Είθισται, σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της Κυριακάτικης λειτουργίας και των διαφόρων εορταστικών λειτουργιών στις εκκλησίες οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνορθόδοξης κουλτούρας να κάνει ο ιερέας το λεγόμενο κήρυγμα. Το κήρυγμα δημιουργήθηκε την εποχή που ο ιερέας ήταν στην ουσία και ο ηγέτης ( τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά και σχεδόν πάντα και πολιτικά ) της κοινωνικής ομάδας που υπαγόταν στην εκκλησία του και πολλές φορές ήταν η μόνη πηγή κατευθύνσεως και ενημέρωσης για τα δρώμενα της εποχής. Σήμερα ο ιερέας δεν θεωρείται ηγέτης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής αλλά συνεχίζει να κάνει το κήρυγμα.
Με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την λεγόμενη pop κουλτούρα η εκκλησία, ο ιερέας και ο,τιδήποτε αγγίζει ή άπτεται αυτού είναι ολοκληρωτικό, οπισθοδρομικό και εκτός της μοντέρνας ‘ in ’ κοινωνίας. Το κατά πόσον αυτό αληθεύει και σε ποιο βαθμό και ποια πτυχή είναι κάτι που θα το αναλύσουμε στους τομείς ενημέρωσης για την θρησκεία ( πολύ σύντομα ). Αυτό το οποίο επισημαίνουμε σήμερα είναι η υπονόμευση των συμφερόντων και της αντίληψης των Ελλήνων Πολιτών μέσω του συνδυασμού και ταύτισης συγκεκριμένων ιδεών και γεγονότων με την ιδέα του οπισθοδρομικού σκοταδισμού που χαρακτηρίζει την εκκλησία στις συνειδήσεις των ανθρώπων από την πτώση της χούντας και μετά. Παρ’ όλα αυτά ακόμα υπάρχει κύρος το οποίο ενεργοποιείται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις στη συνείδηση του Πολίτη και όχι σε όλες.
Μέσα στα κηρύγματα οι ιερείς τώρα τελευταία περιλαμβάνουν νουθεσίες και προτροπές για μείζονα πολιτικά και Εθνικά θέματα όπως το θέμα των Σκοπίων, το θέμα της οικονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, κ. ά. Το δυστυχές είναι ότι πολλές φορές ( και ιδίως στα Εθνικά θέματα ) οι γνώμες και νουθεσίες που κηρύσσουν είναι σωστές.
Αυτό είναι δυστυχές διότι ο,τιδήποτε λέει ο παπάς στο κήρυγμα εκλαμβάνεται ακριβώς ως ‘κήρυγμα’, κάτι δηλαδή αδικαιολόγητα ακραίο, σκοταδιστικό, συντηρητικό και συνεπώς απορριπτέο χωρίς δεύτερη σκέψη και συλλογισμό. Συνεπώς, κινήσεις πολύ σημαντικές και νευραλγικές οι οποίες όμως θα απαιτούσαν λίγη παραπάνω κινητοποίηση απορρίπτονται ως ακραίες και παλιομοδίτικες ενώ δεν είναι ενώ άλλες νουθεσίες οι οποίες είναι σύμφωνες με το status quo, ακόμα και εάν θεωρούνται ακραίες και παλιομοδίτικες ακολουθούνται με οποιαδήποτε τάση αντιρρήσεως σε αυτές να πνίγεται.
Δηλαδή, μέσω της παραπάνω διαδικασίας, ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο πάει ενάντια στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση / ιδεολογία απορρίπτεται ενώ ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο συνάδει με αυτήν γίνεται διπλά αποδεκτό. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις και οι δύο αντιδράσεις λαβαίνουν χώρα χωρίς σκέψη ή κρίση αλλά όπως λέμε ‘αμασητί’.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment