Από την σοκαριστική ωμότητα της εν ψυχρώ δολοφονίας του ανήλικου Αλέξανδρου, ακόμα πιο σοκαριστική είναι η ωμότητα της όλης επικοινωνιακής πολιτικής και παραφιλολογίας που εκφράζεται, προβάλλεται και γίνεται απόπειρα να επιβληθεί από όλα τα ΜΜΕ ανεξαιρέτως. Αυτό το οποίο πυρετωδώς δουλεύουν όλοι όσοι εποφθαλμιούν και επιδιώκουν να επωφεληθούν από το αίμα ενός Ανθρώπου και της οικογενείας του είναι να διαστρέψουν την πολύ σωστή και υγιή άποψη του Ελληνικού Λαού και να αποπειραθούν να επιβάλλουν ότι δικαίως σκοτώθηκε το παιδί αυτό από το χέρι του ειδικού φρουρού της αστυνομίας.
Ορθώς ο Ελληνικός Λαός σύσσωμος, ανεξαιρέτου πολιτικής κατεύθυνσης, ηλικίας και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου καταδίκασε και εξοργίστηκε με το ειδεχθές αυτό έγκλημα με την εξής τετράγωνη και άκρως υγιή λογική :
Η αστυνομία και όλα της τα τμήματα είναι εκεί για να υπηρετεί και προστατεύει τους Πολίτες όπως ορίζει το Σύνταγμα και οι Νόμοι. Δεν είναι εκεί για να κάνει κρίσεις, ετυμηγορίες και εκτελέσεις. Στα πλαίσια αυτά το πρώτο το οποίο απαγορεύεται καθ’ ολοκληρίαν και σε κάθε περίπτωση να κάνει είναι να φονεύσει ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο προκαλέσει τον θάνατο οποιουδήποτε Πολίτη σε οποιαδήποτε περίπτωση. Η υποχρέωση της Αστυνομίας είναι να απομονώνει, περιορίζει και να θέτει υπό έλεγχο οποιαδήποτε συμπεριφορά Πολίτη καταπατεί τον Νόμο και / ή παραβιάζει τα όρια της Ελευθερίας των άλλων. Επίσης, η άσκηση της βίας πάντα είναι το τελευταίο στάδιο, είναι πάντα η ελάχιστη δυνατή έκφραση της και στόχο έχει το πολύ την ακινητοποίηση του Πολίτη ο οποίος την συγκεκριμένη χρονική στιγμή παρεκτρέπεται.
Συνεπώς, ο φόνος από αστυνομικό είναι από τα έσχατα των εγκλημάτων κατά της Ζωής και του Ανθρώπου και πάντα εμπεριέχει δόλο καθ’ ότι ο αστυνομικός διαθέτει πάντα υψηλότερη κοινωνική ισχύ από το θύμα, είναι πάντα πιο προστατευμένος και πιο οπλισμένος από τους Πολίτες και διαχειρίζεται εκτελεστική εξουσία. Η καταπάτηση λοιπόν του Νόμου από τον ίδιο τον αστυνομικό δείχνει άμεσα πρόθεση και προμελέτη για παρανομία καθώς και συνειδητή επιλογή της κατάχρησης και εκμετάλλευσης της εξουσίας που η Πολιτεία και ο Λαός του έχει εμπιστευθεί.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η παραπάνω ανάλυση γίνεται σε σχέση με την συμπεριφορά που αρμόζει σε αστυνομικούς προς Πολίτες και όχι προς σεσημασμένα κακοποιά στοιχεία τα οποία αποδεδειγμένα οπλοφορούν και δολοφονούν και κατακλέβουν τους Πολίτες αυτούς που ο αστυνομικός οφείλει να προστατεύει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο αστυνομικός οφείλει να συμπεριφερθεί ως ο σωματοφύλακας των Πολιτών οι οποίοι τον μισθοδοτούν για αυτή του ακριβώς την υπηρεσία. Ακόμα όμως και σε αυτή την περίπτωση, ο αστυνομικός οφείλει να χρησιμοποιήσει την ελάχιστη δυνατή βία και εάν εξαναγκαστεί να αντιστρέψει πυρά από κακοποιό οπλοφόρο, τότε να εξαντλήσει τα όρια της ακινητοποίησης χωρίς την αφαίρεση ζωής.
Αυτή είναι και η γενική γραμμή την οποία όλος ο Ελληνικός Λαός πληρώνει μέσω της φορολογίας για να εξοπλίσει και επανδρώσει την Αστυνομία με ειδικούς ψυχολόγους, ειδικούς εκπαιδευτές και καθηγητές και ειδικά προγράμματα ώστε να μπορούν να δρούν με τον παραπάνω τρόπο.
Φτάνουμε λοιπόν στο επίπεδο τώρα της ηθικής αυτουργίας. Ο αστυνόμος / ειδικός φρουρός αυτός ο οποίος προέβη στο τράβηγμα του όπλου και το πάτημα της σκανδάλης καθώς και ο συνεργάτης που δεν τον εμπόδισε και μετά δεν τον συνέλαβε επετράπη να είναι οπλοφόροι ένστολοι από μία διαδοχική σειρά αξιωματούχων οι οποίοι ενέκριναν και το άτομο αυτό και την εκπαίδευση του ως επαρκή για να μπορέσει να εκτονώσει ή να χειρισθεί έντονες καταστάσεις με Πολίτες.
Αυτοί οι οποίοι ώθησαν και διευκόλυναν την εκτέλεση του νεαρού Αλέξη, στην θέση του οποίου θα μπορούσε να ήταν και μπορεί να βρεθεί κάθε Πολίτης, είναι αυτοί οι οποίοι προσέλαβαν τα άτομα αυτά και τους όπλισαν το χέρι, αυτοί οι οποίοι νομοθέτησαν και θεώρησαν επαρκή και ασφαλή εκπαίδευση αυτή των τεσσάρων μηνών για ειδικούς φρουρούς, αυτοί οι οποίοι δεν επελήφθησαν ούτε επέβλεψαν τα άτομα αυτά ώστε να είναι έννομα και να τηρούν τον Νόμο συνεχώς και δεν θορυβήθηκαν όταν το παρατσούκλι ‘Ράμπο’ κυκλοφορούσε για έναν άνθρωπο, ο οποίος οπλοφορεί και αντιπροσωπεύει τον Νόμο και την Τάξη ( ονομάζουμε ‘Ράμπο’ όποιον είναι πολεμοχαρής, αδίστακτος και με τάση υπέρ χρήσης της ακραίας μηχανιστικής βίας και των όπλων. Σημειωτέον, ότι ο ‘Ράμπο’ δεν είναι ήρωας της πόλης αλλά των ειδικών καταδρομέων – δολοφόνων του Βιετνάμ ). Συνεπώς, αυτοί οι οποίοι επίσης πρέπει να προσαχθούν και να καταδικαστούν για την ηθική αυτουργία της δολοφονίας του Αλεξάνδρου – Ανδρέα Γρηγορόπουλου και όλων των άλλων θυμάτων της αστυνομίας είναι όλοι όσοι υπέγραψαν, προσυπέγραψαν και διατήρησαν την ύπαρξη τέτοιων ατόμων και τέτοιων συνοπτικών διαδικασιών εγκληματικής αμέλειας εντός του Σώματος το οποίο οφείλει να προστατεύει τους Πολίτες και όχι να τους σκοτώνει : αυτό σημαίνει ότι όλη η κλίμακα ιεραρχίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που υπέγραψε το ΦΕΚ για τους ειδικούς φρουρούς, τον Πρωθυπουργό ως τον προϊστάμενο όλων των υπουργών, τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, και όλους τους αρχηγούς αστυνομίας, διευθυντές, προϊσταμένους, υπεύθυνους προσωπικού / ανθρωπίνου δυναμικού, εκπαιδευτές και συναδέλφους οι οποίοι δεν επέστησαν την προσοχή στην ακαταλληλότητα του συγκεκριμένου εγκληματία.
Σαφώς, συνειδητοποιώντας το σύνολο αυτών που πρέπει να κατηγορηθούν και να διωχθούν για το ειδεχθές αυτό έγκλημα, καθώς και την προσβασιμότητα που όλοι αυτοί διαθέτουν προς τα ΜΜΕ καθώς και την συνεχή χρήση των ΜΜΕ για αποφυγή ευθυνών και αποπροσανατολισμού, είναι εύκολο να καταλάβουμε το κίνητρο ( δηλαδή την απάντηση στην ερώτηση ‘ μα γιατί να το κάνουν αυτό ;’ ) της προπαγανδιστικής και στρεβλωτικής δράσης των ΜΜΕ αυτές τις ημέρες.
Συγκεκριμένα, οι γενικές γραμμές / θέματα που προβάλλονται μέσα από συζητήσεις και σχολιασμούς είναι οι εξείς :
Ο αστυνομικός έχει ελαφρυντικά για τον φόνο ενός ανήλικου / άοπλου Πολίτη εάν :
1. φοβηθεί για την ζωή του
2. το θύμα δεν έχει καλή ακαδημαϊκή πορεία στο σχολείο
3. το θύμα δεν έχει καλή κοινωνική ζωή με συνομηλίκους και φίλους
4. το θύμα είναι ζωηρό / κάνει φασαρία / δημιουργεί προβλήματα
5. το θύμα κατάγεται από εύπορη οικογένεια
6. το θύμα βρίσκεται σε περιοχές που δεν συχνάζουν εύπορες οικογένειες
7. το θύμα βρίσκεται σε περιοχή όπου δικαιολογείται η επιβολή της Τάξης δια των όπλων
8. το θύμα έχει ιστορικό παρακολούθησης αγώνων και άλλων μεγάλων συναθροίσεων
9. το θύμα έχει παραβατική συμπεριφορά και έχει υπάρξει κουκουλοφόρος
10. το θύμα έχει αλλάξει σχολείο και /ή έχει αποβληθεί
Αυτό βέβαια σημαίνει τα εξείς :
Εάν ο,τιδήποτε από τα παραπάνω 10 σημεία που προβάλλονται από τα ΜΜΕ με οποιαδήποτε δικαιολογία και αποτελούν σημείο επιχειρηματολογίας και συζήτησης είναι λόγος ελαφρυντικού ή δικαιολόγησης / απαλλαγής από τις κατηγορίες του φόνου εκ προμελέτης μετά δόλου, τότε αυτό σημαίνει με απλό λογικό συνειρμό ότι :
Ο φόνος Πολίτη από αστυνομικό είναι δικαιολογημένος και πιθανός κατά την ευχέρεια του αστυνομικού εάν το θύμα έχει τα εξείς χαρακτηριστικά κατά την κρίση και αντίληψη του αστυνομικού που εκτελεί τον φόνο :
1. χαμηλή ακαδημαϊκή επίδοση / δυσλεξία / μαθησιακές δυσκολίες
2. συχνή ή μεμονωμένη αλλαγή σχολείου για οποιονδήποτε λόγο
3. μοναχικότητα / μη αρμονική αλληλεπίδραση / διαδρασιμότητα με ενηλίκους, συνομηλίκους, συμμαθητές
4. συμμετοχή σε εξόδους και αθλητικές συναθροίσεις με ομάδα συμμαθητών / συνομηλίκων
5. παραβατικότητα και / ή πιθανή παραβατικότητα κατά την κρίση του δράστη
6. χρήση λεκτικής αντίστασης / βίας / ανυπακοής / αντιδραστικότητας προς το δράστη
7. πρότερος βίος παραβατικότητας ασχέτως της τωρινής συμπεριφοράς
8. προσβασιμότητα / παρουσία σε περιοχές που ο δράστης κρίνει ότι χαρακτηρίζουν δίνουν το στίγμα του κοινωνικού παραβάτη / εγκληματία
και βέβαια, θεωρείται ή θα θεωρείται δικαιολογημένος ή αναμενόμενος ο φόνος εάν ο δράστης δηλώσει ότι αισθάνθηκε φόβο, ότι ήταν κουρασμένος, ότι ήταν σε κακή ψυχική κατάσταση ή ότι χρειαζόταν να ξεσπάσει.
Ο λόγος που η παραπάνω παράλογη και παράνομη και ανήθικη αιτιολόγηση που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ είναι σημαντική είναι ότι κατ’ αρχάς απαλλάσσει πλήρως όλους τους ηθικούς αυτουργούς και πιθανώς θα αποπειραθεί να απαλλάξει και τον δράστη, δηλαδή τον φονιά.
Εάν απαλλαγεί με οποιαδήποτε από τις παραπάνω δικαιολογίες ή του δοθούν ελαφρυντικά ώστε να μην του επιβληθεί η εσχάτη των ποινών τόσο σε αυτόν όσο και σε όλους τους ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς συγκάλυψης, δημιουργείται νομολογία και νομικό προηγούμενο ότι ο φόνος γίνεται δεκτός όταν εκτελείται από εξουσία με τους παραπάνω έκνομους και ενάντια στα Ανθρώπινα Δικαιώματα ισχυρισμούς.
Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να φοβούνται για την ζωή τους, και την ζωή των παιδιών τους καθημερινά ακριβώς όπως στην περίοδο κατοχής της Ελλάδας από τους Ναζί όπου το μόνο που χρειαζόταν για μία επί τόπου εκτέλεση ήταν η εκτίμηση του στρατιώτη και / ή η υπόδειξη του κουκουλοφόρου καταδότη με την μάσκα, σε μία τοποθεσία όπου ο οποιοσδήποτε από τους Έλληνες Πολίτες μπορούσε εν αγνοία του να βρεθεί την λάθος στιγμή.
Thursday, December 11, 2008
Sunday, October 19, 2008
Κράτος και Πολιτεία (μέρος 2)
Η αποσύνθεση των Κρατών και η αναρχία που τα βάλλει δημιουργείται από το γεγονός ότι δεν τηρείται η βασική δικλείδα ασφαλείας που κάθε Κράτος οφείλει να έχει και λέει ότι έχει αλλά που στην ουσία είναι ανύπαρκτη ή ατροφική : τον Λαϊκό έλεγχο.
Ο Λαϊκός έλεγχος ορίζεται ως η πλήρης συμμετοχή και αλληλεπίδραση / διαδραστικότητα του κάθε μεμονωμένου Πολίτη στην λειτουργία του Κράτους και την εφαρμογή των βασικών κανόνων και αξιών του έτσι ώστε να επιτυγχάνεται συντήρηση και διαρκής ανανέωση του ‘ συμβολαίου του Κράτους’ το οποίο καθορίζει την σύμπραξη και οργάνωση όλων των πολιτών με κοινό σκοπό την μεγιστοποίηση της ποιότητος διαβίωσης και ανάπτυξης / εξέλιξης αυτής.
Θεωρητικά αυτό υφίσταται και σήμερα, στο άναρχο και αποσυντιθέμενο κράτος, όμως στην ουσία αυτό δεν γίνεται διότι έχει εισαχθεί μία μεταβλητή που εξουδετερώνει πλήρως την δύναμη του Λαϊκού ελέγχου : την αντιπροσώπευση.
Η αντιπροσώπευση είναι ένα όπλο των αναρχικών υποομάδων που νέμονται τα κράτη ανά τον κόσμο το οποίο εξουδετερώνει δύο βασικές λειτουργίες του Πολίτη και έτσι τον μετατρέπει σε χειραγωγήσιμο παράγοντα. Οι λειτουργίες που αναστέλλονται / εξουδετερώνονται είναι η εγρήγορση του Πολίτη και η αποφασιστικότητα του. Δηλαδή, με τον αντιπρόσωπο ο Πολίτης επαφίεται και σταματά να ασχολείται με αυτά τα οποία έχει επιφορτίσει τον αντιπρόσωπο και έτσι μαθαίνει να μην αντιδράει και να μην λειτουργεί ρυθμιστικά στις περιπτώσεις που οι αρχές και οι κανόνες του Κράτους το οποίο έχει δημιουργήσει καταπατούνται. Όταν λοιπόν τελικά έρθει η στιγμή να χρειαστεί να επέμβει ο χρόνος αντίδρασης και η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης είναι σημαντικά μειωμένες ως προς την επάρκεια. Επίσης, η έννοια του αντιπροσώπου όπως παρουσιάζεται υπονοεί ότι ο Πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ο αντιπρόσωπος και συνεπώς εξαρτάται από αυτόν για την αίσθηση της εξουσίας του. Όταν λοιπόν χρειαστεί να ελέγξει τον αντιπρόσωπο αισθάνεται ότι δεν μπορεί, διστάζει, φοβάται και είναι γενικός αναποφάσιστος αφήνοντας έτσι τον αντιπρόσωπο ο οποίος στην ουσία δεν αντιπροσωπεύει αυτόν αλλά τις αναρχικές υποομάδες να συλήσει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα του Πολίτη.
Εάν δεν υπάρχει αντιπροσώπευση αλλά αντιθέτως ο Πολίτης καλείται να συμμετάσχει και να ελέγξει ο ίδιος ότι οι αρχές εφαρμόζουν και προασπίζουν τον νόμο και το Σύνταγμα επιτυγχάνεται η διατήρηση του Λαού ως δυνατό, δυναμικό και αποτελεσματικό ρυθμιστή και υπερασπιστή του Κράτος που ο ίδιος δημιούργησε. Ο Λαϊκός έλεγχος χωρίς αντιπροσώπευση είναι μία ανίκητη δύναμη η οποία είναι μη εξαγοράσιμη και μόνο πολύ βραχυπρόθεσμα και δύσκολα επηρεάσιμη για τον μόνο λόγο ότι ο Λαός είναι πολυπληθής και βάση των γενικών εκλογικών ποσοστών κατά 70% ανεπηρέαστος από πολιτικούς χειρισμούς. Αυτό το βλέπουμε διότι κατ’ αρχάς τα ποσοστά τα οποία εκλέγουν κυβερνήσεις στο κράτος όπως είναι τώρα δεν ξεπερνούν το 30 – 35 % ( και αυτό με μεγάλη εισροή ψηφοφόρων από πηγές όχι αμιγώς Λαϊκές όπως μετανάστες και ομοεθνείς της διασποράς ) μετά από άκρως πολύπλοκους και κατασκευασμένους εκλογικούς νόμους και εκλογικές περιφέρειες όπου ένας ψήφος στην ουσία και μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες πολλαπλασιάζεται επί χίλια.
Έχει ειπωθεί ευθαρσώς από πολιτικούς και πολιτικούς αναλυτές ότι εάν χρησιμοποιείτο η απλή αναλογική, που είναι πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής βούλησης, δεν θα υπήρχε περίπτωση να βγεί κυβέρνηση με οποιονδήποτε τρόπο εκτός της οικουμενικής που σημαίνει ότι η Λαϊκή βούληση είναι αυτή που θα επηρεάζει τις καταστάσεις και όχι η κατάσταση ομηρίας του Λαού από λίγες ομάδες / οικογένειες οι οποίες αποτελούν την πολιτική αριστοκρατία ( συμπεριλαμβανομένου και του κληρονομικού δικαιώματος ) που περιβάλλει τον βασιλέα – πρωθυπουργό.
Άρα, με βάση τους κανόνες της δημοκρατίας ο Λαός έχει ήδη απορρίψει και συνεχίζει να απορρίπτει συστηματικά όλους αυτούς που κομπάζουν ότι έχουν λάβει Λαϊκή εντολή και που στην ουσία αποτελούν απελπιστικά μικρή μειοψηφία της τάξεως της αμελητέας ποσότητος σε σύγκριση με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ενεργών Πολιτών ασχέτως θρησκεύματος και πολιτικής κατεύθυνσης.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Λαϊκός έλεγχος είναι πάρα πολύ υγιής και έχει πλήρως την δυνατότητα μέσω της πραγματικής δημοκρατίας να επιβλέψει και να εφαρμόσει τους κανόνες που ο ίδιος ο Λαός είχε επιβάλει μέσω αγώνων οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια ανέκαθεν σαμποταρίστηκαν ή τους καπηλευθήκανε οι αναρχικές αυτές ομάδες οι οποίες ειδικεύονται στην διάβρωση και διαστροφή κάθε συστήματος κανόνων και αξιών που από την φύση του τους αφαιρεί την δυνατότητα να είναι ανεξέλεγκτοι, αχαλίνωτοι, άναρχοι και ατιμώρητοι.
Τι σημαίνει αυτό για το Κράτος και πώς μπορούμε ως Λαός όχι να επιφέρουμε αλλαγή, καθότι δεν χρειάζεται να αλλάξει το σύστημα αξιών που οι πρόγονοι μας θεμελίωσαν, αλλά εφαρμογή των Συνταγματικών αξιών όπως αυτές περιγράφονται στο πρώτο μέρος το οποίο είναι κοινό και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ;
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να στηριζόμαστε σε αντιπροσώπους κάθε είδους και να μην τους θεωρούμε σωσίβιο σωτηρίας αλλά να καταλάβουμε ότι ξέρουμε κολύμπι και μάλιστα πολύ καλό αφού τις πραγματικές δυσκολίες τις απωθήσαμε χωρίς αντιπροσώπους και να τους χρησιμοποιήσουμε όπως αρμόζει, δηλαδή σαν τεχνικούς συμβούλους που θα μας βοηθήσουν να κολυμπήσουμε πιο γρήγορα και πιο ξεκούραστα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε την δυνατότητα, ικανότητα και ευφυΐα / κριτική σκέψη για να καταλάβουμε πότε ένας αντιπρόσωπος δεν μας εξυπηρετεί αλλά μας υπονομεύει / καταστρέφει και συνεπώς είμαστε καλύτερα χωρίς αυτόν με την πείρα στο κολύμπι που έχουμε από τους προγόνους μας οι οποίοι μας το δίδαξαν.
Ο Λαός έχει ήδη καταλάβει τα παραπάνω και για αυτό έχουν αδειάσει οι τράπεζες από το ρευστό του Λαού που δεν πρόλαβαν οι τραπεζίτες να υποκλέψουν, η αγορά δεν κινείται παρά μόνο με τρόπους που επωφελούν τον Λαό και όχι τον μεσάζοντα και το κλίμα δυσαρέσκειας και θυμού προς το σύνολο των πολιτικών και των μεγάλων κεφαλαιούχων είναι τόσο βαρύ που ο Κ. Καραμανλής αναγκάστηκε να μπεί και να βγεί στο Βελίδειο για να εκφωνήσει τον παραδοσιακό λόγο του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ τρέχοντας και περιστοιχισμένος από στρατιά σωματοφυλάκων όταν υπήρχε Λαός μαζεμένος και πολιτικά φερόμενος.
Το επόμενο βήμα που πρέπει ο Λαός να κάνει ώστε αυτή η σωστή και ευφυέστατη, υγιής τοποθέτηση να μεταφραστεί σε πράξεις υπέρ όλου του Λαού είναι να αποφασίσει ότι ο κάθε ένας είναι απείρως πιο ικανός ( ασχέτως κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ) από όλους αυτούς τους πολιτικούς που έχει απορρίψει και που καταχρηστικά υπάρχουν στην Βουλή, την κυβέρνηση και την Κοινωνία και συνεπώς μπορεί και οφείλει να ενεργοποιήσει την ακροτελευτιαία διάταξη του Συντάγματος και να απαιτήσει όλοι αυτοί οι αναρχικοί να αποχωρήσουν δια παντός αφού αποζημιώσουν παντοιοτρόπως για την παρακοή της Λαϊκής εντολής που συστηματικά δίνει από τις αρχές του 20ου αιώνα για τα διάφορα μείζονα θέματα της Ελληνικής Κοινωνίας και συστηματικά παρακούεται.
Αυτό συνεπάγεται άρνηση να ληφθεί υπ’ όψη και να εισακουστεί οποιαδήποτε εντολή / νόμος / νομολογία / φορολογία / εισφορά / γενική απαίτηση που επιβάλλεται στον Λαό αντισυνταγματικά και καταχρηστικά, άρνηση χρηματοδότησης του αναρχικού αυτού κράτους ( δηλαδή παύση πληρωμής εισφορών, φόρων, προστίμων, διοδίων, δασμών ). Με αυτό τον τρόπο η μπλοκαρισμένη τεράστια πολιτική δύναμη του Λαϊκού ελέγχου θα απελευθερωθεί άμεσα αφού στην ουσία θα αρνηθούμε να συναινέσουμε, να υποστηρίξουμε και να υποταχθούμε όχι στο δημοκρατικό σύστημα το οποίο είναι δικό μας δημιούργημα, αλλά σε αυτήν την τυχάρπαστη μικρομανδαρινίστικη αναρχική ομάδα ‘ πολιτικών’ η οποία παρακούει την Δημοκρατία και την Λαϊκή Εντολή να φύγουν και επιβάλλει υποδορίως την βασιλεία και τους αριστοκράτες της στο πρόσωπο τους.
Η επίδειξη της Λαϊκής δύναμης θα είναι τεράστια : το μόνο που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι πώς κατέρρευσε η άκρατη καταδυνάστευση / ρατσισμός ενάντια στους Μαύρους των Η.Π.Α. όταν το μόνο που σταμάτησαν να κάνουν ήταν να πληρώνουν το εισιτήριο του λεωφορείου αξίας λίγων δεκάρων γεγονός που ήταν το έναυσμα και ο μοχλός με τον οποίον ξεκίνησαν τον αγώνα τους για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τους τα οποία και τους δόθηκαν. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν επιμονή και αποφασιστικότητα για ένα χρόνο ( Δεκέμβριος 1955 – Νοέμβριος 1956 ).
Σαφώς μία τέτοια πράξη τόσο επαναστατική και σύννομη με το Σύνταγμα ( αφού είναι ο τρόπος που ο Λαός θα επιβάλλει την Δημοκρατία αναγκάζοντας τους σφετεριστές αυτούς αναρχικούς να αποχωρήσουν με τους όρους και τον τρόπο που θα βάλλει ο Λαός ) θα επιφέρει μεγάλη αντίδραση από τους πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές / βιομηχάνους / μεγαλοεμπόρους και τους υποτελείς τους που τρέφονται από αυτούς ( δηλαδή, φαινομενικά ‘ανθρώπους του Λαού’, δημοσιογράφους, σατυρικούς παρουσιαστές, ειδικούς σχολιαστές, κλπ, που όμως ανήκουν σε κόμμα και που μάχονται με νύχια και με δόντια να κατευθύνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τις εντολές των αφεντικών τους που μόλις προαναφέραμε ) κυρίως επικοινωνιακής φύσεως. Θα προσπαθήσουν να φοβερίσουν και τρομοκρατήσουν τον Λαό ότι δεν θα έχει δουλειά, συντάξεις, μισθούς, πληρωμές, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο εάν δεν συνεχίσει αν πληρώνει τους διάφορους κεφαλικούς και άλλους κατάφωρους, παράνομους και άδικους φόρους. Θα τρομοκρατήσουν με απειλή κάθε είδους βιαιότητας από ληστείες μέχρι διεθνείς δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τον Λαό να απαρνηθεί την δύναμη του και να συνεχίσει να πληρώνει. Χαρακτηριστικό είναι ότι με το που άρχισε ο Λαός να μην εμπιστεύεται τα χρήματα του στην τράπεζα ( με πλάγια λόγια παραδέχονται ότι οι τράπεζες έχουν αδειάσει από τις καταθέσεις του Λαού που τους έδιναν ρευστότητα ) αναφέρθηκαν κρούσματα πολλών ληστειών από την τηλεόραση λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς στον Λαό ότι εάν δεν θέλει να του κλαπούν τα λεφτά του και να κινδυνέψει και ο ίδιος να επιστρέψει τα λεφτά του στην τράπεζα.
Αυτό που θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη είναι ότι οι απειλές αυτές είναι κατά το 90% κούφιες και το 10% που θέλει την προσοχή μας είναι πλήρως αντιμετωπίσιμο με κοινωνική αλληλεγγύη και απόφαση να κινηθεί ο κάθε Πολίτης χωρίς να εξαρτάται από τα μέσα που του δίνει το κρατικό σύστημα όσο το κρατικό αυτό σύστημα είναι στον έλεγχο των αναρχικών υποομάδων που περιγράψαμε στο 1ο μέρος και που αυτή την στιγμή μας ‘κυβερνούν’. Επίσης θα πρέπει αν έχουμε υπ’ όψη ότι ενώ οι πιθανότητες είναι ότι ο κάθε ένας Πολίτης θα κερδίσει πολλές χιλιάδες ευρώ κάνοντας αυτή την αντίσταση ( αφού δεν θα καταβάλλει τους φόρους και τις εισφορές και τα πρόστιμα που του επιβάλλονται αλλά θα τα έχει ο ίδιος ώστε να μπορεί να κινηθεί ) οι τωρινοί ‘κρατούντες’ που περιγράψαμε θα χάνουν κάθε ώρα χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ χάνοντας έτσι δύναμη και άρα και υποτελείς.
Συνεπώς, θα είναι θέμα χρόνου να εκδιωχθούν αυτοί που έχουν καταλύσει την κατ’ ουσίαν Δημοκρατία και εμπαίζουν το Σύνταγμα και τους νόμους που εμείς ως Λαός ψηφίσαμε με δημοψήφισμα και επιβάλαμε με ουσιαστικές κινητοποιήσεις ώστε να μπορέσουμε να επαναφέρουμε το Κράτος από αναρχικό κράτος σε έναρχο Κράτος απαλλάσσοντας το Σύνταγμα και την νομοθεσία από διατάξεις προδοτικές, κατάλοιπα των δικτατοριών του Παπαδόπουλου, του Μεταξά και άλλων παλαιοτέρων που καμμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό Δημοκρατικό Σύνταγμα που ο Λαός συναίνεσε να έχει ώστε να μπορεί να έχει έλεγχο της πολιτικής, κοινωνικής και φυσικής του ζωής σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Στο επόμενο editorial θα εξηγήσουμε βήμα προς βήμα την λειτουργία του σωστού Δημοκρατικού Κράτους και πώς η ενασχόληση του Λαού με αυτό μπορεί να του αποφέρει μηνιαία αμοιβή της τάξεως πλέον των 3.000 ευρώ με βάση το ΑΕΠ της χώρας και απλή προσθαφαίρεση.
Ο Λαϊκός έλεγχος ορίζεται ως η πλήρης συμμετοχή και αλληλεπίδραση / διαδραστικότητα του κάθε μεμονωμένου Πολίτη στην λειτουργία του Κράτους και την εφαρμογή των βασικών κανόνων και αξιών του έτσι ώστε να επιτυγχάνεται συντήρηση και διαρκής ανανέωση του ‘ συμβολαίου του Κράτους’ το οποίο καθορίζει την σύμπραξη και οργάνωση όλων των πολιτών με κοινό σκοπό την μεγιστοποίηση της ποιότητος διαβίωσης και ανάπτυξης / εξέλιξης αυτής.
Θεωρητικά αυτό υφίσταται και σήμερα, στο άναρχο και αποσυντιθέμενο κράτος, όμως στην ουσία αυτό δεν γίνεται διότι έχει εισαχθεί μία μεταβλητή που εξουδετερώνει πλήρως την δύναμη του Λαϊκού ελέγχου : την αντιπροσώπευση.
Η αντιπροσώπευση είναι ένα όπλο των αναρχικών υποομάδων που νέμονται τα κράτη ανά τον κόσμο το οποίο εξουδετερώνει δύο βασικές λειτουργίες του Πολίτη και έτσι τον μετατρέπει σε χειραγωγήσιμο παράγοντα. Οι λειτουργίες που αναστέλλονται / εξουδετερώνονται είναι η εγρήγορση του Πολίτη και η αποφασιστικότητα του. Δηλαδή, με τον αντιπρόσωπο ο Πολίτης επαφίεται και σταματά να ασχολείται με αυτά τα οποία έχει επιφορτίσει τον αντιπρόσωπο και έτσι μαθαίνει να μην αντιδράει και να μην λειτουργεί ρυθμιστικά στις περιπτώσεις που οι αρχές και οι κανόνες του Κράτους το οποίο έχει δημιουργήσει καταπατούνται. Όταν λοιπόν τελικά έρθει η στιγμή να χρειαστεί να επέμβει ο χρόνος αντίδρασης και η αποτελεσματικότητα της αντίδρασης είναι σημαντικά μειωμένες ως προς την επάρκεια. Επίσης, η έννοια του αντιπροσώπου όπως παρουσιάζεται υπονοεί ότι ο Πολίτης δεν έχει την δυνατότητα να είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ο αντιπρόσωπος και συνεπώς εξαρτάται από αυτόν για την αίσθηση της εξουσίας του. Όταν λοιπόν χρειαστεί να ελέγξει τον αντιπρόσωπο αισθάνεται ότι δεν μπορεί, διστάζει, φοβάται και είναι γενικός αναποφάσιστος αφήνοντας έτσι τον αντιπρόσωπο ο οποίος στην ουσία δεν αντιπροσωπεύει αυτόν αλλά τις αναρχικές υποομάδες να συλήσει ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα του Πολίτη.
Εάν δεν υπάρχει αντιπροσώπευση αλλά αντιθέτως ο Πολίτης καλείται να συμμετάσχει και να ελέγξει ο ίδιος ότι οι αρχές εφαρμόζουν και προασπίζουν τον νόμο και το Σύνταγμα επιτυγχάνεται η διατήρηση του Λαού ως δυνατό, δυναμικό και αποτελεσματικό ρυθμιστή και υπερασπιστή του Κράτος που ο ίδιος δημιούργησε. Ο Λαϊκός έλεγχος χωρίς αντιπροσώπευση είναι μία ανίκητη δύναμη η οποία είναι μη εξαγοράσιμη και μόνο πολύ βραχυπρόθεσμα και δύσκολα επηρεάσιμη για τον μόνο λόγο ότι ο Λαός είναι πολυπληθής και βάση των γενικών εκλογικών ποσοστών κατά 70% ανεπηρέαστος από πολιτικούς χειρισμούς. Αυτό το βλέπουμε διότι κατ’ αρχάς τα ποσοστά τα οποία εκλέγουν κυβερνήσεις στο κράτος όπως είναι τώρα δεν ξεπερνούν το 30 – 35 % ( και αυτό με μεγάλη εισροή ψηφοφόρων από πηγές όχι αμιγώς Λαϊκές όπως μετανάστες και ομοεθνείς της διασποράς ) μετά από άκρως πολύπλοκους και κατασκευασμένους εκλογικούς νόμους και εκλογικές περιφέρειες όπου ένας ψήφος στην ουσία και μέσα από όλες αυτές τις διαδικασίες πολλαπλασιάζεται επί χίλια.
Έχει ειπωθεί ευθαρσώς από πολιτικούς και πολιτικούς αναλυτές ότι εάν χρησιμοποιείτο η απλή αναλογική, που είναι πραγματική αντιπροσώπευση της Λαϊκής βούλησης, δεν θα υπήρχε περίπτωση να βγεί κυβέρνηση με οποιονδήποτε τρόπο εκτός της οικουμενικής που σημαίνει ότι η Λαϊκή βούληση είναι αυτή που θα επηρεάζει τις καταστάσεις και όχι η κατάσταση ομηρίας του Λαού από λίγες ομάδες / οικογένειες οι οποίες αποτελούν την πολιτική αριστοκρατία ( συμπεριλαμβανομένου και του κληρονομικού δικαιώματος ) που περιβάλλει τον βασιλέα – πρωθυπουργό.
Άρα, με βάση τους κανόνες της δημοκρατίας ο Λαός έχει ήδη απορρίψει και συνεχίζει να απορρίπτει συστηματικά όλους αυτούς που κομπάζουν ότι έχουν λάβει Λαϊκή εντολή και που στην ουσία αποτελούν απελπιστικά μικρή μειοψηφία της τάξεως της αμελητέας ποσότητος σε σύγκριση με τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των ενεργών Πολιτών ασχέτως θρησκεύματος και πολιτικής κατεύθυνσης.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Λαϊκός έλεγχος είναι πάρα πολύ υγιής και έχει πλήρως την δυνατότητα μέσω της πραγματικής δημοκρατίας να επιβλέψει και να εφαρμόσει τους κανόνες που ο ίδιος ο Λαός είχε επιβάλει μέσω αγώνων οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια ανέκαθεν σαμποταρίστηκαν ή τους καπηλευθήκανε οι αναρχικές αυτές ομάδες οι οποίες ειδικεύονται στην διάβρωση και διαστροφή κάθε συστήματος κανόνων και αξιών που από την φύση του τους αφαιρεί την δυνατότητα να είναι ανεξέλεγκτοι, αχαλίνωτοι, άναρχοι και ατιμώρητοι.
Τι σημαίνει αυτό για το Κράτος και πώς μπορούμε ως Λαός όχι να επιφέρουμε αλλαγή, καθότι δεν χρειάζεται να αλλάξει το σύστημα αξιών που οι πρόγονοι μας θεμελίωσαν, αλλά εφαρμογή των Συνταγματικών αξιών όπως αυτές περιγράφονται στο πρώτο μέρος το οποίο είναι κοινό και με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ;
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να στηριζόμαστε σε αντιπροσώπους κάθε είδους και να μην τους θεωρούμε σωσίβιο σωτηρίας αλλά να καταλάβουμε ότι ξέρουμε κολύμπι και μάλιστα πολύ καλό αφού τις πραγματικές δυσκολίες τις απωθήσαμε χωρίς αντιπροσώπους και να τους χρησιμοποιήσουμε όπως αρμόζει, δηλαδή σαν τεχνικούς συμβούλους που θα μας βοηθήσουν να κολυμπήσουμε πιο γρήγορα και πιο ξεκούραστα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε την δυνατότητα, ικανότητα και ευφυΐα / κριτική σκέψη για να καταλάβουμε πότε ένας αντιπρόσωπος δεν μας εξυπηρετεί αλλά μας υπονομεύει / καταστρέφει και συνεπώς είμαστε καλύτερα χωρίς αυτόν με την πείρα στο κολύμπι που έχουμε από τους προγόνους μας οι οποίοι μας το δίδαξαν.
Ο Λαός έχει ήδη καταλάβει τα παραπάνω και για αυτό έχουν αδειάσει οι τράπεζες από το ρευστό του Λαού που δεν πρόλαβαν οι τραπεζίτες να υποκλέψουν, η αγορά δεν κινείται παρά μόνο με τρόπους που επωφελούν τον Λαό και όχι τον μεσάζοντα και το κλίμα δυσαρέσκειας και θυμού προς το σύνολο των πολιτικών και των μεγάλων κεφαλαιούχων είναι τόσο βαρύ που ο Κ. Καραμανλής αναγκάστηκε να μπεί και να βγεί στο Βελίδειο για να εκφωνήσει τον παραδοσιακό λόγο του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ τρέχοντας και περιστοιχισμένος από στρατιά σωματοφυλάκων όταν υπήρχε Λαός μαζεμένος και πολιτικά φερόμενος.
Το επόμενο βήμα που πρέπει ο Λαός να κάνει ώστε αυτή η σωστή και ευφυέστατη, υγιής τοποθέτηση να μεταφραστεί σε πράξεις υπέρ όλου του Λαού είναι να αποφασίσει ότι ο κάθε ένας είναι απείρως πιο ικανός ( ασχέτως κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ) από όλους αυτούς τους πολιτικούς που έχει απορρίψει και που καταχρηστικά υπάρχουν στην Βουλή, την κυβέρνηση και την Κοινωνία και συνεπώς μπορεί και οφείλει να ενεργοποιήσει την ακροτελευτιαία διάταξη του Συντάγματος και να απαιτήσει όλοι αυτοί οι αναρχικοί να αποχωρήσουν δια παντός αφού αποζημιώσουν παντοιοτρόπως για την παρακοή της Λαϊκής εντολής που συστηματικά δίνει από τις αρχές του 20ου αιώνα για τα διάφορα μείζονα θέματα της Ελληνικής Κοινωνίας και συστηματικά παρακούεται.
Αυτό συνεπάγεται άρνηση να ληφθεί υπ’ όψη και να εισακουστεί οποιαδήποτε εντολή / νόμος / νομολογία / φορολογία / εισφορά / γενική απαίτηση που επιβάλλεται στον Λαό αντισυνταγματικά και καταχρηστικά, άρνηση χρηματοδότησης του αναρχικού αυτού κράτους ( δηλαδή παύση πληρωμής εισφορών, φόρων, προστίμων, διοδίων, δασμών ). Με αυτό τον τρόπο η μπλοκαρισμένη τεράστια πολιτική δύναμη του Λαϊκού ελέγχου θα απελευθερωθεί άμεσα αφού στην ουσία θα αρνηθούμε να συναινέσουμε, να υποστηρίξουμε και να υποταχθούμε όχι στο δημοκρατικό σύστημα το οποίο είναι δικό μας δημιούργημα, αλλά σε αυτήν την τυχάρπαστη μικρομανδαρινίστικη αναρχική ομάδα ‘ πολιτικών’ η οποία παρακούει την Δημοκρατία και την Λαϊκή Εντολή να φύγουν και επιβάλλει υποδορίως την βασιλεία και τους αριστοκράτες της στο πρόσωπο τους.
Η επίδειξη της Λαϊκής δύναμης θα είναι τεράστια : το μόνο που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι πώς κατέρρευσε η άκρατη καταδυνάστευση / ρατσισμός ενάντια στους Μαύρους των Η.Π.Α. όταν το μόνο που σταμάτησαν να κάνουν ήταν να πληρώνουν το εισιτήριο του λεωφορείου αξίας λίγων δεκάρων γεγονός που ήταν το έναυσμα και ο μοχλός με τον οποίον ξεκίνησαν τον αγώνα τους για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τους τα οποία και τους δόθηκαν. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν επιμονή και αποφασιστικότητα για ένα χρόνο ( Δεκέμβριος 1955 – Νοέμβριος 1956 ).
Σαφώς μία τέτοια πράξη τόσο επαναστατική και σύννομη με το Σύνταγμα ( αφού είναι ο τρόπος που ο Λαός θα επιβάλλει την Δημοκρατία αναγκάζοντας τους σφετεριστές αυτούς αναρχικούς να αποχωρήσουν με τους όρους και τον τρόπο που θα βάλλει ο Λαός ) θα επιφέρει μεγάλη αντίδραση από τους πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές / βιομηχάνους / μεγαλοεμπόρους και τους υποτελείς τους που τρέφονται από αυτούς ( δηλαδή, φαινομενικά ‘ανθρώπους του Λαού’, δημοσιογράφους, σατυρικούς παρουσιαστές, ειδικούς σχολιαστές, κλπ, που όμως ανήκουν σε κόμμα και που μάχονται με νύχια και με δόντια να κατευθύνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τις εντολές των αφεντικών τους που μόλις προαναφέραμε ) κυρίως επικοινωνιακής φύσεως. Θα προσπαθήσουν να φοβερίσουν και τρομοκρατήσουν τον Λαό ότι δεν θα έχει δουλειά, συντάξεις, μισθούς, πληρωμές, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο εάν δεν συνεχίσει αν πληρώνει τους διάφορους κεφαλικούς και άλλους κατάφωρους, παράνομους και άδικους φόρους. Θα τρομοκρατήσουν με απειλή κάθε είδους βιαιότητας από ληστείες μέχρι διεθνείς δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τον Λαό να απαρνηθεί την δύναμη του και να συνεχίσει να πληρώνει. Χαρακτηριστικό είναι ότι με το που άρχισε ο Λαός να μην εμπιστεύεται τα χρήματα του στην τράπεζα ( με πλάγια λόγια παραδέχονται ότι οι τράπεζες έχουν αδειάσει από τις καταθέσεις του Λαού που τους έδιναν ρευστότητα ) αναφέρθηκαν κρούσματα πολλών ληστειών από την τηλεόραση λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς στον Λαό ότι εάν δεν θέλει να του κλαπούν τα λεφτά του και να κινδυνέψει και ο ίδιος να επιστρέψει τα λεφτά του στην τράπεζα.
Αυτό που θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη είναι ότι οι απειλές αυτές είναι κατά το 90% κούφιες και το 10% που θέλει την προσοχή μας είναι πλήρως αντιμετωπίσιμο με κοινωνική αλληλεγγύη και απόφαση να κινηθεί ο κάθε Πολίτης χωρίς να εξαρτάται από τα μέσα που του δίνει το κρατικό σύστημα όσο το κρατικό αυτό σύστημα είναι στον έλεγχο των αναρχικών υποομάδων που περιγράψαμε στο 1ο μέρος και που αυτή την στιγμή μας ‘κυβερνούν’. Επίσης θα πρέπει αν έχουμε υπ’ όψη ότι ενώ οι πιθανότητες είναι ότι ο κάθε ένας Πολίτης θα κερδίσει πολλές χιλιάδες ευρώ κάνοντας αυτή την αντίσταση ( αφού δεν θα καταβάλλει τους φόρους και τις εισφορές και τα πρόστιμα που του επιβάλλονται αλλά θα τα έχει ο ίδιος ώστε να μπορεί να κινηθεί ) οι τωρινοί ‘κρατούντες’ που περιγράψαμε θα χάνουν κάθε ώρα χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ χάνοντας έτσι δύναμη και άρα και υποτελείς.
Συνεπώς, θα είναι θέμα χρόνου να εκδιωχθούν αυτοί που έχουν καταλύσει την κατ’ ουσίαν Δημοκρατία και εμπαίζουν το Σύνταγμα και τους νόμους που εμείς ως Λαός ψηφίσαμε με δημοψήφισμα και επιβάλαμε με ουσιαστικές κινητοποιήσεις ώστε να μπορέσουμε να επαναφέρουμε το Κράτος από αναρχικό κράτος σε έναρχο Κράτος απαλλάσσοντας το Σύνταγμα και την νομοθεσία από διατάξεις προδοτικές, κατάλοιπα των δικτατοριών του Παπαδόπουλου, του Μεταξά και άλλων παλαιοτέρων που καμμία σχέση δεν έχουν με το πραγματικό Δημοκρατικό Σύνταγμα που ο Λαός συναίνεσε να έχει ώστε να μπορεί να έχει έλεγχο της πολιτικής, κοινωνικής και φυσικής του ζωής σύμφωνα με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Στο επόμενο editorial θα εξηγήσουμε βήμα προς βήμα την λειτουργία του σωστού Δημοκρατικού Κράτους και πώς η ενασχόληση του Λαού με αυτό μπορεί να του αποφέρει μηνιαία αμοιβή της τάξεως πλέον των 3.000 ευρώ με βάση το ΑΕΠ της χώρας και απλή προσθαφαίρεση.
Κράτος και Πολιτεία (μέρος 1)
Η οργάνωση και η σύσταση ενός κράτους δεν διαφέρει πολύ από την οργάνωση και σύσταση μίας επιχείρησης ή μίας οικογένειας. Πρίν ξεκινήσουμε την ανάλυση μας, όπου θα εξετάσουμε εάν στην πραγματικότητα έχουμε κράτος και όχι αναρχία, καθώς και τι συνιστά η ύπαρξη ενός κράτους πραγματικά ανθρωποκεντρικού, θα πρέπει να ορίσουμε και διασαφηνίσουμε τις βασικές ορολογίες τις οποίες θα χρησιμοποιήσουμε.
Κράτος ονομάζουμε ένα σύστημα αξιών και κανόνων που είναι κοινά αποδεκτοί από ένα πολυπληθές σύνολο ανθρώπων και που απώτερο σκοπό έχει την βελτίωση και εξέλιξη της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αυτών και συνεχές μέλημα του είναι η προάσπιση του ‘καλώς έχειν’ όλων των υποσυνόλων που έχουν συναινέσει στην σύσταση του. Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να είναι άναρχο διότι η επιβίωση του και η λειτουργικότητα του εξαρτάται από τις υπηρεσιακές αρχές που έχουν θεσπισθεί και γίνει αποδεκτές για την τήρηση των αξιών και των κανόνων.
Λειτουργία κράτους ορίζουμε την συστηματική εφαρμογή κανόνων και αξιών καθώς και την τροποποίηση ή περαιτέρω θέσπιση νέων κανόνων όταν απαιτείται από την εξέλιξη του πολιτισμού και / ή της τεχνολογίας με μόνο σκοπό την προάσπιση των θεμελιωδών αξιών του κράτους και την συνεχή βελτίωση και αντιμετώπιση των εκάστοτε προβλημάτων χωρίς να πληγεί καμμία μονάδα από τα άτομα τα οποία έχουν συναινέσει στην συμμετοχή στο κράτος αυτό, δηλαδή τους Πολίτες.
Κανόνες κράτους ορίζουμε τους νόμους οι οποίοι εξυπηρετούν και εφαρμόζουν τις βασικές αξίες και δόγμα που οι Πολίτες έχουν κοινά αποδεχθεί κατά την δημιουργία του κράτους τουλάχιστον και που περιέχονται στην βάση των κανονισμών αυτών που την ονομάζουμε Σύνταγμα ( ή οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο σύστημα / καταγραφή των βασικών αξιών ανάλογα με το Πολίτευμα ).
Αναρχία ορίζουμε την κατάλυση και / ή την μη εφαρμογή των αξιών και των κανόνων που όλο το σύνολο των Πολιτών έχει αποδεχθεί : στην αναρχία οι υπηρεσιακές αρχές δεν τηρούν τους νόμους και το Σύνταγμα, εφαρμόζουν μονομερείς ή καταχρηστικούς ή αντισυνταγματικούς κανονισμούς και προασπίζουν την άναρχη, αχαλίνωτη δράση και εξουσία ενός υποσυνόλου ( ή περισσοτέρων ) των Πολιτών του κράτους. Επίσης καταλύεται η προστασία και η υπεράσπιση του κράτους από εξωγενείς παράγοντες και σύνολα ατόμων που δεν ανήκουν σε αυτό.
Με τους παραπάνω ορισμούς προκύπτει ότι όσο πιο πολύ επιτρέπεται η μη ελεγχόμενη δράση ενός υποσυνόλου και όσο πιο πολύ καταπατείται η βασική απαίτηση / στόχος του κάθε κράτους τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε ή έχουμε αναρχία. Άρα ένα κράτος το οποίο έχει δικτατορία όπου αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να είναι ελέγξιμο ένα μικρό σύνολο δικτατόρων, το κράτος αυτό είναι άναρχο. Ένα κράτος το οποίο έχει καθαρή βασιλεία όπου ο βασιλιάς έχει υπερεξουσίες και καμμία ουσιαστική ελεγκτική αρχή, το κράτος αυτό είναι άκρως επιρρεπές στην αναρχία αφού ένας βασιλιάς μπορεί πάρα πού εύκολα να κάνει ό,τι θέλει άσχετα εάν είναι ενάντια στον όρκο / χρίσμα που έχει δώσει ή λάβει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας ( αλλά και πολλών άλλων κρατών που δεν είναι εξ’ αρχής ολοκληρωτικά ) μπορούμε να δούμε ότι τα βασικά συστατικά ενός κράτους υπάρχουν αλλά αυτό που επικρατεί και επικρατούσε για τουλάχιστον 80 χρόνια είναι αναρχία. Αυτό μπορούμε να το υποστηρίξουμε εύκολα βλέποντας ιστορικά την καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος από κάθε είδους αιρετή αρχή, κυβέρνηση, νομοθετική αρχή, δικαστική αρχή καθώς και βασιλείς και στρατιωτικούς και αστυνομικούς οι οποίοι προάσπιζαν την ατιμωρησία και αχαλίνωτη υπεράνω του νόμου δράση κοινωνικών συνόλων όπως επιχειρηματιών, δυναστειών οικογενειών από την εποχή της τουρκοκρατίας / φραγκοκρατίας, κομματικών, εφοπλιστών / βιομηχάνων, τραπεζιτών καθώς και την άκρως προδοτική και υπονομευτική εξωτερική πολιτική. Αντισυνταγματικοί νόμοι ψηφίζονται και τηρούνται ενώ συνταγματικοί νόμοι και συνταγματικές αρχές καταλύονται και περιφρονούνται.
Ιστορικά έχουμε παραθέσει παραδείγματα για του λόγου το αληθές στα άρθρα μας για τις οικογένειες πολιτικών όπως Παπανδρέου και Καραμανλή και θα παραθέσουμε και άλλες που θα άπτονται εφοπλιστικών οικογενειών και μεγάλων δυναστειών που λυμαίνονται την Ελλάδα από πρίν το 1830. Παραδείγματα υπονόμευσης της Ελλάδας στην εξωτερική πολιτική θα αναφέρουμε ονομαστικά ( και θα αναλύσουμε στο μέλλον ) την μη τήρηση συνθηκών της λήξεως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Μικρασιατική εκστρατεία του 1921-22, την αγνόηση της δράσης του Γιουγκοσλάβου δικτάτορα Τίτο, τον απαράδεκτο χειρισμό των Ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων ( θέμα ανταλλαγής πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη και Θράκη, την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου, η περίπτωση των Ιμίων, το θέμα της υφαλοκρηπίδας, κ. ά. ) και την μη προάσπιση των Ελληνικών συμφερόντων από την υπονόμευση και την υποδόρια επίθεση Βουλγαρικών και Αλβανικών και άλλων συμφερόντων υποκινούμενων από τις Η.Π.Α. και την Αγγλία.
Εσωτερικά μπορούμε να αποδείξουμε την χρόνια αναρχία του Ελληνικού κράτους βλέποντας την κατάσταση η οποία επικρατεί καθημερινά γύρω μας :
1. νόμοι και νομολογίες που κατά κόρον και αφειδώς συντάσσονται και ψηφίζονται είναι αντισυνταγματικοί, από την οικονομική / φοροεισπραχτική πολιτική η οποία είναι άνιση από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη, με τους προνομιούχους να φοροαπαλλάσσονται και τους υπόλοιπους να υπερφορολογούνται ( παράβαση του άρθρου 4 του συντάγματος ) μέχρι την πλήρη ατιμωρησία δημοσίων λειτουργών οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν παραβεί όχι μόνο το καθήκον τους αλλά και τις βασικές αξίες / νόμους του ποινικού κώδικα ( π.χ. άτομα όπως ο Νικόλαος Γκαργκάνας και ο Γιώργος Προβόπουλος, ο Παναγής Βουρλούμης, Π. Αθανασόπουλος, Θεόδωρος Κατσανέβας, Φοίβος Ιωαννίδης, Γεώργιος Χιώτης, Γρηγόριος Σολωμός, Νεκτάριος Μιλτιάδης, Ι. Βαρθολομαίος, Γεώργιος Μέργος, Κωνσταντίνος Κοντός, κ.ά ).
2. επιχειρηματίες, μέλη δυναστειών, εφοπλιστές και βιομήχανοι δεν διώκονται από τον νόμο και όταν και εάν τελικά διωχθούν η όποια καταδίκη δεν εφαρμόζεται ( π.χ. οικογένεια Λαναρά, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Νιάρχου, Κυριακού, Κόκκαλη, Βγενόπουλου κ. ά. ) με αποτέλεσμα άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα και έχουν καταδικαστεί ή αποδεδειγμένα διαπράξει αυτά είναι ελεύθερα και νέμονται δημόσιο, χρήμα, θέσεις και εξουσία για τις οποίες θεωρητικά είναι απαραίτητο το λευκό ποινικό μητρώο. Η προστασία αυτή, μέσω των νομοθεσιών περί προσωπικών δεδομένων επεκτείνεται και σε άτομα που διαπράττουν συκοφαντία η οποία όμως συμφέρει τα υποσύνολα αυτά ενώ καταλύονται πλήρως σε κάθε άλλη περίπτωση.
3. η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, αφήνοντας τους Πολίτες απροστάτευτους ενάντια σε δολοφόνους, ληστές, διαρρήκτες, βιαστές, εκβιαστές με την συνήθη δικαιολογία της έλλειψης προσωπικού το οποίο όμως χρησιμοποιείται για να προστατεύει και απομονώνει από τον Λαό τα κοινωνικά υποσύνολα που προαναφέραμε. Στην ουσία δηλαδή η αστυνομία χρησιμοποιείται ως φρουρά που προστατεύει τα υποσύνολα αυτά από τον Λαό ο οποίος αφήνεται απροστάτευτος και εξαναγκάζεται να πάρει προφυλάξεις που δεν θα ήταν απαραίτητες εάν υπήρχε σωστή κατανομή του αστυνομικού προσωπικού ( π.χ. η καταφυγή σε τράπεζες για την φύλαξη χρημάτων, ακόμα και μικρών ποσών, γεγονός που δίνει περισσότερη δύναμη στους τραπεζίτες και αποδυναμώνει τους Πολίτες οι οποίοι παύουν να είναι ανεξάρτητοι ανά πάσα στιγμή αφού χρειάζονται άδεια για να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια τους τα οποία μπορούν να κατακρατηθούν από την τράπεζα ανά πάσα στιγμή ).
4. η προστασία των Πολιτών και της δημοσίας αιδούς η οποία είναι απαραίτητη για τον μη ψυχικό τραυματισμό των νεαρών ατόμων, αν και νομοθετημένη και άκρως αυστηρή δεν εφαρμόζεται ποτέ ούτε από το κράτος / εκτελεστική εξουσία ούτε από την εκκλησιαστική. Έτσι έχουμε πληθώρα πορνογραφικών εντύπων, εκπομπών και ταινιών χωρίς προστασία των μερίδων του πληθυσμού που δεν θέλουν να εκτίθενται σε αυτά αλλά αναγκάζονται ( από διαφημίσεις έως εξώφυλλα περιοδικών ), κρούσματα πορνείας και κυκλώματα / εμφανείς επιχειρήσεις εκμετάλλευσης πορνείας που είναι παράνομο καθώς και έκθεση σε ανεξέλεγκτη βία σε όλα τα επίπεδα σε βαθμό πολύ παραπάνω από το ψυχολογικά υγιές.
5. ο Πολίτης, αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα οφείλει να είναι και είναι ανεξάρτητος και ικανός ο ίδιος προσωπικά να φέρει εις πέρας πολλές λειτουργίες γύρω από το κράτος, την δικαιοσύνη και την πολιτική γαλουχείται και τρομοκρατείται στο ότι είναι απαραίτητο / υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσει κάθε είδους αντιπρόσωπο / μεσάζοντα για να έχει ελπίδες να εισακουσθεί ή να είναι αποτελεσματικός. Αυτό συμπεριλαμβάνει αντιπροσώπους όπως δικηγόρους, λογιστές, διακινητές, μεγαλέμποροι, τραπεζικοί σύμβουλοι, βουλευτές / συνδικαλιστές / πολιτικοί όλων των επιπέδων. Όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δημιουργούν φατρίες οι οποίες τρομοκρατούν και υποβιβάζουν τον Πολίτη μέχρι και σε εξόφθαλμο βαθμό απαιτώντας από αυτόν πλήρη υποταγή, αβουλία και εξάρτηση από αυτούς ακόμα και εάν αποδεδειγμένα δρούν δόλια, λανθασμένα ή ανόητα. Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι ότι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δεν φέρουν ευθύνη για την πολιτική / τρόπο ζωής που επιβάλλουν στον Πολίτη ( δηλαδή, ο νόμος δεν τους διώκει για λάθος εκτιμήσεις και / ή δόλιες ή υπονομευτικές πράξεις ) ενώ ο Πολίτης φέρει την πλήρη ευθύνη των πράξεων αυτών των ατόμων από τον πρωθυπουργό μέχρι τον προσωπικό του λογιστή και δικηγόρο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ το Σύνταγμα ( βλέπε όλο το πρώτο τμήμα του Συντάγματος της Ελλάδας ) του Κράτους της Ελλάδας προϋποθέτει και απαιτεί την ισότητα όλων των Πολιτών την ίση μεταχείριση αυτών μπροστά στον νόμο και την κοινωνία, την προάσπιση της οικονομικής ευμάρειας του κάθε Πολίτη ( κάτι το οποίο ισχύει για κάθε Κράτος επί της γής που έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ) στην πράξη αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι η ζωή, η περιουσία και το καλώς έχειν του Πολίτη δεν έχει καμμία αξία και είναι πρός εκμετάλλευση και κατάχρηση από τρίτους ενώ συγκεκριμένα υποσύνολα / ομάδες εντός και εκτός της Ελλάδος θεωρούνται πολύτιμα και αναντικατάστατα και ιδιοκτήτες όλων των Πολιτών.
Αυτό δείχνει ότι τα Κράτος της Ελλάδας ( αλλά και κάθε Κράτος το οποίο έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και έχει την παραπάνω κατάσταση πολιτικά και κοινωνικά ) είναι άναρχο και συνεπώς μη εξελίξιμο. Κάτι το οποίο είναι άναρχο και μη εξελίξιμο τελεί σε αποσύνθεση και άρα διαγράφει φθίνουσα πορεία μέχρι τον πλήρη αφανισμό, τουλάχιστον με την μορφή την οποία οι Πολίτες είχαν συμφωνήσει να έχει. Στην εποχή μας η αποσύνθεση αυτή οδηγεί στην κατάλυση των Κρατών και συνεπώς της προστασίας των Πολιτών, με την ομαδοποίηση τους σε ένα τεράστιο σύνολο το οποίο θα νέμονται και θα λυμαίνονται ακόμα πιο άναρχα οι υποομάδες που και τώρα το κάνουν.
Κράτος ονομάζουμε ένα σύστημα αξιών και κανόνων που είναι κοινά αποδεκτοί από ένα πολυπληθές σύνολο ανθρώπων και που απώτερο σκοπό έχει την βελτίωση και εξέλιξη της ποιότητας ζωής των ανθρώπων αυτών και συνεχές μέλημα του είναι η προάσπιση του ‘καλώς έχειν’ όλων των υποσυνόλων που έχουν συναινέσει στην σύσταση του. Ένα κράτος δεν μπορεί ποτέ να είναι άναρχο διότι η επιβίωση του και η λειτουργικότητα του εξαρτάται από τις υπηρεσιακές αρχές που έχουν θεσπισθεί και γίνει αποδεκτές για την τήρηση των αξιών και των κανόνων.
Λειτουργία κράτους ορίζουμε την συστηματική εφαρμογή κανόνων και αξιών καθώς και την τροποποίηση ή περαιτέρω θέσπιση νέων κανόνων όταν απαιτείται από την εξέλιξη του πολιτισμού και / ή της τεχνολογίας με μόνο σκοπό την προάσπιση των θεμελιωδών αξιών του κράτους και την συνεχή βελτίωση και αντιμετώπιση των εκάστοτε προβλημάτων χωρίς να πληγεί καμμία μονάδα από τα άτομα τα οποία έχουν συναινέσει στην συμμετοχή στο κράτος αυτό, δηλαδή τους Πολίτες.
Κανόνες κράτους ορίζουμε τους νόμους οι οποίοι εξυπηρετούν και εφαρμόζουν τις βασικές αξίες και δόγμα που οι Πολίτες έχουν κοινά αποδεχθεί κατά την δημιουργία του κράτους τουλάχιστον και που περιέχονται στην βάση των κανονισμών αυτών που την ονομάζουμε Σύνταγμα ( ή οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο σύστημα / καταγραφή των βασικών αξιών ανάλογα με το Πολίτευμα ).
Αναρχία ορίζουμε την κατάλυση και / ή την μη εφαρμογή των αξιών και των κανόνων που όλο το σύνολο των Πολιτών έχει αποδεχθεί : στην αναρχία οι υπηρεσιακές αρχές δεν τηρούν τους νόμους και το Σύνταγμα, εφαρμόζουν μονομερείς ή καταχρηστικούς ή αντισυνταγματικούς κανονισμούς και προασπίζουν την άναρχη, αχαλίνωτη δράση και εξουσία ενός υποσυνόλου ( ή περισσοτέρων ) των Πολιτών του κράτους. Επίσης καταλύεται η προστασία και η υπεράσπιση του κράτους από εξωγενείς παράγοντες και σύνολα ατόμων που δεν ανήκουν σε αυτό.
Με τους παραπάνω ορισμούς προκύπτει ότι όσο πιο πολύ επιτρέπεται η μη ελεγχόμενη δράση ενός υποσυνόλου και όσο πιο πολύ καταπατείται η βασική απαίτηση / στόχος του κάθε κράτους τόσο πιο πολύ πλησιάζουμε ή έχουμε αναρχία. Άρα ένα κράτος το οποίο έχει δικτατορία όπου αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να είναι ελέγξιμο ένα μικρό σύνολο δικτατόρων, το κράτος αυτό είναι άναρχο. Ένα κράτος το οποίο έχει καθαρή βασιλεία όπου ο βασιλιάς έχει υπερεξουσίες και καμμία ουσιαστική ελεγκτική αρχή, το κράτος αυτό είναι άκρως επιρρεπές στην αναρχία αφού ένας βασιλιάς μπορεί πάρα πού εύκολα να κάνει ό,τι θέλει άσχετα εάν είναι ενάντια στον όρκο / χρίσμα που έχει δώσει ή λάβει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας ( αλλά και πολλών άλλων κρατών που δεν είναι εξ’ αρχής ολοκληρωτικά ) μπορούμε να δούμε ότι τα βασικά συστατικά ενός κράτους υπάρχουν αλλά αυτό που επικρατεί και επικρατούσε για τουλάχιστον 80 χρόνια είναι αναρχία. Αυτό μπορούμε να το υποστηρίξουμε εύκολα βλέποντας ιστορικά την καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος από κάθε είδους αιρετή αρχή, κυβέρνηση, νομοθετική αρχή, δικαστική αρχή καθώς και βασιλείς και στρατιωτικούς και αστυνομικούς οι οποίοι προάσπιζαν την ατιμωρησία και αχαλίνωτη υπεράνω του νόμου δράση κοινωνικών συνόλων όπως επιχειρηματιών, δυναστειών οικογενειών από την εποχή της τουρκοκρατίας / φραγκοκρατίας, κομματικών, εφοπλιστών / βιομηχάνων, τραπεζιτών καθώς και την άκρως προδοτική και υπονομευτική εξωτερική πολιτική. Αντισυνταγματικοί νόμοι ψηφίζονται και τηρούνται ενώ συνταγματικοί νόμοι και συνταγματικές αρχές καταλύονται και περιφρονούνται.
Ιστορικά έχουμε παραθέσει παραδείγματα για του λόγου το αληθές στα άρθρα μας για τις οικογένειες πολιτικών όπως Παπανδρέου και Καραμανλή και θα παραθέσουμε και άλλες που θα άπτονται εφοπλιστικών οικογενειών και μεγάλων δυναστειών που λυμαίνονται την Ελλάδα από πρίν το 1830. Παραδείγματα υπονόμευσης της Ελλάδας στην εξωτερική πολιτική θα αναφέρουμε ονομαστικά ( και θα αναλύσουμε στο μέλλον ) την μη τήρηση συνθηκών της λήξεως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Μικρασιατική εκστρατεία του 1921-22, την αγνόηση της δράσης του Γιουγκοσλάβου δικτάτορα Τίτο, τον απαράδεκτο χειρισμό των Ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων ( θέμα ανταλλαγής πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη και Θράκη, την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου, η περίπτωση των Ιμίων, το θέμα της υφαλοκρηπίδας, κ. ά. ) και την μη προάσπιση των Ελληνικών συμφερόντων από την υπονόμευση και την υποδόρια επίθεση Βουλγαρικών και Αλβανικών και άλλων συμφερόντων υποκινούμενων από τις Η.Π.Α. και την Αγγλία.
Εσωτερικά μπορούμε να αποδείξουμε την χρόνια αναρχία του Ελληνικού κράτους βλέποντας την κατάσταση η οποία επικρατεί καθημερινά γύρω μας :
1. νόμοι και νομολογίες που κατά κόρον και αφειδώς συντάσσονται και ψηφίζονται είναι αντισυνταγματικοί, από την οικονομική / φοροεισπραχτική πολιτική η οποία είναι άνιση από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη, με τους προνομιούχους να φοροαπαλλάσσονται και τους υπόλοιπους να υπερφορολογούνται ( παράβαση του άρθρου 4 του συντάγματος ) μέχρι την πλήρη ατιμωρησία δημοσίων λειτουργών οι οποίοι αποδεδειγμένα έχουν παραβεί όχι μόνο το καθήκον τους αλλά και τις βασικές αξίες / νόμους του ποινικού κώδικα ( π.χ. άτομα όπως ο Νικόλαος Γκαργκάνας και ο Γιώργος Προβόπουλος, ο Παναγής Βουρλούμης, Π. Αθανασόπουλος, Θεόδωρος Κατσανέβας, Φοίβος Ιωαννίδης, Γεώργιος Χιώτης, Γρηγόριος Σολωμός, Νεκτάριος Μιλτιάδης, Ι. Βαρθολομαίος, Γεώργιος Μέργος, Κωνσταντίνος Κοντός, κ.ά ).
2. επιχειρηματίες, μέλη δυναστειών, εφοπλιστές και βιομήχανοι δεν διώκονται από τον νόμο και όταν και εάν τελικά διωχθούν η όποια καταδίκη δεν εφαρμόζεται ( π.χ. οικογένεια Λαναρά, Βαρδινογιάννη, Λάτση, Νιάρχου, Κυριακού, Κόκκαλη, Βγενόπουλου κ. ά. ) με αποτέλεσμα άτομα που έχουν διαπράξει εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα και έχουν καταδικαστεί ή αποδεδειγμένα διαπράξει αυτά είναι ελεύθερα και νέμονται δημόσιο, χρήμα, θέσεις και εξουσία για τις οποίες θεωρητικά είναι απαραίτητο το λευκό ποινικό μητρώο. Η προστασία αυτή, μέσω των νομοθεσιών περί προσωπικών δεδομένων επεκτείνεται και σε άτομα που διαπράττουν συκοφαντία η οποία όμως συμφέρει τα υποσύνολα αυτά ενώ καταλύονται πλήρως σε κάθε άλλη περίπτωση.
3. η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, αφήνοντας τους Πολίτες απροστάτευτους ενάντια σε δολοφόνους, ληστές, διαρρήκτες, βιαστές, εκβιαστές με την συνήθη δικαιολογία της έλλειψης προσωπικού το οποίο όμως χρησιμοποιείται για να προστατεύει και απομονώνει από τον Λαό τα κοινωνικά υποσύνολα που προαναφέραμε. Στην ουσία δηλαδή η αστυνομία χρησιμοποιείται ως φρουρά που προστατεύει τα υποσύνολα αυτά από τον Λαό ο οποίος αφήνεται απροστάτευτος και εξαναγκάζεται να πάρει προφυλάξεις που δεν θα ήταν απαραίτητες εάν υπήρχε σωστή κατανομή του αστυνομικού προσωπικού ( π.χ. η καταφυγή σε τράπεζες για την φύλαξη χρημάτων, ακόμα και μικρών ποσών, γεγονός που δίνει περισσότερη δύναμη στους τραπεζίτες και αποδυναμώνει τους Πολίτες οι οποίοι παύουν να είναι ανεξάρτητοι ανά πάσα στιγμή αφού χρειάζονται άδεια για να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια τους τα οποία μπορούν να κατακρατηθούν από την τράπεζα ανά πάσα στιγμή ).
4. η προστασία των Πολιτών και της δημοσίας αιδούς η οποία είναι απαραίτητη για τον μη ψυχικό τραυματισμό των νεαρών ατόμων, αν και νομοθετημένη και άκρως αυστηρή δεν εφαρμόζεται ποτέ ούτε από το κράτος / εκτελεστική εξουσία ούτε από την εκκλησιαστική. Έτσι έχουμε πληθώρα πορνογραφικών εντύπων, εκπομπών και ταινιών χωρίς προστασία των μερίδων του πληθυσμού που δεν θέλουν να εκτίθενται σε αυτά αλλά αναγκάζονται ( από διαφημίσεις έως εξώφυλλα περιοδικών ), κρούσματα πορνείας και κυκλώματα / εμφανείς επιχειρήσεις εκμετάλλευσης πορνείας που είναι παράνομο καθώς και έκθεση σε ανεξέλεγκτη βία σε όλα τα επίπεδα σε βαθμό πολύ παραπάνω από το ψυχολογικά υγιές.
5. ο Πολίτης, αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα οφείλει να είναι και είναι ανεξάρτητος και ικανός ο ίδιος προσωπικά να φέρει εις πέρας πολλές λειτουργίες γύρω από το κράτος, την δικαιοσύνη και την πολιτική γαλουχείται και τρομοκρατείται στο ότι είναι απαραίτητο / υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσει κάθε είδους αντιπρόσωπο / μεσάζοντα για να έχει ελπίδες να εισακουσθεί ή να είναι αποτελεσματικός. Αυτό συμπεριλαμβάνει αντιπροσώπους όπως δικηγόρους, λογιστές, διακινητές, μεγαλέμποροι, τραπεζικοί σύμβουλοι, βουλευτές / συνδικαλιστές / πολιτικοί όλων των επιπέδων. Όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δημιουργούν φατρίες οι οποίες τρομοκρατούν και υποβιβάζουν τον Πολίτη μέχρι και σε εξόφθαλμο βαθμό απαιτώντας από αυτόν πλήρη υποταγή, αβουλία και εξάρτηση από αυτούς ακόμα και εάν αποδεδειγμένα δρούν δόλια, λανθασμένα ή ανόητα. Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι ότι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες δεν φέρουν ευθύνη για την πολιτική / τρόπο ζωής που επιβάλλουν στον Πολίτη ( δηλαδή, ο νόμος δεν τους διώκει για λάθος εκτιμήσεις και / ή δόλιες ή υπονομευτικές πράξεις ) ενώ ο Πολίτης φέρει την πλήρη ευθύνη των πράξεων αυτών των ατόμων από τον πρωθυπουργό μέχρι τον προσωπικό του λογιστή και δικηγόρο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ενώ το Σύνταγμα ( βλέπε όλο το πρώτο τμήμα του Συντάγματος της Ελλάδας ) του Κράτους της Ελλάδας προϋποθέτει και απαιτεί την ισότητα όλων των Πολιτών την ίση μεταχείριση αυτών μπροστά στον νόμο και την κοινωνία, την προάσπιση της οικονομικής ευμάρειας του κάθε Πολίτη ( κάτι το οποίο ισχύει για κάθε Κράτος επί της γής που έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ) στην πράξη αυτό το οποίο γίνεται είναι ότι η ζωή, η περιουσία και το καλώς έχειν του Πολίτη δεν έχει καμμία αξία και είναι πρός εκμετάλλευση και κατάχρηση από τρίτους ενώ συγκεκριμένα υποσύνολα / ομάδες εντός και εκτός της Ελλάδος θεωρούνται πολύτιμα και αναντικατάστατα και ιδιοκτήτες όλων των Πολιτών.
Αυτό δείχνει ότι τα Κράτος της Ελλάδας ( αλλά και κάθε Κράτος το οποίο έχει υπογράψει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και έχει την παραπάνω κατάσταση πολιτικά και κοινωνικά ) είναι άναρχο και συνεπώς μη εξελίξιμο. Κάτι το οποίο είναι άναρχο και μη εξελίξιμο τελεί σε αποσύνθεση και άρα διαγράφει φθίνουσα πορεία μέχρι τον πλήρη αφανισμό, τουλάχιστον με την μορφή την οποία οι Πολίτες είχαν συμφωνήσει να έχει. Στην εποχή μας η αποσύνθεση αυτή οδηγεί στην κατάλυση των Κρατών και συνεπώς της προστασίας των Πολιτών, με την ομαδοποίηση τους σε ένα τεράστιο σύνολο το οποίο θα νέμονται και θα λυμαίνονται ακόμα πιο άναρχα οι υποομάδες που και τώρα το κάνουν.
Saturday, September 6, 2008
Η ‘ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ’ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ [συνέχεια]
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΜΟΛΥΝΣΗΣ
Β. περίπτωση επιμολύνσεως της Ελληνικής Κοινωνίας μέσω της οικογένειας Καραμανλή :
Ένα άλλο παράσιτο που συνέτεινε και προώθησε την επιμόλυνση της Ελληνικής Κοινωνίας από το 1935 και μετά είναι ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής ο οποίος, όντας γιός δασκάλου σε ένα χωριό στην Βόρεια Ελλάδα, αναδείχθηκε σε μεγάλο παράγοντα της πολιτικής σκηνής και πάλι ακολουθώντας τις τακτικές των παθογενών παρασίτων της Κοινωνικής Ασθένειας.
Συγκεκριμένα : εισήλθε δολίως και κατέλαβε την πρωθυπουργική θέση χωρίς εκλογές μέσω έκνομης βασιλικής παραγγελίας και όχι μέσω λαϊκής παραγγελίας όπως όφειλε σύμφωνα με το σύνταγμα και έκτοτε επέβαλλε την δικτατορική του εξουσία νοθεύοντας και διαστρέφοντας την εντολή και επιλογή του Λαού αλλάζοντας αυθαιρέτως τον εκλογικό νόμο ( βλ. «τριφασικό εκλογικό σύστημα», εκλογές 1956 ) όπου πολλαπλασίασε το βάρος του εκλογικού αποτελέσματος στις περιφέρειες όπου ήταν σίγουρο ότι το ιδρυθέν από αυτόν κόμμα Ε.Ρ.Ε. θα ήταν πρώτο ενώ επέβαλε απλή αναλογική και άρα πολύ λιγότερο βάρος στις υπόλοιπες περιφέρειες όπου ήταν σίγουρο ότι πρώτο θα ήταν άλλο κόμμα. Με αυτό τον τρόπο, κρυβόμενος πίσω από δημοκρατικές διαδικασίες όπως οι εκλογές, διέστρεψε την λαϊκή εντολή η οποία δεν τον ήθελε ως αρχηγό ( το κόμμα του είχε έρθει 2ο σε απόλυτους αριθμούς ψήφων ), και ισχυρίσθηκε θρασύτατα ότι ο λαός ήταν αυτός που τον έβγαλε ενώ ο λαός δεν τον ήθελε.
Στο 2ο στάδιο της επιμόλυνσης από τη δική του παρασιτική δράση, απροκάλυπτα και χωρίς την υποκρισία του 1ου σταδίου επέβαλε τον εαυτό του πραξικοπηματικά ( διότι με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα μπορούσε να βγεί εκλογικά και δημοκρατικά ) με τις εκλογές «βίας και νοθείας» του 1958 και 1961 κατά την διάρκεια των οποίων λεγόταν ανοιχτά από τους Έλληνες Πολίτες ότι « ψήφισαν ακόμα και τα δέντρα και οι πεθαμένοι» και επιπλέον το παράσιτο αυτό συνόδεψε τους Έλληνες Πολίτες στην κάλπη με στρατό.
Σε συνεργασία με το αντίπαλο παράσιτο που αναλύσαμε εχθές Γεώργιο Παπανδρέου ( πρεσβύτερο ) ο Κ. Καραμανλής άνοιξε την πύλη για την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου από την Τουρκία ( που ακολούθησε το 1974 ) με την συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρασιτικής του δράσης, ακριβώς όπως τα παράσιτα της συνομοταξίας του που ευθύνονται για την Κοινωνική Ασθένεια, έσπερνε τον φόβο και την τρομοκρατία στους Έλληνες Πολίτες διασπώντας τους, ισχυριζόμενος ότι καταστροφικές επιρροές για τις οποίες ο ίδιος ευθυνόταν ήταν άλλες υγιείς κοινωνικές ομάδες οι οποίες επιζητούσαν την επικράτηση της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Ισότητας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Με την υποστήριξη του Παλατιού εξαπέλυσε ομάδες στρατού, αστυνομίας και χωροφυλακής με λευκή επιταγή να εξορίζουν, αιχμαλωτίζουν, βασανίζουν, βιάσουν, εξευτελίζουν, εκτελούν / δολοφονούν όποιον Έλληνα Πολίτη ήθελαν και που έφερνε αντίρρηση στην εξουσία του παρασίτου αυτού και των υπολοίπων που υπηρετούσε.
Υπό την αιγίδα και προστασία του ίδιου και της τύπου αντιπολίτευσης του Παπανδρέου δολοφονήθηκε απροκάλυπτα και θρασύτατα με χαρακτήρα δημόσιας εκτέλεσης ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ειρηνιστής με τεράστια απήχηση στον λαό και πιθανότατα αυτός ο οποίος θα κέρδιζε τις επερχόμενες εκλογές με συντριπτική πλειοψηφία από τον πραγματικό Λαό αφήνοντας τα κόμματα των δύο παρασίτων στο περιθώριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα από τα σχέδια του Λαμπράκη ήταν αφοπλισμός και παύση του παρακράτους που λυμαινόταν την Ελλάδα και το οποίο παρακράτος ήταν η μόνη δύναμη στην οποία μπορούσαν να ελπίζουν για υπερίσχυση και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου.
Μετά την δολοφονία του Λαμπράκη που ήταν ο πραγματικός επίλεκτος του Λαού, περνάμε στο 3ο στάδιο της επιμόλυνσης όπου τα παράσιτα προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την εξουθένωση και το πένθος του Λαού ταυτόχρονα καπηλευόμενοι τις ιδέες και τα οράματα του θύματος τους.
Για να αποφύγει το πολιτικό κόστος και το μένος του λαού για την δολοφονία που υποστήριξε και που αποδεδειγμένα οργανώθηκε και καλύφθηκε και εξακολουθεί να καλύπτεται από κυβερνητικά στελέχη, προσποιήθηκε ότι είχε αντιπαράθεση με το παλάτι και ιδιαίτερα με την βασίλισσα Φρειδερίκη ( με την εύνοια και την υποστήριξη της οποίας επεβλήθη στην πολιτική σκηνή και που μέχρι εκείνη την στιγμή προάσπιζε ) και αυτοεξορίστηκε χωρίς κανείς να του το επιβάλει για 4 μήνες στο εξωτερικό ( δηλαδή, χρονικό διάστημα που ισούται με διακοπές ) αφήνοντας το παρακράτος στο οποίο στηριζόταν να αντιμετωπίσει και να πατάξει τους Έλληνες Πολίτες που ήταν ανάστατοι και έξαλλοι, λόγω της απεχθούς δολοφονίας του Λαμπράκη. Έτσι προσπάθησε να προσποιηθεί το θύμα ( τον κατατρεγμένο αντιστασιακό ενάντια στο Παλάτι ), δηλαδή συνηθισμένη πολιτική ελιγμού και διαστρέβλωσης που χρησιμοποιούν τα παράσιτα που προκαλούν την Κοινωνική Ασθένεια. Χρησιμοποιείται αυτός ο ελιγμός για τα Ελληνικά δρώμενα επειδή οι Έλληνες ανέκαθεν και σχεδόν αντανακλαστικά συντάσσονται και υποστηρίζουν όποιον είναι ενάντια στην βασιλεία και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Αποπειράθηκε να καρπωθεί τον ελιγμό αυτό 4 μήνες μετά την ‘αυτοεξορία’ του τον Νοέμβριο του 1963 στις εκλογές αλλά υποτίμησε, όπως συμβαίνει σε όλους τις συνομοταξίας του, την αντίληψη του Ελληνικού Λαού και την ικανότητα του να διακρίνει τους προδότες και να μην τους ξεχνάει εύκολα ( παρά μόνο όταν νέες γενεές δεν διδάσκονται την Ιστορία τους ) και συνεπώς έχασε τις εκλογές παταγωδώς.
Κατόπιν επέστρεψε οικειοθελώς και πάλι στο εξωτερικό και το ονόμασε και πάλι ‘ αυτοεξορία’ ( δηλαδή, πέρασε 11 χρόνια στο Παρίσι σε επαύλεις και ανάκτορα παρέα με τους Γάλλους αρχηγούς του Κράτους και το γενικό διεθνές jet set ) για να επιστρέψει εξ απήνης μετά την πτώση της χούντας και κατόπιν προσκλήσεως του από την απερχόμενη χούντα η οποία τον θεώρησε ως την «καλύτερη διαθέσιμη λύση» για την συνέχιση του έργου της σε έναν λαό που δεν την ανεχόταν.
Για να παραμείνει στην εξουσία, αφού προστάτεψε τα μέλη της χούντας από την οργή του Λαού ο οποίος ήθελε και επέβαλε την εσχάτη των ποινών την οποία και ο Καραμανλής ανέτρεψε άμεσα αυτοβούλως χωρίς καν αίτηση χάριτος ή επιείκειας από τους καταδικασμένους χουντικούς , συνέχισε την λογοκρισία και την χρήση της αστυνομίας για εκφοβισμό, δείχνοντας για ακόμη μία φορά την φασιστική του πολιτική. Για να παραμείνει στην εξουσία κατά την διάρκεια του 1977 όπου διενεργήθηκαν εκλογές εξεβίασε τον Ελληνικό Λαό, 3 χρόνια μετά την χούντα, λέγοντας τους απροκάλυπτα ( αφού βρισκόμαστε στο 3ο στάδιο της επιμόλυνσης όπου το παράσιτο δεν προσπαθεί πλέον να υποκριθεί αλλά να εκμαιεύσει υποταγή μέσω βίας και εκφοβισμού ) ότι στην Ελλάδα θα υπήρχαν « ή εγώ ή τα τάνκς». Δηλαδή είπε στους Έλληνες ότι ή θα είχαν την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας με έναν δικτατορίσκο στην θέση του πρωθυπουργού ή θα είχαν πραγματικό στρατιωτικό νόμο και δικτατορία χωρίς προπέτασμα. Επειδή στο 3ο στάδιο υπάρχει τεράστια εξάντληση και εξουθένωση του Λαού και επειδή οι εκλογές πάντα δίνουν ελπίδα ανατροπής ενός καθεστώτος, οι Έλληνες Πολίτες διάλεξαν να μην έρθουν για άλλη μία φορά τα ανεξέλεγκτα τάνκς μέσα στην Αθήνα. Δυστυχώς αυτό το οποίο δεν ήταν ορατό στους Έλληνες Πολίτες ( και πώς θα μπορούσε όταν η επιμόλυνση ήταν τόσο εκτεταμένη με τον παρασιτικό παράγοντα να έχει παρεισφρήσει σε όλες τις κοινωνικές τάξεις ) ήταν ότι η αντιπολίτευση και όλες οι άλλες εναλλακτικές επιλογές σε μία εκλογική αναμέτρηση μετά το 1974 ήταν εξ ίσου παρασιτικές και δικτατορικές και συνεργαζόμενες με αυτή του Κ. Καραμανλή.
Όταν με όλες τις φασιστικές και τρομοκρατικές του τακτικές κατέστη εμφανές ότι παρ’ όλα αυτά ο Λαός θα τον αποτίναζε και θα τον περιθωριοποιούσε δια παντός, άλλαξε το σύνταγμα ώστε να μπορεί να αυτό-εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με υπερεξουσίες όχι από τον λαό αλλά από την Βουλή που ήλεγχε αυτός και αυτοί που αυτός υπηρετούσε. Με τον τρόπο αυτό όπως και άρχισε την πολιτική του καριέρα το παράσιτο αυτό την ολοκλήρωσε με το να παρακάμψει και να εναντιωθεί στην λαϊκή βούληση κρατώντας φασιστικά και δικτατορικά εξουσίες στα χέρια του που κανείς δεν του είχε δώσει.
Όσον αφορά την διαχείριση του της ελληνικής οικονομίας και την ανάπτυξη του κράτους για μια ακόμη φορά εφήρμοσε παρασιτική πολιτική και προπαγάνδα και διαστρέβλωσε το γεγονός ότι άνοιξε την ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις (καθώς διέλυσε πολλά παραγωγικά μέρη του Λαού μέσω της εκτεταμένης δίωξης και εξορίας Πολιτών ταυτόχρονα με την τεράστια οικονομική μετανάστευση των Πολιτών σε άλλες χώρες για να αποφύγουν την στυγνή ανεργία, πείνα και φτώχεια) : πηγές αναφέρουν πολύ ισχυρή άνοδο της οικονομίας επικαλούμενοι αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και την μείωση της ανεργίας. Όμως δεν αναφέρεται ότι το ΑΕΠ δεν ήταν ισομερώς επιμερισμένο κατά κεφαλήν στην πράξη αλλά στην πραγματικότητα συγκεντρωμένο στα χέρια λίγων ενώ οι πολλοί ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας. Επίσης οι χιλιάδες που εξορίστηκαν για πολιτικά φρονήματα και συνεπώς δεν είχαν εισόδημα για τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους δεν αναφέρονται ως άνεργοι ούτε λαβαίνονται υπ’ όψη οι αντίστοιχες εκατοντάδες χιλιάδες που μετανάστευσαν για να αποφύγουν την ανεργία που τους μάστιζε και άρα δεν καταμετρήθηκαν από τις διάφορες ανακοινωμένες έρευνες.
Επίσης το παράσιτο αυτό συνέβαλε στην υπερχρέωση της Ελλάδος εντάσσοντας την αυθαίρετα στην ΕΟΚ, κάνοντας την υπόλογη στις προϋποθέσεις και υποδείξεις της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή υποδουλώνοντας την Ελλάδα στο διεθνές μεγάλο κεφάλαιο αναγκάζοντας την να χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία και ανάπτυξη και κάνοντας την να γίνει σιωπηρά οικονομική επαρχία αντί για ανεξάρτητο Κράτος με ανεξάρτητη οικονομία. Για τον λόγο αυτό βραβεύτηκε το 1978 με το βραβείο Καρλομάγνου και καταξίωσε την δυναστεία του ως άξιους υπηρέτες του απανταχού μεγάλου κεφαλαίου.
Ένας από τους συνονόματους ανιψιούς του , ο οποίος ανατράφηκε ειδικά για να αναλάβει την αντίστοιχη δράση που σημείωσε ο θείος του, νέμεται παρασιτικά την θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδος αφού επεβλήθη στον Λαό μέσω οικονομικού εκβιασμού και αφού τα 6 χτυπήματα στην σπονδυλική στήλη της Κοινωνίας της Ελλάδος την είχαν επιτυχώς σπάσει και ο Λαός ήταν απελπισμένος, κουρασμένος και θυμωμένος άδικα με τον σοσιαλισμό που είχε καπηλευθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου και είχε κατάφωρα παραβιάσει το πραξικοπηματικά επιβαλλόμενο παράσιτο Κ. Σημίτης μετά την πολύμηνη ασθένεια του Α. Παπανδρέου.
Ο Κ. Α. Καραμανλής, ακριβώς όπως και ο θείος του υποσχέθηκε και υπόσχεται οικονομική ανάκαμψη από την παραπαίουσα κατάσταση στην οποία τα προηγούμενα παράσιτα την είχαν καταντήσει και αντί για αυτό, ακριβώς όπως και ο θείος του, ανακατένειμε τον πλούτο δίνοντας όσο περισσότερα μπορούσε στις λίγες οικογένειες που υπηρετεί ( με την συνεχή, σχεδόν κατατονική κατασκευή έργων, επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων και θεαμάτων μέσω των οποίων οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι μπορούν να αποστραγγίσουν οικονομικά το Κράτος και τους Έλληνες Πολίτες ), παραδίδοντας στα χέρια των ίδιων αυτών συγκεκριμένων οικογενειών κλειδιά ελέγχου του Κράτους ( όπως ιδιωτικοποιήσεις / μετοχοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, ύδρευσης, μεταφορών, ασφαλιστικών ταμείων, δημοσίου πλούτου / εδαφών, και άλλες κατάφωρες αντισυνταγματικές και άκρως προδοτικές προς τον όρκο του και τους Έλληνες Πολίτες πράξεις ).
Για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων έκαψε τις γεωργικές / δασικές περιοχές της Ελλάδος ( σαμποτάροντας τις απόπειρες κατάσβεσης και επιμελώς αγνοώντας τις διαδικασίες αποκατάστασης έτσι ώστε να αποκαταστήσει τις ζημίες και την οικονομική / πρωτογενή παραγωγική δύναμη του Κράτους ). Επίσης, υποβοηθάει το πρώτο στάδιο επιμόλυνσης άλλων παρασίτων από τον επιχειρηματικό / εφοπλιστικό / βιομηχανικό / εμπορικό τομέα οι οποίοι παρουσιάζονται ως ευεργέτες στις κατεστραμμένες περιοχές χρησιμοποιώντας χρήματα του Κράτους ώστε να φανούν ότι κάνουν αυτοί τις επιδιορθώσεις και αρωγές που κανονικά το Κράτος θα έπρεπε να εκτελεί. Όπως και ο θείος του και η κυβέρνηση του μετά την δολοφονία του Λαμπράκη έτσι και αυτός και η δική του κυβέρνηση εξαφανίστηκε από το προσκήνιο μετά τις μεγάλες πυρκαγιές για να αποφύγει την λαϊκή μήνη.
Όπως και ο θείος του, νόθευσε τις εκλογές εισάγοντας στους εκλογικούς καταλόγους για πρώτη φορά άτομα τα οποία δεν έχουν επαφή και δεν γνωρίζουν ή έχουν βιώσει την Ελληνική καθημερινότητα της κυβερνήσεως του για να καμουφλάρει την αποχή από τις εκλογές και το δυσμενές για αυτόν εκλογικό αποτέλεσμα ( τέτοια άτομα είναι οι 2.000.000 ελληνοποιημένοι μετανάστες και Έλληνες ή Ελληνικής καταγωγής άτομα που ψηφίζουν δι’ αλληλογραφίας από το εξωτερικό και δεν μπορούν να γνωρίζουν ούτε την Ελληνική πραγματικότητα ούτε και μπορούν ουσιαστικά και αποτελεσματικά να ελέγξουν το αποτέλεσμα της καταμέτρησης ).
Όπως και ο θείος του προετοιμάζει την καπήλευση της επιτακτικής βούλησης των Πολιτών να απαιτήσουν αποκατάσταση του πολιτεύματος της Συνταγματικής Δημοκρατίας μεσω της επικοινωνιακής προώθησης που κάνει διαφόρων μεγαλοκεφαλαιούχων και των φερόμενων ως φιλανθρώπων συζύγων τους ώστε να φανούν ως ευεργέτες του Λαού ενάντια στο Κράτος ενώ στην πραγματικότητα υποστηρίζονται και υποστηρίζουν το Κράτος αυτό της βίας και νοθείας που τους τρέφει.
Ο άνθρωπος αυτός θα παρουσιαστεί σήμερα στην ΔΕΘ και ενώ ο κόσμος και ο Λαός τον οποίο έχει ορκιστεί να υπηρετεί θα διαμαρτύρεται και θα απαιτεί την επιστροφή των κλοπιμαίων της κυβέρνησης του Κ. Α. Καραμανλή πίσω στον Λαό σε επίπεδο Εθνικό, Κοινωνικό και προσωπικό, αυτός απροκάλυπτα εφ’ όσον η επιμόλυνση που έχει προκαλέσει ως παράσιτο είναι στο στάδιο 3, θα σταθεί όρθιος μπροστά στους εργοδότες του εντός της ΔΕΘ ( δηλαδή τους μεγάλους κεφαλαιούχους και μετόχους ) για να απολογηθεί και να τους υποσχεθεί παραπάνω έργα ( δηλαδή δικαιολογίες για κατάχρηση δημοσίου χρήματος ), περισσότερη αποστράγγιση του λαού ο οποίος διαμαρτύρεται απ’ έξω και να αποδείξει επίσημα τη δράση του αυτή με την ίδρυση του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης / Φτώχειας για αυτούς από τους οποίους αφαίρεσε εγκληματικά και προδοτικά την δυνατότητα να είναι μεσαία τάξη όπως και ήταν πρίν την ανάληψη του « σεμνού και ταπεινού» του έργου.
Στο επόμενο άρθρο θα ολοκληρώσουμε την περιήγηση μας στα παραδείγματα αντιπροσωπευτικών παρασίτων στην Ελλάδα ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον διεθνή χώρο.
Β. περίπτωση επιμολύνσεως της Ελληνικής Κοινωνίας μέσω της οικογένειας Καραμανλή :
Ένα άλλο παράσιτο που συνέτεινε και προώθησε την επιμόλυνση της Ελληνικής Κοινωνίας από το 1935 και μετά είναι ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής ο οποίος, όντας γιός δασκάλου σε ένα χωριό στην Βόρεια Ελλάδα, αναδείχθηκε σε μεγάλο παράγοντα της πολιτικής σκηνής και πάλι ακολουθώντας τις τακτικές των παθογενών παρασίτων της Κοινωνικής Ασθένειας.
Συγκεκριμένα : εισήλθε δολίως και κατέλαβε την πρωθυπουργική θέση χωρίς εκλογές μέσω έκνομης βασιλικής παραγγελίας και όχι μέσω λαϊκής παραγγελίας όπως όφειλε σύμφωνα με το σύνταγμα και έκτοτε επέβαλλε την δικτατορική του εξουσία νοθεύοντας και διαστρέφοντας την εντολή και επιλογή του Λαού αλλάζοντας αυθαιρέτως τον εκλογικό νόμο ( βλ. «τριφασικό εκλογικό σύστημα», εκλογές 1956 ) όπου πολλαπλασίασε το βάρος του εκλογικού αποτελέσματος στις περιφέρειες όπου ήταν σίγουρο ότι το ιδρυθέν από αυτόν κόμμα Ε.Ρ.Ε. θα ήταν πρώτο ενώ επέβαλε απλή αναλογική και άρα πολύ λιγότερο βάρος στις υπόλοιπες περιφέρειες όπου ήταν σίγουρο ότι πρώτο θα ήταν άλλο κόμμα. Με αυτό τον τρόπο, κρυβόμενος πίσω από δημοκρατικές διαδικασίες όπως οι εκλογές, διέστρεψε την λαϊκή εντολή η οποία δεν τον ήθελε ως αρχηγό ( το κόμμα του είχε έρθει 2ο σε απόλυτους αριθμούς ψήφων ), και ισχυρίσθηκε θρασύτατα ότι ο λαός ήταν αυτός που τον έβγαλε ενώ ο λαός δεν τον ήθελε.
Στο 2ο στάδιο της επιμόλυνσης από τη δική του παρασιτική δράση, απροκάλυπτα και χωρίς την υποκρισία του 1ου σταδίου επέβαλε τον εαυτό του πραξικοπηματικά ( διότι με κανέναν άλλο τρόπο δεν θα μπορούσε να βγεί εκλογικά και δημοκρατικά ) με τις εκλογές «βίας και νοθείας» του 1958 και 1961 κατά την διάρκεια των οποίων λεγόταν ανοιχτά από τους Έλληνες Πολίτες ότι « ψήφισαν ακόμα και τα δέντρα και οι πεθαμένοι» και επιπλέον το παράσιτο αυτό συνόδεψε τους Έλληνες Πολίτες στην κάλπη με στρατό.
Σε συνεργασία με το αντίπαλο παράσιτο που αναλύσαμε εχθές Γεώργιο Παπανδρέου ( πρεσβύτερο ) ο Κ. Καραμανλής άνοιξε την πύλη για την κατάληψη και αιματοκύλισμα της Κύπρου από την Τουρκία ( που ακολούθησε το 1974 ) με την συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρασιτικής του δράσης, ακριβώς όπως τα παράσιτα της συνομοταξίας του που ευθύνονται για την Κοινωνική Ασθένεια, έσπερνε τον φόβο και την τρομοκρατία στους Έλληνες Πολίτες διασπώντας τους, ισχυριζόμενος ότι καταστροφικές επιρροές για τις οποίες ο ίδιος ευθυνόταν ήταν άλλες υγιείς κοινωνικές ομάδες οι οποίες επιζητούσαν την επικράτηση της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Ισότητας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Με την υποστήριξη του Παλατιού εξαπέλυσε ομάδες στρατού, αστυνομίας και χωροφυλακής με λευκή επιταγή να εξορίζουν, αιχμαλωτίζουν, βασανίζουν, βιάσουν, εξευτελίζουν, εκτελούν / δολοφονούν όποιον Έλληνα Πολίτη ήθελαν και που έφερνε αντίρρηση στην εξουσία του παρασίτου αυτού και των υπολοίπων που υπηρετούσε.
Υπό την αιγίδα και προστασία του ίδιου και της τύπου αντιπολίτευσης του Παπανδρέου δολοφονήθηκε απροκάλυπτα και θρασύτατα με χαρακτήρα δημόσιας εκτέλεσης ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ειρηνιστής με τεράστια απήχηση στον λαό και πιθανότατα αυτός ο οποίος θα κέρδιζε τις επερχόμενες εκλογές με συντριπτική πλειοψηφία από τον πραγματικό Λαό αφήνοντας τα κόμματα των δύο παρασίτων στο περιθώριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα από τα σχέδια του Λαμπράκη ήταν αφοπλισμός και παύση του παρακράτους που λυμαινόταν την Ελλάδα και το οποίο παρακράτος ήταν η μόνη δύναμη στην οποία μπορούσαν να ελπίζουν για υπερίσχυση και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου.
Μετά την δολοφονία του Λαμπράκη που ήταν ο πραγματικός επίλεκτος του Λαού, περνάμε στο 3ο στάδιο της επιμόλυνσης όπου τα παράσιτα προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την εξουθένωση και το πένθος του Λαού ταυτόχρονα καπηλευόμενοι τις ιδέες και τα οράματα του θύματος τους.
Για να αποφύγει το πολιτικό κόστος και το μένος του λαού για την δολοφονία που υποστήριξε και που αποδεδειγμένα οργανώθηκε και καλύφθηκε και εξακολουθεί να καλύπτεται από κυβερνητικά στελέχη, προσποιήθηκε ότι είχε αντιπαράθεση με το παλάτι και ιδιαίτερα με την βασίλισσα Φρειδερίκη ( με την εύνοια και την υποστήριξη της οποίας επεβλήθη στην πολιτική σκηνή και που μέχρι εκείνη την στιγμή προάσπιζε ) και αυτοεξορίστηκε χωρίς κανείς να του το επιβάλει για 4 μήνες στο εξωτερικό ( δηλαδή, χρονικό διάστημα που ισούται με διακοπές ) αφήνοντας το παρακράτος στο οποίο στηριζόταν να αντιμετωπίσει και να πατάξει τους Έλληνες Πολίτες που ήταν ανάστατοι και έξαλλοι, λόγω της απεχθούς δολοφονίας του Λαμπράκη. Έτσι προσπάθησε να προσποιηθεί το θύμα ( τον κατατρεγμένο αντιστασιακό ενάντια στο Παλάτι ), δηλαδή συνηθισμένη πολιτική ελιγμού και διαστρέβλωσης που χρησιμοποιούν τα παράσιτα που προκαλούν την Κοινωνική Ασθένεια. Χρησιμοποιείται αυτός ο ελιγμός για τα Ελληνικά δρώμενα επειδή οι Έλληνες ανέκαθεν και σχεδόν αντανακλαστικά συντάσσονται και υποστηρίζουν όποιον είναι ενάντια στην βασιλεία και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Αποπειράθηκε να καρπωθεί τον ελιγμό αυτό 4 μήνες μετά την ‘αυτοεξορία’ του τον Νοέμβριο του 1963 στις εκλογές αλλά υποτίμησε, όπως συμβαίνει σε όλους τις συνομοταξίας του, την αντίληψη του Ελληνικού Λαού και την ικανότητα του να διακρίνει τους προδότες και να μην τους ξεχνάει εύκολα ( παρά μόνο όταν νέες γενεές δεν διδάσκονται την Ιστορία τους ) και συνεπώς έχασε τις εκλογές παταγωδώς.
Κατόπιν επέστρεψε οικειοθελώς και πάλι στο εξωτερικό και το ονόμασε και πάλι ‘ αυτοεξορία’ ( δηλαδή, πέρασε 11 χρόνια στο Παρίσι σε επαύλεις και ανάκτορα παρέα με τους Γάλλους αρχηγούς του Κράτους και το γενικό διεθνές jet set ) για να επιστρέψει εξ απήνης μετά την πτώση της χούντας και κατόπιν προσκλήσεως του από την απερχόμενη χούντα η οποία τον θεώρησε ως την «καλύτερη διαθέσιμη λύση» για την συνέχιση του έργου της σε έναν λαό που δεν την ανεχόταν.
Για να παραμείνει στην εξουσία, αφού προστάτεψε τα μέλη της χούντας από την οργή του Λαού ο οποίος ήθελε και επέβαλε την εσχάτη των ποινών την οποία και ο Καραμανλής ανέτρεψε άμεσα αυτοβούλως χωρίς καν αίτηση χάριτος ή επιείκειας από τους καταδικασμένους χουντικούς , συνέχισε την λογοκρισία και την χρήση της αστυνομίας για εκφοβισμό, δείχνοντας για ακόμη μία φορά την φασιστική του πολιτική. Για να παραμείνει στην εξουσία κατά την διάρκεια του 1977 όπου διενεργήθηκαν εκλογές εξεβίασε τον Ελληνικό Λαό, 3 χρόνια μετά την χούντα, λέγοντας τους απροκάλυπτα ( αφού βρισκόμαστε στο 3ο στάδιο της επιμόλυνσης όπου το παράσιτο δεν προσπαθεί πλέον να υποκριθεί αλλά να εκμαιεύσει υποταγή μέσω βίας και εκφοβισμού ) ότι στην Ελλάδα θα υπήρχαν « ή εγώ ή τα τάνκς». Δηλαδή είπε στους Έλληνες ότι ή θα είχαν την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας με έναν δικτατορίσκο στην θέση του πρωθυπουργού ή θα είχαν πραγματικό στρατιωτικό νόμο και δικτατορία χωρίς προπέτασμα. Επειδή στο 3ο στάδιο υπάρχει τεράστια εξάντληση και εξουθένωση του Λαού και επειδή οι εκλογές πάντα δίνουν ελπίδα ανατροπής ενός καθεστώτος, οι Έλληνες Πολίτες διάλεξαν να μην έρθουν για άλλη μία φορά τα ανεξέλεγκτα τάνκς μέσα στην Αθήνα. Δυστυχώς αυτό το οποίο δεν ήταν ορατό στους Έλληνες Πολίτες ( και πώς θα μπορούσε όταν η επιμόλυνση ήταν τόσο εκτεταμένη με τον παρασιτικό παράγοντα να έχει παρεισφρήσει σε όλες τις κοινωνικές τάξεις ) ήταν ότι η αντιπολίτευση και όλες οι άλλες εναλλακτικές επιλογές σε μία εκλογική αναμέτρηση μετά το 1974 ήταν εξ ίσου παρασιτικές και δικτατορικές και συνεργαζόμενες με αυτή του Κ. Καραμανλή.
Όταν με όλες τις φασιστικές και τρομοκρατικές του τακτικές κατέστη εμφανές ότι παρ’ όλα αυτά ο Λαός θα τον αποτίναζε και θα τον περιθωριοποιούσε δια παντός, άλλαξε το σύνταγμα ώστε να μπορεί να αυτό-εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με υπερεξουσίες όχι από τον λαό αλλά από την Βουλή που ήλεγχε αυτός και αυτοί που αυτός υπηρετούσε. Με τον τρόπο αυτό όπως και άρχισε την πολιτική του καριέρα το παράσιτο αυτό την ολοκλήρωσε με το να παρακάμψει και να εναντιωθεί στην λαϊκή βούληση κρατώντας φασιστικά και δικτατορικά εξουσίες στα χέρια του που κανείς δεν του είχε δώσει.
Όσον αφορά την διαχείριση του της ελληνικής οικονομίας και την ανάπτυξη του κράτους για μια ακόμη φορά εφήρμοσε παρασιτική πολιτική και προπαγάνδα και διαστρέβλωσε το γεγονός ότι άνοιξε την ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις (καθώς διέλυσε πολλά παραγωγικά μέρη του Λαού μέσω της εκτεταμένης δίωξης και εξορίας Πολιτών ταυτόχρονα με την τεράστια οικονομική μετανάστευση των Πολιτών σε άλλες χώρες για να αποφύγουν την στυγνή ανεργία, πείνα και φτώχεια) : πηγές αναφέρουν πολύ ισχυρή άνοδο της οικονομίας επικαλούμενοι αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ και την μείωση της ανεργίας. Όμως δεν αναφέρεται ότι το ΑΕΠ δεν ήταν ισομερώς επιμερισμένο κατά κεφαλήν στην πράξη αλλά στην πραγματικότητα συγκεντρωμένο στα χέρια λίγων ενώ οι πολλοί ήταν κάτω από το όριο της φτώχειας. Επίσης οι χιλιάδες που εξορίστηκαν για πολιτικά φρονήματα και συνεπώς δεν είχαν εισόδημα για τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους δεν αναφέρονται ως άνεργοι ούτε λαβαίνονται υπ’ όψη οι αντίστοιχες εκατοντάδες χιλιάδες που μετανάστευσαν για να αποφύγουν την ανεργία που τους μάστιζε και άρα δεν καταμετρήθηκαν από τις διάφορες ανακοινωμένες έρευνες.
Επίσης το παράσιτο αυτό συνέβαλε στην υπερχρέωση της Ελλάδος εντάσσοντας την αυθαίρετα στην ΕΟΚ, κάνοντας την υπόλογη στις προϋποθέσεις και υποδείξεις της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή υποδουλώνοντας την Ελλάδα στο διεθνές μεγάλο κεφάλαιο αναγκάζοντας την να χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία και ανάπτυξη και κάνοντας την να γίνει σιωπηρά οικονομική επαρχία αντί για ανεξάρτητο Κράτος με ανεξάρτητη οικονομία. Για τον λόγο αυτό βραβεύτηκε το 1978 με το βραβείο Καρλομάγνου και καταξίωσε την δυναστεία του ως άξιους υπηρέτες του απανταχού μεγάλου κεφαλαίου.
Ένας από τους συνονόματους ανιψιούς του , ο οποίος ανατράφηκε ειδικά για να αναλάβει την αντίστοιχη δράση που σημείωσε ο θείος του, νέμεται παρασιτικά την θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδος αφού επεβλήθη στον Λαό μέσω οικονομικού εκβιασμού και αφού τα 6 χτυπήματα στην σπονδυλική στήλη της Κοινωνίας της Ελλάδος την είχαν επιτυχώς σπάσει και ο Λαός ήταν απελπισμένος, κουρασμένος και θυμωμένος άδικα με τον σοσιαλισμό που είχε καπηλευθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου και είχε κατάφωρα παραβιάσει το πραξικοπηματικά επιβαλλόμενο παράσιτο Κ. Σημίτης μετά την πολύμηνη ασθένεια του Α. Παπανδρέου.
Ο Κ. Α. Καραμανλής, ακριβώς όπως και ο θείος του υποσχέθηκε και υπόσχεται οικονομική ανάκαμψη από την παραπαίουσα κατάσταση στην οποία τα προηγούμενα παράσιτα την είχαν καταντήσει και αντί για αυτό, ακριβώς όπως και ο θείος του, ανακατένειμε τον πλούτο δίνοντας όσο περισσότερα μπορούσε στις λίγες οικογένειες που υπηρετεί ( με την συνεχή, σχεδόν κατατονική κατασκευή έργων, επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων και θεαμάτων μέσω των οποίων οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι μπορούν να αποστραγγίσουν οικονομικά το Κράτος και τους Έλληνες Πολίτες ), παραδίδοντας στα χέρια των ίδιων αυτών συγκεκριμένων οικογενειών κλειδιά ελέγχου του Κράτους ( όπως ιδιωτικοποιήσεις / μετοχοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, ύδρευσης, μεταφορών, ασφαλιστικών ταμείων, δημοσίου πλούτου / εδαφών, και άλλες κατάφωρες αντισυνταγματικές και άκρως προδοτικές προς τον όρκο του και τους Έλληνες Πολίτες πράξεις ).
Για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων έκαψε τις γεωργικές / δασικές περιοχές της Ελλάδος ( σαμποτάροντας τις απόπειρες κατάσβεσης και επιμελώς αγνοώντας τις διαδικασίες αποκατάστασης έτσι ώστε να αποκαταστήσει τις ζημίες και την οικονομική / πρωτογενή παραγωγική δύναμη του Κράτους ). Επίσης, υποβοηθάει το πρώτο στάδιο επιμόλυνσης άλλων παρασίτων από τον επιχειρηματικό / εφοπλιστικό / βιομηχανικό / εμπορικό τομέα οι οποίοι παρουσιάζονται ως ευεργέτες στις κατεστραμμένες περιοχές χρησιμοποιώντας χρήματα του Κράτους ώστε να φανούν ότι κάνουν αυτοί τις επιδιορθώσεις και αρωγές που κανονικά το Κράτος θα έπρεπε να εκτελεί. Όπως και ο θείος του και η κυβέρνηση του μετά την δολοφονία του Λαμπράκη έτσι και αυτός και η δική του κυβέρνηση εξαφανίστηκε από το προσκήνιο μετά τις μεγάλες πυρκαγιές για να αποφύγει την λαϊκή μήνη.
Όπως και ο θείος του, νόθευσε τις εκλογές εισάγοντας στους εκλογικούς καταλόγους για πρώτη φορά άτομα τα οποία δεν έχουν επαφή και δεν γνωρίζουν ή έχουν βιώσει την Ελληνική καθημερινότητα της κυβερνήσεως του για να καμουφλάρει την αποχή από τις εκλογές και το δυσμενές για αυτόν εκλογικό αποτέλεσμα ( τέτοια άτομα είναι οι 2.000.000 ελληνοποιημένοι μετανάστες και Έλληνες ή Ελληνικής καταγωγής άτομα που ψηφίζουν δι’ αλληλογραφίας από το εξωτερικό και δεν μπορούν να γνωρίζουν ούτε την Ελληνική πραγματικότητα ούτε και μπορούν ουσιαστικά και αποτελεσματικά να ελέγξουν το αποτέλεσμα της καταμέτρησης ).
Όπως και ο θείος του προετοιμάζει την καπήλευση της επιτακτικής βούλησης των Πολιτών να απαιτήσουν αποκατάσταση του πολιτεύματος της Συνταγματικής Δημοκρατίας μεσω της επικοινωνιακής προώθησης που κάνει διαφόρων μεγαλοκεφαλαιούχων και των φερόμενων ως φιλανθρώπων συζύγων τους ώστε να φανούν ως ευεργέτες του Λαού ενάντια στο Κράτος ενώ στην πραγματικότητα υποστηρίζονται και υποστηρίζουν το Κράτος αυτό της βίας και νοθείας που τους τρέφει.
Ο άνθρωπος αυτός θα παρουσιαστεί σήμερα στην ΔΕΘ και ενώ ο κόσμος και ο Λαός τον οποίο έχει ορκιστεί να υπηρετεί θα διαμαρτύρεται και θα απαιτεί την επιστροφή των κλοπιμαίων της κυβέρνησης του Κ. Α. Καραμανλή πίσω στον Λαό σε επίπεδο Εθνικό, Κοινωνικό και προσωπικό, αυτός απροκάλυπτα εφ’ όσον η επιμόλυνση που έχει προκαλέσει ως παράσιτο είναι στο στάδιο 3, θα σταθεί όρθιος μπροστά στους εργοδότες του εντός της ΔΕΘ ( δηλαδή τους μεγάλους κεφαλαιούχους και μετόχους ) για να απολογηθεί και να τους υποσχεθεί παραπάνω έργα ( δηλαδή δικαιολογίες για κατάχρηση δημοσίου χρήματος ), περισσότερη αποστράγγιση του λαού ο οποίος διαμαρτύρεται απ’ έξω και να αποδείξει επίσημα τη δράση του αυτή με την ίδρυση του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης / Φτώχειας για αυτούς από τους οποίους αφαίρεσε εγκληματικά και προδοτικά την δυνατότητα να είναι μεσαία τάξη όπως και ήταν πρίν την ανάληψη του « σεμνού και ταπεινού» του έργου.
Στο επόμενο άρθρο θα ολοκληρώσουμε την περιήγηση μας στα παραδείγματα αντιπροσωπευτικών παρασίτων στην Ελλάδα ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον διεθνή χώρο.
Friday, September 5, 2008
Η ‘ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ’ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ
(δεύτερο μέρος του 'Η Σπασμένη Σπονδυλική Στήλη του Κράτους')
Στην φύση υπάρχουν παντός είδους οργανισμοί οι οποίοι μας διδάσκουν τις πιθανές σχέσεις / αλληλοεπιδράσεις που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε έμβια όντα που τους δίδεται η δυνατότητα κάποιου είδους επικοινωνίας. Όλοι οι οργανισμοί οι οποίοι δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της μάστιγας ( δηλαδή άκρως βλαπτικοί, καταστροφικοί οργανισμοί που συμπεριφέρονται ως καμικάζι και / ή καννιβαλιστικά ) ανεξαιρέτως ή παράγουν έργο ή δεν εμποδίζουν την παραγωγή έργου των υπολοίπων.
Έτσι λοιπόν υπάρχει παρασιτική ζωή η οποία όμως δεν είναι καταστροφική ή βλαπτική για το περιβάλλον του παρασίτου διότι το παράσιτο έχει όρια τα οποία δεν παραβαίνει επ’ ουδενί και γνωρίζει ότι η επιβίωση του εξαρτάται από το καλώς έχειν και την ευημερία του οργανισμού στον οποίο προσκολλάται. Τα πιο επιτυχημένα παράσιτα της φύσης καταφέρνουν να μην γίνονται ποτέ αντιληπτά ούτε και βλαπτικά διότι τρέφονται αποκλειστικά και μόνο από το πλεόνασμα κάθε οργανισμού.
Όπως και στην φύση έτσι και στην κοινωνική ζωή η οποία ακολουθεί τους ίδιους κανόνες, η κοινωνία μπορεί να είναι λειτουργική και σε γενικές γραμμές υγιής εάν το παρασιτικό στοιχείο περιορίζεται στο να τρέφεται από το πλεόνασμα της παραγωγής αυτών που παράγουν το έργο. Όταν λέμε πλεόνασμα στην κοινωνία εννοούμε ο,τιδήποτε δεν χρησιμοποιείται ούτε ζητείται ( λόγω αναγκών ) από αυτούς που παράγουν έργο. Δηλαδή, το παράσιτο που μπορεί να αντέξει μία κοινωνία είναι αυτό που παίρνει ό,τι του δώσουν εάν του δώσουν και δεν απαιτεί τίποτε παραπάνω. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ακριβώς όπως και στην φύση ο παρασιτικός παράγων είναι μάστιγα και εάν δεν εξουδετερωθεί μέχρι τελευταίας ρανίδος ο οργανισμός θα πεθάνει ή θα μαραζώσει γεγονός που θα τον κάνει έρμαιο σε άλλους οργανισμούς.
Με βάση τις αρχές που θέσαμε για μία υγιή κοινωνία στο προηγούμενο μέρος οι οποίες εξαφανίζονται από τα έξη χτυπήματα μπορούμε τώρα να παρουσιάσουμε εμπεριστατωμένα την νόσο που πλήττει τις κοινωνίες, τα συμπτώματα της και το παράσιτο που δημιουργεί την ασθένεια. Γνωρίζοντας αυτά είμαστε εξοπλισμένοι να ξεκινήσουμε να καταπολεμούμε την ασθένεια και το παράσιτο για να γιατρέψουμε την νοσούσα, μολυσμένη κοινωνία :
Συγκεκριμένα, ας φτιάξουμε το φύλλο χαρακτηριστικών της Κοινωνικής Ασθένειας :
Α. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Βασικό χαρακτηριστικό της Ασθένειας αποτελεί η καλπάζουσα παύση της λειτουργίας των θεσμών, του συντάγματος, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της κοινής λογικής ( δυνατότητα εφαρμογής σχέσεων Δράσης – Αντίδρασης ) τα οποία εκφράζονται συνήθως στο 1ο στάδιο της ασθένειας με ιδεολογικές οχλήσεις και συναισθηματικούς εκβιασμούς προς τους Πολίτες της Κοινωνίας για απεμπόληση των παραπάνω, με βασικό επιχείρημα τεράστια προώθηση άλλων επιμολυσμένων και νοσούντων κοινωνιών ως υγιείς. Στο 2ο στάδιο οι οχλήσεις αυτές γίνονται πράξη με την ενεργή αφαίρεση των Θεσμών και Δικαιωμάτων της Κοινωνίας λόγω εξουθένωσης / εκφυλισμού της αντιλήψεως των Πολιτών από ενορχηστρωμένη και συστηματικοποιημένη καθολική προπαγάνδα. Στο 3ο και τελικό στάδιο της Ασθένειας σημειώνονται αλλεπάλληλα καταστροφικότατα κύματα επιβαλλομένης και όχι φυσικής πτώχευσης μεγάλων ομάδων / τάξεων Πολιτών καθώς και παράλυση του Κράτους σε όλους τους τομείς. Από την στιγμή που λαμβάνει χώρα η επίσημη κατάλυση του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η κοινωνία νεκρώνεται και επέρχεται κατοχή / ολοκληρωτισμός / υποδούλωση.
Β. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΣΙΤΟΥ
Αυτή η παρασιτική επιμόλυνση λαβαίνει χώρα από την στιγμή που επιτραπεί δράση στο παθογενές Κοινωνικό παράσιτο του απάτριδα οικονομικού και εξουσιαστικού υπεξαιρετή.
Παράμετροι του παρασίτου αυτού που το καθιστούν ιδιαιτέρως επικίνδυνο είναι η ικανότητα του να κρύβεται πίσω από θετικές πράξεις και γεγονότα που έχουν πραγματοποιηθεί από μονάδες του υγιούς κυρίου Κοινωνικού οργανισμού έτσι ώστε να ταυτίζεται με αυτές και άρα να μπορεί αν ξεγελάει τον οργανισμό ότι είναι παραγωγικό και σημαντικό μέλος του μέχρις ότου μπορέσει να εξαπλώσει την επιμόλυνση. Από τη στιγμή που η επιμόλυνση έχει εκφυλίσει και καταλάβει ένα ικανό μέρος του υγιούς οργανισμού το παράσιτο προβάλλεται μόνο του ως ο κύριος οργανισμός ο οποίος φέρεται ως υγιής και προπαγανδίζει ότι τα αποτελέσματα της παρασιτικής του ζωής και δράσης είναι προϊόν του πραγματικού υγιούς οργανισμού ( ο οποίος σε αυτό το στάδιο ήδη έχει ξεκινήσει και νοσεί λόγω της επιμολύνσεως ). Όσο πιο πολύ σε αυτό το στάδιο συναντάει αντιρρήσεις ή προσπάθειες του οργανισμού να το αποτινάξει τόσο περισσότερο το παράσιτο αυτό αποθρασύνεται και κατηγορεί αυτούς που αποτελούν την κράση και προστασία του οργανισμού ότι είναι ο παρασιτικός οργανισμός, επιφέροντας έτσι λειτουργίες αυτό-άνοσου νοσήματος ( δηλαδή ο οργανισμός πολεμάει τον εαυτό του αντί να πολεμήσει το παράσιτο που τον έχει προσβάλλει ). Στο τελικό στάδιο το παράσιτο επιβάλλει τον παρασιτικό του χαρακτήρα απροκάλυπτα επικαλούμενο παράλογες και θρασύτατες δικαιολογίες για την εδραίωση του ‘δικαιώματος’ να απομυζεί τον οργανισμό έως θανάτου.
Γ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Το παράσιτο αυτό είναι ιδιαιτέρως ευάλωτο στην διαφάνεια. Διαφάνεια ορίζουμε την συστηματική καθημερινή δημοσίευση λογαριασμών / κινήσεων / επώνυμων υπογραφών / επώνυμων δαπανών και άλλων αποφάσεων με άμεσες διοικητικές / πειθαρχικές, ποινικές και αστικές συνέπειες ενώπιον Λαού ο οποίος είναι συνειδητοποιημένος και χωρίς ανοχή σε λάθη. Στην παραμικρή υποψία έναρξης θεραπείας το παράσιτο υποχωρεί και αποπειράται να κρυφτεί και να παραμείνει σε λανθάνουσα κατάσταση μέχρι την διακοπή της θεραπείας οπότε και προσπαθεί αν ξανα-επιμολύνει τον οργανισμό. Πλήρης θεραπεία περιλαμβάνει την άμεση διορθωτική κίνηση των πληγών που προκάλεσε το παράσιτο πρίν εντοπιστεί με στόχο την πλήρη ευθυγράμμιση με το Σύνταγμα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καθώς και την μόνιμη απομάκρυνση του παρασιτικού φορέα ( δηλαδή το παράσιτο που δίνει τις εντολές και όλα τα μέλη τα οποία βοήθησαν στην εξάπλωση της επιμόλυνσης αντί να την σταματήσουν ).
Ημίμετρα στην θεραπεία δεν σταματούν την ασθένεια και η επιμόλυνση συνεχίζεται με αυξητική πρόοδο.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΜΟΛΥΝΣΗΣ
Α. περίπτωση επιμολύνσεως της Ελληνικής Κοινωνίας μέσω του γένους Παπανδρέου :
Η αρχή της επιμόλυνσης σημειώθηκε με την προπαρασκευή του πεδίου από τον Γεώργιο Παπανδρέου πρεσβύτερο ο οποίος εξανάγκασε και εκβίασε τα υγιή στοιχεία του οργανισμού να υποταχθούν και αν απεμπολήσουν βασικά δικαιώματα, ενώ κρυβόταν πίσω από τα επιτεύγματα των υγιών στοιχείων ( των Ελλήνων Πολιτών και της προάσπισης που έκαναν για την διατήρηση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας / Λαοκρατίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ) αυτοπροβαλλόμενος ως ελευθερωτής σε μία ήδη απελευθερωμένη μόνη της χώρα στην οποία εγκαθιδρύθηκε μαζί με τον βασιλιά κατόπιν εορτής ( δηλαδή αφού οι Έλληνες Πολίτες είχαν αποτινάξει τον κατακτητή σε όλα τα επίπεδα και είχαν δική τους φιλελεύθερη άκρως εξελιγμένη κυβέρνηση και διοικητικό μηχανισμό, ο Γ. Παπανδρέου το 1944 ( ενόψει της απελευθέρωσης που διαφαινόταν από τις προσπάθειες των Ελλήνων Πολιτών ενάντια στους Ναζί μαζί με άλλες συμμαχικές δυνάμεις ) αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944), όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας (Μάιος 1944) με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του. Για να εξουδετερώσει τα υγιή στοιχεία το παράσιτο αυτό έβαψε την Ελλάδα στο αίμα στρέφοντας ( σε κλασική έκφραση της συμπτωματολογίας που περιγράψαμε ) τους Έλληνες Πολίτες ενάντια στον εαυτό τους, βάζοντας ακροβολισμένους αστυνομικούς να πυροβολήσουν σε παλλαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στις και αυθαίρετες απολυταρχικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης του για την απαξιωτική για το έργο και την υπόσταση τους και ατιμωτική αποδυνάμωση των Πολιτών ( 3 & 4 Δεκεμβρίου 1944).
Αργότερα στην καριέρα του προέβη σε άκρως φασιστικές κινήσεις και πράξεις επιβολής, παριστάνοντας τον Δημοκρατικό ενώ οι πράξεις του ήταν φασιστικές ( περιόρισε τον πλουραλισμό διατηρώντας το ΚΚΕ παράνομο και εκφοβίζοντας τον Λαό με έναν αντίστοιχο Μακαρθισμό, εμποδίζοντας άλλα κινήματα που δεν είχαν σχέση με το ΚΚΕ ή την Σοβιετική λογική να υπάρξουν ακόμα και όταν ο Λαός τα επιζητούσε. Απαγόρευε σε οποιονδήποτε πήγαινε ενάντια στην δική του κυβέρνηση να εργαστεί και απαιτούσε από εκπαιδευτικούς να γίνουν όχι επιμορφωτές και παιδαγωγοί αλλά κατάσκοποι και καταδότες Ελευθέρων Ανθρώπων : με την εκπαιδευτική εγκύκλιο 1010/ 11-03-1965 η οποία απευθυνόταν στους επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης και εφιστούσε την προσοχή τους στον κίνδυνο προσεταιρισμού μαθητών από την Νεολαία Λαμπράκη Στην εγκύκλιο αυτή, αφού επαναλάμβανε ότι «Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας», καθιστούσε τους καθηγητές υπεύθυνους για τον «εθνικό φρονηματισμό» των μαθητών, ξεκαθάριζε ότι καθηγητές διαφορετικών φρονημάτων δεν είχαν θέση στην εκπαίδευση και ζητούσε από τους επιθεωρητές να του υποβάλλουν στο τέλος κάθε μήνα εμπιστευτική έκθεση.
Με την τακτική της υπεξαίρεσης επιτευγμάτων του υγιούς οργανισμού, το παράσιτο αυτό υποστήριξε τα Αγγλικά και Αμερικανικά συμφέροντα για την κατάληψη και διχοτόμηση της Κύπρου ( βλ. σχέδιο Άτσεσον ), και προκάλεσε την επέλαση της χούντας το 1967 με την κατασκευή πολιτικής κρίσης από τον ίδιο με την καπήλευση των επιτευγμάτων του Γρηγορίου Λαμπράκη ο οποίος οραματιζόταν Ειρήνη, Ελευθερία και Ισότητα για όλους τους Πολίτες : ανουσίως ερχόμενος σε αντιπαράθεση με την βασιλική οικογένεια που πάντα τον στήριζε καθώς αυτός με την σειρά του την υπηρετούσε, υπεξαίρεσε την ταυτότητα του αντιβασιλικού προστάτη του Λαού και παρουσιάστηκε ως θύμα του ολοκληρωτισμού, διαλύοντας χωρίς να χρειάζεται την ισχυρή του κυβέρνηση.
Έχοντας καπηλευθεί και υπεξαιρέσει την ταυτότητα και αίγλη του αντιστασιακού και παθόντα από την βασιλεία και την χούντα ( σχήματα και τα δύο που αυτός υποβοήθησε να εγκαθιδρυθούν με παρόμοιες διαδικασίες με αυτές της πρόκλησης του εμφυλίου σπαραγμού ) προετοίμασε τον διάδοχο του Ανδρέα για να επανέλθει στην Ελλάδα, στην οποία διαφαινόταν ότι οι Πολίτες θα αποτίναζαν το ολοκληρωτικό καθεστώς και θα αποζητούσαν και πάλι Ελεύθερο Κράτος Ισότητας και Δικαίου, ως αντιστασιακός ελευθερωτής και πάλι κατόπιν εορτής.
Από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι και τον θάνατο του το 1996, ο γιος του Ανδρέας εξετέλεσε στο έπακρο τα έξη χτυπήματα και έσπασε την σπονδυλική στήλη της Ελλάδας η οποία είχε προσπαθήσει τόσες φορές να αποτινάξει τα ολοκληρωτικά στοιχεία και είχε επισημάνει ανά εποχές την παρασιτική φύση του πατέρα του. Πάντα κρύβοντας την παρασιτική του φύση πίσω από ετικέτες αξιών που πάντα πολεμούσε και με την επιβολή της τρομοκρατίας επί του Ελεύθερου Λόγου για δεκαετίες επέδειξε το κλασικό θράσος των παρασίτων αυτών λέγοντας χυδαία στους Έλληνες Πολίτες, στους οποίους ανήκει το Έθνος και η Ελλάδα « σε όποιον δεν αρέσει να κατέβει από το τραίνο ( το οποίο αυτός είχε υπεξαιρέσει από αυτούς που το φτιάξανε )». Με την ίδια θρασύτητα το 1981 υποσχέθηκε να φτιάξει την οικονομία όντας ‘ιδιοφυΐα’ οικονομολόγος από πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο των Η.Π.Α. και η διαχείριση του επέφερε την ένδεια ( οικονομική, εκπαιδευτική και ηθική ) στους Πολίτες και τον υπέρογκο πλουτισμό σε λίγες οικογένειες τις οποίες και βέβαια υπηρετούσε.
Με τις πράξεις του αυτές έκανε τον λαό να μισήσει τον σοσιαλισμό λόγω της υποκρισίας του και δόλιας ταύτισης της φασιστικής του κυβέρνησης με φιλελεύθερες ιδέες και κινήματα που πάντα επιζητούσε και επιζητεί ο Ελληνικός Λαός από την ίδρυση του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους της σύγχρονης ιστορίας.
Αυτού του ανθρώπου ο γιός, ήδη με δείγματα γραφής στην διακυβέρνηση, προσπαθεί με την ίδια παρασιτική πολιτική να παριστάνει τον προστάτη του Λαού και περιμένει την στιγμή που ο Λαός αποζητώντας να αποτινάξει το άλλο παράσιτο που αυτή τη στιγμή κυβερνά για να τους κοροϊδέψει και απομυζήσει ακόμα περισσότερο από ότι ήδη είναι μέχρι θανάτου.
Αύριο, Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008 το παράσιτο το οποίο αυτή τη στιγμή υπεξαιρεί την θέση του αρχηγού Κράτους πρόκειται να επιδοθεί σε μία έκθεση υποκρισίας και απολογίας του έργου του σε αυτούς που πραγματικά υπηρετεί ( τους μεγάλους κεφαλαιούχους που θα παραβρίσκονται στη ΔΕΘ ). Θα συνεχίσουμε λοιπόν την παράθεση παραδειγμάτων παρασίτων που προκαλούν την Ασθένεια της Κοινωνίας με την Β. περίπτωση : την περίπτωση Καραμανλή και την Γ. περίπτωση : την περίπτωση Μητσοτάκη καθώς και μία περιληπτική επισκόπηση των υπολοίπων παρασίτων αύριο στις 5 μ.μ.
Κατόπιν θα παρουσιάσουμε ορισμένα παράσιτα διεθνούς βεληνεκούς ώστε να βοηθήσουμε όσους ενδιαφέρονται να κάνουν σωστή διάγνωση απανταχού.
Στην φύση υπάρχουν παντός είδους οργανισμοί οι οποίοι μας διδάσκουν τις πιθανές σχέσεις / αλληλοεπιδράσεις που μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε έμβια όντα που τους δίδεται η δυνατότητα κάποιου είδους επικοινωνίας. Όλοι οι οργανισμοί οι οποίοι δεν εμπίπτουν στην κατηγορία της μάστιγας ( δηλαδή άκρως βλαπτικοί, καταστροφικοί οργανισμοί που συμπεριφέρονται ως καμικάζι και / ή καννιβαλιστικά ) ανεξαιρέτως ή παράγουν έργο ή δεν εμποδίζουν την παραγωγή έργου των υπολοίπων.
Έτσι λοιπόν υπάρχει παρασιτική ζωή η οποία όμως δεν είναι καταστροφική ή βλαπτική για το περιβάλλον του παρασίτου διότι το παράσιτο έχει όρια τα οποία δεν παραβαίνει επ’ ουδενί και γνωρίζει ότι η επιβίωση του εξαρτάται από το καλώς έχειν και την ευημερία του οργανισμού στον οποίο προσκολλάται. Τα πιο επιτυχημένα παράσιτα της φύσης καταφέρνουν να μην γίνονται ποτέ αντιληπτά ούτε και βλαπτικά διότι τρέφονται αποκλειστικά και μόνο από το πλεόνασμα κάθε οργανισμού.
Όπως και στην φύση έτσι και στην κοινωνική ζωή η οποία ακολουθεί τους ίδιους κανόνες, η κοινωνία μπορεί να είναι λειτουργική και σε γενικές γραμμές υγιής εάν το παρασιτικό στοιχείο περιορίζεται στο να τρέφεται από το πλεόνασμα της παραγωγής αυτών που παράγουν το έργο. Όταν λέμε πλεόνασμα στην κοινωνία εννοούμε ο,τιδήποτε δεν χρησιμοποιείται ούτε ζητείται ( λόγω αναγκών ) από αυτούς που παράγουν έργο. Δηλαδή, το παράσιτο που μπορεί να αντέξει μία κοινωνία είναι αυτό που παίρνει ό,τι του δώσουν εάν του δώσουν και δεν απαιτεί τίποτε παραπάνω. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ακριβώς όπως και στην φύση ο παρασιτικός παράγων είναι μάστιγα και εάν δεν εξουδετερωθεί μέχρι τελευταίας ρανίδος ο οργανισμός θα πεθάνει ή θα μαραζώσει γεγονός που θα τον κάνει έρμαιο σε άλλους οργανισμούς.
Με βάση τις αρχές που θέσαμε για μία υγιή κοινωνία στο προηγούμενο μέρος οι οποίες εξαφανίζονται από τα έξη χτυπήματα μπορούμε τώρα να παρουσιάσουμε εμπεριστατωμένα την νόσο που πλήττει τις κοινωνίες, τα συμπτώματα της και το παράσιτο που δημιουργεί την ασθένεια. Γνωρίζοντας αυτά είμαστε εξοπλισμένοι να ξεκινήσουμε να καταπολεμούμε την ασθένεια και το παράσιτο για να γιατρέψουμε την νοσούσα, μολυσμένη κοινωνία :
Συγκεκριμένα, ας φτιάξουμε το φύλλο χαρακτηριστικών της Κοινωνικής Ασθένειας :
Α. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Βασικό χαρακτηριστικό της Ασθένειας αποτελεί η καλπάζουσα παύση της λειτουργίας των θεσμών, του συντάγματος, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της κοινής λογικής ( δυνατότητα εφαρμογής σχέσεων Δράσης – Αντίδρασης ) τα οποία εκφράζονται συνήθως στο 1ο στάδιο της ασθένειας με ιδεολογικές οχλήσεις και συναισθηματικούς εκβιασμούς προς τους Πολίτες της Κοινωνίας για απεμπόληση των παραπάνω, με βασικό επιχείρημα τεράστια προώθηση άλλων επιμολυσμένων και νοσούντων κοινωνιών ως υγιείς. Στο 2ο στάδιο οι οχλήσεις αυτές γίνονται πράξη με την ενεργή αφαίρεση των Θεσμών και Δικαιωμάτων της Κοινωνίας λόγω εξουθένωσης / εκφυλισμού της αντιλήψεως των Πολιτών από ενορχηστρωμένη και συστηματικοποιημένη καθολική προπαγάνδα. Στο 3ο και τελικό στάδιο της Ασθένειας σημειώνονται αλλεπάλληλα καταστροφικότατα κύματα επιβαλλομένης και όχι φυσικής πτώχευσης μεγάλων ομάδων / τάξεων Πολιτών καθώς και παράλυση του Κράτους σε όλους τους τομείς. Από την στιγμή που λαμβάνει χώρα η επίσημη κατάλυση του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η κοινωνία νεκρώνεται και επέρχεται κατοχή / ολοκληρωτισμός / υποδούλωση.
Β. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΣΙΤΟΥ
Αυτή η παρασιτική επιμόλυνση λαβαίνει χώρα από την στιγμή που επιτραπεί δράση στο παθογενές Κοινωνικό παράσιτο του απάτριδα οικονομικού και εξουσιαστικού υπεξαιρετή.
Παράμετροι του παρασίτου αυτού που το καθιστούν ιδιαιτέρως επικίνδυνο είναι η ικανότητα του να κρύβεται πίσω από θετικές πράξεις και γεγονότα που έχουν πραγματοποιηθεί από μονάδες του υγιούς κυρίου Κοινωνικού οργανισμού έτσι ώστε να ταυτίζεται με αυτές και άρα να μπορεί αν ξεγελάει τον οργανισμό ότι είναι παραγωγικό και σημαντικό μέλος του μέχρις ότου μπορέσει να εξαπλώσει την επιμόλυνση. Από τη στιγμή που η επιμόλυνση έχει εκφυλίσει και καταλάβει ένα ικανό μέρος του υγιούς οργανισμού το παράσιτο προβάλλεται μόνο του ως ο κύριος οργανισμός ο οποίος φέρεται ως υγιής και προπαγανδίζει ότι τα αποτελέσματα της παρασιτικής του ζωής και δράσης είναι προϊόν του πραγματικού υγιούς οργανισμού ( ο οποίος σε αυτό το στάδιο ήδη έχει ξεκινήσει και νοσεί λόγω της επιμολύνσεως ). Όσο πιο πολύ σε αυτό το στάδιο συναντάει αντιρρήσεις ή προσπάθειες του οργανισμού να το αποτινάξει τόσο περισσότερο το παράσιτο αυτό αποθρασύνεται και κατηγορεί αυτούς που αποτελούν την κράση και προστασία του οργανισμού ότι είναι ο παρασιτικός οργανισμός, επιφέροντας έτσι λειτουργίες αυτό-άνοσου νοσήματος ( δηλαδή ο οργανισμός πολεμάει τον εαυτό του αντί να πολεμήσει το παράσιτο που τον έχει προσβάλλει ). Στο τελικό στάδιο το παράσιτο επιβάλλει τον παρασιτικό του χαρακτήρα απροκάλυπτα επικαλούμενο παράλογες και θρασύτατες δικαιολογίες για την εδραίωση του ‘δικαιώματος’ να απομυζεί τον οργανισμό έως θανάτου.
Γ. ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Το παράσιτο αυτό είναι ιδιαιτέρως ευάλωτο στην διαφάνεια. Διαφάνεια ορίζουμε την συστηματική καθημερινή δημοσίευση λογαριασμών / κινήσεων / επώνυμων υπογραφών / επώνυμων δαπανών και άλλων αποφάσεων με άμεσες διοικητικές / πειθαρχικές, ποινικές και αστικές συνέπειες ενώπιον Λαού ο οποίος είναι συνειδητοποιημένος και χωρίς ανοχή σε λάθη. Στην παραμικρή υποψία έναρξης θεραπείας το παράσιτο υποχωρεί και αποπειράται να κρυφτεί και να παραμείνει σε λανθάνουσα κατάσταση μέχρι την διακοπή της θεραπείας οπότε και προσπαθεί αν ξανα-επιμολύνει τον οργανισμό. Πλήρης θεραπεία περιλαμβάνει την άμεση διορθωτική κίνηση των πληγών που προκάλεσε το παράσιτο πρίν εντοπιστεί με στόχο την πλήρη ευθυγράμμιση με το Σύνταγμα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα καθώς και την μόνιμη απομάκρυνση του παρασιτικού φορέα ( δηλαδή το παράσιτο που δίνει τις εντολές και όλα τα μέλη τα οποία βοήθησαν στην εξάπλωση της επιμόλυνσης αντί να την σταματήσουν ).
Ημίμετρα στην θεραπεία δεν σταματούν την ασθένεια και η επιμόλυνση συνεχίζεται με αυξητική πρόοδο.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΙΜΟΛΥΝΣΗΣ
Α. περίπτωση επιμολύνσεως της Ελληνικής Κοινωνίας μέσω του γένους Παπανδρέου :
Η αρχή της επιμόλυνσης σημειώθηκε με την προπαρασκευή του πεδίου από τον Γεώργιο Παπανδρέου πρεσβύτερο ο οποίος εξανάγκασε και εκβίασε τα υγιή στοιχεία του οργανισμού να υποταχθούν και αν απεμπολήσουν βασικά δικαιώματα, ενώ κρυβόταν πίσω από τα επιτεύγματα των υγιών στοιχείων ( των Ελλήνων Πολιτών και της προάσπισης που έκαναν για την διατήρηση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας / Λαοκρατίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ) αυτοπροβαλλόμενος ως ελευθερωτής σε μία ήδη απελευθερωμένη μόνη της χώρα στην οποία εγκαθιδρύθηκε μαζί με τον βασιλιά κατόπιν εορτής ( δηλαδή αφού οι Έλληνες Πολίτες είχαν αποτινάξει τον κατακτητή σε όλα τα επίπεδα και είχαν δική τους φιλελεύθερη άκρως εξελιγμένη κυβέρνηση και διοικητικό μηχανισμό, ο Γ. Παπανδρέου το 1944 ( ενόψει της απελευθέρωσης που διαφαινόταν από τις προσπάθειες των Ελλήνων Πολιτών ενάντια στους Ναζί μαζί με άλλες συμμαχικές δυνάμεις ) αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944), όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας (Μάιος 1944) με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του. Για να εξουδετερώσει τα υγιή στοιχεία το παράσιτο αυτό έβαψε την Ελλάδα στο αίμα στρέφοντας ( σε κλασική έκφραση της συμπτωματολογίας που περιγράψαμε ) τους Έλληνες Πολίτες ενάντια στον εαυτό τους, βάζοντας ακροβολισμένους αστυνομικούς να πυροβολήσουν σε παλλαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στις και αυθαίρετες απολυταρχικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης του για την απαξιωτική για το έργο και την υπόσταση τους και ατιμωτική αποδυνάμωση των Πολιτών ( 3 & 4 Δεκεμβρίου 1944).
Αργότερα στην καριέρα του προέβη σε άκρως φασιστικές κινήσεις και πράξεις επιβολής, παριστάνοντας τον Δημοκρατικό ενώ οι πράξεις του ήταν φασιστικές ( περιόρισε τον πλουραλισμό διατηρώντας το ΚΚΕ παράνομο και εκφοβίζοντας τον Λαό με έναν αντίστοιχο Μακαρθισμό, εμποδίζοντας άλλα κινήματα που δεν είχαν σχέση με το ΚΚΕ ή την Σοβιετική λογική να υπάρξουν ακόμα και όταν ο Λαός τα επιζητούσε. Απαγόρευε σε οποιονδήποτε πήγαινε ενάντια στην δική του κυβέρνηση να εργαστεί και απαιτούσε από εκπαιδευτικούς να γίνουν όχι επιμορφωτές και παιδαγωγοί αλλά κατάσκοποι και καταδότες Ελευθέρων Ανθρώπων : με την εκπαιδευτική εγκύκλιο 1010/ 11-03-1965 η οποία απευθυνόταν στους επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης και εφιστούσε την προσοχή τους στον κίνδυνο προσεταιρισμού μαθητών από την Νεολαία Λαμπράκη Στην εγκύκλιο αυτή, αφού επαναλάμβανε ότι «Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας», καθιστούσε τους καθηγητές υπεύθυνους για τον «εθνικό φρονηματισμό» των μαθητών, ξεκαθάριζε ότι καθηγητές διαφορετικών φρονημάτων δεν είχαν θέση στην εκπαίδευση και ζητούσε από τους επιθεωρητές να του υποβάλλουν στο τέλος κάθε μήνα εμπιστευτική έκθεση.
Με την τακτική της υπεξαίρεσης επιτευγμάτων του υγιούς οργανισμού, το παράσιτο αυτό υποστήριξε τα Αγγλικά και Αμερικανικά συμφέροντα για την κατάληψη και διχοτόμηση της Κύπρου ( βλ. σχέδιο Άτσεσον ), και προκάλεσε την επέλαση της χούντας το 1967 με την κατασκευή πολιτικής κρίσης από τον ίδιο με την καπήλευση των επιτευγμάτων του Γρηγορίου Λαμπράκη ο οποίος οραματιζόταν Ειρήνη, Ελευθερία και Ισότητα για όλους τους Πολίτες : ανουσίως ερχόμενος σε αντιπαράθεση με την βασιλική οικογένεια που πάντα τον στήριζε καθώς αυτός με την σειρά του την υπηρετούσε, υπεξαίρεσε την ταυτότητα του αντιβασιλικού προστάτη του Λαού και παρουσιάστηκε ως θύμα του ολοκληρωτισμού, διαλύοντας χωρίς να χρειάζεται την ισχυρή του κυβέρνηση.
Έχοντας καπηλευθεί και υπεξαιρέσει την ταυτότητα και αίγλη του αντιστασιακού και παθόντα από την βασιλεία και την χούντα ( σχήματα και τα δύο που αυτός υποβοήθησε να εγκαθιδρυθούν με παρόμοιες διαδικασίες με αυτές της πρόκλησης του εμφυλίου σπαραγμού ) προετοίμασε τον διάδοχο του Ανδρέα για να επανέλθει στην Ελλάδα, στην οποία διαφαινόταν ότι οι Πολίτες θα αποτίναζαν το ολοκληρωτικό καθεστώς και θα αποζητούσαν και πάλι Ελεύθερο Κράτος Ισότητας και Δικαίου, ως αντιστασιακός ελευθερωτής και πάλι κατόπιν εορτής.
Από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι και τον θάνατο του το 1996, ο γιος του Ανδρέας εξετέλεσε στο έπακρο τα έξη χτυπήματα και έσπασε την σπονδυλική στήλη της Ελλάδας η οποία είχε προσπαθήσει τόσες φορές να αποτινάξει τα ολοκληρωτικά στοιχεία και είχε επισημάνει ανά εποχές την παρασιτική φύση του πατέρα του. Πάντα κρύβοντας την παρασιτική του φύση πίσω από ετικέτες αξιών που πάντα πολεμούσε και με την επιβολή της τρομοκρατίας επί του Ελεύθερου Λόγου για δεκαετίες επέδειξε το κλασικό θράσος των παρασίτων αυτών λέγοντας χυδαία στους Έλληνες Πολίτες, στους οποίους ανήκει το Έθνος και η Ελλάδα « σε όποιον δεν αρέσει να κατέβει από το τραίνο ( το οποίο αυτός είχε υπεξαιρέσει από αυτούς που το φτιάξανε )». Με την ίδια θρασύτητα το 1981 υποσχέθηκε να φτιάξει την οικονομία όντας ‘ιδιοφυΐα’ οικονομολόγος από πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο των Η.Π.Α. και η διαχείριση του επέφερε την ένδεια ( οικονομική, εκπαιδευτική και ηθική ) στους Πολίτες και τον υπέρογκο πλουτισμό σε λίγες οικογένειες τις οποίες και βέβαια υπηρετούσε.
Με τις πράξεις του αυτές έκανε τον λαό να μισήσει τον σοσιαλισμό λόγω της υποκρισίας του και δόλιας ταύτισης της φασιστικής του κυβέρνησης με φιλελεύθερες ιδέες και κινήματα που πάντα επιζητούσε και επιζητεί ο Ελληνικός Λαός από την ίδρυση του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους της σύγχρονης ιστορίας.
Αυτού του ανθρώπου ο γιός, ήδη με δείγματα γραφής στην διακυβέρνηση, προσπαθεί με την ίδια παρασιτική πολιτική να παριστάνει τον προστάτη του Λαού και περιμένει την στιγμή που ο Λαός αποζητώντας να αποτινάξει το άλλο παράσιτο που αυτή τη στιγμή κυβερνά για να τους κοροϊδέψει και απομυζήσει ακόμα περισσότερο από ότι ήδη είναι μέχρι θανάτου.
Αύριο, Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008 το παράσιτο το οποίο αυτή τη στιγμή υπεξαιρεί την θέση του αρχηγού Κράτους πρόκειται να επιδοθεί σε μία έκθεση υποκρισίας και απολογίας του έργου του σε αυτούς που πραγματικά υπηρετεί ( τους μεγάλους κεφαλαιούχους που θα παραβρίσκονται στη ΔΕΘ ). Θα συνεχίσουμε λοιπόν την παράθεση παραδειγμάτων παρασίτων που προκαλούν την Ασθένεια της Κοινωνίας με την Β. περίπτωση : την περίπτωση Καραμανλή και την Γ. περίπτωση : την περίπτωση Μητσοτάκη καθώς και μία περιληπτική επισκόπηση των υπολοίπων παρασίτων αύριο στις 5 μ.μ.
Κατόπιν θα παρουσιάσουμε ορισμένα παράσιτα διεθνούς βεληνεκούς ώστε να βοηθήσουμε όσους ενδιαφέρονται να κάνουν σωστή διάγνωση απανταχού.
Monday, September 1, 2008
Η Σπασμένη Σπονδυλική Στήλη του Κράτους
( ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΣΠΑΣΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΞΕΙ )
Η εκτίμηση και διαπίστωση που ακολουθεί αναφέρεται με παράδειγμα την Ελλάδα αυτή τη στιγμή αλλά ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της λεγόμενης ‘ δυτικής κουλτούρας’ και το μόνο το οποίο αλλάζει είναι τα ονόματα και οι χρονολογίες, όχι το γενικό σχέδιο.
Η σπονδυλική στήλη μίας χώρας όπως και η σπονδυλική στήλη του σώματος είναι αυτή που βοηθάει το σύνολο να στέκεται στο ύψος του και να έχει πλήρη έλεγχο του τι συμβαίνει, τι πρέπει να διορθωθεί, τι πρέπει να εξελιχθεί και τι πρέπει να προστατευτεί σε όλο το σώμα με βάση τις αρχές που θέτει ο εγκέφαλος. Χωρίς την σπονδυλική στήλη ο εγκέφαλος είναι αποκομμένος από το υπόλοιπο σώμα το οποίο εκφυλίζεται και παραλύει. Όποιος δεν έχει υγιή σπονδυλική στήλη δεν έχει και ζωή ( είτε σε πρόγνωση μακροβιότητας είτε σε ποιότητα ζωής με τις εκτιμήσεις και τα περιθώρια που θέτει η φύση ).
Το ίδιο ισχύει και σε ένα κράτος. Για να μπορέσουμε όμως να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει και ποια είναι η σπονδυλική στήλη που προκαλεί την παράλυση που όλοι μας βλέπουμε γύρω θα πρέπει να ορίσουμε πρώτα ποια είναι η παράλυση του κράτους και ποια είναι η σπονδυλική στήλη του κράτους.
Παράλυση ενός κράτους είναι η μη λειτουργία των θεσμών, δηλαδή η μη εφαρμογή του Συντάγματος του κράτους, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η δημιουργία νόμων που είναι ενάντια σε αυτά. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την μη λειτουργία των θεσμών στην καθημερινότητα μας όταν παραβαίνονται τα εξής θεμελιώδη Δικαιώματα τα οποία το κράτος έχει θεσπιστεί για να εξασφαλίζει στους Πολίτες του :
Α. Δικαίωμα στην προστασία από την ανέχεια, φτώχεια και άγχος βιοτικών αναγκών.
Β. Δικαίωμα στον Ελεύθερο Λόγο και την προστασία και το να εισακούεται ο Ελεύθερος αυτός Λόγος.
Γ. Δικαίωμα στην Ελευθερία και αυτοδιάθεση με βάση πεποιθήσεις οι οποίες δεν υπαγορεύονται από κόμματα, κοινωνικές ομάδες, στρατιωτικές ομάδες, οικονομικές ομάδες, και άλλες πηγές εξαναγκασμού.
Δ. Δικαίωμα στην προστασία του ατόμου και της ατομικής περιουσίας ανεξαιρέτως τάξης, φύλου, φυλής και ηλικίας.
Ε. Δικαίωμα στην προστασία της ατομικής υγείας, σωματικής, πνευματικής, ηθικής και ψυχικής καθώς και πρόσβαση για την καλλιέργεια αυτής.
Εάν επισήμως και ουσιαστικά έχουμε κρούσματα φτώχειας, οικονομικής ανέχειας, φίμωση του Ελεύθερου Λόγου ή αγνόηση αυτού ( όπως παρατηρούμε ότι συμβαίνει στα ΜΜΕ όπου δεν επιτρέπεται ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε άτομα τα οποία τα ΜΜΕ προβάλλουν για να κάνουν διαλέξεις στον Λαό, δηλαδή να ακουστούν ερωτήσεις από τον Λαό χωρίς την διαμεσολάβηση τηλεφωνικού κέντρου που διαλέγει ή κατασκευάζει ποιος θα ακουστεί και πόσο ), απαγόρευση της δράσης κατά συνείδηση των ατόμων τα οποία ορίζουν την εφαρμογή των θεσμών καθώς και ατιμωρησία εάν συμμορφώνονται στον εξαναγκασμό αυτό, μη κάλυψη όλων των Πολιτών ενάντια στο κοινό έγκλημα ( δηλαδή κλοπές, ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, κλπ ), την ασθένεια και την διαφθορά τότε είμαστε μάρτυρες της παράλυσης του Κράτους.
Η σπονδυλική στήλη ενός κράτους ορίζεται ως τα σύνολο των ενηλίκων Πολιτών που έχουν Πολιτικά Δικαιώματα ( δηλαδή, δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά, εκλέγειν και εκλέγεσθαι ). Αυτό περιλαμβάνει όλους τους συνανθρώπους μας και εμάς και συνεπώς όταν υπάρχει παράλυση του Κράτους σημαίνει ότι εμείς, η σπονδυλική του στήλη, έχει σπάσει και δεν λειτουργεί.
Μία σπονδυλική στήλη δεν σπάει εύκολα. Απαιτούνται πολλαπλά πολύ δυνατά χτυπήματα σε καίρια σημεία της ώστε να μπορέσει να υποχωρήσει. Αυτό σημαίνει ότι μία σπονδυλική στήλη ποτέ δεν σπάει τυχαία ( τουλάχιστον οι σπονδυλικές στήλες των Κρατών ) : είναι πάντα αποτέλεσμα συντονισμένων επιθέσεων από ομάδες ( όχι μεμονωμένα άτομα ) οι οποίες πολύ συνειδητά και πολύ ενεργά επιδιώκουν την παράλυση του Κράτους καθότι μόνον σε ένα παράλυτο Κράτος μπορούν να επιβιώσουν και να είναι ανεκτές.
Για να σπάσει η σπονδυλική στήλη οποιουδήποτε Κράτους, χρειάζονται τα εξής χτυπήματα και η επιτυχία αυτών :
Α. η επικράτηση χαμηλής αυτοεκτίμησης σε όλα τα ενήλικα άτομα ενός Κράτους.
Β. η επικράτηση χαμηλής εκπαίδευσης η οποία να είναι υπέρ – ειδικευμένη σε έναν τομέα αλλά πολύ φτωχή έως ανύπαρκτη στις ικανότητες που πρέπει να διδαχθεί κάποιος για να είναι ανταγωνιστικός Πολίτης και Κοινωνική Οντότητα. ( δηλαδή, μαθαίνουν πολύ θεωρία, θεωρητικές ιδέες και αξιώματα αλλά ΔΕΝ μαθαίνουν να τις ελέγχουν, να τις αμφισβητούν και να τις εφαρμόζουν στην πράξη και στην καθημερινότητα τους οπότε και στην ουσία μένουν απαίδευτοι, αλλά με την επιπλέον αναστολή της πεποίθησης ότι είναι εκπαιδευμένοι και άρα δεν χρειάζονται περαιτέρω μάθηση. Αυτό σημαίνει πως ο,τιδήποτε συναντούν στην καθημερινότητα και την κοινωνία, δηλαδή πολιτικές αποφάσεις, νόμους και νομοθεσίες, οικονομικά μέτρα και άλλα πράγματα που ορίζουν εκ βαθέων την ζωή τους θεωρούν ότι δεν το ξέρουν, δεν μπορούν να το μάθουν γιατί δεν είναι ο τομέας τους, αρνούνται να το ελέγξουν και το αναθέτουν με λευκή επιταγή σε αυτούς που δηλώνουν αυθαιρέτως ότι μπορούν. )
Γ. η επικράτηση της αίσθησης εξάρτησης από άλλα άτομα και ομάδες. ( δηλαδή, αντί να εκπαιδεύεται το άτομο να είναι αυτάρκες και ανεξάρτητο και να αισθάνεται έτσι ώστε να μπορεί να έχει δυνατότητα κριτικής σκέψης και πιθανής προσφοράς νέων διόδων εξέλιξης, το άτομο μαθαίνει ότι ποτέ δεν θα μπορεί αν είναι ανεξάρτητο και αυτάρκες και πάντα χρειάζεται να έχει εξασφαλίσει ένα άλλο άτομο, ομάδα, μηχανισμό που θα του εγγυηθεί το καλώς έχειν που ήδη είχε αλλά δεν έχει μάθει να συνειδητοποιεί )
Δ. η επικράτηση του ονείρου – στόχου της απραξίας με απολαβές και ατελείωτης πρόσβασης σε κατανάλωση η οποία έχει στόχο μόνο την κατανάλωση και όχι την επίτευξη ενός στόχου ( δηλαδή το άτομο μαθαίνει ότι ο πιο επιτυχημένος και ζηλευτός ρόλος στην κοινωνία είναι αυτός του κηφήνα και μάλιστα του στείρου κηφήνα ο οποίος δεν εκπληρώνει κανένα στόχο και απλώς εκτρέφεται καταχρηστικά σαν κακοήθης όγκος. Δεν μαθαίνει ότι η πραγματική Ελευθερία και Επιτυχία είναι η προσφορά στον Εαυτό και τον Πλησίον ώστε να επιτυγχάνεται όλο και πιο πολύ εξέλιξη που θα επιτρέπει την καλλιέργεια της διανόησης όλο και πιο απρόσκοπτα. Αυτή την στιγμή στην κοινωνία δεν υπάρχει διανόηση διότι δεν υπάρχει ούτε επιτρέπεται διάλογος και επιχειρηματολογία παρά μόνο συμμόρφωση με θεωρητικές σχολές οι οποίες επιβάλλουν μία άποψη την οποία απαγορεύουν να εκτιμηθεί και να εξελιχθεί ή και να απορριφθεί χωρίς την έγκριση των ατόμων που αυθαίρετα ορίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να ειπωθεί ανοιχτά στους διάφορους κοινωνικούς κύκλους ).
Ε. προώθηση της απάθειας, μοιρολατρίας και άεργης επίκρισης χωρίς εποικοδομητικό στόχο. ( δηλαδή, μαθαίνουν στους Πολίτες το ‘ αυτό έτσι είναι’ ως αξίωμα, δηλαδή αποδοχή της κατάστασης χωρίς καμία πρόθεση πράξεων αλλαγής της, και ως διέξοδο την επίκριση των πάντων με την προϋπόθεση ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει πράξη επ’ αυτής και δεν θα τραβήξει καμία προσοχή ).
Στ. επιβολή φόβου και τρομοκρατίας οποιασδήποτε μονάδας, ομάδας και μηχανισμού σε σημείο που ο μεγαλύτερος στόχος των Πολιτών δεν είναι ο έλεγχος της καλής λειτουργίας των μονάδων, ομάδων και μηχανισμών αλλά η πλήρης αποφυγή ευθυνών, προσοχής καθώς και ο συμβιβασμός και η πελατειακή σχέση η οποία καλλιεργείται με την γενική άποψη ‘ μην ταράζεις τα νερά’ .
Τα ανωτέρω έξη χτυπήματα είναι αυτά τα οποία εφαρμόζονται σε όλα τα Κράτη ώστε να σπάσει η σπονδυλική τους στήλη και να επικρατεί φόβος, καταδυνάστευση, ενδοτισμός, μοιρολατρία, ηττοπάθεια, δειλία, υποκρισία / εθελοτυφλία / στρουθοκαμηλισμός, απραξία και δουλοπρέπεια.
Με την επικράτεια/ βασιλεία των αισθημάτων αυτών τα οποία προέρχονται από τα έξη χτυπήματα που περιγράψαμε, οι Πολίτες που είναι υπεύθυνοι για την προάσπιση και προστασία των θεσμών χάνουν την λειτουργία τους και η σπονδυλική στήλη σπάει :
Α. οι νομικοί φοβούνται ‘να ταράξουν τα νερά’ με το να εφαρμόσουν τους νόμους αυτοβούλως ( π.χ. ο εισαγγελέας και οι δικηγόροι δεν καταγγέλλουν αντισυνταγματικά δρώμενα και παρανομίες όπως την αδιαφορία για την δόλια καταστροφή της Δημόσιας περιουσίας μέσω πυρκαγιών, την αδιαφορία για την κατάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων όπως το 8ωρο, οι υπερωρίες, η σωστή συνταξιοδότηση, κ.ά. , η δίωξη εταιριών που διαχειρίζονται ανοιχτά πορνεία, κ. ά. ), εξαγοράζονται προσπαθώντας να προσεγγίσουν το όνειρο του στείρου κηφήνα και απαξιούν και πολεμούν όσα άτομα τολμούν να προσπαθήσουν να κάνουν την δουλειά που εκείνοι έπρεπε να είχαν ήδη εκτελέσει ).
Β. οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδος, ειδικότητος και αντικειμένου φοβούνται ‘ να ταράξουν τα νερά’ και αντί να εναντιωθούν και να στηλιτεύσουν και σαφέστατα να μην εφαρμόσουν μεθόδους και πρακτικές που ενεργά βλέπουν ότι καταστρέφουν παιδιά, εφήβους και ενηλίκους αντί να τα βοηθούν, διαλέγουν να συμβιβαστούν κάνοντας συμφωνίες με ανωτέρους και κατωτέρους, καταδυναστεύοντας και υπονομεύοντας κάθε άτομο ή στοιχείο που δείχνει ότι δεν κάνουν το έργο τους. Από αυτούς διδάσκονται οι μελλοντικοί Πολίτες τα αισθήματα που πηγάζουν από τα έξη χτυπήματα, όχι ως μία νοσούσα κατάσταση αλλά ως την μόνη πραγματικότητα που μπορεί να υπάρξει.
Γ. οι πλέον ειδικοί επί της κοινωνίας και των οικονομικών επιστήμονες οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να την βοηθούν να γίνεται όλο και καλύτερη λειτουργικά και υποστηρικτικά για το άτομο και το σύνολο υποτάσσονται σε επιστημονικά σχήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι εργαλεία και όχι δόγματα και αρνούνται να κάνουν την λειτουργική και υποστηρικτική τους εργασία. Αντιθέτως αναλαμβάνουν να σπάσουν τα άτομα ώστε να ταιριάζουν στην νοσηρή αυτή κοινωνία η οποία προωθεί την κοινωνική παράλυση. Είναι αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τον ορισμό των έξη χτυπημάτων και την παράδοση των κλειδιών αυτών του κράτους και της κοινωνίας σε αυτούς που είναι εχθροί της ( π.χ. ερευνητικοί οργανισμοί που παραδίδουν τις ανακαλύψεις τους και τον τρόπο χρήσεως αυτών στους μεγάλους κεφαλαιούχους οι οποίοι θέλουν να υποδουλώσουν και να ελέγξουν το Ανθρώπινο Δυναμικό. Τέτοια παραδείγματα επίορκων κοινωνικών επιστημόνων είναι αυτοί οι οποίοι στελεχώνουν ερευνητικά σχήματα και ιδρύματα όπως η RAND, ψυχολογικές σχολές σκέψης οι οποίες κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους και τους αρνούνται την δυνατότητα εξέλιξης καταδικάζοντας τους σε μία μορφή γενετικού ρατσισμού, πανεπιστήμια τα οποία χρηματοδοτούνται από διάφορες πολυεθνικές εταιρείες για να παραδώσουν την κερκόπορτα από την οποία θα μπορέσουν να επιβάλλουν προϊόντα, ανάγκες και τρόπο ζωής που εξυπηρετούν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και όχι την υγεία και ευημερία των ανθρώπων και σαφέστατα όλοι ο επιστήμονες που ασπάζονται τα παραπάνω παρ’ όλο που έχουν την υποχρέωση και την δυνατότητα να μην το κάνουν αλλά υποτάσσονται ‘ για να μην ταράξουν τα νερά’ ).
Δ. το πιο ίσως δύσκολο γεγονός να αντικρίσουμε και να παραδεχτούμε είναι ότι επίσης υπεύθυνοι για την παράλυση του κράτους και το σπάσιμο της σπονδυλικής στήλης, μέλη της οποίας είμαστε όλοι μας, είναι ότι απαρνούμαστε το φυσικό ένστικτο και την κοινή λογική που υπάρχει μέσα στον κάθε έναν από εμάς : για να ‘ μην ταράξουμε τα νερά’ αποφασίζουμε να ανεχθούμε και να επιτρέψουμε την επικράτεια του συμπλέγματος κατωτερότητας που επιβάλλουν οι παραπάνω ομάδες και να παραμείνουμε μοιρολάτρες, απαθείς, ηττοπαθείς και καταθλιμμένοι ενώ όλοι μας προσυπογράφουμε μέσω της σιωπής και της μη αντίδρασης τον κοινωνικό και οικονομικό βιασμό που μας διδάσκεται ότι πρέπει και είναι δουλειά μας να ανεχόμαστε. Κάθε φορά που δεχόμαστε να κλείσουμε τα μάτια, να κάνουμε τα στραβά μάτια, να βάλουμε νερό στο κρασί μας, να αγνοήσουμε κοινωνικές, οικονομικές , συνταγματικές, νομικές, ηθικές, ορθολογικές παραβιάσεις και αδικίες εμείς οι ίδιοι δίνουμε χτύπημα στην σπονδυλική στήλη του Κράτους το οποίο οι πρόγονοι μας είχαν σχεδιάσει και εγκαθιδρύσει για δική μας προστασία. Εμείς οι ίδιοι επιβραβεύουμε και επικροτούμε την παράλυση του Κράτους αυτού και την φαυλότητα, θρασυδειλία, αυθαιρεσία, ανοησία και αναίδεια η οποία επικρατεί από λίγους ενάντια σε πολλούς οι οποίοι όμως συναινούν και το περιμένουν. Δηλαδή, αγρότες / κτηνοτρόφοι που πετάνε και αχρηστεύουν τις σοδειές τους επειδή αλλιώς θα απειλούσαν την μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγάλων κεφαλαιούχων, κτηνοτρόφοι που σκοτώνουν τα ζώα τους για τον ίδιο λόγο, αλιείς που καίνε τις βάρκες τους επίσης επειδή διατάχθηκαν, έμποροι / βιοτέχνες οι οποίοι ανέχονται τον παρασιτισμό του μεσάζοντα και την καταστροφική προς αυτούς κρατική πολιτική ‘γιατί αυτό έτσι είναι’, εργάτες οι οποίοι επιτρέπουν σε απατεώνες ‘επιχειρηματίες’ να τους εκμεταλλεύονται και μετά να τους κλέβουν τα δεδουλευμένα τους, ιερείς οι οποίοι συμβιβάζουν τον λόγο του Θεού για να μην στεναχωρήσουν μεγαλοεκδότες ή για να τραβήξουν προσοχή σε τίτλους που διαφορετικά θα πάτωναν στην αγορά και που υπονομεύουν δόγματα και θρησκευτική ταυτότητα, όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες συμμετέχουν και προσυπογράφουν την κατάρρευση όχι μόνο του Κράτους αλλά και της δικής τους κοινωνικής οντότητας.
Εάν όλοι οι παραπάνω Πολίτες – στελέχη της σπονδυλικής στήλης και πραγματικής δύναμης οποιουδήποτε Κράτους δεν ανέχονταν να ασελγούν επάνω τους κοινωνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, ιστορικά και ηθικά τότε δεν θα ήταν δυνατόν και ούτε θα τολμούσαν πολιτικοί κάθε διαμετρήματος και συνομοταξίας να προσυπογράψουν με τα ονόματα τους αντισυνταγματικούς νόμους, παρά φύση διαδικασίες, αντι-Εθνικές αποφάσεις / πολιτικές, αντιπαιδαγωγικά προγράμματα, αντι-εργατικά και αντιεπαγγελματικά σχήματα και φυσικά δεν θα μπορούσαν να επανδρώσουν τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είτε με φοβισμένους ανθρώπους που δεν τολμούν ‘να ταράξουν τα νερά’ είτε με νοσηρά στοιχεία που έχουν επιλέξει να εξαγοράσουν την ύπαρξη τους με αντάλλαγμα την ψευδαίσθηση εξουσίας επί των συνανθρώπων τους ενώ συμβάλλουν στην προσωπική τους οικονομική και κοινωνική καταστροφή σε βραχύ, μακρύ ή απρόβλεπτο χρονικό διάστημα ( αφού έχουν αποφασίσει να μη ελέγχουν την μοίρα τους οι ίδιοι αλλά αυτοί στους οποίους πουλήθηκαν, ξεχνώντας ότι και το πιο ακριβό απόκτημα / εργαλείο όταν το βαρεθούμε ή φθαρεί το πετάμε ).
Στο επόμενο editorial θα συνεχίσουμε κατονομάζοντας ποιος έσπασε την σπονδυλική στήλη της Ελλάδας, δείχνοντας πώς μπορείτε να εντοπίσετε ποιοι έσπασαν την σπονδυλική στήλη του δικού σας Κράτους και τελικά δείχνοντας ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να την ξαναφτιάξει εύκολα και γρήγορα.
Η εκτίμηση και διαπίστωση που ακολουθεί αναφέρεται με παράδειγμα την Ελλάδα αυτή τη στιγμή αλλά ισχύει για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της λεγόμενης ‘ δυτικής κουλτούρας’ και το μόνο το οποίο αλλάζει είναι τα ονόματα και οι χρονολογίες, όχι το γενικό σχέδιο.
Η σπονδυλική στήλη μίας χώρας όπως και η σπονδυλική στήλη του σώματος είναι αυτή που βοηθάει το σύνολο να στέκεται στο ύψος του και να έχει πλήρη έλεγχο του τι συμβαίνει, τι πρέπει να διορθωθεί, τι πρέπει να εξελιχθεί και τι πρέπει να προστατευτεί σε όλο το σώμα με βάση τις αρχές που θέτει ο εγκέφαλος. Χωρίς την σπονδυλική στήλη ο εγκέφαλος είναι αποκομμένος από το υπόλοιπο σώμα το οποίο εκφυλίζεται και παραλύει. Όποιος δεν έχει υγιή σπονδυλική στήλη δεν έχει και ζωή ( είτε σε πρόγνωση μακροβιότητας είτε σε ποιότητα ζωής με τις εκτιμήσεις και τα περιθώρια που θέτει η φύση ).
Το ίδιο ισχύει και σε ένα κράτος. Για να μπορέσουμε όμως να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει και ποια είναι η σπονδυλική στήλη που προκαλεί την παράλυση που όλοι μας βλέπουμε γύρω θα πρέπει να ορίσουμε πρώτα ποια είναι η παράλυση του κράτους και ποια είναι η σπονδυλική στήλη του κράτους.
Παράλυση ενός κράτους είναι η μη λειτουργία των θεσμών, δηλαδή η μη εφαρμογή του Συντάγματος του κράτους, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η δημιουργία νόμων που είναι ενάντια σε αυτά. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την μη λειτουργία των θεσμών στην καθημερινότητα μας όταν παραβαίνονται τα εξής θεμελιώδη Δικαιώματα τα οποία το κράτος έχει θεσπιστεί για να εξασφαλίζει στους Πολίτες του :
Α. Δικαίωμα στην προστασία από την ανέχεια, φτώχεια και άγχος βιοτικών αναγκών.
Β. Δικαίωμα στον Ελεύθερο Λόγο και την προστασία και το να εισακούεται ο Ελεύθερος αυτός Λόγος.
Γ. Δικαίωμα στην Ελευθερία και αυτοδιάθεση με βάση πεποιθήσεις οι οποίες δεν υπαγορεύονται από κόμματα, κοινωνικές ομάδες, στρατιωτικές ομάδες, οικονομικές ομάδες, και άλλες πηγές εξαναγκασμού.
Δ. Δικαίωμα στην προστασία του ατόμου και της ατομικής περιουσίας ανεξαιρέτως τάξης, φύλου, φυλής και ηλικίας.
Ε. Δικαίωμα στην προστασία της ατομικής υγείας, σωματικής, πνευματικής, ηθικής και ψυχικής καθώς και πρόσβαση για την καλλιέργεια αυτής.
Εάν επισήμως και ουσιαστικά έχουμε κρούσματα φτώχειας, οικονομικής ανέχειας, φίμωση του Ελεύθερου Λόγου ή αγνόηση αυτού ( όπως παρατηρούμε ότι συμβαίνει στα ΜΜΕ όπου δεν επιτρέπεται ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε άτομα τα οποία τα ΜΜΕ προβάλλουν για να κάνουν διαλέξεις στον Λαό, δηλαδή να ακουστούν ερωτήσεις από τον Λαό χωρίς την διαμεσολάβηση τηλεφωνικού κέντρου που διαλέγει ή κατασκευάζει ποιος θα ακουστεί και πόσο ), απαγόρευση της δράσης κατά συνείδηση των ατόμων τα οποία ορίζουν την εφαρμογή των θεσμών καθώς και ατιμωρησία εάν συμμορφώνονται στον εξαναγκασμό αυτό, μη κάλυψη όλων των Πολιτών ενάντια στο κοινό έγκλημα ( δηλαδή κλοπές, ληστείες, δολοφονίες, βιασμοί, κλπ ), την ασθένεια και την διαφθορά τότε είμαστε μάρτυρες της παράλυσης του Κράτους.
Η σπονδυλική στήλη ενός κράτους ορίζεται ως τα σύνολο των ενηλίκων Πολιτών που έχουν Πολιτικά Δικαιώματα ( δηλαδή, δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά, εκλέγειν και εκλέγεσθαι ). Αυτό περιλαμβάνει όλους τους συνανθρώπους μας και εμάς και συνεπώς όταν υπάρχει παράλυση του Κράτους σημαίνει ότι εμείς, η σπονδυλική του στήλη, έχει σπάσει και δεν λειτουργεί.
Μία σπονδυλική στήλη δεν σπάει εύκολα. Απαιτούνται πολλαπλά πολύ δυνατά χτυπήματα σε καίρια σημεία της ώστε να μπορέσει να υποχωρήσει. Αυτό σημαίνει ότι μία σπονδυλική στήλη ποτέ δεν σπάει τυχαία ( τουλάχιστον οι σπονδυλικές στήλες των Κρατών ) : είναι πάντα αποτέλεσμα συντονισμένων επιθέσεων από ομάδες ( όχι μεμονωμένα άτομα ) οι οποίες πολύ συνειδητά και πολύ ενεργά επιδιώκουν την παράλυση του Κράτους καθότι μόνον σε ένα παράλυτο Κράτος μπορούν να επιβιώσουν και να είναι ανεκτές.
Για να σπάσει η σπονδυλική στήλη οποιουδήποτε Κράτους, χρειάζονται τα εξής χτυπήματα και η επιτυχία αυτών :
Α. η επικράτηση χαμηλής αυτοεκτίμησης σε όλα τα ενήλικα άτομα ενός Κράτους.
Β. η επικράτηση χαμηλής εκπαίδευσης η οποία να είναι υπέρ – ειδικευμένη σε έναν τομέα αλλά πολύ φτωχή έως ανύπαρκτη στις ικανότητες που πρέπει να διδαχθεί κάποιος για να είναι ανταγωνιστικός Πολίτης και Κοινωνική Οντότητα. ( δηλαδή, μαθαίνουν πολύ θεωρία, θεωρητικές ιδέες και αξιώματα αλλά ΔΕΝ μαθαίνουν να τις ελέγχουν, να τις αμφισβητούν και να τις εφαρμόζουν στην πράξη και στην καθημερινότητα τους οπότε και στην ουσία μένουν απαίδευτοι, αλλά με την επιπλέον αναστολή της πεποίθησης ότι είναι εκπαιδευμένοι και άρα δεν χρειάζονται περαιτέρω μάθηση. Αυτό σημαίνει πως ο,τιδήποτε συναντούν στην καθημερινότητα και την κοινωνία, δηλαδή πολιτικές αποφάσεις, νόμους και νομοθεσίες, οικονομικά μέτρα και άλλα πράγματα που ορίζουν εκ βαθέων την ζωή τους θεωρούν ότι δεν το ξέρουν, δεν μπορούν να το μάθουν γιατί δεν είναι ο τομέας τους, αρνούνται να το ελέγξουν και το αναθέτουν με λευκή επιταγή σε αυτούς που δηλώνουν αυθαιρέτως ότι μπορούν. )
Γ. η επικράτηση της αίσθησης εξάρτησης από άλλα άτομα και ομάδες. ( δηλαδή, αντί να εκπαιδεύεται το άτομο να είναι αυτάρκες και ανεξάρτητο και να αισθάνεται έτσι ώστε να μπορεί να έχει δυνατότητα κριτικής σκέψης και πιθανής προσφοράς νέων διόδων εξέλιξης, το άτομο μαθαίνει ότι ποτέ δεν θα μπορεί αν είναι ανεξάρτητο και αυτάρκες και πάντα χρειάζεται να έχει εξασφαλίσει ένα άλλο άτομο, ομάδα, μηχανισμό που θα του εγγυηθεί το καλώς έχειν που ήδη είχε αλλά δεν έχει μάθει να συνειδητοποιεί )
Δ. η επικράτηση του ονείρου – στόχου της απραξίας με απολαβές και ατελείωτης πρόσβασης σε κατανάλωση η οποία έχει στόχο μόνο την κατανάλωση και όχι την επίτευξη ενός στόχου ( δηλαδή το άτομο μαθαίνει ότι ο πιο επιτυχημένος και ζηλευτός ρόλος στην κοινωνία είναι αυτός του κηφήνα και μάλιστα του στείρου κηφήνα ο οποίος δεν εκπληρώνει κανένα στόχο και απλώς εκτρέφεται καταχρηστικά σαν κακοήθης όγκος. Δεν μαθαίνει ότι η πραγματική Ελευθερία και Επιτυχία είναι η προσφορά στον Εαυτό και τον Πλησίον ώστε να επιτυγχάνεται όλο και πιο πολύ εξέλιξη που θα επιτρέπει την καλλιέργεια της διανόησης όλο και πιο απρόσκοπτα. Αυτή την στιγμή στην κοινωνία δεν υπάρχει διανόηση διότι δεν υπάρχει ούτε επιτρέπεται διάλογος και επιχειρηματολογία παρά μόνο συμμόρφωση με θεωρητικές σχολές οι οποίες επιβάλλουν μία άποψη την οποία απαγορεύουν να εκτιμηθεί και να εξελιχθεί ή και να απορριφθεί χωρίς την έγκριση των ατόμων που αυθαίρετα ορίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να ειπωθεί ανοιχτά στους διάφορους κοινωνικούς κύκλους ).
Ε. προώθηση της απάθειας, μοιρολατρίας και άεργης επίκρισης χωρίς εποικοδομητικό στόχο. ( δηλαδή, μαθαίνουν στους Πολίτες το ‘ αυτό έτσι είναι’ ως αξίωμα, δηλαδή αποδοχή της κατάστασης χωρίς καμία πρόθεση πράξεων αλλαγής της, και ως διέξοδο την επίκριση των πάντων με την προϋπόθεση ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει πράξη επ’ αυτής και δεν θα τραβήξει καμία προσοχή ).
Στ. επιβολή φόβου και τρομοκρατίας οποιασδήποτε μονάδας, ομάδας και μηχανισμού σε σημείο που ο μεγαλύτερος στόχος των Πολιτών δεν είναι ο έλεγχος της καλής λειτουργίας των μονάδων, ομάδων και μηχανισμών αλλά η πλήρης αποφυγή ευθυνών, προσοχής καθώς και ο συμβιβασμός και η πελατειακή σχέση η οποία καλλιεργείται με την γενική άποψη ‘ μην ταράζεις τα νερά’ .
Τα ανωτέρω έξη χτυπήματα είναι αυτά τα οποία εφαρμόζονται σε όλα τα Κράτη ώστε να σπάσει η σπονδυλική τους στήλη και να επικρατεί φόβος, καταδυνάστευση, ενδοτισμός, μοιρολατρία, ηττοπάθεια, δειλία, υποκρισία / εθελοτυφλία / στρουθοκαμηλισμός, απραξία και δουλοπρέπεια.
Με την επικράτεια/ βασιλεία των αισθημάτων αυτών τα οποία προέρχονται από τα έξη χτυπήματα που περιγράψαμε, οι Πολίτες που είναι υπεύθυνοι για την προάσπιση και προστασία των θεσμών χάνουν την λειτουργία τους και η σπονδυλική στήλη σπάει :
Α. οι νομικοί φοβούνται ‘να ταράξουν τα νερά’ με το να εφαρμόσουν τους νόμους αυτοβούλως ( π.χ. ο εισαγγελέας και οι δικηγόροι δεν καταγγέλλουν αντισυνταγματικά δρώμενα και παρανομίες όπως την αδιαφορία για την δόλια καταστροφή της Δημόσιας περιουσίας μέσω πυρκαγιών, την αδιαφορία για την κατάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων όπως το 8ωρο, οι υπερωρίες, η σωστή συνταξιοδότηση, κ.ά. , η δίωξη εταιριών που διαχειρίζονται ανοιχτά πορνεία, κ. ά. ), εξαγοράζονται προσπαθώντας να προσεγγίσουν το όνειρο του στείρου κηφήνα και απαξιούν και πολεμούν όσα άτομα τολμούν να προσπαθήσουν να κάνουν την δουλειά που εκείνοι έπρεπε να είχαν ήδη εκτελέσει ).
Β. οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδος, ειδικότητος και αντικειμένου φοβούνται ‘ να ταράξουν τα νερά’ και αντί να εναντιωθούν και να στηλιτεύσουν και σαφέστατα να μην εφαρμόσουν μεθόδους και πρακτικές που ενεργά βλέπουν ότι καταστρέφουν παιδιά, εφήβους και ενηλίκους αντί να τα βοηθούν, διαλέγουν να συμβιβαστούν κάνοντας συμφωνίες με ανωτέρους και κατωτέρους, καταδυναστεύοντας και υπονομεύοντας κάθε άτομο ή στοιχείο που δείχνει ότι δεν κάνουν το έργο τους. Από αυτούς διδάσκονται οι μελλοντικοί Πολίτες τα αισθήματα που πηγάζουν από τα έξη χτυπήματα, όχι ως μία νοσούσα κατάσταση αλλά ως την μόνη πραγματικότητα που μπορεί να υπάρξει.
Γ. οι πλέον ειδικοί επί της κοινωνίας και των οικονομικών επιστήμονες οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το να την βοηθούν να γίνεται όλο και καλύτερη λειτουργικά και υποστηρικτικά για το άτομο και το σύνολο υποτάσσονται σε επιστημονικά σχήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι εργαλεία και όχι δόγματα και αρνούνται να κάνουν την λειτουργική και υποστηρικτική τους εργασία. Αντιθέτως αναλαμβάνουν να σπάσουν τα άτομα ώστε να ταιριάζουν στην νοσηρή αυτή κοινωνία η οποία προωθεί την κοινωνική παράλυση. Είναι αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τον ορισμό των έξη χτυπημάτων και την παράδοση των κλειδιών αυτών του κράτους και της κοινωνίας σε αυτούς που είναι εχθροί της ( π.χ. ερευνητικοί οργανισμοί που παραδίδουν τις ανακαλύψεις τους και τον τρόπο χρήσεως αυτών στους μεγάλους κεφαλαιούχους οι οποίοι θέλουν να υποδουλώσουν και να ελέγξουν το Ανθρώπινο Δυναμικό. Τέτοια παραδείγματα επίορκων κοινωνικών επιστημόνων είναι αυτοί οι οποίοι στελεχώνουν ερευνητικά σχήματα και ιδρύματα όπως η RAND, ψυχολογικές σχολές σκέψης οι οποίες κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους και τους αρνούνται την δυνατότητα εξέλιξης καταδικάζοντας τους σε μία μορφή γενετικού ρατσισμού, πανεπιστήμια τα οποία χρηματοδοτούνται από διάφορες πολυεθνικές εταιρείες για να παραδώσουν την κερκόπορτα από την οποία θα μπορέσουν να επιβάλλουν προϊόντα, ανάγκες και τρόπο ζωής που εξυπηρετούν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και όχι την υγεία και ευημερία των ανθρώπων και σαφέστατα όλοι ο επιστήμονες που ασπάζονται τα παραπάνω παρ’ όλο που έχουν την υποχρέωση και την δυνατότητα να μην το κάνουν αλλά υποτάσσονται ‘ για να μην ταράξουν τα νερά’ ).
Δ. το πιο ίσως δύσκολο γεγονός να αντικρίσουμε και να παραδεχτούμε είναι ότι επίσης υπεύθυνοι για την παράλυση του κράτους και το σπάσιμο της σπονδυλικής στήλης, μέλη της οποίας είμαστε όλοι μας, είναι ότι απαρνούμαστε το φυσικό ένστικτο και την κοινή λογική που υπάρχει μέσα στον κάθε έναν από εμάς : για να ‘ μην ταράξουμε τα νερά’ αποφασίζουμε να ανεχθούμε και να επιτρέψουμε την επικράτεια του συμπλέγματος κατωτερότητας που επιβάλλουν οι παραπάνω ομάδες και να παραμείνουμε μοιρολάτρες, απαθείς, ηττοπαθείς και καταθλιμμένοι ενώ όλοι μας προσυπογράφουμε μέσω της σιωπής και της μη αντίδρασης τον κοινωνικό και οικονομικό βιασμό που μας διδάσκεται ότι πρέπει και είναι δουλειά μας να ανεχόμαστε. Κάθε φορά που δεχόμαστε να κλείσουμε τα μάτια, να κάνουμε τα στραβά μάτια, να βάλουμε νερό στο κρασί μας, να αγνοήσουμε κοινωνικές, οικονομικές , συνταγματικές, νομικές, ηθικές, ορθολογικές παραβιάσεις και αδικίες εμείς οι ίδιοι δίνουμε χτύπημα στην σπονδυλική στήλη του Κράτους το οποίο οι πρόγονοι μας είχαν σχεδιάσει και εγκαθιδρύσει για δική μας προστασία. Εμείς οι ίδιοι επιβραβεύουμε και επικροτούμε την παράλυση του Κράτους αυτού και την φαυλότητα, θρασυδειλία, αυθαιρεσία, ανοησία και αναίδεια η οποία επικρατεί από λίγους ενάντια σε πολλούς οι οποίοι όμως συναινούν και το περιμένουν. Δηλαδή, αγρότες / κτηνοτρόφοι που πετάνε και αχρηστεύουν τις σοδειές τους επειδή αλλιώς θα απειλούσαν την μεγιστοποίηση του κέρδους των μεγάλων κεφαλαιούχων, κτηνοτρόφοι που σκοτώνουν τα ζώα τους για τον ίδιο λόγο, αλιείς που καίνε τις βάρκες τους επίσης επειδή διατάχθηκαν, έμποροι / βιοτέχνες οι οποίοι ανέχονται τον παρασιτισμό του μεσάζοντα και την καταστροφική προς αυτούς κρατική πολιτική ‘γιατί αυτό έτσι είναι’, εργάτες οι οποίοι επιτρέπουν σε απατεώνες ‘επιχειρηματίες’ να τους εκμεταλλεύονται και μετά να τους κλέβουν τα δεδουλευμένα τους, ιερείς οι οποίοι συμβιβάζουν τον λόγο του Θεού για να μην στεναχωρήσουν μεγαλοεκδότες ή για να τραβήξουν προσοχή σε τίτλους που διαφορετικά θα πάτωναν στην αγορά και που υπονομεύουν δόγματα και θρησκευτική ταυτότητα, όλες αυτές οι κοινωνικές ομάδες συμμετέχουν και προσυπογράφουν την κατάρρευση όχι μόνο του Κράτους αλλά και της δικής τους κοινωνικής οντότητας.
Εάν όλοι οι παραπάνω Πολίτες – στελέχη της σπονδυλικής στήλης και πραγματικής δύναμης οποιουδήποτε Κράτους δεν ανέχονταν να ασελγούν επάνω τους κοινωνικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά, ιστορικά και ηθικά τότε δεν θα ήταν δυνατόν και ούτε θα τολμούσαν πολιτικοί κάθε διαμετρήματος και συνομοταξίας να προσυπογράψουν με τα ονόματα τους αντισυνταγματικούς νόμους, παρά φύση διαδικασίες, αντι-Εθνικές αποφάσεις / πολιτικές, αντιπαιδαγωγικά προγράμματα, αντι-εργατικά και αντιεπαγγελματικά σχήματα και φυσικά δεν θα μπορούσαν να επανδρώσουν τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είτε με φοβισμένους ανθρώπους που δεν τολμούν ‘να ταράξουν τα νερά’ είτε με νοσηρά στοιχεία που έχουν επιλέξει να εξαγοράσουν την ύπαρξη τους με αντάλλαγμα την ψευδαίσθηση εξουσίας επί των συνανθρώπων τους ενώ συμβάλλουν στην προσωπική τους οικονομική και κοινωνική καταστροφή σε βραχύ, μακρύ ή απρόβλεπτο χρονικό διάστημα ( αφού έχουν αποφασίσει να μη ελέγχουν την μοίρα τους οι ίδιοι αλλά αυτοί στους οποίους πουλήθηκαν, ξεχνώντας ότι και το πιο ακριβό απόκτημα / εργαλείο όταν το βαρεθούμε ή φθαρεί το πετάμε ).
Στο επόμενο editorial θα συνεχίσουμε κατονομάζοντας ποιος έσπασε την σπονδυλική στήλη της Ελλάδας, δείχνοντας πώς μπορείτε να εντοπίσετε ποιοι έσπασαν την σπονδυλική στήλη του δικού σας Κράτους και τελικά δείχνοντας ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να την ξαναφτιάξει εύκολα και γρήγορα.
Sunday, August 24, 2008
Με την Ευκαιρία της Ολοκλήρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων
Με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου οι οποίοι συμπίπτουν με την ολοκλήρωση του καλοκαιριού μας δίνεται η ευκαιρία να αναλύσουμε όλα όσα μπορούμε να μάθουμε και να αποκομίσουμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της μοντέρνας εποχής για να μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε στον δικό μας αγώνα ( εκπαιδευτικό και επαγγελματικό ) στον οποίο ετοιμαζόμαστε να επιδοθούμε με την έναρξη του φθινοπώρου και την λήξη των διακοπών.
Εκατοντάδες χιλιάδες αθλητών συνέρευσαν στο Πεκίνο για αυτές τις 16 ημέρες όπου διεκδίκησαν μία από τις 958 θέσεις στο βάθρο των νικητών, εάν υπολογίσουμε και τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα μετάλλια, ή μόνο 302 εάν θεωρήσουμε ως ύψιστη διάκριση μόνο τα χρυσά.
