Ευρωεκλογές 2009

Το editorial του Ιουνίου έχει τον τίτλο αυτό διότι παντός είδους εκλογές οφείλουν να είναι ευκαιρία και λόγος μιας ενδελεχούς ανασκόπησης και εκτίμησης τόσο της πολιτικής κατάστασης όσο και της κοινωνικοοικονομικής πορείας της κοινωνίας στην οποία ζεί ο Πολίτης που καλείται να συμμετάσχει σε αυτές.

Κατ’ αρχάς πρίν κάνουμε οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια πρέπει να δούμε τι είναι πραγματικά οι εκλογές και τι έχουν καταντήσει να είναι : σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες ο θεσμός των εκλογών και των δημοψηφισμάτων παντός είδους είναι το δυνατότερο και σοβαρότερο όπλο του Λαού για να εκφράσει ευθέως και αμέσως την βούληση του. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα των εκλογών θεωρούνται και πρέπει να είναι ιερά αφού είναι η πραγματική βούληση του Λαού / Δήμου.

Όμως έχουμε πολλάκις αποδείξει ότι δεν υπάρχει Δημοκρατία στην Ελλάδα ( και σε άλλες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές, αλλά αυτή την στιγμή μας ενδιαφέρει η χώρα μας ). Αυτό είναι εμφανές στην καθημερινότητα μας και εκφράζεται πλήρως στην οικονομία μας όπου η στρωματοποίηση γίνεται όλο και πιο ακραία, με λίγους πλούσιους και πολλούς φτωχούς, όπως σε κάθε Ολιγοκρατία που έχει καταγράψει η Ιστορία.

Τι λοιπόν είναι οι εκλογές όταν δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία ;

Σαφώς δεν μπορούμε να πούμε ότι εκφράζει την Λαϊκή βούληση, γεγονός που έχει αποδειχθεί εμπράκτως πολλές φορές στην πολιτική ιστορία των τελευταίων ετών όπου ακόμα και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα ( σε πείσμα όλων των πιέσεων ) δεν αντικατοπτρίζει αυτό το οποίο θέλουν οι λίγοι κρατούντες, είτε αγνοείται θρασύτατα είτε οι εκλογές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι να αποκτηθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τι λοιπόν είναι πραγματικά οι εκλογές στην πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά και όχι στην θεωρεία την οποία θα έπρεπε να εφαρμόζεται ;

Οι εκλογές είναι το όπιο του Λαού.

Όπως κάποτε όπιο ήταν η θρασύτατη και απροκάλυπτη διαστροφή των θρησκευτικών θέσεων, προθέσεων και υποχρεώσεων σε σημείο πραγματικής κοινωνικής παθολογίας ( ιδίως σε ιστορικές περιπτώσεις όπως παλαιότερα οι Σταυροφορίες και πιο πρόσφατα η έννοια Τζιχάντ ) έτσι τώρα που η κοινωνία εναποθέτει την βαρύτητα του κοινωνικού γίγνεσθαι στον επιστημονικό και πολιτικό τομέα το όπιο από ‘θρησκεία’ έγινε ‘εκλογές’. ( Θα αναλύσουμε την πραγματική σημασία της θρησκείας και την δύναμη που μπορεί αν προσφέρει στον Λαό σε μελλοντικά άρθρα. Το μόνο που θα κρατήσουμε σήμερα είναι ότι όπιο γίνεται κάτι που στην σωστή του μορφή αποδίδει στον Λαό και στον Πολίτη μεμονωμένα τεράστια ελευθερία και δύναμη. )

Γιατί όμως είναι όπιο οι εκλογές ;

Όπως παλαιότερα ο κάθε διεφθαρμένος και παραδόπιστος, διψασμένος για εξουσία παπάς / καρδινάλιος / μουφτής / κλπ. παραμύθιαζε και εκφόβιζε τις μάζες μέσω της θρησκείας αφού παρουσιαζόταν ως ο κατ’ εξοχήν ενδεδειγμένος / αυθεντία εκπρόσωπος της, έτσι και τώρα ο κάθε διεφθαρμένος πολιτικός / οικονομολόγος / επιχειρηματίας / τραπεζίτης – βιομήχανος / πλοιοκτήτης παραμυθιάζει και εκφοβίζει τις μάζες μέσω των εξής οδών για τις οποίες θεωρείται εσφαλμένα κατ’ εξοχήν αντιπρόσωπος και αυθεντία :

Α) Μέσω της πολιτικής ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( πολιτική ή κοινωνικός θάνατος ),

Β) Μέσω της οικονομικής επιστήμης ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης της κοινωνίας ( οικονομικά μέτρα ή θάνατος ).

