Sunday, August 24, 2008

Με την Ευκαιρία της Ολοκλήρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων

Με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου οι οποίοι συμπίπτουν με την ολοκλήρωση του καλοκαιριού μας δίνεται η ευκαιρία να αναλύσουμε όλα όσα μπορούμε να μάθουμε και να αποκομίσουμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της μοντέρνας εποχής για να μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε στον δικό μας αγώνα ( εκπαιδευτικό και επαγγελματικό ) στον οποίο ετοιμαζόμαστε να επιδοθούμε με την έναρξη του φθινοπώρου και την λήξη των διακοπών.

Εκατοντάδες χιλιάδες αθλητών συνέρευσαν στο Πεκίνο για αυτές τις 16 ημέρες όπου διεκδίκησαν μία από τις 958 θέσεις στο βάθρο των νικητών, εάν υπολογίσουμε και τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα μετάλλια, ή μόνο 302 εάν θεωρήσουμε ως ύψιστη διάκριση μόνο τα χρυσά.

Ας δούμε τι σημαίνει να έχεις πρόσβαση να διαγωνισθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες :

1. να είσαι επίσημο μέλος κάποιου Εθνικού / Ολυμπιακού συλλόγου / σωματείου / ομοσπονδίας
2. να έχεις ήδη λάβει μέρος και διακρίσεις σε άλλα αθλητικά γεγονότα / συναντήσεις
3. να έχεις επιδείξει ιδιαίτερη αφοσίωση στο άθλημα σου
4. να έχεις αρκετά υψηλή επίδοση ώστε να πιάσεις τα ‘χαμηλά’ όρια επίδοσης στο άθλημα σου τα οποία είναι κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο του πληθυσμού των αθλητών

δηλαδή με άλλα λόγια για να έχει ελπίδες να επιλεγεί ένας αθλητής για να υπάρξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες πρέπει ήδη να έχει εξαιρετική αφοσίωση και επίδοση και να ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης σε επίπεδο ολικής απασχόλησης τουλάχιστον. Άρα και ο πλέον άγνωστος αθλητής ο οποίος έρχεται τελευταίος στα προκριματικά είναι ήδη ένας καταξιωμένος αθλητής / πρωταθλητής με υψηλές επιδόσεις οι οποίες δεν είναι εύκολο να αποκτηθούν από τους συναθλητές τους οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν επίδοση που να τους εξασφαλίσει πρόσβαση στους Ολυμπιακούς.

Όμως όλη αυτή η αφρόκρεμα του αθλητικού δυναμικού σχεδόν όλης της γής, με την εξαίρεση των 958 που τους δίνεται κάποια επιβράβευση για τους τεράστιους κόπους τους που συχνά έχουν ξεκινήσει από την νεαρή παιδική ηλικία, όχι μόνο δεν επιβραβεύεται για το κατόρθωμα αυτό που επιτυχαίνουν και έχουν ήδη επιτύχει, αλλά αντιθέτως απαξιώνονται και εξαφανίζονται σαν αποτυχίες χαμηλών επιδόσεων. Αλλά και οι 958 που τους δίνεται η στιγμιαία επιβράβευση ενός μεταλλίου χάνονται στην αφάνεια από την στιγμή που κατεβαίνουν από το βάθρο και είναι μαθηματικά σίγουρο ότι εάν στην επόμενη αθλητική αναμέτρηση κάτι δεν πάει καλά και δεν φέρουν διάκριση θα περάσουν και αυτοί στην ίδια αφάνεια που περιμένει τους υπόλοιπους και κανείς δεν θα θυμηθεί έμπρακτα την διάκριση / κατόρθωμα που είναι τώρα παρελθόν.

Πολλοί θα φέρουν αντιρρήσεις στην παραπάνω διαπίστωση λέγοντας ότι οι Ολυμπιονίκες θεωρούνται ήρωες στην χώρα τους και έχουν πολλές χρηματικές και άλλες απολαβές. Αυτό όμως είναι εικονικό καθότι ο πραγματικός ήρωας, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, είναι ένα άτομο το οποίο λόγω του κύρους του ως ήρωας είναι ανεξάρτητος στη ζωή του ( δηλαδή δεν εξαρτάται από κάποιον άλλο για την εργασία του την οποία ορίζει ο ίδιος ) και το κύρος του ως ήρωα δίνει στην γνώμη του και στις επιθυμίες του βαρύτητα ώστε να ακολουθείται ή τουλάχιστον να λαμβάνεται πάρα πολύ σοβαρά υπ’ όψη και να απορρίπτεται μόνο λόγω πολύ σοβαρών επιχειρημάτων. Όταν λέμε βαρύτητα γνώμης εννοούμε την αποτελεσματικότητα που μία τεκμηριωμένη θέση και απαίτηση ενός Ολυμπιονίκη θα είχε στο να εισακουσθεί κοινωνικά και πολιτικά, χωρίς σαφέστατα να χρειάζεται αν πολιτευθεί ( δηλαδή πόσο αποτελεσματικός θα ήταν ένας Ολυμπιονίκης εάν με τεκμηριωμένους λόγους και σωστά επιχειρήματα απαιτούσε την αλλαγή ενός πολιτικού προσώπου όπως του υπουργού αθλητισμού ή του προέδρου του ΣΕΓΑΣ ή του προέδρου της ΕΟΕ ή της ΔΟΕ για την βελτίωση των συνθηκών άθλησης του ιδίου και των συναθλητών του. Ή πόσο εύκολο είναι να απαιτήσει την αλλαγή / βελτίωση των μέτρων ελέγχων ντόπινγκ ώστε να ελέγχονται τα σκευάσματα και οι ευθύνες για κρούσματα να πηγαίνουν όχι στους αθλητές αλλά στους κατασκευαστές / διακινητές των σκευασμάτων και τους χορηγούς αυτών ).

Κανείς Ολυμπιονίκης δεν μπορεί να πεί ή να αποδείξει ότι η νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από τόσους κόπους, θυσίες και αφοσίωση του εξασφάλισε αυτό το κύρος και αυτή την κοινωνική βαρύτητα, έστω και για το χρονικό διάστημα μέχρι κάποιος άλλος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό άθλημα του. Αυτό σημαίνει ότι ψυχολογικά και κοινωνικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα είδος περιοδικών παγκοσμίων εξετάσεων και διαδικασίας κατάταξης στην οποία όλοι είναι αναλώσιμοι, κανείς δεν εξασφαλίζει μία διάκριση σε βάθος χρόνου και όλοι πληροφορούνται ότι ποτέ δεν θα είναι πραγματικά το νούμερο 1 διότι πολύ σύντομα κάποιος άλλος θα τους ξεπεράσει και εκείνοι δεν θα μπορούν να τον σταματήσουν.

Αυτό, εάν το εξετάζαμε από μία παιδαγωγική άποψη, θα το λέγαμε άκρως αντι-εκπαιδευτικό και αντι- παιδαγωγικό σύστημα διότι είναι ‘στημένο ’ ώστε σε κάποια φάση όλοι θα χάσουν : κανένας αθλητής δεν μπορεί να μείνει κερδισμένος και ακόμα και οι πιο διάσημοι θα ξεχαστούν.

Αυτό αποτελεί τεράστια σπατάλη και καταστροφή εξαιρετικής ποιότητας Ανθρώπινου Δυναμικού το οποίο έχει αποδείξει ότι έχει και το κίνητρο και την δυνατότητα και την δέσμευση / αφοσίωση να κάνει ότι χρειαστεί για να πετύχει έναν πάρα πολύ δύσκολο στόχο. Αυτό το οποίο δείχνεται σε αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό που έχει αποδείξει ότι είναι πλήρως εκπαιδεύσιμο και με την σωστή παιδαγωγική / εκπαιδευτική μέθοδο ( όπως έχουμε καλύψει σε πολλά περασμένα άρθρα ) είναι ότι όσο θαυμαστή και εάν είναι η επίδοση του, όσο και πιο πάνω από τον μέσο όρο και εάν καταφέρει να φτάσει ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό για να του δώσει η κοινωνία όχι μόνο μία εφήμερη ‘ με αναστολή ’ αποδοχή αλλά μία γενική και αμετάκλητη αποδοχή όπως του αξίζει.

Η κοινωνία δεν αξιοποιεί αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό όπως και δεν αξιοποιεί το εξαίρετο Ανθρώπινο Δυναμικό που καταφέρνει να επιτύχει σε απάνθρωπες ακαδημαϊκής φύσεως εξετάσεις ( οι οποίες έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με την διαδικασία αντιμετώπισης των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά ) αφού ήδη έχει καταφέρει να αποφοιτήσει από ένα εξαιρετικά δύσκολο δευτεροβάθμιο επίπεδο λόγω της απαράδεκτης μεθοδολογίας διδαχής στα σχολεία όπως αυτή έχει σχεδιαστεί από το ΥΠΕΠΘ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αγνοώντας τις υποδείξεις όλων των καθηγητών, μαθητών και γονέων για την πολύ χαμηλή ποιότητα των προγραμμάτων του.

Αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε, εάν πραγματικά έχουμε την δυνατότητα ως άνθρωποι να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε το τεράστιο Δυναμικό των νέων Ανθρώπων και τον πλούτο σε όλα τα επίπεδα που αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν σε όλους μας ανεξαιρέτως σε διάφορες μορφές χρήσιμες για την κοινωνία ( ενώ αυτή τη στιγμή ο πλούτος αποσπάται από τους λίγους που έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν μαζικά την αξία του κόσμου ), τον πολιτισμό και την ευημερία, είναι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν τόσο πολύ να έχουν την αποδοχή και τον σεβασμό μας με θετικισμό/ αποδοχή , εκτίμηση και αναγνώριση των δυνατοτήτων και διοχέτευση τους σε αυτούς τους δρόμους και οδούς που η επιτυχία τους θα είναι διαχρονική, δημιουργική και αξιοποιήσιμη.

Είναι κρίμα και όνειδος εξαίρετοι νέοι οι οποίοι δούλεψαν σκληρά για να κάνουν περήφανο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν περισσότερο από τον εαυτό τους, να απαξιώνονται και να διασύρονται σε βαθμό που να αναγκάζονται να εκπατριστούν και την αξία τους να την αναγνωρίσουν άλλοι, όπως συνέβη με τον πρωτοπόρο στην γυμναστική Χρυσό Ολυμπιονίκη Ι. Μελισσανίδη, καθώς και πλήθος διανοιών που εκδιώχθηκαν μέσω των διαδικασιών των εξετάσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς να επαναπατρισθούν ποτέ.

Friday, August 15, 2008

Το Ελληνικό Εθνικό Προφίλ

Το Ελληνικό Εθνικό προφίλ έχει ορισμένα πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά τα οποία πιθανώς να ξεχωρίζουν το Ελληνικό Έθνος από τα περισσότερα της γής λόγω των παρακάτω γνωρισμάτων :

1. αποτελεί άμεση εξέλιξη όχι της Βυζαντινής κουλτούρας ( η οποία περιορίζεται ως κατάλοιπο στο τελετουργικό και την ιεραρχία της εκκλησίας ) αλλά της αρχαιοελληνικής.

2. προωθεί και έχει αναδείξει ένα μείγμα ιδεολογίας καθημερινής όπου οι φιλοσοφικές αρχές των αρχαίων Ελλήνων ( η εκπαίδευση ως μέσο διαφωτισμού και κοινωνικής βελτίωσης, η συμμετοχή στα κοινά, η φιλοξενία, ο φιλελευθερισμός και η περιχαράκωση του δικαιώματος της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, προάσπιση του δικαίου πάνω από το κέρδος, κ. ά. ) και οι ιδεολογικές και φιλοσοφικές αρχές του Χριστιανισμού ( αγάπη προς τον πλησίον, φιλοξενία, υποστήριξη στους πληγέντες και σε φίλους και οικογένεια, προάσπιση της οικογένειας, προάσπιση του δικαίου και ηθικού πάνω από το κέρδος, κ.ά. )

3. ιστορικά υπάρχει η υποστήριξη του 1 & 2 μέσω αντίστασης σε κάθε είδους κατοχή, δικτατορία, τρομοκρατία, και άλλες απόπειρες υποδούλωσης από την εποχή της Περσικής αυτοκρατορίας έως και σήμερα, χωρίς την εγγύηση της επιτυχίας ή της αριθμητικής και τεχνολογικής υπεροχής ενάντια στον εκάστοτε κατακτητή / καταπατητή / τύραννο / δικτάτορα / ‘ αφέντη’. Η συστηματική νίκη και προάσπιση της ανεξαρτησίας δείχνει σθένος και δέσμευση για την επίτευξη αυτή ακόμα και εάν χρειαστεί διαδικασία αιώνων.

4. η Ελληνική κουλτούρα έχει το γνώρισμα της αφομοίωσης και εξελληνισμού των καινούργιων στοιχείων / φύλων / ανθρώπων που παραμένουν εντός αυτής διότι δίνει πολύ έντονη ταυτότητα χωρίς να περιορίζει ή να πνίγει την προσωπικότητα του ατόμου αλλά αντίθετα την προωθεί. Η Ελληνική κουλτούρα είναι και φιλοσοφική κατεύθυνση όπως φαίνεται από τα διάφορα φιλελληνικά κινήματα και την δυνατότητα εξάπλωσης γνώσης μέσα από αυτά όσο ακολουθούνται οι Ελληνικές αρχές.

5. υπάρχει προώθηση και εναγκαλισμός της έννοιας του πλουραλισμού χωρίς όμως να επιτρέπεται για οποιονδήποτε λόγο η καταπάτηση μίας ιδέας ή ομάδας για χάρη της άλλης ή η κοινωνική καταπάτηση ή αλλοίωση / απαξίωση οποιασδήποτε ιδέας ή φυλής για χάρη της άλλης. Σε περίπτωση καταπατήσεως από μία ομάδα σε οποιαδήποτε άλλη υπάρχει άμεση αποδοκιμασία και απομόνωση της.


Τα παραπάνω γνωρίσματα αποτελούν αφ’ ενός περιγραφή ανθρωπιστικού κινήματος και αφ’ ετέρου κατευθύνσεις άμεσα υπονομευτικές για οποιαδήποτε ομάδα ή κοινωνική τάξη ή κράτος ή σχήμα το οποίο επιθυμεί την κοινωνική, ανθρωπιστική και οικονομική καταπίεση των πολλών για χάρη των ελαχίστων.


Συνεπώς, είναι φυσικό και αναμενόμενο να γίνεται έντονος καταιγιστικός και ασφυκτικός πόλεμος ιδεών, τρόπου ζωής και προπαγάνδας ενάντια στους Έλληνες και το Ελληνικό προφίλ τόσο εντός μέσω συγκεκριμένων φορέων και ατόμων τα οποία δεν αποτελούν μέρος του συνόλου αλλά ανήκουν σε ένα άλλο σύνολο το οποίο είναι διεθνές και υπηρετεί τον νόμο του χρήματος και της βίαιας, παρασκηνιακής, προπαγανδιστικής και τρομοκρατικής καταστολής το οποίο θα εξετάσουμε στον αντίστοιχο τομέα ενημέρωσης.

Όσο πιο πολύ οι παραπάνω ιδέες κρατούνται κατ’ ουσίαν και όταν παρουσιαστεί θέμα άμεσης και ξεκάθαρης επιλογής στον Έλληνα αντί για έμμεση χειραγώγηση μέσω υπονόμευσης της λογικής, ψυχολογικών εκβιασμών και το κυριότερο αποφυγή αναφοράς ορισμού / ονόματος της κάθε επιλογής ( π.χ. οικονομικός φιλελευθερισμός αντί για οικονομική δικτατορία, επιχειρηματικά κίνητρα αντί για διαφορετική/ διαφορική μεταχείριση με τα λεφτά του κράτους, κοινωνική πρόνοια αντί για οικονομικό στραγγαλισμό των ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, πτώχευση των ταμείων του κράτους αντί για κλοπή και υπεξαίρεση των χρημάτων του Λαού, λιτότητα αντί για κλοπή του κατά κεφαλήν εισοδήματος προς πλουτισμό των λίγων, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα αντί για αντι-εκπαιδευτικό σύστημα που αποτελεί οικονομική αφαίμαξη του Πολίτη λόγω απαιτήσεως μίσθωσης όχι μόνο άλλων εκπαιδευτικών σχημάτων αλλά και ειδικών ψυχικής υγείας, εξέλιξη και πρόοδος αντί για οπισθοδρόμηση και άλωση των κεκτημένων κοινωνικών προστασιών, κ. ά. ), ο Έλληνας διαλέγει πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις της κουλτούρας του. Αυτό είναι εμφανές ακόμα και στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες με την τεράστια αντίδραση και καταγγελία των Ελλήνων Πολιτών και όχι των αιρετών / εγκαθέτων αξιωματούχων οι οποίοι το δέχτηκαν, για την κατάφωρη προσβολή του Ελληνικού Λαού όταν προβλήθηκε / επιβλήθηκε διεθνώς η εικόνα του έκπτωτου και απορριπτέου τέως βασιλιά ως αντιπροσώπου της Ελλάδος στο Πεκίνο κατά την τελετή έναρξης.

Για αυτό τον λόγο λοιπόν εδώ και τριάντα χρόνια γίνεται επίθεση άμεση και έμμεση κατά το προφίλ του Έλληνα σε μια προσπάθεια να κάνουν τον Ελληνικό Λαό να ντρέπεται για την ταυτότητα αυτή που είναι από τις πλέον φιλελεύθερες, χαρισματικές και προοδευτικές.

Προσπαθούν να πείσουν τον Έλληνα ότι δεν είναι ευφυής, δεν έχει ικανότητα λήψης απόφασης, δεν είναι γενναίος, δεν είναι εργατικός και επιτυχημένος και δεν έχει σχέση με προγόνους που ομολογουμένως είναι όλα αυτά και στην αρχαιότητα και στην σύγχρονη εποχή ( με απόπειρα διαχωρισμού των σύγχρονων Ελλήνων από τους αρχαίους ενώ ανθρωπολογικά, ιδεολογικά και υπαρξιακά αποδεικνύεται ότι είναι ταυτόσημοι, ότι δεν είναι απόγονοι των ηρώων πολέμου του 1821, 1912, 1914, 1922, 1940, 1973 διότι ισχυρίζονται ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες πέθαναν χωρίς να αφήσουν απογόνους ή ότι οι απόγονοι με κάποιον μυστήριο τρόπο εκφυλίστηκαν ιδεολογικά ή δεν διδάχθηκαν τις ίδιες αρχές ).

Σαφώς όλα τα παραπάνω είναι αναληθή και δεν στηρίζονται σε αποδείξεις αλλά σε προπαγάνδα και προβολή ως παραδειγμάτων μεμονωμένων, πολλές φορές κατασκευασμένων περιπτώσεων ή περιπτώσεων που δεν υπάγονται για διάφορους λόγους στο πραγματικό Ελληνικό σύνολο.

Επίσης, προβάλλονται ως παραδείγματα επιτυχίας περίεργες εξωπραγματικές ιστορίες οι οποίες στην πραγματικότητα και όχι στην σφαίρα του φανταστικού που προβάλλεται μπορούν να επεξηγηθούν όσον αφορά την οικονομική, επιχειρηματική και κοινωνική επιτυχία τους, όχι λόγω αξιοσύνης ή ικανότητας αλλά λόγω ‘πατενταρίσματος’ και χρήσης καναλιών και τρόπων υπεξαίρεσης και κλοπής δημοσίου χρήματος. Αυτό όμως που λέγεται είναι ότι η επιτυχία αυτή ήρθε στα άτομα αυτά μέσω αξιοκρατικών μεθόδων και εργασίας ( γεγονός που είναι ψευδές και εύκολα καταρριπτέο ) σαν τις μεθόδους και εργασίες που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας, γεγονός που έχει καταστροφικό αντίκτυπο στο ηθικό, την αυτοεκτίμηση και αίσθηση σημαντικότητας / ισχύος του.

Έτσι, αισθανόμενος ότι δεν αξίζει και δεν έχει δυνατότητες, αξιοσύνη, και αντίληψη σαν αυτή του βαρκάρη / υπαλλήλου γραφείου έκδοσης εισιτηρίων πλοίων που μυστηριωδώς μετά την κατοχή έγινε μεγιστάνας, του ιδιοκτήτη μάντρας με παλιοσίδερα που και αυτός μυστηριωδώς έγινε μεγιστάνας μετά την κατοχή, του αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού που μετά την χούντα έγινε και αυτός μεγιστάνας παγκοσμίου εμβέλειας, του φοιτητή του ΕΜΠ που έγινε και αυτός δημιουργός πολυεθνικών αυτοκρατοριών μετά την χούντα, του φοιτητή / αντιστασιακού που γύρισε με ικανά κεφάλαια από το εξωτερικό με την πτώση της χούντας και απέκτησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες, και άλλους τέτοιους, υποτάσσεται σε αυτούς και την ‘ανώτερη’ διάνοια τους χωρίς να καταλαβαίνει λόγω της προπαγάνδας και της απόκρυψης πληροφοριών ότι αυτοί δεν έχουν ούτε αξιοσύνη ούτε ηθικούς φραγμούς ούτε τίποτε από το λεγόμενο ‘ Ελληνικό Δαιμόνιο’ αλλά απλώς είναι μία σπείρα ληστών και φασιστών οι οποίοι παρουσιάζονται με μεταμφίεση για να μην εκδιωχθούν από την Ελλάδα χειρότερα από ότι ο τέως βασιλιάς.

Συνεπώς, αυτό το οποίο θα πρέπει να γνωρίζει ο Έλληνας είναι ότι όσο πιο πολύ του γίνεται επίθεση επί της ταυτότητας του , της ποιότητας του χαρακτήρα του, της προόδου και του πολιτισμού του τόσο πιο πολύ έχει καταφέρει να προασπίσει και να απειλήσει συμφέροντα τα οποία είναι ενάντια σε αυτόν, την οικογένεια του και τους συμπολίτες του και επειδή οι επιλογές και πράξεις του είναι ορθές και μη καταρριπτέες λόγω αποδείξεων και λογικής αποπειράται χειραγώγηση και λασπολογία του.

Ίσως το μόνο μέρος της κουλτούρας που θα πρέπει να αναθεωρήσει ως φιλοσοφικό αξίωμα είναι η εμπιστοσύνη ότι όλοι γύρω του έχουν το ίδιο φιλότιμο και το ίδιο θετικό κίνητρο όσο και ο ίδιος ώστε να αποφύγει να πέφτει στις παγίδες των ρητόρων και δημαγωγών σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και να μάθει να ελέγχει το ποιόν των γύρω του με βάση τις πράξεις επί των οποίων θα πρέπει και ο ίδιος να πράττει αναλόγως. ( βλέπε το blog ΣΤΙΓΜΑΤΑ για περαιτέρω λεπτομέρειες )

Κοινωνικά Μηνύματα εκ του Άμβωνος

Είθισται, σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της Κυριακάτικης λειτουργίας και των διαφόρων εορταστικών λειτουργιών στις εκκλησίες οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνορθόδοξης κουλτούρας να κάνει ο ιερέας το λεγόμενο κήρυγμα. Το κήρυγμα δημιουργήθηκε την εποχή που ο ιερέας ήταν στην ουσία και ο ηγέτης ( τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά και σχεδόν πάντα και πολιτικά ) της κοινωνικής ομάδας που υπαγόταν στην εκκλησία του και πολλές φορές ήταν η μόνη πηγή κατευθύνσεως και ενημέρωσης για τα δρώμενα της εποχής. Σήμερα ο ιερέας δεν θεωρείται ηγέτης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής αλλά συνεχίζει να κάνει το κήρυγμα.

Με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την λεγόμενη pop κουλτούρα η εκκλησία, ο ιερέας και ο,τιδήποτε αγγίζει ή άπτεται αυτού είναι ολοκληρωτικό, οπισθοδρομικό και εκτός της μοντέρνας ‘ in ’ κοινωνίας. Το κατά πόσον αυτό αληθεύει και σε ποιο βαθμό και ποια πτυχή είναι κάτι που θα το αναλύσουμε στους τομείς ενημέρωσης για την θρησκεία ( πολύ σύντομα ). Αυτό το οποίο επισημαίνουμε σήμερα είναι η υπονόμευση των συμφερόντων και της αντίληψης των Ελλήνων Πολιτών μέσω του συνδυασμού και ταύτισης συγκεκριμένων ιδεών και γεγονότων με την ιδέα του οπισθοδρομικού σκοταδισμού που χαρακτηρίζει την εκκλησία στις συνειδήσεις των ανθρώπων από την πτώση της χούντας και μετά. Παρ’ όλα αυτά ακόμα υπάρχει κύρος το οποίο ενεργοποιείται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις στη συνείδηση του Πολίτη και όχι σε όλες.

Μέσα στα κηρύγματα οι ιερείς τώρα τελευταία περιλαμβάνουν νουθεσίες και προτροπές για μείζονα πολιτικά και Εθνικά θέματα όπως το θέμα των Σκοπίων, το θέμα της οικονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, κ. ά. Το δυστυχές είναι ότι πολλές φορές ( και ιδίως στα Εθνικά θέματα ) οι γνώμες και νουθεσίες που κηρύσσουν είναι σωστές.

Αυτό είναι δυστυχές διότι ο,τιδήποτε λέει ο παπάς στο κήρυγμα εκλαμβάνεται ακριβώς ως ‘κήρυγμα’, κάτι δηλαδή αδικαιολόγητα ακραίο, σκοταδιστικό, συντηρητικό και συνεπώς απορριπτέο χωρίς δεύτερη σκέψη και συλλογισμό. Συνεπώς, κινήσεις πολύ σημαντικές και νευραλγικές οι οποίες όμως θα απαιτούσαν λίγη παραπάνω κινητοποίηση απορρίπτονται ως ακραίες και παλιομοδίτικες ενώ δεν είναι ενώ άλλες νουθεσίες οι οποίες είναι σύμφωνες με το status quo, ακόμα και εάν θεωρούνται ακραίες και παλιομοδίτικες ακολουθούνται με οποιαδήποτε τάση αντιρρήσεως σε αυτές να πνίγεται.

Δηλαδή, μέσω της παραπάνω διαδικασίας, ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο πάει ενάντια στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση / ιδεολογία απορρίπτεται ενώ ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο συνάδει με αυτήν γίνεται διπλά αποδεκτό. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις και οι δύο αντιδράσεις λαβαίνουν χώρα χωρίς σκέψη ή κρίση αλλά όπως λέμε ‘αμασητί’.

Wednesday, August 6, 2008

Για το 1ο Δεκαπενθήμερο του Αυγούστου

Ο μήνας Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας διακοπών όπου όλοι θεωρούν υποχρέωση τους να περάσουν από την διαδικασία που γενικώς περιλαμβάνεται στην φράση « πάω διακοπές».

Αυτό λίγο πολύ σημαίνει ότι για να μπορέσει ο μέσος Έλληνας ( και πολύ πιθανό και διεθνώς όλοι οι Πολίτες ) να έχει την αίσθηση ότι επιτέλους μπορεί και του επιτρέπεται να ξεκουραστεί πρέπει :

1. να έχει μαζέψει ένα ικανό κεφάλαιο ρευστού ( συνήθως περίπου το 40% του ετήσιου εισοδήματος του ) χώρια τα στάνταρ τρέχοντα έξοδα όπως λογαριασμοί, ασφαλιστικά ταμεία, δόσεις, κλπ.

2. να έχει οργανώσει την μετακίνηση και διαμονή σε συγκεκριμένα θέρετρα.


3. να έχει εξασφαλίσει συμμετοχή φίλων στην συγκεκριμένη εξόρμηση.

4. να έχει ανανεώσει / αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, ρουχισμό, σώμα, εμφάνιση ώστε να αισθάνεται ότι μπορεί να εμφανιστεί δημοσίως.

5. να έχει εξασφαλίσει διαμονή / συντήρηση για το σπίτι και τα τυχόν κατοικίδια.


Στην περίπτωση που διαθέτει εξοχική κατοικία, συν τα παραπάνω θα πρέπει όταν πρωτοπάει κάθε φορά να κάνει γενική συντήρηση, καθαρισμό να επιβλέψει τυχόν επισκευές και γενικώς να δουλέψει κάποιες μέρες για να ‘ ανοίξει το σπίτι’ πριν μπορέσει να δικαιολογήσει στον εαυτό του ότι μπορεί να καθίσει και να ξεκουραστεί. Έχοντας υπ’ όψη ότι ο μέσος όρος άδειας είναι από μία εβδομάδα έως 15 ημέρες, οι καθαρές μέρες ξεκούρασης είναι πολύ λιγότερες και η κούραση που συσσωρεύεται πριν αυτές είναι αυξημένη και πολύ απαιτητική.

Συνεπώς, αυτό το οποίο βλέπουμε είναι ότι η διαδικασία των διακοπών ( που η λέξη υπονοεί ότι είναι διακοπή από την εργασία ) είναι πολλές φορές πολύ πιο κουραστική από την καθημερινή ρουτίνα.

Τι είναι λοιπόν αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές ;

Κατ’ αρχάς η αίσθηση ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι εργασία ( δηλαδή, υποχρεωτική εργασία που εμείς δεν την έχουμε διαλέξει ). Επίσης, είναι η αλλαγή παραστάσεων και η δυνατότητα πρόσβασης σε μέρη και εμπειρίες οι οποίες δεν είναι συνήθεις στην περιοχή που μένουμε.

Όμως πολύ πιο δυνατά από όλα αυτά είναι η δύναμη που εμείς πιστεύουμε ότι παίρνουμε σε κοινωνικό επίπεδο :

Η δυνατότητα να απαντήσεις στην ερώτηση του κοινωνικού σου κύκλου « Πού θα πάτε διακοπές ;» με κάποια απάντηση του τύπου « Φέτος θα πάμε ….. » αντί για το άκρως ταπεινωτικό « Φέτος θα μείνουμε εδώ / Θα πάμε στο χωριό » αξίζει αρκετά στον ανασφαλή άνθρωπο ώστε να περάσει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία η οποία μπορεί να του στοιχίσει πολύ παραπάνω από απλή κούραση ( όπως σε περιπτώσεις δανείων διακοπών που αργότερα δεν μπορεί να πληρώσει ), απλώς επειδή θα αισθανθεί ότι δεν θα τον απορρίψουν τα μέλη του λεγόμενου κοινωνικού του κύκλου.

Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία στοχεύει στην ξεκούραση και αναπλήρωση δυνάμεων όπως θεωρητικά λέγεται.

Και τι θα ήταν πραγματικές διακοπές ;

Πραγματικές διακοπές θα έπρεπε να συνεπάγεται αυτό το οποίο λέει η λέξη : Διακοπή διαφόρων διαδικασιών και πραγμάτων τα οποία μας προκαλούν κούραση ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ Η΄ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.

Και πώς γίνεται αυτό ;

Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας κατά την διάρκεια των διακοπών με επιπλέον ή παρόμοιες πιέσεις όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ( π.χ. αν καθημερινά έχουμε την έννοια ότι πρέπει να συντονίσουμε άλλους συναδέλφους στο γραφείο ή άλλα άτομα, ή πρέπει να υπακούσουμε σε εντολές ανωτέρων, να συνωστιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση κάποιας θέσης / προνομίου / εφοδίου / κλπ, αυτά δεν θα πρέπει να μετουσιωθούν σε αντίστοιχες έννοιες και επιδιώξεις κατά την διάρκεια των διακοπών ).

Επίσης, δεν πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με πρόσθετα άγχη ή να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε άγχη με τρόπο που γνωρίζουμε σίγουρα ότι θα μας παρουσιαστεί μετά την λήξη των διακοπών.

Θα πρέπει πάση θυσία οι διακοπές μας να διέπονται από ενθουσιασμό αλλά και ηρεμία και οι δραστηριότητες σε αυτές να είναι αυτές που πραγματικά αρέσουν σε εμάς και όχι αυτές που το κοινωνικό σύνολο θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να λαβαίνουν χώρα κατά την διάρκεια των διακοπών ( πολύ εύκολα θα κρίνετε και ανακαλύψετε ποιές δραστηριότητες είναι αυτές εάν αναρωτηθείτε τι κάνετε όταν δουλεύετε ‘ και χαραμίζετε χρόνο’ και τι είναι αυτό που και η σκέψη του μόνο σας ξεκουράζει, και όταν το έχετε κάνει αισθάνεσθε γεμάτοι από ενέργεια ακόμα και εάν το σώμα είναι κουρασμένο ).

Θυμηθείτε : το ποιο μεγάλο πράγμα από το οποίο πρέπει να πάρουμε διακοπές είναι η πίεση των άλλων, των φίλων, των κοινωνικών ‘ πρέπει’ και των στερεοτύπων του τι πρέπει να γίνεται στις διακοπές αντί του τι θέλουμε να γίνεται στις διακοπές.

Πρίν το συζητήσουμε στο επόμενο editorial σκεφτείτε :

1. ποιός ωφελείται πραγματικά από την διαδικασία των διακοπών ;
2. ποιός βγαίνει πλουσιότερος σε χρήμα και κοινωνική δύναμη από αυτή τη διαδικασία ;
3. ποιός πραγματικά ξεκουράζεται και ποιός συσσωρεύει περισσότερα βάρη στα ήδη υπάρχοντα της προηγούμενης χρονιάς ;
4. εν τέλει τι θα ήταν οι ιδεώδεις διακοπές για όλους ;


Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε αλλά εάν μας δώσετε τις δικές σας απαντήσεις θα αναφέρουμε παραδείγματα πολύ πιο άμεσα.