Ας δούμε τι σημαίνει να έχεις πρόσβαση να διαγωνισθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες :
1. να είσαι επίσημο μέλος κάποιου Εθνικού / Ολυμπιακού συλλόγου / σωματείου / ομοσπονδίας
2. να έχεις ήδη λάβει μέρος και διακρίσεις σε άλλα αθλητικά γεγονότα / συναντήσεις
3. να έχεις επιδείξει ιδιαίτερη αφοσίωση στο άθλημα σου
4. να έχεις αρκετά υψηλή επίδοση ώστε να πιάσεις τα ‘χαμηλά’ όρια επίδοσης στο άθλημα σου τα οποία είναι κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο του πληθυσμού των αθλητών
δηλαδή με άλλα λόγια για να έχει ελπίδες να επιλεγεί ένας αθλητής για να υπάρξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες πρέπει ήδη να έχει εξαιρετική αφοσίωση και επίδοση και να ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης σε επίπεδο ολικής απασχόλησης τουλάχιστον. Άρα και ο πλέον άγνωστος αθλητής ο οποίος έρχεται τελευταίος στα προκριματικά είναι ήδη ένας καταξιωμένος αθλητής / πρωταθλητής με υψηλές επιδόσεις οι οποίες δεν είναι εύκολο να αποκτηθούν από τους συναθλητές τους οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν επίδοση που να τους εξασφαλίσει πρόσβαση στους Ολυμπιακούς.
Όμως όλη αυτή η αφρόκρεμα του αθλητικού δυναμικού σχεδόν όλης της γής, με την εξαίρεση των 958 που τους δίνεται κάποια επιβράβευση για τους τεράστιους κόπους τους που συχνά έχουν ξεκινήσει από την νεαρή παιδική ηλικία, όχι μόνο δεν επιβραβεύεται για το κατόρθωμα αυτό που επιτυχαίνουν και έχουν ήδη επιτύχει, αλλά αντιθέτως απαξιώνονται και εξαφανίζονται σαν αποτυχίες χαμηλών επιδόσεων. Αλλά και οι 958 που τους δίνεται η στιγμιαία επιβράβευση ενός μεταλλίου χάνονται στην αφάνεια από την στιγμή που κατεβαίνουν από το βάθρο και είναι μαθηματικά σίγουρο ότι εάν στην επόμενη αθλητική αναμέτρηση κάτι δεν πάει καλά και δεν φέρουν διάκριση θα περάσουν και αυτοί στην ίδια αφάνεια που περιμένει τους υπόλοιπους και κανείς δεν θα θυμηθεί έμπρακτα την διάκριση / κατόρθωμα που είναι τώρα παρελθόν.
Πολλοί θα φέρουν αντιρρήσεις στην παραπάνω διαπίστωση λέγοντας ότι οι Ολυμπιονίκες θεωρούνται ήρωες στην χώρα τους και έχουν πολλές χρηματικές και άλλες απολαβές. Αυτό όμως είναι εικονικό καθότι ο πραγματικός ήρωας, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, είναι ένα άτομο το οποίο λόγω του κύρους του ως ήρωας είναι ανεξάρτητος στη ζωή του ( δηλαδή δεν εξαρτάται από κάποιον άλλο για την εργασία του την οποία ορίζει ο ίδιος ) και το κύρος του ως ήρωα δίνει στην γνώμη του και στις επιθυμίες του βαρύτητα ώστε να ακολουθείται ή τουλάχιστον να λαμβάνεται πάρα πολύ σοβαρά υπ’ όψη και να απορρίπτεται μόνο λόγω πολύ σοβαρών επιχειρημάτων. Όταν λέμε βαρύτητα γνώμης εννοούμε την αποτελεσματικότητα που μία τεκμηριωμένη θέση και απαίτηση ενός Ολυμπιονίκη θα είχε στο να εισακουσθεί κοινωνικά και πολιτικά, χωρίς σαφέστατα να χρειάζεται αν πολιτευθεί ( δηλαδή πόσο αποτελεσματικός θα ήταν ένας Ολυμπιονίκης εάν με τεκμηριωμένους λόγους και σωστά επιχειρήματα απαιτούσε την αλλαγή ενός πολιτικού προσώπου όπως του υπουργού αθλητισμού ή του προέδρου του ΣΕΓΑΣ ή του προέδρου της ΕΟΕ ή της ΔΟΕ για την βελτίωση των συνθηκών άθλησης του ιδίου και των συναθλητών του. Ή πόσο εύκολο είναι να απαιτήσει την αλλαγή / βελτίωση των μέτρων ελέγχων ντόπινγκ ώστε να ελέγχονται τα σκευάσματα και οι ευθύνες για κρούσματα να πηγαίνουν όχι στους αθλητές αλλά στους κατασκευαστές / διακινητές των σκευασμάτων και τους χορηγούς αυτών ).
Κανείς Ολυμπιονίκης δεν μπορεί να πεί ή να αποδείξει ότι η νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από τόσους κόπους, θυσίες και αφοσίωση του εξασφάλισε αυτό το κύρος και αυτή την κοινωνική βαρύτητα, έστω και για το χρονικό διάστημα μέχρι κάποιος άλλος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό άθλημα του. Αυτό σημαίνει ότι ψυχολογικά και κοινωνικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα είδος περιοδικών παγκοσμίων εξετάσεων και διαδικασίας κατάταξης στην οποία όλοι είναι αναλώσιμοι, κανείς δεν εξασφαλίζει μία διάκριση σε βάθος χρόνου και όλοι πληροφορούνται ότι ποτέ δεν θα είναι πραγματικά το νούμερο 1 διότι πολύ σύντομα κάποιος άλλος θα τους ξεπεράσει και εκείνοι δεν θα μπορούν να τον σταματήσουν.
Αυτό, εάν το εξετάζαμε από μία παιδαγωγική άποψη, θα το λέγαμε άκρως αντι-εκπαιδευτικό και αντι- παιδαγωγικό σύστημα διότι είναι ‘στημένο ’ ώστε σε κάποια φάση όλοι θα χάσουν : κανένας αθλητής δεν μπορεί να μείνει κερδισμένος και ακόμα και οι πιο διάσημοι θα ξεχαστούν.
Αυτό αποτελεί τεράστια σπατάλη και καταστροφή εξαιρετικής ποιότητας Ανθρώπινου Δυναμικού το οποίο έχει αποδείξει ότι έχει και το κίνητρο και την δυνατότητα και την δέσμευση / αφοσίωση να κάνει ότι χρειαστεί για να πετύχει έναν πάρα πολύ δύσκολο στόχο. Αυτό το οποίο δείχνεται σε αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό που έχει αποδείξει ότι είναι πλήρως εκπαιδεύσιμο και με την σωστή παιδαγωγική / εκπαιδευτική μέθοδο ( όπως έχουμε καλύψει σε πολλά περασμένα άρθρα ) είναι ότι όσο θαυμαστή και εάν είναι η επίδοση του, όσο και πιο πάνω από τον μέσο όρο και εάν καταφέρει να φτάσει ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό για να του δώσει η κοινωνία όχι μόνο μία εφήμερη ‘ με αναστολή ’ αποδοχή αλλά μία γενική και αμετάκλητη αποδοχή όπως του αξίζει.
Η κοινωνία δεν αξιοποιεί αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό όπως και δεν αξιοποιεί το εξαίρετο Ανθρώπινο Δυναμικό που καταφέρνει να επιτύχει σε απάνθρωπες ακαδημαϊκής φύσεως εξετάσεις ( οι οποίες έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με την διαδικασία αντιμετώπισης των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά ) αφού ήδη έχει καταφέρει να αποφοιτήσει από ένα εξαιρετικά δύσκολο δευτεροβάθμιο επίπεδο λόγω της απαράδεκτης μεθοδολογίας διδαχής στα σχολεία όπως αυτή έχει σχεδιαστεί από το ΥΠΕΠΘ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αγνοώντας τις υποδείξεις όλων των καθηγητών, μαθητών και γονέων για την πολύ χαμηλή ποιότητα των προγραμμάτων του.
Αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε, εάν πραγματικά έχουμε την δυνατότητα ως άνθρωποι να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε το τεράστιο Δυναμικό των νέων Ανθρώπων και τον πλούτο σε όλα τα επίπεδα που αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν σε όλους μας ανεξαιρέτως σε διάφορες μορφές χρήσιμες για την κοινωνία ( ενώ αυτή τη στιγμή ο πλούτος αποσπάται από τους λίγους που έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν μαζικά την αξία του κόσμου ), τον πολιτισμό και την ευημερία, είναι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν τόσο πολύ να έχουν την αποδοχή και τον σεβασμό μας με θετικισμό/ αποδοχή , εκτίμηση και αναγνώριση των δυνατοτήτων και διοχέτευση τους σε αυτούς τους δρόμους και οδούς που η επιτυχία τους θα είναι διαχρονική, δημιουργική και αξιοποιήσιμη.
Είναι κρίμα και όνειδος εξαίρετοι νέοι οι οποίοι δούλεψαν σκληρά για να κάνουν περήφανο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν περισσότερο από τον εαυτό τους, να απαξιώνονται και να διασύρονται σε βαθμό που να αναγκάζονται να εκπατριστούν και την αξία τους να την αναγνωρίσουν άλλοι, όπως συνέβη με τον πρωτοπόρο στην γυμναστική Χρυσό Ολυμπιονίκη Ι. Μελισσανίδη, καθώς και πλήθος διανοιών που εκδιώχθηκαν μέσω των διαδικασιών των εξετάσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς να επαναπατρισθούν ποτέ.
Εκατοντάδες χιλιάδες αθλητών συνέρευσαν στο Πεκίνο για αυτές τις 16 ημέρες όπου διεκδίκησαν μία από τις 958 θέσεις στο βάθρο των νικητών, εάν υπολογίσουμε και τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα μετάλλια, ή μόνο 302 εάν θεωρήσουμε ως ύψιστη διάκριση μόνο τα χρυσά.
Ας δούμε τι σημαίνει να έχεις πρόσβαση να διαγωνισθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες :
1. να είσαι επίσημο μέλος κάποιου Εθνικού / Ολυμπιακού συλλόγου / σωματείου / ομοσπονδίας
2. να έχεις ήδη λάβει μέρος και διακρίσεις σε άλλα αθλητικά γεγονότα / συναντήσεις
3. να έχεις επιδείξει ιδιαίτερη αφοσίωση στο άθλημα σου
4. να έχεις αρκετά υψηλή επίδοση ώστε να πιάσεις τα ‘χαμηλά’ όρια επίδοσης στο άθλημα σου τα οποία είναι κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο του πληθυσμού των αθλητών
δηλαδή με άλλα λόγια για να έχει ελπίδες να επιλεγεί ένας αθλητής για να υπάρξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες πρέπει ήδη να έχει εξαιρετική αφοσίωση και επίδοση και να ακολουθεί αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης σε επίπεδο ολικής απασχόλησης τουλάχιστον. Άρα και ο πλέον άγνωστος αθλητής ο οποίος έρχεται τελευταίος στα προκριματικά είναι ήδη ένας καταξιωμένος αθλητής / πρωταθλητής με υψηλές επιδόσεις οι οποίες δεν είναι εύκολο να αποκτηθούν από τους συναθλητές τους οι οποίοι δεν μπορούν να έχουν επίδοση που να τους εξασφαλίσει πρόσβαση στους Ολυμπιακούς.
Όμως όλη αυτή η αφρόκρεμα του αθλητικού δυναμικού σχεδόν όλης της γής, με την εξαίρεση των 958 που τους δίνεται κάποια επιβράβευση για τους τεράστιους κόπους τους που συχνά έχουν ξεκινήσει από την νεαρή παιδική ηλικία, όχι μόνο δεν επιβραβεύεται για το κατόρθωμα αυτό που επιτυχαίνουν και έχουν ήδη επιτύχει, αλλά αντιθέτως απαξιώνονται και εξαφανίζονται σαν αποτυχίες χαμηλών επιδόσεων. Αλλά και οι 958 που τους δίνεται η στιγμιαία επιβράβευση ενός μεταλλίου χάνονται στην αφάνεια από την στιγμή που κατεβαίνουν από το βάθρο και είναι μαθηματικά σίγουρο ότι εάν στην επόμενη αθλητική αναμέτρηση κάτι δεν πάει καλά και δεν φέρουν διάκριση θα περάσουν και αυτοί στην ίδια αφάνεια που περιμένει τους υπόλοιπους και κανείς δεν θα θυμηθεί έμπρακτα την διάκριση / κατόρθωμα που είναι τώρα παρελθόν.
Πολλοί θα φέρουν αντιρρήσεις στην παραπάνω διαπίστωση λέγοντας ότι οι Ολυμπιονίκες θεωρούνται ήρωες στην χώρα τους και έχουν πολλές χρηματικές και άλλες απολαβές. Αυτό όμως είναι εικονικό καθότι ο πραγματικός ήρωας, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει, είναι ένα άτομο το οποίο λόγω του κύρους του ως ήρωας είναι ανεξάρτητος στη ζωή του ( δηλαδή δεν εξαρτάται από κάποιον άλλο για την εργασία του την οποία ορίζει ο ίδιος ) και το κύρος του ως ήρωα δίνει στην γνώμη του και στις επιθυμίες του βαρύτητα ώστε να ακολουθείται ή τουλάχιστον να λαμβάνεται πάρα πολύ σοβαρά υπ’ όψη και να απορρίπτεται μόνο λόγω πολύ σοβαρών επιχειρημάτων. Όταν λέμε βαρύτητα γνώμης εννοούμε την αποτελεσματικότητα που μία τεκμηριωμένη θέση και απαίτηση ενός Ολυμπιονίκη θα είχε στο να εισακουσθεί κοινωνικά και πολιτικά, χωρίς σαφέστατα να χρειάζεται αν πολιτευθεί ( δηλαδή πόσο αποτελεσματικός θα ήταν ένας Ολυμπιονίκης εάν με τεκμηριωμένους λόγους και σωστά επιχειρήματα απαιτούσε την αλλαγή ενός πολιτικού προσώπου όπως του υπουργού αθλητισμού ή του προέδρου του ΣΕΓΑΣ ή του προέδρου της ΕΟΕ ή της ΔΟΕ για την βελτίωση των συνθηκών άθλησης του ιδίου και των συναθλητών του. Ή πόσο εύκολο είναι να απαιτήσει την αλλαγή / βελτίωση των μέτρων ελέγχων ντόπινγκ ώστε να ελέγχονται τα σκευάσματα και οι ευθύνες για κρούσματα να πηγαίνουν όχι στους αθλητές αλλά στους κατασκευαστές / διακινητές των σκευασμάτων και τους χορηγούς αυτών ).
Κανείς Ολυμπιονίκης δεν μπορεί να πεί ή να αποδείξει ότι η νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από τόσους κόπους, θυσίες και αφοσίωση του εξασφάλισε αυτό το κύρος και αυτή την κοινωνική βαρύτητα, έστω και για το χρονικό διάστημα μέχρι κάποιος άλλος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο Ολυμπιακό άθλημα του. Αυτό σημαίνει ότι ψυχολογικά και κοινωνικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα είδος περιοδικών παγκοσμίων εξετάσεων και διαδικασίας κατάταξης στην οποία όλοι είναι αναλώσιμοι, κανείς δεν εξασφαλίζει μία διάκριση σε βάθος χρόνου και όλοι πληροφορούνται ότι ποτέ δεν θα είναι πραγματικά το νούμερο 1 διότι πολύ σύντομα κάποιος άλλος θα τους ξεπεράσει και εκείνοι δεν θα μπορούν να τον σταματήσουν.
Αυτό, εάν το εξετάζαμε από μία παιδαγωγική άποψη, θα το λέγαμε άκρως αντι-εκπαιδευτικό και αντι- παιδαγωγικό σύστημα διότι είναι ‘στημένο ’ ώστε σε κάποια φάση όλοι θα χάσουν : κανένας αθλητής δεν μπορεί να μείνει κερδισμένος και ακόμα και οι πιο διάσημοι θα ξεχαστούν.
Αυτό αποτελεί τεράστια σπατάλη και καταστροφή εξαιρετικής ποιότητας Ανθρώπινου Δυναμικού το οποίο έχει αποδείξει ότι έχει και το κίνητρο και την δυνατότητα και την δέσμευση / αφοσίωση να κάνει ότι χρειαστεί για να πετύχει έναν πάρα πολύ δύσκολο στόχο. Αυτό το οποίο δείχνεται σε αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό που έχει αποδείξει ότι είναι πλήρως εκπαιδεύσιμο και με την σωστή παιδαγωγική / εκπαιδευτική μέθοδο ( όπως έχουμε καλύψει σε πολλά περασμένα άρθρα ) είναι ότι όσο θαυμαστή και εάν είναι η επίδοση του, όσο και πιο πάνω από τον μέσο όρο και εάν καταφέρει να φτάσει ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλό για να του δώσει η κοινωνία όχι μόνο μία εφήμερη ‘ με αναστολή ’ αποδοχή αλλά μία γενική και αμετάκλητη αποδοχή όπως του αξίζει.
Η κοινωνία δεν αξιοποιεί αυτό το Ανθρώπινο Δυναμικό όπως και δεν αξιοποιεί το εξαίρετο Ανθρώπινο Δυναμικό που καταφέρνει να επιτύχει σε απάνθρωπες ακαδημαϊκής φύσεως εξετάσεις ( οι οποίες έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με την διαδικασία αντιμετώπισης των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά ) αφού ήδη έχει καταφέρει να αποφοιτήσει από ένα εξαιρετικά δύσκολο δευτεροβάθμιο επίπεδο λόγω της απαράδεκτης μεθοδολογίας διδαχής στα σχολεία όπως αυτή έχει σχεδιαστεί από το ΥΠΕΠΘ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αγνοώντας τις υποδείξεις όλων των καθηγητών, μαθητών και γονέων για την πολύ χαμηλή ποιότητα των προγραμμάτων του.
Αυτό το οποίο οφείλουμε να κάνουμε, εάν πραγματικά έχουμε την δυνατότητα ως άνθρωποι να καταλάβουμε και να αξιοποιήσουμε το τεράστιο Δυναμικό των νέων Ανθρώπων και τον πλούτο σε όλα τα επίπεδα που αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν σε όλους μας ανεξαιρέτως σε διάφορες μορφές χρήσιμες για την κοινωνία ( ενώ αυτή τη στιγμή ο πλούτος αποσπάται από τους λίγους που έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν μαζικά την αξία του κόσμου ), τον πολιτισμό και την ευημερία, είναι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν τόσο πολύ να έχουν την αποδοχή και τον σεβασμό μας με θετικισμό/ αποδοχή , εκτίμηση και αναγνώριση των δυνατοτήτων και διοχέτευση τους σε αυτούς τους δρόμους και οδούς που η επιτυχία τους θα είναι διαχρονική, δημιουργική και αξιοποιήσιμη.
Είναι κρίμα και όνειδος εξαίρετοι νέοι οι οποίοι δούλεψαν σκληρά για να κάνουν περήφανο το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουν περισσότερο από τον εαυτό τους, να απαξιώνονται και να διασύρονται σε βαθμό που να αναγκάζονται να εκπατριστούν και την αξία τους να την αναγνωρίσουν άλλοι, όπως συνέβη με τον πρωτοπόρο στην γυμναστική Χρυσό Ολυμπιονίκη Ι. Μελισσανίδη, καθώς και πλήθος διανοιών που εκδιώχθηκαν μέσω των διαδικασιών των εξετάσεων σε πανεπιστήμια του εξωτερικού χωρίς να επαναπατρισθούν ποτέ.
Friday, August 15, 2008
Το Ελληνικό Εθνικό Προφίλ
Το Ελληνικό Εθνικό προφίλ έχει ορισμένα πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά τα οποία πιθανώς να ξεχωρίζουν το Ελληνικό Έθνος από τα περισσότερα της γής λόγω των παρακάτω γνωρισμάτων :
1. αποτελεί άμεση εξέλιξη όχι της Βυζαντινής κουλτούρας ( η οποία περιορίζεται ως κατάλοιπο στο τελετουργικό και την ιεραρχία της εκκλησίας ) αλλά της αρχαιοελληνικής.
2. προωθεί και έχει αναδείξει ένα μείγμα ιδεολογίας καθημερινής όπου οι φιλοσοφικές αρχές των αρχαίων Ελλήνων ( η εκπαίδευση ως μέσο διαφωτισμού και κοινωνικής βελτίωσης, η συμμετοχή στα κοινά, η φιλοξενία, ο φιλελευθερισμός και η περιχαράκωση του δικαιώματος της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, προάσπιση του δικαίου πάνω από το κέρδος, κ. ά. ) και οι ιδεολογικές και φιλοσοφικές αρχές του Χριστιανισμού ( αγάπη προς τον πλησίον, φιλοξενία, υποστήριξη στους πληγέντες και σε φίλους και οικογένεια, προάσπιση της οικογένειας, προάσπιση του δικαίου και ηθικού πάνω από το κέρδος, κ.ά. )
3. ιστορικά υπάρχει η υποστήριξη του 1 & 2 μέσω αντίστασης σε κάθε είδους κατοχή, δικτατορία, τρομοκρατία, και άλλες απόπειρες υποδούλωσης από την εποχή της Περσικής αυτοκρατορίας έως και σήμερα, χωρίς την εγγύηση της επιτυχίας ή της αριθμητικής και τεχνολογικής υπεροχής ενάντια στον εκάστοτε κατακτητή / καταπατητή / τύραννο / δικτάτορα / ‘ αφέντη’. Η συστηματική νίκη και προάσπιση της ανεξαρτησίας δείχνει σθένος και δέσμευση για την επίτευξη αυτή ακόμα και εάν χρειαστεί διαδικασία αιώνων.
4. η Ελληνική κουλτούρα έχει το γνώρισμα της αφομοίωσης και εξελληνισμού των καινούργιων στοιχείων / φύλων / ανθρώπων που παραμένουν εντός αυτής διότι δίνει πολύ έντονη ταυτότητα χωρίς να περιορίζει ή να πνίγει την προσωπικότητα του ατόμου αλλά αντίθετα την προωθεί. Η Ελληνική κουλτούρα είναι και φιλοσοφική κατεύθυνση όπως φαίνεται από τα διάφορα φιλελληνικά κινήματα και την δυνατότητα εξάπλωσης γνώσης μέσα από αυτά όσο ακολουθούνται οι Ελληνικές αρχές.
5. υπάρχει προώθηση και εναγκαλισμός της έννοιας του πλουραλισμού χωρίς όμως να επιτρέπεται για οποιονδήποτε λόγο η καταπάτηση μίας ιδέας ή ομάδας για χάρη της άλλης ή η κοινωνική καταπάτηση ή αλλοίωση / απαξίωση οποιασδήποτε ιδέας ή φυλής για χάρη της άλλης. Σε περίπτωση καταπατήσεως από μία ομάδα σε οποιαδήποτε άλλη υπάρχει άμεση αποδοκιμασία και απομόνωση της.
Τα παραπάνω γνωρίσματα αποτελούν αφ’ ενός περιγραφή ανθρωπιστικού κινήματος και αφ’ ετέρου κατευθύνσεις άμεσα υπονομευτικές για οποιαδήποτε ομάδα ή κοινωνική τάξη ή κράτος ή σχήμα το οποίο επιθυμεί την κοινωνική, ανθρωπιστική και οικονομική καταπίεση των πολλών για χάρη των ελαχίστων.
Συνεπώς, είναι φυσικό και αναμενόμενο να γίνεται έντονος καταιγιστικός και ασφυκτικός πόλεμος ιδεών, τρόπου ζωής και προπαγάνδας ενάντια στους Έλληνες και το Ελληνικό προφίλ τόσο εντός μέσω συγκεκριμένων φορέων και ατόμων τα οποία δεν αποτελούν μέρος του συνόλου αλλά ανήκουν σε ένα άλλο σύνολο το οποίο είναι διεθνές και υπηρετεί τον νόμο του χρήματος και της βίαιας, παρασκηνιακής, προπαγανδιστικής και τρομοκρατικής καταστολής το οποίο θα εξετάσουμε στον αντίστοιχο τομέα ενημέρωσης.
Όσο πιο πολύ οι παραπάνω ιδέες κρατούνται κατ’ ουσίαν και όταν παρουσιαστεί θέμα άμεσης και ξεκάθαρης επιλογής στον Έλληνα αντί για έμμεση χειραγώγηση μέσω υπονόμευσης της λογικής, ψυχολογικών εκβιασμών και το κυριότερο αποφυγή αναφοράς ορισμού / ονόματος της κάθε επιλογής ( π.χ. οικονομικός φιλελευθερισμός αντί για οικονομική δικτατορία, επιχειρηματικά κίνητρα αντί για διαφορετική/ διαφορική μεταχείριση με τα λεφτά του κράτους, κοινωνική πρόνοια αντί για οικονομικό στραγγαλισμό των ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, πτώχευση των ταμείων του κράτους αντί για κλοπή και υπεξαίρεση των χρημάτων του Λαού, λιτότητα αντί για κλοπή του κατά κεφαλήν εισοδήματος προς πλουτισμό των λίγων, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα αντί για αντι-εκπαιδευτικό σύστημα που αποτελεί οικονομική αφαίμαξη του Πολίτη λόγω απαιτήσεως μίσθωσης όχι μόνο άλλων εκπαιδευτικών σχημάτων αλλά και ειδικών ψυχικής υγείας, εξέλιξη και πρόοδος αντί για οπισθοδρόμηση και άλωση των κεκτημένων κοινωνικών προστασιών, κ. ά. ), ο Έλληνας διαλέγει πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις της κουλτούρας του. Αυτό είναι εμφανές ακόμα και στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες με την τεράστια αντίδραση και καταγγελία των Ελλήνων Πολιτών και όχι των αιρετών / εγκαθέτων αξιωματούχων οι οποίοι το δέχτηκαν, για την κατάφωρη προσβολή του Ελληνικού Λαού όταν προβλήθηκε / επιβλήθηκε διεθνώς η εικόνα του έκπτωτου και απορριπτέου τέως βασιλιά ως αντιπροσώπου της Ελλάδος στο Πεκίνο κατά την τελετή έναρξης.
Για αυτό τον λόγο λοιπόν εδώ και τριάντα χρόνια γίνεται επίθεση άμεση και έμμεση κατά το προφίλ του Έλληνα σε μια προσπάθεια να κάνουν τον Ελληνικό Λαό να ντρέπεται για την ταυτότητα αυτή που είναι από τις πλέον φιλελεύθερες, χαρισματικές και προοδευτικές.
Προσπαθούν να πείσουν τον Έλληνα ότι δεν είναι ευφυής, δεν έχει ικανότητα λήψης απόφασης, δεν είναι γενναίος, δεν είναι εργατικός και επιτυχημένος και δεν έχει σχέση με προγόνους που ομολογουμένως είναι όλα αυτά και στην αρχαιότητα και στην σύγχρονη εποχή ( με απόπειρα διαχωρισμού των σύγχρονων Ελλήνων από τους αρχαίους ενώ ανθρωπολογικά, ιδεολογικά και υπαρξιακά αποδεικνύεται ότι είναι ταυτόσημοι, ότι δεν είναι απόγονοι των ηρώων πολέμου του 1821, 1912, 1914, 1922, 1940, 1973 διότι ισχυρίζονται ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες πέθαναν χωρίς να αφήσουν απογόνους ή ότι οι απόγονοι με κάποιον μυστήριο τρόπο εκφυλίστηκαν ιδεολογικά ή δεν διδάχθηκαν τις ίδιες αρχές ).
Σαφώς όλα τα παραπάνω είναι αναληθή και δεν στηρίζονται σε αποδείξεις αλλά σε προπαγάνδα και προβολή ως παραδειγμάτων μεμονωμένων, πολλές φορές κατασκευασμένων περιπτώσεων ή περιπτώσεων που δεν υπάγονται για διάφορους λόγους στο πραγματικό Ελληνικό σύνολο.
Επίσης, προβάλλονται ως παραδείγματα επιτυχίας περίεργες εξωπραγματικές ιστορίες οι οποίες στην πραγματικότητα και όχι στην σφαίρα του φανταστικού που προβάλλεται μπορούν να επεξηγηθούν όσον αφορά την οικονομική, επιχειρηματική και κοινωνική επιτυχία τους, όχι λόγω αξιοσύνης ή ικανότητας αλλά λόγω ‘πατενταρίσματος’ και χρήσης καναλιών και τρόπων υπεξαίρεσης και κλοπής δημοσίου χρήματος. Αυτό όμως που λέγεται είναι ότι η επιτυχία αυτή ήρθε στα άτομα αυτά μέσω αξιοκρατικών μεθόδων και εργασίας ( γεγονός που είναι ψευδές και εύκολα καταρριπτέο ) σαν τις μεθόδους και εργασίες που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας, γεγονός που έχει καταστροφικό αντίκτυπο στο ηθικό, την αυτοεκτίμηση και αίσθηση σημαντικότητας / ισχύος του.
Έτσι, αισθανόμενος ότι δεν αξίζει και δεν έχει δυνατότητες, αξιοσύνη, και αντίληψη σαν αυτή του βαρκάρη / υπαλλήλου γραφείου έκδοσης εισιτηρίων πλοίων που μυστηριωδώς μετά την κατοχή έγινε μεγιστάνας, του ιδιοκτήτη μάντρας με παλιοσίδερα που και αυτός μυστηριωδώς έγινε μεγιστάνας μετά την κατοχή, του αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού που μετά την χούντα έγινε και αυτός μεγιστάνας παγκοσμίου εμβέλειας, του φοιτητή του ΕΜΠ που έγινε και αυτός δημιουργός πολυεθνικών αυτοκρατοριών μετά την χούντα, του φοιτητή / αντιστασιακού που γύρισε με ικανά κεφάλαια από το εξωτερικό με την πτώση της χούντας και απέκτησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες, και άλλους τέτοιους, υποτάσσεται σε αυτούς και την ‘ανώτερη’ διάνοια τους χωρίς να καταλαβαίνει λόγω της προπαγάνδας και της απόκρυψης πληροφοριών ότι αυτοί δεν έχουν ούτε αξιοσύνη ούτε ηθικούς φραγμούς ούτε τίποτε από το λεγόμενο ‘ Ελληνικό Δαιμόνιο’ αλλά απλώς είναι μία σπείρα ληστών και φασιστών οι οποίοι παρουσιάζονται με μεταμφίεση για να μην εκδιωχθούν από την Ελλάδα χειρότερα από ότι ο τέως βασιλιάς.
Συνεπώς, αυτό το οποίο θα πρέπει να γνωρίζει ο Έλληνας είναι ότι όσο πιο πολύ του γίνεται επίθεση επί της ταυτότητας του , της ποιότητας του χαρακτήρα του, της προόδου και του πολιτισμού του τόσο πιο πολύ έχει καταφέρει να προασπίσει και να απειλήσει συμφέροντα τα οποία είναι ενάντια σε αυτόν, την οικογένεια του και τους συμπολίτες του και επειδή οι επιλογές και πράξεις του είναι ορθές και μη καταρριπτέες λόγω αποδείξεων και λογικής αποπειράται χειραγώγηση και λασπολογία του.
Ίσως το μόνο μέρος της κουλτούρας που θα πρέπει να αναθεωρήσει ως φιλοσοφικό αξίωμα είναι η εμπιστοσύνη ότι όλοι γύρω του έχουν το ίδιο φιλότιμο και το ίδιο θετικό κίνητρο όσο και ο ίδιος ώστε να αποφύγει να πέφτει στις παγίδες των ρητόρων και δημαγωγών σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και να μάθει να ελέγχει το ποιόν των γύρω του με βάση τις πράξεις επί των οποίων θα πρέπει και ο ίδιος να πράττει αναλόγως. ( βλέπε το blog ΣΤΙΓΜΑΤΑ για περαιτέρω λεπτομέρειες )
1. αποτελεί άμεση εξέλιξη όχι της Βυζαντινής κουλτούρας ( η οποία περιορίζεται ως κατάλοιπο στο τελετουργικό και την ιεραρχία της εκκλησίας ) αλλά της αρχαιοελληνικής.
