Με την Ευκαιρία της Ολοκλήρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων

Με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου οι οποίοι συμπίπτουν με την ολοκλήρωση του καλοκαιριού μας δίνεται η ευκαιρία να αναλύσουμε όλα όσα μπορούμε να μάθουμε και να αποκομίσουμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της μοντέρνας εποχής για να μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε στον δικό μας αγώνα ( εκπαιδευτικό και επαγγελματικό ) στον οποίο ετοιμαζόμαστε να επιδοθούμε με την έναρξη του φθινοπώρου και την λήξη των διακοπών.

Εκατοντάδες χιλιάδες αθλητών συνέρευσαν στο Πεκίνο για αυτές τις 16 ημέρες όπου διεκδίκησαν μία από τις 958 θέσεις στο βάθρο των νικητών, εάν υπολογίσουμε και τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα μετάλλια, ή μόνο 302 εάν θεωρήσουμε ως ύψιστη διάκριση μόνο τα χρυσά.

Ας δούμε τι σημαίνει να έχεις πρόσβαση να διαγωνισθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες :

1. να είσαι επίσημο μέλος κάποιου Εθνικού / Ολυμπιακού συλλόγου / σωματείου / ομοσπονδίας
2. να έχεις ήδη λάβει μέρος και διακρίσεις σε άλλα αθλητικά γεγονότα / συναντήσεις
3. να έχεις επιδείξει ιδιαίτερη αφοσίωση στο άθλημα σου
4. να έχεις αρκετά υψηλή επίδοση ώστε να πιάσεις τα ‘χαμηλά’ όρια επίδοσης στο άθλημα σου τα οποία είναι κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο του πληθυσμού των αθλητών

δηλαδή με άλλα λόγια για να έχει ελπίδες να επιλεγεί ένας αθλητής για να υπάρξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες πρέπει ήδη να έχει εξαιρετική αφοσίωση και επίδοση και να ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης σε επίπεδο ολικής απασχόλησης τουλάχιστον. Άρα και ο πλέον άγνωστος αθλητής ο οποίος έρχεται τελευταίος στα προκριματικά είναι ήδη ένας καταξιωμένος αθλητής / πρωταθλητής με υψηλές επιδόσεις οι οποίες δεν είναι εύκολο να αποκτηθούν από τους συναθλητές τους οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν επίδοση που να τους εξασφαλίσει πρόσβαση στους Ολυμπιακούς.

Όμως όλη αυτή η αφρόκρεμα του αθλητικού δυναμικού σχεδόν όλης της γής, με την εξαίρεση των 958 που τους δίνεται κάποια επιβράβευση για τους τεράστιους κόπους τους που συχνά έχουν ξεκινήσει από την νεαρή παιδική ηλικία, όχι μόνο δεν επιβραβεύεται για το κατόρθωμα αυτό που επιτυχαίνουν και έχουν ήδη επιτύχει, αλλά αντιθέτως απαξιώνονται και εξαφανίζονται σαν αποτυχίες χαμηλών επιδόσεων. Αλλά και οι 958 που τους δίνεται η στιγμιαία επιβράβευση ενός μεταλλίου χάνονται στην αφάνεια από την στιγμή που κατεβαίνουν από το βάθρο και είναι μαθηματικά σίγουρο ότι εάν στην επόμενη αθλητική αναμέτρηση κάτι δεν πάει καλά και δεν φέρουν διάκριση θα περάσουν και αυτοί στην ίδια αφάνεια που περιμένει τους υπόλοιπους και κανείς δεν θα θυμηθεί έμπρακτα την διάκριση / κατόρθωμα που είναι τώρα παρελθόν.

Πολλοί θα φέρουν αντιρρήσεις στην παραπάνω διαπίστωση λέγοντας ότι οι Ολυμπιονίκες θεωρούνται ήρωες στην χώρα τους και έχουν πολλές χρηματικές και άλλες απολαβές. Αυτό όμως είναι εικονικό καθότι ο πραγματικός ήρωας, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, είναι ένα άτομο το οποίο λόγω του κύρους του ως ήρωας είναι ανεξάρτητος στη ζωή του ( δηλαδή δεν εξαρτάται από κάποιον άλλο για την εργασία του την οποία ορίζει ο ίδιος ) και το κύρος του ως ήρωα δίνει στην γνώμη του και στις επιθυμίες του βαρύτητα ώστε να ακολουθείται ή τουλάχιστον να λαμβάνεται πάρα πολύ σοβαρά υπ’ όψη και να απορρίπτεται μόνο λόγω πολύ σοβαρών επιχειρημάτων. Όταν λέμε βαρύτητα γνώμης εννοούμε την αποτελεσματικότητα που μία τεκμηριωμένη θέση και απαίτηση ενός Ολυμπιονίκη θα είχε στο να εισακουσθεί κοινωνικά και πολιτικά, χωρίς σαφέστατα να χρειάζεται αν πολιτευθεί ( δηλαδή πόσο αποτελεσματικός θα ήταν ένας Ολυμπιονίκης εάν με τεκμηριωμένους λόγους και σωστά επιχειρήματα απαιτούσε την αλλαγή ενός πολιτικού προσώπου όπως του υπουργού αθλητισμού ή του προέδρου του ΣΕΓΑΣ ή του προέδρου της ΕΟΕ ή της ΔΟΕ για την βελτίωση των συνθηκών άθλησης του ιδίου και των συναθλητών του. Ή πόσο εύκολο είναι να απαιτήσει την αλλαγή / βελτίωση των μέτρων ελέγχων ντόπινγκ ώστε να ελέγχονται τα σκευάσματα και οι ευθύνες για κρούσματα να πηγαίνουν όχι στους αθλητές αλλά στους κατασκευαστές / διακινητές των σκευασμάτων και τους χορηγούς αυτών ).

