ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΕΙ ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Με το παρόν άρθρο θα τεκμηριώσω Συνταγματικά τα 10 Βήματα που είχα προτείνει ως εναλλακτικό σχέδιο, εφ’ όσον η Συνταγματικότητα τους δεν είναι εμφανής άμεσα. Είναι απορίας άξιον όμως πώς δεν τίθεται θέμα Συνταγματικότητας σε ό,τι εφαρμόζει η κυβέρνηση ( π.χ. των προστατευτισμό της ως προς τις τράπεζες ) ενώ όλοι ομολογούν ότι καταστρατηγεί καίρια σημεία των κεκτημένων του Λαού και υπονομεύει ή καταστρατηγεί πλήρως Δικαιώματα και εξασφαλίσεις / δικλείδες ασφαλείας που εμπεριέχονται στο Σύνταγμα.
Για να μπορέσουμε να δούμε την τεκμηρίωση και στην ουσία να έχουμε και κάποια ελπίδα επιβίωσης ως ανεξάρτητος και ελεύθερος Λαός, είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να υιοθετούμε έναν πιο υγιή και ισορροπημένο τρόπο σκέψης ( δηλαδή, την ίδια αμφισβήτηση και έλεγχο που επιβάλλουμε ο ένας στον άλλον να την επιβάλλουμε και στους αξιωματούχους και τους κρατούντες, ελέω Λαού, συγκεκριμένες εξουσίες ).

Είναι απαραίτητη προϋπόθεση, δηλαδή, να αλλάξουμε την φιλοσοφία του ραγιά που υποτάσσεται στους εκάστοτε άρχοντες ( κάτι το οποίο μας έχει καλλιεργηθεί με έμμεσο και χειραγωγικό τρόπο μέσω της παιδείας και των ΜΜΕ ) και να καταλάβουμε ότι έχουμε ένα Σύνταγμα ( έστω και με την τωρινή του μορφή ) που απευθύνεται σε Ελεύθερους Πολίτες που εκλέγουν ( δηλαδή διορίζουν πλειοψηφικά ) και ξέρουν να ελέγχουν τους διαχειριστές – αντιπροσώπους που επανδρώνουν το κράτος και τους οργανισμούς τους, όπως και ξέρουν να τους πειθαρχούν και να τους τιμωρούν.

Οι νόμιμοι και Συνταγματικοί μηχανισμοί υπάρχουν, απλώς εμείς έχουμε επιτρέψει να πέσουν σε αχρηστία ή να εκφυλιστούν ( όχι σε νομικό επίπεδο αλλά ) στην πρακτική / πεπατημένη από τους κάθε κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, δικαστικούς, πολιτικούς, κλπ.


Για να γίνει αυτού του είδους η αλλαγή πνευματικού προσανατολισμού, κατ’ αρχάς, θα πρέπει να έχουμε συνεχώς και πάντα υπόψη μας και να εφαρμόζουμε καθημερινά τα εξής δύο άρθρα του Συντάγματος : το άρθρο 4 ( παρ. 1, 2, 5, 7 ) το οποίο σημαίνει ότι εφ’ όσον έχουμε Πολιτικά Δικαιώματα και δεν είμαστε υπό κηδεμονία τρίτου ατόμου ή της δικαιοσύνης, η δική μας γνώμη και ερμηνεία του Συντάγματος είναι τουλάχιστον ισότιμη με του κάθε αιρετού αξιωματούχου και / ή άλλων συμπολιτών ( π.χ. δημοσιογράφων, συνταγματολόγων, κλπ ) και συνεπώς όταν υπάρχει αμφισβήτηση για το τι σημαίνει ένα Συνταγματικό άρθρο δεν μπορεί να αποφαίνεται ένα άτομο ή μία μειοψηφία αλλά αποφασίζει το σύνολο των Πολιτών μέσω δημοψηφίσματος ώστε η πλειοψηφική γνώμη να είναι αυτή που επικρατεί όπως επιτάσσει η Δημοκρατία, ιδιαίτερα όταν το διακύβευμα είναι στο επίπεδο του μέλλοντος του Λαού ή του Έθνους και της συναφούς κυριαρχίας αυτού . Η ευθύνη και απόδοση αυτής, καθώς και η ανάληψη της θα πρέπει να γίνεται με την ίδια Αναλογικότητα και Ισότητα για όλους ( δηλαδή, ανάλογα με το βάρος της ευθύνης και το βάρος της ανάληψης αυτής ).

Επίσης, έχουμε υπόψη μας το άρθρο 120 ( και ιδιαίτερα οι παρ. 2, 3, 4 ) του Συντάγματος που θέτει την ευθύνη της στηρίξεως του στους ίδιους τους Πολίτες οι οποίοι οφείλουν να γρηγορούν και να το προασπίζουν όταν αυτό απειλείται, ως Θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων . Ιδίως σε συνδυασμό με το άρθρο 1, συνοψίζεται όλη η τοποθέτηση που θα πρέπει να έχουμε ως Πολίτες αυτής της Χώρας.

Τα δέκα βήματα, που είχα παρουσιάσει ως αρχικό εναλλακτικό σχέδιο για την κρίση, στηρίζονται στις βασικές αρχές του Συντάγματος.

Το Σύνταγμα εξασφαλίζει στους Πολίτες της Ελλάδος συγκεκριμένα Δικαιώματα και απαιτεί συγκεκριμένες υποχρεώσεις οι οποίες δεν μπορούν παρά να είναι εντός του πλαισίου Ισότητας και Αναλογικότητας και Ελευθερίας που το ίδιο το Σύνταγμα έχει θέσει.

Συγκεκριμένα, και εν συντομία λόγω έκτασης, τα άρθρα τα οποία έχω χρησιμοποιήσει σαν νομική υποστήριξη στα βήματα είναι τα πλέον απλά αλλά και σημαντικά. Το Σύνταγμα ορίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι Ίσοι ενώπιον του Νόμου ( άρθρο 4, παρ. 1 και 2 ) και κανένα υποσύνολο των δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση ( άρθρο 4, παρ. 7 ). Για λόγους συντομίας αναφέρω τα άρθρα τα πλέον ζωτικά αλλά αν κάνουμε μία ανάγνωση του Συντάγματος με την τοποθέτηση που ήδη είπα, θα δούμε πλήθος άλλων άρθρων που υποστηρίζουν και τα Βήματα αλλά και κάθε άλλη τέτοιου είδους πρωτοβουλία ( π.χ. άρθρο 5 και 5Α, άρθρο 7 παρ. 2 και 3, κλπ ). Αυτό που δεν υποστηρίζεται πουθενά είναι η παντοδυναμία οποιουδήποτε ατόμου ή υποσυνόλου ενάντια στον Λαό και στο κράτος. Υπάρχουν όρια ακόμα και στις ευνοϊκές μεταχειρίσεις.

Αυτό σημαίνει ότι, πέρα από κάθε ποινικό θέμα από το οποίο ( καταχρηστικώς ) προστατεύονται οι βουλευτές, και αυτοί είναι κατά το Σύνταγμα ίσοι με τους υπόλοιπους Πολίτες ενώπιον του Νόμου, το οποίο σημαίνει ότι το 1ο Βήμα , που απαιτεί την ορθή εφαρμογή του ‘πόθεν έσχες’ καλύπτεται πλήρως : Όσον αφορά την φορολόγηση τους, η αρχή της Ισότητας και Αναλογικότητας θα τους υποχρεώσει να υποβληθούν τουλάχιστον στο ίδιο ποσοστό φορολόγησης της κλίμακας τους ( δηλαδή, μεγάλων εισοδημάτων ) και της τεράστιας ακίνητης περιουσίας ( που έχουν πολλοί από αυτούς ) που έχουν θεσπίσει και για τους υπόλοιπους Πολίτες.

Στο θέμα της εκκλησίας, το Σύνταγμα σαφώς ορίζει ότι Κεφαλή της αναγνωρίζεται ο Ιησούς Χριστός και θέτει το κείμενο της Αγίας Γραφής ως τηρούμενο αναλλοίωτο, γεγονός που σημαίνει ότι η εκκλησία αυτοδεσμεύεται από τις Δέκα Εντολές και την διδαχή του Χριστού όσον αφορά τουλάχιστον την κοσμική της δράση : θα πρέπει να μην απαιτεί ευνοϊκή μεταχείριση σε σχέση με το ποίμνιο της, θα πρέπει να είναι εκεί για να ελαφρύνει και όχι να επιβαρύνει την κοινωνία στην οποία υπάρχει και όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη θα πρέπει να είναι η πρώτη που να απλώνει δίχτυα προστασίας αντί να υπονομεύει το κράτος και τους Πολίτες σαν άλλου είδους πολυεθνική / Μ.Κ.Ο. .

Οι ίδιοι οι Απόστολοι έχουν δείξει τι σημαίνει να υπηρετείς την Εκκλησία του Χριστού και αυτό σημαίνει ότι το 2ο Βήμα επίσης καλύπτεται από το ίδιο το Σύνταγμα ( άρθρο 3 παρ. 1 και 3 ).

Εφ’ όσον και στην εκκλησία πρέπει να εφαρμοσθεί ο ίδιος νόμος που εφαρμόζεται στους Πολίτες, και εφ’ όσον η εκκλησία δεσμεύεται από την Γραφή να είναι διάκονος και όχι αφέντης του ποιμνίου, η αλλαγή του καθεστώτος των περιουσιακών της στοιχείων δεν αντιβαίνουν στην Συνταγματική επιταγή. Το γεγονός ότι τουλάχιστον σε πρώτη φάση δεν πρόκειται να προσβληθεί το καθεστώς των ατόμων – κληρικών και βεβαίως δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος λατρείας για το ποίμνιο είναι ακόμα μία επιβεβαίωση ότι όσον αφορά τα άτομα – Πολίτες / κληρικούς, το Σύνταγμα εξασφαλίζει την προστασία τους ( και την ατομική τους περιουσία ) όπως και όλων των άλλων.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω ότι η εκκλησία της Ελλάδος αντιπροσωπεύει όλους τους Ορθόδοξους Έλληνες και άρα η περιουσία της δεν μπορεί να είναι ιδιόκτητη ούτε να είναι στο απυρόβλητο με την δικαιολογία αγαθοεργιών που κατά βούληση και αδιαφανώς κάνει. Η εκκλησία είναι διαχειριστής της περιουσίας των Ορθοδόξων Ελλήνων ( και για αυτό έχει νομή και κατοχή ) αλλά δεν είναι ιδιοκτήτης ή κύριος αυτής. Δεν μπορεί παρά να δίνει λόγο στους πιστούς με τον ίδιο τρόπο που οφείλει και το κράτος να δίνει λόγο στους Πολίτες. Αυτό είναι κάτι το οποίο υποστηρίζεται από τις Γραφές ( που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα ) και μπορούμε να αναλύσουμε σε άλλο άρθρο. Υπενθυμίζουμε ότι η πρώτη Εκκλησία υπό των Αποστόλων όπως περιγράφεται στις Πράξεις είχε κοινοκτημοσύνη και στόχος της ήταν η προστασία κάθε πιστού από όποια κοινωνική δυσκολία αντιμετώπιζε χωρίς διακρίσεις και χωρίς στεγανά / αδιαφάνεια / ανισότητα ανάμεσα στους πιστούς και στους Αποστόλους.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα Βήματα, από τους δημοσίους υπαλλήλους έως τις τράπεζες και τις Μ.Κ.Ο. παντός είδους ή τους διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες / μεγαλοκεφαλαιούχους, το Σύνταγμα καλύπτει κάθε τέτοια δράση τόσο με τα άρθρα επί της Ισότητας και της Αναλογικότητας όσο και με τις διατάξεις περί της χρησιμότητας των θέσεων που επανδρώνει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος ( αν καταργείται η θέση δεν υφίσταται θέμα μονιμότητας, αλλά επίσης ο υπαλληλικός κώδικας και ο όρκος τους προϋποθέτει ότι κακή συμπεριφορά, κατάχρηση εξουσίας, παράνομος πλουτισμός, απιστία / επιορκία συνιστούν λόγους απολύσεως, πέραν των πειθαρχικών και ποινικών συνεπειών ).

Πλήθος ατόμων που κατέφαγαν την δημόσια περιουσία και πλούτο υπάγονται σε αυτό το καθεστώς και δεν προστατεύονται από την βουλευτική ασυλία. Ο λόγος όχι μόνο για τον κάθε επίορκο εφοριακό ή υπάλληλο πολεοδομίας ή αστυνομικό, κλπ αλλά για τους αντίστοιχους διοικητές, γενικούς γραμματείς και άλλους αξιωματούχους Δ.Σ. ή άλλων διοικητικών οργάνων που ευθύνονται άμεσα για μαύρο χρήμα, υπεξαιρέσεις, έκπτωση των ΔΕΚΟ, της περιουσίας των Ταμείων, της κάθε κακοδιαχείρισης / πτώχευσης των δημοσίων επιχειρήσεων τύπου Ολυμπιακής, κ.ο.κ..

Αυτά, σε γενικές γραμμές ( πολύ γενικές ) για την Συνταγματικότητα των 10 Βημάτων.

Αντίστοιχα βέβαια μπορούμε ( και υποχρεούμαστε ) να αναλύσουμε την αντισυνταγματικότητα των κυβερνητικών μέτρων και πώς καταλύουν το Σύνταγμα μας και καταπατούν Ανθρώπινα Δικαιώματα χωρίς κανένα απολύτως όφελος για τον Λαό ή το Έθνος και την Χώρα. Κάτι βέβαια το οποίο μας επιτάσσει το Σύνταγμα να το αντιμετωπίσουμε και να το σταματήσουμε και όχι να το ανεχθούμε.

Για να μπορέσουμε λοιπόν να το κάνουμε αυτό θα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε πως το ότι ως Πολίτες εξαπατηθήκαμε στο να ψηφίσουμε το Α ή το Β κόμμα δεν μας κάνει συνυπεύθυνους στην απάτη εις βάρος μας, αλλά θύματα. Για αυτό και θα πρέπει να διαχωρίσουμε την θέση μας εμπράκτως για να μη γίνουμε και συνυπεύθυνοι εντέλει.

Αυτό που μένει λοιπόν να αναλύσουμε είναι το ποιος θα εφαρμόσει τέτοιου είδους διορθωτικές πολιτικές ή εντέλει θα επιβάλλει το Σύνταγμα εντός Ελλάδος και πώς.
Πολλές φορές λέμε ότι ο Νόμος μπορεί να καλύπτει αλλά ο κάθε διαβρωμένος του συστήματος δεν πρόκειται ποτέ να τον εφαρμόσει. Αυτό θα το αναλύσω στο επόμενο άρθρο.

ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΕ ΔΕΚΑ ΑΠΛΑ ΒΗΜΑΤΑ

Στην δουλειά μου ( είμαι ειδική εκπαιδευτική ψυχολόγος ) έρχονται κατά κανόνα άνθρωποι ευφυείς με διάφορες αξιόλογες ιστορίες που υποδηλώνουν το εύρος των ικανοτήτων τους και το πόσο πολύ μπορούν να εξελιχθούν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο αντιμέτωποι με ζοφερότατες καταστάσεις που τις αποδίδουν ( δικαίως ) στα λάθη του παρελθόντος και που συνεπώς αισθάνονται ότι πρέπει να υποστούν, παρ’ όλο που δεν φταίνε άμεσα για μία κατάσταση, την κατάσταση αυτή. Αυτό που εγώ τους δείχνω είναι ότι ούτε την κατάσταση είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται ούτε να αυτοτιμωρούνται και βεβαίως ότι έχουν πλήρως την ικανότητα με ένα σωστό σχέδιο βημάτων να βγούν από αυτό το ζοφερό αδιέξοδο που βρίσκονται και να πορευθούν με πλήρη έλεγχο και ελευθερία επιλογής στην κατεύθυνση που επιθυμούν πραγματικά, όχι σε αυτή που έχουν ωθηθεί για οποιονδήποτε λόγο.

Η ψυχολογία και η κοινωνιολογία λένε ότι όπως δρα και αντιδρά ένα άτομο, με τους ίδιους μέσους όρους ( συμπεριλαμβανομένης και της επίδρασης της χειραγώγησης ) δρα και ένα σύνολο ανθρώπων, ένας Λαός. Και ως Λαός τώρα βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση που όλοι μάς επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να ανεχθούμε και να υποστούμε αφ’ ενός διότι φταίμε που φτάσαμε ως εδώ και αφ’ ετέρου διότι δεν υπάρχει άλλο σχέδιο, άλλη λύση, άλλη εναλλακτική για να φύγει το Ελληνικό Κράτος από την δυσχερέστατη κατάσταση που έχει περιέλθει.

Ως ειδικός λοιπόν που έχω εκπαιδευτεί για να λύνω αδιέξοδα, λέω επισήμως και είμαι έτοιμη να το υπερασπιστώ με τεκμηρίωση ότι βεβαίως και υπάρχει λύση άλλη και πραγματικό σχέδιο εξόδου από την κρίση πολύ πιο βραχύβιο και πολύ πιο αποτελεσματικό που θα οδηγήσει την Ελλάδα ως Κράτος στην οικονομική ευρωστία ( αν βεβαίως δεν ανοίξουμε την πολύ μεγάλη συζήτηση που τεκμηριώνει ότι το σχέδιο που εφαρμόζεται τώρα ουδόλως έχει ελπίδες αποτελεσματικότητας εκτός του να γεμίσει τις άπατες τσέπες των μεγαλοκεφαλαιούχων διεθνώς ). Λόγω έκτασης, το μόνο που θα παραθέσω εδώ είναι τα βήματα :

Βήμα 1ο : άμεση εκκαθάριση της τάξης των πολιτικών, ώστε με το πραγματικό πόθεν έσχες να επιστρέψουν κάθε τι που προσπόρισαν στο εαυτό τους εκμεταλλευόμενοι την θέση τους ( σε πρώτη φάση για όλους τους εν ενεργεία ).

Βήμα 2ο : άμεση δήμευση κάθε περιουσιακού στοιχείου της εκκλησίας, με τους Ναούς και κάθε μοναστήρι / οίκημα όπου διαμένουν κληρικοί ή το χρησιμοποιούν να είναι δημόσιο κτίριο με σχέση ενοικιαστή ως προς τους κληρικούς. Σε πρώτη φάση και για αποφυγή πρόκλησης απόγνωσης στις οικογένειες κληρικών θα διατηρηθεί ο βασικός μισθός δημοσίου υπαλλήλου χωρίς κανένα επίδομα ή άλλο βοήθημα με την προϋπόθεση ότι εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος θα έχουν βρεί άλλο πόρο / εισόδημα οπότε και θα διακόπτεται ο μισθός από το δημόσιο.

Βήμα 3ο : άμεση εξυπηρέτηση των πρώτων απαιτήσεων του δημοσιονομικού χρέους με τα χρήματα ( ΟΧΙ τα ακίνητα ) που αποκτήθηκαν από το δεύτερο βήμα. Από εκεί και πέρα απαιτούμε από τους ετέρους να παύσουν να μας ενοχλούν με οποιαδήποτε όχληση ή απαίτηση για τουλάχιστον το χρονικό διάστημα μέχρι τις επόμενες δόσεις.

Βήμα 4ο : απολογισμός της χρησιμότητας κάθε ενός δημοσίου υπαλλήλου ( σε αυτό συμπεριλαμβάνεται κάθε αξίωμα μέχρι και το αιρετό ) και υποχρέωση κάθε ενός να δικαιολογήσει τον μισθό του ενώπιον του Λαού δείχνοντας ότι προσπορίζει στο Κράτος τουλάχιστον το ίδιο ποσό το οποίο παίρνει ο ίδιος ως μισθό, χωρίς να καταπατάει Ανθρώπινα Δικαιώματα και Σύνταγμα. Κάθε ένας που δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό απολύεται / παύεται. Επίσης κάνουμε απολογισμό των εσόδων από την εκμετάλλευση των ακινήτων που μέχρι τώρα ήταν στην εκκλησία και τους πολιτικούς ως κατ’ αρχάς ο πόρος που θα εξυπηρετεί το δημοσιονομικό και όχι η φορολόγηση του Λαού και εάν πρόκειται για υπεράκτιες περιουσίες / στην αλλοδαπή βλέπουμε πώς θα εκμεταλλευθούν ή πώς θα εκποιηθούν για να χρηματοδοτηθεί το Κράτος.

Βήμα 5ο : εξασφάλιση της μέσης διαβίωσης ( δηλαδή πάνω από το όριο της φτώχειας τουλάχιστον σε πρώτη φάση ) ώστε κάθε Έλληνας Πολίτης να έχει τα προς το ζην με αξιοπρέπεια ( στέγη, εργασία, εισόδημα βιώσιμο, ασφάλεια, ασφάλιση / σύνταξη ) με ένα κατώτατο πλαφόν των τουλάχιστον € 2.000 καθαρά και άρση της βαριάς φορολογίας κυρίως με κατάργηση των έμμεσων φόρων που είναι και αντισυνταγματικοί λόγω της έλλειψης αναλογικότητας. Η εργασία / δουλειά θα εξασφαλισθεί από τις θέσεις εργασίας που θα προκύψουν στο Κράτος λόγω του βήματος 1 και 2 και στους ιδιώτες διότι θα δοθεί δυνατότητα για την ατομική επιχείρηση.

Βήμα 6ο : εξασφάλιση κατώτατων τιμών για τροφή, ένδυση, κατοικία, ΔΕΚΟ και περίθαλψη με εφαρμογή πλαφόν ανώτατων τιμών και προστασία των αντίστοιχων επιχειρηματιών / παραγωγών από κερδοσκόπους ώστε να μην ζημιώνονται από αυτό. Ανασύνταξη για την επαναφορά της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής με υποχρέωση των αγροτών / κτηνοτρόφων / βιοτεχνών που το επιθυμούν να ασκούν το επάγγελμα τους αμιγώς χωρίς πλαφόν στο όριο παραγωγής και με προτεραιότητα στην εσωτερική κατανάλωση για αποφυγή πολλών εισαγωγών.

Βήμα 7ο : οι τράπεζες επί του Ελληνικού εδάφους φορολογούνται με την δυσμενέστερη φορολόγηση που υπάρχει για Πολίτες τουλάχιστον, εάν βεβαίως αποδείξουν ότι δεν έχουν καταπατήσει Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Σύνταγμα και τους Νόμους. Σε περίπτωση που έχουν εγκληματήσει κατά του Λαού ή του Κράτους, όλα τα κέρδη των ετών που σημειώθηκε εγκληματική ενέργεια δημεύονται υπέρ του δημόσιου και επίσης υποχρεώνεται η τράπεζα από εκεί και πέρα να αποζημιώσει κάθε Πολίτη ή επιχείρηση εις βάρος του οποίου / οποίας αισχροκέρδησε από το αποθεματικό της. Εάν δεν έχει ρευστό, δημεύονται τα περιουσιακά της στοιχεία απανταχού της Υφηλίου και ζητούνται ευθύνες από τους υπεύθυνους / υπεύθυνα στελέχη της.

Βήμα 8ο : για συγκεκριμένη χρονική περίοδο κλείνει το Χ.Α. και απαγορεύεται η δράση στην Ελλάδα κάθε πολυεθνικής εταιρείας η οποία έχει εμπλακεί σε οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα στην Ελλάδα και ξεκινάει νομικός αγώνας εναντίον τους ( π.χ. Goldman Sachs, Siemens, κλπ ). Τα ιδρύματα παντός είδους ( τύπου ίδρυμα Παπανδρεου, Σημίτη, Καραμανλή, Μητσοτάκη, Γουλανδρή, κλπ ) άμεσα σταματούν να χρηματοδοτούνται από το Κράτος και καλούνται να συμπεριφερθούν ως επιχειρήσεις ( να δείξουν έργο και έσοδα από νόμιμες δραστηριότητες τους ) αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να αποδείξουν το έργο που προσπόρισαν στο Κράτος με το οποίο ωφέλησαν τον Λαό και το οποίο δεν προβλέπεται ήδη ως παροχή από το Κράτος βάσει του Συντάγματος. Το αυτό γίνεται και για όλες τις ΜΚΟ ανεξαιρέτως.

Βήμα 9ο : επιχειρηματίες τύπου Λαναρά καλούνται στην Δικαιοσύνη και αφού αποζημιώσουν όλους όσους έβλαψαν οι επιχειρήσεις παραδίδονται στο Κράτος και οι ίδιοι οδηγούνται στην φυλακή. Αθλητικές επιχειρήσεις που επιχορηγούνται από το Κράτος και τις νέμονται ιδιώτες ( π.χ. ομάδες, σωματεία, κλπ ) είτε άρεται η χρηματοδότηση αναδρομικά και αποτελούν πλέον ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις όσον αφορά το Κράτος είτε περιέρχονται στο Κράτος και συμβάλλονται σε αυτές οι οπαδοί που επιθυμούν να τις διατηρήσουν και να τις προωθήσουν.

Βήμα 10ο : για να προχωρήσουμε παρακάτω νομίμως χρειαζόμαστε τροποποίηση σε ορισμένα άρθρα του Σύνταγματος όπως περί ευθύνης υπουργών και τοιαύτες εγκληματικά προστατευτικές για τους συνήθεις κληρονομικά επαγγελματίες πολιτικούς. Εδώ λοιπόν πρέπει να αποφασίσουμε για την τροποποίηση του Πολιτεύματος μας ώστε να εξασφαλίζεται πλήρης έλεγχος και λογοδοσία στον Λαό ο οποίος θα αναδειχθεί σε πραγματικό κυρίαρχο όπως το Σύνταγμα στις βασικές του διατάξεις ορίζει. Από αυτήν την στιγμή και πέρα όλοι μπορούμε να δούμε ότι δεν θα μιλάμε με τις συνθήκες που μιλάμε τώρα.

Η βασική βεβαίως αντίρρηση ή αντίδραση στο σχέδιο που παρουσιάζω είναι « και ποιος θα τα κάνει / θα τα επιβάλλει όλα αυτά μέσα σε μια διεφθαρμένη διοίκηση και κυβέρνηση / σύστημα ;»

Η απάντηση είναι μία απλή και όχι τόσο δύσκολη εάν πραγματικά αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε μαζοχιστικά και διαστροφικά να τρέφουμε με τις σάρκες και το αίμα μας και το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας μας όλους αυτούς που όλοι γνωρίζουμε ότι ευθύνονται ενεργά για την τωρινή κατάσταση : ο Λαός άνευ συνδικαλιστικού ή κομματικού ελέγχου θα το επιβάλλει αυτό εάν αποφασίσει να μπεί μέσα στην Βουλή και να πάρει αυτά που του κλέψανε.

Τα μέτρα αυτά είναι σκληρά αλλά για αυτούς που δημιούργησαν και καλλιεργούν ακόμα και τώρα το πρόβλημα, όχι για αυτούς που αποτελούν τον λόγο ύπαρξης ενός Κράτους και που δεν τους δόθηκε στην ουσία επιλογή και καλούνται τώρα να δημιουργήσουν την επιλογή τους μόνοι τους για να επιβιώσουν, και μάλιστα χωρίς να απειληθεί κεκτημένο του Λαού ή θυσίες των προγόνων μας.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ : ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Είναι γεγονός ότι ανέκαθεν στην μοντέρνα ιστορία τα πάντα μεταφράζονται σε χρήμα και ποιος το ελέγχει. Κάθε άλλη αιτιολόγηση για διάφορες καμπάνιες, προπαγάνδες, πρακτικές και πάνω από όλα παντός είδους μέτρα είναι απλώς ο τρόπος ένδυσης της ίδιας κλασικής απόπειρας ελέγχου του χρήματος που υπάρχει σε μία δεδομένη κοινωνία.

Στην περίπτωση όμως του Λαού, σε κάθε χώρα και ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα με την ιστορία που διαθέτει, ο έλεγχος του χρήματος είναι δευτερεύον μπροστά σε μία ομάδα ιδεών που προσδίδει την αίσθηση της Δικαιοσύνης και Αυτοδιάθεσης. Είναι ακριβώς αυτές οι προτεραιότητες οι οποίες διαφοροποιούν τον Λαό από την διακρατική αυτή τάξη η οποία όπως είπαμε πρώτη και μόνη προτεραιότητα έχει την μεγιστοποίηση του ελέγχου του χρήματος και μάλιστα ειδικά του χρήματος του Λαού, καθ’ ότι η τάξη αυτή είναι παρασιτική και ανίκανη να παράγει το δικό της χρήμα.

Στο editorial λοιπόν του Ιανουαρίου 2010, ο οποίος μπορεί να χαρακτηρισθεί και μήνας της οικονομικής κρατικής ασυδοσίας στην Ελλάδα, θα βάλουμε εν συντομία τις βάσεις για να δείξουμε με τεκμήρια πού είναι τα κεφάλαια του Ελληνικού Λαού, ποιος τα νέμεται αφού τα έκλεψε και πώς αποστραγγίζεται όλος ο Ελληνικός Λαός για να διατηρεί μία εν κρυπτώ αριστοκρατική – βασιλική τάξη που ουδέποτε του επικοινωνείται ότι υπάρχει. Και δεν του επικοινωνείται διότι σε αντίθεση με π.χ. τον Αγγλικό Λαό, η αίσθηση Δικαιοσύνης και Αυτοδιάθεσης που έχει εξελίξει ο Ελληνικός Λαός ανά τις χιλιετηρίδες δεν τους επιτρέπει να ανέχονται να συντηρούν και να τρέφουν εκ γενετής παράσιτα που θεωρούν ότι είναι ποιοτικώς καλύτεροι από τους υπόλοιπους και συνεπώς οι υπόλοιποι τους χρωστούν να τους πληρώνουν επειδή υπάρχουν, δουλεύοντας για να τους εξασφαλίζουν πλούτο και μόνο.

Κατά την πρώτη περίοδο της κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ υπήρχε μία τρομοκρατία και φίμωση σε όποιον έλεγε ( ακόμα και όταν προσκόμιζε σωρεία τεκμηρίων και επιστημονικών κριτηρίων ) ότι στην Ελλάδα υπήρχαν κοινωνικές τάξεις. Μάλιστα σε μία συζήτηση όπου είχα ρωτήσει κομματικούς ‘ερευνητές’ τοποθετημένους σε θέσεις κλειδιά ( π.χ. στις ΕΓΕΣ, στο ΕΚΚΕ, στο ΚΕΠΕ, στο υπουργείο οικονομίας, κλπ ) με πρόσβαση στο προσωπικό περιβάλλον του Ανδρέα, της Μαργαρίτας και του Γιώργου Παπανδρέου, οι οποίοι διακαώς προσπαθούσαν να μου πούν ότι η Ελληνική κοινωνία ήταν αταξική, « δηλαδή, μου λές ότι εγώ και ο Βαρδινογιάννης είμαστε το ίδιο, δηλαδή ανήκουμε στην ίδια κοινωνική τάξη ; » μου απαντούσαν καταφατικά και μάλιστα λέγοντας « και βέβαια ! ». Για να καταλάβετε το επίπεδο του παραλογισμού που διέπει την διαβεβαίωση αυτή, την εποχή της ερώτησης τα εισοδήματα μου ως συνεργάτης ( με σύμβαση έργου ορισμένου χρόνου ) στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ήταν πενιχρά ( περίπου 35.000 δρχ το μήνα το 1983 ), ήταν τα μόνα που είχα για να συντηρήσω την οικογένεια μου που αποτελείτο από ένα παιδί προσχολικής ηλικίας και έναν σύζυγο που υποχρεώθηκε να πάει στο στρατό χάνοντας την εργασία του και με ενοίκιο περί των 20.000 δρχ. μηνιαίως. Την ίδια εποχή ο Βαρδινογιάννης πάντρευε την κόρη του με την εφοπλιστική οικογένεια Γουλανδρή σε έναν γάμο του οποίου η δεξίωση και μόνο κόστιζε υπερ-πολλαπλάσια του δεκαετούς εισοδήματος μου.

Γιατί επιβαλλόταν δια ροπάλου λοιπόν αυτή η τρέλα, που προσπαθούσε να πείσει τον Πολίτη ότι κοινωνικά ήταν ισότιμος με αυτόν του οποίου το επώνυμο ήταν συνώνυμο της χλιδής ;

Διότι το να επιβάλλεις το Σύνταγμα επιφανειακά και τυπικά ( δηλαδή, στα λόγια μόνο ) τραβάει την προσοχή από το γεγονός ότι ουσιαστικά έχει καταλυθεί και όποιος παρ’ όλα αυτά το προσέχει του απαγορεύεται να το εκφράσει και να δράσει επ’ αυτού. Επίσης, βάζει ακόμα ένα μεγάλο βάρος στον κάθε έναν Πολίτη που βλέπει την ανισότητα αλλά αντί να την αποδίδει δικαίως στην ύπαρξη κατ’ ουσίαν καστών κοινωνικών, την αποδίδει αδίκως στην δική του ‘ανικανότητα’ να ‘πετύχει’ όπως ο διπλανός του ‘ίσος και όμοιος’ ο οποίος θαυματουργικά λόγω της εξυπνάδας / δαιμονίου / τύχης του μπόρεσε ‘αυτοδημιούργητα’ να δημιουργήσει αυτοκρατορίες.

Η ψυχολογία μας λέει ότι όταν ένας Άνθρωπος πεισθεί ότι είναι ανίκανος και / ή κατώτερος από έναν άλλον, υποτάσσεται σε αυτόν και σταματάει να προσπαθεί να είναι ίσος με αυτόν και να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται. Έτσι λοιπόν όταν ένας ολόκληρος Λαός πείθεται ότι ο κάθε Βαρδινογιάννης είναι καλύτερος / ανώτερος / εξυπνότερος από αυτόν και για αυτό φαίνεται να έχει τα πλούτη της σπηλιάς του Αλή Μπαμπά, υποτάσσεται και δέχεται την κατάσταση αυτή αντί να ψάξει και να δει εάν υπάρχει και άλλη εξήγηση.

Αυτό δεν γίνεται μόνο στο επίπεδο της επιχειρηματικότητας αλλά και στο επίπεδο του ταλέντου ( τέχνες ) και της επιστήμης και σαφώς και της πολιτικής. Όπως θα αναλύσουμε σε σειρά άρθρων αυτό το μήνα στον κύριο ιστοχώρο μας, το 99,9 % των λεγόμενων επιφανών προσωπικοτήτων των επιχειρήσεων, τεχνών, επιστήμης και πολιτικής τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια είναι τέτοιες όχι λόγω των ικανοτήτων τους αλλά λόγω της γεννήσεως τους σε ένα πολύ κλειστό κύκλωμα – τάξη – κάστα που πνίγει κάθε άλλο άτομο με επιφανή προσωπικότητα ώστε να παραμείνουν αυτοί. Εξ άλλου πλέον, τώρα που δεν είμαστε στην δεκαετία του 1980 και τα δυναμικά έχουν αλλάξει, μας λέγεται και ευθαρσώς ποιες είναι οι δύο μεγάλες κάστες : οι επιφανείς / εξέχοντες / ευπατρίδες / αριστοκράτες ( αν προσέξετε θα ακούσετε όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς στα δελτία ειδήσεων ), και οι ‘κοινοί θνητοί’ : δηλαδή εμείς, εσείς και εγώ που είμαστε Πολίτες, πληρώνουμε φόρους, σηκώνουμε χαράτσια, δεν είμαστε υπεράνω του νόμου με ασυλίες, υπεράκτιες, κακοδικίες υπέρ ημών, εξεταστικές, απαλλακτικές, παραγραφές, μετάθεση ευθυνών, κλπ, και που με τον μόχθο μας, τις ικανότητες μας, την εξυπνάδα μας, την επινοητικότητα και εφευρετικότητα μας, τα ταλέντα μας που αντισυνταγματικά μας κλέβονται μέχρι να πεθάνουμε, όλοι αυτοί είναι εξέχοντες.

Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Το σύστημα κλοπής και εκμετάλλευσης του Λαού υπάρχει και συντηρεί την κάστα αυτή των ‘ευπατρίδων’ από κτίσεως του μοντέρνου Ελληνικού κράτους και πολύ πιθανόν κληροδοτημένο από την Βυζαντινο – και Τουρκοκρατία. Έτσι, την εποχή που τα παιδιά του Ελληνικού Λαού ζούσαν ακόμα από συσσίτια ή πεθαίνανε από ιάσιμες ασθένειες στους δρόμους την δεκαετία του 1950, οι άνθρωποι μαράζωναν γιατί δεν εύρισκαν εργασία παρ’ όλο που είχαν και όρεξη και συντριπτικά προσόντα, οι ευπατρίδες ντύνονταν βασιλικά και διασκέδαζαν γύρω από τα ανάκτορα ή την παλαιά Κηφισιά με χλιδή εφάμιλλη των ανακτόρων αυτοκρατοριών. Μιλάμε για ανθρώπους που πτώχευσαν την χώρα πολλάκις, επέβαλλαν μέτρα ασφυκτικής λιτότητας στον Λαό για να ‘ανακάμψει’ η οικονομία και διοικούσαν τα οικονομικά του Κράτους το οποίο ονόμαζαν φτωχό.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, διότι πρόκειται για το ίδιο ακριβώς σύστημα που ποτέ δεν σταμάτησε : ανέκαθεν από τον Λαό κλεβόταν το εισόδημα και οι αποταμιεύσεις του και επενδύσεις του όποτε εμπιστευόταν το κράτος, δηλαδή τα λεγόμενα αυτών των ευπατρίδων που με τα χρήματα του Λαού αγόραζαν για διασκέδαση εμφανίσεις όσο το πολλαπλό ετήσιο εισόδημα ενός μεσαίου Πολίτη, είχαν πρόσβαση σε πράγματα άγνωστα στους Έλληνες και επένδυαν τα χρήματα αυτά που δεν τους ανήκαν για να φτιάξουν τις ‘αυτοδημιούργητες’ αυτοκρατορίες τους.

Πώς μειώνεται το εισόδημα του Λαού ακόμα και όταν παίρνει αύξηση ;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι παρ’ όλο που η Τράπεζα της Ελλάδος λέγεται της Ελλάδος, το καταστατικό της ευθαρσώς λέει ότι το κύριο μέλημα της τράπεζας είναι η προώθηση των δικών της συμφερόντων και πλουτισμού ( αργότερα των συμφερόντων άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με τα οποία δηλώνει σχέση ή σύζευξη ή υποταγή ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ή ΚΑΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ( αυτό είναι δευτερεύον καθήκον της και μόνο εάν δεν θίγεται το δικό της συμφέρον ). Σημειωτέον ότι αυτή η τράπεζα είναι που τελεί ταμίας / διαχειριστής των βασικών οικονομικών υποθέσεων του κράτους, εκδίδει το χρήμα, είναι υπεύθυνη για την φύλαξη και διαφύλαξη του χρυσού της χώρας : δηλαδή, αυτός που έχει στα χέρια του την ραχοκοκκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας, το μέλλον και την δυνατότητα επιβίωσης του Κράτους και όλα τα εχέγγυα σταθερότητας της χώρας καθώς και την οικονομική ευημερία του Λαού ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ / ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΩΣ ΠΡΩΤΟ.

