Η Σπασμένη Σπονδυλική Στήλη του Κράτους

( ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΣΠΑΣΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΞΕΙ )

Η εκτίμηση και διαπίστωση που ακολουθεί αναφέρεται με παράδειγμα την Ελλάδα αυτή τη στιγμή αλλά ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της λεγόμενης ‘ δυτικής κουλτούρας’ και το μόνο το οποίο αλλάζει είναι τα ονόματα και οι χρονολογίες, όχι το γενικό σχέδιο.

Η σπονδυλική στήλη μίας χώρας όπως και η σπονδυλική στήλη του σώματος είναι αυτή που βοηθάει το σύνολο να στέκεται στο ύψος του και να έχει πλήρη έλεγχο του τι συμβαίνει, τι πρέπει να διορθωθεί, τι πρέπει να εξελιχθεί και τι πρέπει να προστατευτεί σε όλο το σώμα με βάση τις αρχές που θέτει ο εγκέφαλος. Χωρίς την σπονδυλική στήλη ο εγκέφαλος είναι αποκομμένος από το υπόλοιπο σώμα το οποίο εκφυλίζεται και παραλύει. Όποιος δεν έχει υγιή σπονδυλική στήλη δεν έχει και ζωή ( είτε σε πρόγνωση μακροβιότητας είτε σε ποιότητα ζωής με τις εκτιμήσεις και τα περιθώρια που θέτει η φύση ).

Το ίδιο ισχύει και σε ένα κράτος. Για να μπορέσουμε όμως να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει και ποια είναι η σπονδυλική στήλη που προκαλεί την παράλυση που όλοι μας βλέπουμε γύρω θα πρέπει να ορίσουμε πρώτα ποια είναι η παράλυση του κράτους και ποια είναι η σπονδυλική στήλη του κράτους.

Παράλυση ενός κράτους είναι η μη λειτουργία των θεσμών, δηλαδή η μη εφαρμογή του Συντάγματος του κράτους, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η δημιουργία νόμων που είναι ενάντια σε αυτά. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την μη λειτουργία των θεσμών στην καθημερινότητα μας όταν παραβαίνονται τα εξής θεμελιώδη Δικαιώματα τα οποία το κράτος έχει θεσπιστεί για να εξασφαλίζει στους Πολίτες του :

Α. Δικαίωμα στην προστασία από την ανέχεια, φτώχεια και άγχος βιοτικών αναγκών.

Β. Δικαίωμα στον Ελεύθερο Λόγο και την προστασία και το να εισακούεται ο Ελεύθερος αυτός Λόγος.

Γ. Δικαίωμα στην Ελευθερία και αυτοδιάθεση με βάση πεποιθήσεις οι οποίες δεν υπαγορεύονται από κόμματα, κοινωνικές ομάδες, στρατιωτικές ομάδες, οικονομικές ομάδες, και άλλες πηγές εξαναγκασμού.

Δ. Δικαίωμα στην προστασία του ατόμου και της ατομικής περιουσίας ανεξαιρέτως τάξης, φύλου, φυλής και ηλικίας.

Ε. Δικαίωμα στην προστασία της ατομικής υγείας, σωματικής, πνευματικής, ηθικής και ψυχικής καθώς και πρόσβαση για την καλλιέργεια αυτής.


Εάν επισήμως και ουσιαστικά έχουμε κρούσματα φτώχειας, οικονομικής ανέχειας, φίμωση του Ελεύθερου Λόγου ή αγνόηση αυτού ( όπως παρατηρούμε ότι συμβαίνει στα ΜΜΕ όπου δεν επιτρέπεται ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε άτομα τα οποία τα ΜΜΕ προβάλλουν για να κάνουν διαλέξεις στον Λαό, δηλαδή να ακουστούν ερωτήσεις από τον Λαό χωρίς την διαμεσολάβηση τηλεφωνικού κέντρου που διαλέγει ή κατασκευάζει ποιος θα ακουστεί και πόσο ), απαγόρευση της δράσης κατά συνείδηση των ατόμων τα οποία ορίζουν την εφαρμογή των θεσμών καθώς και ατιμωρησία εάν συμμορφώνονται στον εξαναγκασμό αυτό, μη κάλυψη όλων των Πολιτών ενάντια στο κοινό έγκλημα ( δηλαδή κλοπές, ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, κλπ ), την ασθένεια και την διαφθορά τότε είμαστε μάρτυρες της παράλυσης του Κράτους.

Η σπονδυλική στήλη ενός κράτους ορίζεται ως τα σύνολο των ενηλίκων Πολιτών που έχουν Πολιτικά Δικαιώματα ( δηλαδή, δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά, εκλέγειν και εκλέγεσθαι ). Αυτό περιλαμβάνει όλους τους συνανθρώπους μας και εμάς και συνεπώς όταν υπάρχει παράλυση του Κράτους σημαίνει ότι εμείς, η σπονδυλική του στήλη, έχει σπάσει και δεν λειτουργεί.

Μία σπονδυλική στήλη δεν σπάει εύκολα. Απαιτούνται πολλαπλά πολύ δυνατά χτυπήματα σε καίρια σημεία της ώστε να μπορέσει να υποχωρήσει. Αυτό σημαίνει ότι μία σπονδυλική στήλη ποτέ δεν σπάει τυχαία ( τουλάχιστον οι σπονδυλικές στήλες των Κρατών ) : είναι πάντα αποτέλεσμα συντονισμένων επιθέσεων από ομάδες ( όχι μεμονωμένα άτομα ) οι οποίες πολύ συνειδητά και πολύ ενεργά επιδιώκουν την παράλυση του Κράτους καθότι μόνον σε ένα παράλυτο Κράτος μπορούν να επιβιώσουν και να είναι ανεκτές.

Για να σπάσει η σπονδυλική στήλη οποιουδήποτε Κράτους, χρειάζονται τα εξής χτυπήματα και η επιτυχία αυτών :

Α. η επικράτηση χαμηλής αυτοεκτίμησης σε όλα τα ενήλικα άτομα ενός Κράτους.

Β. η επικράτηση χαμηλής εκπαίδευσης η οποία να είναι υπέρ – ειδικευμένη σε έναν τομέα αλλά πολύ φτωχή έως ανύπαρκτη στις ικανότητες που πρέπει να διδαχθεί κάποιος για να είναι ανταγωνιστικός Πολίτης και Κοινωνική Οντότητα. ( δηλαδή, μαθαίνουν πολύ θεωρία, θεωρητικές ιδέες και αξιώματα αλλά ΔΕΝ μαθαίνουν να τις ελέγχουν, να τις αμφισβητούν και να τις εφαρμόζουν στην πράξη και στην καθημερινότητα τους οπότε και στην ουσία μένουν απαίδευτοι, αλλά με την επιπλέον αναστολή της πεποίθησης ότι είναι εκπαιδευμένοι και άρα δεν χρειάζονται περαιτέρω μάθηση. Αυτό σημαίνει πως ο,τιδήποτε συναντούν στην καθημερινότητα και την κοινωνία, δηλαδή πολιτικές αποφάσεις, νόμους και νομοθεσίες, οικονομικά μέτρα και άλλα πράγματα που ορίζουν εκ βαθέων την ζωή τους θεωρούν ότι δεν το ξέρουν, δεν μπορούν να το μάθουν γιατί δεν είναι ο τομέας τους, αρνούνται να το ελέγξουν και το αναθέτουν με λευκή επιταγή σε αυτούς που δηλώνουν αυθαιρέτως ότι μπορούν. )

Γ. η επικράτηση της αίσθησης εξάρτησης από άλλα άτομα και ομάδες. ( δηλαδή, αντί να εκπαιδεύεται το άτομο να είναι αυτάρκες και ανεξάρτητο και να αισθάνεται έτσι ώστε να μπορεί να έχει δυνατότητα κριτικής σκέψης και πιθανής προσφοράς νέων διόδων εξέλιξης, το άτομο μαθαίνει ότι ποτέ δεν θα μπορεί αν είναι ανεξάρτητο και αυτάρκες και πάντα χρειάζεται να έχει εξασφαλίσει ένα άλλο άτομο, ομάδα, μηχανισμό που θα του εγγυηθεί το καλώς έχειν που ήδη είχε αλλά δεν έχει μάθει να συνειδητοποιεί )

Δ. η επικράτηση του ονείρου – στόχου της απραξίας με απολαβές και ατελείωτης πρόσβασης σε κατανάλωση η οποία έχει στόχο μόνο την κατανάλωση και όχι την επίτευξη ενός στόχου ( δηλαδή το άτομο μαθαίνει ότι ο πιο επιτυχημένος και ζηλευτός ρόλος στην κοινωνία είναι αυτός του κηφήνα και μάλιστα του στείρου κηφήνα ο οποίος δεν εκπληρώνει κανένα στόχο και απλώς εκτρέφεται καταχρηστικά σαν κακοήθης όγκος. Δεν μαθαίνει ότι η πραγματική Ελευθερία και Επιτυχία είναι η προσφορά στον Εαυτό και τον Πλησίον ώστε να επιτυγχάνεται όλο και πιο πολύ εξέλιξη που θα επιτρέπει την καλλιέργεια της διανόησης όλο και πιο απρόσκοπτα. Αυτή την στιγμή στην κοινωνία δεν υπάρχει διανόηση διότι δεν υπάρχει ούτε επιτρέπεται διάλογος και επιχειρηματολογία παρά μόνο συμμόρφωση με θεωρητικές σχολές οι οποίες επιβάλλουν μία άποψη την οποία απαγορεύουν να εκτιμηθεί και να εξελιχθεί ή και να απορριφθεί χωρίς την έγκριση των ατόμων που αυθαίρετα ορίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να ειπωθεί ανοιχτά στους διάφορους κοινωνικούς κύκλους ).

Ε. προώθηση της απάθειας, μοιρολατρίας και άεργης επίκρισης χωρίς εποικοδομητικό στόχο. ( δηλαδή, μαθαίνουν στους Πολίτες το ‘ αυτό έτσι είναι’ ως αξίωμα, δηλαδή αποδοχή της κατάστασης χωρίς καμία πρόθεση πράξεων αλλαγής της, και ως διέξοδο την επίκριση των πάντων με την προϋπόθεση ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει πράξη επ’ αυτής και δεν θα τραβήξει καμία προσοχή ).

Στ. επιβολή φόβου και τρομοκρατίας οποιασδήποτε μονάδας, ομάδας και μηχανισμού σε σημείο που ο μεγαλύτερος στόχος των Πολιτών δεν είναι ο έλεγχος της καλής λειτουργίας των μονάδων, ομάδων και μηχανισμών αλλά η πλήρης αποφυγή ευθυνών, προσοχής καθώς και ο συμβιβασμός και η πελατειακή σχέση η οποία καλλιεργείται με την γενική άποψη ‘ μην ταράζεις τα νερά’ .


Τα ανωτέρω έξη χτυπήματα είναι αυτά τα οποία εφαρμόζονται σε όλα τα Κράτη ώστε να σπάσει η σπονδυλική τους στήλη και να επικρατεί φόβος, καταδυνάστευση, ενδοτισμός, μοιρολατρία, ηττοπάθεια, δειλία, υποκρισία / εθελοτυφλία / στρουθοκαμηλισμός, απραξία και δουλοπρέπεια.

Με την επικράτεια/ βασιλεία των αισθημάτων αυτών τα οποία προέρχονται από τα έξη χτυπήματα που περιγράψαμε, οι Πολίτες που είναι υπεύθυνοι για την προάσπιση και προστασία των θεσμών χάνουν την λειτουργία τους και η σπονδυλική στήλη σπάει :

Α. οι νομικοί φοβούνται ‘να ταράξουν τα νερά’ με το να εφαρμόσουν τους νόμους αυτοβούλως ( π.χ. ο εισαγγελέας και οι δικηγόροι δεν καταγγέλλουν αντισυνταγματικά δρώμενα και παρανομίες όπως την αδιαφορία για την δόλια καταστροφή της Δημόσιας περιουσίας μέσω πυρκαγιών, την αδιαφορία για την κατάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων όπως το 8ωρο, οι υπερωρίες, η σωστή συνταξιοδότηση, κ.ά. , η δίωξη εταιριών που διαχειρίζονται ανοιχτά πορνεία, κ. ά. ), εξαγοράζονται προσπαθώντας να προσεγγίσουν το όνειρο του στείρου κηφήνα και απαξιούν και πολεμούν όσα άτομα τολμούν να προσπαθήσουν να κάνουν την δουλειά που εκείνοι έπρεπε να είχαν ήδη εκτελέσει ).

Β. οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδος, ειδικότητος και αντικειμένου φοβούνται ‘ να ταράξουν τα νερά’ και αντί να εναντιωθούν και να στηλιτεύσουν και σαφέστατα να μην εφαρμόσουν μεθόδους και πρακτικές που ενεργά βλέπουν ότι καταστρέφουν παιδιά, εφήβους και ενηλίκους αντί να τα βοηθούν, διαλέγουν να συμβιβαστούν κάνοντας συμφωνίες με ανωτέρους και κατωτέρους, καταδυναστεύοντας και υπονομεύοντας κάθε άτομο ή στοιχείο που δείχνει ότι δεν κάνουν το έργο τους. Από αυτούς διδάσκονται οι μελλοντικοί Πολίτες τα αισθήματα που πηγάζουν από τα έξη χτυπήματα, όχι ως μία νοσούσα κατάσταση αλλά ως την μόνη πραγματικότητα που μπορεί να υπάρξει.

Γ. οι πλέον ειδικοί επί της κοινωνίας και των οικονομικών επιστήμονες οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να την βοηθούν να γίνεται όλο και καλύτερη λειτουργικά και υποστηρικτικά για το άτομο και το σύνολο υποτάσσονται σε επιστημονικά σχήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι εργαλεία και όχι δόγματα και αρνούνται να κάνουν την λειτουργική και υποστηρικτική τους εργασία. Αντιθέτως αναλαμβάνουν να σπάσουν τα άτομα ώστε να ταιριάζουν στην νοσηρή αυτή κοινωνία η οποία προωθεί την κοινωνική παράλυση. Είναι αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τον ορισμό των έξη χτυπημάτων και την παράδοση των κλειδιών αυτών του κράτους και της κοινωνίας σε αυτούς που είναι εχθροί της ( π.χ. ερευνητικοί οργανισμοί που παραδίδουν τις ανακαλύψεις τους και τον τρόπο χρήσεως αυτών στους μεγάλους κεφαλαιούχους οι οποίοι θέλουν να υποδουλώσουν και να ελέγξουν το Ανθρώπινο Δυναμικό. Τέτοια παραδείγματα επίορκων κοινωνικών επιστημόνων είναι αυτοί οι οποίοι στελεχώνουν ερευνητικά σχήματα και ιδρύματα όπως η RAND, ψυχολογικές σχολές σκέψης οι οποίες κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους και τους αρνούνται την δυνατότητα εξέλιξης καταδικάζοντας τους σε μία μορφή γενετικού ρατσισμού, πανεπιστήμια τα οποία χρηματοδοτούνται από διάφορες πολυεθνικές εταιρείες για να παραδώσουν την κερκόπορτα από την οποία θα μπορέσουν να επιβάλλουν προϊόντα, ανάγκες και τρόπο ζωής που εξυπηρετούν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και όχι την υγεία και ευημερία των ανθρώπων και σαφέστατα όλοι ο επιστήμονες που ασπάζονται τα παραπάνω παρ’ όλο που έχουν την υποχρέωση και την δυνατότητα να μην το κάνουν αλλά υποτάσσονται ‘ για να μην ταράξουν τα νερά’ ).

Δ. το πιο ίσως δύσκολο γεγονός να αντικρίσουμε και να παραδεχτούμε είναι ότι επίσης υπεύθυνοι για την παράλυση του κράτους και το σπάσιμο της σπονδυλικής στήλης, μέλη της οποίας είμαστε όλοι μας, είναι ότι απαρνούμαστε το φυσικό ένστικτο και την κοινή λογική που υπάρχει μέσα στον κάθε έναν από εμάς : για να ‘ μην ταράξουμε τα νερά’ αποφασίζουμε να ανεχθούμε και να επιτρέψουμε την επικράτεια του συμπλέγματος κατωτερότητας που επιβάλλουν οι παραπάνω ομάδες και να παραμείνουμε μοιρολάτρες, απαθείς, ηττοπαθείς και καταθλιμμένοι ενώ όλοι μας προσυπογράφουμε μέσω της σιωπής και της μη αντίδρασης τον κοινωνικό και οικονομικό βιασμό που μας διδάσκεται ότι πρέπει και είναι δουλειά μας να ανεχόμαστε. Κάθε φορά που δεχόμαστε να κλείσουμε τα μάτια, να κάνουμε τα στραβά μάτια, να βάλουμε νερό στο κρασί μας, να αγνοήσουμε κοινωνικές, οικονομικές , συνταγματικές, νομικές, ηθικές, ορθολογικές παραβιάσεις και αδικίες εμείς οι ίδιοι δίνουμε χτύπημα στην σπονδυλική στήλη του Κράτους το οποίο οι πρόγονοι μας είχαν σχεδιάσει και εγκαθιδρύσει για δική μας προστασία. Εμείς οι ίδιοι επιβραβεύουμε και επικροτούμε την παράλυση του Κράτους αυτού και την φαυλότητα, θρασυδειλία, αυθαιρεσία, ανοησία και αναίδεια η οποία επικρατεί από λίγους ενάντια σε πολλούς οι οποίοι όμως συναινούν και το περιμένουν. Δηλαδή, αγρότες / κτηνοτρόφοι που πετάνε και αχρηστεύουν τις σοδειές τους επειδή αλλιώς θα απειλούσαν την μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγάλων κεφαλαιούχων, κτηνοτρόφοι που σκοτώνουν τα ζώα τους για τον ίδιο λόγο, αλιείς που καίνε τις βάρκες τους επίσης επειδή διατάχθηκαν, έμποροι / βιοτέχνες οι οποίοι ανέχονται τον παρασιτισμό του μεσάζοντα και την καταστροφική προς αυτούς κρατική πολιτική ‘γιατί αυτό έτσι είναι’, εργάτες οι οποίοι επιτρέπουν σε απατεώνες ‘επιχειρηματίες’ να τους εκμεταλλεύονται και μετά να τους κλέβουν τα δεδουλευμένα τους, ιερείς οι οποίοι συμβιβάζουν τον λόγο του Θεού για να μην στεναχωρήσουν μεγαλοεκδότες ή για να τραβήξουν προσοχή σε τίτλους που διαφορετικά θα πάτωναν στην αγορά και που υπονομεύουν δόγματα και θρησκευτική ταυτότητα, όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες συμμετέχουν και προσυπογράφουν την κατάρρευση όχι μόνο του Κράτους αλλά και της δικής τους κοινωνικής οντότητας.

Εάν όλοι οι παραπάνω Πολίτες – στελέχη της σπονδυλικής στήλης και πραγματικής δύναμης οποιουδήποτε Κράτους δεν ανέχονταν να ασελγούν επάνω τους κοινωνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, ιστορικά και ηθικά τότε δεν θα ήταν δυνατόν και ούτε θα τολμούσαν πολιτικοί κάθε διαμετρήματος και συνομοταξίας να προσυπογράψουν με τα ονόματα τους αντισυνταγματικούς νόμους, παρά φύση διαδικασίες, αντι-Εθνικές αποφάσεις / πολιτικές, αντιπαιδαγωγικά προγράμματα, αντι-εργατικά και αντιεπαγγελματικά σχήματα και φυσικά δεν θα μπορούσαν να επανδρώσουν τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είτε με φοβισμένους ανθρώπους που δεν τολμούν ‘να ταράξουν τα νερά’ είτε με νοσηρά στοιχεία που έχουν επιλέξει να εξαγοράσουν την ύπαρξη τους με αντάλλαγμα την ψευδαίσθηση εξουσίας επί των συνανθρώπων τους ενώ συμβάλλουν στην προσωπική τους οικονομική και κοινωνική καταστροφή σε βραχύ, μακρύ ή απρόβλεπτο χρονικό διάστημα ( αφού έχουν αποφασίσει να μη ελέγχουν την μοίρα τους οι ίδιοι αλλά αυτοί στους οποίους πουλήθηκαν, ξεχνώντας ότι και το πιο ακριβό απόκτημα / εργαλείο όταν το βαρεθούμε ή φθαρεί το πετάμε ).

Στο επόμενο editorial θα συνεχίσουμε κατονομάζοντας ποιος έσπασε την σπονδυλική στήλη της Ελλάδας, δείχνοντας πώς μπορείτε να εντοπίσετε ποιοι έσπασαν την σπονδυλική στήλη του δικού σας Κράτους και τελικά δείχνοντας ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να την ξαναφτιάξει εύκολα και γρήγορα.