Ένα μεγάλο κόλπο που εφαρμόζεται στους Έλληνες ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν συγκεντρωτική εικόνα για αυτούς που παρουσιάζονται ως ‘ηγέτες’ ή ‘σωτήρες’ ή ‘εθνάρχες’ και συνεπώς να μπορούν να εκτιμήσουν το ρίσκο του να ποντάρουν την ποιότητα ζωής τους, το βιός τους και τα παιδιά τους σε αυτούς είναι η κατακερμάτιση της γενικής πολιτικής όχι μόνο χρονικά αλλά και σε επίπεδο παρατάξεων.
Δηλαδή, για να μην μπορεί ο Έλληνας Πολίτης να δει την μεγάλη εικόνα του πού οδεύουμε, του λέγεται ότι η πολιτική ‘αλλάζει’ από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από κόμμα σε κόμμα, άσχετα εάν πρόκειται για ακριβώς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα που εναλλάσσονται.
Στην πραγματικότητα όμως, κάθε ένας σοβαρός πολιτικός ή κοινωνικός επιστήμονας θα πεί ότι η κρατική πολιτική / στρατηγική δημιουργείται πάντα με ένα χρονικό διάστημα εφαρμογής τουλάχιστον 50 ή 100 χρόνων ( τα πιο βραχύβια 30 χρόνια ) και δεν αλλάζει με την εναλλαγή της κάθε κυβέρνησης ΕΚΤΟΣ εάν υπάρξει επανάσταση ή ανατροπή που προέρχεται άμεσα από τον Λαό χωρίς ενδιάμεσους ή αντιπροσώπους που προέρχονται από προηγούμενες καταστάσεις ή καθεστώτα. Δηλαδή, ακόμα και μία ανατροπή που υποστηρίζεται από τον Λαό αλλά ελέγχεται ή έχει ηγεσία από αντιπροσώπους ή μέλη της προηγούμενης καθεστηκυίας τάξης ( π.χ. ‘αλλαγή’ του 1981 ή ‘κομμουνιστική’ αντιπροσώπευση μέσω του βουλευτικού ΚΚΕ ) δεν είναι πραγματική Λαϊκή ανατροπή και συνεπώς δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη κρατική πολιτική.
Αυτό το οποίο αλλάζει με τις εκλογικές αναμετρήσεις και πολιτικές ανατροπές ( ακόμα και στις περιπτώσεις χούντας ) είναι η προπαγάνδα και οι δικαιολογίες που δίνονται στον Λαό κατά την διαδικασία επιβολής της προδιαγεγραμμένης στρατηγικής.
Για αυτό και είναι πολύ εύκολο να νομίζει κανείς ότι η προπαγάνδα είναι η στρατηγική και συνεπώς ότι αυτή αλλάζει ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Π.χ., για να αναφέρουμε ένα ακραίο αλλά κλασικό παράδειγμα, τόσο ο εκφυλισμός της έννοιας « Ελλήνων Χριστιανών» που η Χούντα προπαγάνδιζε ότι υποστήριζε όσο και η απαξίωση τόσο της Εθνικής υπερηφάνειας ( Ελλήνων ) όσο και του κύρους της Εκκλησίας με τα σκάνδαλα των παπάδων ( Χριστιανών ) που έλαβαν χώρα στην μεταπολίτευση ήταν προπαγάνδα που στόχευε στην εφαρμογή της στρατηγικής που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα : να υπονομευθούν οι δύο αξίες / σημεία αναφοράς που κοινωνιολογικά ευθύνονται για την ενότητα των Ελλήνων και την διαιώνιση του Έθνους. Η στρατηγική δεν άλλαξε. Άλλαξε μόνο ο τρόπος ώθησης του Λαού στο να την ακολουθήσει [ μέσω αντίδρασης στην καταπιεστική επιβολή της Χούντας γελοίων ‘εκφράσεων’ εθνικοφροσύνης και θρησκευτικότητας ενώ αργότερα με κομφορμισμό στην μόδα και τον ορισμό του ‘έξυπνου, συνειδητοποιημένου, πολιτισμένου’ ανθρώπου στην κοινωνία με φορείς / παραδείγματα τύπου Ν. Δήμου ( « η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ) και αργότερα Μ. Ανδρουλάκη ( « το Μ εις την Ν» ) και πλήθος άλλων τέτοιων λίβελων ].
