Όσο οι αντιξοότητες εξαναγκάζουν τους Πολίτες να ενεργοποιούν την κοινή τους λογική, όπως είναι φυσικό στην ανθρώπινη φύση, τόσο περισσότερο ακούμε όχι μόνο από τα εγχώρια αλλά και από τα διεθνή ΜΜΕ μία καταιγίδα περίεργων έως ανοιχτά παράλογων ή αντιφατικών εξαγγελιών και ειδήσεων, εκτός από αυτά τα νέα που αναφέρουν φυσικές καταστροφές.
Τι σημαίνει αυτό ;
Το γεγονός ότι σε πράγματα που έχουν να κάνουν με την φύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ( π.χ. η κατολίσθηση των Τεμπών ) είναι με συνοχή ενώ τα υπόλοιπα που έχουν να κάνουν με φορολογία, με οικονομία, με την σχέση της Ελλάδας με τους διάφορους εταίρους και εταιρείες, με τον χειρισμό του κλίματος από τους ανθρώπους, με τους μετανάστες, με το ασφαλιστικό, τα διεθνή θέματα και γενικά ό,τι έχει να κάνει με τον χειρισμό των λίγων που επηρεάζει τους πολλούς είναι χωρίς συνοχή και χωρίς λογική ή τουλάχιστον συνεχώς αντιφατικά και νεφελώδη, μας οδηγεί στο ένα και μόνο συμπέρασμα : παρακολουθούμε μία εντονότατη εκστρατεία προσπάθειας / απόπειρας αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και κοινής λογικής του Λαού ώστε να καθυστερήσει η φάση της αντίδρασης του Λαού που έπεται της φάσης της εφαρμογής της λογικής για την λήψη αποφάσεως. Δηλαδή, με λίγα λόγια προσπαθούν να βασιστούν στο να μπερδέψουν τον Λαό με διάφορους τρόπους για να επιμηκύνουν την αδράνεια του, η οποία έχει αρχίσει πλέον να φθίνει αισθητά.
Όταν και εάν έρθει η στιγμή στο θέμα της κατολίσθησης των Τεμπών να εξετασθεί εάν η καταστροφή αυτή προκλήθηκε από ανθρώπινο λάθος λόγω των έργων της σήραγγας εκεί ή όχι και ποιος ευθύνεται και άρα θα έχει συνέπειες, θα δούμε όλοι μας πώς ξαφνικά η λογική στα ρεπορτάζ ή η λογική στις δικαιολογίες εκπροσώπων και πολιτικών κυριολεκτικά θα βγεί από το παράθυρο ανεπιστρεπτί.
Ποιο λοιπόν είναι το πρώτο μέλημα της καμπάνιας των κρατικών φορέων και των εχόντων / κατεχόντων που αντιπροσωπεύουν ;
Η υπακοή του Λαού σε ό,τι προσπαθούν και θέλουν να του επιβάλλουν.
Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό ;
Επιστρατεύθηκε ο πλέον μακροβιέστερος δεινόσαυρος της Ελληνικής πολιτικής σκηνής ( με την παράλογη παράδοση ότι η μακροβιότητα ενός ανθρώπου τον καθιστά ένα είδος βούδα ασχέτως της δράσης του και των πληγών που προκάλεσε με αυτή ) για να νουθετήσει τον Λαό ώστε να μην κάνει αυτά που ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζει. Ο λόγος βέβαια για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο οποίος βγήκε να πεί στον Λαό, μέσω διαφόρων άλλων σχολίων το εξής μείζον για τους πολιτικούς θέμα ελέγχου : να υπακούει και να μην ζητάει ούτε να ψάχνει να αποδώσει ευθύνες για τις συμφορές που τον βρίσκουν ενώ πληρώνει αυτά που έσπασαν οι λίγοι που συνεχίζουν και εννοούν να συνεχίσουν να το κάνουν.
Τι δηλαδή θέλει ο πολιτικός κόσμος από τον Λαό ;
Να πληρώνει, να υπομένει, να υπακούει και ποτέ να μην ζητάει ούτε έλεγχο και σαφώς ούτε και τιμωρία. Δηλαδή, ο Κ. Μητσοτάκης εκπροσωπώντας όλο τον πολιτικό κόσμο κατ’ ουσίαν ζήτησε, απαίτησε και φοβέρισε ώστε να προσυπογράψει ο Λαός την σιωπηρή κατάλυση της Δημοκρατίας, σκοτώνοντας όχι μόνο την λογική του αλλά και κάθε πολιτικό ρόλο του εγγυάται το Σύνταγμα ώστε να μην οδηγούμαστε σε καταστάσεις όπως η τωρινή αλλά ακόμα και όταν βρεθούμε σε τέτοιες καταστάσεις να μπορέσουμε να βγούμε από αυτές ακριβώς με τις πράξεις που ο κάθε Μητσοτάκης φοβάται : ανυπακοή σε αντισυνταγματικές πολιτικές και νόμους, ανυπακοή σε αντιανθρωπιστικές διατάξεις, ειρηνική αλλά ατσάλινη απαίτηση ευθυνών και επανορθώσεων μέσω των νομίμων οδών, άρνηση απεμπολήσεως Δικαιωμάτων και ιδιοτήτων σε κάθε περίπτωση.
Και γιατί τώρα και όχι προηγουμένως ;
Γιατί τώρα πρόκειται να παιχθούν τα περισσότερα αντεθνικά παιχνίδια, τώρα πρόκειται με αστείες και αίολες δικαιολογίες να αποπειραθούν να επιβάλλουν σε μας τους Έλληνες την κατάλυση όχι μόνο του Συντάγματος αλλά και της ίδιας της Ελλάδας, σύμφωνα με τον ορισμό κράτους και όχι είτε χώρας υπό κατάκτηση ή επαρχίας / αποικίας.
Στον οικονομικό τομέα, το παράλογο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και από την μία λέγεται αβάσιμα ότι χρειαζόμαστε συνεχώς να δανειζόμαστε και από την άλλη ότι δεν το χρειαζόμαστε και / ή ότι δεν είμαστε ζητιάνοι και άλλα συναφή περί της υγείας ή μη υγείας της οικονομίας. Ο κάθε δανεισμός που γίνεται αστραπιαία με συνοπτικές διαδικασίες και ανύπαρκτη ή άκρως ελλειμματική ενημέρωση του Λαού που θα πληρώσει αυτά, δεν φαίνεται να καλύπτει έστω και προσωρινά ούτε μία ανάγκη του κράτους αλλά απλώς και όντως ‘μαγικά’ να κάνει δυσχερέστερη την θέση της Ελλάδας. Κάθε ένας από εμάς που κάποτε ή και τώρα έχει δάνεια γνωρίζει ότι ένα δάνειο στην πρώτη του φάση ( δηλαδή όταν εκταμιεύεται ) δίνει μία ανάσα είτε στην αποπληρωμή άλλων δανείων είτε στην απόκτηση υπηρεσιών / αγαθών που είναι αναγκαία. Είναι πρωτοφανές που στην Ελλάδα, τα κρατικά δάνεια πάνε κατ’ ευθείαν στην φάση τρία ( ούτε καν την δεύτερη φάση όπου υπάρχει κάποια αποπληρωμή και κάποια περίοδος χάριτος ) από την ώρα που εκταμιεύονται : στον αμείλικτο πόλεμο από την τράπεζα με κατασχέσεις και αγριότητες και προσωπικές προσβολές.
Και σε τι έγκειται η κατάσχεση σε ένα κρατικό δάνειο, κάτι δηλαδή που ποτέ δεν μας λέγεται ότι είναι υπό διακύβευση διότι εάν μας λεγόταν η Λαϊκή απάντηση θα ήταν άκρως διαφορετική ;
Τι σημαίνει το Ελληνικό ομόλογο το οποίο μάλιστα γίνεται ως « ενέχυρο » από ξένους και δη ιδιώτες ;
Όταν κάτι δίνεται ως ενέχυρο, σημαίνει ότι ανήκει στον ενεχυροδανειστή εκτός εάν καταφέρεις να αποπληρώσεις το δάνειο στο χρονικό διάστημα που ο ενεχυροδανειστής σου έχει θέσει. Διότι εάν παρέλθει το χρονικό αυτό διάστημα ακόμα και εάν το αποπληρώσεις, είναι στην ευχέρεια του ενεχυροδανειστή εάν θα κρατήσει ή θα πουλήσει για δικό του όφελος όσο- όσο το ενέχυρο σου.
Και όταν λοιπόν το ενέχυρο είναι κρατικό, τι πρέπει να υποθέσουμε ότι κάνει ο πολιτικός κόσμος στην χώρα μας, την οποία εμείς σηκώσαμε και σηκώνουμε στους ώμους μας από ανέκαθεν και την οποία στην ουσία εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να διασώσουμε ;
Αυτό το οποίο κάνουν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είναι να εκποιούν την χώρα βάζοντας την κομμάτι – κομμάτι ενέχυρο ενώ τα χρήματα δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, αφού τα τρώνε σε διάφορες μορφές από την σύσταση επιτροπών για να αποδώσουν ποινικές ευθύνες εκ του ασφαλούς σε θέματα που έχουν φροντίσει να παραγράψουν και οπότε μόνο στα χαρτιά θα έχει γίνει η ‘ απόδοση δικαιοσύνης’, σε εκδηλώσεις, ‘επενδύσεις’, επιχορηγήσεις ιδρυμάτων και την παροχή ‘επιδομάτων’ που τα παίρνουν πίσω με τους έμμεσους φόρους το λιγότερο, καθώς και την οικονομική στήριξη άλλων κρατών ( από την Αλβανία έως τα Σκόπια ) ενώ ο Λαός και μαραζώνει και ζημιώνεται σε όλα τα επίπεδα, χάνοντας και την χώρα τους χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Ήδη, έχουν ξεκινήσει τα ΜΜΕ να το προαναγγέλλουν αυτό, όχι μόνο μέσω της εξοικείωσης του Λαού από την όποια ιδιωτική ή εξωτερική βούληση ακριβώς λόγω των δανείων που μας έχουν ενεχυριάσει αλλά και από τις πολύ σύντομες και εν τάχει ανακοινώσεις ότι ο έλεγχος της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας θα περάσει και επίσημα σε ξένους ή μάλιστα ξένες χώρες όπως η Γερμανία ή όποια άλλη.
Όποιος ελέγχει την οικονομία μίας χώρας, κατέχει την χώρα αυτή. Τι δηλαδή μας λένε να δεχθούμε υπακούοντας και μη ζητώντας να ασκήσουμε τα Δικαιώματα μας ;
Μας ζητούν να δεχθούμε την κατάκτηση της χώρας μας από άλλους, την εκχώρηση του ελέγχου των ζωών μας καθημερινά σε όλους τους τομείς ( αφού η οικονομία διέπει κάθε τομέα ) από κάποιον εκτός των συνόρων μας, κάποιον ιδιώτη ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΛΑΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΑΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
Δηλαδή, μας ζητούν να δεχθούμε και να γίνουμε συμμέτοχοι στην εσχάτη προδοσία που σύσσωμη η Βουλή διαπράττει, καταλύοντας τα βασικότερα άρθρα του Συντάγματος και επιστρέφοντας μας στις ‘ κυβερνήσεις’ της κατοχής του 1941- 1944.
Αυτό βέβαια, μόνο εάν υπακούσουμε όπως ζητάει ο αποστάτης και προδότης Μητσοτάκης εκ μέρους όλων αυτών που λυμαίνονται την Δημοκρατία μας από τότε που χύσαμε το αίμα μας για να την επαναφέρουμε, όπως το σύννεφο των ακριδών στην σοδειά που εμείς καλλιεργήσαμε.
Όλο όμως το σχέδιο το οποίο αποτυπώσαμε και το οποίο προσπαθούν να εφαρμόσουν για την Ελλάδα, και για αυτό δίνονται και τόσο περίεργες και παράλογες δηλώσεις προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τον Λαό από την μία ( με φοροεπιδρομές και ακόμα αναδρομικές χρεώσεις που απαγορεύεται να επιβάλλουν όσο ισχύει το Σύνταγμα, και μόνο εάν καταλυθεί το Σύνταγμα θα μπορέσουν να υλοποιήσουν ) και να τον ‘νουθετήσουν’ από την άλλη χωρίς να του παρέχουν λογική αιτιολόγηση, δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την ανοχή του Λαού ή την συναίνεση του.
Για αυτό και υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να θυσιάσουν κάποιους πολιτικούς ( εν είδη « Δίκης των έξη» ) ως εξιλαστήρια θύματα που φταίνε όντως αλλά δεν θα είναι επ ουδενί τα μόνα ή τα πιο σημαντικά από τους φταίχτες για να δεχθεί ο Λαός την όποια κατάκτηση / υποδούλωση του από τρίτους με την ‘παρηγοριά’ μιάς γεύσης απόδοσης δικαιοσύνης που ούτε και αυτή θα είναι επαρκής ουσιαστικά ( ακόμα και θάνατος δεν έχει ουσία για τον Λαό εάν δεν συνοδεύεται τουλάχιστον από υλική αποζημίωση και αποκατάσταση της ζημίας σε όλα τα επίπεδα, πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοιου είδους θάνατος και ενάντια στον Λαό τον ίδιο ). Ιστορικά αυτό έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα, τόσο με το θέμα της Μικρασιατικής καταστροφής που ουδέποτε αποκαταστάθηκε η τάξη όσο και με το θέμα της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο, παρ’ όλες τις δίκες τόσο των Έξη όσο και των Συνταγματαρχών.
Τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς ως Λαός :
όταν κάτι δεν μας ‘κολλάει’ ή δεν μας ‘βγαίνει’ λογικά από αυτά που μας ανακοινώνονται, αμέσως να σκεφτόμαστε ότι κάτι από αυτά που μόλις εκθέσαμε συμβαίνει. Συνεπώς, να μην δεχόμαστε και να μην σκεφτόμαστε καν να δεχθούμε κάτι που να μην είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα και με την απλή κοινή λογική.
όταν μας ανακοινώνεται οικονομική ανεπάρκεια αμέσως να απαιτούμε επιστροφή κλοπιμαίων και αναδρομικά, αφού μιλάμε για εγκλήματα που θεωρούνται εγκλήματα από την σύσταση του Ποινικού Κώδικα και ως εκ τούτου δεν είναι αντισυνταγματικό να ζητήσουμε ευθύνες αναδρομικά.
εφ’ όσον δέχονται να μας επιβάλλουν αντισυνταγματικά μέτρα ή πολιτικές, οι προσυπογράφοντες τέτοιου είδους εξαγγελίες τελούν εν καταλύσει του Συντάγματος και ως εκ τούτου δεν υπόκεινται στις διατάξεις της όποιας παραγραφής παρά μόνο από την αποκατάσταση του Συντάγματος και μετά, δηλαδή σε ημερομηνία μελλοντική από τώρα. Άρα, ευθύνες θα ζητηθούν αναδρομικά για όλη τους την θητεία / θητείες.
απαιτούμε συνεχώς Δημοψήφισμα για κάθε μία πολιτική που θα επηρεάσει σύσσωμο τον Λαό και το Έθνος ( οικονομικό, μεταναστευτικό, εκλογικό, διεθνικό, ασφαλιστικό, εκπαιδευτικό, κλπ ) ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΜΟΝΟ ΟΣΟΝ ΕΧΟΥΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
υπακούουμε πρώτα στο Σύνταγμα καθημερινά : αυτό σημαίνει συνεχής αντίσταση / καθυστέρηση / ένσταση / αγωγή ενάντια σε κάθε τι που δεν τηρεί το Σύνταγμα είτε όσον αφορά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που εγγυάται ( π.χ. αρχή της αναλογικότητος ή της ισότητος ανάμεσα στους Έλληνες ),συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια σε αντίστοιχες πράξεις επιβολών και συνεχής έκκληση για εφαρμογή του Συντάγματος νομικά όχι μόνο από το ΣτΕ ( Συμβούλιο της Επικρατείας ) αλλά και από το ΑΕΔ ( Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ) και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ( στο εξωτερικό ).
Έχοντας δείξει πόσο εύκολα και γρήγορα υποχωρούν ατάκτως σε μία απλή σφυγμομέτρηση της αποφασιστικότητας του Λαού στο να καταδικάσει εμπράκτως την όποια τους πολιτική, είναι σαφές ότι ο Λαός μπορεί να επιβάλλει αυτό που θέλει σχετικά ανώδυνα.
Έχοντας επίσης υπ’ όψη πόσο συνεχώς και ακούραστα επανέρχονται με τα ίδια συμφέροντα και στόχους τα οποία τα αποκαλούν είτε ως ‘πρόοδο’ είτε ως ‘αναδόμηση’ είτε ως ‘μεταρρύθμιση’ είτε ως ‘σχέδιο σωτηρίας’ είτε ως ‘ είτε αυτό ή το χάος / τανκς / χρεοκοπία / βούλιαγμα / καταστροφή’, είναι εμφανές πόσο επίσης ακούραστοι θα πρέπει αν είμαστε εμείς ως Λαός στο να επιδεικνύουμε και εμείς την ίδια αντίστοιχη αποδοκιμασία και ετοιμότητα και απαξίωση τους.
Ας συνεχίσουμε να κάνουμε πραγματικότητα τον εφιάλτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και όλων ασχέτως χρώματος των πολιτικών που προσπάθησε να προστατεύσει, για να εξασφαλίσουμε την δική μας ευημερία και όχι την δική τους.
Sunday, December 20, 2009
Thursday, November 26, 2009
Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ
Οι νομικοί γνωρίζουν ότι υπάρχουν δύο είδη μεθόδων για να εκτελεσθεί ένα έγκλημα και για αυτό ο νόμος έχει προβλέψει : ο ενεργός τρόπος και ο παθητικός / αρνητικός τρόπος όπως λέγεται. Δηλαδή, ένα έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί κάνοντας κάποιες πράξεις, δηλαδή ενεργά ή μην κάνοντας καμμία πράξη, μη ανταποκρινόμενος σε κάποιο ερέθισμα ή έκκληση. Έτσι λοιπόν θα κριθεί ένοχος ενός είδους ανθρωποκτονίας αυτός ο οποίος άκουσε έκκληση σε βοήθεια από κάποιο άτομο και δεν ανταποκρίθηκε να το βοηθήσει και να το σώσει και συνεπώς επειδή αυτός δεν έδρασε το θύμα πέθανε. Αυτό είναι το αρνητικό έγκλημα διότι αρνείται κάποιος να πράξει κάτι όταν του γίνεται έκκληση.
Αυτού του είδους το έγκλημα είναι και το πιο αόρατο διότι δεν εκπαιδευόμαστε να το διακρίνουμε τόσο καλά όσο το πρώτο και πιο κλασσικό είδος. Και με αυτού του είδους το έγκλημα διαπράττονται τα πιο σοβαρά πολιτικά κακουργήματα σε επίπεδο κατάλυσης του ίδιου του Πολιτεύματος, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Και επειδή δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε εύκολα το αρνητικό έγκλημα, παραμένουμε τυφλοί προς αυτό ακόμα και όταν γευόμαστε τις σκληρότατες και βαρύτατες συνέπειες αυτού.
Για να δούμε όμως πώς, όπως στον πνιγμένο που πρέπει να τιμωρηθεί ο κάθε ένας που του αρνήθηκε βοήθεια για να τον σώσει ενώ μπορούσε να την προσφέρει ή ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, δολοφονείται η Δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε θεωρητικά υπάρχει, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο τι σημαίνει Δημοκρατία και πώς μεταφράζεται στην καθημερινότητα.
Δημοκρατία σημαίνει ότι η πλειοψηφία, δηλαδή η γνώμη των πολλών επικρατεί ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ Ή ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ. Δηλαδή, στην πράξη σημαίνει ότι κανένα μέτρο, μέθοδος ή πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί στον Λαό : θα πρέπει να την έχει ο ίδιος επιλέξει τουλάχιστον σε ποσοστό πλειοψηφίας. Πλειοψηφία σημαίνει, με τον μαθηματικό όρο 50 + 1. Δηλαδή, για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα θα πρέπει να συμφωνεί με αυτή την απόφαση το 51% του πληθυσμού αυστηρώς αναλογικά.
Όταν λέμε πληθυσμός εννοούμε όλους τους ενήλικες οι οποίοι είναι μέλη του Δήμου και κανέναν άλλο.
Μέλος του Δήμου είναι όποιος συνεισφέρει στα κοινά, στις εισφορές και στους φόρους και όποιος από αυτούς που κάνουν αυτά δεσμεύεται από το σύνολο της Νομοθεσίας / Συντάγματος ως Πολίτης - Υπήκοος, και βεβαίως τα εξαρτώμενα μέλη των οικογενειών αυτών που ακόμα είναι ανήλικα και σε αυτή τη συζήτηση δεν μας αφορούν. Βεβαίως θα πρέπει να έχει σώας τας φρένας και να μην είναι ένοχος κακουργήματος ή εγκλήματος κατά της Πολιτείας και / ή του Πολιτεύματος.
Στην Δημοκρατία ο Λαός είναι αυτός που με την πλειοψηφία του δίνει συγκεκριμένες εντολές στους υποτελείς του / υπηρέτες του / εντολοδόχους του τις οποίες αυτοί οφείλουν να ακολουθούν κατά γράμμα ή να απολύονται πάραυτα με ό,τι αυτό συνεπάγεται από κυρώσεις, αποζημιώσεις, κλπ. Αυτό δεν θα πρέπει να ξενίζει διότι είναι το σύστημα που επικρατεί σε κάθε επιχείρηση / εταιρεία που διαθέτει μετόχους οι οποίοι ελέγχουν και διατάζουν τον γενικό διευθυντή αφού τον διορίσουν με την ψήφο τους.
Σε μια τέτοια εταιρεία δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής από την μεριά του γενικού διευθυντή : τα χέρια του είναι δεμένα να κάνει ό,τι του πουν και μόνο ακόμα και εάν ο ίδιος διαφωνεί για οποιονδήποτε λόγο. Η μόνη του επιλογή είναι να αποχωρήσει αυτοβούλως εάν διαφωνεί αφού βεβαίως παρουσιάσει το έργο του μέχρι τότε και το υποβάλλει σε έλεγχο. Εάν διαλέξει να μείνει όχι μόνο πρέπει να κάνει αυτό που του λένε αλλά να το κάνει στην εντέλεια επί ποινή απόλυσης και κυρώσεων / διώξεων καθώς και γενικής αποπομπής με υποτιμητικό τρόπο που θα του επιτρέψει να δουλέψει σε άλλη εταιρεία με αυτό τον βαθμό ή όποιον βαθμό.
Επίσης είναι υπόλογος ο γενικός διευθυντής στο σύνολο των μετόχων για κάθε έναν υφιστάμενο του και την απόδοση του στην δουλειά. Και πάλι με τις ίδιες συνθήκες εργασίας και κυρώσεων.
Αυτό ακριβώς οφείλει να συμβαίνει και σε ένα Κράτος Δημοκρατικό : ο Λαός παραγγέλλει, διατάσσει και επιτάσσει και οι εκλεγμένοι υπό τω έργω πληρωτές των θέσεων διοίκησης του Κράτους υπακούουν ασχέτως από την δική τους προσωπική άποψη εάν είναι μειοψηφική, βεβαίως με την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να αποχωρήσουν χωρίς πρόβλημα με την προϋπόθεση ότι μέχρι την ημερομηνία αποχωρήσεως τους μπορούν να αποδείξουν ότι υπηρέτησαν σωστά το σύνολο. Οποτεδήποτε ο Λαός αλλάζει γνώμη, τροποποιεί ή εκφράζει κάποια διαφοροποίηση στις εντολές του, οι κρατικοί υπάλληλοι ( δηλαδή ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και η Βουλή ) οφείλουν να υπακούσουν πάραυτα.
Και τώρα μπορούμε να δούμε πώς καταλύεται η Δημοκρατία με μέσα δημοκρατικά : μέσω της ελλείψεως / άρνησης ανταπόκρισης στα δημοκρατικά αυτά μέσα – εκκλήσεις.
Η Δημοκρατία έχει προβλέψει τρόπους αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα στον Λαό και τους εντολοδόχους του ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις, όπως είναι φυσικό αφού κάθε εντολή μπορεί να χρειάζεται τροποποίηση ή υπενθύμιση ή έλεγχο ανά πάσα στιγμή και πάντα σε σχέση με τις τρέχουσες καταστάσεις. Τέτοιοι τρόποι είναι η ατομική ή ομαδική πρόσβαση στους υπουργούς και τον πρωθυπουργό με ψηφίσματα, αιτήματα, καταγγελίες και άλλα μηνύματα, οι διαδηλώσεις, οι προτάσεις μομφής και εν τέλει ένδικα μέσα.
Δηλαδή, ο υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να υπακούει σε κάθε μία απαίτηση του Λαού που είναι πλειοψηφική, και όταν άπτεται θεμάτων που αφορούν συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα μόνο να είναι πλειοψηφική εντός των συνόλων αυτών με την προϋπόθεση ότι το σύνολο του Λαού το επιτρέπει ή αποδειχθεί ατράνταχτα ότι το συγκεκριμένο αίτημα δεν θα επηρεάσει παρά μόνο το κοινωνικό σύνολο που το αιτείται.
Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί ο πρωθυπουργός ή ο οποιοσδήποτε υπουργός να παρακούσει εντολή από σύσσωμη την κοινωνία των ψηφοφόρων. Αυτό δηλαδή το οποίο όλοι ανεξαιρέτως πράττουν ενώ υπακούν σε πολύ μικρά κοινωνικά σύνολα που διατάσσουν πολιτικές που επηρεάζουν όλους. Αυτό όμως το κοινωνικό σύστημα / πολίτευμα δεν λέγεται Δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.
Αντίθετα από την Δημοκρατία η ολιγαρχία μπορεί αν πάρει πολλές μορφές αναλόγως με το ποιοι είναι οι ολίγοι που κρατούν τους πολλούς : εάν είναι οι οικονομικά ανώτατη τάξη έχουμε καπιταλισμό. Εάν είναι μόνο οι πλούσιοι γαιοκτήμονες έχουμε φεουδαρχία. Εάν είναι ένα ευρύ κόμμα έχουμε κομμουνισμό του τύπου των σοβιέτ ασχέτως πώς ονομάζεται τυπικά. Εάν το σύνολο των ολίγων είναι τα διάφορα τζάκια / πλούσιες δυναστείες / νεποτιστικές φατρίες τότε έχουμε αριστοκρατία, κ.ο.κ. . Βεβαίως ο κάθε ένας μπορεί να δει και συνδυασμούς αυτών των παραδειγμάτων, και όσοι είναι συνειδητοποιημένοι θα δουν και το προφίλ της καθημερινότητας μας.
Εάν σκεφτήκατε μέχρι τώρα ότι κάθε μία από τις ολιγαρχικές μορφές εξουσίας κάπως έχουν εμφανισθεί στην πραγματικότητα του δήθεν ‘δημοκρατικού’ πολιτεύματος που τυπικά επικρατεί, ορθώς σκεφτήκατε : οι εκφάνσεις αυτές της ολιγαρχίας εντός του υπό έκπτωση δημοκρατικού πολιτεύματος μας είναι αποτέλεσμα του αρνητικού εγκλήματος :
Όταν ο ΣΕΒ εισακούεται ως αρχή πάνω από το σύνολο της κοινωνίας τουλάχιστον από την πλήρη μεσαία τάξη και κάτω, τότε έχουμε παράβαση των Δημοκρατικών αρχών και επιβολή βιομηχανοκρατίας ( δηλαδή καπιταλισμού χωρίς δημοκρατικότητα ).
Όταν εισακούεται το κάθε μονοπωλιακό καρτέλ σε πείσμα των απαιτήσεων του Λαού, τότε έχουμε ολιγαρχία των εταιρειών.
Όταν εισακούεται το σύνολο των τραπεζών ιδιωτικών και μη σε πείσμα και βάρος και καταστροφή του Λαού τότε σπάει η Δημοκρατία και έχουμε τραπεζοκρατία.
Όταν εισακούεται ο κάθε ξένος επίτροπος σε πείσμα του συνόλου του Ελληνικού Λαού έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας και υποδούλωση σε ξένα συμφέροντα όπως π.χ. η υπόθεση COSCO αλλά και η πλήρης υποταγή στην Ε.Ε. ενώ ούτε ο λαός το θέλει ούτε ο Νόμος το επιβάλλει.
Όταν εξαπολύεται η αστυνομία ( ένστολοι και κουκουλοφόροι ) για να πατάξει διαδηλώσεις, τότε έχουμε Δικτατορία και Χούντα.
Όταν τα αιτήματα του λαού αγνοούνται ή εμπαίζονται με την απουσία Δημοψηφισμάτων και την επιβολή μειοψηφικών δηλώσεων από άτομα που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του Λαού ( είτε διότι δεν έχουν συγκεντρώσει πλειοψηφία όπως την ορίσαμε ή την συγκέντρωσαν με νοθεία ή μη αναλογικές διαδικασίες ή προεκλογική παραπλάνηση / απάτη του Λαού μέσω ψευδών δηλώσεων και δεσμεύσεων με τον ίδιο τρόπο που ένας υποψήφιος υπάλληλος δίνει πλαστό βιογραφικό ή κάποιος δίνει ακάλυπτη επιταγή ) τότε έχουμε απάτη του Λαού και Δικτατορία, ακόμα και εάν τα δεσμευμένα ΜΜΕ κηρύσσουν την ύπαρξη δημοκρατίας ή ισχυρών κυβερνήσεων.
Στην Δημοκρατία ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι αυτή που επιβάλλεται και πάει κόντρα στην Λαϊκή θέληση. Αυτό το κάνουν οι ολιγάρχες και οι δικτάτορες. Ισχυρή κυβέρνηση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας είναι αυτή που άμεσα ανταποκρίνεται και επιβάλλει στους υπόλοιπους γύρω της εντός και εκτός των συνόρων αυτό που ο Λαός θέλει.
Κατ’ ομολογίαν όλων των πολιτικών όχι μόνο είναι η κυβέρνηση ανίσχυρη αλλά και η Βουλή, διότι όπως όλοι ομολογούν δεν πρόκειται για άτομα που μεταφέρουν και επιβάλλουν την Λαϊκή εντολή τουλάχιστον του Λαού της περιοχής από όπου εξελέγησαν ως αντιπρόσωποι / εκπρόσωποι του αλλά άτομα που όπως κάθε μέλος του σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος της τότε ΕΣΣΔ, πάνω απ’ όλα είναι η πίστη στο κόμμα και τον αρχηγό και όχι η υπηρεσία του Λαού, του Έθνους ή του Κράτους. Πάνω απ’ όλα είναι το γόητρο, τα συμφέροντα και τα οφέλη του κόμματος και όχι της Ελλάδας, του Λαού ή του Έθνους. Πολίτες για αυτούς είναι μόνο τα μέλη του κόμματος τους που έχουν αρκετά αναρριχηθεί με ολιγαρχικές διαδικασίες ενώ τόσο η βάση τους όσο και οι υπόλοιποι Πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγελάδες για άρμεγμα ή σφάξιμο.
Η Βουλή δεν εξυπηρετεί τον Λαό αλλά τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται σε αυτήν, και βεβαίως κάθε έναν σπόνσορα – χρηματοδότη – αφεντικό του κόμματος ακριβώς όπως οι ποδοσφαιριστές στις ποδοσφαιρικές ομάδες.
Στην ουσία ο λαός έχει πάψει να εκπροσωπείται από την εποχή που τον αφόπλισαν και ξεκινάει να εκπροσωπείται και πάλι κάθε φορά που αποφασίζει να οπλισθεί, κυρίως με τα Δικαιώματα του και τον Νόμο καθώς και την αποφασιστικότητα να τα επιβάλλει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δημοκρατικά μέσα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την Δημοκρατία και την άμεση επικοινωνία της βούλησης του λαού προς τους δεσμευμένους να την υπακούουν αιρετούς είναι αυτά τα οποία, κατεκλυσμένα από φανατικούς κομματικούς τυχοδιώκτες τύπου κομματικών στελεχών κομμουνιστικών στυγνών πολιτευμάτων, καταλύουν την Δημοκρατία αφού όπως το λουρί στο κολάρο του σκύλου που κόβεται και ο σκύλος είναι ανεξέλεγκτος, έχουν πλήρως κόψει την κάθε επαφή του Λαού με σκοπό τον έλεγχο προς τους κυβερνητικούς.
Το ευτυχές είναι ότι ο ανεξέλεγκτος σκύλος εύκολα πιάνεται και αφού το λουρί που ήδη υπήρχε δεν τον κρατάει ( δηλαδή το δημοκρατικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε έχει εκπέσει ) μπορούμε να φτιάξουμε ένα άλλο παρόμοιο και καλύτερο.
Το πώς θα το αναλύσουμε εν εκτάσει αυτό το μήνα.
Αυτού του είδους το έγκλημα είναι και το πιο αόρατο διότι δεν εκπαιδευόμαστε να το διακρίνουμε τόσο καλά όσο το πρώτο και πιο κλασσικό είδος. Και με αυτού του είδους το έγκλημα διαπράττονται τα πιο σοβαρά πολιτικά κακουργήματα σε επίπεδο κατάλυσης του ίδιου του Πολιτεύματος, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Και επειδή δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε εύκολα το αρνητικό έγκλημα, παραμένουμε τυφλοί προς αυτό ακόμα και όταν γευόμαστε τις σκληρότατες και βαρύτατες συνέπειες αυτού.
Για να δούμε όμως πώς, όπως στον πνιγμένο που πρέπει να τιμωρηθεί ο κάθε ένας που του αρνήθηκε βοήθεια για να τον σώσει ενώ μπορούσε να την προσφέρει ή ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, δολοφονείται η Δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε θεωρητικά υπάρχει, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο τι σημαίνει Δημοκρατία και πώς μεταφράζεται στην καθημερινότητα.
Δημοκρατία σημαίνει ότι η πλειοψηφία, δηλαδή η γνώμη των πολλών επικρατεί ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ Ή ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ. Δηλαδή, στην πράξη σημαίνει ότι κανένα μέτρο, μέθοδος ή πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί στον Λαό : θα πρέπει να την έχει ο ίδιος επιλέξει τουλάχιστον σε ποσοστό πλειοψηφίας. Πλειοψηφία σημαίνει, με τον μαθηματικό όρο 50 + 1. Δηλαδή, για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα θα πρέπει να συμφωνεί με αυτή την απόφαση το 51% του πληθυσμού αυστηρώς αναλογικά.
Όταν λέμε πληθυσμός εννοούμε όλους τους ενήλικες οι οποίοι είναι μέλη του Δήμου και κανέναν άλλο.
Μέλος του Δήμου είναι όποιος συνεισφέρει στα κοινά, στις εισφορές και στους φόρους και όποιος από αυτούς που κάνουν αυτά δεσμεύεται από το σύνολο της Νομοθεσίας / Συντάγματος ως Πολίτης - Υπήκοος, και βεβαίως τα εξαρτώμενα μέλη των οικογενειών αυτών που ακόμα είναι ανήλικα και σε αυτή τη συζήτηση δεν μας αφορούν. Βεβαίως θα πρέπει να έχει σώας τας φρένας και να μην είναι ένοχος κακουργήματος ή εγκλήματος κατά της Πολιτείας και / ή του Πολιτεύματος.
Στην Δημοκρατία ο Λαός είναι αυτός που με την πλειοψηφία του δίνει συγκεκριμένες εντολές στους υποτελείς του / υπηρέτες του / εντολοδόχους του τις οποίες αυτοί οφείλουν να ακολουθούν κατά γράμμα ή να απολύονται πάραυτα με ό,τι αυτό συνεπάγεται από κυρώσεις, αποζημιώσεις, κλπ. Αυτό δεν θα πρέπει να ξενίζει διότι είναι το σύστημα που επικρατεί σε κάθε επιχείρηση / εταιρεία που διαθέτει μετόχους οι οποίοι ελέγχουν και διατάζουν τον γενικό διευθυντή αφού τον διορίσουν με την ψήφο τους.
Σε μια τέτοια εταιρεία δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής από την μεριά του γενικού διευθυντή : τα χέρια του είναι δεμένα να κάνει ό,τι του πουν και μόνο ακόμα και εάν ο ίδιος διαφωνεί για οποιονδήποτε λόγο. Η μόνη του επιλογή είναι να αποχωρήσει αυτοβούλως εάν διαφωνεί αφού βεβαίως παρουσιάσει το έργο του μέχρι τότε και το υποβάλλει σε έλεγχο. Εάν διαλέξει να μείνει όχι μόνο πρέπει να κάνει αυτό που του λένε αλλά να το κάνει στην εντέλεια επί ποινή απόλυσης και κυρώσεων / διώξεων καθώς και γενικής αποπομπής με υποτιμητικό τρόπο που θα του επιτρέψει να δουλέψει σε άλλη εταιρεία με αυτό τον βαθμό ή όποιον βαθμό.
Επίσης είναι υπόλογος ο γενικός διευθυντής στο σύνολο των μετόχων για κάθε έναν υφιστάμενο του και την απόδοση του στην δουλειά. Και πάλι με τις ίδιες συνθήκες εργασίας και κυρώσεων.
Αυτό ακριβώς οφείλει να συμβαίνει και σε ένα Κράτος Δημοκρατικό : ο Λαός παραγγέλλει, διατάσσει και επιτάσσει και οι εκλεγμένοι υπό τω έργω πληρωτές των θέσεων διοίκησης του Κράτους υπακούουν ασχέτως από την δική τους προσωπική άποψη εάν είναι μειοψηφική, βεβαίως με την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να αποχωρήσουν χωρίς πρόβλημα με την προϋπόθεση ότι μέχρι την ημερομηνία αποχωρήσεως τους μπορούν να αποδείξουν ότι υπηρέτησαν σωστά το σύνολο. Οποτεδήποτε ο Λαός αλλάζει γνώμη, τροποποιεί ή εκφράζει κάποια διαφοροποίηση στις εντολές του, οι κρατικοί υπάλληλοι ( δηλαδή ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και η Βουλή ) οφείλουν να υπακούσουν πάραυτα.
Και τώρα μπορούμε να δούμε πώς καταλύεται η Δημοκρατία με μέσα δημοκρατικά : μέσω της ελλείψεως / άρνησης ανταπόκρισης στα δημοκρατικά αυτά μέσα – εκκλήσεις.
Η Δημοκρατία έχει προβλέψει τρόπους αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα στον Λαό και τους εντολοδόχους του ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις, όπως είναι φυσικό αφού κάθε εντολή μπορεί να χρειάζεται τροποποίηση ή υπενθύμιση ή έλεγχο ανά πάσα στιγμή και πάντα σε σχέση με τις τρέχουσες καταστάσεις. Τέτοιοι τρόποι είναι η ατομική ή ομαδική πρόσβαση στους υπουργούς και τον πρωθυπουργό με ψηφίσματα, αιτήματα, καταγγελίες και άλλα μηνύματα, οι διαδηλώσεις, οι προτάσεις μομφής και εν τέλει ένδικα μέσα.
Δηλαδή, ο υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να υπακούει σε κάθε μία απαίτηση του Λαού που είναι πλειοψηφική, και όταν άπτεται θεμάτων που αφορούν συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα μόνο να είναι πλειοψηφική εντός των συνόλων αυτών με την προϋπόθεση ότι το σύνολο του Λαού το επιτρέπει ή αποδειχθεί ατράνταχτα ότι το συγκεκριμένο αίτημα δεν θα επηρεάσει παρά μόνο το κοινωνικό σύνολο που το αιτείται.
Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί ο πρωθυπουργός ή ο οποιοσδήποτε υπουργός να παρακούσει εντολή από σύσσωμη την κοινωνία των ψηφοφόρων. Αυτό δηλαδή το οποίο όλοι ανεξαιρέτως πράττουν ενώ υπακούν σε πολύ μικρά κοινωνικά σύνολα που διατάσσουν πολιτικές που επηρεάζουν όλους. Αυτό όμως το κοινωνικό σύστημα / πολίτευμα δεν λέγεται Δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.
Αντίθετα από την Δημοκρατία η ολιγαρχία μπορεί αν πάρει πολλές μορφές αναλόγως με το ποιοι είναι οι ολίγοι που κρατούν τους πολλούς : εάν είναι οι οικονομικά ανώτατη τάξη έχουμε καπιταλισμό. Εάν είναι μόνο οι πλούσιοι γαιοκτήμονες έχουμε φεουδαρχία. Εάν είναι ένα ευρύ κόμμα έχουμε κομμουνισμό του τύπου των σοβιέτ ασχέτως πώς ονομάζεται τυπικά. Εάν το σύνολο των ολίγων είναι τα διάφορα τζάκια / πλούσιες δυναστείες / νεποτιστικές φατρίες τότε έχουμε αριστοκρατία, κ.ο.κ. . Βεβαίως ο κάθε ένας μπορεί να δει και συνδυασμούς αυτών των παραδειγμάτων, και όσοι είναι συνειδητοποιημένοι θα δουν και το προφίλ της καθημερινότητας μας.
Εάν σκεφτήκατε μέχρι τώρα ότι κάθε μία από τις ολιγαρχικές μορφές εξουσίας κάπως έχουν εμφανισθεί στην πραγματικότητα του δήθεν ‘δημοκρατικού’ πολιτεύματος που τυπικά επικρατεί, ορθώς σκεφτήκατε : οι εκφάνσεις αυτές της ολιγαρχίας εντός του υπό έκπτωση δημοκρατικού πολιτεύματος μας είναι αποτέλεσμα του αρνητικού εγκλήματος :
Όταν ο ΣΕΒ εισακούεται ως αρχή πάνω από το σύνολο της κοινωνίας τουλάχιστον από την πλήρη μεσαία τάξη και κάτω, τότε έχουμε παράβαση των Δημοκρατικών αρχών και επιβολή βιομηχανοκρατίας ( δηλαδή καπιταλισμού χωρίς δημοκρατικότητα ).
Όταν εισακούεται το κάθε μονοπωλιακό καρτέλ σε πείσμα των απαιτήσεων του Λαού, τότε έχουμε ολιγαρχία των εταιρειών.
Όταν εισακούεται το σύνολο των τραπεζών ιδιωτικών και μη σε πείσμα και βάρος και καταστροφή του Λαού τότε σπάει η Δημοκρατία και έχουμε τραπεζοκρατία.
Όταν εισακούεται ο κάθε ξένος επίτροπος σε πείσμα του συνόλου του Ελληνικού Λαού έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας και υποδούλωση σε ξένα συμφέροντα όπως π.χ. η υπόθεση COSCO αλλά και η πλήρης υποταγή στην Ε.Ε. ενώ ούτε ο λαός το θέλει ούτε ο Νόμος το επιβάλλει.
Όταν εξαπολύεται η αστυνομία ( ένστολοι και κουκουλοφόροι ) για να πατάξει διαδηλώσεις, τότε έχουμε Δικτατορία και Χούντα.
Όταν τα αιτήματα του λαού αγνοούνται ή εμπαίζονται με την απουσία Δημοψηφισμάτων και την επιβολή μειοψηφικών δηλώσεων από άτομα που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του Λαού ( είτε διότι δεν έχουν συγκεντρώσει πλειοψηφία όπως την ορίσαμε ή την συγκέντρωσαν με νοθεία ή μη αναλογικές διαδικασίες ή προεκλογική παραπλάνηση / απάτη του Λαού μέσω ψευδών δηλώσεων και δεσμεύσεων με τον ίδιο τρόπο που ένας υποψήφιος υπάλληλος δίνει πλαστό βιογραφικό ή κάποιος δίνει ακάλυπτη επιταγή ) τότε έχουμε απάτη του Λαού και Δικτατορία, ακόμα και εάν τα δεσμευμένα ΜΜΕ κηρύσσουν την ύπαρξη δημοκρατίας ή ισχυρών κυβερνήσεων.
Στην Δημοκρατία ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι αυτή που επιβάλλεται και πάει κόντρα στην Λαϊκή θέληση. Αυτό το κάνουν οι ολιγάρχες και οι δικτάτορες. Ισχυρή κυβέρνηση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας είναι αυτή που άμεσα ανταποκρίνεται και επιβάλλει στους υπόλοιπους γύρω της εντός και εκτός των συνόρων αυτό που ο Λαός θέλει.
Κατ’ ομολογίαν όλων των πολιτικών όχι μόνο είναι η κυβέρνηση ανίσχυρη αλλά και η Βουλή, διότι όπως όλοι ομολογούν δεν πρόκειται για άτομα που μεταφέρουν και επιβάλλουν την Λαϊκή εντολή τουλάχιστον του Λαού της περιοχής από όπου εξελέγησαν ως αντιπρόσωποι / εκπρόσωποι του αλλά άτομα που όπως κάθε μέλος του σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος της τότε ΕΣΣΔ, πάνω απ’ όλα είναι η πίστη στο κόμμα και τον αρχηγό και όχι η υπηρεσία του Λαού, του Έθνους ή του Κράτους. Πάνω απ’ όλα είναι το γόητρο, τα συμφέροντα και τα οφέλη του κόμματος και όχι της Ελλάδας, του Λαού ή του Έθνους. Πολίτες για αυτούς είναι μόνο τα μέλη του κόμματος τους που έχουν αρκετά αναρριχηθεί με ολιγαρχικές διαδικασίες ενώ τόσο η βάση τους όσο και οι υπόλοιποι Πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγελάδες για άρμεγμα ή σφάξιμο.
Η Βουλή δεν εξυπηρετεί τον Λαό αλλά τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται σε αυτήν, και βεβαίως κάθε έναν σπόνσορα – χρηματοδότη – αφεντικό του κόμματος ακριβώς όπως οι ποδοσφαιριστές στις ποδοσφαιρικές ομάδες.
Στην ουσία ο λαός έχει πάψει να εκπροσωπείται από την εποχή που τον αφόπλισαν και ξεκινάει να εκπροσωπείται και πάλι κάθε φορά που αποφασίζει να οπλισθεί, κυρίως με τα Δικαιώματα του και τον Νόμο καθώς και την αποφασιστικότητα να τα επιβάλλει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δημοκρατικά μέσα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την Δημοκρατία και την άμεση επικοινωνία της βούλησης του λαού προς τους δεσμευμένους να την υπακούουν αιρετούς είναι αυτά τα οποία, κατεκλυσμένα από φανατικούς κομματικούς τυχοδιώκτες τύπου κομματικών στελεχών κομμουνιστικών στυγνών πολιτευμάτων, καταλύουν την Δημοκρατία αφού όπως το λουρί στο κολάρο του σκύλου που κόβεται και ο σκύλος είναι ανεξέλεγκτος, έχουν πλήρως κόψει την κάθε επαφή του Λαού με σκοπό τον έλεγχο προς τους κυβερνητικούς.
Το ευτυχές είναι ότι ο ανεξέλεγκτος σκύλος εύκολα πιάνεται και αφού το λουρί που ήδη υπήρχε δεν τον κρατάει ( δηλαδή το δημοκρατικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε έχει εκπέσει ) μπορούμε να φτιάξουμε ένα άλλο παρόμοιο και καλύτερο.
Το πώς θα το αναλύσουμε εν εκτάσει αυτό το μήνα.
Saturday, October 24, 2009
Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η Ν. Δ. ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΑ
Ένα μεγάλο κόλπο που εφαρμόζεται στους Έλληνες ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν συγκεντρωτική εικόνα για αυτούς που παρουσιάζονται ως ‘ηγέτες’ ή ‘σωτήρες’ ή ‘εθνάρχες’ και συνεπώς να μπορούν να εκτιμήσουν το ρίσκο του να ποντάρουν την ποιότητα ζωής τους, το βιός τους και τα παιδιά τους σε αυτούς είναι η κατακερμάτιση της γενικής πολιτικής όχι μόνο χρονικά αλλά και σε επίπεδο παρατάξεων.
Δηλαδή, για να μην μπορεί ο Έλληνας Πολίτης να δει την μεγάλη εικόνα του πού οδεύουμε, του λέγεται ότι η πολιτική ‘αλλάζει’ από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από κόμμα σε κόμμα, άσχετα εάν πρόκειται για ακριβώς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα που εναλλάσσονται.
Στην πραγματικότητα όμως, κάθε ένας σοβαρός πολιτικός ή κοινωνικός επιστήμονας θα πεί ότι η κρατική πολιτική / στρατηγική δημιουργείται πάντα με ένα χρονικό διάστημα εφαρμογής τουλάχιστον 50 ή 100 χρόνων ( τα πιο βραχύβια 30 χρόνια ) και δεν αλλάζει με την εναλλαγή της κάθε κυβέρνησης ΕΚΤΟΣ εάν υπάρξει επανάσταση ή ανατροπή που προέρχεται άμεσα από τον Λαό χωρίς ενδιάμεσους ή αντιπροσώπους που προέρχονται από προηγούμενες καταστάσεις ή καθεστώτα. Δηλαδή, ακόμα και μία ανατροπή που υποστηρίζεται από τον Λαό αλλά ελέγχεται ή έχει ηγεσία από αντιπροσώπους ή μέλη της προηγούμενης καθεστηκυίας τάξης ( π.χ. ‘αλλαγή’ του 1981 ή ‘κομμουνιστική’ αντιπροσώπευση μέσω του βουλευτικού ΚΚΕ ) δεν είναι πραγματική Λαϊκή ανατροπή και συνεπώς δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη κρατική πολιτική.
Αυτό το οποίο αλλάζει με τις εκλογικές αναμετρήσεις και πολιτικές ανατροπές ( ακόμα και στις περιπτώσεις χούντας ) είναι η προπαγάνδα και οι δικαιολογίες που δίνονται στον Λαό κατά την διαδικασία επιβολής της προδιαγεγραμμένης στρατηγικής.
Για αυτό και είναι πολύ εύκολο να νομίζει κανείς ότι η προπαγάνδα είναι η στρατηγική και συνεπώς ότι αυτή αλλάζει ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Π.χ., για να αναφέρουμε ένα ακραίο αλλά κλασικό παράδειγμα, τόσο ο εκφυλισμός της έννοιας « Ελλήνων Χριστιανών» που η Χούντα προπαγάνδιζε ότι υποστήριζε όσο και η απαξίωση τόσο της Εθνικής υπερηφάνειας ( Ελλήνων ) όσο και του κύρους της Εκκλησίας με τα σκάνδαλα των παπάδων ( Χριστιανών ) που έλαβαν χώρα στην μεταπολίτευση ήταν προπαγάνδα που στόχευε στην εφαρμογή της στρατηγικής που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα : να υπονομευθούν οι δύο αξίες / σημεία αναφοράς που κοινωνιολογικά ευθύνονται για την ενότητα των Ελλήνων και την διαιώνιση του Έθνους. Η στρατηγική δεν άλλαξε. Άλλαξε μόνο ο τρόπος ώθησης του Λαού στο να την ακολουθήσει [ μέσω αντίδρασης στην καταπιεστική επιβολή της Χούντας γελοίων ‘εκφράσεων’ εθνικοφροσύνης και θρησκευτικότητας ενώ αργότερα με κομφορμισμό στην μόδα και τον ορισμό του ‘έξυπνου, συνειδητοποιημένου, πολιτισμένου’ ανθρώπου στην κοινωνία με φορείς / παραδείγματα τύπου Ν. Δήμου ( « η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ) και αργότερα Μ. Ανδρουλάκη ( « το Μ εις την Ν» ) και πλήθος άλλων τέτοιων λίβελων ].
Συνεπώς, θα πρέπει να δούμε σαν σύνολο και όχι σαν σειρά άσχετων μεταξύ τους και ανεξάρτητων εφαρμογών την πολιτική που ακολουθείται από το ΠΑΣΟΚ και την Ν. Δημοκρατία με την υποστήριξη / συνεργία των υπολοίπων κομμάτων, την πολιτική που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα για τουλάχιστον 50 αν όχι 100 χρόνια, δηλαδή από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.
Εμμέσως πλήν σαφώς ομολογείται από πολιτικούς αναλυτές που ειδικεύονται στην Παγκόσμια Πολιτική Ιστορία ότι η Ελλάδα υπήρξε ένα ‘αναγκαίο κακό’, δηλαδή δεν ήταν εντός προγράμματος η δημιουργία ενός Κράτους με απόσχιση από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ανέτρεπε όλες τις οικονομικές ισορροπίες σε μία άκρως στρατηγική και πλουτοπαραγωγική περιοχή.
Δημιουργήθηκε διότι η αστάθεια μέσω συνεχών επαναστάσεων από τους γηγενείς Έλληνες που πνιγόταν στο αίμα δεν επέτρεπε την ύπαρξη επιχειρησιακής ή άλλης ανάπτυξης χωρίς υπερβολικό ρίσκο. Επίσης, οι απόπειρες αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού γινόταν όλο και πιο σοβαρές καθώς οι Έλληνες μάθαιναν από τα λάθη τους. Θα ήταν λοιπόν στρατηγικό λάθος να μην αλλάξει η πολιτική με ένα ‘αυθόρμητο’ φιλελληνικό κίνημα που έδωσε την ώθηση για πατρονάρισμα της επανάστασης του 1821 ( αφού κρίθηκε βιώσιμη και απειλητική ) και έλεγχο ενός ασφυχτικά μικρού Κράτους το οποίο έκαναν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν όσο πιο μικροσκοπικό γινόταν και υπό τον έλεγχο ενός μονάρχη που ήταν υπάλληλος και υπόλογος σε άλλους ( για αυτό και όποιος θέλησε να σηκώσει κεφάλι, όπως ο Καποδίστριας, εξοντώθηκε ).
Όμως, έγινε σαφές από τις απανωτές αναταραχές στο Νεοελληνικό πολιτικό σκηνικό ότι όχι μόνο τα σύνορα του μικροσκοπικού αυτού κρατιδίου εξαπλώνονταν απειλητικά αλλά και η διακυβέρνηση του δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί εάν δεν εφαρμοζόταν ανήκουστες για την εποχή εκείνη ( με πολύ λίγες εξαιρέσεις άλλων Κρατών ) Δημοκρατικές διαδικασίες αντί για απροκάλυπτη μοναρχία, γεγονός που εισήγαγε πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κακά προηγούμενα και για άλλους Λαούς. Έως την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε εξακριβωθεί ότι άκρατη μοναρχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς ειδική προπαγάνδα δημοκρατικότητας δεν θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί.
Ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής η πολιτική επίδοση του Ελληνικού Λαού ήταν τρομαχτική για την τάξη πραγμάτων και την κατάσταση των κρατούντων αφού πολλές καινοτομίες ( παρ’ όλη την παλινδρόμηση και αναταραχή ανάμεσα σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ακραίες κοινωνικές διαφορές και αρχές νομολογίας ) είχαν ήδη εγκαθιδρυθεί ή ήταν στην συνείδηση του Λαού απαραίτητες, ενώ η αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση χωρίς επίσημη αρχή είχε αρχίσει να είναι πραγματικότητα.
Ήταν σαφές λοιπόν ότι η στρατηγική ένταξης της Ελλάδας στο γενικό καθεστώς παγκόσμιας μοναρχίας ( είτε από επίσημες τάξεις βασιλείας / ευγενείας είτε από ανεπίσημες προς τον Λαό τάξεις οικονομικής βασιλείας ) έπρεπε να σχεδιασθεί και να εφαρμοσθεί.
Το πρώτο βασικό στοιχείο αυτής της μακροχρόνιας στρατηγικής που εφαρμόζεται είναι να υπάρχει κεκαλυμμένη μοναρχία, δηλαδή να ξεγελιέται ο Λαός ότι επιλέγει δημοκρατικές κυβερνήσεις ενώ στην ουσία εκλέγει συνεχώς την ίδια κυβέρνηση, το ίδιο κόμμα και την ίδια πολιτική με μόνη επιλογή αυτή του αντιπροσώπου. Ο κάθε πρωθυπουργός της περιόδου που διανύουμε υπήρξε απλώς ένας περισσότερο ή λιγότερο ικανός αντιπρόσωπος αυτής της σταθερής και επιβαλλόμενης κυβέρνησης όπως και ο κάθε δικτάτορας που επιστρατεύθηκε για να αποδείξει στον Λαό ότι αυτό το οποίο κατά καιρούς άρχιζε να συνειδητοποιεί ( δηλαδή ότι επρόκειτο για την ίδια κυβέρνηση της οποίας οι διάφοροι ηθοποιοί έπαιζαν το θέατρο των εκλογών και της Δημοκρατίας ) δεν ήταν αλήθεια αφού υπήρχε και ο δικτάτορας.
Ο λόγος για αυτή την ιστορική αναδρομή είναι ότι οφείλουμε να επανακτήσουμε την συλλογική μας μνήμη για να είμαστε πλέον σε θέση να εκτιμήσουμε ακριβώς τι κάνει και σε ποιο σημείο της γενικής στρατηγικής βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή.
Η γενική στρατηγική για την Ελλάδα βασίζεται στην λογική του διαίρει και βασίλευε και της αποκοπής των ριζών για πλήρη κατακερματισμό και υποδούλωση ενός κοινωνικού συνόλου / Έθνους που ιστορικά έχει αποδείξει τεράστια δυσανέχεια στην έννοια της ανισότητας σε κάθε πτυχή και επίπεδο της κοινωνίας και της ζωής, παρ’ όλη την τεράστια υπομονή που κατά καιρούς έχει επιδείξει παράλληλα με την επίσης τεράστια αντοχή.
Σε ειδικό τομέα θα αναλύσουμε όλα τα στάδια της στρατηγικής από το 1940 και πέρα αλλά για τους σκοπούς της συζητήσεως μας τώρα αρκεί μία ανάλυση της πορείας του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά έχοντας υπ’ όψη ότι η Ν. Δημοκρατία υποστήριξε ή επηύξησε κάθε στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις παρεμβαλλόμενες κυβερνήσεις της.
Η κοπή των ριζών επιτυγχάνεται με εκφυλισμό της εκπαίδευσης όπου οι νέες γενιές μαθαίνουν ιστορία, σωστή χρήση της γλώσσας και βασικές αρχές κουλτούρας. Από την περίοδο της μεγάλης ‘αλλαγής’ η εκπαίδευση στην Ελλάδα ισοπεδώθηκε και έχασε κάθε ουσία αφού οι μαθητές ‘εξισώθηκαν προς τα κάτω’ στο όνομα της ισότητας και σταμάτησαν να μαθαίνουν ή να βάζουν αξία στην εκπαίδευση. Εισήχθηκε ο συνδικαλισμός των μαθητών και η αποστήθιση – παπαγαλία ως ευθαρσές κριτήριο έτσι ώστε ο σκοπός του σχολείου να είναι η δημιουργία κατ’ ουσίαν αναλφάβητων κομματικών ακολούθων αντί για εκπαιδευμένους Πολίτες και η κριτική σκέψη εξέλιπε τελείως.
Ταυτόχρονα, ευτελίσθηκε η αξία του ήθους με κακώς εννοούμενη χειραφέτηση των ανηλίκων και διάλυση της οικογένειας, ενώ η απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας ταυτίσθηκε με πίστη στο κόμμα ( βλ. πρασινοφρουρούς / κομματικούς ).
Επίσης, καλλιεργήθηκε τελεία απαξίωση της πορείας και του χαρακτήρα των Νεοελλήνων, κάτι που πέτυχε πολύ αφού επί σειρές γενιών κανείς Έλληνας δεν διδάχθηκε συστηματικά πολύ μοντέρνα ιστορία. Ταυτόχρονα με την απαξίωση της ταυτότητας των Νεοελλήνων καλλιεργήθηκε και η ξενολατρεία όπου ο,τιδήποτε μη Ελληνικό ήταν de facto ανώτερο.
Σε αυτή την βάση της ‘αλλαγής’ μπόρεσε να στηριχθεί και να υπάρξει τόσο η ένταξη μας σε κάθε λογής οικονομικό σχήμα ( όπως στην ΟΝΕ ) όσο και η υποταγή μας σε οποιονδήποτε δήλωνε μη Έλληνας.
Επειδή όμως οι επιζήμιες συνέπειες αυτών των επιλογών ( επιζήμιες για τον Λαό αλλά άκρως κερδοφόρες για τους σχεδιαστές της πολύχρονης στρατηγικής ) άρχισαν να είναι αισθητές κατά την αρχή του 21ου αιώνα και συνειδητοποίηση / πολιτική συνείδηση είχε αρχίσει να επανεμφανίζεται περί το 2004 με την μορφή της δυσανέχειας και της άρνησης υπακοής ανέλαβε ο Κ. Καραμανλής να υπενθυμίσει όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά ( όπως είχε ξαναγίνει την προηγούμενη αντίστοιχη κατάσταση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ) αλλά και να πείσει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δημοκρατικό και καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα εξασθενώντας τους Έλληνες οικονομικά και ηθικά ώστε να είναι ευκολότερο να υποκύψουν.
Αφού λοιπόν ναι μεν καταψηφίστηκε η Ν. Δημοκρατία στις εκλογές 2009 αλλά ΔΕΝ υπερψηφίσθηκε το ΠΑΣΟΚ που απλώς διατήρησε με διάφορους μηχανισμούς και αλχημείες τους ψήφους των κομματικών του ακολούθων και μόνο ( ενώ η Ν.Δ. έχασε μέρος και αυτών ) ολοταχώς τώρα όχι μόνο αλλάζει ο εκλογικός νόμος και πάλι ώστε ό,τι και να κάνει ο Λαός να βγεί ένα από τα δύο κόμματα ( διότι κατέστη εμφανές ότι στις επόμενες εκλογές το μαύρισμα θα είναι τέτοιου επιπέδου που δεν θα κρύβεται ούτε με απλή νοθεία ) αλλά εφαρμόζεται πολύ πιο δραστική πολιτική στροφής του ενός Έλληνα ενάντια στον άλλον.
Έτσι, με τον χειρισμό του θέματος των stage, οι εργαζόμενοι διαιρούνται σε αλληλο-αντικρουόμενες ομάδες. Με το θέμα της αστυνομίας οι Έλληνες χωρίζονται σε Πολίτες και αστυνόμους που αλληλο-μισούνται ( κάτι που συνεχίζεται να καλλιεργείται από τον εμφύλιο και μετά ), με την ιδιαίτερη μεταχείριση των αγροτών οι Έλληνες χωρίζονται σε αγρότες και πρωτευουσιάνους / κατοίκους της πόλης που αλληλο-φθονούνται, οι φοιτητές χωρίζονται σε Ελληνικών πανεπιστημίων και μη και αλληλο-μισιούνται με το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων ενώ εντέλει οι ομάδες των Δημοσίων Υπαλλήλων και των υπολοίπων Πολιτών γίνονται οι πιο μεγάλες και επικίνδυνες αλληλο-μαχόμενες κατηγορίες.
Όσο η μία κοινωνική ομάδα ανταγωνίζεται την άλλη ( και δεν έχουμε καν αναφέρει τις ομάδες των μεταναστών, ομογενών, παλινοστούντων, κλπ. ) για θέματα άμεσης διαβίωσης και επιβίωσης, χωρίς να ενώνονται όλοι προς αντιμετώπιση των πραγματικών εχθρών ( αυτών που καταπιέζουν, κλέβουν και εκποιούν ζωές και περιουσίες σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο ), άλλα θέματα επίσης άρρηκτα δεμένα με την επιβίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων περνούν απαρατήρητα, όπως εδαφικά – συνοριακά, Συνταγματικές καταπατήσεις / φθορές, απώλεια κρατικών προνομίων που μεταφράζονται σε προστασία του Πολίτη καθώς και άλλης φύσεως ζωτικά θέματα όπως η σωστή εκτίμηση μαζικής ιατρικής αγωγής όπως τα εμβόλια της γρίπης και του καρκίνου της μήτρας.
Όσο αυτό ισχύει, όσο οι Έλληνες μάχονται ο ένας τον άλλον για μισθούς πείνας και το δικαίωμα στην υπερχρέωση ενώ παραμένουν αδιάφοροι για τα υπόλοιπα και δεν αποφασίζουν να ενωθούν για να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν ( σωστός μισθός για όλους, δηλαδή κατώτατο όριο στα 2.500 ευρώ με σημερινά δεδομένα, σωστή περίθαλψη και σωστή παιδεία δωρεάν για όλους χωρίς φροντιστήρια ) τότε δεν θα συνειδητοποιήσετε καν ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ αλλά σε μία ή περισσότερες εταιρείες οι οποίες διατάζουν και ορίζουν τύχες, όπως η Fitch ή η Moody’s και άρχων δεν είναι ούτε ο Ελληνικός Λαός ούτε καν ο Γ. Παπανδρέου αλλά κάποιος άγνωστος που ορίζει το ίδρυμα δανεισμού όλων των Κρατών μαζί με άλλους αγνώστους που ορίζουν κεντρικές τράπεζες και συναφή συμβούλια.
Κεντρικές τράπεζες, συναφή συμβούλια και ιδρύματα δανεισμού που δημιουργήθηκαν με το χρυσάφι και τα χρήματα των Λαών των Κρατών συμπεριλαμβανομένης και του Λαού της Ελλάδας από την εποχή που το χρυσάφι έφυγε με την δικαιολογία των ναζί και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Δηλαδή, μας δανείζουν ακριβά τα δικά μας λεφτά και μας δίνουν τα ποσά που ( εάν υπολογίσουμε κομπίνες τύπου off shore και επιχειρήσεις που θέριεψαν σε τερατώδες επίπεδο μόνο με κρατική επιχορήγηση ή αυθαίρετη εγκαθίδρυση των ως μεσάζοντες ή διαχειριστές εκεί που δεν χρειάζονται ) ιστορικά και επιχειρησιακά μας χρωστάνε και ποτέ δεν μας έδωσαν – ή μάλλον απλώς κάποιους από τους τόκους των ποσών αυτών.
Εάν πραγματικά εισπράτταμε αυτά που μας χρωστάνε και / ή μας ανήκουν όχι μόνο δεν θα είχαμε έλλειμμα και δημοσιονομικό χρέος αλλά και την δυνατότητα εισοδήματος από το Κράτος. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την είσπραξη / απαίτηση όλων των χρωστούμενων, από αποζημιώσεις πολέμου έως πρόστιμα διακρατικών παραβιάσεων, αναδρομικές φορολογικές εισφορές από εκκλησία, μεγάλους κεφαλαιούχους, κρατικούς αξιωματούχους και των οικογενειών τους καθώς και πλήρη επιστροφή όλων των κλοπιμαίων κεφαλαίων και περιουσίας του Δημοσίου.
Τα λεφτά υπάρχουν. Απλώς τα νέμονται άλλοι και όχι ο Ελληνικός Λαός που τα δικαιούται.
Δηλαδή, για να μην μπορεί ο Έλληνας Πολίτης να δει την μεγάλη εικόνα του πού οδεύουμε, του λέγεται ότι η πολιτική ‘αλλάζει’ από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από κόμμα σε κόμμα, άσχετα εάν πρόκειται για ακριβώς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα που εναλλάσσονται.
Στην πραγματικότητα όμως, κάθε ένας σοβαρός πολιτικός ή κοινωνικός επιστήμονας θα πεί ότι η κρατική πολιτική / στρατηγική δημιουργείται πάντα με ένα χρονικό διάστημα εφαρμογής τουλάχιστον 50 ή 100 χρόνων ( τα πιο βραχύβια 30 χρόνια ) και δεν αλλάζει με την εναλλαγή της κάθε κυβέρνησης ΕΚΤΟΣ εάν υπάρξει επανάσταση ή ανατροπή που προέρχεται άμεσα από τον Λαό χωρίς ενδιάμεσους ή αντιπροσώπους που προέρχονται από προηγούμενες καταστάσεις ή καθεστώτα. Δηλαδή, ακόμα και μία ανατροπή που υποστηρίζεται από τον Λαό αλλά ελέγχεται ή έχει ηγεσία από αντιπροσώπους ή μέλη της προηγούμενης καθεστηκυίας τάξης ( π.χ. ‘αλλαγή’ του 1981 ή ‘κομμουνιστική’ αντιπροσώπευση μέσω του βουλευτικού ΚΚΕ ) δεν είναι πραγματική Λαϊκή ανατροπή και συνεπώς δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη κρατική πολιτική.
Αυτό το οποίο αλλάζει με τις εκλογικές αναμετρήσεις και πολιτικές ανατροπές ( ακόμα και στις περιπτώσεις χούντας ) είναι η προπαγάνδα και οι δικαιολογίες που δίνονται στον Λαό κατά την διαδικασία επιβολής της προδιαγεγραμμένης στρατηγικής.
Για αυτό και είναι πολύ εύκολο να νομίζει κανείς ότι η προπαγάνδα είναι η στρατηγική και συνεπώς ότι αυτή αλλάζει ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Π.χ., για να αναφέρουμε ένα ακραίο αλλά κλασικό παράδειγμα, τόσο ο εκφυλισμός της έννοιας « Ελλήνων Χριστιανών» που η Χούντα προπαγάνδιζε ότι υποστήριζε όσο και η απαξίωση τόσο της Εθνικής υπερηφάνειας ( Ελλήνων ) όσο και του κύρους της Εκκλησίας με τα σκάνδαλα των παπάδων ( Χριστιανών ) που έλαβαν χώρα στην μεταπολίτευση ήταν προπαγάνδα που στόχευε στην εφαρμογή της στρατηγικής που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα : να υπονομευθούν οι δύο αξίες / σημεία αναφοράς που κοινωνιολογικά ευθύνονται για την ενότητα των Ελλήνων και την διαιώνιση του Έθνους. Η στρατηγική δεν άλλαξε. Άλλαξε μόνο ο τρόπος ώθησης του Λαού στο να την ακολουθήσει [ μέσω αντίδρασης στην καταπιεστική επιβολή της Χούντας γελοίων ‘εκφράσεων’ εθνικοφροσύνης και θρησκευτικότητας ενώ αργότερα με κομφορμισμό στην μόδα και τον ορισμό του ‘έξυπνου, συνειδητοποιημένου, πολιτισμένου’ ανθρώπου στην κοινωνία με φορείς / παραδείγματα τύπου Ν. Δήμου ( « η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ) και αργότερα Μ. Ανδρουλάκη ( « το Μ εις την Ν» ) και πλήθος άλλων τέτοιων λίβελων ].
Συνεπώς, θα πρέπει να δούμε σαν σύνολο και όχι σαν σειρά άσχετων μεταξύ τους και ανεξάρτητων εφαρμογών την πολιτική που ακολουθείται από το ΠΑΣΟΚ και την Ν. Δημοκρατία με την υποστήριξη / συνεργία των υπολοίπων κομμάτων, την πολιτική που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα για τουλάχιστον 50 αν όχι 100 χρόνια, δηλαδή από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.
Εμμέσως πλήν σαφώς ομολογείται από πολιτικούς αναλυτές που ειδικεύονται στην Παγκόσμια Πολιτική Ιστορία ότι η Ελλάδα υπήρξε ένα ‘αναγκαίο κακό’, δηλαδή δεν ήταν εντός προγράμματος η δημιουργία ενός Κράτους με απόσχιση από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ανέτρεπε όλες τις οικονομικές ισορροπίες σε μία άκρως στρατηγική και πλουτοπαραγωγική περιοχή.