Κανείς Ολυμπιονίκης δεν μπορεί να πεί ή να αποδείξει ότι η νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από τόσους κόπους, θυσίες και αφοσίωση του εξασφάλισε αυτό το κύρος και αυτή την κοινωνική βαρύτητα, έστω και για το χρονικό διάστημα μέχρι κάποιος άλλος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό άθλημα του. Αυτό σημαίνει ότι ψυχολογικά και κοινωνικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα είδος περιοδικών παγκοσμίων εξετάσεων και διαδικασίας κατάταξης στην οποία όλοι είναι αναλώσιμοι, κανείς δεν εξασφαλίζει μία διάκριση σε βάθος χρόνου και όλοι πληροφορούνται ότι ποτέ δεν θα είναι πραγματικά το νούμερο 1 διότι πολύ σύντομα κάποιος άλλος θα τους ξεπεράσει και εκείνοι δεν θα μπορούν να τον σταματήσουν.

Αυτό, εάν το εξετάζαμε από μία παιδαγωγική άποψη, θα το λέγαμε άκρως αντι-εκπαιδευτικό και αντι- παιδαγωγικό σύστημα διότι είναι ‘στημένο ’ ώστε σε κάποια φάση όλοι θα χάσουν : κανένας αθλητής δεν μπορεί να μείνει κερδισμένος και ακόμα και οι πιο διάσημοι θα ξεχαστούν.

Αυτό αποτελεί τεράστια σπατάλη και καταστροφή εξαιρετικής ποιότητας Ανθρώπινου Δυναμικού το οποίο έχει αποδείξει ότι έχει και το κίνητρο και την δυνατότητα και την δέσμευση / αφοσίωση να κάνει ότι χρειαστεί για να πετύχει έναν πάρα πολύ δύσκολο στόχο. Αυτό το οποίο δείχνεται σε αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό που έχει αποδείξει ότι είναι πλήρως εκπαιδεύσιμο και με την σωστή παιδαγωγική / εκπαιδευτική μέθοδο ( όπως έχουμε καλύψει σε πολλά περασμένα άρθρα ) είναι ότι όσο θαυμαστή και εάν είναι η επίδοση του, όσο και πιο πάνω από τον μέσο όρο και εάν καταφέρει να φτάσει ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό για να του δώσει η κοινωνία όχι μόνο μία εφήμερη ‘ με αναστολή ’ αποδοχή αλλά μία γενική και αμετάκλητη αποδοχή όπως του αξίζει.

Η κοινωνία δεν αξιοποιεί αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό όπως και δεν αξιοποιεί το εξαίρετο Ανθρώπινο Δυναμικό που καταφέρνει να επιτύχει σε απάνθρωπες ακαδημαϊκής φύσεως εξετάσεις ( οι οποίες έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με την διαδικασία αντιμετώπισης των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά ) αφού ήδη έχει καταφέρει να αποφοιτήσει από ένα εξαιρετικά δύσκολο δευτεροβάθμιο επίπεδο λόγω της απαράδεκτης μεθοδολογίας διδαχής στα σχολεία όπως αυτή έχει σχεδιαστεί από το ΥΠΕΠΘ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αγνοώντας τις υποδείξεις όλων των καθηγητών, μαθητών και γονέων για την πολύ χαμηλή ποιότητα των προγραμμάτων του.

Αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε, εάν πραγματικά έχουμε την δυνατότητα ως άνθρωποι να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε το τεράστιο Δυναμικό των νέων Ανθρώπων και τον πλούτο σε όλα τα επίπεδα που αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν σε όλους μας ανεξαιρέτως σε διάφορες μορφές χρήσιμες για την κοινωνία ( ενώ αυτή τη στιγμή ο πλούτος αποσπάται από τους λίγους που έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν μαζικά την αξία του κόσμου ), τον πολιτισμό και την ευημερία, είναι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν τόσο πολύ να έχουν την αποδοχή και τον σεβασμό μας με θετικισμό/ αποδοχή , εκτίμηση και αναγνώριση των δυνατοτήτων και διοχέτευση τους σε αυτούς τους δρόμους και οδούς που η επιτυχία τους θα είναι διαχρονική, δημιουργική και αξιοποιήσιμη.

Είναι κρίμα και όνειδος εξαίρετοι νέοι οι οποίοι δούλεψαν σκληρά για να κάνουν περήφανο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν περισσότερο από τον εαυτό τους, να απαξιώνονται και να διασύρονται σε βαθμό που να αναγκάζονται να εκπατριστούν και την αξία τους να την αναγνωρίσουν άλλοι, όπως συνέβη με τον πρωτοπόρο στην γυμναστική Χρυσό Ολυμπιονίκη Ι. Μελισσανίδη, καθώς και πλήθος διανοιών που εκδιώχθηκαν μέσω των διαδικασιών των εξετάσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς να επαναπατρισθούν ποτέ.