Συνεπώς, θα πρέπει να δούμε σαν σύνολο και όχι σαν σειρά άσχετων μεταξύ τους και ανεξάρτητων εφαρμογών την πολιτική που ακολουθείται από το ΠΑΣΟΚ και την Ν. Δημοκρατία με την υποστήριξη / συνεργία των υπολοίπων κομμάτων, την πολιτική που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα για τουλάχιστον 50 αν όχι 100 χρόνια, δηλαδή από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.
Εμμέσως πλήν σαφώς ομολογείται από πολιτικούς αναλυτές που ειδικεύονται στην Παγκόσμια Πολιτική Ιστορία ότι η Ελλάδα υπήρξε ένα ‘αναγκαίο κακό’, δηλαδή δεν ήταν εντός προγράμματος η δημιουργία ενός Κράτους με απόσχιση από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ανέτρεπε όλες τις οικονομικές ισορροπίες σε μία άκρως στρατηγική και πλουτοπαραγωγική περιοχή.
Δημιουργήθηκε διότι η αστάθεια μέσω συνεχών επαναστάσεων από τους γηγενείς Έλληνες που πνιγόταν στο αίμα δεν επέτρεπε την ύπαρξη επιχειρησιακής ή άλλης ανάπτυξης χωρίς υπερβολικό ρίσκο. Επίσης, οι απόπειρες αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού γινόταν όλο και πιο σοβαρές καθώς οι Έλληνες μάθαιναν από τα λάθη τους. Θα ήταν λοιπόν στρατηγικό λάθος να μην αλλάξει η πολιτική με ένα ‘αυθόρμητο’ φιλελληνικό κίνημα που έδωσε την ώθηση για πατρονάρισμα της επανάστασης του 1821 ( αφού κρίθηκε βιώσιμη και απειλητική ) και έλεγχο ενός ασφυχτικά μικρού Κράτους το οποίο έκαναν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν όσο πιο μικροσκοπικό γινόταν και υπό τον έλεγχο ενός μονάρχη που ήταν υπάλληλος και υπόλογος σε άλλους ( για αυτό και όποιος θέλησε να σηκώσει κεφάλι, όπως ο Καποδίστριας, εξοντώθηκε ).
Όμως, έγινε σαφές από τις απανωτές αναταραχές στο Νεοελληνικό πολιτικό σκηνικό ότι όχι μόνο τα σύνορα του μικροσκοπικού αυτού κρατιδίου εξαπλώνονταν απειλητικά αλλά και η διακυβέρνηση του δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί εάν δεν εφαρμοζόταν ανήκουστες για την εποχή εκείνη ( με πολύ λίγες εξαιρέσεις άλλων Κρατών ) Δημοκρατικές διαδικασίες αντί για απροκάλυπτη μοναρχία, γεγονός που εισήγαγε πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κακά προηγούμενα και για άλλους Λαούς. Έως την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε εξακριβωθεί ότι άκρατη μοναρχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς ειδική προπαγάνδα δημοκρατικότητας δεν θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί.
Ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής η πολιτική επίδοση του Ελληνικού Λαού ήταν τρομαχτική για την τάξη πραγμάτων και την κατάσταση των κρατούντων αφού πολλές καινοτομίες ( παρ’ όλη την παλινδρόμηση και αναταραχή ανάμεσα σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ακραίες κοινωνικές διαφορές και αρχές νομολογίας ) είχαν ήδη εγκαθιδρυθεί ή ήταν στην συνείδηση του Λαού απαραίτητες, ενώ η αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση χωρίς επίσημη αρχή είχε αρχίσει να είναι πραγματικότητα.
Ήταν σαφές λοιπόν ότι η στρατηγική ένταξης της Ελλάδας στο γενικό καθεστώς παγκόσμιας μοναρχίας ( είτε από επίσημες τάξεις βασιλείας / ευγενείας είτε από ανεπίσημες προς τον Λαό τάξεις οικονομικής βασιλείας ) έπρεπε να σχεδιασθεί και να εφαρμοσθεί.
Το πρώτο βασικό στοιχείο αυτής της μακροχρόνιας στρατηγικής που εφαρμόζεται είναι να υπάρχει κεκαλυμμένη μοναρχία, δηλαδή να ξεγελιέται ο Λαός ότι επιλέγει δημοκρατικές κυβερνήσεις ενώ στην ουσία εκλέγει συνεχώς την ίδια κυβέρνηση, το ίδιο κόμμα και την ίδια πολιτική με μόνη επιλογή αυτή του αντιπροσώπου. Ο κάθε πρωθυπουργός της περιόδου που διανύουμε υπήρξε απλώς ένας περισσότερο ή λιγότερο ικανός αντιπρόσωπος αυτής της σταθερής και επιβαλλόμενης κυβέρνησης όπως και ο κάθε δικτάτορας που επιστρατεύθηκε για να αποδείξει στον Λαό ότι αυτό το οποίο κατά καιρούς άρχιζε να συνειδητοποιεί ( δηλαδή ότι επρόκειτο για την ίδια κυβέρνηση της οποίας οι διάφοροι ηθοποιοί έπαιζαν το θέατρο των εκλογών και της Δημοκρατίας ) δεν ήταν αλήθεια αφού υπήρχε και ο δικτάτορας.
Ο λόγος για αυτή την ιστορική αναδρομή είναι ότι οφείλουμε να επανακτήσουμε την συλλογική μας μνήμη για να είμαστε πλέον σε θέση να εκτιμήσουμε ακριβώς τι κάνει και σε ποιο σημείο της γενικής στρατηγικής βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή.
Η γενική στρατηγική για την Ελλάδα βασίζεται στην λογική του διαίρει και βασίλευε και της αποκοπής των ριζών για πλήρη κατακερματισμό και υποδούλωση ενός κοινωνικού συνόλου / Έθνους που ιστορικά έχει αποδείξει τεράστια δυσανέχεια στην έννοια της ανισότητας σε κάθε πτυχή και επίπεδο της κοινωνίας και της ζωής, παρ’ όλη την τεράστια υπομονή που κατά καιρούς έχει επιδείξει παράλληλα με την επίσης τεράστια αντοχή.
Σε ειδικό τομέα θα αναλύσουμε όλα τα στάδια της στρατηγικής από το 1940 και πέρα αλλά για τους σκοπούς της συζητήσεως μας τώρα αρκεί μία ανάλυση της πορείας του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά έχοντας υπ’ όψη ότι η Ν. Δημοκρατία υποστήριξε ή επηύξησε κάθε στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις παρεμβαλλόμενες κυβερνήσεις της.
Η κοπή των ριζών επιτυγχάνεται με εκφυλισμό της εκπαίδευσης όπου οι νέες γενιές μαθαίνουν ιστορία, σωστή χρήση της γλώσσας και βασικές αρχές κουλτούρας. Από την περίοδο της μεγάλης ‘αλλαγής’ η εκπαίδευση στην Ελλάδα ισοπεδώθηκε και έχασε κάθε ουσία αφού οι μαθητές ‘εξισώθηκαν προς τα κάτω’ στο όνομα της ισότητας και σταμάτησαν να μαθαίνουν ή να βάζουν αξία στην εκπαίδευση. Εισήχθηκε ο συνδικαλισμός των μαθητών και η αποστήθιση – παπαγαλία ως ευθαρσές κριτήριο έτσι ώστε ο σκοπός του σχολείου να είναι η δημιουργία κατ’ ουσίαν αναλφάβητων κομματικών ακολούθων αντί για εκπαιδευμένους Πολίτες και η κριτική σκέψη εξέλιπε τελείως.
Ταυτόχρονα, ευτελίσθηκε η αξία του ήθους με κακώς εννοούμενη χειραφέτηση των ανηλίκων και διάλυση της οικογένειας, ενώ η απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας ταυτίσθηκε με πίστη στο κόμμα ( βλ. πρασινοφρουρούς / κομματικούς ).
Επίσης, καλλιεργήθηκε τελεία απαξίωση της πορείας και του χαρακτήρα των Νεοελλήνων, κάτι που πέτυχε πολύ αφού επί σειρές γενιών κανείς Έλληνας δεν διδάχθηκε συστηματικά πολύ μοντέρνα ιστορία. Ταυτόχρονα με την απαξίωση της ταυτότητας των Νεοελλήνων καλλιεργήθηκε και η ξενολατρεία όπου ο,τιδήποτε μη Ελληνικό ήταν de facto ανώτερο.
Σε αυτή την βάση της ‘αλλαγής’ μπόρεσε να στηριχθεί και να υπάρξει τόσο η ένταξη μας σε κάθε λογής οικονομικό σχήμα ( όπως στην ΟΝΕ ) όσο και η υποταγή μας σε οποιονδήποτε δήλωνε μη Έλληνας.
Επειδή όμως οι επιζήμιες συνέπειες αυτών των επιλογών ( επιζήμιες για τον Λαό αλλά άκρως κερδοφόρες για τους σχεδιαστές της πολύχρονης στρατηγικής ) άρχισαν να είναι αισθητές κατά την αρχή του 21ου αιώνα και συνειδητοποίηση / πολιτική συνείδηση είχε αρχίσει να επανεμφανίζεται περί το 2004 με την μορφή της δυσανέχειας και της άρνησης υπακοής ανέλαβε ο Κ. Καραμανλής να υπενθυμίσει όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά ( όπως είχε ξαναγίνει την προηγούμενη αντίστοιχη κατάσταση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ) αλλά και να πείσει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δημοκρατικό και καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα εξασθενώντας τους Έλληνες οικονομικά και ηθικά ώστε να είναι ευκολότερο να υποκύψουν.
Αφού λοιπόν ναι μεν καταψηφίστηκε η Ν. Δημοκρατία στις εκλογές 2009 αλλά ΔΕΝ υπερψηφίσθηκε το ΠΑΣΟΚ που απλώς διατήρησε με διάφορους μηχανισμούς και αλχημείες τους ψήφους των κομματικών του ακολούθων και μόνο ( ενώ η Ν.Δ. έχασε μέρος και αυτών ) ολοταχώς τώρα όχι μόνο αλλάζει ο εκλογικός νόμος και πάλι ώστε ό,τι και να κάνει ο Λαός να βγεί ένα από τα δύο κόμματα ( διότι κατέστη εμφανές ότι στις επόμενες εκλογές το μαύρισμα θα είναι τέτοιου επιπέδου που δεν θα κρύβεται ούτε με απλή νοθεία ) αλλά εφαρμόζεται πολύ πιο δραστική πολιτική στροφής του ενός Έλληνα ενάντια στον άλλον.
Έτσι, με τον χειρισμό του θέματος των stage, οι εργαζόμενοι διαιρούνται σε αλληλο-αντικρουόμενες ομάδες. Με το θέμα της αστυνομίας οι Έλληνες χωρίζονται σε Πολίτες και αστυνόμους που αλληλο-μισούνται ( κάτι που συνεχίζεται να καλλιεργείται από τον εμφύλιο και μετά ), με την ιδιαίτερη μεταχείριση των αγροτών οι Έλληνες χωρίζονται σε αγρότες και πρωτευουσιάνους / κατοίκους της πόλης που αλληλο-φθονούνται, οι φοιτητές χωρίζονται σε Ελληνικών πανεπιστημίων και μη και αλληλο-μισιούνται με το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων ενώ εντέλει οι ομάδες των Δημοσίων Υπαλλήλων και των υπολοίπων Πολιτών γίνονται οι πιο μεγάλες και επικίνδυνες αλληλο-μαχόμενες κατηγορίες.
Όσο η μία κοινωνική ομάδα ανταγωνίζεται την άλλη ( και δεν έχουμε καν αναφέρει τις ομάδες των μεταναστών, ομογενών, παλινοστούντων, κλπ. ) για θέματα άμεσης διαβίωσης και επιβίωσης, χωρίς να ενώνονται όλοι προς αντιμετώπιση των πραγματικών εχθρών ( αυτών που καταπιέζουν, κλέβουν και εκποιούν ζωές και περιουσίες σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο ), άλλα θέματα επίσης άρρηκτα δεμένα με την επιβίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων περνούν απαρατήρητα, όπως εδαφικά – συνοριακά, Συνταγματικές καταπατήσεις / φθορές, απώλεια κρατικών προνομίων που μεταφράζονται σε προστασία του Πολίτη καθώς και άλλης φύσεως ζωτικά θέματα όπως η σωστή εκτίμηση μαζικής ιατρικής αγωγής όπως τα εμβόλια της γρίπης και του καρκίνου της μήτρας.
Όσο αυτό ισχύει, όσο οι Έλληνες μάχονται ο ένας τον άλλον για μισθούς πείνας και το δικαίωμα στην υπερχρέωση ενώ παραμένουν αδιάφοροι για τα υπόλοιπα και δεν αποφασίζουν να ενωθούν για να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν ( σωστός μισθός για όλους, δηλαδή κατώτατο όριο στα 2.500 ευρώ με σημερινά δεδομένα, σωστή περίθαλψη και σωστή παιδεία δωρεάν για όλους χωρίς φροντιστήρια ) τότε δεν θα συνειδητοποιήσετε καν ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ αλλά σε μία ή περισσότερες εταιρείες οι οποίες διατάζουν και ορίζουν τύχες, όπως η Fitch ή η Moody’s και άρχων δεν είναι ούτε ο Ελληνικός Λαός ούτε καν ο Γ. Παπανδρέου αλλά κάποιος άγνωστος που ορίζει το ίδρυμα δανεισμού όλων των Κρατών μαζί με άλλους αγνώστους που ορίζουν κεντρικές τράπεζες και συναφή συμβούλια.
Κεντρικές τράπεζες, συναφή συμβούλια και ιδρύματα δανεισμού που δημιουργήθηκαν με το χρυσάφι και τα χρήματα των Λαών των Κρατών συμπεριλαμβανομένης και του Λαού της Ελλάδας από την εποχή που το χρυσάφι έφυγε με την δικαιολογία των ναζί και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Δηλαδή, μας δανείζουν ακριβά τα δικά μας λεφτά και μας δίνουν τα ποσά που ( εάν υπολογίσουμε κομπίνες τύπου off shore και επιχειρήσεις που θέριεψαν σε τερατώδες επίπεδο μόνο με κρατική επιχορήγηση ή αυθαίρετη εγκαθίδρυση των ως μεσάζοντες ή διαχειριστές εκεί που δεν χρειάζονται ) ιστορικά και επιχειρησιακά μας χρωστάνε και ποτέ δεν μας έδωσαν – ή μάλλον απλώς κάποιους από τους τόκους των ποσών αυτών.
Εάν πραγματικά εισπράτταμε αυτά που μας χρωστάνε και / ή μας ανήκουν όχι μόνο δεν θα είχαμε έλλειμμα και δημοσιονομικό χρέος αλλά και την δυνατότητα εισοδήματος από το Κράτος. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την είσπραξη / απαίτηση όλων των χρωστούμενων, από αποζημιώσεις πολέμου έως πρόστιμα διακρατικών παραβιάσεων, αναδρομικές φορολογικές εισφορές από εκκλησία, μεγάλους κεφαλαιούχους, κρατικούς αξιωματούχους και των οικογενειών τους καθώς και πλήρη επιστροφή όλων των κλοπιμαίων κεφαλαίων και περιουσίας του Δημοσίου.
Τα λεφτά υπάρχουν. Απλώς τα νέμονται άλλοι και όχι ο Ελληνικός Λαός που τα δικαιούται.
Saturday, October 24, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)