Δημιουργήθηκε διότι η αστάθεια μέσω συνεχών επαναστάσεων από τους γηγενείς Έλληνες που πνιγόταν στο αίμα δεν επέτρεπε την ύπαρξη επιχειρησιακής ή άλλης ανάπτυξης χωρίς υπερβολικό ρίσκο. Επίσης, οι απόπειρες αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού γινόταν όλο και πιο σοβαρές καθώς οι Έλληνες μάθαιναν από τα λάθη τους. Θα ήταν λοιπόν στρατηγικό λάθος να μην αλλάξει η πολιτική με ένα ‘αυθόρμητο’ φιλελληνικό κίνημα που έδωσε την ώθηση για πατρονάρισμα της επανάστασης του 1821 ( αφού κρίθηκε βιώσιμη και απειλητική ) και έλεγχο ενός ασφυχτικά μικρού Κράτους το οποίο έκαναν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν όσο πιο μικροσκοπικό γινόταν και υπό τον έλεγχο ενός μονάρχη που ήταν υπάλληλος και υπόλογος σε άλλους ( για αυτό και όποιος θέλησε να σηκώσει κεφάλι, όπως ο Καποδίστριας, εξοντώθηκε ).
Όμως, έγινε σαφές από τις απανωτές αναταραχές στο Νεοελληνικό πολιτικό σκηνικό ότι όχι μόνο τα σύνορα του μικροσκοπικού αυτού κρατιδίου εξαπλώνονταν απειλητικά αλλά και η διακυβέρνηση του δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί εάν δεν εφαρμοζόταν ανήκουστες για την εποχή εκείνη ( με πολύ λίγες εξαιρέσεις άλλων Κρατών ) Δημοκρατικές διαδικασίες αντί για απροκάλυπτη μοναρχία, γεγονός που εισήγαγε πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κακά προηγούμενα και για άλλους Λαούς. Έως την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε εξακριβωθεί ότι άκρατη μοναρχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς ειδική προπαγάνδα δημοκρατικότητας δεν θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί.
Ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής η πολιτική επίδοση του Ελληνικού Λαού ήταν τρομαχτική για την τάξη πραγμάτων και την κατάσταση των κρατούντων αφού πολλές καινοτομίες ( παρ’ όλη την παλινδρόμηση και αναταραχή ανάμεσα σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ακραίες κοινωνικές διαφορές και αρχές νομολογίας ) είχαν ήδη εγκαθιδρυθεί ή ήταν στην συνείδηση του Λαού απαραίτητες, ενώ η αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση χωρίς επίσημη αρχή είχε αρχίσει να είναι πραγματικότητα.
Ήταν σαφές λοιπόν ότι η στρατηγική ένταξης της Ελλάδας στο γενικό καθεστώς παγκόσμιας μοναρχίας ( είτε από επίσημες τάξεις βασιλείας / ευγενείας είτε από ανεπίσημες προς τον Λαό τάξεις οικονομικής βασιλείας ) έπρεπε να σχεδιασθεί και να εφαρμοσθεί.
Το πρώτο βασικό στοιχείο αυτής της μακροχρόνιας στρατηγικής που εφαρμόζεται είναι να υπάρχει κεκαλυμμένη μοναρχία, δηλαδή να ξεγελιέται ο Λαός ότι επιλέγει δημοκρατικές κυβερνήσεις ενώ στην ουσία εκλέγει συνεχώς την ίδια κυβέρνηση, το ίδιο κόμμα και την ίδια πολιτική με μόνη επιλογή αυτή του αντιπροσώπου. Ο κάθε πρωθυπουργός της περιόδου που διανύουμε υπήρξε απλώς ένας περισσότερο ή λιγότερο ικανός αντιπρόσωπος αυτής της σταθερής και επιβαλλόμενης κυβέρνησης όπως και ο κάθε δικτάτορας που επιστρατεύθηκε για να αποδείξει στον Λαό ότι αυτό το οποίο κατά καιρούς άρχιζε να συνειδητοποιεί ( δηλαδή ότι επρόκειτο για την ίδια κυβέρνηση της οποίας οι διάφοροι ηθοποιοί έπαιζαν το θέατρο των εκλογών και της Δημοκρατίας ) δεν ήταν αλήθεια αφού υπήρχε και ο δικτάτορας.
Ο λόγος για αυτή την ιστορική αναδρομή είναι ότι οφείλουμε να επανακτήσουμε την συλλογική μας μνήμη για να είμαστε πλέον σε θέση να εκτιμήσουμε ακριβώς τι κάνει και σε ποιο σημείο της γενικής στρατηγικής βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή.
Η γενική στρατηγική για την Ελλάδα βασίζεται στην λογική του διαίρει και βασίλευε και της αποκοπής των ριζών για πλήρη κατακερματισμό και υποδούλωση ενός κοινωνικού συνόλου / Έθνους που ιστορικά έχει αποδείξει τεράστια δυσανέχεια στην έννοια της ανισότητας σε κάθε πτυχή και επίπεδο της κοινωνίας και της ζωής, παρ’ όλη την τεράστια υπομονή που κατά καιρούς έχει επιδείξει παράλληλα με την επίσης τεράστια αντοχή.
Σε ειδικό τομέα θα αναλύσουμε όλα τα στάδια της στρατηγικής από το 1940 και πέρα αλλά για τους σκοπούς της συζητήσεως μας τώρα αρκεί μία ανάλυση της πορείας του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά έχοντας υπ’ όψη ότι η Ν. Δημοκρατία υποστήριξε ή επηύξησε κάθε στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις παρεμβαλλόμενες κυβερνήσεις της.
Η κοπή των ριζών επιτυγχάνεται με εκφυλισμό της εκπαίδευσης όπου οι νέες γενιές μαθαίνουν ιστορία, σωστή χρήση της γλώσσας και βασικές αρχές κουλτούρας. Από την περίοδο της μεγάλης ‘αλλαγής’ η εκπαίδευση στην Ελλάδα ισοπεδώθηκε και έχασε κάθε ουσία αφού οι μαθητές ‘εξισώθηκαν προς τα κάτω’ στο όνομα της ισότητας και σταμάτησαν να μαθαίνουν ή να βάζουν αξία στην εκπαίδευση. Εισήχθηκε ο συνδικαλισμός των μαθητών και η αποστήθιση – παπαγαλία ως ευθαρσές κριτήριο έτσι ώστε ο σκοπός του σχολείου να είναι η δημιουργία κατ’ ουσίαν αναλφάβητων κομματικών ακολούθων αντί για εκπαιδευμένους Πολίτες και η κριτική σκέψη εξέλιπε τελείως.
Ταυτόχρονα, ευτελίσθηκε η αξία του ήθους με κακώς εννοούμενη χειραφέτηση των ανηλίκων και διάλυση της οικογένειας, ενώ η απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας ταυτίσθηκε με πίστη στο κόμμα ( βλ. πρασινοφρουρούς / κομματικούς ).
Επίσης, καλλιεργήθηκε τελεία απαξίωση της πορείας και του χαρακτήρα των Νεοελλήνων, κάτι που πέτυχε πολύ αφού επί σειρές γενιών κανείς Έλληνας δεν διδάχθηκε συστηματικά πολύ μοντέρνα ιστορία. Ταυτόχρονα με την απαξίωση της ταυτότητας των Νεοελλήνων καλλιεργήθηκε και η ξενολατρεία όπου ο,τιδήποτε μη Ελληνικό ήταν de facto ανώτερο.
Σε αυτή την βάση της ‘αλλαγής’ μπόρεσε να στηριχθεί και να υπάρξει τόσο η ένταξη μας σε κάθε λογής οικονομικό σχήμα ( όπως στην ΟΝΕ ) όσο και η υποταγή μας σε οποιονδήποτε δήλωνε μη Έλληνας.
Επειδή όμως οι επιζήμιες συνέπειες αυτών των επιλογών ( επιζήμιες για τον Λαό αλλά άκρως κερδοφόρες για τους σχεδιαστές της πολύχρονης στρατηγικής ) άρχισαν να είναι αισθητές κατά την αρχή του 21ου αιώνα και συνειδητοποίηση / πολιτική συνείδηση είχε αρχίσει να επανεμφανίζεται περί το 2004 με την μορφή της δυσανέχειας και της άρνησης υπακοής ανέλαβε ο Κ. Καραμανλής να υπενθυμίσει όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά ( όπως είχε ξαναγίνει την προηγούμενη αντίστοιχη κατάσταση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ) αλλά και να πείσει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δημοκρατικό και καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα εξασθενώντας τους Έλληνες οικονομικά και ηθικά ώστε να είναι ευκολότερο να υποκύψουν.
Αφού λοιπόν ναι μεν καταψηφίστηκε η Ν. Δημοκρατία στις εκλογές 2009 αλλά ΔΕΝ υπερψηφίσθηκε το ΠΑΣΟΚ που απλώς διατήρησε με διάφορους μηχανισμούς και αλχημείες τους ψήφους των κομματικών του ακολούθων και μόνο ( ενώ η Ν.Δ. έχασε μέρος και αυτών ) ολοταχώς τώρα όχι μόνο αλλάζει ο εκλογικός νόμος και πάλι ώστε ό,τι και να κάνει ο Λαός να βγεί ένα από τα δύο κόμματα ( διότι κατέστη εμφανές ότι στις επόμενες εκλογές το μαύρισμα θα είναι τέτοιου επιπέδου που δεν θα κρύβεται ούτε με απλή νοθεία ) αλλά εφαρμόζεται πολύ πιο δραστική πολιτική στροφής του ενός Έλληνα ενάντια στον άλλον.
Έτσι, με τον χειρισμό του θέματος των stage, οι εργαζόμενοι διαιρούνται σε αλληλο-αντικρουόμενες ομάδες. Με το θέμα της αστυνομίας οι Έλληνες χωρίζονται σε Πολίτες και αστυνόμους που αλληλο-μισούνται ( κάτι που συνεχίζεται να καλλιεργείται από τον εμφύλιο και μετά ), με την ιδιαίτερη μεταχείριση των αγροτών οι Έλληνες χωρίζονται σε αγρότες και πρωτευουσιάνους / κατοίκους της πόλης που αλληλο-φθονούνται, οι φοιτητές χωρίζονται σε Ελληνικών πανεπιστημίων και μη και αλληλο-μισιούνται με το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων ενώ εντέλει οι ομάδες των Δημοσίων Υπαλλήλων και των υπολοίπων Πολιτών γίνονται οι πιο μεγάλες και επικίνδυνες αλληλο-μαχόμενες κατηγορίες.
Όσο η μία κοινωνική ομάδα ανταγωνίζεται την άλλη ( και δεν έχουμε καν αναφέρει τις ομάδες των μεταναστών, ομογενών, παλινοστούντων, κλπ. ) για θέματα άμεσης διαβίωσης και επιβίωσης, χωρίς να ενώνονται όλοι προς αντιμετώπιση των πραγματικών εχθρών ( αυτών που καταπιέζουν, κλέβουν και εκποιούν ζωές και περιουσίες σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο ), άλλα θέματα επίσης άρρηκτα δεμένα με την επιβίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων περνούν απαρατήρητα, όπως εδαφικά – συνοριακά, Συνταγματικές καταπατήσεις / φθορές, απώλεια κρατικών προνομίων που μεταφράζονται σε προστασία του Πολίτη καθώς και άλλης φύσεως ζωτικά θέματα όπως η σωστή εκτίμηση μαζικής ιατρικής αγωγής όπως τα εμβόλια της γρίπης και του καρκίνου της μήτρας.
Όσο αυτό ισχύει, όσο οι Έλληνες μάχονται ο ένας τον άλλον για μισθούς πείνας και το δικαίωμα στην υπερχρέωση ενώ παραμένουν αδιάφοροι για τα υπόλοιπα και δεν αποφασίζουν να ενωθούν για να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν ( σωστός μισθός για όλους, δηλαδή κατώτατο όριο στα 2.500 ευρώ με σημερινά δεδομένα, σωστή περίθαλψη και σωστή παιδεία δωρεάν για όλους χωρίς φροντιστήρια ) τότε δεν θα συνειδητοποιήσετε καν ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ αλλά σε μία ή περισσότερες εταιρείες οι οποίες διατάζουν και ορίζουν τύχες, όπως η Fitch ή η Moody’s και άρχων δεν είναι ούτε ο Ελληνικός Λαός ούτε καν ο Γ. Παπανδρέου αλλά κάποιος άγνωστος που ορίζει το ίδρυμα δανεισμού όλων των Κρατών μαζί με άλλους αγνώστους που ορίζουν κεντρικές τράπεζες και συναφή συμβούλια.
Κεντρικές τράπεζες, συναφή συμβούλια και ιδρύματα δανεισμού που δημιουργήθηκαν με το χρυσάφι και τα χρήματα των Λαών των Κρατών συμπεριλαμβανομένης και του Λαού της Ελλάδας από την εποχή που το χρυσάφι έφυγε με την δικαιολογία των ναζί και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Δηλαδή, μας δανείζουν ακριβά τα δικά μας λεφτά και μας δίνουν τα ποσά που ( εάν υπολογίσουμε κομπίνες τύπου off shore και επιχειρήσεις που θέριεψαν σε τερατώδες επίπεδο μόνο με κρατική επιχορήγηση ή αυθαίρετη εγκαθίδρυση των ως μεσάζοντες ή διαχειριστές εκεί που δεν χρειάζονται ) ιστορικά και επιχειρησιακά μας χρωστάνε και ποτέ δεν μας έδωσαν – ή μάλλον απλώς κάποιους από τους τόκους των ποσών αυτών.
Εάν πραγματικά εισπράτταμε αυτά που μας χρωστάνε και / ή μας ανήκουν όχι μόνο δεν θα είχαμε έλλειμμα και δημοσιονομικό χρέος αλλά και την δυνατότητα εισοδήματος από το Κράτος. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την είσπραξη / απαίτηση όλων των χρωστούμενων, από αποζημιώσεις πολέμου έως πρόστιμα διακρατικών παραβιάσεων, αναδρομικές φορολογικές εισφορές από εκκλησία, μεγάλους κεφαλαιούχους, κρατικούς αξιωματούχους και των οικογενειών τους καθώς και πλήρη επιστροφή όλων των κλοπιμαίων κεφαλαίων και περιουσίας του Δημοσίου.
Τα λεφτά υπάρχουν. Απλώς τα νέμονται άλλοι και όχι ο Ελληνικός Λαός που τα δικαιούται.
Wednesday, September 9, 2009
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Εν όψει των εκλογών που διεξάγονται στην Ελλάδα και που διαδοχικά φαίνονται να διεξάγονται σε όλα τα κράτη εντός του τρέχοντος και προσεχούς έτους, ετοιμάσαμε μία ομάδα συντόμων αλλά άκρως σημαντικών άρθρων τα οποία στόχο έχουν να προσφέρουν ξεκάθαρη αντίληψη και άποψη πραγμάτων και καταστάσεων που κορυφαίοι κοινωνικοί ερευνητές εδώ και περίπου 100 χρόνια εφαρμόζουν ευφυείς τακτικές αποπροσανατολισμού και σύγχυσης για να τις αποκρύψουν από το κάθε άτομο που είναι εκτός αυτού του διεθνούς κύκλου.
Αυτό δεν έχει προκύψει ούτε αυθαίρετα ούτε χωρίς πολύ λεπτομερή σχεδιασμό πλέον των 50 χρόνων πρίν της καθολικής εφαρμογής του και δεν είναι κάτι μη εξακριβώσιμο όπως οι εκάστοτε θεωρίες συνομωσίας που στην καλύτερη περίπτωση βασίζονται σε επιφανειακά και εύκολα καταρριπτέα επιχειρήματα. Αυτό που θα σας παρουσιάσουμε στα επόμενα άρθρα είναι σχεδιασμός από ομάδες έρευνας ( think tanks ) οι οποίες και επισήμως επιβεβαιώνουν ότι ο σκοπός τους είναι να ελέγξουν την πορεία των Λαών κάθε Έθνους παγκοσμίως στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αυτός είναι ένας μάλλον ασαφής όρος για την μεταπολεμική περίοδο που αυτή την στιγμή βιώνουμε ( από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ) και που έχει δεχθεί διάφορους ορισμούς καλούς και κακούς. Το σαφές όμως είναι ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων στόχο έχει, ως σχέδιο και τακτική και φιλοσοφία, να ανατρέψει και αναμορφώσει τις βασικές έννοιες και ιδέες που διακατέχουν ιδεολογικά κάθε Άνθρωπο που επιθυμεί και επιδιώκει να αισθάνεται ελεύθερος, σκεπτόμενος, ικανός και οριστής / αρμοστής της μοίρας του : οι έννοιες αυτές είναι η πολιτική ( και μέσω αυτής η έννοια της ανατροπής, της αλλαγής και της αντίστασης ) και η ‘αριστερά’ όχι μόνο πολιτικά προ εκλογών αλλά και ως τρόπος σκέψης και δράσης.
Το πιο βασικό και επικίνδυνο στοιχείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ότι καθοδηγεί την ψήφο και την σκέψη του Ανθρώπου χωρίς ο Άνθρωπος αυτός να το καταλαβαίνει και τον εξαπατά βάζοντας τον να υποστηρίξει ό,τι απεχθάνεται και θέλει αν αποφύγει / αποσοβήσει ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι κάνει αντίσταση ή έξυπνη επιλογή προς τον στόχο του. Το πιο δυνατό και στην ουσία το μόνο όπλο που επί δεκαετίες επέτρεψε και επιτρέπει στους πολύ λίγους τυράννους να μεσουρανούν και να άρχουν επί μίας θάλασσας δημοκρατών και επαναστατών είναι ακριβώς η δυνατότητα που οι κοινωνικοί επιστήμονες τους έχουν δώσει ( με το να τους μάθουν πώς να χρησιμοποιούν βασικά κλειδιά του τρόπου σκέψης του Ανθρώπου ) να βάζουν λάθος ταμπέλες σε έννοιες και λάθος ορισμούς σε κλασσικούς όρους της αριστερίζουσας φιλοσοφίας.
Εν όψει λοιπόν όλων των εκλογών που έρχονται παγκοσμίως και των επικείμενων Εθνικών της 4ης Οκτωβρίου στην Ελλάδα, δημοσιεύουμε την παρακάτω δέσμη συντόμων άρθρων που θα επιτρέψουν πραγματικά ενημερωμένη σε βάθος σπάνιο για την εποχή άποψη και συνεπώς και κρίση.
Εμείς που τα δημοσιεύουμε αυτά έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε διότι είμαστε ακριβώς από αυτό το είδος κοινωνικού επιστήμονα που σχεδίασε την Νέα Τάξη Πραγμάτων, εκπαιδευθήκαμε για να μπορούμε να το κάνουμε και μία από εμάς διδάχθηκε από αυτούς που το κάνουν. Επιλέξαμε όμως, από την εποχή της κατάρτισης μας και λόγω της κληρονομιάς μας, αντί να βοηθήσουμε και εμείς στην γενική υπονόμευση όχι μόνο των μαζών αλλά και των διανοουμένων, να βοηθήσουμε στην αναστροφή της καταστροφικής αυτής κοινωνικής εφαρμογής προς απελευθέρωση της διανόησης και των τεραστίων δυνατοτήτων του Ανθρώπου παγκοσμίως. Για αυτό βεβαίως καθ’ όλη την διάρκεια της σταδιοδρομίας μας πολεμούμαστε από τους σαφείς αντιπάλους όλων μας.
Ενώ διαβάζετε τα παρακάτω άρθρα και για την μέγιστη ωφέλεια σας, σας προτρέπουμε να τα διαβάσετε με την σειρά που τα παραθέτουμε παρακάτω και να έχετε πάντα υπ’ όψιν ότι όσο σοκαριστικό και εάν είναι αυτό που περιγράφεται, είναι πλήρως αναστρέψιμο άμεσα διότι η βάσεις του είναι κατ’ ουσίαν σαθρές : στηρίζεται μόνο στην εξασφάλιση ότι κανείς δεν θα γνωρίζει όλο το πλαίσιο και πρόγραμμα που εφαρμόζεται.
Βέλτιστη Σειρά Ανάγνωσης Άρθρων:
Α' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ – ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ
ΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΠΩΣ Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ
Β' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ
ΜΜΕ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΓΑΛΟΥΧΗΣΗ
Αυτό δεν έχει προκύψει ούτε αυθαίρετα ούτε χωρίς πολύ λεπτομερή σχεδιασμό πλέον των 50 χρόνων πρίν της καθολικής εφαρμογής του και δεν είναι κάτι μη εξακριβώσιμο όπως οι εκάστοτε θεωρίες συνομωσίας που στην καλύτερη περίπτωση βασίζονται σε επιφανειακά και εύκολα καταρριπτέα επιχειρήματα. Αυτό που θα σας παρουσιάσουμε στα επόμενα άρθρα είναι σχεδιασμός από ομάδες έρευνας ( think tanks ) οι οποίες και επισήμως επιβεβαιώνουν ότι ο σκοπός τους είναι να ελέγξουν την πορεία των Λαών κάθε Έθνους παγκοσμίως στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αυτός είναι ένας μάλλον ασαφής όρος για την μεταπολεμική περίοδο που αυτή την στιγμή βιώνουμε ( από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ) και που έχει δεχθεί διάφορους ορισμούς καλούς και κακούς. Το σαφές όμως είναι ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων στόχο έχει, ως σχέδιο και τακτική και φιλοσοφία, να ανατρέψει και αναμορφώσει τις βασικές έννοιες και ιδέες που διακατέχουν ιδεολογικά κάθε Άνθρωπο που επιθυμεί και επιδιώκει να αισθάνεται ελεύθερος, σκεπτόμενος, ικανός και οριστής / αρμοστής της μοίρας του : οι έννοιες αυτές είναι η πολιτική ( και μέσω αυτής η έννοια της ανατροπής, της αλλαγής και της αντίστασης ) και η ‘αριστερά’ όχι μόνο πολιτικά προ εκλογών αλλά και ως τρόπος σκέψης και δράσης.
Το πιο βασικό και επικίνδυνο στοιχείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ότι καθοδηγεί την ψήφο και την σκέψη του Ανθρώπου χωρίς ο Άνθρωπος αυτός να το καταλαβαίνει και τον εξαπατά βάζοντας τον να υποστηρίξει ό,τι απεχθάνεται και θέλει αν αποφύγει / αποσοβήσει ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι κάνει αντίσταση ή έξυπνη επιλογή προς τον στόχο του. Το πιο δυνατό και στην ουσία το μόνο όπλο που επί δεκαετίες επέτρεψε και επιτρέπει στους πολύ λίγους τυράννους να μεσουρανούν και να άρχουν επί μίας θάλασσας δημοκρατών και επαναστατών είναι ακριβώς η δυνατότητα που οι κοινωνικοί επιστήμονες τους έχουν δώσει ( με το να τους μάθουν πώς να χρησιμοποιούν βασικά κλειδιά του τρόπου σκέψης του Ανθρώπου ) να βάζουν λάθος ταμπέλες σε έννοιες και λάθος ορισμούς σε κλασσικούς όρους της αριστερίζουσας φιλοσοφίας.
Εν όψει λοιπόν όλων των εκλογών που έρχονται παγκοσμίως και των επικείμενων Εθνικών της 4ης Οκτωβρίου στην Ελλάδα, δημοσιεύουμε την παρακάτω δέσμη συντόμων άρθρων που θα επιτρέψουν πραγματικά ενημερωμένη σε βάθος σπάνιο για την εποχή άποψη και συνεπώς και κρίση.
Εμείς που τα δημοσιεύουμε αυτά έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε διότι είμαστε ακριβώς από αυτό το είδος κοινωνικού επιστήμονα που σχεδίασε την Νέα Τάξη Πραγμάτων, εκπαιδευθήκαμε για να μπορούμε να το κάνουμε και μία από εμάς διδάχθηκε από αυτούς που το κάνουν. Επιλέξαμε όμως, από την εποχή της κατάρτισης μας και λόγω της κληρονομιάς μας, αντί να βοηθήσουμε και εμείς στην γενική υπονόμευση όχι μόνο των μαζών αλλά και των διανοουμένων, να βοηθήσουμε στην αναστροφή της καταστροφικής αυτής κοινωνικής εφαρμογής προς απελευθέρωση της διανόησης και των τεραστίων δυνατοτήτων του Ανθρώπου παγκοσμίως. Για αυτό βεβαίως καθ’ όλη την διάρκεια της σταδιοδρομίας μας πολεμούμαστε από τους σαφείς αντιπάλους όλων μας.
Ενώ διαβάζετε τα παρακάτω άρθρα και για την μέγιστη ωφέλεια σας, σας προτρέπουμε να τα διαβάσετε με την σειρά που τα παραθέτουμε παρακάτω και να έχετε πάντα υπ’ όψιν ότι όσο σοκαριστικό και εάν είναι αυτό που περιγράφεται, είναι πλήρως αναστρέψιμο άμεσα διότι η βάσεις του είναι κατ’ ουσίαν σαθρές : στηρίζεται μόνο στην εξασφάλιση ότι κανείς δεν θα γνωρίζει όλο το πλαίσιο και πρόγραμμα που εφαρμόζεται.
Βέλτιστη Σειρά Ανάγνωσης Άρθρων:
Α' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ – ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ
ΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΠΩΣ Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ
Β' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ
ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ
ΜΜΕ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΓΑΛΟΥΧΗΣΗ
Wednesday, September 2, 2009
ΕΝ ΟΨΗ ΤΗΣ ΔΕΘ
Αυτό το τρικυμιώδες καλοκαίρι όπου πολύ περισσότερα χαρίσματα της χώρας μας χάθηκαν από ό,τι αυτή τη στιγμή μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και ακόμα περισσότερα διακυβεύονται σε επίπεδο πλέον όχι μόνο εσχάτης προδοσίας από όσους κατάφεραν να αναρριχηθούν ή να παραμείνουν λόγω δυναστείας στις θέσεις που έχουν υποκλέψει από το Ελληνικό Έθνος αλλά σε επίπεδο εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας, χαρακτηρίζεται από ένα νεφελώδες και χαοτικό πολιτικό σκηνικό. Αυτό το σκηνικό όμως είναι απλό προπέτασμα καπνού ώστε όταν διαλυθεί να βρεθούμε προ μίας εφιαλτικής εικόνας για την χώρα και το Έθνος μας με πολύ λίγες επιλογές. Επίσης, το σκηνικό αυτό είναι μία τερατώδης απόπειρα επανάληψης της απάτης και υφαρπαγής που κατήντησε το κράτος μας σε κατάσταση διάλυσης περίπου 30 χρόνια πρίν.
Όλο τον 20ο αιώνα με εξαίρεση τα χρόνια από το 1981 και μετά, σε πείσμα κάθε απολυταρχικής, δεξιάς, δικτατορικής, βασιλικής, εκ του εξωτερικού, εξαγορασμένης / στημένης κυβερνήσεως και συναφών συμφερόντων, οι Έλληνες όχι μόνο προάσπιζαν κεκτημένα αλλά και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποκτήσουν και άλλα τα οποία μετά υφαρπάζονταν με τεχνάσματα ( βλ. Μικρασιατική καταστροφή, Εμφύλιος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνθήκες οριοθέτησης συνόρων, εργασιακά, ασφαλιστικό, κλπ ). Αρκετές υπήρξαν οι στιγμές κατά την διάρκεια του αιώνος αυτού όπου οι πράξεις του Ελληνικού Λαού ( ΟΧΙ της ‘Ελληνικής’ επίσημης ηγεσίας ) αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και παραδείγματος προς μίμηση για άλλους Λαούς, και μάλιστα ιδιαιτέρως όταν η εκάστοτε ηγεσία ήταν είτε απούσα είτε απαξιωμένη εμπράκτως από τον Λαό.
Από την δολοφονία των τελευταίων Ελλήνων ηγετών που πραγματικά είχαν απήχηση στον Λαό, όχι τεχνητά, κατά τη διάρκεια της ελεύσεως της μεταπολίτευσης, επήλθε ένας από τους πιο επιτυχημένους απατεώνες της πολιτικής ζωής της Ελλάδος ( όχι βεβαίως ο μόνος ) : ένας άνθρωπος ο οποίος ενώ είχε εξόφθαλμα όλα τα χαρακτηριστικά ενός γόνου δυναστείας / αριστοκρατίας με όλα τα εχέγγυα της εχθρότητας του προς τα συμφέροντα του Λαού και σαφείς ενδείξεις ελλείψεως πατριωτισμού λόγω γέννησης και λόγω του βίου των γονέων του καθώς και του δικού του βίου, μπόρεσε και έπεισε τους διψασμένους για κοινωνική δικαιοσύνη Έλληνες ότι θα μπορούσε να τους την προσφέρει και να τους εξασφαλίσει αυτό για το οποίο αγωνίσθηκαν και πολεμήθηκαν από τις αριστοκρατικές τάξεις ( και από τον πατέρα του ) : την σωστή παιδεία, την δυνατότητα οικονομικής ευημερίας, την σωστή περίθαλψη, και την αξιοπρεπή σύμφωνα με τα Ελληνικά Ιδανικά παρουσία στην διεθνή κοινωνία των κρατών. Ο λόγος φυσικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος στην θητεία του και μέχρι να τον καταλάβουν οι Έλληνες κατέφαγε τον πλούτο του Δημοσίου, διέλυσε την παιδεία, επέβαλε πολιτική τρομοκρατία σε επίπεδο ναζιστικό ( βλ. πρασινοφρουρούς ), διέλυσε την οικονομία στις μεσαίες τάξεις, επέβαλε τον αμοραλισμό και την ανηθικότητα, άνοιξε τον δρόμο για το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα που ως χώρα η Ελλάδα δεν μπορούσε εύκολα να αφομοιώσει και τώρα είναι σχεδόν αδύνατον με τις τρέχουσες πολιτικές, υποδούλωσε οικονομικά το κράτος σε μη φίλιες χώρες, κατακερμάτισε το αίσθημα αυτοεκτίμησης των Ελλήνων και συστηματικά έκανε όλα τα αντίθετα από αυτά που είχε αναγκασθεί να πεί ώστε να πείσει τους Έλληνες ότι αντί για δικτατορίσκος όπως πραγματικά ήταν, ήταν η προσωποποίηση της ελευθερίας.
Από την αηδία που προκάλεσε στους Έλληνες αυτός και η παράταξη του μέχρι και το 2004, από την γελοιώδη ξύλινη γλώσσα του ΚΚΕ που έδειχνε την έλλειψη κινήτρου να κάνει αυτό που τα πραγματικά μέλη του είχαν αποπειραθεί να εξασφαλίσουν στους Έλληνες ακόμα και εν μέσω πολέμων, ο Ελληνικός Λαός ξέχασε τι σήμαινε δεξιά γιατί θυμόταν τι σήμαινε ΠΑΣΟΚ. Και με την κατάσταση αυτή επέτρεψε να επιταχυνθεί η κατάσταση σήψης και διάλυσης σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς με την διοίκηση του Καραμανλή του νεώτερου, ενός σαφούς δείγματος της απελπισίας των Ελλήνων και της αίσθησης ‘ο οποιοσδήποτε είναι καλύτερος από Παπανδρέου και Σημίτη’, ακόμα και κάποιος σαν αυτόν.
Έτσι φτάνουμε στην τωρινή κατάσταση όπου υπάρχει έκπτωση σε όλους τους τομείς αλλά και επίσης μία έκρυθμη κατάσταση υψηλότατου κινδύνου για τους Έλληνες και την Ελλάδα με εχθρούς οι οποίοι καλλιεργήθηκαν να παραμείνουν εχθροί και μάλιστα επικίνδυνοι εχθροί από όλες αυτές τις κυβερνήσεις που αναφέραμε χωρίς να εξαιρούμε όλες ανεξαιρέτως τις προηγούμενες. Ο λόγος που εστιάζουμε στις μεταπολιτευτικές είναι διότι κατάφεραν αυτό το οποίο τους είχε διατάξει ο εντολέας που μοιράζονταν με τον Χ. Κίσσινγκερ ο οποίος είχε κάνει την πολύ οξυδερκή ανάλυση του πώς να εξαφανίσει την ουσιαστική Ελλάδα από τον χάρτη : το να σπάσουν την πίστη που ο Έλληνας είχε στην προσωπική του ικανότητα και την ικανότητα του Λαού, κλέβοντας βασικά στοιχεία της ταυτότητας του τα οποία τον βοήθησαν να επιβιώσει μέσα από μύριες κακουχίες και κατακτητές.
Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη όλα αυτά τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα που όλοι μας βιώνουμε και που οι πρόγονοι μας έχουν επίσης καταγράψει, παρακολουθώντας την παράσταση που θα προσπαθήσουν να δώσουν όλοι οι φερόμενοι ως πολιτικοί αρχηγοί ( οι οποίοι απλώς συμμετέχουν στην παράσταση ώστε να την κάνουν πιστευτή για να επιτραπεί να συνεχισθεί η εκτέλεση του ανθελληνικού σχεδίου που επιβάλλεται πλέον απροκάλυπτα, ανοιχτά και επίσημα από ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο οργανισμό ), θα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς να αναφερθούν και να δώσουν ουσιώδεις απαντήσεις ( ΟΧΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ ) στα θέματα που θα απαριθμήσουμε παρακάτω ΟΧΙ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ Ή ΑΛΛΩΝ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΝΟΗΣΙΩΝ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ / ΝΟΜΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΤΟΥΣ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΔΙΑΚΥΒΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ / ΝΟΜΙΚΕΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ / ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΥΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ, Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΖΩΕΣ ΑΦΟΥ ΣΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Σε κανένα πραγματικό Κράτος Δικαίου δεν μπορούν να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, και όπως κρίνεται ο Πολίτης και όπως διακυβεύεται έτσι ακριβώς οφείλει και ο πραγματικός αγνός ηγέτης να κρίνεται και να διακυβεύεται.
Όποιος δεν το επιζητεί οικειοθελώς αυτό, δεν είναι φτιαγμένος για ηγέτης.
Όποιος το αποφεύγει ενώ διεκδικεί ηγετικό θώκο είναι προδότης.
Έτσι φτιάχνονται τα πραγματικά συμβόλαια με τον Λαό και οι πραγματικές δεσμεύσεις. Και έτσι δεν χρειάζονται να τους προστατεύουν από τον Λαό όπως χρειάζονται και κάνουν οι προδότες διότι ο Λαός είναι η προστασία ενός τέτοιου ηγέτη.
Τι λοιπόν θα πρέπει να μας πεί ο κάθε υποψήφιος που θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν είναι προδότης ;
Πάντα με τη δέσμευση προς τον Λαό όπως την ορίσαμε ( αλλιώς δεν υπάρχει καμμία δέσμευση και δεν θα υπάρξει και καμμία συνέπεια τουλάχιστον προβλεπόμενη σε βάρος των ) θα πρέπει να αναφερθούν στα εξής θέματα με τις εξής εγγυήσεις και τον τρόπο επίτευξης τους :
Α. στον τομέα εξωτερικής πολιτικής : στα πλαίσια της όλο και κλιμακούμενης λόγω ατιμωρησίας και αδράνειας εκ μέρους του Ελληνικού ΥΠΕΞ υπό την συναίνεση και συνυπαιτιότητα του πρωθυπουργού, κατάστασης τόσο με την Τουρκία όσο και με τα Σκόπια, Αλβανία και τις απορρέουσες καταστάσεις στην Κύπρο και αλλού, πρέπει να εγγυηθεί ότι δεν θα χαθεί ούτε εκατοστό από τα εδάφη της Ελλάδος, ούτε το ελάχιστο από τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε αυτά και ούτε η παραμικρή συναίνεση και συνυπογραφή παραχάραξης της ιστορίας όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και των Βαλκανίων τουλάχιστον.
Β. στον τομέα οικονομικών : πλήρης ενημέρωση όλων των δυνατοτήτων της Ελλάδος να αναγνωρίσει ή όχι την κάθε διαταγή εκ των έξω, εκ της ΕΕ και των συναφών οργανισμών σύμφωνα με το Σύνταγμα μας, εγγύηση της οικονομικής ευρωστίας όλων των Ελλήνων ( με σαφή αναφορά ότι οι λόγοι τους ΔΕΝ αφορούν τις λεγόμενες παραγωγικές τάξεις, δηλαδή, τους υπερπλούσιους μεγάλους ιδιοκτήτες πολυεθνικών, καναλιών, ομάδων, κατασκευαστικών εταιρειών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, εκδοτών, και συναφών κύκλων ) και λεπτομερή οικονομικό λογαριασμό με πραγματικά ποσά και όχι ποσοστά.
Γ. στον τομέα ασφαλιστικών και κοινωνικών παροχών : πλήρης ενημέρωση περί των ενόχων για την σύληση των ταμείων με ονόματα, ποσά, αποδείξεις και τρόπο εκτέλεσης του εγκλήματος καθώς και πρόβλεψη διώξεως τους και επαναφοράς των κλοπιμαίων στους δικαιούχους. Επίσης, αναφορά των κυρώσεων – δεσμεύσεων του Δημοσίου στους Πολίτες από τους οποίους απαιτούνται εισφορές και έμπρακτη εγγύηση για την διατήρηση της κοινωνικής τους υπόστασης και κατόπιν συνταξιοδοτήσεως.
Δ. στον τομέα των τραπεζών : δημοσιοποίηση των ονομάτων που ευθύνονται για την αντικοινωνική πολιτική των τραπεζών και πρόβλεψη δίωξης των, λίστα βημάτων για την ένταξη των τραπεζών σε φιλολαϊκό πρόγραμμα με πλήρη επιστροφή των όποιων κερδών παρήχθησαν με τρόπους αντιλαϊκούς στους δικαιούχους και κρατικό έλεγχο των τραπεζών ώστε οι τράπεζες να μείνουν τράπεζες και να μην είναι οι ουσιαστικοί άρχοντες και δυνάστες των Λαών.
Ε. στον τομέα της επιχειρηματικότητας και της σχέσεως κράτους – ιδιωτικού τομέα : άμεση αναθεώρηση της νομοθεσίας περί υπερακτίων εταιρειών ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα να συσσωρεύεται πλούτος προερχόμενος από την Ελλάδα σε τέτοιου είδους μορφώματα. Άμεσος αποκλεισμός των ιδιωτικών εταιρειών αναλήψεως έργων για λογαριασμό του κράτους από την δυνατότητα να το πράττουν και αντ’ αυτού δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στον Δημόσιο Τομέα άνευ μεσαζόντων και με αποκλειστική εκμετάλλευση των έργων από το Κράτος προς χρηματοδότηση των προσληφθέντων. Άμεση ανάκληση όλων των Κρατικών επιχειρήσεων σε πλήρη έλεγχο και εκμετάλλευση του Δημοσίου χωρίς αποζημίωση. Σε περίπτωση διαπίστωσης αισχροκέρδειας και άλλων αδικημάτων λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα και άλλων τεχνασμάτων, απαίτηση των κερδών από αυτές τις δραστηριότητες εντόκως καθώς και κάθε κίνητρου – διευκολύνσεως που είχε δοθεί από το κράτος στον κάθε επιχειρηματία για να παραλάβει κατ’ ουσίαν δωρεάν μέρος του κρατικού μηχανισμού προς ιδίαν χρήσιν.
Στ. στον τομέα της προστασίας από το κράτος προς τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μη κρατικά προστατευόμενους επιχειρηματίες : άμεση απαρίθμηση των βημάτων προς πάταξη του αθέμιτου ανταγωνισμού και του μονοπωλίου καθώς και της υπάρξεως κάθε είδους μεσάζοντος που δρά ως αρμοστής της αγοράς με τεχνητούς τρόπους και όχι μέσω της αναγκαιότητας και της αξιοκρατίας. Ανάληψη κάθε απαραίτητου ενδιάμεσου σταδίου στην διαδικασία παραγωγής – διάθεσης προϊόντων από το κράτος για όλους ανεξαιρέτως τους επιχειρηματίες, θέσεις που αυτή την στιγμή λυμαίνονται και καταχρώνται επιχειρήσεις – μέλη ομίλων των μεγάλων πολυεθνικών και των προαναφερομένων παραγόντων. Έτσι και πάλι παράγονται ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας ταυτόχρονα με αύξηση κερδών για το Δημόσιο και συνεπώς το ΑΕΠ της χώρας, καθώς και κατακόρυφη πτώση των τιμών για τους καταναλωτές εγχωρίως ενώ στο εξωτερικό τα πιο φθηνά Ελληνικά προϊόντα θα αποκτήσουν γεωμετρικά μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και απήχηση. Συνεπώς θα πρέπει να μας εγγυηθούν όχι μόνο κάλυψη του ελλείμματος αλλά πλεόνασμα και κέρδος για κάθε Πολίτη per capita που πρέπει να αποδίδεται σε μορφή κρατικής απόδοσης στον λογαριασμό κάθε Πολίτη ( σε μορφή κατάθεσης ή επιταγής ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πληρωμής του μεριδίου απόδοσης ).
Ζ. στον τομέα της εκπαίδευσης και της υγείας : άμεση ανακοίνωση των βημάτων προς επάνδρωση με παθολόγο -- παιδίατρο – οφθαλμίατρο – οδοντίατρο και χειρούργων εκτάκτων περιστατικών σε κάθε ένα μέρος με πληθυσμό που κατοικοεδρεύει μόνιμα εκεί, από οικισμό έως κωμόπολη, από το πλήθος των ανέργων επαγγελματιών υγείας, ιατρών που εξαναγκάζονται να είναι εξαρτημένοι από μεγαλογιατρούς ώστε να μην χάσουν την επαφή τους με το λειτούργημα τους. Πλήρης εξοπλισμός σε ασθενοφόρα παντός τύπου ( εδάφους, αέρος, θαλάσσης ) και παντός καιρού με ειδικό προσωπικό σε 24ωρη ετοιμότητα με βάρδιες που σέβονται τα Εργασιακά και τα Ανθρώπινα τους Δικαιώματα. Ομοίως, στην εκπαίδευση εξασφάλιση σωστά εκπαιδευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού για όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες, εξασφάλιση πραγματικά δωρεάν παιδείας σε όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες με την ενσωμάτωση και αφομοίωση της παραπαιδείας ( τόσο του ανθρωπίνου δυναμικού όσο και της συσσωρευμένης εκπαιδευτικής πείρας / χρήσης ύλης ) ώστε να καλύπτονται όλες οι ανάγκες επιμόρφωσης καθώς και σχεδιασμός μαθημάτων / εκπαιδευτικών προγραμμάτων που να πετυχαίνουν την αφομοίωση της ύλης από όλο τον μαθητικό πληθυσμό εντός του σχολείου ( αντί για την πεποίθηση ότι η πραγματική διδαχή γίνεται εκτός σχολείου που επικρατεί τώρα ). Μετατροπή του συστήματος σε συναγωνιστικό ( που ωφελεί όλη την κοινωνία μαζί με το κάθε άτομο ) και όχι σε ανταγωνιστικό ( που οδηγεί σε απώλεια ανθρωπίνου δυναμικού και ψυχοπάθεια ). Θα πρέπει να μας τα εγγυηθούν όλα αυτά με την δική τους διακύβευση της περίθαλψης και εκπαίδευσης των δικών τους τέκνων με το να φοιτήσουν στα λαϊκά δημόσια σχολεία μαζί με τα τέκνα όλων των άλλων Πολιτών και να έχουν πρόσβαση μόνο στα λαϊκά νοσοκομεία με τις συνθήκες πρόσβασης όλων των άλλων Πολιτών και μόνο.
Η. στον τομέα δικαιοσύνης – αστυνόμευσης : με αποδείξεις και λίστα βημάτων να γίνει εκκαθάριση του τομέα των δικαστικών λειτουργών και υπαλλήλων μέσω εκτίμησης της επίδοσης του κάθε ενός λειτουργού / υπαλλήλου από τις καταγγελίες που του έχουν γίνει, τις αποδείξεις που στηρίζουν τις καταγγελίες αυτές, το βάρος των κατηγοριών και την συχνότητα των καταγγελιών εις βάρος του. Επίσης, έλεγχος μέχρι και των ανώτατων βαθμίδων της δικαιοσύνης από το ποσοστό των Συνταγματικών παραβάσεων που δεν διώχθηκαν ή επισημάνθηκαν ή χρειάστηκε προσφυγή σε δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για δικαίωση Πολίτη ή Δημοσίου καθώς και όλες οι παραβάσεις του Συντάγματος / Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δεν διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από την αρμόδια αρχή ( ΣτΕ και Ελεγκτικό Συμβούλιο του Κράτους ) ώστε να επιβληθούν κυρώσεις, πρόστιμα και αποζημιώσεις όπου απαιτούνται. Όσον αφορά δε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και όλους όσους υπηρέτησαν σε αυτό αμέσως να χρειασθεί να υπερασπισθούν τον εαυτό τους για απιστία τουλάχιστον, αφού επέτρεψαν την σήψη του τομέα δικαιοσύνης. Έλεγχος του Δικηγορικού Συλλόγου και όλων των μελών του για πίστη ή απείθεια στην Συνταγματική και Νομική εντολή περί καταγγελίας κάθε νομικής παράβασης / εγκλήματος αυτεπαγγέλτως. Για κάθε περίπτωση που διαπιστώνεται κακοδικία σε βάρος του Δημοσίου δίωξη για ευθύνες των νομικών Συμβούλων του Κράτους ( είτε ανά υπηρεσία είτε και αυτού του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ). Στην αστυνόμευση, αντίστοιχος έλεγχος και επιβολή κυρώσεων σε όλη την κλίμακα καθέτως και οριζοντίως σε κάθε περίπτωση που διαπιστώνεται μη συμμόρφωση με το Σύνταγμα και τους Νόμους, έλλειψη της προβλεπόμενης εκπαιδεύσεως, φτωχή ή ελλειμματική ή λάθος εφαρμοσμένη εκπαίδευση / επιμόρφωση, παράνομη εκπαίδευση ( δηλαδή, γαλούχηση στην ανοχή της μη συμμορφώσεως με το Σύνταγμα και τους Νόμους καθώς και επιβολή παραβατικής συμπεριφοράς ) με αυστηρότατες ποινές αφού οι υπεύθυνοι διακύβευσαν το Ανθρώπινο Δικαίωμα στην προστασία και ασφάλεια των Πολιτών.
Το επίπεδο που θέτουμε δεν είναι ούτε ουτοπικό ούτε άπιαστο αφού τα κονδύλια υπάρχουν, απλώς δίνονται είτε για άχρηστες παροχές [ βλ. € 68.000.000 για αγορά φορητών υπολογιστών ( lap top ) σε όλη την Α΄ Γυμνασίου ] που μόνο τις πολυεθνικές και τους μεσάζοντες πρόκειται να ωφελήσουν, είτε για υπέρογκες μισθοδοσίες συγκεκριμένων στελεχών αμφίβολης ικανότητας προερχόμενων από τα ίδια τζάκια / δυναστείες / κύκλους όπως αυτοί που θα τολμήσουν να απευθυνθούν στον Ελληνικό Λαό στην ΔΕΘ, είτε για χοροεσπερίδες και άλλες εκδηλώσεις ( αμφιβόλου χρησιμότητος για τον Λαό, ποιότητος και κουλτούρας στην πλειονότητα τους ιδίως όταν η είσοδος είναι ελεύθερη, δηλαδή για τον Λαό ) είτε σε επιχορηγήσεις ιδρυμάτων που απλώς μνημονεύουν ( και τρέφουν ) τα μέλη μιάς δυναστείας, είτε σε οργανισμούς μη κερδοσκοπικούς για να κάνουν ενέργειες και υπηρεσίες που θα έπρεπε να κάνει το κράτος για κλάσμα του κόστους.
Ο κάθε ένας Πολίτης που πραγματικά θέλει να φτιάξει το Κράτος και το Έθνος του είναι ικανός να δράσει με τον τόνο και την αποτελεσματικότητα που διαφαίνεται στο παρόν κείμενο αφού οι πρόγονοι μας έχουν φροντίσει να θέσουν τις προϋποθέσεις μέσω της Νομοθεσίας ( τους βασικούς Κώδικες, όχι το νέφος των αντικρουομένων εγκυκλίων, διατάξεων και τροποποιήσεων νόμων ), της κοινής λογικής που διαθέτει κάθε νοικοκυρά και οικογενειάρχης στην διοίκηση ενός σπιτιού και τέλος τις βασικές αρχές της απλής, με χαρτί και μολύβι και πραγματικά ποσά εκτίμησης των δυνατοτήτων μας.
Φυσικά, προϋποθέτει να μην είσαι προδότης, να μην θέλεις να κλέψεις και να είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις ότι εάν κλέψεις και εάν προδώσεις εκτός του ότι ομολογείς ανοιχτά ότι είσαι ανίκανος να εργαστείς με τους έξυπνους, ανοίγεις και τρύπες στο πλοίο που σε κρατάει να μην πνιγείς.
Όλο τον 20ο αιώνα με εξαίρεση τα χρόνια από το 1981 και μετά, σε πείσμα κάθε απολυταρχικής, δεξιάς, δικτατορικής, βασιλικής, εκ του εξωτερικού, εξαγορασμένης / στημένης κυβερνήσεως και συναφών συμφερόντων, οι Έλληνες όχι μόνο προάσπιζαν κεκτημένα αλλά και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποκτήσουν και άλλα τα οποία μετά υφαρπάζονταν με τεχνάσματα ( βλ. Μικρασιατική καταστροφή, Εμφύλιος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνθήκες οριοθέτησης συνόρων, εργασιακά, ασφαλιστικό, κλπ ). Αρκετές υπήρξαν οι στιγμές κατά την διάρκεια του αιώνος αυτού όπου οι πράξεις του Ελληνικού Λαού ( ΟΧΙ της ‘Ελληνικής’ επίσημης ηγεσίας ) αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και παραδείγματος προς μίμηση για άλλους Λαούς, και μάλιστα ιδιαιτέρως όταν η εκάστοτε ηγεσία ήταν είτε απούσα είτε απαξιωμένη εμπράκτως από τον Λαό.
Από την δολοφονία των τελευταίων Ελλήνων ηγετών που πραγματικά είχαν απήχηση στον Λαό, όχι τεχνητά, κατά τη διάρκεια της ελεύσεως της μεταπολίτευσης, επήλθε ένας από τους πιο επιτυχημένους απατεώνες της πολιτικής ζωής της Ελλάδος ( όχι βεβαίως ο μόνος ) : ένας άνθρωπος ο οποίος ενώ είχε εξόφθαλμα όλα τα χαρακτηριστικά ενός γόνου δυναστείας / αριστοκρατίας με όλα τα εχέγγυα της εχθρότητας του προς τα συμφέροντα του Λαού και σαφείς ενδείξεις ελλείψεως πατριωτισμού λόγω γέννησης και λόγω του βίου των γονέων του καθώς και του δικού του βίου, μπόρεσε και έπεισε τους διψασμένους για κοινωνική δικαιοσύνη Έλληνες ότι θα μπορούσε να τους την προσφέρει και να τους εξασφαλίσει αυτό για το οποίο αγωνίσθηκαν και πολεμήθηκαν από τις αριστοκρατικές τάξεις ( και από τον πατέρα του ) : την σωστή παιδεία, την δυνατότητα οικονομικής ευημερίας, την σωστή περίθαλψη, και την αξιοπρεπή σύμφωνα με τα Ελληνικά Ιδανικά παρουσία στην διεθνή κοινωνία των κρατών. Ο λόγος φυσικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος στην θητεία του και μέχρι να τον καταλάβουν οι Έλληνες κατέφαγε τον πλούτο του Δημοσίου, διέλυσε την παιδεία, επέβαλε πολιτική τρομοκρατία σε επίπεδο ναζιστικό ( βλ. πρασινοφρουρούς ), διέλυσε την οικονομία στις μεσαίες τάξεις, επέβαλε τον αμοραλισμό και την ανηθικότητα, άνοιξε τον δρόμο για το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα που ως χώρα η Ελλάδα δεν μπορούσε εύκολα να αφομοιώσει και τώρα είναι σχεδόν αδύνατον με τις τρέχουσες πολιτικές, υποδούλωσε οικονομικά το κράτος σε μη φίλιες χώρες, κατακερμάτισε το αίσθημα αυτοεκτίμησης των Ελλήνων και συστηματικά έκανε όλα τα αντίθετα από αυτά που είχε αναγκασθεί να πεί ώστε να πείσει τους Έλληνες ότι αντί για δικτατορίσκος όπως πραγματικά ήταν, ήταν η προσωποποίηση της ελευθερίας.
Από την αηδία που προκάλεσε στους Έλληνες αυτός και η παράταξη του μέχρι και το 2004, από την γελοιώδη ξύλινη γλώσσα του ΚΚΕ που έδειχνε την έλλειψη κινήτρου να κάνει αυτό που τα πραγματικά μέλη του είχαν αποπειραθεί να εξασφαλίσουν στους Έλληνες ακόμα και εν μέσω πολέμων, ο Ελληνικός Λαός ξέχασε τι σήμαινε δεξιά γιατί θυμόταν τι σήμαινε ΠΑΣΟΚ. Και με την κατάσταση αυτή επέτρεψε να επιταχυνθεί η κατάσταση σήψης και διάλυσης σε όλους τους προαναφερόμενους τομείς με την διοίκηση του Καραμανλή του νεώτερου, ενός σαφούς δείγματος της απελπισίας των Ελλήνων και της αίσθησης ‘ο οποιοσδήποτε είναι καλύτερος από Παπανδρέου και Σημίτη’, ακόμα και κάποιος σαν αυτόν.
Έτσι φτάνουμε στην τωρινή κατάσταση όπου υπάρχει έκπτωση σε όλους τους τομείς αλλά και επίσης μία έκρυθμη κατάσταση υψηλότατου κινδύνου για τους Έλληνες και την Ελλάδα με εχθρούς οι οποίοι καλλιεργήθηκαν να παραμείνουν εχθροί και μάλιστα επικίνδυνοι εχθροί από όλες αυτές τις κυβερνήσεις που αναφέραμε χωρίς να εξαιρούμε όλες ανεξαιρέτως τις προηγούμενες. Ο λόγος που εστιάζουμε στις μεταπολιτευτικές είναι διότι κατάφεραν αυτό το οποίο τους είχε διατάξει ο εντολέας που μοιράζονταν με τον Χ. Κίσσινγκερ ο οποίος είχε κάνει την πολύ οξυδερκή ανάλυση του πώς να εξαφανίσει την ουσιαστική Ελλάδα από τον χάρτη : το να σπάσουν την πίστη που ο Έλληνας είχε στην προσωπική του ικανότητα και την ικανότητα του Λαού, κλέβοντας βασικά στοιχεία της ταυτότητας του τα οποία τον βοήθησαν να επιβιώσει μέσα από μύριες κακουχίες και κατακτητές.
Έχοντας λοιπόν υπ’ όψη όλα αυτά τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα που όλοι μας βιώνουμε και που οι πρόγονοι μας έχουν επίσης καταγράψει, παρακολουθώντας την παράσταση που θα προσπαθήσουν να δώσουν όλοι οι φερόμενοι ως πολιτικοί αρχηγοί ( οι οποίοι απλώς συμμετέχουν στην παράσταση ώστε να την κάνουν πιστευτή για να επιτραπεί να συνεχισθεί η εκτέλεση του ανθελληνικού σχεδίου που επιβάλλεται πλέον απροκάλυπτα, ανοιχτά και επίσημα από ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο οργανισμό ), θα πρέπει να περιμένουμε από αυτούς να αναφερθούν και να δώσουν ουσιώδεις απαντήσεις ( ΟΧΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ ) στα θέματα που θα απαριθμήσουμε παρακάτω ΟΧΙ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ Ή ΑΛΛΩΝ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΝΟΗΣΙΩΝ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ / ΝΟΜΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΤΟΥΣ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΔΙΑΚΥΒΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ / ΝΟΜΙΚΕΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ / ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΥΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ, Η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΖΩΕΣ ΑΦΟΥ ΣΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Σε κανένα πραγματικό Κράτος Δικαίου δεν μπορούν να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, και όπως κρίνεται ο Πολίτης και όπως διακυβεύεται έτσι ακριβώς οφείλει και ο πραγματικός αγνός ηγέτης να κρίνεται και να διακυβεύεται.
Όποιος δεν το επιζητεί οικειοθελώς αυτό, δεν είναι φτιαγμένος για ηγέτης.
Όποιος το αποφεύγει ενώ διεκδικεί ηγετικό θώκο είναι προδότης.
Έτσι φτιάχνονται τα πραγματικά συμβόλαια με τον Λαό και οι πραγματικές δεσμεύσεις. Και έτσι δεν χρειάζονται να τους προστατεύουν από τον Λαό όπως χρειάζονται και κάνουν οι προδότες διότι ο Λαός είναι η προστασία ενός τέτοιου ηγέτη.
Τι λοιπόν θα πρέπει να μας πεί ο κάθε υποψήφιος που θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν είναι προδότης ;
Πάντα με τη δέσμευση προς τον Λαό όπως την ορίσαμε ( αλλιώς δεν υπάρχει καμμία δέσμευση και δεν θα υπάρξει και καμμία συνέπεια τουλάχιστον προβλεπόμενη σε βάρος των ) θα πρέπει να αναφερθούν στα εξής θέματα με τις εξής εγγυήσεις και τον τρόπο επίτευξης τους :
Α. στον τομέα εξωτερικής πολιτικής : στα πλαίσια της όλο και κλιμακούμενης λόγω ατιμωρησίας και αδράνειας εκ μέρους του Ελληνικού ΥΠΕΞ υπό την συναίνεση και συνυπαιτιότητα του πρωθυπουργού, κατάστασης τόσο με την Τουρκία όσο και με τα Σκόπια, Αλβανία και τις απορρέουσες καταστάσεις στην Κύπρο και αλλού, πρέπει να εγγυηθεί ότι δεν θα χαθεί ούτε εκατοστό από τα εδάφη της Ελλάδος, ούτε το ελάχιστο από τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε αυτά και ούτε η παραμικρή συναίνεση και συνυπογραφή παραχάραξης της ιστορίας όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και των Βαλκανίων τουλάχιστον.
Β. στον τομέα οικονομικών : πλήρης ενημέρωση όλων των δυνατοτήτων της Ελλάδος να αναγνωρίσει ή όχι την κάθε διαταγή εκ των έξω, εκ της ΕΕ και των συναφών οργανισμών σύμφωνα με το Σύνταγμα μας, εγγύηση της οικονομικής ευρωστίας όλων των Ελλήνων ( με σαφή αναφορά ότι οι λόγοι τους ΔΕΝ αφορούν τις λεγόμενες παραγωγικές τάξεις, δηλαδή, τους υπερπλούσιους μεγάλους ιδιοκτήτες πολυεθνικών, καναλιών, ομάδων, κατασκευαστικών εταιρειών, βιομηχάνων, εφοπλιστών, εκδοτών, και συναφών κύκλων ) και λεπτομερή οικονομικό λογαριασμό με πραγματικά ποσά και όχι ποσοστά.
Γ. στον τομέα ασφαλιστικών και κοινωνικών παροχών : πλήρης ενημέρωση περί των ενόχων για την σύληση των ταμείων με ονόματα, ποσά, αποδείξεις και τρόπο εκτέλεσης του εγκλήματος καθώς και πρόβλεψη διώξεως τους και επαναφοράς των κλοπιμαίων στους δικαιούχους. Επίσης, αναφορά των κυρώσεων – δεσμεύσεων του Δημοσίου στους Πολίτες από τους οποίους απαιτούνται εισφορές και έμπρακτη εγγύηση για την διατήρηση της κοινωνικής τους υπόστασης και κατόπιν συνταξιοδοτήσεως.
Δ. στον τομέα των τραπεζών : δημοσιοποίηση των ονομάτων που ευθύνονται για την αντικοινωνική πολιτική των τραπεζών και πρόβλεψη δίωξης των, λίστα βημάτων για την ένταξη των τραπεζών σε φιλολαϊκό πρόγραμμα με πλήρη επιστροφή των όποιων κερδών παρήχθησαν με τρόπους αντιλαϊκούς στους δικαιούχους και κρατικό έλεγχο των τραπεζών ώστε οι τράπεζες να μείνουν τράπεζες και να μην είναι οι ουσιαστικοί άρχοντες και δυνάστες των Λαών.
Ε. στον τομέα της επιχειρηματικότητας και της σχέσεως κράτους – ιδιωτικού τομέα : άμεση αναθεώρηση της νομοθεσίας περί υπερακτίων εταιρειών ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα να συσσωρεύεται πλούτος προερχόμενος από την Ελλάδα σε τέτοιου είδους μορφώματα. Άμεσος αποκλεισμός των ιδιωτικών εταιρειών αναλήψεως έργων για λογαριασμό του κράτους από την δυνατότητα να το πράττουν και αντ’ αυτού δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στον Δημόσιο Τομέα άνευ μεσαζόντων και με αποκλειστική εκμετάλλευση των έργων από το Κράτος προς χρηματοδότηση των προσληφθέντων. Άμεση ανάκληση όλων των Κρατικών επιχειρήσεων σε πλήρη έλεγχο και εκμετάλλευση του Δημοσίου χωρίς αποζημίωση. Σε περίπτωση διαπίστωσης αισχροκέρδειας και άλλων αδικημάτων λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα και άλλων τεχνασμάτων, απαίτηση των κερδών από αυτές τις δραστηριότητες εντόκως καθώς και κάθε κίνητρου – διευκολύνσεως που είχε δοθεί από το κράτος στον κάθε επιχειρηματία για να παραλάβει κατ’ ουσίαν δωρεάν μέρος του κρατικού μηχανισμού προς ιδίαν χρήσιν.
Στ. στον τομέα της προστασίας από το κράτος προς τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μη κρατικά προστατευόμενους επιχειρηματίες : άμεση απαρίθμηση των βημάτων προς πάταξη του αθέμιτου ανταγωνισμού και του μονοπωλίου καθώς και της υπάρξεως κάθε είδους μεσάζοντος που δρά ως αρμοστής της αγοράς με τεχνητούς τρόπους και όχι μέσω της αναγκαιότητας και της αξιοκρατίας. Ανάληψη κάθε απαραίτητου ενδιάμεσου σταδίου στην διαδικασία παραγωγής – διάθεσης προϊόντων από το κράτος για όλους ανεξαιρέτως τους επιχειρηματίες, θέσεις που αυτή την στιγμή λυμαίνονται και καταχρώνται επιχειρήσεις – μέλη ομίλων των μεγάλων πολυεθνικών και των προαναφερομένων παραγόντων. Έτσι και πάλι παράγονται ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας ταυτόχρονα με αύξηση κερδών για το Δημόσιο και συνεπώς το ΑΕΠ της χώρας, καθώς και κατακόρυφη πτώση των τιμών για τους καταναλωτές εγχωρίως ενώ στο εξωτερικό τα πιο φθηνά Ελληνικά προϊόντα θα αποκτήσουν γεωμετρικά μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και απήχηση. Συνεπώς θα πρέπει να μας εγγυηθούν όχι μόνο κάλυψη του ελλείμματος αλλά πλεόνασμα και κέρδος για κάθε Πολίτη per capita που πρέπει να αποδίδεται σε μορφή κρατικής απόδοσης στον λογαριασμό κάθε Πολίτη ( σε μορφή κατάθεσης ή επιταγής ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πληρωμής του μεριδίου απόδοσης ).
Ζ. στον τομέα της εκπαίδευσης και της υγείας : άμεση ανακοίνωση των βημάτων προς επάνδρωση με παθολόγο -- παιδίατρο – οφθαλμίατρο – οδοντίατρο και χειρούργων εκτάκτων περιστατικών σε κάθε ένα μέρος με πληθυσμό που κατοικοεδρεύει μόνιμα εκεί, από οικισμό έως κωμόπολη, από το πλήθος των ανέργων επαγγελματιών υγείας, ιατρών που εξαναγκάζονται να είναι εξαρτημένοι από μεγαλογιατρούς ώστε να μην χάσουν την επαφή τους με το λειτούργημα τους. Πλήρης εξοπλισμός σε ασθενοφόρα παντός τύπου ( εδάφους, αέρος, θαλάσσης ) και παντός καιρού με ειδικό προσωπικό σε 24ωρη ετοιμότητα με βάρδιες που σέβονται τα Εργασιακά και τα Ανθρώπινα τους Δικαιώματα. Ομοίως, στην εκπαίδευση εξασφάλιση σωστά εκπαιδευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού για όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες, εξασφάλιση πραγματικά δωρεάν παιδείας σε όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες με την ενσωμάτωση και αφομοίωση της παραπαιδείας ( τόσο του ανθρωπίνου δυναμικού όσο και της συσσωρευμένης εκπαιδευτικής πείρας / χρήσης ύλης ) ώστε να καλύπτονται όλες οι ανάγκες επιμόρφωσης καθώς και σχεδιασμός μαθημάτων / εκπαιδευτικών προγραμμάτων που να πετυχαίνουν την αφομοίωση της ύλης από όλο τον μαθητικό πληθυσμό εντός του σχολείου ( αντί για την πεποίθηση ότι η πραγματική διδαχή γίνεται εκτός σχολείου που επικρατεί τώρα ). Μετατροπή του συστήματος σε συναγωνιστικό ( που ωφελεί όλη την κοινωνία μαζί με το κάθε άτομο ) και όχι σε ανταγωνιστικό ( που οδηγεί σε απώλεια ανθρωπίνου δυναμικού και ψυχοπάθεια ). Θα πρέπει να μας τα εγγυηθούν όλα αυτά με την δική τους διακύβευση της περίθαλψης και εκπαίδευσης των δικών τους τέκνων με το να φοιτήσουν στα λαϊκά δημόσια σχολεία μαζί με τα τέκνα όλων των άλλων Πολιτών και να έχουν πρόσβαση μόνο στα λαϊκά νοσοκομεία με τις συνθήκες πρόσβασης όλων των άλλων Πολιτών και μόνο.
Η. στον τομέα δικαιοσύνης – αστυνόμευσης : με αποδείξεις και λίστα βημάτων να γίνει εκκαθάριση του τομέα των δικαστικών λειτουργών και υπαλλήλων μέσω εκτίμησης της επίδοσης του κάθε ενός λειτουργού / υπαλλήλου από τις καταγγελίες που του έχουν γίνει, τις αποδείξεις που στηρίζουν τις καταγγελίες αυτές, το βάρος των κατηγοριών και την συχνότητα των καταγγελιών εις βάρος του. Επίσης, έλεγχος μέχρι και των ανώτατων βαθμίδων της δικαιοσύνης από το ποσοστό των Συνταγματικών παραβάσεων που δεν διώχθηκαν ή επισημάνθηκαν ή χρειάστηκε προσφυγή σε δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για δικαίωση Πολίτη ή Δημοσίου καθώς και όλες οι παραβάσεις του Συντάγματος / Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δεν διώχθηκαν αυτεπαγγέλτως από την αρμόδια αρχή ( ΣτΕ και Ελεγκτικό Συμβούλιο του Κράτους ) ώστε να επιβληθούν κυρώσεις, πρόστιμα και αποζημιώσεις όπου απαιτούνται. Όσον αφορά δε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και όλους όσους υπηρέτησαν σε αυτό αμέσως να χρειασθεί να υπερασπισθούν τον εαυτό τους για απιστία τουλάχιστον, αφού επέτρεψαν την σήψη του τομέα δικαιοσύνης. Έλεγχος του Δικηγορικού Συλλόγου και όλων των μελών του για πίστη ή απείθεια στην Συνταγματική και Νομική εντολή περί καταγγελίας κάθε νομικής παράβασης / εγκλήματος αυτεπαγγέλτως. Για κάθε περίπτωση που διαπιστώνεται κακοδικία σε βάρος του Δημοσίου δίωξη για ευθύνες των νομικών Συμβούλων του Κράτους ( είτε ανά υπηρεσία είτε και αυτού του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ). Στην αστυνόμευση, αντίστοιχος έλεγχος και επιβολή κυρώσεων σε όλη την κλίμακα καθέτως και οριζοντίως σε κάθε περίπτωση που διαπιστώνεται μη συμμόρφωση με το Σύνταγμα και τους Νόμους, έλλειψη της προβλεπόμενης εκπαιδεύσεως, φτωχή ή ελλειμματική ή λάθος εφαρμοσμένη εκπαίδευση / επιμόρφωση, παράνομη εκπαίδευση ( δηλαδή, γαλούχηση στην ανοχή της μη συμμορφώσεως με το Σύνταγμα και τους Νόμους καθώς και επιβολή παραβατικής συμπεριφοράς ) με αυστηρότατες ποινές αφού οι υπεύθυνοι διακύβευσαν το Ανθρώπινο Δικαίωμα στην προστασία και ασφάλεια των Πολιτών.
Το επίπεδο που θέτουμε δεν είναι ούτε ουτοπικό ούτε άπιαστο αφού τα κονδύλια υπάρχουν, απλώς δίνονται είτε για άχρηστες παροχές [ βλ. € 68.000.000 για αγορά φορητών υπολογιστών ( lap top ) σε όλη την Α΄ Γυμνασίου ] που μόνο τις πολυεθνικές και τους μεσάζοντες πρόκειται να ωφελήσουν, είτε για υπέρογκες μισθοδοσίες συγκεκριμένων στελεχών αμφίβολης ικανότητας προερχόμενων από τα ίδια τζάκια / δυναστείες / κύκλους όπως αυτοί που θα τολμήσουν να απευθυνθούν στον Ελληνικό Λαό στην ΔΕΘ, είτε για χοροεσπερίδες και άλλες εκδηλώσεις ( αμφιβόλου χρησιμότητος για τον Λαό, ποιότητος και κουλτούρας στην πλειονότητα τους ιδίως όταν η είσοδος είναι ελεύθερη, δηλαδή για τον Λαό ) είτε σε επιχορηγήσεις ιδρυμάτων που απλώς μνημονεύουν ( και τρέφουν ) τα μέλη μιάς δυναστείας, είτε σε οργανισμούς μη κερδοσκοπικούς για να κάνουν ενέργειες και υπηρεσίες που θα έπρεπε να κάνει το κράτος για κλάσμα του κόστους.
Ο κάθε ένας Πολίτης που πραγματικά θέλει να φτιάξει το Κράτος και το Έθνος του είναι ικανός να δράσει με τον τόνο και την αποτελεσματικότητα που διαφαίνεται στο παρόν κείμενο αφού οι πρόγονοι μας έχουν φροντίσει να θέσουν τις προϋποθέσεις μέσω της Νομοθεσίας ( τους βασικούς Κώδικες, όχι το νέφος των αντικρουομένων εγκυκλίων, διατάξεων και τροποποιήσεων νόμων ), της κοινής λογικής που διαθέτει κάθε νοικοκυρά και οικογενειάρχης στην διοίκηση ενός σπιτιού και τέλος τις βασικές αρχές της απλής, με χαρτί και μολύβι και πραγματικά ποσά εκτίμησης των δυνατοτήτων μας.
Φυσικά, προϋποθέτει να μην είσαι προδότης, να μην θέλεις να κλέψεις και να είσαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβεις ότι εάν κλέψεις και εάν προδώσεις εκτός του ότι ομολογείς ανοιχτά ότι είσαι ανίκανος να εργαστείς με τους έξυπνους, ανοίγεις και τρύπες στο πλοίο που σε κρατάει να μην πνιγείς.
Thursday, August 6, 2009
ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ
Στα πλαίσια της επιταγής του Συντάγματος της Ελλάδας στην τρέχουσα μορφή του, και συγκεκριμένα στην επιταγή προς κάθε Έλληνα Πολίτη να υπηρετεί τα ατομικά και Ανθρώπινα Δικαιώματα, τις αρχές της Δημοκρατίας και το ίδιο το Σύνταγμα, συντάσσουμε την παρακάτω πολιτική και Ανθρωπιστική Δήλωση – Κατάθεση, έχουσες σώας τας φρένας και δέουσες έγγραφες αποδείξεις για ό,τι παρουσιάζεται παρακάτω συμπεριλαμβανομένων και όλων των ενδείξεων και δηλώσεων πρόθεσης.
Α. Ιστορικό
Από την ενεργοποίηση μου ως Πολίτη της Ελλάδος το 1973 μετά την δολοφονία του πατέρα μου Γεωργίου Α. Γεριτσίδη, στόχος μου υπήρξε η προάσπιση του Κράτους και του Έθνους μας στα πλαίσια και μόνο των ορίων που ορίζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παγκοσμίως και η προάσπιση της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης ως στηλοβάτες της όποιας Δημοκρατικής κοινωνίας.
Οι σπουδές μου στον τομέα της ψυχολογίας και της επιστημονικής έρευνας επιλέχθηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, τον οποίο ακολουθώ και θα ακολουθώ για πάντα αφ’ ενός για να κρατηθεί ζωντανή η αποστολή και το κίνητρο που εμφύσησε σε εμένα ο πατέρας μου για την προάσπιση όλων των Ανθρώπων πάση θυσία και πάντα με όπλα την Αλήθεια, την Ειρήνη και την Αντικειμενικότητα, αφ’ ετέρου διότι δεν νοείται ζωή και Ανθρώπινη εξέλιξη σε περιβάλλον όπου αυτές οι αξίες δεν βασιλεύουν στην καθημερινότητα και αρνούμαι να ανέχομαι και να συνυπογράφω μετά της σιωπής μου και της απραξίας μου στα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και την καλλιέργεια της απανταχού δυστυχίας και απελπισίας σε όλα τα επίπεδα ώστε να ωθείται ο Άνθρωπος σε ζωώδη, παρά φύση, άγρια συμπεριφορά.
Ξεκίνησα τον αγώνα μου να πολεμήσω όλες αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που πλήττουν την Ανθρωπότητα από την Ελλάδα, που θεωρώ σπίτι μου και ως εκ τούτου αφετηρία όποιας προσπάθειας κάθαρσης και βελτίωσης του περιβάλλοντος. Πάντα, είχα και έχω πίστη στην καλή φύση του Ανθρώπου όταν ο Άνθρωπος επιτρέπεται να δράσει ως μονάδα ανεξαρτήτως υποχρέωσης ανήκειν σε κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό το οποίο όμως διαπίστωσα είναι ότι η ανάγκη του ανήκειν σε εγκαθιδρυμένα κοινωνικά σύνολα τα οποία λυμαίνονται συγκεκριμένοι αρμοστές της καταπίεσης και ακρωτηριασμού τόσο της προσωπικότητας όσο και της καθημερινής ζωής του Ανθρώπου, έχει εμφυσήσει υπέρτατο φόβο στην κοινωνία και έχει στρεβλώσει πλήρως την ορθή και καλή φύση του Ανθρώπου.
Η Ιστορία παγκοσμίως έχει δείξει πολλάκις ότι η διαδικασία καταπίεσης και βιασμού της καλής φύσης, της ευφυΐας και της προσωπικότητας του Ανθρώπου σε μαζικό επίπεδο ( δηλαδή, σε ολόκληρα κοινωνικά σύνολα όπως κοινωνικές τάξεις, κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτου τάξης, ηλικιακές τάξεις ή έθνη – κράτη ) έχει πάντα οδηγήσει σε έκρηξη αποτίναξης της νοσηρής και επιβεβλημένης παραβίασης της φύσης και της φυσιολογικής εξέλιξης του Ανθρώπου προσωπικά και κοινωνικά, με τεράστιες απώλειες ανθρώπινου δυναμικού, τρομακτική βιαιότητα και αποτρόπαια βάναυση εξάλειψη ολόκληρων μαζών, για να επανέλθει μία επιφανειακή αίσθηση παλινόρθωσης του Δικαίου και της Ελευθερίας και να ξαναρχίσει ο ίδιος φαύλος κύκλος, μέχρι την επόμενη ακόμα πιο αιματηρή, πιο βάναυση και τρομαχτική έκρηξη.
Ως κοινωνική επιστήμων στις μελέτες μου είδα αυτή την τακτική να ανανεώνεται με μαθηματική ακρίβεια και οι απώλειες να αυξάνονται επίσης με μαθηματική ακρίβεια καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης ‘μοντέρνας κοινωνίας’ ( modernity ) με αποκορύφωμα τους τελευταίους αιώνες και μάλιστα τον 20ο με τις μεγαλύτερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις και ακολουθούμενες τρομαχτικά μεγάλες σε αριθμό απώλειες για την επίσης τρομαχτικά βραχύβια και επιφανειακή αίσθηση της επικράτησης του Δικαίου επί του αδίκου της κοινωνίας. Ο λόγος τόσο για τα πρωτοποριακά φιλοσοφικά κινήματα τα οποία μετά την έκπτωση της Εκκλησίας ( ανεξαρτήτου θρησκεύματος αλλά κυρίως των μονοθεϊστικών Εκκλησιών ) μπόρεσαν να εκφραστούν εκ νέου ( αφού η θρησκευτική έκφραση των γελοιοποιήθηκε ή εκφυλίστηκε ή στρεβλώθηκε στα εντελώς αντίθετα μορφώματα από τις κύριες και θετικές θέσεις ) μέσω της επιστήμης και της δεοντολογίας : η άνθηση αυτών, δηλαδή η κατ’ ουσίαν προσπάθεια αποτίναξης της νοσηρής στρεβλωτικής καταπίεσης, άμεσα διαβρώθηκε και αποπνίχτηκε με την έξαρση της βιαιότητας και της αχαλίνωτης έκφρασης κάθε αρνητικού στοιχείου γεγονός το οποίο οδήγησε τόσο στην πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη μαζική πολεμική σύρραξη ( Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ), ακολουθούμενη από την πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη οικονομική καταστροφή ( το λεγόμενο κράχ ) και με παγκόσμιο αποκορύφωμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος όπως ήταν αναμενόμενο σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία ξεπέρασε κατά πολύ τις απώλειες και το αιματοκύλισμα του Α΄.
Κατόπιν επήλθε η αναμενόμενη επιφανειακή επικράτηση του Δικαίου, όλο και πιο επιφανειακή αφού, μετά από αυτό το απέραντο μακελειό η αιματοχυσία συνεχίσθηκε άτυπα και κατακερματισμένα με διάφορους τρόπους ( τέλεση όλων των προγραμματισμένων εκτελέσεων και καθείρξεων που είχαν προγραμματίσει οι ναζί από τους συμμάχους, φυγάδευση και συνέχιση των πειραμάτων των ναζί επιστημόνων, υποδαυλισμός των κοινωνιών οικονομικά με πολλές τοπικές αιματοχυσίες ιδίως σε χώρες φύσει Δημοκρατικές, απαλλαγή των ηττημένων κρατών του Άξονα από πραγματική καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων και τυχόν αποζημιώσεων για τα εκτενή εγκλήματα πολέμων, επιβολή δικτατοριών με μαζικές διώξεις αντιφρονούντων και, στις μέρες μας επιβολή σιωπηλών δικτατοριών στο όνομα της ασφάλειας ή και του Δικαίου με την επισήμως ομολογούμενη καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα οποία τόσο αίμα έχει χυθεί και χύνεται ).
Μελετώντας λοιπόν και βλέποντας όλο αυτό το αίμα που έχει χυθεί και χύνεται και όλο αυτό το δυναμικό που έχει σπαταληθεί και σπαταλείται, θεώρησα από εκείνη ακόμα την νεαρή μου ηλικία ότι το δένδρο της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει πιει αρκετό αίμα δικαίων και αδίκων. Είναι η ώρα να καλλιεργηθεί με τα σύμβολα της Ειρήνης ώστε να μπορέσουμε επιτέλους ως Ανθρωπότητα να γευτούμε τον καρπό που μας επιφυλάσσει, αλλιώς το παραπάνω αίμα, ο παραπάνω πόνος και η παραπάνω θυσία θα το μετατρέψει στον βωμό του Αδίκου και της Ολιγαρχίας στο οποίο όλοι θα αναγκάζονται να πετάνε τα παιδιά τους και τον εαυτό τους.
Χρειάσθηκε όλος αυτός ο καιρός και όλοι οι αγώνες που μέχρι τώρα έχω κάνει σε διάφορα επίπεδα για να συνειδητοποιήσω πώς πρακτικά μπορεί να μεταφραστεί το παραπάνω ώστε με μορφή τύπου / φόρμουλας να μπορούμε να το εφαρμόσουμε και να μην υπάρχει η δικαιολογία ότι η θεωρία δεν έχει πρακτική εφαρμογή.
Όπως κάθε πραγματικός και υπεύθυνος επιστήμονας, δεν πρόκειται να παρουσιάσω ούτε θεωρεία ούτε πρακτική χωρίς απόδειξη της πραγματικότητας αυτής τόσο στην υπάρχουσα κατάσταση όσο και στην δυνατότητα / προγνωστικό της προτεινόμενης αγωγής.
Β. Αποδεικτικό υπάρχουσας κατάστασης
1. Θεωρία
Στην παράθεση της θεωρίας θα φροντίσω να είμαι και σύντομη και ταυτόχρονα να συμπεριλάβω τόσο την Ελληνική όσο και την Παγκόσμια πραγματικότητα τουλάχιστον για τις Δυτικού τύπου / Δυτικού κοινωνικού συστήματος κοινωνίες.
Κάθε χώρα βασίζει την ειρήνη και αρμονία της καθημερινότητας σε ένα σύστημα αξιών βάσει του οποίου δημιουργείται και το διοικητικό και το νομικό / νομοθετικό πλαίσιο της. Σε όλες σχεδόν τις χώρες επισήμως το σύστημα αυτό αξιών είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ακόμα και στις χώρες όπου δεν έχουν υπογραφεί, το σύστημα αξιών παραμένει ανθρωποκεντρικό με ισχυρισμό της προτεραιότητας του Ανθρώπου τουλάχιστον για την διαφύλαξη του.
Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 1948 και μετά έχουν και εμπλουτισθεί και διευρυνθεί ( όχι πάντα με στόχο την βελτίωση της προάσπισης ) αλλά μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι όλες οι μορφές / εκφάνσεις βασίζονται στα εξής ζωτικά και βασικά Δικαιώματα :
Δικαίωμα στην Ζωή
Δικαίωμα στην Ελευθερία
Δικαίωμα στην οικονομική και κοινωνική Αξιοπρέπεια
Όλοι οι Άνθρωποι απολαμβάνουν Ίσα Δικαιώματα και Υποχρεώσεις.
Με μια εύκολη και γρήγορη επισκόπηση των συνταγμάτων ή άλλων αναλόγων εγγράφων των χωρών που δεν έχουν υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα δούμε ότι αυτές οι τέσσερις αρχές αναφέρονται ευθαρσώς με εξαίρεση ίσως έως ένα βαθμό στις κοινωνίες που δέχονται βασιλεία και τιτλοφόρηση ( π.χ. η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ εμπεριέχει τις αρχές αυτές παρ’ όλο που το κράτος αυτό δεν έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ).
Συνεπεία αυτού, και το Ελληνικό Σύνταγμα έχει βασισθεί πλήρως σε αυτές τις αρχές και εάν εξαιρέσουμε τροποποιήσεις αμφίβολης νομιμότητος που έλαβαν χώρα με αμφίβολες διαδικασίες και εμφανή ένδολα κίνητρα ( βλ. διατάξεις του Συντάγματος ψηφισθείσες κατά την διάρκεια της εκάστοτε χούντας και / ή άνευ την διενέργεια δημοψηφίσματος ή άλλης διασφάλισης της Λαϊκής Βούλησης ), γενικώς το Σύνταγμα επιζητεί να διασφαλίσει την βασική εξουσία στον Λαό και την δυνατότητα έννομης ανατροπής αντιλαϊκών νόμων, κυβερνήσεων και άλλων εκφράσεων καταπίεσης.
Δηλαδή και εν ολίγοις :
Η θεωρία μας λέει ότι
α. ο Λαός έχει Δικαίωμα κατ’ ουσίαν υπερ-νομικής βούλησης και υποχρέωση περιχαράκωσης / διασφάλισης του Δικαιώματος του αυτού.
β. τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένα και η επίσημη δήλωση πρόθεσης περιχαράκωσης αυτών δίνει κύρος και δυνατότητα ίδρυσης ολόκληρης κρατικής μηχανής / διεθνών οργανισμών / διεθνών συνασπισμών.
γ. κανένας δεν δρά χωρίς με κάποιο τρόπο να προβάλλει πρόθεση περιχαράκωσης ενός ή περισσοτέρων από τα Δικαιώματα αυτά.
Ιστορικά παραδείγματα ( όπως η προπαγάνδα του ναζισμού ή η προπαγάνδα οποιασδήποτε πειραματικής δραστηριότητας σε μεγάλους πληθυσμούς ) υπάρχουν πολλαπλά και όλα δείχνουν ότι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΙΝΗΤΡΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ / ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΜΕΤΡΩΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗΣ ΕΝΟΣ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
2. εφαρμογή – πράξη
Πέρα από κάθε ιστορική ανάλυση που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εδώ, θα αναφέρουμε και μέρος της αποδεικτικής έρευνας μου όσο και μέρος της δράσης μου.
Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ζωγραφίζουν μία εικόνα πολύ θετική και πολύ εποικοδομητική η οποία όμως απέχει παρασσάγκας από την εικόνα που παρουσιάζει η κοινωνία ( τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως ) στην πραγματικότητα.
Απόδειξη αυτού είναι πολύ εύκολο να παρατεθεί κατ’ αρχάς με απαρίθμηση των αναρίθμητων ατόμων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, την απαρίθμηση των αμέτρητων περιπτώσεων όπου ο Νόμος δεν εφαρμόσθηκε ισότιμα, ή των περιπτώσεων που η νομοθεσία επιβάλλει καθεστώς ανισότητας, αναγκαστικής πενίας προς υπερ-πλουτισμό λίγων ή των περιπτώσεων όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αναλώνεται και παραβιάζεται στον βωμό του κέρδους των λίγων χωρίς εφαρμογή του Νόμου περί πορνείας / πορνογραφίας / εκμεταλλεύσεως ανηλίκων / ειλωτείας / τοκογλυφίας / κλπ. . Επίσης, όταν εφαρμόζεται κάποιος τέτοιος νόμος, εφαρμόζεται άνισα, άδικα ή καταχρηστικά καταπατώντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Επίσης, στον ατομικό τομέα ( δηλαδή, στην περίπτωση εφαρμογής του νόμου μεμονωμένα σε κάθε Πολίτη ) έχουμε πλήρη ανισότητα, ανομία και παράβαση στοιχειωδών Δικαιωμάτων ή Υποχρεώσεων προς υποστήριξη τρίτων σε βάρος των ενδιαφερομένων. Το Κράτος είναι εχθρικό και καταχράται την εξουσία που του έχει δοθεί προς εφαρμογή των νόμων, περιφρονώντας και αγνοώντας την Λαϊκή Βούληση είτε αυτή εκφράζεται μέσω διαδηλώσεων είτε μέσω εκλογών όπου η πλειονότητα απέχει ή φιμώνεται λόγω των περίπλοκων και μη αντικειμενικών εκλογικών νόμων που υπονομεύουν την βασική αρχή της Δημοκρατίας ( δηλαδή, την εξουσία της πλειοψηφίας και όχι την εξουσία της πλειοψηφίας της μειονότητας ).
Απόδειξη αυτού είναι εύκολο να παρατεθεί από αναλύσεις εκλογών / εκλογικών περιφερειών, κλπ. , από την κατάσταση των Πολιτών εάν κάνουμε έρευνα της οικονομικής τους δυνατότητας σε σχέση με την ‘δικτύωση’ τους με άτομα που κατέχουν κρατικά αξιώματα ( δηλαδή, προτίμηση όχι αξιοκρατική αλλά άνιση και ολοκληρωτική, δηλαδή καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ).
Επίσης, απόδειξη είναι η νομικές εκφάνσεις των δικαστικών λειτουργών οι οποίοι εμφανώς παραβαίνουν την νομοθεσία που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν τόσο σε επίπεδο προάσπισης της Εθνικής περιουσίας ( εκχώρηση τεραστίων εθνικών γαιών βασισμένοι και σεβόμενοι έγγραφα καθεστώτων που έχουν ανατραπεί ή κατακτητών ή αυτοκρατοριών που έχουν αποτιναχθεί, όπως η περίπτωση των δασών της Αττικής σε οικογένειες – δυναστείες ιδιωτών όπως η οικογένεια Ηλιοπούλου βάσει ανύπαρκτων ή υπαρκτών χοτζετιών από Τούρκους : του ίδιους αυτούς Τούρκους που οι Έλληνες πολέμησαν για να εκδιώξουν και για να αποτινάξουν, δηλαδή να μη πλέον λαμβάνουν υπ’ όψη τουρκικούς τίτλους και δικαιώματα κατοχής επί Ελληνικών γαιών ).
Άλλη απόδειξη από τις αναρίθμητες που υπάρχουν είναι η δυνατότητα ύπαρξης ατόμων εντός νευραλγικών σημείων της κοινωνίας και μάλιστα του κρατικού – δημόσιου μηχανισμού τα οποία έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση που δεν εκτίουν ποτέ ούτε την εξαγοράζουν αλλιώς και που η φυλάκιση τους αυτή κανονικά τους απαγορεύει πρόσβαση σε ορισμένες θέσεις νομικά.
Η πιο μεγάλη απόδειξη της έκπτωσης της κοινωνίας και της επίσημης καταπάτησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπάρχει εντός του ίδιου του Συντάγματος μετά από αλλοίωση του κατά την διάρκεια της χούντας και την διατήρηση της αλλοίωσης αυτής στην ‘μεταπολίτευση’, ακριβώς όπως διατηρήθηκαν οι διώξεις που ασκήθηκαν από τους ναζί και από τους ‘απελευθερωτές’ αρχηγούς των συμμάχων : ο λόγος στον νόμο περί « ευθύνης υπουργών» ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μια επίσημη ομολογία ότι τον κρατικό μηχανισμό λυμαίνονται ληστές, συνωμότες και δολοφόνοι οι οποίοι συνειδητά είναι τέτοιοι και για αυτό έχουν φροντίσει να θέσουν τους εαυτούς τους πέραν του νόμου, δηλαδή να καταπατήσουν το Δικαίωμα όχι μόνο της ισότητας αλλά και όλα τα άλλα συμπεριλαμβανομένου και του Δικαιώματος της ασφάλειας του Ανθρώπου / Πολίτη αφού είναι ανεξέλεγκτοι να πλήττουν τον Άνθρωπο / Πολίτη ατιμώρητα.
Απλή επισκόπηση ακόμα και της επικαιρότητας ( παρ’ όλη την έλλειψη αντικειμενικότητας και περιεκτικότητας όλων των γεγονότων ) θα εμπλουτίσει τρομακτικά τα παραδείγματα.
Όμως, προς αντιμετώπιση επιχειρημάτων του τύπου ότι κατά βάσιν ο Πολίτης στις προσωπικές του υποθέσεις προστατεύεται ή υπάρχει τρόπος να εκπροσωπηθεί και να βρει Δικαιοσύνη / να προασπίσει τα Δικαιώματα του, εγώ προσωπικά έχω συλλέξει σωρεία αποδείξεων προς το αντίθετο, είναι επίσημες ( δηλαδή, επίσημα έγγραφα του Κράτους, δικογραφίες, καταθέσεις, ισχυρισμοί από κρατικούς παράγοντες / λειτουργούς, δηλώσεις / πράξεις πολιτικών μέχρι και ζωντανές καταγραφές ) και εν γνώσει των ατόμων τα ονόματα των οποίων υπάρχουν σε αυτές.
Συγκεκριμένα, έχω αποδείξεις ότι οι δικηγόροι στο σύνολο τους δεν μαθαίνουν να εφαρμόζουν τον Νόμο αλλά να εκφοβίζουν τους Πολίτες ότι ο Νόμος είναι ανίσχυρος να τους προστατέψει μπροστά στην παντοδυναμία ενός προέδρου αμφίβολης διαφάνειας και επιπέδου διαφθοράς ο οποίος προεδρεύει σε μία δίκη ή αποφαίνεται για μια απόφαση. Έχω αποδείξεις της έκνομης αλληλεγγύης δικαστικών, αστυνομικών και δημοσίων υπαλλήλων στην παρανομία, μέχρι και μαρτυρίες της γαλούχησης των εκπαιδευόμενων δημοσίων υπαλλήλων – λειτουργών στο να μην γνωρίζουν αφ’ ενός τον Νόμο και να μη διστάζουν να παρανομούν για να καλύψουν παρανομία – έγκλημα συναδέλφου / ανωτέρου, αφ’ ετέρου.
Επίσης έχω αποδείξεις ανοιχτής περιφρόνησης / παράβασης του Συντάγματος και πρόθεσης να πράξουν αυτό από όλους ανεξαιρέτως τους υπουργούς ασχέτως κυβέρνησης αλλά ειδικά των τωρινών.
Τα πάντα μπορούν να παρατεθούν άμεσα με αριθμούς πρωτοκόλλου, επιδόσεων δικογράφου και άλλες διαβεβαιώσεις για όποιον ενδιαφέρεται ή δεν έχει και ο ίδιος παρόμοιος αποδείξεις από την καθημερινή ζωή του στο Κράτος μας ή οποιοδήποτε άλλο ( πράγμα φύσει αδύνατο εάν έστω και λίγο ο Άνθρωπος επιδιώκει να μην αποτελεί μέρος των προαναφερομένων ατόμων – συμμοριών και είναι μεγαλύτερος των 15 ετών ).
Συμπεραίνουμε λοιπόν, συγκρίνοντας την θεωρία της ύπαρξης / θέσπισης και προβαλλόμενου σεβασμού στα Ανθρώπινα Δικαιώματα με την πράξη / εφαρμογή των αξιών αυτών παγκοσμίως ότι κατ’ ουσίαν ουδέποτε οι αξίες αυτές εφαρμόσθηκαν, όχι διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή ουτοπικό αλλά απλούστατα διότι οι Λαοί που έχυσαν το αίμα τους για αυτά κατά ένα τεράστιο βαθμό εξαλείφθηκαν και οι υπόλοιποι εξαπατήθηκαν από αυτήν την παγκοσμίου μεγέθους συμμορία καταπατητών.
Ευθαρσώς και επιστημονικά μπορούμε να υποστηρίξουμε επιτυχώς με τις παραπάνω αποδείξεις ότι
ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕ ΝΟΜΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΣΙΩΠΗΡΗΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ / ΤΟΜΕΑ ΑΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΓΙΑ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΙΚΕΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Κάθε ένας ο οποίος πραγματικά επιδιώκει εφαρμογή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τον εαυτό του κατ’ αρχάς αλλά και τους υπολοίπους οφείλει ανεξαρτήτως και μεμονωμένα να διαχωρίσει την θέση του και να δράσει υπέρ αυτών.
Γ. Προτεινόμενη αγωγή ( δηλαδή, τρόπος αντιμετώπισης και πάταξης της νοσηρής κατάστασης )
1. Θεωρία
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η τυπική αντίδραση ( δηλαδή, η βίαιη επίθεση στα άτομα που κυβερνούν, με διάφορες καταλήξεις από θανάτωση των έως πιο ανώδυνα εξορία ) δεν αποδίδει και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ευτελίζει ή διαβρώνει την επίδραση της Λαϊκής Βούλησης με την αντικατάσταση των προηγούμενων εγκληματιών με καινούργιους ή, σε περιπτώσεις επιφανειακής ειρήνης όπως αυτή που διανύουμε τώρα, η εναλλαγή συγκεκριμένων ομάδων στις θέσεις εξουσίας χωρίς καμμία ουσιώδη αλλαγή προς το καλύτερο και πολλές προς το χειρότερο για τον Λαό και το άτομο προσωπικά.
Η διαδικασία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι πλέον πλήρως διαβρωμένη και βεβαρημένη με πλήθος δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην εισέρχεται σε αυτήν κανένα άτομο που να μην είναι διατεθειμένο να καλλιεργήσει και προστατεύσει την σιωπηρή δικτατορία που περιέγραψα. Συνεπώς, ούτε αυτή μπορεί με ασφάλεια να χρησιμοποιηθεί αφού με μηχανισμούς αποδείξιμους με απλή επισκόπηση τόσο των εκλογικών νόμων όσο και των κανονισμών για υποψηφίους – κόμματα είναι αδύνατο να διασφαλισθεί πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής Βούλησης. Εξ άλλου, αυτό είναι εμφανές με την απόλυτη αποφυγή διεξαγωγής δημοψηφίσματος, έστω και στα καθεστώτα νοθείας που βιώνουμε αυτή την εποχή, τουλάχιστον στον Ελληνικό Λαό.
Εάν λοιπόν ούτε τα όπλα ούτε η ψήφος είναι πλέον αποφασιστικά σημεία ελέγχου, το μόνο το οποίο έχει μείνει το οποίο δεν έχει διαβρωθεί είναι η νομοθεσία και το Σύνταγμα :
το Σύνταγμα, έστω και στην αλλοιωμένη μορφή που έχει τώρα, νομιμοποιεί τον κάθε Πολίτη να αγνοήσει και να αντιδράσει, αντιμετωπίζοντας ως εχθρούς του Λαού και του Πολιτεύματος κάθε έναν που τολμάει να καταπατήσει αυτό ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
το Σύνταγμα δεν προϋποθέτει ανάγκη ερμηνείας των βασικών διατάξεων αφού στηρίζεται στον κάθε Πολίτη να το προστατέψει σε περίπτωση που κινδυνεύει τόσο από εξωτερική όσο και από εσωτερική απειλή.
το Σύνταγμα νομιμοποιεί και επιβάλλει ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ / ΠΟΛΙΤΙΚΟ / ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.
το Σύνταγμα κατ’ ουσίαν εμπεριέχει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αλλά εκτός αυτού για όλες τις χώρες που έχουν υπογράψει αυτά έχουν υπερ-νομική και υπέρ-συνταγματική ισχύ. Συνεπώς, ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΥΨΗΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΙΕΡΟΣ ΝΟΜΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Αυτό σημαίνει ότι Δικαιοσύνη και αντίσταση στην σιωπηρή δικτατορία ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΝΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, ΕΑΝ Ο ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ, ΝΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΙ / ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ.
2. Πράξη – Εφαρμογή
Το παραπάνω έχω εφαρμόσει και εφαρμόζω προσωπικά προς απόδειξη της δύναμης που ενυπάρχει στην εφαρμογή της παραπάνω θεωρίας η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας χωρίς την επιφανειακή εφαρμογή της και χωρίς, ει δυνατόν, αιματηρή έκρηξη. Στην ουσία πρόκειται για τον μόνο τρόπο να σπάσει ο φαύλος κύκλος που συντηρεί τις οικογενειακές αυτές δυναστείες που παγκοσμίως παρασιτούν και διαστρεβλώνουν – καταπιέζουν – εγκληματούν για να διατηρηθούν στις θέσεις που πραγματικά ανήκουν σε Δημοκρατικά, Ανθρωποκεντρικά και Θετικά άτομα.
Με την περάτωση της έρευνας μου στο δικηγορικό σώμα, ακολούθησα την παραπάνω θεωρία με τα παρακάτω βήματα :
καλή γνώση του Συντάγματος
καλή γνώση της βασικής ποινικής και αστικής νομοθεσίας ( όχι απ’ έξω )
συστηματική καταγραφή της πορείας μου προς προάσπιση των συμφερόντων / Δικαιωμάτων μου με συνεχείς πρωτοκολλήσεις ώστε κάθε απόπειρα παρανομίας να είναι επισήμως κατεγραμμένη
αποφασιστικότητα και πείσμα και επιμονή.
Αυτό το οποίο διαπίστωσα ως μεμονωμένη Πολίτης, χωρίς την συνοδεία όχλου υποστηρικτικού, χωρίς τον τίτλο του πολιτικού / αξιωματούχου αλλά μόνο με τον τίτλο του Πολίτη είναι το εξής :
κανένας δημόσιος υπάλληλος, δικαστικός υπάλληλος / λειτουργός, πολιτικός ή αξιωματούχος δεν τολμάει να γράψει ότι καταπατάει το Σύνταγμα ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ΕΝΩ ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
όλοι οι προαναφερόμενοι στο 1 θα παρερμηνεύσουν ή απλώς αναφέρουν εσφαλμένα / αποσπασματικά νόμους, κανονισμούς, διατάξεις, νομοθεσίες ή το ίδιο το Σύνταγμα για να αρνηθούν να κάνουν αυτό το οποίο η θέση απαιτεί από αυτούς και αυτό για το οποίο πληρώνονται υπέρογκα.
όλοι οι προαναφερόμενοι θα επιμείνουν με την τακτική του σπασμένου δίσκου σε ήδη καταρριπτέα επιχειρήματα με την ελπίδα ότι ο Πολίτης θα αποκαρδιωθεί ή θα φοβηθεί ή δεν θα έχει πλέον χρόνο να ασχοληθεί ή δεν θα υπάρχει για οποιονδήποτε λόγο. ΕΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΠΙΜΕΙΝΕΙ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Ή ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΡΙΚΩΣ.
όλοι οι προαναφερόμενοι ενεργούν ακριβώς όπως οι συμμορίες, συντονισμένα και εναρμονισμένα. Μόνο όταν πλέον δεν υπάρχει περιθώριο υποστήριξης αυτή η αλληλεγγύη σπάει.
όλοι οι προαναφερόμενοι εξαφανίζονται ή μετατίθονται όταν πλέον η αλληλεγγύη πρόκειται να σπάσει.
όλοι βασίζονται στο να κερδίσουν χρόνο ως το μόνο κατ’ ουσίαν όπλο άμυνας στον Πολίτη που δικαίως επιδιώκει δικαίωση.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΜΜΙΑΣ ΠΡΑΞΗΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΗΝ.
Ακολουθώντας την διαδικασία με όση επιμονή και υπομονή χρειάσθηκε σε κάθε περίπτωση που τα Δικαιώματα μου καταπατήθηκαν ( σε σημείο που να είναι καταγράψιμο και αποδεικτέο με στοιχεία και μαρτυρίες ) μπόρεσα να αποσοβήσω προσωπικές καταστροφές τόσο οικονομικές ( από εφορία και άλλους φορείς ) όσο και γενικότερες καταστροφές σε επίπεδο επαγγελματικό και κοινωνικό όταν λόγω της δράσης μου ως επιστήμονα – επιμορφώτρια υπονομεύτηκα συντονισμένα με την συνεργία άλλων πολιτών, δημοσίων υπηρεσιών, του πολιτικού και δικαστικού σώματος.
Αυτή την στιγμή, χωρίς φόβο και με το συμφέρον της Ελλάδας κατά νου ( δηλαδή, το συμφέρον του κάθε Έλληνα Πολίτη όπως εγώ και μεμονωμένα και σε σύνολο ) επιδίδομαι σε σειρά βημάτων που σκοπεύουν στην αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας τουλάχιστον όπως περιγράφεται στο Σύνταγμα, στις βασικές του Διατάξεις που αφορούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στις ακροτελεύτιες ( ΟΧΙ στις διατάξεις που ενσωματώθηκαν υπό κυβερνήσεις είτε πλήρως αντιλαϊκές είτε εμφανώς μη Δημοκρατικές – μειοδοτικές ).
Συγκεκριμένα, σε κάθε ένα υπουργείο έχει σταλεί μέσω του Προέδρου της Βουλής συγκεκριμένη διακήρυξη που υποδεικνύει σε μορφή γενικής συμπεριφοράς μοτίβου τον τρόπο καταπάτησης του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανά αρμοδιότητα, με την απαίτηση απάντησης και τοποθέτησης ως προς αυτά βάσει Νόμου.
Σε δεύτερη φάση στέλνεται ανά υπουργείο επίσημη ερώτηση / καταγγελία / αναφορά ( αναλόγως με το τι επιτρέπει ο Νόμος ως έννομο συμφέρον και με την ιδιότητα του Πολίτη αυτό εμπεριέχει πολλά ) με συγκεκριμένες παρανομίες – καταπατήσεις του Συντάγματος και / ή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πάλι με συγκεκριμένες απαιτήσεις.
Η τρίτη φάση που πρόκειται να ακολουθηθεί είναι δίωξη από εμένα σε όσους, με την αντίδραση τους – απάντηση τους σε αυτές τις επιστολές δείξουν επισήμως την παρανομία τους.
Η τέταρτη φάση μετά την εξόφθαλμη έκπτωση της Δικαιοσύνης που περιμένω να συμβεί τουλάχιστον σε κάποιους αν όχι όλους τους τομείς, είναι η καταγγελία αυτών ως πραξικοπηματιών – ανατροπέων του Δημοκρατικού Πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό διεθνώς ( η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να μην έχει επίσημο ολοκληρωτικό καθεστώς ).
Η πέμπτη φάση αφορά την τοποθέτηση μαζικώς του Λαού καθ’ ότι ως πραγματικό φιλελεύθερο και δημοκρατικό άτομο αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο Λαός και ο κάθε Λαός να ζει με αυτό που πραγματικά θέλει ακόμα και εάν αυτό είναι να είναι υπηρέτης στον κάθε ένα που αποφασίζει να του επιβληθεί, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΒΕΙ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΑΦΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΔΗΜΑΓΩΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.
____________________________________________
Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στη δεύτερη και τρίτη φάση, και έχω ήδη επιβιώσει από τις επιθέσεις του Κράτους στον επαγγελματικό, οικονομικό και κοινωνικό τομέα, με συνεχείς και σαφείς θρασύτατες και εξόφθαλμες απόπειρες να με αφαιρέσουν βιαίως από τα κοινά εμμέσως με παράνομες χρεώσεις, εξοντωτικές εισφορές, επαγγελματικό αθέμιτο ανταγωνισμό και ψευδείς καταμηνύσεις οι οποίες παρανόμως δεν απορρίπτονται βάσει στοιχείων ( οι δίκες δεν γίνονται ή καθυστερούν με αλλοιωμένα αποσπασματικά πρακτικά, οι υπουργοί αλλάζουν, οι εισαγγελείς παρανομούν και αλληλοκαλύπτονται, κλπ ).
Ο λόγος που δημοσιοποιώ τώρα την δράση μου και τις προθέσεις μου είναι διότι δεν θέλω να έχω την ίδια κατάληξη όπως ο δολοφονηθείς από το ίδιο ακριβώς κράτος / παρακράτος πατέρας μου του οποίου η πραγματική αιτία θανάτου αποκρύφτηκε από κρατικές αναφορές μέχρι και σήμερα και παρουσιάστηκε ως παράπλευρη απώλεια αντί ως στοχοποιημένο θύμα το οποίο θανατώθηκε με βούληση και δόλο.
Επιθυμώ να γίνει γνωστό σε περίπτωση που το όνομα το δικό μου ή της κόρης μου και συναγωνίστριας Πολίτιδος Τάνυας Μαρίας Γεριτσίδου βρεθεί σε λίστα παράπλευρων απωλειών, δυστυχημάτων, ‘τυχαίων’ εγκλημάτων κοινού ποινικού κώδικα, ασθενείας ( χαίρουμε πλήρους υγείας ), ότι η δράση μας δεν είναι δυνατόν να αποτύχει τουλάχιστον στο να προσφέρει σε όσους το επιθυμούν την ελεύθερη βούληση να επιλέξουν τι ζωή θέλουν να ζήσουν χωρίς να χρειασθεί να χύσουν το αίμα τους για αυτό.
Εάν κάτι τέτοιο συμβεί απλώς θα σημάνει το εύρος της απελπισίας αυτών που λυμαίνονται την Ανθρωπότητα και την Ελλάδα ειδικότερα και το εύρος της επιτυχίας δύο μεμονωμένων Πολιτών άνευ άλλης υποστήριξης και άνευ επιζήτησης αυτής ενάντια σε όλους αυτούς που επιστρατεύουν στρατούς και όχλους για να εκφοβίσουν.