Όπως παλαιότερα και ο παπάς ( ο οποίος το κάνει και τώρα απλώς δεν έχει το κοινωνικό βήμα που είχε σε παλαιότερες εποχές και επιτρέπεται κοινωνικά πολύ περισσότερο να αγνοηθεί, αντίθετα ο επιστήμονας ή ο πολιτικός πρέπει να υπακούεται με ευλάβεια ) έτσι τώρα ο πολιτικός εκφοβίζει τον Λαό με τα εξής άκρως λανθασμένα επιχειρήματα ‘συντέλειας’ :

« Αν απορρίψετε αυτούς που λυμαίνονται την πολιτική σκηνή, άμεσα η ζωή σας θα γίνει φοβερά δύσκολη / καταστροφική / άγρια / ζούγκλα ».

Αυτό είναι πλήρως λανθασμένο αφού αυτοί οι οποίοι λυμαίνονται τη πολιτική σκηνή δρούν μόνο με τέτοιους τρόπους ώστε να κρατούν τον Λαό σε απόσταση ασφαλείας από τους ίδιους ενόσω κατατρών και υπεξαιρούν τα του Λαού. Ο Λαός μόνος του αυτοσυντηρείται και στην ουσία αυτοδιοικείται. Πολύς κόσμος το έχει καταλάβει αυτό και εάν δεν υπήρχε η αλλοτρίωση και αναστολή της επικοινωνίας ανάμεσα στους Πολίτες ( οι οποίοι περιμένουν μέσω των ΜΜΕ να μάθουν τι πραγματικά πιστεύουν οι συμπολίτες τους και γι’ αυτό έχουν μια πλήρως λανθασμένη εικόνα ) θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι οι μόνοι που το πιστεύουν και το έχουν δει.

Συνεπώς και με τρόπους που θα αναλύσουμε σε άρθρα μας, αφού λόγω χώρου δεν είναι δυνατόν να γίνει στο editorial, το να μην βγει κάποιο πολιτικό κόμμα στις εκλογές, Ευρωπαϊκές και Εθνικές, αντί να είναι η συντέλεια μπορεί να είναι η αναγέννηση της πραγματικής Δημοκρατίας. Συντέλεια θα σημάνει μόνο για αυτούς που χρειάζονται τις κρατικές αυτές θέσεις για να επιβιώσουν και να επιτύχουν μια παρασιτική ζωή σε βάρος των υπολοίπων.

« Εάν δεν ακούσουμε τους οικονομολόγους / οικονομικούς επιστήμονες τυφλά, ακόμα και εάν η απλή αριθμητική και η κοινή λογική του κάθε Πολίτη δείχνει το μέγεθος της ανοησίας / διαφθοράς τους, θα καταρρεύσει η κοινωνία ».

Αυτό το οποίο κανένας δεν συνειδητοποιεί είναι ότι η οικονομική επιστήμη δεν έχει δημιουργηθεί για την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ο λόγος της δημιουργίας της είναι ο έλεγχος της αγοράς’ όπως έχει γίνει σαφές από τους πατέρες της όπως o Άνταμ Σμίθ. Έλεγχος σημαίνει σε αυτή την περίπτωση το πώς θα υπεξαιρεθεί καλύτερα ο πλούτος που παράγουν οι πραγματικές πλουτοπαραγωγικές τάξεις, δηλαδή η εργατική και μεσαία τάξη. Η χρονική περίοδος της δημιουργίας της επιστήμης αυτής υποστηρίζει το παραπάνω, αφού δημιουργήθηκε όταν πλέον κατέστη δύσκολο ( και διαφαινόταν ότι θα γινόταν σύντομα αδύνατο ) να εφαρμοστεί ο νόμος του ‘δυνατού γαιοκτήμονα / φεουδάρχη / αριστοκράτη’ για να υφαρπαχθεί ο πλούτος του Λαού. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μία επιστήμη ( δηλαδή, κάτι που ο λαός είχε μάθει να σέβεται ως πραγματική γνώση που θα πρέπει να προσέξει και να ακούσει ) η οποία θα παρουσίαζε ‘δεδομένα’ στον Λαό για να τον πείσει να δώσει μόνος του τον πλούτο του και να γίνει μόνος του φτωχότερος ( π.χ. πληθωρισμός / λιτότητα / κρίση και συνεπώς καταστροφή σοδειών / καταστροφή κεφαλαιουχικών αγαθών / απεμπόληση δικαιωμάτων όπως το 8ωρο / κλπ ).

Στην ουσία και όπως έχουμε δείξει σε προηγούμενα άρθρα ο κάθε ένας Πολίτης που έχει καταφέρει να επιβιώσει οικονομικά με χίλιες αναποδιές χωρίς ‘δίχτυ ασφαλείας’ όπως λέγεται ότι έχουν μεγάλες πολυεθνικές και μεγάλοι κεφαλαιούχοι επιχειρηματίες είναι πολύ πιο ικανός να αναλάβει τα οικονομικά της χώρας από αυτούς οι οποίοι αλληλοβραβεύονται κάθε χρόνο σε πολιτικό και επιχειρηματικό επίπεδο.

Ο τελευταίος χρόνος απέδειξε το παραπάνω περίτρανα με την κατάντια των Λαών των χωρών της Ευρωζώνης, η οποία μάλιστα ονομάζεται έτσι λόγω της εγγύησης του Συμφώνου Σταθερότητος, για σταθερές και ευημερούσες οικονομίες που θα έκαναν την ζωή των Πολιτών πιο εύκολη οικονομικά. Ο αντιπρόσωπος Αλμούνια που ‘αποφασίζει και διατάσσει’ την οικονομική πολιτική τόσων χωρών έχει δείξει πόσο ακατάλληλος είναι αφού θρασύτατα έχει πει ότι απλώς πειραματίζεται και δεν είναι καθόλου σίγουρος για την επιτυχία των εκάστοτε σχεδίων του.

Άρα, τόσο η κοινή όσο και η επιστημονική λογική δείχνουν ότι οι δυνάμεις αυτές που φοβερίζουν τον Λαό με τους παραπάνω τρόπους και τύπου καταστροφολογίας εκβιαστικών δηλώσεων δρούν μόνο εις βάρος του Λαού και όχι υπέρ του και άρα εάν εκλείψουν ο λαός θα ωφεληθεί.

Εάν είχαμε πραγματικές εκλογές το εκλογικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει την γενική δυσαρέσκεια του Λαού προς όλα τα πολιτικά κόμματα και προς την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτόχρονα.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους, οι οποίοι στην ουσία είναι ένας : είτε τεράστιο ποσοστό αποχής είτε πολύ χαμηλά εκλογικά αποτελέσματα που να απαγορεύουν την σύσταση οποιασδήποτε κυβέρνησης ( σε περίπτωση Εθνικών εκλογών ) ή την εκλογή οποιουδήποτε μη ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή.

Τι σημαίνει αυτό ;

Όταν οι εκλογές δείχνουν ότι κανένας δεν είναι αρεστός στον Λαό, τότε οφείλεται να γίνεται Δημοψήφισμα για το τι θέλει ο λαός και πώς το θέλει. Δεν γίνεται φίμωση του με την εκλογή οποιουδήποτε βάση γελοίων ποσοστών που αντιπροσωπεύουν μειονότητα και που έχουν προκύψει μετά από πολύπλοκες και αδιαφανείς στην λογική τους διαδικασίες και υπολογισμούς.

Οι εκλογές γίνονται όπιο όταν ενώ το παραπάνω ισχύει ( μεγάλη αποχή και μικρά ποσοστά σε κάθε κόμμα ) ο Λαός οδηγείται να πιστεύει ότι ο ίδιος έχει εκλέξει τον δικτατορίσκο που πανηγυρίζει στο μπαλκόνι του στο τέλος της καταμέτρησης. Έτσι αισθάνεται ότι ‘ αφού τον ψήφισα θα τον λουστώ και χωρίς να παραπονιέμαι’ ενώ στην πραγματικότητα ουδέποτε τον έχει επιλέξει. Έτσι πέφτει σε μία νάρκωση έλλειψης αντίδρασης όταν κακοποιείται και βιάζεται οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά από την κάθε ‘κυβέρνηση’.

Έχει έρθει η στιγμή να καταλάβουμε ότι ο,τιδήποτε μας ζητεί να δεχτούμε παράλογα πράγματα ‘για χάρη αποφυγής χειρότερων’, ‘ γιατί έτσι πρέπει’, ‘ γιατί αυτό γίνεται παγκοσμίως’ είναι το πραγματικό όπιο του Λαού είτε είναι ‘θρησκεία’, είτε είναι ‘πολιτική’, είτε είναι ‘κοινωνική ζωή’.

Η κοινή λογική με βάση το αποτέλεσμα είναι αυτό που βοήθησε τον άνθρωπο να επιβιώσει. Η υποταγή στην ‘κοινωνία’ είναι αυτή που ώθησε τον άνθρωπο στην αυτοκτονία.

Η κοινωνία είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξέλιξης και συνεπώς αλλάζει όπως η εξέλιξη αυτή συμβαίνει. Όποτε ο άνθρωπος ανακόπτει την δική του εξέλιξη ( δηλαδή, μπλοκάρει την σκέψη του, φιμώνει τον λόγο του, φοβάται την αντίδραση των γύρω του, διαλέγει το λιγότερο κακό και δεν αποφασίζει να δημιουργήσει το καλό αντί αν περιμένει να του το δώσει αυτός που έχει αποδείξει ότι είναι κακός ) για χάρη της διατήρησης της κοινωνίας ως έχει, ο άνθρωπος κυριολεκτικά παρήκμασε.

Με την ευκαιρία των Ευρωεκλογών, ας αρχίσουμε να βλέπουμε κατά πόσον ζούμε σε περίοδο πλήρους παρακμής ώστε να μην χρειαστεί να βγούμε από αυτήν με τον βίαιο τρόπο που η Ιστορία έχει δείξει ότι συνήθως γίνεται.