Thursday, November 26, 2009

Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ

Οι νομικοί γνωρίζουν ότι υπάρχουν δύο είδη μεθόδων για να εκτελεσθεί ένα έγκλημα και για αυτό ο νόμος έχει προβλέψει : ο ενεργός τρόπος και ο παθητικός / αρνητικός τρόπος όπως λέγεται. Δηλαδή, ένα έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί κάνοντας κάποιες πράξεις, δηλαδή ενεργά ή μην κάνοντας καμμία πράξη, μη ανταποκρινόμενος σε κάποιο ερέθισμα ή έκκληση. Έτσι λοιπόν θα κριθεί ένοχος ενός είδους ανθρωποκτονίας αυτός ο οποίος άκουσε έκκληση σε βοήθεια από κάποιο άτομο και δεν ανταποκρίθηκε να το βοηθήσει και να το σώσει και συνεπώς επειδή αυτός δεν έδρασε το θύμα πέθανε. Αυτό είναι το αρνητικό έγκλημα διότι αρνείται κάποιος να πράξει κάτι όταν του γίνεται έκκληση.

Αυτού του είδους το έγκλημα είναι και το πιο αόρατο διότι δεν εκπαιδευόμαστε να το διακρίνουμε τόσο καλά όσο το πρώτο και πιο κλασσικό είδος. Και με αυτού του είδους το έγκλημα διαπράττονται τα πιο σοβαρά πολιτικά κακουργήματα σε επίπεδο κατάλυσης του ίδιου του Πολιτεύματος, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Και επειδή δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε εύκολα το αρνητικό έγκλημα, παραμένουμε τυφλοί προς αυτό ακόμα και όταν γευόμαστε τις σκληρότατες και βαρύτατες συνέπειες αυτού.

Για να δούμε όμως πώς, όπως στον πνιγμένο που πρέπει να τιμωρηθεί ο κάθε ένας που του αρνήθηκε βοήθεια για να τον σώσει ενώ μπορούσε να την προσφέρει ή ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, δολοφονείται η Δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε θεωρητικά υπάρχει, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο τι σημαίνει Δημοκρατία και πώς μεταφράζεται στην καθημερινότητα.

Δημοκρατία σημαίνει ότι η πλειοψηφία, δηλαδή η γνώμη των πολλών επικρατεί ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ Ή ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ. Δηλαδή, στην πράξη σημαίνει ότι κανένα μέτρο, μέθοδος ή πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί στον Λαό : θα πρέπει να την έχει ο ίδιος επιλέξει τουλάχιστον σε ποσοστό πλειοψηφίας. Πλειοψηφία σημαίνει, με τον μαθηματικό όρο 50 + 1. Δηλαδή, για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα θα πρέπει να συμφωνεί με αυτή την απόφαση το 51% του πληθυσμού αυστηρώς αναλογικά.

Όταν λέμε πληθυσμός εννοούμε όλους τους ενήλικες οι οποίοι είναι μέλη του Δήμου και κανέναν άλλο.

Μέλος του Δήμου είναι όποιος συνεισφέρει στα κοινά, στις εισφορές και στους φόρους και όποιος από αυτούς που κάνουν αυτά δεσμεύεται από το σύνολο της Νομοθεσίας / Συντάγματος ως Πολίτης - Υπήκοος, και βεβαίως τα εξαρτώμενα μέλη των οικογενειών αυτών που ακόμα είναι ανήλικα και σε αυτή τη συζήτηση δεν μας αφορούν. Βεβαίως θα πρέπει να έχει σώας τας φρένας και να μην είναι ένοχος κακουργήματος ή εγκλήματος κατά της Πολιτείας και / ή του Πολιτεύματος.