Ο Αγώνας μας είναι ειδικά σχεδιασμένος για να μην έχει ούτε ακόλουθους ούτε αρχηγό αλλά να προέρχεται από πραγματικούς Ελεύθερους Ανθρώπους όπως είναι ίδιο του πραγματικού Ελληνικού και κάθε άλλου Ελεύθερου Έθνους.
Ο Αγώνας μας δεν χρειάζεται αρχηγό ούτε συγκεκριμένη ομάδα / παρότρυνση ή οργάνωση. Χρειάζεται μόνο Ελεύθερους, Ενήλικους Ανθρώπους που δεν επιζητούν αρχηγούς αλλά άρχουν επί της δικής τους ζωής και ξέρουν να κρίνουν και να κάνουν επιλογές χωρίς να ακολουθούν αλλά να συμπορεύονται. Κάθε αγώνας των Ελλήνων που πέτυχε έτσι δόθηκε, και απέτυχε μόλις απέκτησε έναν μόνο αρχηγό αντί κάθε Έλληνας να είναι τέτοιος.
Ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέρος της ιδεολογίας μας αυτής, του έργου μας και του αγώνα μας για να γίνει αρχηγός επί οποιουδήποτε θα είναι καπηλευτής όπως ο Ναπολέων της Γαλλικής Λαϊκής Επανάστασης και η οικογένεια Παπανδρέου της ζωής και δολοφονίας του Γρηγορίου Λαμπράκη.
Με πλήρη γνώση και συνείδηση των ανωτέρω, στην Αθήνα την 6η Αυγούστου 2009
Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου
Τάνυα – Μαρία Γεριτσίδου
Α. Ιστορικό
Από την ενεργοποίηση μου ως Πολίτη της Ελλάδος το 1973 μετά την δολοφονία του πατέρα μου Γεωργίου Α. Γεριτσίδη, στόχος μου υπήρξε η προάσπιση του Κράτους και του Έθνους μας στα πλαίσια και μόνο των ορίων που ορίζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα παγκοσμίως και η προάσπιση της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης ως στηλοβάτες της όποιας Δημοκρατικής κοινωνίας.
Οι σπουδές μου στον τομέα της ψυχολογίας και της επιστημονικής έρευνας επιλέχθηκαν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, τον οποίο ακολουθώ και θα ακολουθώ για πάντα αφ’ ενός για να κρατηθεί ζωντανή η αποστολή και το κίνητρο που εμφύσησε σε εμένα ο πατέρας μου για την προάσπιση όλων των Ανθρώπων πάση θυσία και πάντα με όπλα την Αλήθεια, την Ειρήνη και την Αντικειμενικότητα, αφ’ ετέρου διότι δεν νοείται ζωή και Ανθρώπινη εξέλιξη σε περιβάλλον όπου αυτές οι αξίες δεν βασιλεύουν στην καθημερινότητα και αρνούμαι να ανέχομαι και να συνυπογράφω μετά της σιωπής μου και της απραξίας μου στα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και την καλλιέργεια της απανταχού δυστυχίας και απελπισίας σε όλα τα επίπεδα ώστε να ωθείται ο Άνθρωπος σε ζωώδη, παρά φύση, άγρια συμπεριφορά.
Ξεκίνησα τον αγώνα μου να πολεμήσω όλες αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που πλήττουν την Ανθρωπότητα από την Ελλάδα, που θεωρώ σπίτι μου και ως εκ τούτου αφετηρία όποιας προσπάθειας κάθαρσης και βελτίωσης του περιβάλλοντος. Πάντα, είχα και έχω πίστη στην καλή φύση του Ανθρώπου όταν ο Άνθρωπος επιτρέπεται να δράσει ως μονάδα ανεξαρτήτως υποχρέωσης ανήκειν σε κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό το οποίο όμως διαπίστωσα είναι ότι η ανάγκη του ανήκειν σε εγκαθιδρυμένα κοινωνικά σύνολα τα οποία λυμαίνονται συγκεκριμένοι αρμοστές της καταπίεσης και ακρωτηριασμού τόσο της προσωπικότητας όσο και της καθημερινής ζωής του Ανθρώπου, έχει εμφυσήσει υπέρτατο φόβο στην κοινωνία και έχει στρεβλώσει πλήρως την ορθή και καλή φύση του Ανθρώπου.
Η Ιστορία παγκοσμίως έχει δείξει πολλάκις ότι η διαδικασία καταπίεσης και βιασμού της καλής φύσης, της ευφυΐας και της προσωπικότητας του Ανθρώπου σε μαζικό επίπεδο ( δηλαδή, σε ολόκληρα κοινωνικά σύνολα όπως κοινωνικές τάξεις, κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτου τάξης, ηλικιακές τάξεις ή έθνη – κράτη ) έχει πάντα οδηγήσει σε έκρηξη αποτίναξης της νοσηρής και επιβεβλημένης παραβίασης της φύσης και της φυσιολογικής εξέλιξης του Ανθρώπου προσωπικά και κοινωνικά, με τεράστιες απώλειες ανθρώπινου δυναμικού, τρομακτική βιαιότητα και αποτρόπαια βάναυση εξάλειψη ολόκληρων μαζών, για να επανέλθει μία επιφανειακή αίσθηση παλινόρθωσης του Δικαίου και της Ελευθερίας και να ξαναρχίσει ο ίδιος φαύλος κύκλος, μέχρι την επόμενη ακόμα πιο αιματηρή, πιο βάναυση και τρομαχτική έκρηξη.
Ως κοινωνική επιστήμων στις μελέτες μου είδα αυτή την τακτική να ανανεώνεται με μαθηματική ακρίβεια και οι απώλειες να αυξάνονται επίσης με μαθηματική ακρίβεια καθ’ όλη την διάρκεια της λεγόμενης ‘μοντέρνας κοινωνίας’ ( modernity ) με αποκορύφωμα τους τελευταίους αιώνες και μάλιστα τον 20ο με τις μεγαλύτερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις και ακολουθούμενες τρομαχτικά μεγάλες σε αριθμό απώλειες για την επίσης τρομαχτικά βραχύβια και επιφανειακή αίσθηση της επικράτησης του Δικαίου επί του αδίκου της κοινωνίας. Ο λόγος τόσο για τα πρωτοποριακά φιλοσοφικά κινήματα τα οποία μετά την έκπτωση της Εκκλησίας ( ανεξαρτήτου θρησκεύματος αλλά κυρίως των μονοθεϊστικών Εκκλησιών ) μπόρεσαν να εκφραστούν εκ νέου ( αφού η θρησκευτική έκφραση των γελοιοποιήθηκε ή εκφυλίστηκε ή στρεβλώθηκε στα εντελώς αντίθετα μορφώματα από τις κύριες και θετικές θέσεις ) μέσω της επιστήμης και της δεοντολογίας : η άνθηση αυτών, δηλαδή η κατ’ ουσίαν προσπάθεια αποτίναξης της νοσηρής στρεβλωτικής καταπίεσης, άμεσα διαβρώθηκε και αποπνίχτηκε με την έξαρση της βιαιότητας και της αχαλίνωτης έκφρασης κάθε αρνητικού στοιχείου γεγονός το οποίο οδήγησε τόσο στην πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη μαζική πολεμική σύρραξη ( Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ), ακολουθούμενη από την πρώτη μεγάλη καταγεγραμμένη οικονομική καταστροφή ( το λεγόμενο κράχ ) και με παγκόσμιο αποκορύφωμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος όπως ήταν αναμενόμενο σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία ξεπέρασε κατά πολύ τις απώλειες και το αιματοκύλισμα του Α΄.
Κατόπιν επήλθε η αναμενόμενη επιφανειακή επικράτηση του Δικαίου, όλο και πιο επιφανειακή αφού, μετά από αυτό το απέραντο μακελειό η αιματοχυσία συνεχίσθηκε άτυπα και κατακερματισμένα με διάφορους τρόπους ( τέλεση όλων των προγραμματισμένων εκτελέσεων και καθείρξεων που είχαν προγραμματίσει οι ναζί από τους συμμάχους, φυγάδευση και συνέχιση των πειραμάτων των ναζί επιστημόνων, υποδαυλισμός των κοινωνιών οικονομικά με πολλές τοπικές αιματοχυσίες ιδίως σε χώρες φύσει Δημοκρατικές, απαλλαγή των ηττημένων κρατών του Άξονα από πραγματική καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων και τυχόν αποζημιώσεων για τα εκτενή εγκλήματα πολέμων, επιβολή δικτατοριών με μαζικές διώξεις αντιφρονούντων και, στις μέρες μας επιβολή σιωπηλών δικτατοριών στο όνομα της ασφάλειας ή και του Δικαίου με την επισήμως ομολογούμενη καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα οποία τόσο αίμα έχει χυθεί και χύνεται ).
Μελετώντας λοιπόν και βλέποντας όλο αυτό το αίμα που έχει χυθεί και χύνεται και όλο αυτό το δυναμικό που έχει σπαταληθεί και σπαταλείται, θεώρησα από εκείνη ακόμα την νεαρή μου ηλικία ότι το δένδρο της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει πιει αρκετό αίμα δικαίων και αδίκων. Είναι η ώρα να καλλιεργηθεί με τα σύμβολα της Ειρήνης ώστε να μπορέσουμε επιτέλους ως Ανθρωπότητα να γευτούμε τον καρπό που μας επιφυλάσσει, αλλιώς το παραπάνω αίμα, ο παραπάνω πόνος και η παραπάνω θυσία θα το μετατρέψει στον βωμό του Αδίκου και της Ολιγαρχίας στο οποίο όλοι θα αναγκάζονται να πετάνε τα παιδιά τους και τον εαυτό τους.
Χρειάσθηκε όλος αυτός ο καιρός και όλοι οι αγώνες που μέχρι τώρα έχω κάνει σε διάφορα επίπεδα για να συνειδητοποιήσω πώς πρακτικά μπορεί να μεταφραστεί το παραπάνω ώστε με μορφή τύπου / φόρμουλας να μπορούμε να το εφαρμόσουμε και να μην υπάρχει η δικαιολογία ότι η θεωρία δεν έχει πρακτική εφαρμογή.
Όπως κάθε πραγματικός και υπεύθυνος επιστήμονας, δεν πρόκειται να παρουσιάσω ούτε θεωρεία ούτε πρακτική χωρίς απόδειξη της πραγματικότητας αυτής τόσο στην υπάρχουσα κατάσταση όσο και στην δυνατότητα / προγνωστικό της προτεινόμενης αγωγής.
Β. Αποδεικτικό υπάρχουσας κατάστασης
1. Θεωρία
Στην παράθεση της θεωρίας θα φροντίσω να είμαι και σύντομη και ταυτόχρονα να συμπεριλάβω τόσο την Ελληνική όσο και την Παγκόσμια πραγματικότητα τουλάχιστον για τις Δυτικού τύπου / Δυτικού κοινωνικού συστήματος κοινωνίες.
Κάθε χώρα βασίζει την ειρήνη και αρμονία της καθημερινότητας σε ένα σύστημα αξιών βάσει του οποίου δημιουργείται και το διοικητικό και το νομικό / νομοθετικό πλαίσιο της. Σε όλες σχεδόν τις χώρες επισήμως το σύστημα αυτό αξιών είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ακόμα και στις χώρες όπου δεν έχουν υπογραφεί, το σύστημα αξιών παραμένει ανθρωποκεντρικό με ισχυρισμό της προτεραιότητας του Ανθρώπου τουλάχιστον για την διαφύλαξη του.
Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 1948 και μετά έχουν και εμπλουτισθεί και διευρυνθεί ( όχι πάντα με στόχο την βελτίωση της προάσπισης ) αλλά μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι όλες οι μορφές / εκφάνσεις βασίζονται στα εξής ζωτικά και βασικά Δικαιώματα :
Δικαίωμα στην Ζωή
Δικαίωμα στην Ελευθερία
Δικαίωμα στην οικονομική και κοινωνική Αξιοπρέπεια
Όλοι οι Άνθρωποι απολαμβάνουν Ίσα Δικαιώματα και Υποχρεώσεις.
Με μια εύκολη και γρήγορη επισκόπηση των συνταγμάτων ή άλλων αναλόγων εγγράφων των χωρών που δεν έχουν υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα δούμε ότι αυτές οι τέσσερις αρχές αναφέρονται ευθαρσώς με εξαίρεση ίσως έως ένα βαθμό στις κοινωνίες που δέχονται βασιλεία και τιτλοφόρηση ( π.χ. η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ εμπεριέχει τις αρχές αυτές παρ’ όλο που το κράτος αυτό δεν έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ).
Συνεπεία αυτού, και το Ελληνικό Σύνταγμα έχει βασισθεί πλήρως σε αυτές τις αρχές και εάν εξαιρέσουμε τροποποιήσεις αμφίβολης νομιμότητος που έλαβαν χώρα με αμφίβολες διαδικασίες και εμφανή ένδολα κίνητρα ( βλ. διατάξεις του Συντάγματος ψηφισθείσες κατά την διάρκεια της εκάστοτε χούντας και / ή άνευ την διενέργεια δημοψηφίσματος ή άλλης διασφάλισης της Λαϊκής Βούλησης ), γενικώς το Σύνταγμα επιζητεί να διασφαλίσει την βασική εξουσία στον Λαό και την δυνατότητα έννομης ανατροπής αντιλαϊκών νόμων, κυβερνήσεων και άλλων εκφράσεων καταπίεσης.
Δηλαδή και εν ολίγοις :
Η θεωρία μας λέει ότι
α. ο Λαός έχει Δικαίωμα κατ’ ουσίαν υπερ-νομικής βούλησης και υποχρέωση περιχαράκωσης / διασφάλισης του Δικαιώματος του αυτού.
β. τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένα και η επίσημη δήλωση πρόθεσης περιχαράκωσης αυτών δίνει κύρος και δυνατότητα ίδρυσης ολόκληρης κρατικής μηχανής / διεθνών οργανισμών / διεθνών συνασπισμών.
γ. κανένας δεν δρά χωρίς με κάποιο τρόπο να προβάλλει πρόθεση περιχαράκωσης ενός ή περισσοτέρων από τα Δικαιώματα αυτά.
Ιστορικά παραδείγματα ( όπως η προπαγάνδα του ναζισμού ή η προπαγάνδα οποιασδήποτε πειραματικής δραστηριότητας σε μεγάλους πληθυσμούς ) υπάρχουν πολλαπλά και όλα δείχνουν ότι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΙΝΗΤΡΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΕ ΠΡΑΞΗ / ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΜΕΤΡΩΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗΣ ΕΝΟΣ Ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
2. εφαρμογή – πράξη
Πέρα από κάθε ιστορική ανάλυση που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εδώ, θα αναφέρουμε και μέρος της αποδεικτικής έρευνας μου όσο και μέρος της δράσης μου.
Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ζωγραφίζουν μία εικόνα πολύ θετική και πολύ εποικοδομητική η οποία όμως απέχει παρασσάγκας από την εικόνα που παρουσιάζει η κοινωνία ( τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως ) στην πραγματικότητα.
Απόδειξη αυτού είναι πολύ εύκολο να παρατεθεί κατ’ αρχάς με απαρίθμηση των αναρίθμητων ατόμων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, την απαρίθμηση των αμέτρητων περιπτώσεων όπου ο Νόμος δεν εφαρμόσθηκε ισότιμα, ή των περιπτώσεων που η νομοθεσία επιβάλλει καθεστώς ανισότητας, αναγκαστικής πενίας προς υπερ-πλουτισμό λίγων ή των περιπτώσεων όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αναλώνεται και παραβιάζεται στον βωμό του κέρδους των λίγων χωρίς εφαρμογή του Νόμου περί πορνείας / πορνογραφίας / εκμεταλλεύσεως ανηλίκων / ειλωτείας / τοκογλυφίας / κλπ. . Επίσης, όταν εφαρμόζεται κάποιος τέτοιος νόμος, εφαρμόζεται άνισα, άδικα ή καταχρηστικά καταπατώντας τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο όνομα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Επίσης, στον ατομικό τομέα ( δηλαδή, στην περίπτωση εφαρμογής του νόμου μεμονωμένα σε κάθε Πολίτη ) έχουμε πλήρη ανισότητα, ανομία και παράβαση στοιχειωδών Δικαιωμάτων ή Υποχρεώσεων προς υποστήριξη τρίτων σε βάρος των ενδιαφερομένων. Το Κράτος είναι εχθρικό και καταχράται την εξουσία που του έχει δοθεί προς εφαρμογή των νόμων, περιφρονώντας και αγνοώντας την Λαϊκή Βούληση είτε αυτή εκφράζεται μέσω διαδηλώσεων είτε μέσω εκλογών όπου η πλειονότητα απέχει ή φιμώνεται λόγω των περίπλοκων και μη αντικειμενικών εκλογικών νόμων που υπονομεύουν την βασική αρχή της Δημοκρατίας ( δηλαδή, την εξουσία της πλειοψηφίας και όχι την εξουσία της πλειοψηφίας της μειονότητας ).
Απόδειξη αυτού είναι εύκολο να παρατεθεί από αναλύσεις εκλογών / εκλογικών περιφερειών, κλπ. , από την κατάσταση των Πολιτών εάν κάνουμε έρευνα της οικονομικής τους δυνατότητας σε σχέση με την ‘δικτύωση’ τους με άτομα που κατέχουν κρατικά αξιώματα ( δηλαδή, προτίμηση όχι αξιοκρατική αλλά άνιση και ολοκληρωτική, δηλαδή καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ).
Επίσης, απόδειξη είναι η νομικές εκφάνσεις των δικαστικών λειτουργών οι οποίοι εμφανώς παραβαίνουν την νομοθεσία που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν τόσο σε επίπεδο προάσπισης της Εθνικής περιουσίας ( εκχώρηση τεραστίων εθνικών γαιών βασισμένοι και σεβόμενοι έγγραφα καθεστώτων που έχουν ανατραπεί ή κατακτητών ή αυτοκρατοριών που έχουν αποτιναχθεί, όπως η περίπτωση των δασών της Αττικής σε οικογένειες – δυναστείες ιδιωτών όπως η οικογένεια Ηλιοπούλου βάσει ανύπαρκτων ή υπαρκτών χοτζετιών από Τούρκους : του ίδιους αυτούς Τούρκους που οι Έλληνες πολέμησαν για να εκδιώξουν και για να αποτινάξουν, δηλαδή να μη πλέον λαμβάνουν υπ’ όψη τουρκικούς τίτλους και δικαιώματα κατοχής επί Ελληνικών γαιών ).
Άλλη απόδειξη από τις αναρίθμητες που υπάρχουν είναι η δυνατότητα ύπαρξης ατόμων εντός νευραλγικών σημείων της κοινωνίας και μάλιστα του κρατικού – δημόσιου μηχανισμού τα οποία έχουν καταδικαστεί σε φυλάκιση που δεν εκτίουν ποτέ ούτε την εξαγοράζουν αλλιώς και που η φυλάκιση τους αυτή κανονικά τους απαγορεύει πρόσβαση σε ορισμένες θέσεις νομικά.
Η πιο μεγάλη απόδειξη της έκπτωσης της κοινωνίας και της επίσημης καταπάτησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπάρχει εντός του ίδιου του Συντάγματος μετά από αλλοίωση του κατά την διάρκεια της χούντας και την διατήρηση της αλλοίωσης αυτής στην ‘μεταπολίτευση’, ακριβώς όπως διατηρήθηκαν οι διώξεις που ασκήθηκαν από τους ναζί και από τους ‘απελευθερωτές’ αρχηγούς των συμμάχων : ο λόγος στον νόμο περί « ευθύνης υπουργών» ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μια επίσημη ομολογία ότι τον κρατικό μηχανισμό λυμαίνονται ληστές, συνωμότες και δολοφόνοι οι οποίοι συνειδητά είναι τέτοιοι και για αυτό έχουν φροντίσει να θέσουν τους εαυτούς τους πέραν του νόμου, δηλαδή να καταπατήσουν το Δικαίωμα όχι μόνο της ισότητας αλλά και όλα τα άλλα συμπεριλαμβανομένου και του Δικαιώματος της ασφάλειας του Ανθρώπου / Πολίτη αφού είναι ανεξέλεγκτοι να πλήττουν τον Άνθρωπο / Πολίτη ατιμώρητα.
Απλή επισκόπηση ακόμα και της επικαιρότητας ( παρ’ όλη την έλλειψη αντικειμενικότητας και περιεκτικότητας όλων των γεγονότων ) θα εμπλουτίσει τρομακτικά τα παραδείγματα.
Όμως, προς αντιμετώπιση επιχειρημάτων του τύπου ότι κατά βάσιν ο Πολίτης στις προσωπικές του υποθέσεις προστατεύεται ή υπάρχει τρόπος να εκπροσωπηθεί και να βρει Δικαιοσύνη / να προασπίσει τα Δικαιώματα του, εγώ προσωπικά έχω συλλέξει σωρεία αποδείξεων προς το αντίθετο, είναι επίσημες ( δηλαδή, επίσημα έγγραφα του Κράτους, δικογραφίες, καταθέσεις, ισχυρισμοί από κρατικούς παράγοντες / λειτουργούς, δηλώσεις / πράξεις πολιτικών μέχρι και ζωντανές καταγραφές ) και εν γνώσει των ατόμων τα ονόματα των οποίων υπάρχουν σε αυτές.
Συγκεκριμένα, έχω αποδείξεις ότι οι δικηγόροι στο σύνολο τους δεν μαθαίνουν να εφαρμόζουν τον Νόμο αλλά να εκφοβίζουν τους Πολίτες ότι ο Νόμος είναι ανίσχυρος να τους προστατέψει μπροστά στην παντοδυναμία ενός προέδρου αμφίβολης διαφάνειας και επιπέδου διαφθοράς ο οποίος προεδρεύει σε μία δίκη ή αποφαίνεται για μια απόφαση. Έχω αποδείξεις της έκνομης αλληλεγγύης δικαστικών, αστυνομικών και δημοσίων υπαλλήλων στην παρανομία, μέχρι και μαρτυρίες της γαλούχησης των εκπαιδευόμενων δημοσίων υπαλλήλων – λειτουργών στο να μην γνωρίζουν αφ’ ενός τον Νόμο και να μη διστάζουν να παρανομούν για να καλύψουν παρανομία – έγκλημα συναδέλφου / ανωτέρου, αφ’ ετέρου.
Επίσης έχω αποδείξεις ανοιχτής περιφρόνησης / παράβασης του Συντάγματος και πρόθεσης να πράξουν αυτό από όλους ανεξαιρέτως τους υπουργούς ασχέτως κυβέρνησης αλλά ειδικά των τωρινών.
Τα πάντα μπορούν να παρατεθούν άμεσα με αριθμούς πρωτοκόλλου, επιδόσεων δικογράφου και άλλες διαβεβαιώσεις για όποιον ενδιαφέρεται ή δεν έχει και ο ίδιος παρόμοιος αποδείξεις από την καθημερινή ζωή του στο Κράτος μας ή οποιοδήποτε άλλο ( πράγμα φύσει αδύνατο εάν έστω και λίγο ο Άνθρωπος επιδιώκει να μην αποτελεί μέρος των προαναφερομένων ατόμων – συμμοριών και είναι μεγαλύτερος των 15 ετών ).
Συμπεραίνουμε λοιπόν, συγκρίνοντας την θεωρία της ύπαρξης / θέσπισης και προβαλλόμενου σεβασμού στα Ανθρώπινα Δικαιώματα με την πράξη / εφαρμογή των αξιών αυτών παγκοσμίως ότι κατ’ ουσίαν ουδέποτε οι αξίες αυτές εφαρμόσθηκαν, όχι διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή ουτοπικό αλλά απλούστατα διότι οι Λαοί που έχυσαν το αίμα τους για αυτά κατά ένα τεράστιο βαθμό εξαλείφθηκαν και οι υπόλοιποι εξαπατήθηκαν από αυτήν την παγκοσμίου μεγέθους συμμορία καταπατητών.
Ευθαρσώς και επιστημονικά μπορούμε να υποστηρίξουμε επιτυχώς με τις παραπάνω αποδείξεις ότι
ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕ ΝΟΜΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΣΙΩΠΗΡΗΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ / ΤΟΜΕΑ ΑΝΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΓΙΑ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΙΚΕΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Κάθε ένας ο οποίος πραγματικά επιδιώκει εφαρμογή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τον εαυτό του κατ’ αρχάς αλλά και τους υπολοίπους οφείλει ανεξαρτήτως και μεμονωμένα να διαχωρίσει την θέση του και να δράσει υπέρ αυτών.
Γ. Προτεινόμενη αγωγή ( δηλαδή, τρόπος αντιμετώπισης και πάταξης της νοσηρής κατάστασης )
1. Θεωρία
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η τυπική αντίδραση ( δηλαδή, η βίαιη επίθεση στα άτομα που κυβερνούν, με διάφορες καταλήξεις από θανάτωση των έως πιο ανώδυνα εξορία ) δεν αποδίδει και σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ευτελίζει ή διαβρώνει την επίδραση της Λαϊκής Βούλησης με την αντικατάσταση των προηγούμενων εγκληματιών με καινούργιους ή, σε περιπτώσεις επιφανειακής ειρήνης όπως αυτή που διανύουμε τώρα, η εναλλαγή συγκεκριμένων ομάδων στις θέσεις εξουσίας χωρίς καμμία ουσιώδη αλλαγή προς το καλύτερο και πολλές προς το χειρότερο για τον Λαό και το άτομο προσωπικά.
Η διαδικασία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι πλέον πλήρως διαβρωμένη και βεβαρημένη με πλήθος δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην εισέρχεται σε αυτήν κανένα άτομο που να μην είναι διατεθειμένο να καλλιεργήσει και προστατεύσει την σιωπηρή δικτατορία που περιέγραψα. Συνεπώς, ούτε αυτή μπορεί με ασφάλεια να χρησιμοποιηθεί αφού με μηχανισμούς αποδείξιμους με απλή επισκόπηση τόσο των εκλογικών νόμων όσο και των κανονισμών για υποψηφίους – κόμματα είναι αδύνατο να διασφαλισθεί πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής Βούλησης. Εξ άλλου, αυτό είναι εμφανές με την απόλυτη αποφυγή διεξαγωγής δημοψηφίσματος, έστω και στα καθεστώτα νοθείας που βιώνουμε αυτή την εποχή, τουλάχιστον στον Ελληνικό Λαό.
Εάν λοιπόν ούτε τα όπλα ούτε η ψήφος είναι πλέον αποφασιστικά σημεία ελέγχου, το μόνο το οποίο έχει μείνει το οποίο δεν έχει διαβρωθεί είναι η νομοθεσία και το Σύνταγμα :
το Σύνταγμα, έστω και στην αλλοιωμένη μορφή που έχει τώρα, νομιμοποιεί τον κάθε Πολίτη να αγνοήσει και να αντιδράσει, αντιμετωπίζοντας ως εχθρούς του Λαού και του Πολιτεύματος κάθε έναν που τολμάει να καταπατήσει αυτό ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
το Σύνταγμα δεν προϋποθέτει ανάγκη ερμηνείας των βασικών διατάξεων αφού στηρίζεται στον κάθε Πολίτη να το προστατέψει σε περίπτωση που κινδυνεύει τόσο από εξωτερική όσο και από εσωτερική απειλή.
το Σύνταγμα νομιμοποιεί και επιβάλλει ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ / ΠΟΛΙΤΙΚΟ / ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.
το Σύνταγμα κατ’ ουσίαν εμπεριέχει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αλλά εκτός αυτού για όλες τις χώρες που έχουν υπογράψει αυτά έχουν υπερ-νομική και υπέρ-συνταγματική ισχύ. Συνεπώς, ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΥΨΗΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΙΕΡΟΣ ΝΟΜΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Αυτό σημαίνει ότι Δικαιοσύνη και αντίσταση στην σιωπηρή δικτατορία ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΝΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, ΕΑΝ Ο ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ, ΝΑ ΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΙ / ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ.
2. Πράξη – Εφαρμογή
Το παραπάνω έχω εφαρμόσει και εφαρμόζω προσωπικά προς απόδειξη της δύναμης που ενυπάρχει στην εφαρμογή της παραπάνω θεωρίας η οποία στοχεύει στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας χωρίς την επιφανειακή εφαρμογή της και χωρίς, ει δυνατόν, αιματηρή έκρηξη. Στην ουσία πρόκειται για τον μόνο τρόπο να σπάσει ο φαύλος κύκλος που συντηρεί τις οικογενειακές αυτές δυναστείες που παγκοσμίως παρασιτούν και διαστρεβλώνουν – καταπιέζουν – εγκληματούν για να διατηρηθούν στις θέσεις που πραγματικά ανήκουν σε Δημοκρατικά, Ανθρωποκεντρικά και Θετικά άτομα.
Με την περάτωση της έρευνας μου στο δικηγορικό σώμα, ακολούθησα την παραπάνω θεωρία με τα παρακάτω βήματα :
καλή γνώση του Συντάγματος
καλή γνώση της βασικής ποινικής και αστικής νομοθεσίας ( όχι απ’ έξω )
συστηματική καταγραφή της πορείας μου προς προάσπιση των συμφερόντων / Δικαιωμάτων μου με συνεχείς πρωτοκολλήσεις ώστε κάθε απόπειρα παρανομίας να είναι επισήμως κατεγραμμένη
αποφασιστικότητα και πείσμα και επιμονή.
Αυτό το οποίο διαπίστωσα ως μεμονωμένη Πολίτης, χωρίς την συνοδεία όχλου υποστηρικτικού, χωρίς τον τίτλο του πολιτικού / αξιωματούχου αλλά μόνο με τον τίτλο του Πολίτη είναι το εξής :
κανένας δημόσιος υπάλληλος, δικαστικός υπάλληλος / λειτουργός, πολιτικός ή αξιωματούχος δεν τολμάει να γράψει ότι καταπατάει το Σύνταγμα ή τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ΕΝΩ ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ.
όλοι οι προαναφερόμενοι στο 1 θα παρερμηνεύσουν ή απλώς αναφέρουν εσφαλμένα / αποσπασματικά νόμους, κανονισμούς, διατάξεις, νομοθεσίες ή το ίδιο το Σύνταγμα για να αρνηθούν να κάνουν αυτό το οποίο η θέση απαιτεί από αυτούς και αυτό για το οποίο πληρώνονται υπέρογκα.
όλοι οι προαναφερόμενοι θα επιμείνουν με την τακτική του σπασμένου δίσκου σε ήδη καταρριπτέα επιχειρήματα με την ελπίδα ότι ο Πολίτης θα αποκαρδιωθεί ή θα φοβηθεί ή δεν θα έχει πλέον χρόνο να ασχοληθεί ή δεν θα υπάρχει για οποιονδήποτε λόγο. ΕΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΠΙΜΕΙΝΕΙ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Ή ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΡΙΚΩΣ.
όλοι οι προαναφερόμενοι ενεργούν ακριβώς όπως οι συμμορίες, συντονισμένα και εναρμονισμένα. Μόνο όταν πλέον δεν υπάρχει περιθώριο υποστήριξης αυτή η αλληλεγγύη σπάει.
όλοι οι προαναφερόμενοι εξαφανίζονται ή μετατίθονται όταν πλέον η αλληλεγγύη πρόκειται να σπάσει.
όλοι βασίζονται στο να κερδίσουν χρόνο ως το μόνο κατ’ ουσίαν όπλο άμυνας στον Πολίτη που δικαίως επιδιώκει δικαίωση.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΜΜΙΑΣ ΠΡΑΞΗΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΗΝ.
Ακολουθώντας την διαδικασία με όση επιμονή και υπομονή χρειάσθηκε σε κάθε περίπτωση που τα Δικαιώματα μου καταπατήθηκαν ( σε σημείο που να είναι καταγράψιμο και αποδεικτέο με στοιχεία και μαρτυρίες ) μπόρεσα να αποσοβήσω προσωπικές καταστροφές τόσο οικονομικές ( από εφορία και άλλους φορείς ) όσο και γενικότερες καταστροφές σε επίπεδο επαγγελματικό και κοινωνικό όταν λόγω της δράσης μου ως επιστήμονα – επιμορφώτρια υπονομεύτηκα συντονισμένα με την συνεργία άλλων πολιτών, δημοσίων υπηρεσιών, του πολιτικού και δικαστικού σώματος.
Αυτή την στιγμή, χωρίς φόβο και με το συμφέρον της Ελλάδας κατά νου ( δηλαδή, το συμφέρον του κάθε Έλληνα Πολίτη όπως εγώ και μεμονωμένα και σε σύνολο ) επιδίδομαι σε σειρά βημάτων που σκοπεύουν στην αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας τουλάχιστον όπως περιγράφεται στο Σύνταγμα, στις βασικές του Διατάξεις που αφορούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και στις ακροτελεύτιες ( ΟΧΙ στις διατάξεις που ενσωματώθηκαν υπό κυβερνήσεις είτε πλήρως αντιλαϊκές είτε εμφανώς μη Δημοκρατικές – μειοδοτικές ).
Συγκεκριμένα, σε κάθε ένα υπουργείο έχει σταλεί μέσω του Προέδρου της Βουλής συγκεκριμένη διακήρυξη που υποδεικνύει σε μορφή γενικής συμπεριφοράς μοτίβου τον τρόπο καταπάτησης του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανά αρμοδιότητα, με την απαίτηση απάντησης και τοποθέτησης ως προς αυτά βάσει Νόμου.
Σε δεύτερη φάση στέλνεται ανά υπουργείο επίσημη ερώτηση / καταγγελία / αναφορά ( αναλόγως με το τι επιτρέπει ο Νόμος ως έννομο συμφέρον και με την ιδιότητα του Πολίτη αυτό εμπεριέχει πολλά ) με συγκεκριμένες παρανομίες – καταπατήσεις του Συντάγματος και / ή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πάλι με συγκεκριμένες απαιτήσεις.
Η τρίτη φάση που πρόκειται να ακολουθηθεί είναι δίωξη από εμένα σε όσους, με την αντίδραση τους – απάντηση τους σε αυτές τις επιστολές δείξουν επισήμως την παρανομία τους.
Η τέταρτη φάση μετά την εξόφθαλμη έκπτωση της Δικαιοσύνης που περιμένω να συμβεί τουλάχιστον σε κάποιους αν όχι όλους τους τομείς, είναι η καταγγελία αυτών ως πραξικοπηματιών – ανατροπέων του Δημοκρατικού Πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό διεθνώς ( η Ελλάδα έχει δεσμευτεί να μην έχει επίσημο ολοκληρωτικό καθεστώς ).
Η πέμπτη φάση αφορά την τοποθέτηση μαζικώς του Λαού καθ’ ότι ως πραγματικό φιλελεύθερο και δημοκρατικό άτομο αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο Λαός και ο κάθε Λαός να ζει με αυτό που πραγματικά θέλει ακόμα και εάν αυτό είναι να είναι υπηρέτης στον κάθε ένα που αποφασίζει να του επιβληθεί, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΒΕΙ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΒΙΩΣΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΑΦΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΔΗΜΑΓΩΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ.
____________________________________________
Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στη δεύτερη και τρίτη φάση, και έχω ήδη επιβιώσει από τις επιθέσεις του Κράτους στον επαγγελματικό, οικονομικό και κοινωνικό τομέα, με συνεχείς και σαφείς θρασύτατες και εξόφθαλμες απόπειρες να με αφαιρέσουν βιαίως από τα κοινά εμμέσως με παράνομες χρεώσεις, εξοντωτικές εισφορές, επαγγελματικό αθέμιτο ανταγωνισμό και ψευδείς καταμηνύσεις οι οποίες παρανόμως δεν απορρίπτονται βάσει στοιχείων ( οι δίκες δεν γίνονται ή καθυστερούν με αλλοιωμένα αποσπασματικά πρακτικά, οι υπουργοί αλλάζουν, οι εισαγγελείς παρανομούν και αλληλοκαλύπτονται, κλπ ).
Ο λόγος που δημοσιοποιώ τώρα την δράση μου και τις προθέσεις μου είναι διότι δεν θέλω να έχω την ίδια κατάληξη όπως ο δολοφονηθείς από το ίδιο ακριβώς κράτος / παρακράτος πατέρας μου του οποίου η πραγματική αιτία θανάτου αποκρύφτηκε από κρατικές αναφορές μέχρι και σήμερα και παρουσιάστηκε ως παράπλευρη απώλεια αντί ως στοχοποιημένο θύμα το οποίο θανατώθηκε με βούληση και δόλο.
Επιθυμώ να γίνει γνωστό σε περίπτωση που το όνομα το δικό μου ή της κόρης μου και συναγωνίστριας Πολίτιδος Τάνυας Μαρίας Γεριτσίδου βρεθεί σε λίστα παράπλευρων απωλειών, δυστυχημάτων, ‘τυχαίων’ εγκλημάτων κοινού ποινικού κώδικα, ασθενείας ( χαίρουμε πλήρους υγείας ), ότι η δράση μας δεν είναι δυνατόν να αποτύχει τουλάχιστον στο να προσφέρει σε όσους το επιθυμούν την ελεύθερη βούληση να επιλέξουν τι ζωή θέλουν να ζήσουν χωρίς να χρειασθεί να χύσουν το αίμα τους για αυτό.
Εάν κάτι τέτοιο συμβεί απλώς θα σημάνει το εύρος της απελπισίας αυτών που λυμαίνονται την Ανθρωπότητα και την Ελλάδα ειδικότερα και το εύρος της επιτυχίας δύο μεμονωμένων Πολιτών άνευ άλλης υποστήριξης και άνευ επιζήτησης αυτής ενάντια σε όλους αυτούς που επιστρατεύουν στρατούς και όχλους για να εκφοβίσουν.
Ο Αγώνας μας είναι ειδικά σχεδιασμένος για να μην έχει ούτε ακόλουθους ούτε αρχηγό αλλά να προέρχεται από πραγματικούς Ελεύθερους Ανθρώπους όπως είναι ίδιο του πραγματικού Ελληνικού και κάθε άλλου Ελεύθερου Έθνους.
Ο Αγώνας μας δεν χρειάζεται αρχηγό ούτε συγκεκριμένη ομάδα / παρότρυνση ή οργάνωση. Χρειάζεται μόνο Ελεύθερους, Ενήλικους Ανθρώπους που δεν επιζητούν αρχηγούς αλλά άρχουν επί της δικής τους ζωής και ξέρουν να κρίνουν και να κάνουν επιλογές χωρίς να ακολουθούν αλλά να συμπορεύονται. Κάθε αγώνας των Ελλήνων που πέτυχε έτσι δόθηκε, και απέτυχε μόλις απέκτησε έναν μόνο αρχηγό αντί κάθε Έλληνας να είναι τέτοιος.
Ο οποιοσδήποτε χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέρος της ιδεολογίας μας αυτής, του έργου μας και του αγώνα μας για να γίνει αρχηγός επί οποιουδήποτε θα είναι καπηλευτής όπως ο Ναπολέων της Γαλλικής Λαϊκής Επανάστασης και η οικογένεια Παπανδρέου της ζωής και δολοφονίας του Γρηγορίου Λαμπράκη.
Με πλήρη γνώση και συνείδηση των ανωτέρω, στην Αθήνα την 6η Αυγούστου 2009
Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου
Τάνυα – Μαρία Γεριτσίδου
Sunday, May 31, 2009
Ευρωεκλογές 2009
Το editorial του Ιουνίου έχει τον τίτλο αυτό διότι παντός είδους εκλογές οφείλουν να είναι ευκαιρία και λόγος μιας ενδελεχούς ανασκόπησης και εκτίμησης τόσο της πολιτικής κατάστασης όσο και της κοινωνικοοικονομικής πορείας της κοινωνίας στην οποία ζεί ο Πολίτης που καλείται να συμμετάσχει σε αυτές.
Κατ’ αρχάς πρίν κάνουμε οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια πρέπει να δούμε τι είναι πραγματικά οι εκλογές και τι έχουν καταντήσει να είναι : σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες ο θεσμός των εκλογών και των δημοψηφισμάτων παντός είδους είναι το δυνατότερο και σοβαρότερο όπλο του Λαού για να εκφράσει ευθέως και αμέσως την βούληση του. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα των εκλογών θεωρούνται και πρέπει να είναι ιερά αφού είναι η πραγματική βούληση του Λαού / Δήμου.
Όμως έχουμε πολλάκις αποδείξει ότι δεν υπάρχει Δημοκρατία στην Ελλάδα ( και σε άλλες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές, αλλά αυτή την στιγμή μας ενδιαφέρει η χώρα μας ). Αυτό είναι εμφανές στην καθημερινότητα μας και εκφράζεται πλήρως στην οικονομία μας όπου η στρωματοποίηση γίνεται όλο και πιο ακραία, με λίγους πλούσιους και πολλούς φτωχούς, όπως σε κάθε Ολιγοκρατία που έχει καταγράψει η Ιστορία.
Τι λοιπόν είναι οι εκλογές όταν δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία ;
Σαφώς δεν μπορούμε να πούμε ότι εκφράζει την Λαϊκή βούληση, γεγονός που έχει αποδειχθεί εμπράκτως πολλές φορές στην πολιτική ιστορία των τελευταίων ετών όπου ακόμα και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα ( σε πείσμα όλων των πιέσεων ) δεν αντικατοπτρίζει αυτό το οποίο θέλουν οι λίγοι κρατούντες, είτε αγνοείται θρασύτατα είτε οι εκλογές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι να αποκτηθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τι λοιπόν είναι πραγματικά οι εκλογές στην πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά και όχι στην θεωρεία την οποία θα έπρεπε να εφαρμόζεται ;
Οι εκλογές είναι το όπιο του Λαού.
Όπως κάποτε όπιο ήταν η θρασύτατη και απροκάλυπτη διαστροφή των θρησκευτικών θέσεων, προθέσεων και υποχρεώσεων σε σημείο πραγματικής κοινωνικής παθολογίας ( ιδίως σε ιστορικές περιπτώσεις όπως παλαιότερα οι Σταυροφορίες και πιο πρόσφατα η έννοια Τζιχάντ ) έτσι τώρα που η κοινωνία εναποθέτει την βαρύτητα του κοινωνικού γίγνεσθαι στον επιστημονικό και πολιτικό τομέα το όπιο από ‘θρησκεία’ έγινε ‘εκλογές’. ( Θα αναλύσουμε την πραγματική σημασία της θρησκείας και την δύναμη που μπορεί αν προσφέρει στον Λαό σε μελλοντικά άρθρα. Το μόνο που θα κρατήσουμε σήμερα είναι ότι όπιο γίνεται κάτι που στην σωστή του μορφή αποδίδει στον Λαό και στον Πολίτη μεμονωμένα τεράστια ελευθερία και δύναμη. )
Γιατί όμως είναι όπιο οι εκλογές ;
Όπως παλαιότερα ο κάθε διεφθαρμένος και παραδόπιστος, διψασμένος για εξουσία παπάς / καρδινάλιος / μουφτής / κλπ. παραμύθιαζε και εκφόβιζε τις μάζες μέσω της θρησκείας αφού παρουσιαζόταν ως ο κατ’ εξοχήν ενδεδειγμένος / αυθεντία εκπρόσωπος της, έτσι και τώρα ο κάθε διεφθαρμένος πολιτικός / οικονομολόγος / επιχειρηματίας / τραπεζίτης – βιομήχανος / πλοιοκτήτης παραμυθιάζει και εκφοβίζει τις μάζες μέσω των εξής οδών για τις οποίες θεωρείται εσφαλμένα κατ’ εξοχήν αντιπρόσωπος και αυθεντία :
Α) Μέσω της πολιτικής ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( πολιτική ή κοινωνικός θάνατος ),
Β) Μέσω της οικονομικής επιστήμης ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( οικονομικά μέτρα ή θάνατος ).
Όπως παλαιότερα και ο παπάς ( ο οποίος το κάνει και τώρα απλώς δεν έχει το κοινωνικό βήμα που είχε σε παλαιότερες εποχές και επιτρέπεται κοινωνικά πολύ περισσότερο να αγνοηθεί, αντίθετα ο επιστήμονας ή ο πολιτικός πρέπει να υπακούεται με ευλάβεια ) έτσι τώρα ο πολιτικός εκφοβίζει τον Λαό με τα εξής άκρως λανθασμένα επιχειρήματα ‘συντέλειας’ :
« Αν απορρίψετε αυτούς που λυμαίνονται την πολιτική σκηνή, άμεσα η ζωή σας θα γίνει φοβερά δύσκολη / καταστροφική / άγρια / ζούγκλα ».
Αυτό είναι πλήρως λανθασμένο αφού αυτοί οι οποίοι λυμαίνονται τη πολιτική σκηνή δρούν μόνο με τέτοιους τρόπους ώστε να κρατούν τον Λαό σε απόσταση ασφαλείας από τους ίδιους ενόσω κατατρών και υπεξαιρούν τα του Λαού. Ο Λαός μόνος του αυτοσυντηρείται και στην ουσία αυτοδιοικείται. Πολύς κόσμος το έχει καταλάβει αυτό και εάν δεν υπήρχε η αλλοτρίωση και αναστολή της επικοινωνίας ανάμεσα στους Πολίτες ( οι οποίοι περιμένουν μέσω των ΜΜΕ να μάθουν τι πραγματικά πιστεύουν οι συμπολίτες τους και γι’ αυτό έχουν μια πλήρως λανθασμένη εικόνα ) θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι οι μόνοι που το πιστεύουν και το έχουν δει.
Συνεπώς και με τρόπους που θα αναλύσουμε σε άρθρα μας, αφού λόγω χώρου δεν είναι δυνατόν να γίνει στο editorial, το να μην βγει κάποιο πολιτικό κόμμα στις εκλογές, Ευρωπαϊκές και Εθνικές, αντί να είναι η συντέλεια μπορεί να είναι η αναγέννηση της πραγματικής Δημοκρατίας. Συντέλεια θα σημάνει μόνο για αυτούς που χρειάζονται τις κρατικές αυτές θέσεις για να επιβιώσουν και να επιτύχουν μια παρασιτική ζωή σε βάρος των υπολοίπων.
« Εάν δεν ακούσουμε τους οικονομολόγους / οικονομικούς επιστήμονες τυφλά, ακόμα και εάν η απλή αριθμητική και η κοινή λογική του κάθε Πολίτη δείχνει το μέγεθος της ανοησίας / διαφθοράς τους, θα καταρρεύσει η κοινωνία ».
Αυτό το οποίο κανένας δεν συνειδητοποιεί είναι ότι η οικονομική επιστήμη δεν έχει δημιουργηθεί για την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ο λόγος της δημιουργίας της είναι ο έλεγχος της αγοράς’ όπως έχει γίνει σαφές από τους πατέρες της όπως o Άνταμ Σμίθ. Έλεγχος σημαίνει σε αυτή την περίπτωση το πώς θα υπεξαιρεθεί καλύτερα ο πλούτος που παράγουν οι πραγματικές πλουτοπαραγωγικές τάξεις, δηλαδή η εργατική και μεσαία τάξη. Η χρονική περίοδος της δημιουργίας της επιστήμης αυτής υποστηρίζει το παραπάνω, αφού δημιουργήθηκε όταν πλέον κατέστη δύσκολο ( και διαφαινόταν ότι θα γινόταν σύντομα αδύνατο ) να εφαρμοστεί ο νόμος του ‘δυνατού γαιοκτήμονα / φεουδάρχη / αριστοκράτη’ για να υφαρπαχθεί ο πλούτος του Λαού. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μία επιστήμη ( δηλαδή, κάτι που ο λαός είχε μάθει να σέβεται ως πραγματική γνώση που θα πρέπει να προσέξει και να ακούσει ) η οποία θα παρουσίαζε ‘δεδομένα’ στον Λαό για να τον πείσει να δώσει μόνος του τον πλούτο του και να γίνει μόνος του φτωχότερος ( π.χ. πληθωρισμός / λιτότητα / κρίση και συνεπώς καταστροφή σοδειών / καταστροφή κεφαλαιουχικών αγαθών / απεμπόληση δικαιωμάτων όπως το 8ωρο / κλπ ).
Στην ουσία και όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα ο κάθε ένας Πολίτης που έχει καταφέρει να επιβιώσει οικονομικά με χίλιες αναποδιές χωρίς ‘δίχτυ ασφαλείας’ όπως λέγεται ότι έχουν μεγάλες πολυεθνικές και μεγάλοι κεφαλαιούχοι επιχειρηματίες είναι πολύ πιο ικανός να αναλάβει τα οικονομικά της χώρας από αυτούς οι οποίοι αλληλοβραβεύονται κάθε χρόνο σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.
Ο τελευταίος χρόνος απέδειξε το παραπάνω περίτρανα με την κατάντια των Λαών των χωρών της Ευρωζώνης, η οποία μάλιστα ονομάζεται έτσι λόγω της εγγύησης του Συμφώνου Σταθερότητος, για σταθερές και ευημερούσες οικονομίες που θα έκαναν την ζωή των Πολιτών πιο εύκολη οικονομικά. Ο αντιπρόσωπος Αλμούνια που ‘αποφασίζει και διατάσσει’ την οικονομική πολιτική τόσων χωρών έχει δείξει πόσο ακατάλληλος είναι αφού θρασύτατα έχει πει ότι απλώς πειραματίζεται και δεν είναι καθόλου σίγουρος για την επιτυχία των εκάστοτε σχεδίων του.
Άρα, τόσο η κοινή όσο και η επιστημονική λογική δείχνουν ότι οι δυνάμεις αυτές που φοβερίζουν τον Λαό με τους παραπάνω τρόπους και τύπου καταστροφολογίας εκβιαστικών δηλώσεων δρούν μόνο εις βάρος του Λαού και όχι υπέρ του και άρα εάν εκλείψουν ο λαός θα ωφεληθεί.
Εάν είχαμε πραγματικές εκλογές το εκλογικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει την γενική δυσαρέσκεια του Λαού προς όλα τα πολιτικά κόμματα και προς την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτόχρονα.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους, οι οποίοι στην ουσία είναι ένας : είτε τεράστιο ποσοστό αποχής είτε πολύ χαμηλά εκλογικά αποτελέσματα που να απαγορεύουν την σύσταση οποιασδήποτε κυβέρνησης ( σε περίπτωση Εθνικών εκλογών ) ή την εκλογή οποιουδήποτε μη ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή.
Τι σημαίνει αυτό ;
Όταν οι εκλογές δείχνουν ότι κανένας δεν είναι αρεστός στον Λαό, τότε οφείλεται να γίνεται Δημοψήφισμα για το τι θέλει ο λαός και πώς το θέλει. Δεν γίνεται φίμωση του με την εκλογή οποιουδήποτε βάση γελοίων ποσοστών που αντιπροσωπεύουν μειονότητα και που έχουν προκύψει μετά από πολύπλοκες και αδιαφανείς στην λογική τους διαδικασίες και υπολογισμούς.
Οι εκλογές γίνονται όπιο όταν ενώ το παραπάνω ισχύει ( μεγάλη αποχή και μικρά ποσοστά σε κάθε κόμμα ) ο Λαός οδηγείται να πιστεύει ότι ο ίδιος έχει εκλέξει τον δικτατορίσκο που πανηγυρίζει στο μπαλκόνι του στο τέλος της καταμέτρησης. Έτσι αισθάνεται ότι ‘ αφού τον ψήφισα θα τον λουστώ και χωρίς να παραπονιέμαι’ ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε τον έχει επιλέξει. Έτσι πέφτει σε μία νάρκωση έλλειψης αντίδρασης όταν κακοποιείται και βιάζεται οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά από την κάθε ‘κυβέρνηση’.
Έχει έρθει η στιγμή να καταλάβουμε ότι ο,τιδήποτε μας ζητεί να δεχτούμε παράλογα πράγματα ‘για χάρη αποφυγής χειρότερων’, ‘ γιατί έτσι πρέπει’, ‘ γιατί αυτό γίνεται παγκοσμίως’ είναι το πραγματικό όπιο του Λαού είτε είναι ‘θρησκεία’, είτε είναι ‘πολιτική’, είτε είναι ‘κοινωνική ζωή’.
Η κοινή λογική με βάση το αποτέλεσμα είναι αυτό που βοήθησε τον άνθρωπο να επιβιώσει. Η υποταγή στην ‘κοινωνία’ είναι αυτή που ώθησε τον άνθρωπο στην αυτοκτονία.
Η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξέλιξης και συνεπώς αλλάζει όπως η εξέλιξη αυτή συμβαίνει. Όποτε ο άνθρωπος ανακόπτει την δική του εξέλιξη ( δηλαδή, μπλοκάρει την σκέψη του, φιμώνει τον λόγο του, φοβάται την αντίδραση των γύρω του, διαλέγει το λιγότερο κακό και δεν αποφασίζει να δημιουργήσει το καλό αντί αν περιμένει να του το δώσει αυτός που έχει αποδείξει ότι είναι κακός ) για χάρη της διατήρησης της κοινωνίας ως έχει, ο άνθρωπος κυριολεκτικά παρήκμασε.
Με την ευκαιρία των Ευρωεκλογών, ας αρχίσουμε να βλέπουμε κατά πόσον ζούμε σε περίοδο πλήρους παρακμής ώστε να μην χρειαστεί να βγούμε από αυτήν με τον βίαιο τρόπο που η Ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως γίνεται.
Κατ’ αρχάς πρίν κάνουμε οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια πρέπει να δούμε τι είναι πραγματικά οι εκλογές και τι έχουν καταντήσει να είναι : σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες ο θεσμός των εκλογών και των δημοψηφισμάτων παντός είδους είναι το δυνατότερο και σοβαρότερο όπλο του Λαού για να εκφράσει ευθέως και αμέσως την βούληση του. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα των εκλογών θεωρούνται και πρέπει να είναι ιερά αφού είναι η πραγματική βούληση του Λαού / Δήμου.
Όμως έχουμε πολλάκις αποδείξει ότι δεν υπάρχει Δημοκρατία στην Ελλάδα ( και σε άλλες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές, αλλά αυτή την στιγμή μας ενδιαφέρει η χώρα μας ). Αυτό είναι εμφανές στην καθημερινότητα μας και εκφράζεται πλήρως στην οικονομία μας όπου η στρωματοποίηση γίνεται όλο και πιο ακραία, με λίγους πλούσιους και πολλούς φτωχούς, όπως σε κάθε Ολιγοκρατία που έχει καταγράψει η Ιστορία.
Τι λοιπόν είναι οι εκλογές όταν δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία ;
Σαφώς δεν μπορούμε να πούμε ότι εκφράζει την Λαϊκή βούληση, γεγονός που έχει αποδειχθεί εμπράκτως πολλές φορές στην πολιτική ιστορία των τελευταίων ετών όπου ακόμα και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα ( σε πείσμα όλων των πιέσεων ) δεν αντικατοπτρίζει αυτό το οποίο θέλουν οι λίγοι κρατούντες, είτε αγνοείται θρασύτατα είτε οι εκλογές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι να αποκτηθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τι λοιπόν είναι πραγματικά οι εκλογές στην πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά και όχι στην θεωρεία την οποία θα έπρεπε να εφαρμόζεται ;
Οι εκλογές είναι το όπιο του Λαού.
Όπως κάποτε όπιο ήταν η θρασύτατη και απροκάλυπτη διαστροφή των θρησκευτικών θέσεων, προθέσεων και υποχρεώσεων σε σημείο πραγματικής κοινωνικής παθολογίας ( ιδίως σε ιστορικές περιπτώσεις όπως παλαιότερα οι Σταυροφορίες και πιο πρόσφατα η έννοια Τζιχάντ ) έτσι τώρα που η κοινωνία εναποθέτει την βαρύτητα του κοινωνικού γίγνεσθαι στον επιστημονικό και πολιτικό τομέα το όπιο από ‘θρησκεία’ έγινε ‘εκλογές’. ( Θα αναλύσουμε την πραγματική σημασία της θρησκείας και την δύναμη που μπορεί αν προσφέρει στον Λαό σε μελλοντικά άρθρα. Το μόνο που θα κρατήσουμε σήμερα είναι ότι όπιο γίνεται κάτι που στην σωστή του μορφή αποδίδει στον Λαό και στον Πολίτη μεμονωμένα τεράστια ελευθερία και δύναμη. )
Γιατί όμως είναι όπιο οι εκλογές ;
Όπως παλαιότερα ο κάθε διεφθαρμένος και παραδόπιστος, διψασμένος για εξουσία παπάς / καρδινάλιος / μουφτής / κλπ. παραμύθιαζε και εκφόβιζε τις μάζες μέσω της θρησκείας αφού παρουσιαζόταν ως ο κατ’ εξοχήν ενδεδειγμένος / αυθεντία εκπρόσωπος της, έτσι και τώρα ο κάθε διεφθαρμένος πολιτικός / οικονομολόγος / επιχειρηματίας / τραπεζίτης – βιομήχανος / πλοιοκτήτης παραμυθιάζει και εκφοβίζει τις μάζες μέσω των εξής οδών για τις οποίες θεωρείται εσφαλμένα κατ’ εξοχήν αντιπρόσωπος και αυθεντία :
Α) Μέσω της πολιτικής ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( πολιτική ή κοινωνικός θάνατος ),
Β) Μέσω της οικονομικής επιστήμης ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( οικονομικά μέτρα ή θάνατος ).
Όπως παλαιότερα και ο παπάς ( ο οποίος το κάνει και τώρα απλώς δεν έχει το κοινωνικό βήμα που είχε σε παλαιότερες εποχές και επιτρέπεται κοινωνικά πολύ περισσότερο να αγνοηθεί, αντίθετα ο επιστήμονας ή ο πολιτικός πρέπει να υπακούεται με ευλάβεια ) έτσι τώρα ο πολιτικός εκφοβίζει τον Λαό με τα εξής άκρως λανθασμένα επιχειρήματα ‘συντέλειας’ :
« Αν απορρίψετε αυτούς που λυμαίνονται την πολιτική σκηνή, άμεσα η ζωή σας θα γίνει φοβερά δύσκολη / καταστροφική / άγρια / ζούγκλα ».
Αυτό είναι πλήρως λανθασμένο αφού αυτοί οι οποίοι λυμαίνονται τη πολιτική σκηνή δρούν μόνο με τέτοιους τρόπους ώστε να κρατούν τον Λαό σε απόσταση ασφαλείας από τους ίδιους ενόσω κατατρών και υπεξαιρούν τα του Λαού. Ο Λαός μόνος του αυτοσυντηρείται και στην ουσία αυτοδιοικείται. Πολύς κόσμος το έχει καταλάβει αυτό και εάν δεν υπήρχε η αλλοτρίωση και αναστολή της επικοινωνίας ανάμεσα στους Πολίτες ( οι οποίοι περιμένουν μέσω των ΜΜΕ να μάθουν τι πραγματικά πιστεύουν οι συμπολίτες τους και γι’ αυτό έχουν μια πλήρως λανθασμένη εικόνα ) θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι οι μόνοι που το πιστεύουν και το έχουν δει.
Συνεπώς και με τρόπους που θα αναλύσουμε σε άρθρα μας, αφού λόγω χώρου δεν είναι δυνατόν να γίνει στο editorial, το να μην βγει κάποιο πολιτικό κόμμα στις εκλογές, Ευρωπαϊκές και Εθνικές, αντί να είναι η συντέλεια μπορεί να είναι η αναγέννηση της πραγματικής Δημοκρατίας. Συντέλεια θα σημάνει μόνο για αυτούς που χρειάζονται τις κρατικές αυτές θέσεις για να επιβιώσουν και να επιτύχουν μια παρασιτική ζωή σε βάρος των υπολοίπων.
« Εάν δεν ακούσουμε τους οικονομολόγους / οικονομικούς επιστήμονες τυφλά, ακόμα και εάν η απλή αριθμητική και η κοινή λογική του κάθε Πολίτη δείχνει το μέγεθος της ανοησίας / διαφθοράς τους, θα καταρρεύσει η κοινωνία ».
Αυτό το οποίο κανένας δεν συνειδητοποιεί είναι ότι η οικονομική επιστήμη δεν έχει δημιουργηθεί για την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ο λόγος της δημιουργίας της είναι ο έλεγχος της αγοράς’ όπως έχει γίνει σαφές από τους πατέρες της όπως o Άνταμ Σμίθ. Έλεγχος σημαίνει σε αυτή την περίπτωση το πώς θα υπεξαιρεθεί καλύτερα ο πλούτος που παράγουν οι πραγματικές πλουτοπαραγωγικές τάξεις, δηλαδή η εργατική και μεσαία τάξη. Η χρονική περίοδος της δημιουργίας της επιστήμης αυτής υποστηρίζει το παραπάνω, αφού δημιουργήθηκε όταν πλέον κατέστη δύσκολο ( και διαφαινόταν ότι θα γινόταν σύντομα αδύνατο ) να εφαρμοστεί ο νόμος του ‘δυνατού γαιοκτήμονα / φεουδάρχη / αριστοκράτη’ για να υφαρπαχθεί ο πλούτος του Λαού. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μία επιστήμη ( δηλαδή, κάτι που ο λαός είχε μάθει να σέβεται ως πραγματική γνώση που θα πρέπει να προσέξει και να ακούσει ) η οποία θα παρουσίαζε ‘δεδομένα’ στον Λαό για να τον πείσει να δώσει μόνος του τον πλούτο του και να γίνει μόνος του φτωχότερος ( π.χ. πληθωρισμός / λιτότητα / κρίση και συνεπώς καταστροφή σοδειών / καταστροφή κεφαλαιουχικών αγαθών / απεμπόληση δικαιωμάτων όπως το 8ωρο / κλπ ).
Στην ουσία και όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα ο κάθε ένας Πολίτης που έχει καταφέρει να επιβιώσει οικονομικά με χίλιες αναποδιές χωρίς ‘δίχτυ ασφαλείας’ όπως λέγεται ότι έχουν μεγάλες πολυεθνικές και μεγάλοι κεφαλαιούχοι επιχειρηματίες είναι πολύ πιο ικανός να αναλάβει τα οικονομικά της χώρας από αυτούς οι οποίοι αλληλοβραβεύονται κάθε χρόνο σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.
Ο τελευταίος χρόνος απέδειξε το παραπάνω περίτρανα με την κατάντια των Λαών των χωρών της Ευρωζώνης, η οποία μάλιστα ονομάζεται έτσι λόγω της εγγύησης του Συμφώνου Σταθερότητος, για σταθερές και ευημερούσες οικονομίες που θα έκαναν την ζωή των Πολιτών πιο εύκολη οικονομικά. Ο αντιπρόσωπος Αλμούνια που ‘αποφασίζει και διατάσσει’ την οικονομική πολιτική τόσων χωρών έχει δείξει πόσο ακατάλληλος είναι αφού θρασύτατα έχει πει ότι απλώς πειραματίζεται και δεν είναι καθόλου σίγουρος για την επιτυχία των εκάστοτε σχεδίων του.
Άρα, τόσο η κοινή όσο και η επιστημονική λογική δείχνουν ότι οι δυνάμεις αυτές που φοβερίζουν τον Λαό με τους παραπάνω τρόπους και τύπου καταστροφολογίας εκβιαστικών δηλώσεων δρούν μόνο εις βάρος του Λαού και όχι υπέρ του και άρα εάν εκλείψουν ο λαός θα ωφεληθεί.
Εάν είχαμε πραγματικές εκλογές το εκλογικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει την γενική δυσαρέσκεια του Λαού προς όλα τα πολιτικά κόμματα και προς την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτόχρονα.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους, οι οποίοι στην ουσία είναι ένας : είτε τεράστιο ποσοστό αποχής είτε πολύ χαμηλά εκλογικά αποτελέσματα που να απαγορεύουν την σύσταση οποιασδήποτε κυβέρνησης ( σε περίπτωση Εθνικών εκλογών ) ή την εκλογή οποιουδήποτε μη ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή.
Τι σημαίνει αυτό ;
Όταν οι εκλογές δείχνουν ότι κανένας δεν είναι αρεστός στον Λαό, τότε οφείλεται να γίνεται Δημοψήφισμα για το τι θέλει ο λαός και πώς το θέλει. Δεν γίνεται φίμωση του με την εκλογή οποιουδήποτε βάση γελοίων ποσοστών που αντιπροσωπεύουν μειονότητα και που έχουν προκύψει μετά από πολύπλοκες και αδιαφανείς στην λογική τους διαδικασίες και υπολογισμούς.
Οι εκλογές γίνονται όπιο όταν ενώ το παραπάνω ισχύει ( μεγάλη αποχή και μικρά ποσοστά σε κάθε κόμμα ) ο Λαός οδηγείται να πιστεύει ότι ο ίδιος έχει εκλέξει τον δικτατορίσκο που πανηγυρίζει στο μπαλκόνι του στο τέλος της καταμέτρησης. Έτσι αισθάνεται ότι ‘ αφού τον ψήφισα θα τον λουστώ και χωρίς να παραπονιέμαι’ ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε τον έχει επιλέξει. Έτσι πέφτει σε μία νάρκωση έλλειψης αντίδρασης όταν κακοποιείται και βιάζεται οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά από την κάθε ‘κυβέρνηση’.
Έχει έρθει η στιγμή να καταλάβουμε ότι ο,τιδήποτε μας ζητεί να δεχτούμε παράλογα πράγματα ‘για χάρη αποφυγής χειρότερων’, ‘ γιατί έτσι πρέπει’, ‘ γιατί αυτό γίνεται παγκοσμίως’ είναι το πραγματικό όπιο του Λαού είτε είναι ‘θρησκεία’, είτε είναι ‘πολιτική’, είτε είναι ‘κοινωνική ζωή’.
Η κοινή λογική με βάση το αποτέλεσμα είναι αυτό που βοήθησε τον άνθρωπο να επιβιώσει. Η υποταγή στην ‘κοινωνία’ είναι αυτή που ώθησε τον άνθρωπο στην αυτοκτονία.
Η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξέλιξης και συνεπώς αλλάζει όπως η εξέλιξη αυτή συμβαίνει. Όποτε ο άνθρωπος ανακόπτει την δική του εξέλιξη ( δηλαδή, μπλοκάρει την σκέψη του, φιμώνει τον λόγο του, φοβάται την αντίδραση των γύρω του, διαλέγει το λιγότερο κακό και δεν αποφασίζει να δημιουργήσει το καλό αντί αν περιμένει να του το δώσει αυτός που έχει αποδείξει ότι είναι κακός ) για χάρη της διατήρησης της κοινωνίας ως έχει, ο άνθρωπος κυριολεκτικά παρήκμασε.
Με την ευκαιρία των Ευρωεκλογών, ας αρχίσουμε να βλέπουμε κατά πόσον ζούμε σε περίοδο πλήρους παρακμής ώστε να μην χρειαστεί να βγούμε από αυτήν με τον βίαιο τρόπο που η Ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως γίνεται.
Thursday, February 26, 2009
ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΗ
Ο ορισμός ανάμεσα στο τι είναι βιώσιμο και τι είναι νεκρό αν και εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως μία εύκολη διαπίστωση για τον κάθε ένα, στην ουσία πολλές φορές παρουσιάζεται με μύρια γκρι τοπία όπου το τι είναι βιώσιμο και τι είναι νεκρό είναι δύσκολο ( θεωρητικά ) να διαπιστωθεί. Μάλιστα, πολλοί ‘ειδικοί’ και σαφώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις τις γκρι ο κοινός νούς και / ή η απλή επισκόπηση βάσει κριτηρίων δεν επαρκεί για να καταλάβουμε εάν κάτι μπορεί να ζήσει ή έχει πεθάνει. Έτσι πολλές φορές έχουμε περιπτώσεις όπου κάτι το οποίο αποσυντίθεται κρατιέται ακόμα ώστε να φαίνεται ότι αναπνέει τεχνητά ( και άρα να δίνεται η δυνατότητα σε ορισμένους να υποστηρίζουν ότι αυτό το κάτι είναι ζωντανό ) ενώ κάτι άλλο που έχει ζωή υπόκειται αφαιμάξεις και επιθέσεις μέχρι να πεθάνει.
Συνεπώς, σε αυτές τις νοσηρές περιπτώσεις έχουμε κλινικά νεκρούς που αργοσαπίζουν με την ψευδαίσθηση ότι ζούν αναπνέοντας την κλεμμένη ανάσα αυτών που έχουν ζωή και άρα παράγουν.
Σαφώς, δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις που άτομα βρίσκονται στην εντατική και παλεύουν οι ίδιοι χωρίς την δυνατότητα να πράξουν την κλοπή που περιγράφουμε παραπάνω. Αυτό το οποίο περιγράφουμε παραπάνω συμβαίνει μόνο σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο σε διάφορες εκδόσεις από την προσωπική ζωή εντός μίας οικογενείας έως το παγκόσμιο επίπεδο και την ‘οικογένεια’ των κρατών και του ανθρώπινου είδους.
Συγκεκριμένα, η κατάσταση στην κοινωνία μας τουλάχιστον από τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα ( ερευνητές διαφόρων κοινωνικών επιστημών μπορούν να υποστηρίξουν ότι αυτό συμβαίνει για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έως και πολλούς αιώνες ) είναι κλινικά νεκρή και τροφοδοτούμενη τεχνητά και βίαια από την προοπτική του ανθρώπινου είδους το οποίο έχει περάσει το στάδιο της ωρίμανσης για την εξέλιξη από αυτό το είδος της κοινωνίας που βιώνουμε στο επόμενο. Στην ουσία η κοινωνία μας σήμερα είναι όπως το ανθρώπινο έμβρυο που έχει παραμείνει στην μήτρα για πολύ παραπάνω από τους εννέα μήνες που απαιτούνται για την τελειοποίηση του σώματος και τώρα η μήτρα που το έθρεφε το απορροφάει ξανά κατατρώγοντας το, αφού το έμβρυο δεν γεννήθηκε και παραμένει εντός.
Πώς μεταφράζεται αυτό στην κοινωνική μας πραγματικότητα ;
Κατά την διάρκεια περίπου δύο αιώνων και των αρχών του 20ου, ανά τον κόσμο η κοινωνία μας είχε φτάσει μέσω διαδικασιών παράλληλων ανά χώρα και κουλτούρα και ειδικών συνθηκών στο σημείο του τοκετού που περιγράψαμε παραπάνω : η κοινωνική κατάσταση όπου λίγοι αμφιβόλου ποιότητος και ικανότητος και δύναμης ατόμων φυτοζωούσαν απομυζώντας τους κόπους των πολλών χωρίς κίνητρο για εξέλιξη αλλά κίνητρο για τελμάτωση κατέστη απαράδεκτη και μη ανεκτή ανά τον κόσμο.
Με τελμάτωση εννοούμε την παθητική και άσκοπη κατανάλωση και ύπαρξη χωρίς συγκεκριμένο στόχο εκτός της διαιώνισης αυτής της άσκοπης κατανάλωσης συνοδευόμενης από μία κούφια και στείρα λατρεία των κοινωνικών συμβόλων επιβολής τα οποία όλοι γνώριζαν ότι ήταν προφάσεις και όχι ουσιαστικά ( π.χ. κανένα σκήπτρο κανενός βασιλιά ή αυτοκράτορα, κανένα χρηματικό κεφάλαιο ή πολυτελής βίλα μεγαλοκεφαλαιούχου δεν τον προστάτεψε όταν οι γύρω του αριστοκράτες / κεφαλαιούχοι / συγγενείς αποφάσισαν ότι δεν τον ήθελαν ή ότι επιθυμούσαν αλλαγή σκηνικού ).
Με παθητική κατανάλωση εννοούμε την επιθυμία – ‘ φιλοδοξία’ να επιτύχει ο οποιοσδήποτε τα ‘πλούτη’ με τον μόνο σκοπό να διατηρεί το σώμα του και να το ντύνει ( πολλές φορές αστεία ) σε έναν συνεχή κύκλο ο οποίος όμως δεν έχει εξέλιξη αφού πέρα από διαφορετικούς τρόπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα ( δηλαδή να τρώνε και ντύνονται ) δεν παρουσιάζουν κανένα άλλο στοιχείο διαφοροποίησης ή αλλαγής στην προσωπικότητα, τον τρόπο σκέψης ή την βελτίωση της ύπαρξης του Ανθρώπου γενικότερα.
Για να είμαστε ξεκάθαροι θα ορίσουμε την ενεργητική κατανάλωση ως την επιμέλεια του ατόμου να διατηρείται σε καλή υγεία και ψυχική κατάσταση ταΐζοντας και ντύνοντας το σώμα του έτσι ώστε να μπορέσει να επιτύχει κάποιον άλλο στόχο που δεν έχει σχέση με την σαρκική του συντήρηση ή την συντήρηση του σε μία κατάσταση ( π.χ. κοινωνικό κύκλο ) αλλά έχει σχέση με την απάντηση ερωτημάτων, την έρευνα σε διάφορα επίπεδα ώστε να λυθούν προβλήματα, την βελτίωση της νέας γενιάς σε κάθε της πτυχή και την γενικότερη επίτευξη της καλυτέρευσης της ποιότητας τόσο του Ανθρώπου σαν ύπαρξη όσο και της ζωής του επί της γής. Όποιος Άνθρωπος το κάνει αυτό δεν το κάνει μόνο για τον εαυτό του αλλά πάντα το κάνει επενδύοντας και για τον Συνάνθρωπο ο οποίος και αυτός συμπράττει. Όποιος Άνθρωπος δεν το κάνει αυτό ανήκει στην προηγούμενη ομάδα η οποία προκαλεί την κατάσταση την οποία περιγράφουμε σήμερα για την κοινωνία μας.
Γιατί τοποθετούμε χρονικά το κρίσιμο σημείο τόσο παλιά και όχι τώρα ;
Σε γενικές γραμμές από την όποια εποχή σε κάθε χώρα επήλθε διαφωτισμός, το οποίο ήταν μία φυσική εξέλιξη- αντίδραση του κόσμου που επιτέλους δεν μπόρεσε να καλυφθεί από τα όσα του λεγόταν και με βάση την κοινή λογική απαίτησε απαντήσεις ( η αστική τάξη δεν είναι ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες διαβαθμίσεις του Λαού αλλά μέρος του, όπως μπορούμε να υποστηρίξουμε κοινωνιολογικά ) και βεβαίως τις έλαβε, από αυτή την εποχή και μετά επήλθαν οι κοινωνικοί ‘πόνοι τοκετού’ με την μορφή διαφόρων τρόπων απαίτησης αλλαγής της κοινωνικής κατάστασης. Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι απαιτήσεις για αλλαγή είναι ομοιόμορφες όσον αφορά την δίψα για ελευθερία, εκπαίδευση και εξασφάλιση των βασικών σωματικών αναγκών του Ανθρώπου για όλους του Ανθρώπους. Οι διαδικασίες αυτές κορυφώθηκαν με την μαζική κατάλυση ( έστω και κατ’ όνομα ) της όποιας σχέσης αφέντη – δούλου όπου ένας Άνθρωπος δεχόταν να γίνει αντικείμενο ( για χρήση, αγορά και πώληση ) σε έναν άλλον και στην θέση της επιδιώχθηκε από όλον τον Λαό με προπύργιο την πραγματική αστική τάξη ( δηλαδή τον Λαό που εκπαιδεύτηκε ) να εγκαθιδρυθεί μία καινούργια σχέση ανεξάρτητων, ελεύθερων και ισότιμων, υπεύθυνων συνεργατών Ανθρώπων.
Αυτό ήταν το σημείο του τοκετού : η κοινωνία είχε πλέον ωριμάσει από το προηγούμενο στάδιο και ήταν έτοιμη να περάσει στο επόμενο, το οποίο υπήρχε στα ‘σχέδια’ σαν στόχος από αμνημονεύτων χρόνων και επισήμως για ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της Ανθρωπότητας εδώ και 2000 χρόνια τουλάχιστον ( πέρα από το καθαρό Δόγμα του Χριστιανισμού χωρίς τις ερμηνείες και τις στρεβλώσεις, μύριοι πολιτισμοί των Ανθρώπων είχαν καταγράψει τον στόχο αυτό σε διάφορες μορφές και χρονικές στιγμές ).
Και πώς από εκεί φτάσαμε στην κλινικά νεκρή κοινωνία ;
Σε κάθε γέννα υπάρχει ένας μηχανισμός που διατηρεί την κατάσταση τοκετού μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Είναι γνωστό ότι εάν το επιθυμεί ένας γιατρός ή μια μαμή ξέρει αντι- μηχανισμούς που μπορούν να σταματήσουν τον τοκετό και το μωρό να παραμείνει εντός της μήτρας.
Με την ίδια ακριβώς λογική ο κοινωνικός τοκετός διακόπηκε με μία σειρά μηχανισμών που εφαρμόσθηκαν από όλους αυτούς που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την παθητική κατανάλωση και την διατήρηση της τελμάτωσης και που υπάρχουν σε όλες τις οικονομικές βαθμίδες με μία τάση μεγαλύτερης συγκέντρωσης όσο τις ανεβαίνουμε : ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ( τουλάχιστον καθότι και ο Α΄ μπορεί να υποστηριχθεί ότι εξυπηρέτησε εξ ίσου ανάλογα συμφέροντα ) ήταν ένα πρώτο μέτρο όπου τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας πραγματικής αστικής τάξης η οποία ευθυνόταν για την διαδικασία εξέλιξης και της φάσης αυτής της αλλαγής κοινωνικής οργάνωσης – κατάστασης εξαλείφθηκε. Έτσι εξηγούνται γεγονότα και ‘βλακώδεις’ οργανώσεις μαχών / βομβαρδισμών όπου εκατόμβες ατόμων έλαβαν χώρα όπως η απόβαση στην Νορμανδία ( D- day ), ο βομβαρδισμός του Βερολίνου και της Δρέσδης, οι μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών από τους ναζί κατά την διάρκεια της υποχωρήσεως τους όταν ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί, το ολοκαύτωμα ενάντια στους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους Ανθρώπους που εναντιώθηκαν σε απάνθρωπες εντολές και από τις δύο μεριές και η ευλαβής τήρηση όλων των θανατικών ποινών που είχαν επιβάλει οι ναζί από τους συμμάχους – ‘ελευθερωτές’ ακόμα και όταν αυτή η θανατική ποινή ήταν λόγω πράξεων ενάντια στον άξονα και υπέρ των συμμάχων.
Σε όποιες περιοχές και χώρες το αιματοκύλισμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν εξάλειψε τον πληθυσμό αυτόν του Λαού που προωθούσε την εξέλιξη της κοινωνίας ( μάλιστα σε περιοχές όπως η Ελλάδα αντί να εξαλείψει το στοιχείο αυτό το ενδυνάμωσε και το εξάπλωσε ), επήλθαν άμεσα και με διάφορες αφορμές απανωτές και αδυσώπητες πολεμικές συρράξεις η μία πιο αιματηρή από την άλλη. Δεν έγιναν όμως ευρέως γνωστές ούτε ποτέ χαρακτηρίσθηκαν τόσο αιμοσταγείς όσο και ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος διότι ήταν ( συγκριτικά ) μικρού μεγέθους, περιορισμένες μόνο στα σύνορα των χωρών που διέθεταν ακόμα τον υγιή ενεργό πληθυσμό και όσος και να ήταν ο αριθμός των ατόμων που χάθηκαν σε κάθε μία ήταν πάντα μικρότερος από τον μαζικό αριθμό της παγκόσμιας εκατόμβης του Β΄ Παγκοσμίου. Π.χ. η Ελλάδα υπέστη αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο τον εμφύλιο, ο οποίος ήταν και αυτός που εξάλειψε την κομμουνιστική κυβέρνηση που ο Λαός επιθυμούσε να έχει. Μη αρκούντως αυτού, επήλθαν δικτατορίες και άλλες μαζικές αφορμές εξάλειψης / διάσπασης των Ελλήνων μέσω των κατά κύματα μεταναστεύσεων σε συνδυασμό με τους διωγμούς / εξορίες ενάντια σε συγκεκριμένα φρονήματα.
Μία απλή επισκόπηση του 90% τουλάχιστον των κρατών του κόσμου θα δείξει ακριβώς το ίδιο μοτίβο : μετά από μία λαϊκή – αστική κίνηση προς αλλαγή και εξέλιξη της κοινωνικής κατάστασης επέρχεται ένα ή σειρά επεισοδίων που προκαλούν μαζικούς θανάτους που κατά κανόνα πλήττουν ακριβώς αυτές τις κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν την εξέλιξη. Καμμία εξαίρεση δεν υπάρχει σε αυτόν τον κανόνα ούτε καν σε χώρες όπως η Αγγλία και οι Η.Π.Α. .
Με την εξάλειψη στην ουσία των γενεών ολόκληρων της πραγματικής αστικής τάξης που είναι προπύργιο του Λαού, έχουμε την επικράτηση της άλλης κοινωνικής ομάδας που καταναλώνει παθητικά και επιθυμεί το τέλμα και έτσι ο τοκετός έχει ανακοπεί / ανασταλεί. Από τους πόνους του τοκετού έχει παραμείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι επειδή σταμάτησαν, μάλλον το μωρό γεννήθηκε : είναι η κούφια επανάληψη και αναμάσηση των εννοιών και λέξεων και η στρεβλωμένη χρήση / επίκληση σε επιτυχίες του εξοντωμένου αυτού μέρους της Ανθρωπότητας ενώ εφαρμόζεται πλήρως η παλαιά τάξη πραγμάτων που εσφαλμένα έχει ονομασθεί ‘ νέα τάξη πραγμάτων’. Δηλαδή, δίνοντας την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εφαρμόζεται στυγνά η σχέση αφέντη – δούλου όπου πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται σε σημείο ζωής ή θανάτου από λίγους και σε σημείο που ο Άνθρωπος έχει επιστρέψει στο να είναι αντικείμενο που αγοράζεται και πωλείται και έχει την ίδια αξία ή και λιγότερη από ένα εξάρτημα σε μία μηχανή.
Γιατί όμως ονομάζουμε την κατάσταση τώρα κλινικά νεκρή και όχι απλώς κακή, απαράδεκτη και απάνθρωπη ;
Διότι η κατάσταση αυτή έχει πεθάνει και αυτή τη στιγμή αποσυντίθεται : ο άνθρωπος ωθείται να παράγει πράγματα που είναι άχρηστα ή υπέρ το δέον πολλά ενώ ταυτόχρονα στερείται καίρια στοιχεία / αγαθά για την επιβίωση του σωματική, πνευματική και ψυχική. Πολύ λογικά, αυτό το οποίο τροφοδοτούσε αυτή την κοινωνία, η παθητική κατανάλωση, πέφτει αφού αυτοί οι οποίοι μπορούν ή θέλουν να καταναλώσουν γίνονται όλο και λιγότεροι και όλο και πλουσιότεροι, κάνοντας τις υπόλοιπες πολυπληθείς ομάδες φτωχές και εκτός του συστήματος αυτού. Συνεπώς, όπως και σε κάθε σώμα που στερείται του αίματος του, το σύστημα αυτό που στηρίζεται στην παθητική κατανάλωση πέθανε. Αυτή την στιγμή, και εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια ( πολύ περισσότερα σε συγκεκριμένες χώρες ) απλώς γίνεται απόπειρα να πείσουν ότι αντί για νεκρή η κοινωνία αυτή είναι ζωντανή επειδή ακόμα φαίνεται να αναπνέει, όπως κάθε κλινικά νεκρός που διατηρείται τεχνητά και με τα χίλια ζόρια πάνω στο κρεβάτι της εντατικής.
Στην περίπτωση αυτή, το σύστημα διατήρησης στην ζωή του κλινικά νεκρού κοινωνικού συστήματος είναι η συνεχής ‘τόνωση’ της οικονομίας με υπέρογκα ποσά που διοχετεύονται στις πλουτοκρατικές τάξεις που αφαίμαξαν τις υπόλοιπες και σε κλάδους παραγωγής αγαθών που δεν πρόκειται να απορροφηθούν από τον πληθυσμό και άρα απλώς προετοιμάζεται να επέλθει το αναπόφευκτο με μεγαλύτερο πάταγο ( όσο και αν χρηματοδοτηθεί η αυτοκινητοβιομηχανία δεν πρόκειται να μπορέσει να πουλήσει τα αυτοκίνητα που θα παράξει όταν το κοινό στο οποίο τα απευθύνει προσπαθεί να εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό ). Έτσι λοιπόν το σύμπτωμα που προκάλεσε τον θάνατο εντείνεται ακόμα περισσότερο και η πορεία προς τον θάνατο επιταχύνεται : δηλαδή, σε ένα σώμα που αιμορραγεί και πρόκειται να πεθάνει από αυτό χορηγείται τονωτικό καρδιάς που την κάνει να χτυπάει πιο γρήγορα ( και άρα το σώμα να φαίνεται πιο ζωντανό και πιο κοντά στο να ανακτήσει αισθήσεις ) γεγονός το οποίο κάνει ότι αίμα έχει απομείνει να χυθεί ακόμα πιο γρήγορα από την πληγή που κανείς δεν έχει σφραγίσει.
Ακριβώς έτσι λειτουργεί η μέθοδος χρηματοδότησης τραπεζών και χρεοκοπημένων πολυεθνικών σε συνδυασμό με την υπερ-φορολόγηση και κατάφωρη δίωξη των ανθρώπων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο καθώς τους σπρώχνουν προς την σερφοποίηση των λεγόμενων ‘ελαστικών σχέσεων εργασίας’. Όμως, το κοινωνικό σύστημα δεν πρόκειται να ανανήψει διότι ο Λαός, παρ’ όλη την συστηματική εξάλειψη των μελών του που προώθησαν τον πραγματικό τοκετό που τον σταμάτησαν, θυμάται και τους πόνους και αυτό το οποίο έπρεπε να γεννηθεί και ποτέ δεν γεννήθηκε.
Ο τοκετός είναι μία από τις πιο δυνατές επιταγές της φύσης, σχεδόν τόσο δυνατός στην επιταγή του όσο και ο θάνατος : όσο και να τον σταματάν τεχνητά σε κάποια στιγμή θα λάβει χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική κατάσταση. Ο φόβος μέσω του οποίου αυτή τη στιγμή διατηρούν την παλαιά τάξη πραγμάτων την οποία την ονομάζουν ‘νέα’ μπορεί να υπάρξει μόνο όσο δεν αισθάνεται κάποιος ότι πρόκειται άμεσα να εξαλειφθεί. Ο φόβος εξανεμίζεται όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν ‘πρόκειται’ να πνιγεί, πνίγεται και πρέπει να απλώσει το χέρι να πιάσει το σωσίβιο ή να κολυμπήσει. Από την στιγμή που ο Λαός θα αποφασίσει να κολυμπήσει μόνος του χωρίς πολιτικούς ηγέτες και ‘βοήθεια’ από το εξωτερικό, τους εταίρους και τους διεθνείς οργανισμούς που ευθαρσώς ομολογούν ότι καλλιέργησαν και προκάλεσαν όλο αυτό το βάσανο και πρόκειται να το επιτείνουν ( μέσω των δηλώσεων Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, Α. Μέρκελ, Ν. Σαρκοζί, και κάθε άλλου πολιτικού ηγέτη κάθε χώρας οι οποίοι μιλούν για φορολογίες και πιέσεις του Λαού ακόμα και σε βάρος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προς χρηματοδότηση των υπερ-πλούσιων ανθρώπων που ανήκουν στις ύψιστες πλουτοκρατικές τάξεις ) και να το παρατείνουν, τότε αυτό το οποίο μπλοκαρίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα θα λάβει χώρα ολοκληρωτικά.
Συνεπώς, σε αυτές τις νοσηρές περιπτώσεις έχουμε κλινικά νεκρούς που αργοσαπίζουν με την ψευδαίσθηση ότι ζούν αναπνέοντας την κλεμμένη ανάσα αυτών που έχουν ζωή και άρα παράγουν.
Σαφώς, δεν αναφερόμαστε στις περιπτώσεις που άτομα βρίσκονται στην εντατική και παλεύουν οι ίδιοι χωρίς την δυνατότητα να πράξουν την κλοπή που περιγράφουμε παραπάνω. Αυτό το οποίο περιγράφουμε παραπάνω συμβαίνει μόνο σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο σε διάφορες εκδόσεις από την προσωπική ζωή εντός μίας οικογενείας έως το παγκόσμιο επίπεδο και την ‘οικογένεια’ των κρατών και του ανθρώπινου είδους.
Συγκεκριμένα, η κατάσταση στην κοινωνία μας τουλάχιστον από τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα ( ερευνητές διαφόρων κοινωνικών επιστημών μπορούν να υποστηρίξουν ότι αυτό συμβαίνει για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έως και πολλούς αιώνες ) είναι κλινικά νεκρή και τροφοδοτούμενη τεχνητά και βίαια από την προοπτική του ανθρώπινου είδους το οποίο έχει περάσει το στάδιο της ωρίμανσης για την εξέλιξη από αυτό το είδος της κοινωνίας που βιώνουμε στο επόμενο. Στην ουσία η κοινωνία μας σήμερα είναι όπως το ανθρώπινο έμβρυο που έχει παραμείνει στην μήτρα για πολύ παραπάνω από τους εννέα μήνες που απαιτούνται για την τελειοποίηση του σώματος και τώρα η μήτρα που το έθρεφε το απορροφάει ξανά κατατρώγοντας το, αφού το έμβρυο δεν γεννήθηκε και παραμένει εντός.
Πώς μεταφράζεται αυτό στην κοινωνική μας πραγματικότητα ;
Κατά την διάρκεια περίπου δύο αιώνων και των αρχών του 20ου, ανά τον κόσμο η κοινωνία μας είχε φτάσει μέσω διαδικασιών παράλληλων ανά χώρα και κουλτούρα και ειδικών συνθηκών στο σημείο του τοκετού που περιγράψαμε παραπάνω : η κοινωνική κατάσταση όπου λίγοι αμφιβόλου ποιότητος και ικανότητος και δύναμης ατόμων φυτοζωούσαν απομυζώντας τους κόπους των πολλών χωρίς κίνητρο για εξέλιξη αλλά κίνητρο για τελμάτωση κατέστη απαράδεκτη και μη ανεκτή ανά τον κόσμο.
Με τελμάτωση εννοούμε την παθητική και άσκοπη κατανάλωση και ύπαρξη χωρίς συγκεκριμένο στόχο εκτός της διαιώνισης αυτής της άσκοπης κατανάλωσης συνοδευόμενης από μία κούφια και στείρα λατρεία των κοινωνικών συμβόλων επιβολής τα οποία όλοι γνώριζαν ότι ήταν προφάσεις και όχι ουσιαστικά ( π.χ. κανένα σκήπτρο κανενός βασιλιά ή αυτοκράτορα, κανένα χρηματικό κεφάλαιο ή πολυτελής βίλα μεγαλοκεφαλαιούχου δεν τον προστάτεψε όταν οι γύρω του αριστοκράτες / κεφαλαιούχοι / συγγενείς αποφάσισαν ότι δεν τον ήθελαν ή ότι επιθυμούσαν αλλαγή σκηνικού ).
Με παθητική κατανάλωση εννοούμε την επιθυμία – ‘ φιλοδοξία’ να επιτύχει ο οποιοσδήποτε τα ‘πλούτη’ με τον μόνο σκοπό να διατηρεί το σώμα του και να το ντύνει ( πολλές φορές αστεία ) σε έναν συνεχή κύκλο ο οποίος όμως δεν έχει εξέλιξη αφού πέρα από διαφορετικούς τρόπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα ( δηλαδή να τρώνε και ντύνονται ) δεν παρουσιάζουν κανένα άλλο στοιχείο διαφοροποίησης ή αλλαγής στην προσωπικότητα, τον τρόπο σκέψης ή την βελτίωση της ύπαρξης του Ανθρώπου γενικότερα.
Για να είμαστε ξεκάθαροι θα ορίσουμε την ενεργητική κατανάλωση ως την επιμέλεια του ατόμου να διατηρείται σε καλή υγεία και ψυχική κατάσταση ταΐζοντας και ντύνοντας το σώμα του έτσι ώστε να μπορέσει να επιτύχει κάποιον άλλο στόχο που δεν έχει σχέση με την σαρκική του συντήρηση ή την συντήρηση του σε μία κατάσταση ( π.χ. κοινωνικό κύκλο ) αλλά έχει σχέση με την απάντηση ερωτημάτων, την έρευνα σε διάφορα επίπεδα ώστε να λυθούν προβλήματα, την βελτίωση της νέας γενιάς σε κάθε της πτυχή και την γενικότερη επίτευξη της καλυτέρευσης της ποιότητας τόσο του Ανθρώπου σαν ύπαρξη όσο και της ζωής του επί της γής. Όποιος Άνθρωπος το κάνει αυτό δεν το κάνει μόνο για τον εαυτό του αλλά πάντα το κάνει επενδύοντας και για τον Συνάνθρωπο ο οποίος και αυτός συμπράττει. Όποιος Άνθρωπος δεν το κάνει αυτό ανήκει στην προηγούμενη ομάδα η οποία προκαλεί την κατάσταση την οποία περιγράφουμε σήμερα για την κοινωνία μας.
Γιατί τοποθετούμε χρονικά το κρίσιμο σημείο τόσο παλιά και όχι τώρα ;
Σε γενικές γραμμές από την όποια εποχή σε κάθε χώρα επήλθε διαφωτισμός, το οποίο ήταν μία φυσική εξέλιξη- αντίδραση του κόσμου που επιτέλους δεν μπόρεσε να καλυφθεί από τα όσα του λεγόταν και με βάση την κοινή λογική απαίτησε απαντήσεις ( η αστική τάξη δεν είναι ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες διαβαθμίσεις του Λαού αλλά μέρος του, όπως μπορούμε να υποστηρίξουμε κοινωνιολογικά ) και βεβαίως τις έλαβε, από αυτή την εποχή και μετά επήλθαν οι κοινωνικοί ‘πόνοι τοκετού’ με την μορφή διαφόρων τρόπων απαίτησης αλλαγής της κοινωνικής κατάστασης. Δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι απαιτήσεις για αλλαγή είναι ομοιόμορφες όσον αφορά την δίψα για ελευθερία, εκπαίδευση και εξασφάλιση των βασικών σωματικών αναγκών του Ανθρώπου για όλους του Ανθρώπους. Οι διαδικασίες αυτές κορυφώθηκαν με την μαζική κατάλυση ( έστω και κατ’ όνομα ) της όποιας σχέσης αφέντη – δούλου όπου ένας Άνθρωπος δεχόταν να γίνει αντικείμενο ( για χρήση, αγορά και πώληση ) σε έναν άλλον και στην θέση της επιδιώχθηκε από όλον τον Λαό με προπύργιο την πραγματική αστική τάξη ( δηλαδή τον Λαό που εκπαιδεύτηκε ) να εγκαθιδρυθεί μία καινούργια σχέση ανεξάρτητων, ελεύθερων και ισότιμων, υπεύθυνων συνεργατών Ανθρώπων.
Αυτό ήταν το σημείο του τοκετού : η κοινωνία είχε πλέον ωριμάσει από το προηγούμενο στάδιο και ήταν έτοιμη να περάσει στο επόμενο, το οποίο υπήρχε στα ‘σχέδια’ σαν στόχος από αμνημονεύτων χρόνων και επισήμως για ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι της Ανθρωπότητας εδώ και 2000 χρόνια τουλάχιστον ( πέρα από το καθαρό Δόγμα του Χριστιανισμού χωρίς τις ερμηνείες και τις στρεβλώσεις, μύριοι πολιτισμοί των Ανθρώπων είχαν καταγράψει τον στόχο αυτό σε διάφορες μορφές και χρονικές στιγμές ).
Και πώς από εκεί φτάσαμε στην κλινικά νεκρή κοινωνία ;
Σε κάθε γέννα υπάρχει ένας μηχανισμός που διατηρεί την κατάσταση τοκετού μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Είναι γνωστό ότι εάν το επιθυμεί ένας γιατρός ή μια μαμή ξέρει αντι- μηχανισμούς που μπορούν να σταματήσουν τον τοκετό και το μωρό να παραμείνει εντός της μήτρας.
Με την ίδια ακριβώς λογική ο κοινωνικός τοκετός διακόπηκε με μία σειρά μηχανισμών που εφαρμόσθηκαν από όλους αυτούς που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την παθητική κατανάλωση και την διατήρηση της τελμάτωσης και που υπάρχουν σε όλες τις οικονομικές βαθμίδες με μία τάση μεγαλύτερης συγκέντρωσης όσο τις ανεβαίνουμε : ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ( τουλάχιστον καθότι και ο Α΄ μπορεί να υποστηριχθεί ότι εξυπηρέτησε εξ ίσου ανάλογα συμφέροντα ) ήταν ένα πρώτο μέτρο όπου τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας πραγματικής αστικής τάξης η οποία ευθυνόταν για την διαδικασία εξέλιξης και της φάσης αυτής της αλλαγής κοινωνικής οργάνωσης – κατάστασης εξαλείφθηκε. Έτσι εξηγούνται γεγονότα και ‘βλακώδεις’ οργανώσεις μαχών / βομβαρδισμών όπου εκατόμβες ατόμων έλαβαν χώρα όπως η απόβαση στην Νορμανδία ( D- day ), ο βομβαρδισμός του Βερολίνου και της Δρέσδης, οι μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών από τους ναζί κατά την διάρκεια της υποχωρήσεως τους όταν ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί, το ολοκαύτωμα ενάντια στους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους Ανθρώπους που εναντιώθηκαν σε απάνθρωπες εντολές και από τις δύο μεριές και η ευλαβής τήρηση όλων των θανατικών ποινών που είχαν επιβάλει οι ναζί από τους συμμάχους – ‘ελευθερωτές’ ακόμα και όταν αυτή η θανατική ποινή ήταν λόγω πράξεων ενάντια στον άξονα και υπέρ των συμμάχων.
Σε όποιες περιοχές και χώρες το αιματοκύλισμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν εξάλειψε τον πληθυσμό αυτόν του Λαού που προωθούσε την εξέλιξη της κοινωνίας ( μάλιστα σε περιοχές όπως η Ελλάδα αντί να εξαλείψει το στοιχείο αυτό το ενδυνάμωσε και το εξάπλωσε ), επήλθαν άμεσα και με διάφορες αφορμές απανωτές και αδυσώπητες πολεμικές συρράξεις η μία πιο αιματηρή από την άλλη. Δεν έγιναν όμως ευρέως γνωστές ούτε ποτέ χαρακτηρίσθηκαν τόσο αιμοσταγείς όσο και ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος διότι ήταν ( συγκριτικά ) μικρού μεγέθους, περιορισμένες μόνο στα σύνορα των χωρών που διέθεταν ακόμα τον υγιή ενεργό πληθυσμό και όσος και να ήταν ο αριθμός των ατόμων που χάθηκαν σε κάθε μία ήταν πάντα μικρότερος από τον μαζικό αριθμό της παγκόσμιας εκατόμβης του Β΄ Παγκοσμίου. Π.χ. η Ελλάδα υπέστη αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο τον εμφύλιο, ο οποίος ήταν και αυτός που εξάλειψε την κομμουνιστική κυβέρνηση που ο Λαός επιθυμούσε να έχει. Μη αρκούντως αυτού, επήλθαν δικτατορίες και άλλες μαζικές αφορμές εξάλειψης / διάσπασης των Ελλήνων μέσω των κατά κύματα μεταναστεύσεων σε συνδυασμό με τους διωγμούς / εξορίες ενάντια σε συγκεκριμένα φρονήματα.
Μία απλή επισκόπηση του 90% τουλάχιστον των κρατών του κόσμου θα δείξει ακριβώς το ίδιο μοτίβο : μετά από μία λαϊκή – αστική κίνηση προς αλλαγή και εξέλιξη της κοινωνικής κατάστασης επέρχεται ένα ή σειρά επεισοδίων που προκαλούν μαζικούς θανάτους που κατά κανόνα πλήττουν ακριβώς αυτές τις κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν την εξέλιξη. Καμμία εξαίρεση δεν υπάρχει σε αυτόν τον κανόνα ούτε καν σε χώρες όπως η Αγγλία και οι Η.Π.Α. .
Με την εξάλειψη στην ουσία των γενεών ολόκληρων της πραγματικής αστικής τάξης που είναι προπύργιο του Λαού, έχουμε την επικράτηση της άλλης κοινωνικής ομάδας που καταναλώνει παθητικά και επιθυμεί το τέλμα και έτσι ο τοκετός έχει ανακοπεί / ανασταλεί. Από τους πόνους του τοκετού έχει παραμείνει μόνο η ψευδαίσθηση ότι επειδή σταμάτησαν, μάλλον το μωρό γεννήθηκε : είναι η κούφια επανάληψη και αναμάσηση των εννοιών και λέξεων και η στρεβλωμένη χρήση / επίκληση σε επιτυχίες του εξοντωμένου αυτού μέρους της Ανθρωπότητας ενώ εφαρμόζεται πλήρως η παλαιά τάξη πραγμάτων που εσφαλμένα έχει ονομασθεί ‘ νέα τάξη πραγμάτων’. Δηλαδή, δίνοντας την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εφαρμόζεται στυγνά η σχέση αφέντη – δούλου όπου πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται σε σημείο ζωής ή θανάτου από λίγους και σε σημείο που ο Άνθρωπος έχει επιστρέψει στο να είναι αντικείμενο που αγοράζεται και πωλείται και έχει την ίδια αξία ή και λιγότερη από ένα εξάρτημα σε μία μηχανή.
Γιατί όμως ονομάζουμε την κατάσταση τώρα κλινικά νεκρή και όχι απλώς κακή, απαράδεκτη και απάνθρωπη ;
Διότι η κατάσταση αυτή έχει πεθάνει και αυτή τη στιγμή αποσυντίθεται : ο άνθρωπος ωθείται να παράγει πράγματα που είναι άχρηστα ή υπέρ το δέον πολλά ενώ ταυτόχρονα στερείται καίρια στοιχεία / αγαθά για την επιβίωση του σωματική, πνευματική και ψυχική. Πολύ λογικά, αυτό το οποίο τροφοδοτούσε αυτή την κοινωνία, η παθητική κατανάλωση, πέφτει αφού αυτοί οι οποίοι μπορούν ή θέλουν να καταναλώσουν γίνονται όλο και λιγότεροι και όλο και πλουσιότεροι, κάνοντας τις υπόλοιπες πολυπληθείς ομάδες φτωχές και εκτός του συστήματος αυτού. Συνεπώς, όπως και σε κάθε σώμα που στερείται του αίματος του, το σύστημα αυτό που στηρίζεται στην παθητική κατανάλωση πέθανε. Αυτή την στιγμή, και εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια ( πολύ περισσότερα σε συγκεκριμένες χώρες ) απλώς γίνεται απόπειρα να πείσουν ότι αντί για νεκρή η κοινωνία αυτή είναι ζωντανή επειδή ακόμα φαίνεται να αναπνέει, όπως κάθε κλινικά νεκρός που διατηρείται τεχνητά και με τα χίλια ζόρια πάνω στο κρεβάτι της εντατικής.
Στην περίπτωση αυτή, το σύστημα διατήρησης στην ζωή του κλινικά νεκρού κοινωνικού συστήματος είναι η συνεχής ‘τόνωση’ της οικονομίας με υπέρογκα ποσά που διοχετεύονται στις πλουτοκρατικές τάξεις που αφαίμαξαν τις υπόλοιπες και σε κλάδους παραγωγής αγαθών που δεν πρόκειται να απορροφηθούν από τον πληθυσμό και άρα απλώς προετοιμάζεται να επέλθει το αναπόφευκτο με μεγαλύτερο πάταγο ( όσο και αν χρηματοδοτηθεί η αυτοκινητοβιομηχανία δεν πρόκειται να μπορέσει να πουλήσει τα αυτοκίνητα που θα παράξει όταν το κοινό στο οποίο τα απευθύνει προσπαθεί να εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό ). Έτσι λοιπόν το σύμπτωμα που προκάλεσε τον θάνατο εντείνεται ακόμα περισσότερο και η πορεία προς τον θάνατο επιταχύνεται : δηλαδή, σε ένα σώμα που αιμορραγεί και πρόκειται να πεθάνει από αυτό χορηγείται τονωτικό καρδιάς που την κάνει να χτυπάει πιο γρήγορα ( και άρα το σώμα να φαίνεται πιο ζωντανό και πιο κοντά στο να ανακτήσει αισθήσεις ) γεγονός το οποίο κάνει ότι αίμα έχει απομείνει να χυθεί ακόμα πιο γρήγορα από την πληγή που κανείς δεν έχει σφραγίσει.
Ακριβώς έτσι λειτουργεί η μέθοδος χρηματοδότησης τραπεζών και χρεοκοπημένων πολυεθνικών σε συνδυασμό με την υπερ-φορολόγηση και κατάφωρη δίωξη των ανθρώπων σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο καθώς τους σπρώχνουν προς την σερφοποίηση των λεγόμενων ‘ελαστικών σχέσεων εργασίας’. Όμως, το κοινωνικό σύστημα δεν πρόκειται να ανανήψει διότι ο Λαός, παρ’ όλη την συστηματική εξάλειψη των μελών του που προώθησαν τον πραγματικό τοκετό που τον σταμάτησαν, θυμάται και τους πόνους και αυτό το οποίο έπρεπε να γεννηθεί και ποτέ δεν γεννήθηκε.
Ο τοκετός είναι μία από τις πιο δυνατές επιταγές της φύσης, σχεδόν τόσο δυνατός στην επιταγή του όσο και ο θάνατος : όσο και να τον σταματάν τεχνητά σε κάποια στιγμή θα λάβει χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική κατάσταση. Ο φόβος μέσω του οποίου αυτή τη στιγμή διατηρούν την παλαιά τάξη πραγμάτων την οποία την ονομάζουν ‘νέα’ μπορεί να υπάρξει μόνο όσο δεν αισθάνεται κάποιος ότι πρόκειται άμεσα να εξαλειφθεί. Ο φόβος εξανεμίζεται όταν κάποιος καταλαβαίνει ότι δεν ‘πρόκειται’ να πνιγεί, πνίγεται και πρέπει να απλώσει το χέρι να πιάσει το σωσίβιο ή να κολυμπήσει. Από την στιγμή που ο Λαός θα αποφασίσει να κολυμπήσει μόνος του χωρίς πολιτικούς ηγέτες και ‘βοήθεια’ από το εξωτερικό, τους εταίρους και τους διεθνείς οργανισμούς που ευθαρσώς ομολογούν ότι καλλιέργησαν και προκάλεσαν όλο αυτό το βάσανο και πρόκειται να το επιτείνουν ( μέσω των δηλώσεων Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, Α. Μέρκελ, Ν. Σαρκοζί, και κάθε άλλου πολιτικού ηγέτη κάθε χώρας οι οποίοι μιλούν για φορολογίες και πιέσεις του Λαού ακόμα και σε βάρος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προς χρηματοδότηση των υπερ-πλούσιων ανθρώπων που ανήκουν στις ύψιστες πλουτοκρατικές τάξεις ) και να το παρατείνουν, τότε αυτό το οποίο μπλοκαρίστηκε στα μέσα του 20ου αιώνα θα λάβει χώρα ολοκληρωτικά.
Subscribe to:
Posts (Atom)