2. προωθεί και έχει αναδείξει ένα μείγμα ιδεολογίας καθημερινής όπου οι φιλοσοφικές αρχές των αρχαίων Ελλήνων ( η εκπαίδευση ως μέσο διαφωτισμού και κοινωνικής βελτίωσης, η συμμετοχή στα κοινά, η φιλοξενία, ο φιλελευθερισμός και η περιχαράκωση του δικαιώματος της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, προάσπιση του δικαίου πάνω από το κέρδος, κ. ά. ) και οι ιδεολογικές και φιλοσοφικές αρχές του Χριστιανισμού ( αγάπη προς τον πλησίον, φιλοξενία, υποστήριξη στους πληγέντες και σε φίλους και οικογένεια, προάσπιση της οικογένειας, προάσπιση του δικαίου και ηθικού πάνω από το κέρδος, κ.ά. )
3. ιστορικά υπάρχει η υποστήριξη του 1 & 2 μέσω αντίστασης σε κάθε είδους κατοχή, δικτατορία, τρομοκρατία, και άλλες απόπειρες υποδούλωσης από την εποχή της Περσικής αυτοκρατορίας έως και σήμερα, χωρίς την εγγύηση της επιτυχίας ή της αριθμητικής και τεχνολογικής υπεροχής ενάντια στον εκάστοτε κατακτητή / καταπατητή / τύραννο / δικτάτορα / ‘ αφέντη’. Η συστηματική νίκη και προάσπιση της ανεξαρτησίας δείχνει σθένος και δέσμευση για την επίτευξη αυτή ακόμα και εάν χρειαστεί διαδικασία αιώνων.
4. η Ελληνική κουλτούρα έχει το γνώρισμα της αφομοίωσης και εξελληνισμού των καινούργιων στοιχείων / φύλων / ανθρώπων που παραμένουν εντός αυτής διότι δίνει πολύ έντονη ταυτότητα χωρίς να περιορίζει ή να πνίγει την προσωπικότητα του ατόμου αλλά αντίθετα την προωθεί. Η Ελληνική κουλτούρα είναι και φιλοσοφική κατεύθυνση όπως φαίνεται από τα διάφορα φιλελληνικά κινήματα και την δυνατότητα εξάπλωσης γνώσης μέσα από αυτά όσο ακολουθούνται οι Ελληνικές αρχές.
5. υπάρχει προώθηση και εναγκαλισμός της έννοιας του πλουραλισμού χωρίς όμως να επιτρέπεται για οποιονδήποτε λόγο η καταπάτηση μίας ιδέας ή ομάδας για χάρη της άλλης ή η κοινωνική καταπάτηση ή αλλοίωση / απαξίωση οποιασδήποτε ιδέας ή φυλής για χάρη της άλλης. Σε περίπτωση καταπατήσεως από μία ομάδα σε οποιαδήποτε άλλη υπάρχει άμεση αποδοκιμασία και απομόνωση της.
Τα παραπάνω γνωρίσματα αποτελούν αφ’ ενός περιγραφή ανθρωπιστικού κινήματος και αφ’ ετέρου κατευθύνσεις άμεσα υπονομευτικές για οποιαδήποτε ομάδα ή κοινωνική τάξη ή κράτος ή σχήμα το οποίο επιθυμεί την κοινωνική, ανθρωπιστική και οικονομική καταπίεση των πολλών για χάρη των ελαχίστων.
Συνεπώς, είναι φυσικό και αναμενόμενο να γίνεται έντονος καταιγιστικός και ασφυκτικός πόλεμος ιδεών, τρόπου ζωής και προπαγάνδας ενάντια στους Έλληνες και το Ελληνικό προφίλ τόσο εντός μέσω συγκεκριμένων φορέων και ατόμων τα οποία δεν αποτελούν μέρος του συνόλου αλλά ανήκουν σε ένα άλλο σύνολο το οποίο είναι διεθνές και υπηρετεί τον νόμο του χρήματος και της βίαιας, παρασκηνιακής, προπαγανδιστικής και τρομοκρατικής καταστολής το οποίο θα εξετάσουμε στον αντίστοιχο τομέα ενημέρωσης.
Όσο πιο πολύ οι παραπάνω ιδέες κρατούνται κατ’ ουσίαν και όταν παρουσιαστεί θέμα άμεσης και ξεκάθαρης επιλογής στον Έλληνα αντί για έμμεση χειραγώγηση μέσω υπονόμευσης της λογικής, ψυχολογικών εκβιασμών και το κυριότερο αποφυγή αναφοράς ορισμού / ονόματος της κάθε επιλογής ( π.χ. οικονομικός φιλελευθερισμός αντί για οικονομική δικτατορία, επιχειρηματικά κίνητρα αντί για διαφορετική/ διαφορική μεταχείριση με τα λεφτά του κράτους, κοινωνική πρόνοια αντί για οικονομικό στραγγαλισμό των ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, πτώχευση των ταμείων του κράτους αντί για κλοπή και υπεξαίρεση των χρημάτων του Λαού, λιτότητα αντί για κλοπή του κατά κεφαλήν εισοδήματος προς πλουτισμό των λίγων, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα αντί για αντι-εκπαιδευτικό σύστημα που αποτελεί οικονομική αφαίμαξη του Πολίτη λόγω απαιτήσεως μίσθωσης όχι μόνο άλλων εκπαιδευτικών σχημάτων αλλά και ειδικών ψυχικής υγείας, εξέλιξη και πρόοδος αντί για οπισθοδρόμηση και άλωση των κεκτημένων κοινωνικών προστασιών, κ. ά. ), ο Έλληνας διαλέγει πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις της κουλτούρας του. Αυτό είναι εμφανές ακόμα και στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες με την τεράστια αντίδραση και καταγγελία των Ελλήνων Πολιτών και όχι των αιρετών / εγκαθέτων αξιωματούχων οι οποίοι το δέχτηκαν, για την κατάφωρη προσβολή του Ελληνικού Λαού όταν προβλήθηκε / επιβλήθηκε διεθνώς η εικόνα του έκπτωτου και απορριπτέου τέως βασιλιά ως αντιπροσώπου της Ελλάδος στο Πεκίνο κατά την τελετή έναρξης.
Για αυτό τον λόγο λοιπόν εδώ και τριάντα χρόνια γίνεται επίθεση άμεση και έμμεση κατά το προφίλ του Έλληνα σε μια προσπάθεια να κάνουν τον Ελληνικό Λαό να ντρέπεται για την ταυτότητα αυτή που είναι από τις πλέον φιλελεύθερες, χαρισματικές και προοδευτικές.
Προσπαθούν να πείσουν τον Έλληνα ότι δεν είναι ευφυής, δεν έχει ικανότητα λήψης απόφασης, δεν είναι γενναίος, δεν είναι εργατικός και επιτυχημένος και δεν έχει σχέση με προγόνους που ομολογουμένως είναι όλα αυτά και στην αρχαιότητα και στην σύγχρονη εποχή ( με απόπειρα διαχωρισμού των σύγχρονων Ελλήνων από τους αρχαίους ενώ ανθρωπολογικά, ιδεολογικά και υπαρξιακά αποδεικνύεται ότι είναι ταυτόσημοι, ότι δεν είναι απόγονοι των ηρώων πολέμου του 1821, 1912, 1914, 1922, 1940, 1973 διότι ισχυρίζονται ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες πέθαναν χωρίς να αφήσουν απογόνους ή ότι οι απόγονοι με κάποιον μυστήριο τρόπο εκφυλίστηκαν ιδεολογικά ή δεν διδάχθηκαν τις ίδιες αρχές ).
Σαφώς όλα τα παραπάνω είναι αναληθή και δεν στηρίζονται σε αποδείξεις αλλά σε προπαγάνδα και προβολή ως παραδειγμάτων μεμονωμένων, πολλές φορές κατασκευασμένων περιπτώσεων ή περιπτώσεων που δεν υπάγονται για διάφορους λόγους στο πραγματικό Ελληνικό σύνολο.
Επίσης, προβάλλονται ως παραδείγματα επιτυχίας περίεργες εξωπραγματικές ιστορίες οι οποίες στην πραγματικότητα και όχι στην σφαίρα του φανταστικού που προβάλλεται μπορούν να επεξηγηθούν όσον αφορά την οικονομική, επιχειρηματική και κοινωνική επιτυχία τους, όχι λόγω αξιοσύνης ή ικανότητας αλλά λόγω ‘πατενταρίσματος’ και χρήσης καναλιών και τρόπων υπεξαίρεσης και κλοπής δημοσίου χρήματος. Αυτό όμως που λέγεται είναι ότι η επιτυχία αυτή ήρθε στα άτομα αυτά μέσω αξιοκρατικών μεθόδων και εργασίας ( γεγονός που είναι ψευδές και εύκολα καταρριπτέο ) σαν τις μεθόδους και εργασίες που χρησιμοποιεί ο μέσος Έλληνας, γεγονός που έχει καταστροφικό αντίκτυπο στο ηθικό, την αυτοεκτίμηση και αίσθηση σημαντικότητας / ισχύος του.
Έτσι, αισθανόμενος ότι δεν αξίζει και δεν έχει δυνατότητες, αξιοσύνη, και αντίληψη σαν αυτή του βαρκάρη / υπαλλήλου γραφείου έκδοσης εισιτηρίων πλοίων που μυστηριωδώς μετά την κατοχή έγινε μεγιστάνας, του ιδιοκτήτη μάντρας με παλιοσίδερα που και αυτός μυστηριωδώς έγινε μεγιστάνας μετά την κατοχή, του αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού που μετά την χούντα έγινε και αυτός μεγιστάνας παγκοσμίου εμβέλειας, του φοιτητή του ΕΜΠ που έγινε και αυτός δημιουργός πολυεθνικών αυτοκρατοριών μετά την χούντα, του φοιτητή / αντιστασιακού που γύρισε με ικανά κεφάλαια από το εξωτερικό με την πτώση της χούντας και απέκτησε τεράστιες πολυεθνικές αυτοκρατορίες, και άλλους τέτοιους, υποτάσσεται σε αυτούς και την ‘ανώτερη’ διάνοια τους χωρίς να καταλαβαίνει λόγω της προπαγάνδας και της απόκρυψης πληροφοριών ότι αυτοί δεν έχουν ούτε αξιοσύνη ούτε ηθικούς φραγμούς ούτε τίποτε από το λεγόμενο ‘ Ελληνικό Δαιμόνιο’ αλλά απλώς είναι μία σπείρα ληστών και φασιστών οι οποίοι παρουσιάζονται με μεταμφίεση για να μην εκδιωχθούν από την Ελλάδα χειρότερα από ότι ο τέως βασιλιάς.
Συνεπώς, αυτό το οποίο θα πρέπει να γνωρίζει ο Έλληνας είναι ότι όσο πιο πολύ του γίνεται επίθεση επί της ταυτότητας του , της ποιότητας του χαρακτήρα του, της προόδου και του πολιτισμού του τόσο πιο πολύ έχει καταφέρει να προασπίσει και να απειλήσει συμφέροντα τα οποία είναι ενάντια σε αυτόν, την οικογένεια του και τους συμπολίτες του και επειδή οι επιλογές και πράξεις του είναι ορθές και μη καταρριπτέες λόγω αποδείξεων και λογικής αποπειράται χειραγώγηση και λασπολογία του.
Ίσως το μόνο μέρος της κουλτούρας που θα πρέπει να αναθεωρήσει ως φιλοσοφικό αξίωμα είναι η εμπιστοσύνη ότι όλοι γύρω του έχουν το ίδιο φιλότιμο και το ίδιο θετικό κίνητρο όσο και ο ίδιος ώστε να αποφύγει να πέφτει στις παγίδες των ρητόρων και δημαγωγών σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και να μάθει να ελέγχει το ποιόν των γύρω του με βάση τις πράξεις επί των οποίων θα πρέπει και ο ίδιος να πράττει αναλόγως. ( βλέπε το blog ΣΤΙΓΜΑΤΑ για περαιτέρω λεπτομέρειες )
Κοινωνικά Μηνύματα εκ του Άμβωνος
Είθισται, σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της Κυριακάτικης λειτουργίας και των διαφόρων εορταστικών λειτουργιών στις εκκλησίες οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνορθόδοξης κουλτούρας να κάνει ο ιερέας το λεγόμενο κήρυγμα. Το κήρυγμα δημιουργήθηκε την εποχή που ο ιερέας ήταν στην ουσία και ο ηγέτης ( τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά και σχεδόν πάντα και πολιτικά ) της κοινωνικής ομάδας που υπαγόταν στην εκκλησία του και πολλές φορές ήταν η μόνη πηγή κατευθύνσεως και ενημέρωσης για τα δρώμενα της εποχής. Σήμερα ο ιερέας δεν θεωρείται ηγέτης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής αλλά συνεχίζει να κάνει το κήρυγμα.
Με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την λεγόμενη pop κουλτούρα η εκκλησία, ο ιερέας και ο,τιδήποτε αγγίζει ή άπτεται αυτού είναι ολοκληρωτικό, οπισθοδρομικό και εκτός της μοντέρνας ‘ in ’ κοινωνίας. Το κατά πόσον αυτό αληθεύει και σε ποιο βαθμό και ποια πτυχή είναι κάτι που θα το αναλύσουμε στους τομείς ενημέρωσης για την θρησκεία ( πολύ σύντομα ). Αυτό το οποίο επισημαίνουμε σήμερα είναι η υπονόμευση των συμφερόντων και της αντίληψης των Ελλήνων Πολιτών μέσω του συνδυασμού και ταύτισης συγκεκριμένων ιδεών και γεγονότων με την ιδέα του οπισθοδρομικού σκοταδισμού που χαρακτηρίζει την εκκλησία στις συνειδήσεις των ανθρώπων από την πτώση της χούντας και μετά. Παρ’ όλα αυτά ακόμα υπάρχει κύρος το οποίο ενεργοποιείται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις στη συνείδηση του Πολίτη και όχι σε όλες.
Μέσα στα κηρύγματα οι ιερείς τώρα τελευταία περιλαμβάνουν νουθεσίες και προτροπές για μείζονα πολιτικά και Εθνικά θέματα όπως το θέμα των Σκοπίων, το θέμα της οικονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, κ. ά. Το δυστυχές είναι ότι πολλές φορές ( και ιδίως στα Εθνικά θέματα ) οι γνώμες και νουθεσίες που κηρύσσουν είναι σωστές.
Αυτό είναι δυστυχές διότι ο,τιδήποτε λέει ο παπάς στο κήρυγμα εκλαμβάνεται ακριβώς ως ‘κήρυγμα’, κάτι δηλαδή αδικαιολόγητα ακραίο, σκοταδιστικό, συντηρητικό και συνεπώς απορριπτέο χωρίς δεύτερη σκέψη και συλλογισμό. Συνεπώς, κινήσεις πολύ σημαντικές και νευραλγικές οι οποίες όμως θα απαιτούσαν λίγη παραπάνω κινητοποίηση απορρίπτονται ως ακραίες και παλιομοδίτικες ενώ δεν είναι ενώ άλλες νουθεσίες οι οποίες είναι σύμφωνες με το status quo, ακόμα και εάν θεωρούνται ακραίες και παλιομοδίτικες ακολουθούνται με οποιαδήποτε τάση αντιρρήσεως σε αυτές να πνίγεται.
Δηλαδή, μέσω της παραπάνω διαδικασίας, ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο πάει ενάντια στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση / ιδεολογία απορρίπτεται ενώ ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο συνάδει με αυτήν γίνεται διπλά αποδεκτό. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις και οι δύο αντιδράσεις λαβαίνουν χώρα χωρίς σκέψη ή κρίση αλλά όπως λέμε ‘αμασητί’.
Με την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την λεγόμενη pop κουλτούρα η εκκλησία, ο ιερέας και ο,τιδήποτε αγγίζει ή άπτεται αυτού είναι ολοκληρωτικό, οπισθοδρομικό και εκτός της μοντέρνας ‘ in ’ κοινωνίας. Το κατά πόσον αυτό αληθεύει και σε ποιο βαθμό και ποια πτυχή είναι κάτι που θα το αναλύσουμε στους τομείς ενημέρωσης για την θρησκεία ( πολύ σύντομα ). Αυτό το οποίο επισημαίνουμε σήμερα είναι η υπονόμευση των συμφερόντων και της αντίληψης των Ελλήνων Πολιτών μέσω του συνδυασμού και ταύτισης συγκεκριμένων ιδεών και γεγονότων με την ιδέα του οπισθοδρομικού σκοταδισμού που χαρακτηρίζει την εκκλησία στις συνειδήσεις των ανθρώπων από την πτώση της χούντας και μετά. Παρ’ όλα αυτά ακόμα υπάρχει κύρος το οποίο ενεργοποιείται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις στη συνείδηση του Πολίτη και όχι σε όλες.
Μέσα στα κηρύγματα οι ιερείς τώρα τελευταία περιλαμβάνουν νουθεσίες και προτροπές για μείζονα πολιτικά και Εθνικά θέματα όπως το θέμα των Σκοπίων, το θέμα της οικονομικής πολιτικής, της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, κ. ά. Το δυστυχές είναι ότι πολλές φορές ( και ιδίως στα Εθνικά θέματα ) οι γνώμες και νουθεσίες που κηρύσσουν είναι σωστές.
Αυτό είναι δυστυχές διότι ο,τιδήποτε λέει ο παπάς στο κήρυγμα εκλαμβάνεται ακριβώς ως ‘κήρυγμα’, κάτι δηλαδή αδικαιολόγητα ακραίο, σκοταδιστικό, συντηρητικό και συνεπώς απορριπτέο χωρίς δεύτερη σκέψη και συλλογισμό. Συνεπώς, κινήσεις πολύ σημαντικές και νευραλγικές οι οποίες όμως θα απαιτούσαν λίγη παραπάνω κινητοποίηση απορρίπτονται ως ακραίες και παλιομοδίτικες ενώ δεν είναι ενώ άλλες νουθεσίες οι οποίες είναι σύμφωνες με το status quo, ακόμα και εάν θεωρούνται ακραίες και παλιομοδίτικες ακολουθούνται με οποιαδήποτε τάση αντιρρήσεως σε αυτές να πνίγεται.
Δηλαδή, μέσω της παραπάνω διαδικασίας, ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο πάει ενάντια στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση / ιδεολογία απορρίπτεται ενώ ο,τιδήποτε κηρύσσεται το οποίο συνάδει με αυτήν γίνεται διπλά αποδεκτό. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις και οι δύο αντιδράσεις λαβαίνουν χώρα χωρίς σκέψη ή κρίση αλλά όπως λέμε ‘αμασητί’.
Wednesday, August 6, 2008
Για το 1ο Δεκαπενθήμερο του Αυγούστου
Ο μήνας Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας διακοπών όπου όλοι θεωρούν υποχρέωση τους να περάσουν από την διαδικασία που γενικώς περιλαμβάνεται στην φράση « πάω διακοπές».
Αυτό λίγο πολύ σημαίνει ότι για να μπορέσει ο μέσος Έλληνας ( και πολύ πιθανό και διεθνώς όλοι οι Πολίτες ) να έχει την αίσθηση ότι επιτέλους μπορεί και του επιτρέπεται να ξεκουραστεί πρέπει :
1. να έχει μαζέψει ένα ικανό κεφάλαιο ρευστού ( συνήθως περίπου το 40% του ετήσιου εισοδήματος του ) χώρια τα στάνταρ τρέχοντα έξοδα όπως λογαριασμοί, ασφαλιστικά ταμεία, δόσεις, κλπ.
2. να έχει οργανώσει την μετακίνηση και διαμονή σε συγκεκριμένα θέρετρα.
3. να έχει εξασφαλίσει συμμετοχή φίλων στην συγκεκριμένη εξόρμηση.
4. να έχει ανανεώσει / αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, ρουχισμό, σώμα, εμφάνιση ώστε να αισθάνεται ότι μπορεί να εμφανιστεί δημοσίως.
5. να έχει εξασφαλίσει διαμονή / συντήρηση για το σπίτι και τα τυχόν κατοικίδια.
Στην περίπτωση που διαθέτει εξοχική κατοικία, συν τα παραπάνω θα πρέπει όταν πρωτοπάει κάθε φορά να κάνει γενική συντήρηση, καθαρισμό να επιβλέψει τυχόν επισκευές και γενικώς να δουλέψει κάποιες μέρες για να ‘ ανοίξει το σπίτι’ πριν μπορέσει να δικαιολογήσει στον εαυτό του ότι μπορεί να καθίσει και να ξεκουραστεί. Έχοντας υπ’ όψη ότι ο μέσος όρος άδειας είναι από μία εβδομάδα έως 15 ημέρες, οι καθαρές μέρες ξεκούρασης είναι πολύ λιγότερες και η κούραση που συσσωρεύεται πριν αυτές είναι αυξημένη και πολύ απαιτητική.
Συνεπώς, αυτό το οποίο βλέπουμε είναι ότι η διαδικασία των διακοπών ( που η λέξη υπονοεί ότι είναι διακοπή από την εργασία ) είναι πολλές φορές πολύ πιο κουραστική από την καθημερινή ρουτίνα.
Τι είναι λοιπόν αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές ;
Κατ’ αρχάς η αίσθηση ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι εργασία ( δηλαδή, υποχρεωτική εργασία που εμείς δεν την έχουμε διαλέξει ). Επίσης, είναι η αλλαγή παραστάσεων και η δυνατότητα πρόσβασης σε μέρη και εμπειρίες οι οποίες δεν είναι συνήθεις στην περιοχή που μένουμε.
Όμως πολύ πιο δυνατά από όλα αυτά είναι η δύναμη που εμείς πιστεύουμε ότι παίρνουμε σε κοινωνικό επίπεδο :
Η δυνατότητα να απαντήσεις στην ερώτηση του κοινωνικού σου κύκλου « Πού θα πάτε διακοπές ;» με κάποια απάντηση του τύπου « Φέτος θα πάμε ….. » αντί για το άκρως ταπεινωτικό « Φέτος θα μείνουμε εδώ / Θα πάμε στο χωριό » αξίζει αρκετά στον ανασφαλή άνθρωπο ώστε να περάσει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία η οποία μπορεί να του στοιχίσει πολύ παραπάνω από απλή κούραση ( όπως σε περιπτώσεις δανείων διακοπών που αργότερα δεν μπορεί να πληρώσει ), απλώς επειδή θα αισθανθεί ότι δεν θα τον απορρίψουν τα μέλη του λεγόμενου κοινωνικού του κύκλου.
Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία στοχεύει στην ξεκούραση και αναπλήρωση δυνάμεων όπως θεωρητικά λέγεται.
Και τι θα ήταν πραγματικές διακοπές ;
Πραγματικές διακοπές θα έπρεπε να συνεπάγεται αυτό το οποίο λέει η λέξη : Διακοπή διαφόρων διαδικασιών και πραγμάτων τα οποία μας προκαλούν κούραση ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ Η΄ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.
Και πώς γίνεται αυτό ;
Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας κατά την διάρκεια των διακοπών με επιπλέον ή παρόμοιες πιέσεις όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ( π.χ. αν καθημερινά έχουμε την έννοια ότι πρέπει να συντονίσουμε άλλους συναδέλφους στο γραφείο ή άλλα άτομα, ή πρέπει να υπακούσουμε σε εντολές ανωτέρων, να συνωστιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση κάποιας θέσης / προνομίου / εφοδίου / κλπ, αυτά δεν θα πρέπει να μετουσιωθούν σε αντίστοιχες έννοιες και επιδιώξεις κατά την διάρκεια των διακοπών ).
Επίσης, δεν πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με πρόσθετα άγχη ή να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε άγχη με τρόπο που γνωρίζουμε σίγουρα ότι θα μας παρουσιαστεί μετά την λήξη των διακοπών.
Θα πρέπει πάση θυσία οι διακοπές μας να διέπονται από ενθουσιασμό αλλά και ηρεμία και οι δραστηριότητες σε αυτές να είναι αυτές που πραγματικά αρέσουν σε εμάς και όχι αυτές που το κοινωνικό σύνολο θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να λαβαίνουν χώρα κατά την διάρκεια των διακοπών ( πολύ εύκολα θα κρίνετε και ανακαλύψετε ποιές δραστηριότητες είναι αυτές εάν αναρωτηθείτε τι κάνετε όταν δουλεύετε ‘ και χαραμίζετε χρόνο’ και τι είναι αυτό που και η σκέψη του μόνο σας ξεκουράζει, και όταν το έχετε κάνει αισθάνεσθε γεμάτοι από ενέργεια ακόμα και εάν το σώμα είναι κουρασμένο ).
Θυμηθείτε : το ποιο μεγάλο πράγμα από το οποίο πρέπει να πάρουμε διακοπές είναι η πίεση των άλλων, των φίλων, των κοινωνικών ‘ πρέπει’ και των στερεοτύπων του τι πρέπει να γίνεται στις διακοπές αντί του τι θέλουμε να γίνεται στις διακοπές.
Πρίν το συζητήσουμε στο επόμενο editorial σκεφτείτε :
1. ποιός ωφελείται πραγματικά από την διαδικασία των διακοπών ;
2. ποιός βγαίνει πλουσιότερος σε χρήμα και κοινωνική δύναμη από αυτή τη διαδικασία ;
3. ποιός πραγματικά ξεκουράζεται και ποιός συσσωρεύει περισσότερα βάρη στα ήδη υπάρχοντα της προηγούμενης χρονιάς ;
4. εν τέλει τι θα ήταν οι ιδεώδεις διακοπές για όλους ;
Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε αλλά εάν μας δώσετε τις δικές σας απαντήσεις θα αναφέρουμε παραδείγματα πολύ πιο άμεσα.
Αυτό λίγο πολύ σημαίνει ότι για να μπορέσει ο μέσος Έλληνας ( και πολύ πιθανό και διεθνώς όλοι οι Πολίτες ) να έχει την αίσθηση ότι επιτέλους μπορεί και του επιτρέπεται να ξεκουραστεί πρέπει :
1. να έχει μαζέψει ένα ικανό κεφάλαιο ρευστού ( συνήθως περίπου το 40% του ετήσιου εισοδήματος του ) χώρια τα στάνταρ τρέχοντα έξοδα όπως λογαριασμοί, ασφαλιστικά ταμεία, δόσεις, κλπ.
2. να έχει οργανώσει την μετακίνηση και διαμονή σε συγκεκριμένα θέρετρα.
3. να έχει εξασφαλίσει συμμετοχή φίλων στην συγκεκριμένη εξόρμηση.
4. να έχει ανανεώσει / αποκτήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό, ρουχισμό, σώμα, εμφάνιση ώστε να αισθάνεται ότι μπορεί να εμφανιστεί δημοσίως.
5. να έχει εξασφαλίσει διαμονή / συντήρηση για το σπίτι και τα τυχόν κατοικίδια.
Στην περίπτωση που διαθέτει εξοχική κατοικία, συν τα παραπάνω θα πρέπει όταν πρωτοπάει κάθε φορά να κάνει γενική συντήρηση, καθαρισμό να επιβλέψει τυχόν επισκευές και γενικώς να δουλέψει κάποιες μέρες για να ‘ ανοίξει το σπίτι’ πριν μπορέσει να δικαιολογήσει στον εαυτό του ότι μπορεί να καθίσει και να ξεκουραστεί. Έχοντας υπ’ όψη ότι ο μέσος όρος άδειας είναι από μία εβδομάδα έως 15 ημέρες, οι καθαρές μέρες ξεκούρασης είναι πολύ λιγότερες και η κούραση που συσσωρεύεται πριν αυτές είναι αυξημένη και πολύ απαιτητική.
Συνεπώς, αυτό το οποίο βλέπουμε είναι ότι η διαδικασία των διακοπών ( που η λέξη υπονοεί ότι είναι διακοπή από την εργασία ) είναι πολλές φορές πολύ πιο κουραστική από την καθημερινή ρουτίνα.
Τι είναι λοιπόν αυτό που τις κάνει τόσο ελκυστικές ;
Κατ’ αρχάς η αίσθηση ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι εργασία ( δηλαδή, υποχρεωτική εργασία που εμείς δεν την έχουμε διαλέξει ). Επίσης, είναι η αλλαγή παραστάσεων και η δυνατότητα πρόσβασης σε μέρη και εμπειρίες οι οποίες δεν είναι συνήθεις στην περιοχή που μένουμε.
Όμως πολύ πιο δυνατά από όλα αυτά είναι η δύναμη που εμείς πιστεύουμε ότι παίρνουμε σε κοινωνικό επίπεδο :
Η δυνατότητα να απαντήσεις στην ερώτηση του κοινωνικού σου κύκλου « Πού θα πάτε διακοπές ;» με κάποια απάντηση του τύπου « Φέτος θα πάμε ….. » αντί για το άκρως ταπεινωτικό « Φέτος θα μείνουμε εδώ / Θα πάμε στο χωριό » αξίζει αρκετά στον ανασφαλή άνθρωπο ώστε να περάσει μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία η οποία μπορεί να του στοιχίσει πολύ παραπάνω από απλή κούραση ( όπως σε περιπτώσεις δανείων διακοπών που αργότερα δεν μπορεί να πληρώσει ), απλώς επειδή θα αισθανθεί ότι δεν θα τον απορρίψουν τα μέλη του λεγόμενου κοινωνικού του κύκλου.
Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία στοχεύει στην ξεκούραση και αναπλήρωση δυνάμεων όπως θεωρητικά λέγεται.
Και τι θα ήταν πραγματικές διακοπές ;
Πραγματικές διακοπές θα έπρεπε να συνεπάγεται αυτό το οποίο λέει η λέξη : Διακοπή διαφόρων διαδικασιών και πραγμάτων τα οποία μας προκαλούν κούραση ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ Η΄ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.
Και πώς γίνεται αυτό ;
Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας κατά την διάρκεια των διακοπών με επιπλέον ή παρόμοιες πιέσεις όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ( π.χ. αν καθημερινά έχουμε την έννοια ότι πρέπει να συντονίσουμε άλλους συναδέλφους στο γραφείο ή άλλα άτομα, ή πρέπει να υπακούσουμε σε εντολές ανωτέρων, να συνωστιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση κάποιας θέσης / προνομίου / εφοδίου / κλπ, αυτά δεν θα πρέπει να μετουσιωθούν σε αντίστοιχες έννοιες και επιδιώξεις κατά την διάρκεια των διακοπών ).
Επίσης, δεν πρέπει να επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με πρόσθετα άγχη ή να προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε άγχη με τρόπο που γνωρίζουμε σίγουρα ότι θα μας παρουσιαστεί μετά την λήξη των διακοπών.
Θα πρέπει πάση θυσία οι διακοπές μας να διέπονται από ενθουσιασμό αλλά και ηρεμία και οι δραστηριότητες σε αυτές να είναι αυτές που πραγματικά αρέσουν σε εμάς και όχι αυτές που το κοινωνικό σύνολο θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να λαβαίνουν χώρα κατά την διάρκεια των διακοπών ( πολύ εύκολα θα κρίνετε και ανακαλύψετε ποιές δραστηριότητες είναι αυτές εάν αναρωτηθείτε τι κάνετε όταν δουλεύετε ‘ και χαραμίζετε χρόνο’ και τι είναι αυτό που και η σκέψη του μόνο σας ξεκουράζει, και όταν το έχετε κάνει αισθάνεσθε γεμάτοι από ενέργεια ακόμα και εάν το σώμα είναι κουρασμένο ).
Θυμηθείτε : το ποιο μεγάλο πράγμα από το οποίο πρέπει να πάρουμε διακοπές είναι η πίεση των άλλων, των φίλων, των κοινωνικών ‘ πρέπει’ και των στερεοτύπων του τι πρέπει να γίνεται στις διακοπές αντί του τι θέλουμε να γίνεται στις διακοπές.
Πρίν το συζητήσουμε στο επόμενο editorial σκεφτείτε :
1. ποιός ωφελείται πραγματικά από την διαδικασία των διακοπών ;
2. ποιός βγαίνει πλουσιότερος σε χρήμα και κοινωνική δύναμη από αυτή τη διαδικασία ;
3. ποιός πραγματικά ξεκουράζεται και ποιός συσσωρεύει περισσότερα βάρη στα ήδη υπάρχοντα της προηγούμενης χρονιάς ;
4. εν τέλει τι θα ήταν οι ιδεώδεις διακοπές για όλους ;
Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε αλλά εάν μας δώσετε τις δικές σας απαντήσεις θα αναφέρουμε παραδείγματα πολύ πιο άμεσα.
Subscribe to:
Posts (Atom)