Στην Δημοκρατία ο Λαός είναι αυτός που με την πλειοψηφία του δίνει συγκεκριμένες εντολές στους υποτελείς του / υπηρέτες του / εντολοδόχους του τις οποίες αυτοί οφείλουν να ακολουθούν κατά γράμμα ή να απολύονται πάραυτα με ό,τι αυτό συνεπάγεται από κυρώσεις, αποζημιώσεις, κλπ. Αυτό δεν θα πρέπει να ξενίζει διότι είναι το σύστημα που επικρατεί σε κάθε επιχείρηση / εταιρεία που διαθέτει μετόχους οι οποίοι ελέγχουν και διατάζουν τον γενικό διευθυντή αφού τον διορίσουν με την ψήφο τους.

Σε μια τέτοια εταιρεία δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής από την μεριά του γενικού διευθυντή : τα χέρια του είναι δεμένα να κάνει ό,τι του πουν και μόνο ακόμα και εάν ο ίδιος διαφωνεί για οποιονδήποτε λόγο. Η μόνη του επιλογή είναι να αποχωρήσει αυτοβούλως εάν διαφωνεί αφού βεβαίως παρουσιάσει το έργο του μέχρι τότε και το υποβάλλει σε έλεγχο. Εάν διαλέξει να μείνει όχι μόνο πρέπει να κάνει αυτό που του λένε αλλά να το κάνει στην εντέλεια επί ποινή απόλυσης και κυρώσεων / διώξεων καθώς και γενικής αποπομπής με υποτιμητικό τρόπο που θα του επιτρέψει να δουλέψει σε άλλη εταιρεία με αυτό τον βαθμό ή όποιον βαθμό.

Επίσης είναι υπόλογος ο γενικός διευθυντής στο σύνολο των μετόχων για κάθε έναν υφιστάμενο του και την απόδοση του στην δουλειά. Και πάλι με τις ίδιες συνθήκες εργασίας και κυρώσεων.

Αυτό ακριβώς οφείλει να συμβαίνει και σε ένα Κράτος Δημοκρατικό : ο Λαός παραγγέλλει, διατάσσει και επιτάσσει και οι εκλεγμένοι υπό τω έργω πληρωτές των θέσεων διοίκησης του Κράτους υπακούουν ασχέτως από την δική τους προσωπική άποψη εάν είναι μειοψηφική, βεβαίως με την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να αποχωρήσουν χωρίς πρόβλημα με την προϋπόθεση ότι μέχρι την ημερομηνία αποχωρήσεως τους μπορούν να αποδείξουν ότι υπηρέτησαν σωστά το σύνολο. Οποτεδήποτε ο Λαός αλλάζει γνώμη, τροποποιεί ή εκφράζει κάποια διαφοροποίηση στις εντολές του, οι κρατικοί υπάλληλοι ( δηλαδή ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και η Βουλή ) οφείλουν να υπακούσουν πάραυτα.

Και τώρα μπορούμε να δούμε πώς καταλύεται η Δημοκρατία με μέσα δημοκρατικά : μέσω της ελλείψεως / άρνησης ανταπόκρισης στα δημοκρατικά αυτά μέσα – εκκλήσεις.

Η Δημοκρατία έχει προβλέψει τρόπους αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα στον Λαό και τους εντολοδόχους του ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις, όπως είναι φυσικό αφού κάθε εντολή μπορεί να χρειάζεται τροποποίηση ή υπενθύμιση ή έλεγχο ανά πάσα στιγμή και πάντα σε σχέση με τις τρέχουσες καταστάσεις. Τέτοιοι τρόποι είναι η ατομική ή ομαδική πρόσβαση στους υπουργούς και τον πρωθυπουργό με ψηφίσματα, αιτήματα, καταγγελίες και άλλα μηνύματα, οι διαδηλώσεις, οι προτάσεις μομφής και εν τέλει ένδικα μέσα.

Δηλαδή, ο υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να υπακούει σε κάθε μία απαίτηση του Λαού που είναι πλειοψηφική, και όταν άπτεται θεμάτων που αφορούν συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα μόνο να είναι πλειοψηφική εντός των συνόλων αυτών με την προϋπόθεση ότι το σύνολο του Λαού το επιτρέπει ή αποδειχθεί ατράνταχτα ότι το συγκεκριμένο αίτημα δεν θα επηρεάσει παρά μόνο το κοινωνικό σύνολο που το αιτείται.

Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί ο πρωθυπουργός ή ο οποιοσδήποτε υπουργός να παρακούσει εντολή από σύσσωμη την κοινωνία των ψηφοφόρων. Αυτό δηλαδή το οποίο όλοι ανεξαιρέτως πράττουν ενώ υπακούν σε πολύ μικρά κοινωνικά σύνολα που διατάσσουν πολιτικές που επηρεάζουν όλους. Αυτό όμως το κοινωνικό σύστημα / πολίτευμα δεν λέγεται Δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.
Αντίθετα από την Δημοκρατία η ολιγαρχία μπορεί αν πάρει πολλές μορφές αναλόγως με το ποιοι είναι οι ολίγοι που κρατούν τους πολλούς : εάν είναι οι οικονομικά ανώτατη τάξη έχουμε καπιταλισμό. Εάν είναι μόνο οι πλούσιοι γαιοκτήμονες έχουμε φεουδαρχία. Εάν είναι ένα ευρύ κόμμα έχουμε κομμουνισμό του τύπου των σοβιέτ ασχέτως πώς ονομάζεται τυπικά. Εάν το σύνολο των ολίγων είναι τα διάφορα τζάκια / πλούσιες δυναστείες / νεποτιστικές φατρίες τότε έχουμε αριστοκρατία, κ.ο.κ. . Βεβαίως ο κάθε ένας μπορεί να δει και συνδυασμούς αυτών των παραδειγμάτων, και όσοι είναι συνειδητοποιημένοι θα δουν και το προφίλ της καθημερινότητας μας.

Εάν σκεφτήκατε μέχρι τώρα ότι κάθε μία από τις ολιγαρχικές μορφές εξουσίας κάπως έχουν εμφανισθεί στην πραγματικότητα του δήθεν ‘δημοκρατικού’ πολιτεύματος που τυπικά επικρατεί, ορθώς σκεφτήκατε : οι εκφάνσεις αυτές της ολιγαρχίας εντός του υπό έκπτωση δημοκρατικού πολιτεύματος μας είναι αποτέλεσμα του αρνητικού εγκλήματος :

Όταν ο ΣΕΒ εισακούεται ως αρχή πάνω από το σύνολο της κοινωνίας τουλάχιστον από την πλήρη μεσαία τάξη και κάτω, τότε έχουμε παράβαση των Δημοκρατικών αρχών και επιβολή βιομηχανοκρατίας ( δηλαδή καπιταλισμού χωρίς δημοκρατικότητα ).

Όταν εισακούεται το κάθε μονοπωλιακό καρτέλ σε πείσμα των απαιτήσεων του Λαού, τότε έχουμε ολιγαρχία των εταιρειών.

Όταν εισακούεται το σύνολο των τραπεζών ιδιωτικών και μη σε πείσμα και βάρος και καταστροφή του Λαού τότε σπάει η Δημοκρατία και έχουμε τραπεζοκρατία.

Όταν εισακούεται ο κάθε ξένος επίτροπος σε πείσμα του συνόλου του Ελληνικού Λαού έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας και υποδούλωση σε ξένα συμφέροντα όπως π.χ. η υπόθεση COSCO αλλά και η πλήρης υποταγή στην Ε.Ε. ενώ ούτε ο λαός το θέλει ούτε ο Νόμος το επιβάλλει.

Όταν εξαπολύεται η αστυνομία ( ένστολοι και κουκουλοφόροι ) για να πατάξει διαδηλώσεις, τότε έχουμε Δικτατορία και Χούντα.

Όταν τα αιτήματα του λαού αγνοούνται ή εμπαίζονται με την απουσία Δημοψηφισμάτων και την επιβολή μειοψηφικών δηλώσεων από άτομα που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του Λαού ( είτε διότι δεν έχουν συγκεντρώσει πλειοψηφία όπως την ορίσαμε ή την συγκέντρωσαν με νοθεία ή μη αναλογικές διαδικασίες ή προεκλογική παραπλάνηση / απάτη του Λαού μέσω ψευδών δηλώσεων και δεσμεύσεων με τον ίδιο τρόπο που ένας υποψήφιος υπάλληλος δίνει πλαστό βιογραφικό ή κάποιος δίνει ακάλυπτη επιταγή ) τότε έχουμε απάτη του Λαού και Δικτατορία, ακόμα και εάν τα δεσμευμένα ΜΜΕ κηρύσσουν την ύπαρξη δημοκρατίας ή ισχυρών κυβερνήσεων.

Στην Δημοκρατία ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι αυτή που επιβάλλεται και πάει κόντρα στην Λαϊκή θέληση. Αυτό το κάνουν οι ολιγάρχες και οι δικτάτορες. Ισχυρή κυβέρνηση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας είναι αυτή που άμεσα ανταποκρίνεται και επιβάλλει στους υπόλοιπους γύρω της εντός και εκτός των συνόρων αυτό που ο Λαός θέλει.

Κατ’ ομολογίαν όλων των πολιτικών όχι μόνο είναι η κυβέρνηση ανίσχυρη αλλά και η Βουλή, διότι όπως όλοι ομολογούν δεν πρόκειται για άτομα που μεταφέρουν και επιβάλλουν την Λαϊκή εντολή τουλάχιστον του Λαού της περιοχής από όπου εξελέγησαν ως αντιπρόσωποι / εκπρόσωποι του αλλά άτομα που όπως κάθε μέλος του σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος της τότε ΕΣΣΔ, πάνω απ’ όλα είναι η πίστη στο κόμμα και τον αρχηγό και όχι η υπηρεσία του Λαού, του Έθνους ή του Κράτους. Πάνω απ’ όλα είναι το γόητρο, τα συμφέροντα και τα οφέλη του κόμματος και όχι της Ελλάδας, του Λαού ή του Έθνους. Πολίτες για αυτούς είναι μόνο τα μέλη του κόμματος τους που έχουν αρκετά αναρριχηθεί με ολιγαρχικές διαδικασίες ενώ τόσο η βάση τους όσο και οι υπόλοιποι Πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγελάδες για άρμεγμα ή σφάξιμο.

Η Βουλή δεν εξυπηρετεί τον Λαό αλλά τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται σε αυτήν, και βεβαίως κάθε έναν σπόνσορα – χρηματοδότη – αφεντικό του κόμματος ακριβώς όπως οι ποδοσφαιριστές στις ποδοσφαιρικές ομάδες.

Στην ουσία ο λαός έχει πάψει να εκπροσωπείται από την εποχή που τον αφόπλισαν και ξεκινάει να εκπροσωπείται και πάλι κάθε φορά που αποφασίζει να οπλισθεί, κυρίως με τα Δικαιώματα του και τον Νόμο καθώς και την αποφασιστικότητα να τα επιβάλλει.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δημοκρατικά μέσα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την Δημοκρατία και την άμεση επικοινωνία της βούλησης του λαού προς τους δεσμευμένους να την υπακούουν αιρετούς είναι αυτά τα οποία, κατεκλυσμένα από φανατικούς κομματικούς τυχοδιώκτες τύπου κομματικών στελεχών κομμουνιστικών στυγνών πολιτευμάτων, καταλύουν την Δημοκρατία αφού όπως το λουρί στο κολάρο του σκύλου που κόβεται και ο σκύλος είναι ανεξέλεγκτος, έχουν πλήρως κόψει την κάθε επαφή του Λαού με σκοπό τον έλεγχο προς τους κυβερνητικούς.

Το ευτυχές είναι ότι ο ανεξέλεγκτος σκύλος εύκολα πιάνεται και αφού το λουρί που ήδη υπήρχε δεν τον κρατάει ( δηλαδή το δημοκρατικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε έχει εκπέσει ) μπορούμε να φτιάξουμε ένα άλλο παρόμοιο και καλύτερο.

Το πώς θα το αναλύσουμε εν εκτάσει αυτό το μήνα.

No comments: