική απαίτηση / στόχος του κάθε κράτους τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε ή έχουμε αναρχία. Άρα ένα κράτος το οποίο έχει δικτατορία όπου αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να είναι ελέγξιμο ένα μικρό σύνολο δικτατόρων, το κράτος αυτό είναι άναρχο. Ένα κράτος το οποίο έχει καθαρή βασιλεία όπου ο βασιλιάς έχει υπερεξουσίες και καμμία ουσιαστική ελεγκτική αρχή, το κράτος αυτό είναι άκρως επιρρεπές στην αναρχία αφού ένας βασιλιάς μπορεί πάρα πού εύκολα να κάνει ό,τι θέλει άσχετα εάν είναι ενάντια στον όρκο / χρίσμα που έχει δώσει ή λάβει.

Στην περίπτωση της Ελλάδας ( αλλά και πολλών άλλων κρατών που δεν είναι εξ’ αρχής ολοκληρωτικά ) μπορούμε να δούμε ότι τα βασικά συστατικά ενός κράτους υπάρχουν αλλά αυτό που επικρατεί και επικρατούσε για τουλάχιστον 80 χρόνια είναι αναρχία. Αυτό μπορούμε να το υποστηρίξουμε εύκολα βλέποντας ιστορικά την καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος από κάθε είδους αιρετή αρχή, κυβέρνηση, νομοθετική αρχή, δικαστική αρχή καθώς και βασιλείς και στρατιωτικούς και αστυνομικούς οι οποίοι προάσπιζαν την ατιμωρησία και αχαλίνωτη υπεράνω του νόμου δράση κοινωνικών συνόλων όπως επιχειρηματιών, δυναστειών οικογενειών από την εποχή της τουρκοκρατίας / φραγκοκρατίας, κομματικών, εφοπλιστών / βιομηχάνων, τραπεζιτών καθώς και την άκρως προδοτική και υπονομευτική εξωτερική πολιτική. Αντισυνταγματικοί νόμοι ψηφίζονται και τηρούνται ενώ συνταγματικοί νόμοι και συνταγματικές αρχές καταλύονται και περιφρονούνται.

Ιστορικά έχουμε παραθέσει παραδείγματα για του λόγου το αληθές στα άρθρα μας για τις οικογένειες πολιτικών όπως Παπανδρέου και Καραμανλή και θα παραθέσουμε και άλλες που θα άπτονται εφοπλιστικών οικογενειών και μεγάλων δυναστειών που λυμαίνονται την Ελλάδα από πρίν το 1830. Παραδείγματα υπονόμευσης της Ελλάδας στην εξωτερική πολιτική θα αναφέρουμε ονομαστικά ( και θα αναλύσουμε στο μέλλον ) την μη τήρηση συνθηκών της λήξεως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Μικρασιατική εκστρατεία του 1921-22, την αγνόηση της δράσης του Γιουγκοσλάβου δικτάτορα Τίτο, τον απαράδεκτο χειρισμό των Ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων ( θέμα ανταλλαγής πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη και Θράκη, την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου, η περίπτωση των Ιμίων, το θέμα της υφαλοκρηπίδας, κ. ά. ) και την μη προάσπιση των Ελληνικών συμφερόντων από την υπονόμευση και την υποδόρια επίθεση Βουλγαρικών και Αλβανικών και άλλων συμφερόντων υποκινούμενων από τις Η.Π.Α. και την Αγγλία.

Εσωτερικά μπορούμε να αποδείξουμε την χρόνια αναρχία του Ελληνικού κράτους βλέποντας την κατάσταση η οποία επικρατεί καθημερινά γύρω μας :

1. νόμοι και νομολογίες που κατά κόρον και αφειδώς συντάσσονται και ψηφίζονται είναι αντισυνταγματικοί, από την οικονομική / φοροεισπραχτική πολιτική η οποία είναι άνιση από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη, με τους προνομιούχους να φοροαπαλλάσσονται και τους υπόλοιπους να υπερφορολογούνται ( παράβαση του άρθρου 4 του συντάγματος ) μέχρι την πλήρη ατιμωρησία δημοσίων λειτουργών οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν παραβεί όχι μόνο το καθήκον τους αλλά και τις βασικές αξίες / νόμους του ποινικού κώδικα ( π.χ. άτομα όπως ο Νικόλαος Γκαργκάνας και ο Γιώργος Προβόπουλος, ο Παναγής Βουρλούμης, Π. Αθανασόπουλος, Θεόδωρος Κατσανέβας, Φοίβος Ιωαννίδης, Γεώργιος Χιώτης, Γρηγόριος Σολωμός, Νεκτάριος Μιλτιάδης, Ι. Βαρθολομαίος, Γεώργιος Μέργος, Κωνσταντίνος Κοντός, κ.ά ).

2. επιχειρηματίες, μέλη δυναστειών, εφοπλιστές και βιομήχανοι δεν διώκονται από τον νόμο και όταν και εάν τελικά διωχθούν η όποια καταδίκη δεν εφαρμόζεται ( π.χ. οικογένεια Λαναρά, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Νιάρχου, Κυριακού, Κόκκαλη, Βγενόπουλου κ. ά. ) με αποτέλεσμα άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα και έχουν καταδικαστεί ή αποδεδειγμένα διαπράξει αυτά είναι ελεύθερα και νέμονται δημόσιο, χρήμα, θέσεις και εξουσία για τις οποίες θεωρητικά είναι απαραίτητο το λευκό ποινικό μητρώο. Η προστασία αυτή, μέσω των νομοθεσιών περί προσωπικών δεδομένων επεκτείνεται και σε άτομα που διαπράττουν συκοφαντία η οποία όμως συμφέρει τα υποσύνολα αυτά ενώ καταλύονται πλήρως σε κάθε άλλη περίπτωση.

3. η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, αφήνοντας τους Πολίτες απροστάτευτους ενάντια σε δολοφόνους, ληστές, διαρρήκτες, βιαστές, εκβιαστές με την συνήθη δικαιολογία της έλλειψης προσωπικού το οποίο όμως χρησιμοποιείται για να προστατεύει και απομονώνει από τον Λαό τα κοινωνικά υποσύνολα που προαναφέραμε. Στην ουσία δηλαδή η αστυνομία χρησιμοποιείται ως φρουρά που προστατεύει τα υποσύνολα αυτά από τον Λαό ο οποίος αφήνεται απροστάτευτος και εξαναγκάζεται να πάρει προφυλάξεις που δεν θα ήταν απαραίτητες εάν υπήρχε σωστή κατανομή του αστυνομικού προσωπικού ( π.χ. η καταφυγή σε τράπεζες για την φύλαξη χρημάτων, ακόμα και μικρών ποσών, γεγονός που δίνει περισσότερη δύναμη στους τραπεζίτες και αποδυναμώνει τους Πολίτες οι οποίοι παύουν να είναι ανεξάρτητοι ανά πάσα στιγμή αφού χρειάζονται άδεια για να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια τους τα οποία μπορούν να κατακρατηθούν από την τράπεζα ανά πάσα στιγμή ).

4. η προστασία των Πολιτών και της δημοσίας αιδούς η οποία είναι απαραίτητη για τον μη ψυχικό τραυματισμό των νεαρών ατόμων, αν και νομοθετημένη και άκρως αυστηρή δεν εφαρμόζεται ποτέ ούτε από το κράτος / εκτελεστική εξουσία ούτε από την εκκλησιαστική. Έτσι έχουμε πληθώρα πορνογραφικών εντύπων, εκπομπών και ταινιών χωρίς προστασία των μερίδων του πληθυσμού που δεν θέλουν να εκτίθενται σε αυτά αλλά αναγκάζονται ( από διαφημίσεις έως εξώφυλλα περιοδικών ), κρούσματα πορνείας και κυκλώματα / εμφανείς επιχειρήσεις εκμετάλλευσης πορνείας που είναι παράνομο καθώς και έκθεση σε ανεξέλεγκτη βία σε όλα τα επίπεδα σε βαθμό πολύ παραπάνω από το ψυχολογικά υγιές.

5. ο Πολίτης, αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα οφείλει να είναι και είναι ανεξάρτητος και ικανός ο ίδιος προσωπικά να φέρει εις πέρας πολλές λειτουργίες γύρω από το κράτος, την δικαιοσύνη και την πολιτική γαλουχείται και τρομοκρατείται στο ότι είναι απαραίτητο / υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσει κάθε είδους αντιπρόσωπο / μεσάζοντα για να έχει ελπίδες να εισακουσθεί ή να είναι αποτελεσματικός. Αυτό συμπεριλαμβάνει αντιπροσώπους όπως δικηγόρους, λογιστές, διακινητές, μεγαλέμποροι, τραπεζικοί σύμβουλοι, βουλευτές / συνδικαλιστές / πολιτικοί όλων των επιπέδων. Όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δημιουργούν φατρίες οι οποίες τρομοκρατούν και υποβιβάζουν τον Πολίτη μέχρι και σε εξόφθαλμο βαθμό απαιτώντας από αυτόν πλήρη υποταγή, αβουλία και εξάρτηση από αυτούς ακόμα και εάν αποδεδειγμένα δρούν δόλια, λανθασμένα ή ανόητα. Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι ότι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δεν φέρουν ευθύνη για την πολιτική / τρόπο ζωής που επιβάλλουν στον Πολίτη ( δηλαδή, ο νόμος δεν τους διώκει για λάθος εκτιμήσεις και / ή δόλιες ή υπονομευτικές πράξεις ) ενώ ο Πολίτης φέρει την πλήρη ευθύνη των πράξεων αυτών των ατόμων από τον πρωθυπουργό μέχρι τον προσωπικό του λογιστή και δικηγόρο.


Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ το Σύνταγμα ( βλέπε όλο το πρώτο τμήμα του Συντάγματος της Ελλάδας ) του Κράτους της Ελλάδας προϋποθέτει και απαιτεί την ισότητα όλων των Πολιτών την ίση μεταχείριση αυτών μπροστά στον νόμο και την κοινωνία, την προάσπιση της οικονομικής ευμάρειας του κάθε Πολίτη ( κάτι το οποίο ισχύει για κάθε Κράτος επί της γής που έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ) στην πράξη αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι η ζωή, η περιουσία και το καλώς έχειν του Πολίτη δεν έχει καμμία αξία και είναι πρός εκμετάλλευση και κατάχρηση από τρίτους ενώ συγκεκριμένα υποσύνολα / ομάδες εντός και εκτός της Ελλάδος θεωρούνται πολύτιμα και αναντικατάστατα και ιδιοκτήτες όλων των Πολιτών.

Αυτό δείχνει ότι τα Κράτος της Ελλάδας ( αλλά και κάθε Κράτος το οποίο έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και έχει την παραπάνω κατάσταση πολιτικά και κοινωνικά ) είναι άναρχο και συνεπώς μη εξελίξιμο. Κάτι το οποίο είναι άναρχο και μη εξελίξιμο τελεί σε αποσύνθεση και άρα διαγράφει φθίνουσα πορεία μέχρι τον πλήρη αφανισμό, τουλάχιστον με την μορφή την οποία οι Πολίτες είχαν συμφωνήσει να έχει. Στην εποχή μας η αποσύνθεση αυτή οδηγεί στην κατάλυση των Κρατών και συνεπώς της προστασίας των Πολιτών, με την ομαδοποίηση τους σε ένα τεράστιο σύνολο το οποίο θα νέμονται και θα λυμαίνονται ακόμα πιο άναρχα οι υποομάδες που και τώρα το κάνουν.