Για αυτό και οι διοικητές της είναι πάντα πρώην διοικητές / βασικοί συνεργάτες άλλων τραπεζών, μεγαλοεπιχειρηματίες και ιδιοκτήτες / μέλη οικονομικών αυτοκρατοριών.

Θεωρητικά βέβαια η τράπεζα της Ελλάδος ελέγχεται δημοκρατικά από την Βουλή και λογικά άμεσος ελεγκτής της είναι ο Υπουργός οικονομικών ( ο οποίος επιμελείται των οικονομικών θεμάτων και άρα θα εισηγείται στην Βουλή τέτοιου είδους ελέγχους : υπουργοί οικονομικών γίνονται πάντα πρώην διοικητές της τράπεζας της Ελλάδος, μεγαλοεπιχειρηματίες και βιομήχανοι ή άτομα οικογενειών μέλος των οποίων υπήρξε διοικητής ή σύμβουλος της τράπεζας της Ελλάδος.

Ο κάθε ένας μας λοιπόν μπορεί να καταλάβει πώς γίνεται να διαλύεται η οικονομία της Ελλάδας, να φτωχαίνουμε όλοι με ληστρικές μεθόδους ( από διολισθήσεις και υποτιμήσεις νομισμάτων έως έκτακτες εισφορές και άλλες αντισυνταγματικότητες ), να κλείνουνε επιχειρήσεις και να πετάγεται ο κόσμος στον δρόμο και ταυτόχρονα να αυξάνεται γεωμετρικότατα τόσο ο τζίρος όλων τω τραπεζών όσο και τα πλούτη της κάστας αυτής των επιχειρηματιών, πολιτικών, εφοπλιστών, καλλιτεχνών, επιστημόνων, και άλλων ατόμων που λόγω της ύπαρξης τους στην κάστα αυτή υπάρχουν σε κρατικές, ιδιωτικές και ‘μη κερδοσκοπικές’ διοικητικές θέσεις.

Τώρα λοιπόν είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβουμε την συνεχή και χρόνια κατάσταση λιτότητας, ανέχειας και υπερφορολογήσεως μας και πώς ανεξαρτήτως χρώματος ακούμε από πρίν τον καιρό της δικτατορίας ακριβώς τις ίδιες κουβέντες και επιχειρήματα. Κυβερνητικά ανέκαθεν μειωνόταν προοδευτικά τα εισοδήματα μας ακόμα και στην λεγόμενη ‘πλούσια’ περίοδο του 1981 με παραπλάνηση του Λαού ο οποίος απαιτούσε την ισότητα που ποτέ δεν του δόθηκε : όταν ο Α. Παπανδρέου αύξησε συντάξεις και μισθούς επέτρεψε ταυτόχρονα να διολισθήσει η δραχμή. Αυτό σήμαινε ότι την αγοραστική αξία που προσέφερε με την αύξηση την πήρε πίσω με την διολίσθηση της αξίας του νομίσματος και βεβαίως με τις επίσημες υποτιμήσεις που επέβαλε ( με πρώτη το 1983 ). Δηλαδή, κοίμησε λίγο την εγρήγορση του Λαού και τον κατέκλεψε.

Βεβαίως από την εποχή της λιτότητας και πέρα η κλοπή εκτραχηλύνθηκε με αποκορύφωμα την εισαγωγή μας στην ζώνη του Ευρώ.

Άλλες πρακτικές που επέτρεψαν κατ’ ουσίαν αθέμιτο ανταγωνισμό και άγρια επιχειρηματική πολιτική χωρίς κρατικό έλεγχο ολοκλήρωσαν την πρώτη φάση της πραγματικής επιχείρησης ανακατανομής του εισοδήματος η οποία επιχειρείται σε πείσμα της Λαϊκής αντίστασης από την ίδρυση τουλάχιστον της Τράπεζας της Ελλάδος.

Όπως είπαμε οι Έλληνες είναι αρκετά ευέλικτος Λαός και έχει πολλάκις δείξει πώς μπορεί μέσω των δυσκολιών να βρεί λύσεις για οικονομική ανάκαμψη του ιδίου και συμπολιτών του.

Κάθε τέτοια απόπειρα του Λαού επέφερε και έξαρση κερδοσκοπικής ληστρικής πολιτικής με την υποστήριξη του κράτους όπως : τα ομολογιακά δάνεια ανάπτυξης της δεκαετίας του 1960 που έφαγαν τις οικονομίες του Λαού, πτωχεύσεις μεγαλοεπιχειρηματιών που παραμένουν πλούσιοι όπως ο περιβόητος Λαναράς, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου επί Σημίτη, το δάνειο για την υποστήριξη των τραπεζών επί Καραμανλή. Αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε κερδοσκοπικά κόλπα με κρατικοποιήσεις – αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων ( βλέπε Ολυμπιακή ), την σύζευξη του νομίσματος μας με άλλα αυθαιρέτως, την πολιτική του χρυσού που ανάγκασε τον κόσμο να παραδώσει τις χρυσές του λίρες και άπειρα άλλα που θα αναλύουμε όλον τον Ιανουάριο ανά ενότητες. Αποκορύφωμα αυτών βεβαίως οι πτωχεύσεις επίσημες και ανεπίσημες του κράτους και ο συνεχής άκρατος δανεισμός.

Και πού θα σταματήσουν όλα αυτά ; πού θέλει η ‘ κάστα των ευπατρίδων’ να φέρει την ‘ κάστα των κοινών θνητών’ ;

Στην κατάσταση όπου θα είμαστε όλοι άποροι, άκληροι και πλήρως εξαρτημένοι από τις επιχειρήσεις / τσιφλίκια αυτών, που τα έφτιαξαν με το δικό μας πλούτο και να δουλεύουμε με ευγνωμοσύνη κυριολεκτικά μόνο για να φάμε μόνο για να επιβιώσουμε.

Το ευτυχές είναι ότι επειδή ακριβώς είναι παράσιτα και δεν ξέρουν να παράγουν, είναι και μόνο τόσο δυνατοί όσο τους επιτρέπουμε εμείς που ξέρουμε να παράγουμε και παράγουμε.

Κατά την διάρκεια λοιπόν του Ιανουαρίου θα δούμε πώς έκαναν κάθε μία από τα εγκλήματα που αναφέραμε και τι μπορούμε να κάνουμε ως Λαός για να μην επιτρέψουμε πλέον αυτά τα εγκλήματα να αποφέρουν κέρδος για αυτούς καθώς και να πάρουμε πίσω και το τελευταίο πενηνταράκι που μας έκλεψαν έντοκα.

ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΩΣ ΟΠΛΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ

Όσο οι αντιξοότητες εξαναγκάζουν τους Πολίτες να ενεργοποιούν την κοινή τους λογική, όπως είναι φυσικό στην ανθρώπινη φύση, τόσο περισσότερο ακούμε όχι μόνο από τα εγχώρια αλλά και από τα διεθνή ΜΜΕ μία καταιγίδα περίεργων έως ανοιχτά παράλογων ή αντιφατικών εξαγγελιών και ειδήσεων, εκτός από αυτά τα νέα που αναφέρουν φυσικές καταστροφές.

Τι σημαίνει αυτό ;

Το γεγονός ότι σε πράγματα που έχουν να κάνουν με την φύση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ( π.χ. η κατολίσθηση των Τεμπών ) είναι με συνοχή ενώ τα υπόλοιπα που έχουν να κάνουν με φορολογία, με οικονομία, με την σχέση της Ελλάδας με τους διάφορους εταίρους και εταιρείες, με τον χειρισμό του κλίματος από τους ανθρώπους, με τους μετανάστες, με το ασφαλιστικό, τα διεθνή θέματα και γενικά ό,τι έχει να κάνει με τον χειρισμό των λίγων που επηρεάζει τους πολλούς είναι χωρίς συνοχή και χωρίς λογική ή τουλάχιστον συνεχώς αντιφατικά και νεφελώδη, μας οδηγεί στο ένα και μόνο συμπέρασμα : παρακολουθούμε μία εντονότατη εκστρατεία προσπάθειας / απόπειρας αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και κοινής λογικής του Λαού ώστε να καθυστερήσει η φάση της αντίδρασης του Λαού που έπεται της φάσης της εφαρμογής της λογικής για την λήψη αποφάσεως. Δηλαδή, με λίγα λόγια προσπαθούν να βασιστούν στο να μπερδέψουν τον Λαό με διάφορους τρόπους για να επιμηκύνουν την αδράνεια του, η οποία έχει αρχίσει πλέον να φθίνει αισθητά.

Όταν και εάν έρθει η στιγμή στο θέμα της κατολίσθησης των Τεμπών να εξετασθεί εάν η καταστροφή αυτή προκλήθηκε από ανθρώπινο λάθος λόγω των έργων της σήραγγας εκεί ή όχι και ποιος ευθύνεται και άρα θα έχει συνέπειες, θα δούμε όλοι μας πώς ξαφνικά η λογική στα ρεπορτάζ ή η λογική στις δικαιολογίες εκπροσώπων και πολιτικών κυριολεκτικά θα βγεί από το παράθυρο ανεπιστρεπτί.

Ποιο λοιπόν είναι το πρώτο μέλημα της καμπάνιας των κρατικών φορέων και των εχόντων / κατεχόντων που αντιπροσωπεύουν ;

Η υπακοή του Λαού σε ό,τι προσπαθούν και θέλουν να του επιβάλλουν.

Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό ;

Επιστρατεύθηκε ο πλέον μακροβιέστερος δεινόσαυρος της Ελληνικής πολιτικής σκηνής ( με την παράλογη παράδοση ότι η μακροβιότητα ενός ανθρώπου τον καθιστά ένα είδος βούδα ασχέτως της δράσης του και των πληγών που προκάλεσε με αυτή ) για να νουθετήσει τον Λαό ώστε να μην κάνει αυτά που ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζει. Ο λόγος βέβαια για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο οποίος βγήκε να πεί στον Λαό, μέσω διαφόρων άλλων σχολίων το εξής μείζον για τους πολιτικούς θέμα ελέγχου : να υπακούει και να μην ζητάει ούτε να ψάχνει να αποδώσει ευθύνες για τις συμφορές που τον βρίσκουν ενώ πληρώνει αυτά που έσπασαν οι λίγοι που συνεχίζουν και εννοούν να συνεχίσουν να το κάνουν.

Τι δηλαδή θέλει ο πολιτικός κόσμος από τον Λαό ;

Να πληρώνει, να υπομένει, να υπακούει και ποτέ να μην ζητάει ούτε έλεγχο και σαφώς ούτε και τιμωρία. Δηλαδή, ο Κ. Μητσοτάκης εκπροσωπώντας όλο τον πολιτικό κόσμο κατ’ ουσίαν ζήτησε, απαίτησε και φοβέρισε ώστε να προσυπογράψει ο Λαός την σιωπηρή κατάλυση της Δημοκρατίας, σκοτώνοντας όχι μόνο την λογική του αλλά και κάθε πολιτικό ρόλο του εγγυάται το Σύνταγμα ώστε να μην οδηγούμαστε σε καταστάσεις όπως η τωρινή αλλά ακόμα και όταν βρεθούμε σε τέτοιες καταστάσεις να μπορέσουμε να βγούμε από αυτές ακριβώς με τις πράξεις που ο κάθε Μητσοτάκης φοβάται : ανυπακοή σε αντισυνταγματικές πολιτικές και νόμους, ανυπακοή σε αντιανθρωπιστικές διατάξεις, ειρηνική αλλά ατσάλινη απαίτηση ευθυνών και επανορθώσεων μέσω των νομίμων οδών, άρνηση απεμπολήσεως Δικαιωμάτων και ιδιοτήτων σε κάθε περίπτωση.

Και γιατί τώρα και όχι προηγουμένως ;

Γιατί τώρα πρόκειται να παιχθούν τα περισσότερα αντεθνικά παιχνίδια, τώρα πρόκειται με αστείες και αίολες δικαιολογίες να αποπειραθούν να επιβάλλουν σε μας τους Έλληνες την κατάλυση όχι μόνο του Συντάγματος αλλά και της ίδιας της Ελλάδας, σύμφωνα με τον ορισμό κράτους και όχι είτε χώρας υπό κατάκτηση ή επαρχίας / αποικίας.

Στον οικονομικό τομέα, το παράλογο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και από την μία λέγεται αβάσιμα ότι χρειαζόμαστε συνεχώς να δανειζόμαστε και από την άλλη ότι δεν το χρειαζόμαστε και / ή ότι δεν είμαστε ζητιάνοι και άλλα συναφή περί της υγείας ή μη υγείας της οικονομίας. Ο κάθε δανεισμός που γίνεται αστραπιαία με συνοπτικές διαδικασίες και ανύπαρκτη ή άκρως ελλειμματική ενημέρωση του Λαού που θα πληρώσει αυτά, δεν φαίνεται να καλύπτει έστω και προσωρινά ούτε μία ανάγκη του κράτους αλλά απλώς και όντως ‘μαγικά’ να κάνει δυσχερέστερη την θέση της Ελλάδας. Κάθε ένας από εμάς που κάποτε ή και τώρα έχει δάνεια γνωρίζει ότι ένα δάνειο στην πρώτη του φάση ( δηλαδή όταν εκταμιεύεται ) δίνει μία ανάσα είτε στην αποπληρωμή άλλων δανείων είτε στην απόκτηση υπηρεσιών / αγαθών που είναι αναγκαία. Είναι πρωτοφανές που στην Ελλάδα, τα κρατικά δάνεια πάνε κατ’ ευθείαν στην φάση τρία ( ούτε καν την δεύτερη φάση όπου υπάρχει κάποια αποπληρωμή και κάποια περίοδος χάριτος ) από την ώρα που εκταμιεύονται : στον αμείλικτο πόλεμο από την τράπεζα με κατασχέσεις και αγριότητες και προσωπικές προσβολές.

Και σε τι έγκειται η κατάσχεση σε ένα κρατικό δάνειο, κάτι δηλαδή που ποτέ δεν μας λέγεται ότι είναι υπό διακύβευση διότι εάν μας λεγόταν η Λαϊκή απάντηση θα ήταν άκρως διαφορετική ;

Τι σημαίνει το Ελληνικό ομόλογο το οποίο μάλιστα γίνεται ως « ενέχυρο » από ξένους και δη ιδιώτες ;

Όταν κάτι δίνεται ως ενέχυρο, σημαίνει ότι ανήκει στον ενεχυροδανειστή εκτός εάν καταφέρεις να αποπληρώσεις το δάνειο στο χρονικό διάστημα που ο ενεχυροδανειστής σου έχει θέσει. Διότι εάν παρέλθει το χρονικό αυτό διάστημα ακόμα και εάν το αποπληρώσεις, είναι στην ευχέρεια του ενεχυροδανειστή εάν θα κρατήσει ή θα πουλήσει για δικό του όφελος όσο- όσο το ενέχυρο σου.

Και όταν λοιπόν το ενέχυρο είναι κρατικό, τι πρέπει να υποθέσουμε ότι κάνει ο πολιτικός κόσμος στην χώρα μας, την οποία εμείς σηκώσαμε και σηκώνουμε στους ώμους μας από ανέκαθεν και την οποία στην ουσία εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να διασώσουμε ;

Αυτό το οποίο κάνουν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είναι να εκποιούν την χώρα βάζοντας την κομμάτι – κομμάτι ενέχυρο ενώ τα χρήματα δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, αφού τα τρώνε σε διάφορες μορφές από την σύσταση επιτροπών για να αποδώσουν ποινικές ευθύνες εκ του ασφαλούς σε θέματα που έχουν φροντίσει να παραγράψουν και οπότε μόνο στα χαρτιά θα έχει γίνει η ‘ απόδοση δικαιοσύνης’, σε εκδηλώσεις, ‘επενδύσεις’, επιχορηγήσεις ιδρυμάτων και την παροχή ‘επιδομάτων’ που τα παίρνουν πίσω με τους έμμεσους φόρους το λιγότερο, καθώς και την οικονομική στήριξη άλλων κρατών ( από την Αλβανία έως τα Σκόπια ) ενώ ο Λαός και μαραζώνει και ζημιώνεται σε όλα τα επίπεδα, χάνοντας και την χώρα τους χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Ήδη, έχουν ξεκινήσει τα ΜΜΕ να το προαναγγέλλουν αυτό, όχι μόνο μέσω της εξοικείωσης του Λαού από την όποια ιδιωτική ή εξωτερική βούληση ακριβώς λόγω των δανείων που μας έχουν ενεχυριάσει αλλά και από τις πολύ σύντομες και εν τάχει ανακοινώσεις ότι ο έλεγχος της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδας θα περάσει και επίσημα σε ξένους ή μάλιστα ξένες χώρες όπως η Γερμανία ή όποια άλλη.

Όποιος ελέγχει την οικονομία μίας χώρας, κατέχει την χώρα αυτή. Τι δηλαδή μας λένε να δεχθούμε υπακούοντας και μη ζητώντας να ασκήσουμε τα Δικαιώματα μας ;

Μας ζητούν να δεχθούμε την κατάκτηση της χώρας μας από άλλους, την εκχώρηση του ελέγχου των ζωών μας καθημερινά σε όλους τους τομείς ( αφού η οικονομία διέπει κάθε τομέα ) από κάποιον εκτός των συνόρων μας, κάποιον ιδιώτη ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΛΑΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΑΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.

Δηλαδή, μας ζητούν να δεχθούμε και να γίνουμε συμμέτοχοι στην εσχάτη προδοσία που σύσσωμη η Βουλή διαπράττει, καταλύοντας τα βασικότερα άρθρα του Συντάγματος και επιστρέφοντας μας στις ‘ κυβερνήσεις’ της κατοχής του 1941- 1944.

Αυτό βέβαια, μόνο εάν υπακούσουμε όπως ζητάει ο αποστάτης και προδότης Μητσοτάκης εκ μέρους όλων αυτών που λυμαίνονται την Δημοκρατία μας από τότε που χύσαμε το αίμα μας για να την επαναφέρουμε, όπως το σύννεφο των ακριδών στην σοδειά που εμείς καλλιεργήσαμε.

Όλο όμως το σχέδιο το οποίο αποτυπώσαμε και το οποίο προσπαθούν να εφαρμόσουν για την Ελλάδα, και για αυτό δίνονται και τόσο περίεργες και παράλογες δηλώσεις προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τον Λαό από την μία ( με φοροεπιδρομές και ακόμα αναδρομικές χρεώσεις που απαγορεύεται να επιβάλλουν όσο ισχύει το Σύνταγμα, και μόνο εάν καταλυθεί το Σύνταγμα θα μπορέσουν να υλοποιήσουν ) και να τον ‘νουθετήσουν’ από την άλλη χωρίς να του παρέχουν λογική αιτιολόγηση, δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την ανοχή του Λαού ή την συναίνεση του.

Για αυτό και υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να θυσιάσουν κάποιους πολιτικούς ( εν είδη « Δίκης των έξη» ) ως εξιλαστήρια θύματα που φταίνε όντως αλλά δεν θα είναι επ ουδενί τα μόνα ή τα πιο σημαντικά από τους φταίχτες για να δεχθεί ο Λαός την όποια κατάκτηση / υποδούλωση του από τρίτους με την ‘παρηγοριά’ μιάς γεύσης απόδοσης δικαιοσύνης που ούτε και αυτή θα είναι επαρκής ουσιαστικά ( ακόμα και θάνατος δεν έχει ουσία για τον Λαό εάν δεν συνοδεύεται τουλάχιστον από υλική αποζημίωση και αποκατάσταση της ζημίας σε όλα τα επίπεδα, πέραν του γεγονότος ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί τέτοιου είδους θάνατος και ενάντια στον Λαό τον ίδιο ). Ιστορικά αυτό έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα, τόσο με το θέμα της Μικρασιατικής καταστροφής που ουδέποτε αποκαταστάθηκε η τάξη όσο και με το θέμα της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο, παρ’ όλες τις δίκες τόσο των Έξη όσο και των Συνταγματαρχών.

Τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς ως Λαός :

όταν κάτι δεν μας ‘κολλάει’ ή δεν μας ‘βγαίνει’ λογικά από αυτά που μας ανακοινώνονται, αμέσως να σκεφτόμαστε ότι κάτι από αυτά που μόλις εκθέσαμε συμβαίνει. Συνεπώς, να μην δεχόμαστε και να μην σκεφτόμαστε καν να δεχθούμε κάτι που να μην είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα και με την απλή κοινή λογική.
όταν μας ανακοινώνεται οικονομική ανεπάρκεια αμέσως να απαιτούμε επιστροφή κλοπιμαίων και αναδρομικά, αφού μιλάμε για εγκλήματα που θεωρούνται εγκλήματα από την σύσταση του Ποινικού Κώδικα και ως εκ τούτου δεν είναι αντισυνταγματικό να ζητήσουμε ευθύνες αναδρομικά.
εφ’ όσον δέχονται να μας επιβάλλουν αντισυνταγματικά μέτρα ή πολιτικές, οι προσυπογράφοντες τέτοιου είδους εξαγγελίες τελούν εν καταλύσει του Συντάγματος και ως εκ τούτου δεν υπόκεινται στις διατάξεις της όποιας παραγραφής παρά μόνο από την αποκατάσταση του Συντάγματος και μετά, δηλαδή σε ημερομηνία μελλοντική από τώρα. Άρα, ευθύνες θα ζητηθούν αναδρομικά για όλη τους την θητεία / θητείες.
απαιτούμε συνεχώς Δημοψήφισμα για κάθε μία πολιτική που θα επηρεάσει σύσσωμο τον Λαό και το Έθνος ( οικονομικό, μεταναστευτικό, εκλογικό, διεθνικό, ασφαλιστικό, εκπαιδευτικό, κλπ ) ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ ΜΟΝΟ ΟΣΟΝ ΕΧΟΥΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
υπακούουμε πρώτα στο Σύνταγμα καθημερινά : αυτό σημαίνει συνεχής αντίσταση / καθυστέρηση / ένσταση / αγωγή ενάντια σε κάθε τι που δεν τηρεί το Σύνταγμα είτε όσον αφορά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που εγγυάται ( π.χ. αρχή της αναλογικότητος ή της ισότητος ανάμεσα στους Έλληνες ),συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια σε αντίστοιχες πράξεις επιβολών και συνεχής έκκληση για εφαρμογή του Συντάγματος νομικά όχι μόνο από το ΣτΕ ( Συμβούλιο της Επικρατείας ) αλλά και από το ΑΕΔ ( Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ) και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ( στο εξωτερικό ).


Έχοντας δείξει πόσο εύκολα και γρήγορα υποχωρούν ατάκτως σε μία απλή σφυγμομέτρηση της αποφασιστικότητας του Λαού στο να καταδικάσει εμπράκτως την όποια τους πολιτική, είναι σαφές ότι ο Λαός μπορεί να επιβάλλει αυτό που θέλει σχετικά ανώδυνα.

Έχοντας επίσης υπ’ όψη πόσο συνεχώς και ακούραστα επανέρχονται με τα ίδια συμφέροντα και στόχους τα οποία τα αποκαλούν είτε ως ‘πρόοδο’ είτε ως ‘αναδόμηση’ είτε ως ‘μεταρρύθμιση’ είτε ως ‘σχέδιο σωτηρίας’ είτε ως ‘ είτε αυτό ή το χάος / τανκς / χρεοκοπία / βούλιαγμα / καταστροφή’, είναι εμφανές πόσο επίσης ακούραστοι θα πρέπει αν είμαστε εμείς ως Λαός στο να επιδεικνύουμε και εμείς την ίδια αντίστοιχη αποδοκιμασία και ετοιμότητα και απαξίωση τους.

Ας συνεχίσουμε να κάνουμε πραγματικότητα τον εφιάλτη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και όλων ασχέτως χρώματος των πολιτικών που προσπάθησε να προστατεύσει, για να εξασφαλίσουμε την δική μας ευημερία και όχι την δική τους.

Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ

Οι νομικοί γνωρίζουν ότι υπάρχουν δύο είδη μεθόδων για να εκτελεσθεί ένα έγκλημα και για αυτό ο νόμος έχει προβλέψει : ο ενεργός τρόπος και ο παθητικός / αρνητικός τρόπος όπως λέγεται. Δηλαδή, ένα έγκλημα μπορεί να διαπραχθεί κάνοντας κάποιες πράξεις, δηλαδή ενεργά ή μην κάνοντας καμμία πράξη, μη ανταποκρινόμενος σε κάποιο ερέθισμα ή έκκληση. Έτσι λοιπόν θα κριθεί ένοχος ενός είδους ανθρωποκτονίας αυτός ο οποίος άκουσε έκκληση σε βοήθεια από κάποιο άτομο και δεν ανταποκρίθηκε να το βοηθήσει και να το σώσει και συνεπώς επειδή αυτός δεν έδρασε το θύμα πέθανε. Αυτό είναι το αρνητικό έγκλημα διότι αρνείται κάποιος να πράξει κάτι όταν του γίνεται έκκληση.

Αυτού του είδους το έγκλημα είναι και το πιο αόρατο διότι δεν εκπαιδευόμαστε να το διακρίνουμε τόσο καλά όσο το πρώτο και πιο κλασσικό είδος. Και με αυτού του είδους το έγκλημα διαπράττονται τα πιο σοβαρά πολιτικά κακουργήματα σε επίπεδο κατάλυσης του ίδιου του Πολιτεύματος, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Και επειδή δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε εύκολα το αρνητικό έγκλημα, παραμένουμε τυφλοί προς αυτό ακόμα και όταν γευόμαστε τις σκληρότατες και βαρύτατες συνέπειες αυτού.

Για να δούμε όμως πώς, όπως στον πνιγμένο που πρέπει να τιμωρηθεί ο κάθε ένας που του αρνήθηκε βοήθεια για να τον σώσει ενώ μπορούσε να την προσφέρει ή ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, δολοφονείται η Δημοκρατία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε θεωρητικά υπάρχει, θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο τι σημαίνει Δημοκρατία και πώς μεταφράζεται στην καθημερινότητα.

Δημοκρατία σημαίνει ότι η πλειοψηφία, δηλαδή η γνώμη των πολλών επικρατεί ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ Ή ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΗ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ. Δηλαδή, στην πράξη σημαίνει ότι κανένα μέτρο, μέθοδος ή πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί στον Λαό : θα πρέπει να την έχει ο ίδιος επιλέξει τουλάχιστον σε ποσοστό πλειοψηφίας. Πλειοψηφία σημαίνει, με τον μαθηματικό όρο 50 + 1. Δηλαδή, για να υπάρξει οποιαδήποτε απόφαση για οποιοδήποτε θέμα θα πρέπει να συμφωνεί με αυτή την απόφαση το 51% του πληθυσμού αυστηρώς αναλογικά.

Όταν λέμε πληθυσμός εννοούμε όλους τους ενήλικες οι οποίοι είναι μέλη του Δήμου και κανέναν άλλο.

Μέλος του Δήμου είναι όποιος συνεισφέρει στα κοινά, στις εισφορές και στους φόρους και όποιος από αυτούς που κάνουν αυτά δεσμεύεται από το σύνολο της Νομοθεσίας / Συντάγματος ως Πολίτης - Υπήκοος, και βεβαίως τα εξαρτώμενα μέλη των οικογενειών αυτών που ακόμα είναι ανήλικα και σε αυτή τη συζήτηση δεν μας αφορούν. Βεβαίως θα πρέπει να έχει σώας τας φρένας και να μην είναι ένοχος κακουργήματος ή εγκλήματος κατά της Πολιτείας και / ή του Πολιτεύματος.

Στην Δημοκρατία ο Λαός είναι αυτός που με την πλειοψηφία του δίνει συγκεκριμένες εντολές στους υποτελείς του / υπηρέτες του / εντολοδόχους του τις οποίες αυτοί οφείλουν να ακολουθούν κατά γράμμα ή να απολύονται πάραυτα με ό,τι αυτό συνεπάγεται από κυρώσεις, αποζημιώσεις, κλπ. Αυτό δεν θα πρέπει να ξενίζει διότι είναι το σύστημα που επικρατεί σε κάθε επιχείρηση / εταιρεία που διαθέτει μετόχους οι οποίοι ελέγχουν και διατάζουν τον γενικό διευθυντή αφού τον διορίσουν με την ψήφο τους.

Σε μια τέτοια εταιρεία δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής από την μεριά του γενικού διευθυντή : τα χέρια του είναι δεμένα να κάνει ό,τι του πουν και μόνο ακόμα και εάν ο ίδιος διαφωνεί για οποιονδήποτε λόγο. Η μόνη του επιλογή είναι να αποχωρήσει αυτοβούλως εάν διαφωνεί αφού βεβαίως παρουσιάσει το έργο του μέχρι τότε και το υποβάλλει σε έλεγχο. Εάν διαλέξει να μείνει όχι μόνο πρέπει να κάνει αυτό που του λένε αλλά να το κάνει στην εντέλεια επί ποινή απόλυσης και κυρώσεων / διώξεων καθώς και γενικής αποπομπής με υποτιμητικό τρόπο που θα του επιτρέψει να δουλέψει σε άλλη εταιρεία με αυτό τον βαθμό ή όποιον βαθμό.

Επίσης είναι υπόλογος ο γενικός διευθυντής στο σύνολο των μετόχων για κάθε έναν υφιστάμενο του και την απόδοση του στην δουλειά. Και πάλι με τις ίδιες συνθήκες εργασίας και κυρώσεων.

Αυτό ακριβώς οφείλει να συμβαίνει και σε ένα Κράτος Δημοκρατικό : ο Λαός παραγγέλλει, διατάσσει και επιτάσσει και οι εκλεγμένοι υπό τω έργω πληρωτές των θέσεων διοίκησης του Κράτους υπακούουν ασχέτως από την δική τους προσωπική άποψη εάν είναι μειοψηφική, βεβαίως με την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να αποχωρήσουν χωρίς πρόβλημα με την προϋπόθεση ότι μέχρι την ημερομηνία αποχωρήσεως τους μπορούν να αποδείξουν ότι υπηρέτησαν σωστά το σύνολο. Οποτεδήποτε ο Λαός αλλάζει γνώμη, τροποποιεί ή εκφράζει κάποια διαφοροποίηση στις εντολές του, οι κρατικοί υπάλληλοι ( δηλαδή ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και η Βουλή ) οφείλουν να υπακούσουν πάραυτα.

Και τώρα μπορούμε να δούμε πώς καταλύεται η Δημοκρατία με μέσα δημοκρατικά : μέσω της ελλείψεως / άρνησης ανταπόκρισης στα δημοκρατικά αυτά μέσα – εκκλήσεις.

Η Δημοκρατία έχει προβλέψει τρόπους αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα στον Λαό και τους εντολοδόχους του ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις, όπως είναι φυσικό αφού κάθε εντολή μπορεί να χρειάζεται τροποποίηση ή υπενθύμιση ή έλεγχο ανά πάσα στιγμή και πάντα σε σχέση με τις τρέχουσες καταστάσεις. Τέτοιοι τρόποι είναι η ατομική ή ομαδική πρόσβαση στους υπουργούς και τον πρωθυπουργό με ψηφίσματα, αιτήματα, καταγγελίες και άλλα μηνύματα, οι διαδηλώσεις, οι προτάσεις μομφής και εν τέλει ένδικα μέσα.

Δηλαδή, ο υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να υπακούει σε κάθε μία απαίτηση του Λαού που είναι πλειοψηφική, και όταν άπτεται θεμάτων που αφορούν συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα μόνο να είναι πλειοψηφική εντός των συνόλων αυτών με την προϋπόθεση ότι το σύνολο του Λαού το επιτρέπει ή αποδειχθεί ατράνταχτα ότι το συγκεκριμένο αίτημα δεν θα επηρεάσει παρά μόνο το κοινωνικό σύνολο που το αιτείται.

Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί ο πρωθυπουργός ή ο οποιοσδήποτε υπουργός να παρακούσει εντολή από σύσσωμη την κοινωνία των ψηφοφόρων. Αυτό δηλαδή το οποίο όλοι ανεξαιρέτως πράττουν ενώ υπακούν σε πολύ μικρά κοινωνικά σύνολα που διατάσσουν πολιτικές που επηρεάζουν όλους. Αυτό όμως το κοινωνικό σύστημα / πολίτευμα δεν λέγεται Δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.
Αντίθετα από την Δημοκρατία η ολιγαρχία μπορεί αν πάρει πολλές μορφές αναλόγως με το ποιοι είναι οι ολίγοι που κρατούν τους πολλούς : εάν είναι οι οικονομικά ανώτατη τάξη έχουμε καπιταλισμό. Εάν είναι μόνο οι πλούσιοι γαιοκτήμονες έχουμε φεουδαρχία. Εάν είναι ένα ευρύ κόμμα έχουμε κομμουνισμό του τύπου των σοβιέτ ασχέτως πώς ονομάζεται τυπικά. Εάν το σύνολο των ολίγων είναι τα διάφορα τζάκια / πλούσιες δυναστείες / νεποτιστικές φατρίες τότε έχουμε αριστοκρατία, κ.ο.κ. . Βεβαίως ο κάθε ένας μπορεί να δει και συνδυασμούς αυτών των παραδειγμάτων, και όσοι είναι συνειδητοποιημένοι θα δουν και το προφίλ της καθημερινότητας μας.

Εάν σκεφτήκατε μέχρι τώρα ότι κάθε μία από τις ολιγαρχικές μορφές εξουσίας κάπως έχουν εμφανισθεί στην πραγματικότητα του δήθεν ‘δημοκρατικού’ πολιτεύματος που τυπικά επικρατεί, ορθώς σκεφτήκατε : οι εκφάνσεις αυτές της ολιγαρχίας εντός του υπό έκπτωση δημοκρατικού πολιτεύματος μας είναι αποτέλεσμα του αρνητικού εγκλήματος :

Όταν ο ΣΕΒ εισακούεται ως αρχή πάνω από το σύνολο της κοινωνίας τουλάχιστον από την πλήρη μεσαία τάξη και κάτω, τότε έχουμε παράβαση των Δημοκρατικών αρχών και επιβολή βιομηχανοκρατίας ( δηλαδή καπιταλισμού χωρίς δημοκρατικότητα ).

Όταν εισακούεται το κάθε μονοπωλιακό καρτέλ σε πείσμα των απαιτήσεων του Λαού, τότε έχουμε ολιγαρχία των εταιρειών.

Όταν εισακούεται το σύνολο των τραπεζών ιδιωτικών και μη σε πείσμα και βάρος και καταστροφή του Λαού τότε σπάει η Δημοκρατία και έχουμε τραπεζοκρατία.

Όταν εισακούεται ο κάθε ξένος επίτροπος σε πείσμα του συνόλου του Ελληνικού Λαού έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας και υποδούλωση σε ξένα συμφέροντα όπως π.χ. η υπόθεση COSCO αλλά και η πλήρης υποταγή στην Ε.Ε. ενώ ούτε ο λαός το θέλει ούτε ο Νόμος το επιβάλλει.

Όταν εξαπολύεται η αστυνομία ( ένστολοι και κουκουλοφόροι ) για να πατάξει διαδηλώσεις, τότε έχουμε Δικτατορία και Χούντα.

Όταν τα αιτήματα του λαού αγνοούνται ή εμπαίζονται με την απουσία Δημοψηφισμάτων και την επιβολή μειοψηφικών δηλώσεων από άτομα που δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης του Λαού ( είτε διότι δεν έχουν συγκεντρώσει πλειοψηφία όπως την ορίσαμε ή την συγκέντρωσαν με νοθεία ή μη αναλογικές διαδικασίες ή προεκλογική παραπλάνηση / απάτη του Λαού μέσω ψευδών δηλώσεων και δεσμεύσεων με τον ίδιο τρόπο που ένας υποψήφιος υπάλληλος δίνει πλαστό βιογραφικό ή κάποιος δίνει ακάλυπτη επιταγή ) τότε έχουμε απάτη του Λαού και Δικτατορία, ακόμα και εάν τα δεσμευμένα ΜΜΕ κηρύσσουν την ύπαρξη δημοκρατίας ή ισχυρών κυβερνήσεων.

Στην Δημοκρατία ισχυρή κυβέρνηση δεν είναι αυτή που επιβάλλεται και πάει κόντρα στην Λαϊκή θέληση. Αυτό το κάνουν οι ολιγάρχες και οι δικτάτορες. Ισχυρή κυβέρνηση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας είναι αυτή που άμεσα ανταποκρίνεται και επιβάλλει στους υπόλοιπους γύρω της εντός και εκτός των συνόρων αυτό που ο Λαός θέλει.

Κατ’ ομολογίαν όλων των πολιτικών όχι μόνο είναι η κυβέρνηση ανίσχυρη αλλά και η Βουλή, διότι όπως όλοι ομολογούν δεν πρόκειται για άτομα που μεταφέρουν και επιβάλλουν την Λαϊκή εντολή τουλάχιστον του Λαού της περιοχής από όπου εξελέγησαν ως αντιπρόσωποι / εκπρόσωποι του αλλά άτομα που όπως κάθε μέλος του σοβιετικού κομμουνιστικού κόμματος της τότε ΕΣΣΔ, πάνω απ’ όλα είναι η πίστη στο κόμμα και τον αρχηγό και όχι η υπηρεσία του Λαού, του Έθνους ή του Κράτους. Πάνω απ’ όλα είναι το γόητρο, τα συμφέροντα και τα οφέλη του κόμματος και όχι της Ελλάδας, του Λαού ή του Έθνους. Πολίτες για αυτούς είναι μόνο τα μέλη του κόμματος τους που έχουν αρκετά αναρριχηθεί με ολιγαρχικές διαδικασίες ενώ τόσο η βάση τους όσο και οι υπόλοιποι Πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγελάδες για άρμεγμα ή σφάξιμο.

Η Βουλή δεν εξυπηρετεί τον Λαό αλλά τα κόμματα που αντιπροσωπεύονται σε αυτήν, και βεβαίως κάθε έναν σπόνσορα – χρηματοδότη – αφεντικό του κόμματος ακριβώς όπως οι ποδοσφαιριστές στις ποδοσφαιρικές ομάδες.

Στην ουσία ο λαός έχει πάψει να εκπροσωπείται από την εποχή που τον αφόπλισαν και ξεκινάει να εκπροσωπείται και πάλι κάθε φορά που αποφασίζει να οπλισθεί, κυρίως με τα Δικαιώματα του και τον Νόμο καθώς και την αποφασιστικότητα να τα επιβάλλει.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα δημοκρατικά μέσα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την Δημοκρατία και την άμεση επικοινωνία της βούλησης του λαού προς τους δεσμευμένους να την υπακούουν αιρετούς είναι αυτά τα οποία, κατεκλυσμένα από φανατικούς κομματικούς τυχοδιώκτες τύπου κομματικών στελεχών κομμουνιστικών στυγνών πολιτευμάτων, καταλύουν την Δημοκρατία αφού όπως το λουρί στο κολάρο του σκύλου που κόβεται και ο σκύλος είναι ανεξέλεγκτος, έχουν πλήρως κόψει την κάθε επαφή του Λαού με σκοπό τον έλεγχο προς τους κυβερνητικούς.

Το ευτυχές είναι ότι ο ανεξέλεγκτος σκύλος εύκολα πιάνεται και αφού το λουρί που ήδη υπήρχε δεν τον κρατάει ( δηλαδή το δημοκρατικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε έχει εκπέσει ) μπορούμε να φτιάξουμε ένα άλλο παρόμοιο και καλύτερο.

Το πώς θα το αναλύσουμε εν εκτάσει αυτό το μήνα.

Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η Ν. Δ. ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΑ

Ένα μεγάλο κόλπο που εφαρμόζεται στους Έλληνες ώστε να μην μπορούν να σχηματίσουν συγκεντρωτική εικόνα για αυτούς που παρουσιάζονται ως ‘ηγέτες’ ή ‘σωτήρες’ ή ‘εθνάρχες’ και συνεπώς να μπορούν να εκτιμήσουν το ρίσκο του να ποντάρουν την ποιότητα ζωής τους, το βιός τους και τα παιδιά τους σε αυτούς είναι η κατακερμάτιση της γενικής πολιτικής όχι μόνο χρονικά αλλά και σε επίπεδο παρατάξεων.

Δηλαδή, για να μην μπορεί ο Έλληνας Πολίτης να δει την μεγάλη εικόνα του πού οδεύουμε, του λέγεται ότι η πολιτική ‘αλλάζει’ από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από κόμμα σε κόμμα, άσχετα εάν πρόκειται για ακριβώς τα δύο συγκεκριμένα κόμματα που εναλλάσσονται.

Στην πραγματικότητα όμως, κάθε ένας σοβαρός πολιτικός ή κοινωνικός επιστήμονας θα πεί ότι η κρατική πολιτική / στρατηγική δημιουργείται πάντα με ένα χρονικό διάστημα εφαρμογής τουλάχιστον 50 ή 100 χρόνων ( τα πιο βραχύβια 30 χρόνια ) και δεν αλλάζει με την εναλλαγή της κάθε κυβέρνησης ΕΚΤΟΣ εάν υπάρξει επανάσταση ή ανατροπή που προέρχεται άμεσα από τον Λαό χωρίς ενδιάμεσους ή αντιπροσώπους που προέρχονται από προηγούμενες καταστάσεις ή καθεστώτα. Δηλαδή, ακόμα και μία ανατροπή που υποστηρίζεται από τον Λαό αλλά ελέγχεται ή έχει ηγεσία από αντιπροσώπους ή μέλη της προηγούμενης καθεστηκυίας τάξης ( π.χ. ‘αλλαγή’ του 1981 ή ‘κομμουνιστική’ αντιπροσώπευση μέσω του βουλευτικού ΚΚΕ ) δεν είναι πραγματική Λαϊκή ανατροπή και συνεπώς δεν αλλάζει την προδιαγεγραμμένη κρατική πολιτική.

Αυτό το οποίο αλλάζει με τις εκλογικές αναμετρήσεις και πολιτικές ανατροπές ( ακόμα και στις περιπτώσεις χούντας ) είναι η προπαγάνδα και οι δικαιολογίες που δίνονται στον Λαό κατά την διαδικασία επιβολής της προδιαγεγραμμένης στρατηγικής.

Για αυτό και είναι πολύ εύκολο να νομίζει κανείς ότι η προπαγάνδα είναι η στρατηγική και συνεπώς ότι αυτή αλλάζει ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Π.χ., για να αναφέρουμε ένα ακραίο αλλά κλασικό παράδειγμα, τόσο ο εκφυλισμός της έννοιας « Ελλήνων Χριστιανών» που η Χούντα προπαγάνδιζε ότι υποστήριζε όσο και η απαξίωση τόσο της Εθνικής υπερηφάνειας ( Ελλήνων ) όσο και του κύρους της Εκκλησίας με τα σκάνδαλα των παπάδων ( Χριστιανών ) που έλαβαν χώρα στην μεταπολίτευση ήταν προπαγάνδα που στόχευε στην εφαρμογή της στρατηγικής που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα : να υπονομευθούν οι δύο αξίες / σημεία αναφοράς που κοινωνιολογικά ευθύνονται για την ενότητα των Ελλήνων και την διαιώνιση του Έθνους. Η στρατηγική δεν άλλαξε. Άλλαξε μόνο ο τρόπος ώθησης του Λαού στο να την ακολουθήσει [ μέσω αντίδρασης στην καταπιεστική επιβολή της Χούντας γελοίων ‘εκφράσεων’ εθνικοφροσύνης και θρησκευτικότητας ενώ αργότερα με κομφορμισμό στην μόδα και τον ορισμό του ‘έξυπνου, συνειδητοποιημένου, πολιτισμένου’ ανθρώπου στην κοινωνία με φορείς / παραδείγματα τύπου Ν. Δήμου ( « η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» ) και αργότερα Μ. Ανδρουλάκη ( « το Μ εις την Ν» ) και πλήθος άλλων τέτοιων λίβελων ].

Συνεπώς, θα πρέπει να δούμε σαν σύνολο και όχι σαν σειρά άσχετων μεταξύ τους και ανεξάρτητων εφαρμογών την πολιτική που ακολουθείται από το ΠΑΣΟΚ και την Ν. Δημοκρατία με την υποστήριξη / συνεργία των υπολοίπων κομμάτων, την πολιτική που έχει χαραχθεί για την Ελλάδα για τουλάχιστον 50 αν όχι 100 χρόνια, δηλαδή από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.

Εμμέσως πλήν σαφώς ομολογείται από πολιτικούς αναλυτές που ειδικεύονται στην Παγκόσμια Πολιτική Ιστορία ότι η Ελλάδα υπήρξε ένα ‘αναγκαίο κακό’, δηλαδή δεν ήταν εντός προγράμματος η δημιουργία ενός Κράτους με απόσχιση από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ανέτρεπε όλες τις οικονομικές ισορροπίες σε μία άκρως στρατηγική και πλουτοπαραγωγική περιοχή.

Δημιουργήθηκε διότι η αστάθεια μέσω συνεχών επαναστάσεων από τους γηγενείς Έλληνες που πνιγόταν στο αίμα δεν επέτρεπε την ύπαρξη επιχειρησιακής ή άλλης ανάπτυξης χωρίς υπερβολικό ρίσκο. Επίσης, οι απόπειρες αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού γινόταν όλο και πιο σοβαρές καθώς οι Έλληνες μάθαιναν από τα λάθη τους. Θα ήταν λοιπόν στρατηγικό λάθος να μην αλλάξει η πολιτική με ένα ‘αυθόρμητο’ φιλελληνικό κίνημα που έδωσε την ώθηση για πατρονάρισμα της επανάστασης του 1821 ( αφού κρίθηκε βιώσιμη και απειλητική ) και έλεγχο ενός ασφυχτικά μικρού Κράτους το οποίο έκαναν τα αδύνατα δυνατά να κρατήσουν όσο πιο μικροσκοπικό γινόταν και υπό τον έλεγχο ενός μονάρχη που ήταν υπάλληλος και υπόλογος σε άλλους ( για αυτό και όποιος θέλησε να σηκώσει κεφάλι, όπως ο Καποδίστριας, εξοντώθηκε ).

Όμως, έγινε σαφές από τις απανωτές αναταραχές στο Νεοελληνικό πολιτικό σκηνικό ότι όχι μόνο τα σύνορα του μικροσκοπικού αυτού κρατιδίου εξαπλώνονταν απειλητικά αλλά και η διακυβέρνηση του δεν μπορούσε να σταθεροποιηθεί εάν δεν εφαρμοζόταν ανήκουστες για την εποχή εκείνη ( με πολύ λίγες εξαιρέσεις άλλων Κρατών ) Δημοκρατικές διαδικασίες αντί για απροκάλυπτη μοναρχία, γεγονός που εισήγαγε πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κακά προηγούμενα και για άλλους Λαούς. Έως την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είχε εξακριβωθεί ότι άκρατη μοναρχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα και αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς ειδική προπαγάνδα δημοκρατικότητας δεν θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί.

Ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής η πολιτική επίδοση του Ελληνικού Λαού ήταν τρομαχτική για την τάξη πραγμάτων και την κατάσταση των κρατούντων αφού πολλές καινοτομίες ( παρ’ όλη την παλινδρόμηση και αναταραχή ανάμεσα σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, ακραίες κοινωνικές διαφορές και αρχές νομολογίας ) είχαν ήδη εγκαθιδρυθεί ή ήταν στην συνείδηση του Λαού απαραίτητες, ενώ η αυτοδιάθεση και αυτοκυβέρνηση χωρίς επίσημη αρχή είχε αρχίσει να είναι πραγματικότητα.

Ήταν σαφές λοιπόν ότι η στρατηγική ένταξης της Ελλάδας στο γενικό καθεστώς παγκόσμιας μοναρχίας ( είτε από επίσημες τάξεις βασιλείας / ευγενείας είτε από ανεπίσημες προς τον Λαό τάξεις οικονομικής βασιλείας ) έπρεπε να σχεδιασθεί και να εφαρμοσθεί.

Το πρώτο βασικό στοιχείο αυτής της μακροχρόνιας στρατηγικής που εφαρμόζεται είναι να υπάρχει κεκαλυμμένη μοναρχία, δηλαδή να ξεγελιέται ο Λαός ότι επιλέγει δημοκρατικές κυβερνήσεις ενώ στην ουσία εκλέγει συνεχώς την ίδια κυβέρνηση, το ίδιο κόμμα και την ίδια πολιτική με μόνη επιλογή αυτή του αντιπροσώπου. Ο κάθε πρωθυπουργός της περιόδου που διανύουμε υπήρξε απλώς ένας περισσότερο ή λιγότερο ικανός αντιπρόσωπος αυτής της σταθερής και επιβαλλόμενης κυβέρνησης όπως και ο κάθε δικτάτορας που επιστρατεύθηκε για να αποδείξει στον Λαό ότι αυτό το οποίο κατά καιρούς άρχιζε να συνειδητοποιεί ( δηλαδή ότι επρόκειτο για την ίδια κυβέρνηση της οποίας οι διάφοροι ηθοποιοί έπαιζαν το θέατρο των εκλογών και της Δημοκρατίας ) δεν ήταν αλήθεια αφού υπήρχε και ο δικτάτορας.

Ο λόγος για αυτή την ιστορική αναδρομή είναι ότι οφείλουμε να επανακτήσουμε την συλλογική μας μνήμη για να είμαστε πλέον σε θέση να εκτιμήσουμε ακριβώς τι κάνει και σε ποιο σημείο της γενικής στρατηγικής βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή.

Η γενική στρατηγική για την Ελλάδα βασίζεται στην λογική του διαίρει και βασίλευε και της αποκοπής των ριζών για πλήρη κατακερματισμό και υποδούλωση ενός κοινωνικού συνόλου / Έθνους που ιστορικά έχει αποδείξει τεράστια δυσανέχεια στην έννοια της ανισότητας σε κάθε πτυχή και επίπεδο της κοινωνίας και της ζωής, παρ’ όλη την τεράστια υπομονή που κατά καιρούς έχει επιδείξει παράλληλα με την επίσης τεράστια αντοχή.

Σε ειδικό τομέα θα αναλύσουμε όλα τα στάδια της στρατηγικής από το 1940 και πέρα αλλά για τους σκοπούς της συζητήσεως μας τώρα αρκεί μία ανάλυση της πορείας του ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά έχοντας υπ’ όψη ότι η Ν. Δημοκρατία υποστήριξε ή επηύξησε κάθε στρατηγική του ΠΑΣΟΚ στις παρεμβαλλόμενες κυβερνήσεις της.

Η κοπή των ριζών επιτυγχάνεται με εκφυλισμό της εκπαίδευσης όπου οι νέες γενιές μαθαίνουν ιστορία, σωστή χρήση της γλώσσας και βασικές αρχές κουλτούρας. Από την περίοδο της μεγάλης ‘αλλαγής’ η εκπαίδευση στην Ελλάδα ισοπεδώθηκε και έχασε κάθε ουσία αφού οι μαθητές ‘εξισώθηκαν προς τα κάτω’ στο όνομα της ισότητας και σταμάτησαν να μαθαίνουν ή να βάζουν αξία στην εκπαίδευση. Εισήχθηκε ο συνδικαλισμός των μαθητών και η αποστήθιση – παπαγαλία ως ευθαρσές κριτήριο έτσι ώστε ο σκοπός του σχολείου να είναι η δημιουργία κατ’ ουσίαν αναλφάβητων κομματικών ακολούθων αντί για εκπαιδευμένους Πολίτες και η κριτική σκέψη εξέλιπε τελείως.

Ταυτόχρονα, ευτελίσθηκε η αξία του ήθους με κακώς εννοούμενη χειραφέτηση των ανηλίκων και διάλυση της οικογένειας, ενώ η απόκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας ταυτίσθηκε με πίστη στο κόμμα ( βλ. πρασινοφρουρούς / κομματικούς ).

Επίσης, καλλιεργήθηκε τελεία απαξίωση της πορείας και του χαρακτήρα των Νεοελλήνων, κάτι που πέτυχε πολύ αφού επί σειρές γενιών κανείς Έλληνας δεν διδάχθηκε συστηματικά πολύ μοντέρνα ιστορία. Ταυτόχρονα με την απαξίωση της ταυτότητας των Νεοελλήνων καλλιεργήθηκε και η ξενολατρεία όπου ο,τιδήποτε μη Ελληνικό ήταν de facto ανώτερο.

Σε αυτή την βάση της ‘αλλαγής’ μπόρεσε να στηριχθεί και να υπάρξει τόσο η ένταξη μας σε κάθε λογής οικονομικό σχήμα ( όπως στην ΟΝΕ ) όσο και η υποταγή μας σε οποιονδήποτε δήλωνε μη Έλληνας.

Επειδή όμως οι επιζήμιες συνέπειες αυτών των επιλογών ( επιζήμιες για τον Λαό αλλά άκρως κερδοφόρες για τους σχεδιαστές της πολύχρονης στρατηγικής ) άρχισαν να είναι αισθητές κατά την αρχή του 21ου αιώνα και συνειδητοποίηση / πολιτική συνείδηση είχε αρχίσει να επανεμφανίζεται περί το 2004 με την μορφή της δυσανέχειας και της άρνησης υπακοής ανέλαβε ο Κ. Καραμανλής να υπενθυμίσει όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά ( όπως είχε ξαναγίνει την προηγούμενη αντίστοιχη κατάσταση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη ) αλλά και να πείσει ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δημοκρατικό και καλύτερο από το ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα εξασθενώντας τους Έλληνες οικονομικά και ηθικά ώστε να είναι ευκολότερο να υποκύψουν.

Αφού λοιπόν ναι μεν καταψηφίστηκε η Ν. Δημοκρατία στις εκλογές 2009 αλλά ΔΕΝ υπερψηφίσθηκε το ΠΑΣΟΚ που απλώς διατήρησε με διάφορους μηχανισμούς και αλχημείες τους ψήφους των κομματικών του ακολούθων και μόνο ( ενώ η Ν.Δ. έχασε μέρος και αυτών ) ολοταχώς τώρα όχι μόνο αλλάζει ο εκλογικός νόμος και πάλι ώστε ό,τι και να κάνει ο Λαός να βγεί ένα από τα δύο κόμματα ( διότι κατέστη εμφανές ότι στις επόμενες εκλογές το μαύρισμα θα είναι τέτοιου επιπέδου που δεν θα κρύβεται ούτε με απλή νοθεία ) αλλά εφαρμόζεται πολύ πιο δραστική πολιτική στροφής του ενός Έλληνα ενάντια στον άλλον.

Έτσι, με τον χειρισμό του θέματος των stage, οι εργαζόμενοι διαιρούνται σε αλληλο-αντικρουόμενες ομάδες. Με το θέμα της αστυνομίας οι Έλληνες χωρίζονται σε Πολίτες και αστυνόμους που αλληλο-μισούνται ( κάτι που συνεχίζεται να καλλιεργείται από τον εμφύλιο και μετά ), με την ιδιαίτερη μεταχείριση των αγροτών οι Έλληνες χωρίζονται σε αγρότες και πρωτευουσιάνους / κατοίκους της πόλης που αλληλο-φθονούνται, οι φοιτητές χωρίζονται σε Ελληνικών πανεπιστημίων και μη και αλληλο-μισιούνται με το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων ενώ εντέλει οι ομάδες των Δημοσίων Υπαλλήλων και των υπολοίπων Πολιτών γίνονται οι πιο μεγάλες και επικίνδυνες αλληλο-μαχόμενες κατηγορίες.

Όσο η μία κοινωνική ομάδα ανταγωνίζεται την άλλη ( και δεν έχουμε καν αναφέρει τις ομάδες των μεταναστών, ομογενών, παλινοστούντων, κλπ. ) για θέματα άμεσης διαβίωσης και επιβίωσης, χωρίς να ενώνονται όλοι προς αντιμετώπιση των πραγματικών εχθρών ( αυτών που καταπιέζουν, κλέβουν και εκποιούν ζωές και περιουσίες σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο ), άλλα θέματα επίσης άρρηκτα δεμένα με την επιβίωση της Ελλάδας και των Ελλήνων περνούν απαρατήρητα, όπως εδαφικά – συνοριακά, Συνταγματικές καταπατήσεις / φθορές, απώλεια κρατικών προνομίων που μεταφράζονται σε προστασία του Πολίτη καθώς και άλλης φύσεως ζωτικά θέματα όπως η σωστή εκτίμηση μαζικής ιατρικής αγωγής όπως τα εμβόλια της γρίπης και του καρκίνου της μήτρας.

Όσο αυτό ισχύει, όσο οι Έλληνες μάχονται ο ένας τον άλλον για μισθούς πείνας και το δικαίωμα στην υπερχρέωση ενώ παραμένουν αδιάφοροι για τα υπόλοιπα και δεν αποφασίζουν να ενωθούν για να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν ( σωστός μισθός για όλους, δηλαδή κατώτατο όριο στα 2.500 ευρώ με σημερινά δεδομένα, σωστή περίθαλψη και σωστή παιδεία δωρεάν για όλους χωρίς φροντιστήρια ) τότε δεν θα συνειδητοποιήσετε καν ότι αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ αλλά σε μία ή περισσότερες εταιρείες οι οποίες διατάζουν και ορίζουν τύχες, όπως η Fitch ή η Moody’s και άρχων δεν είναι ούτε ο Ελληνικός Λαός ούτε καν ο Γ. Παπανδρέου αλλά κάποιος άγνωστος που ορίζει το ίδρυμα δανεισμού όλων των Κρατών μαζί με άλλους αγνώστους που ορίζουν κεντρικές τράπεζες και συναφή συμβούλια.

Κεντρικές τράπεζες, συναφή συμβούλια και ιδρύματα δανεισμού που δημιουργήθηκαν με το χρυσάφι και τα χρήματα των Λαών των Κρατών συμπεριλαμβανομένης και του Λαού της Ελλάδας από την εποχή που το χρυσάφι έφυγε με την δικαιολογία των ναζί και δεν ξαναγύρισε ποτέ.

Δηλαδή, μας δανείζουν ακριβά τα δικά μας λεφτά και μας δίνουν τα ποσά που ( εάν υπολογίσουμε κομπίνες τύπου off shore και επιχειρήσεις που θέριεψαν σε τερατώδες επίπεδο μόνο με κρατική επιχορήγηση ή αυθαίρετη εγκαθίδρυση των ως μεσάζοντες ή διαχειριστές εκεί που δεν χρειάζονται ) ιστορικά και επιχειρησιακά μας χρωστάνε και ποτέ δεν μας έδωσαν – ή μάλλον απλώς κάποιους από τους τόκους των ποσών αυτών.

Εάν πραγματικά εισπράτταμε αυτά που μας χρωστάνε και / ή μας ανήκουν όχι μόνο δεν θα είχαμε έλλειμμα και δημοσιονομικό χρέος αλλά και την δυνατότητα εισοδήματος από το Κράτος. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την είσπραξη / απαίτηση όλων των χρωστούμενων, από αποζημιώσεις πολέμου έως πρόστιμα διακρατικών παραβιάσεων, αναδρομικές φορολογικές εισφορές από εκκλησία, μεγάλους κεφαλαιούχους, κρατικούς αξιωματούχους και των οικογενειών τους καθώς και πλήρη επιστροφή όλων των κλοπιμαίων κεφαλαίων και περιουσίας του Δημοσίου.

Τα λεφτά υπάρχουν. Απλώς τα νέμονται άλλοι και όχι ο Ελληνικός Λαός που τα δικαιούται.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Εν όψει των εκλογών που διεξάγονται στην Ελλάδα και που διαδοχικά φαίνονται να διεξάγονται σε όλα τα κράτη εντός του τρέχοντος και προσεχούς έτους, ετοιμάσαμε μία ομάδα συντόμων αλλά άκρως σημαντικών άρθρων τα οποία στόχο έχουν να προσφέρουν ξεκάθαρη αντίληψη και άποψη πραγμάτων και καταστάσεων που κορυφαίοι κοινωνικοί ερευνητές εδώ και περίπου 100 χρόνια εφαρμόζουν ευφυείς τακτικές αποπροσανατολισμού και σύγχυσης για να τις αποκρύψουν από το κάθε άτομο που είναι εκτός αυτού του διεθνούς κύκλου.

Αυτό δεν έχει προκύψει ούτε αυθαίρετα ούτε χωρίς πολύ λεπτομερή σχεδιασμό πλέον των 50 χρόνων πρίν της καθολικής εφαρμογής του και δεν είναι κάτι μη εξακριβώσιμο όπως οι εκάστοτε θεωρίες συνομωσίας που στην καλύτερη περίπτωση βασίζονται σε επιφανειακά και εύκολα καταρριπτέα επιχειρήματα. Αυτό που θα σας παρουσιάσουμε στα επόμενα άρθρα είναι σχεδιασμός από ομάδες έρευνας ( think tanks ) οι οποίες και επισήμως επιβεβαιώνουν ότι ο σκοπός τους είναι να ελέγξουν την πορεία των Λαών κάθε Έθνους παγκοσμίως στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αυτός είναι ένας μάλλον ασαφής όρος για την μεταπολεμική περίοδο που αυτή την στιγμή βιώνουμε ( από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ) και που έχει δεχθεί διάφορους ορισμούς καλούς και κακούς. Το σαφές όμως είναι ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων στόχο έχει, ως σχέδιο και τακτική και φιλοσοφία, να ανατρέψει και αναμορφώσει τις βασικές έννοιες και ιδέες που διακατέχουν ιδεολογικά κάθε Άνθρωπο που επιθυμεί και επιδιώκει να αισθάνεται ελεύθερος, σκεπτόμενος, ικανός και οριστής / αρμοστής της μοίρας του : οι έννοιες αυτές είναι η πολιτική ( και μέσω αυτής η έννοια της ανατροπής, της αλλαγής και της αντίστασης ) και η ‘αριστερά’ όχι μόνο πολιτικά προ εκλογών αλλά και ως τρόπος σκέψης και δράσης.

Το πιο βασικό και επικίνδυνο στοιχείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι ότι καθοδηγεί την ψήφο και την σκέψη του Ανθρώπου χωρίς ο Άνθρωπος αυτός να το καταλαβαίνει και τον εξαπατά βάζοντας τον να υποστηρίξει ό,τι απεχθάνεται και θέλει αν αποφύγει / αποσοβήσει ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι κάνει αντίσταση ή έξυπνη επιλογή προς τον στόχο του. Το πιο δυνατό και στην ουσία το μόνο όπλο που επί δεκαετίες επέτρεψε και επιτρέπει στους πολύ λίγους τυράννους να μεσουρανούν και να άρχουν επί μίας θάλασσας δημοκρατών και επαναστατών είναι ακριβώς η δυνατότητα που οι κοινωνικοί επιστήμονες τους έχουν δώσει ( με το να τους μάθουν πώς να χρησιμοποιούν βασικά κλειδιά του τρόπου σκέψης του Ανθρώπου ) να βάζουν λάθος ταμπέλες σε έννοιες και λάθος ορισμούς σε κλασσικούς όρους της αριστερίζουσας φιλοσοφίας.

Εν όψει λοιπόν όλων των εκλογών που έρχονται παγκοσμίως και των επικείμενων Εθνικών της 4ης Οκτωβρίου στην Ελλάδα, δημοσιεύουμε την παρακάτω δέσμη συντόμων άρθρων που θα επιτρέψουν πραγματικά ενημερωμένη σε βάθος σπάνιο για την εποχή άποψη και συνεπώς και κρίση.

Εμείς που τα δημοσιεύουμε αυτά έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε διότι είμαστε ακριβώς από αυτό το είδος κοινωνικού επιστήμονα που σχεδίασε την Νέα Τάξη Πραγμάτων, εκπαιδευθήκαμε για να μπορούμε να το κάνουμε και μία από εμάς διδάχθηκε από αυτούς που το κάνουν. Επιλέξαμε όμως, από την εποχή της κατάρτισης μας και λόγω της κληρονομιάς μας, αντί να βοηθήσουμε και εμείς στην γενική υπονόμευση όχι μόνο των μαζών αλλά και των διανοουμένων, να βοηθήσουμε στην αναστροφή της καταστροφικής αυτής κοινωνικής εφαρμογής προς απελευθέρωση της διανόησης και των τεραστίων δυνατοτήτων του Ανθρώπου παγκοσμίως. Για αυτό βεβαίως καθ’ όλη την διάρκεια της σταδιοδρομίας μας πολεμούμαστε από τους σαφείς αντιπάλους όλων μας.

Ενώ διαβάζετε τα παρακάτω άρθρα και για την μέγιστη ωφέλεια σας, σας προτρέπουμε να τα διαβάσετε με την σειρά που τα παραθέτουμε παρακάτω και να έχετε πάντα υπ’ όψιν ότι όσο σοκαριστικό και εάν είναι αυτό που περιγράφεται, είναι πλήρως αναστρέψιμο άμεσα διότι η βάσεις του είναι κατ’ ουσίαν σαθρές : στηρίζεται μόνο στην εξασφάλιση ότι κανείς δεν θα γνωρίζει όλο το πλαίσιο και πρόγραμμα που εφαρμόζεται.

Βέλτιστη Σειρά Ανάγνωσης Άρθρων:

Α' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ – ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

ΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΠΩΣ Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ


Β' ΜΕΡΟΣ ΑΡΘΡΩΝ

ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

ΜΜΕ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΓΑΛΟΥΧΗΣΗ